ကၽြန္မ ေတာသူ မမေမ တစ္ေယာက္ တကၠသိုလ္ၾကီးတစ္ခုနားကို ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႕ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
အ၀င္အ၀မွာကတည္းက စည္ကားလိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။ ေစ်းသည္ေတြ ေစ်းသည္ေတြ။
“ဖက္ထုပ္ေတြရမယ္။ ဖက္ထုပ္”
“ေပါက္စီ ပူပူေလး။ ေပါက္စီေတြ အသားေပါက္စီေတြ”
“ေရခဲမုန္႕ေနာ္။ ေရခဲမုန္႕”
ရွလြတ္။ အကုန္မမေမ အၾကိဳက္ခ်ည္းပဲ။ အံမယ္ ဒီဘက္မွာလည္း ၀က္သားတုတ္ထိုးသည္လည္းရွိေသး။
“ျမန္မာမုန္႕ေတြေနာ္။ မုန္႕ဖက္ထုပ္ပူပူေလး”
အဲ့လဲ့ ျမန္မာ့ရိုးရာ မုန္႕ဖက္ထုပ္ေတာင္ပါေသး။ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းေပြစြ။ ေခတ္မွီတကၠသိုလ္ၾကီးမွာ ျမန္မာ့ရိုးရာ မုန္႕ဖက္ထုပ္ေလးကို ေရာင္းခ်ေနလိုက္တာ။ အင္း မမေမလည္း ျမန္မာ့အစားအစာ ၾကိဳက္သူ ပီပီ မုန္႕ဖက္ထုပ္ေလး၀ယ္စားအံုးမွ
“မုန္႕ဖက္ထုပ္ ၃ ထုပ္ေပးပါ”
မုန္႕ဖက္ထုပ္သည္က သေဘာမေနာေကာင္းစြာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္တစ္လံုးနဲ႕ မုန္႕ဖက္ထုပ္(၃)ထုပ္ကို ထည့္ၿပီး တရိုတေသေလး ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေကာင္းေလစြ။ ေကာင္းေလစြ။ ျမန္မာမုန္႕ေလး ေလြးလိုက္အံုးမွ
သို႕ေပမယ့္ေပါ့ေလ မုန္႕ဖက္ထုပ္ဆိုတာကလည္း မိတ္ေဆြတို႕ သိတဲ့အတုိင္း အျပင္ကဖက္ကို ေသခ်ာက်နစြာ ခြာၿပီးမွ အထဲက ေကာက္ညွင္းနဲ႕ လုပ္ထားတဲ့ မုန္႕ဖတ္ကို စားရတာေလ။
မမေမလည္း စားခ်င္စိတ္က ထိန္းမရၿပီမို႕ မုန္႕ဖက္ထုပ္ရဲ႕ အျပင္က ဖက္ကို ခြာလိုက္ပါၿပီ။ ကဲ။ ဖက္ကတစ္ျခား။ အထဲက အသားကတစ္ျခားျဖစ္သြားၿပီ။ စားေတာ့မယ္ေပါ့။ အသားကိုပဲစားရမွာဆုိေတာ့ ဖက္ကလႊင့္ပစ္ရေတာ့ မယ္။ အနီးအနားမွာဖက္လႊင့္ပစ္ဖို႕ အမွိဳက္ေတာင္းဒါမွမဟုတ္ အမွိဳက္ပံုး လိုက္ရွာလိုက္ပါၿပီ။
၀ိုးဟိုးဟိုးးးးးးးးးးးးးးးး ေတြ႕ပါၿပီ သံအမွိဳက္ပံုးတစ္ခု ။ ေမွာက္လ်က္သား။ ပိန္လိန္ေနလို႕။ အေတာ္မွကို တင့္တယ္လွေပစြ။ဘယ္သေကာင့္သားကမ်ား အမွိဳက္ပံုးကို အျငိဳးနဲ႕ထုသြားေလသလဲ။ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။
ဒါနဲ႕ သံအမွိဳက္ပံု အပိန္အလိန္ေလးနားကိုသြား။ လက္မွာက အစားတစ္ဖက္ကိုင္ထားလို႕ လက္နဲ႕ မလွန္ပဲ ေျခေထာက္ေလးနဲ႕အသာေလးေခတ္ၿပီး ျပန္တည့္လိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကိုေရႊအမွဳိက္ပံုးထဲကို ကၽြန္မရဲ႕ မုန္႕ဖက္ထုပ္ အခြံကို လႊင့္ပစ္လိုက္ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ဟိုဟိုဒီဒီ မ်က္စိက ေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
လားလား အနားမွာ မုန္႕ဖက္ထုပ္ခြံေတြမွ ဒုနဲ႕ေဒး ဟိုတစ္ခု ဒီတစ္ခု လမ္းမ ေပၚမွာလည္း ရွိရဲ႕။ လမ္းေဘးမွာ လည္းရွိရဲ႕။ မမေမရဲ႕ မုန္႕ဖက္ထုပ္ခြံေလးေတာ့ အမွိဳက္ပံုးအပိန္အလိန္ေလးထဲမွာ အေဖၚမဲ့ရွာပါၿပီ။
“အန္တီၾကီးကလည္းဗ်ာ။ အပိုအလုပ္ေတြ။သူမ်ားေတြလည္းပစ္ေနတာပဲကို။ ဒီအတိုင္းခ်လိုက္ေရာေပါ့”တဲ့
အနားက ေရခဲေခ်ာင္းသည္ ကေလးတစ္ေယာက္က မမေမကို နားမလည္တဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြနဲ႕ ေျပာေနရွာ တယ္။ အန္တီၾကီးတဲ့ မမေမ၀တ္စားထားတာကလည္း ရင္ဖံုးလက္စကနဲ႕။ လံုျခည္ေျခမူးထိုးနဲ႕ကိုး။ ေျပာပါေစေတာ့။ ေခၚပါေစေတာ့။
“ကေလးရဲ႕ သူမ်ားအမွိဳက္ပစ္တိုင္း စည္းကမ္းမဲ့လိုက္ပစ္ရင္ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲကြ”
“အမ ဘာယူမွာလဲ။ သေဘၤာသီးလား၊ နာနတ္သီးလား၊ သခြားေမႊးလဲရွိတယ္ဗ်”
ကၽြန္မ ဆက္ရွင္းျပခ်င္ေသးေပမယ့္ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ေလးက သူ႕ CUSTOMER ကိုဆက္ေရာင္းေတာ့မွာမို႕ ကၽြန္မ အလိုက္တသိနဲ႕ ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။
==========================================================
မမေမတစ္ေယာက္ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာရင္း မမေမရဲ႕ ဆရာတစ္ေယာက္ရိုက္ယူလာခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက တကၠသိုလ္ေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုေလးနဲ႕ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ အေၾကာင္းေလးေျပာျပထားတာကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ လာမိ ပါေတာ့တယ္။
ျမင့္မားလိုက္တဲ့ အေဆာက္အအံုၾကီး။ ၾကီးက်ယ္လိုက္တဲ့ အေနအထား။ ကၽြန္းႏိုင္ငံလို႕သာေျပာတယ္။ အေဆာက္အအံုေတြကလည္း မိုးကိုပ်ံလို႕။
အမွိဳက္နဲ႕တူတာဆိုလို႕ ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္နဲ႕တူတာဆိုလို႕ ဘာမွမေတြ႕ရ။ သန္႕လိုက္တဲ့လမ္းေလးေတြ။ လူေတြကလည္း ရပ္ၿပီးစကားေျပာေနတာမ်ဳိး။ လွမ္းႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ေအးေအးလူလူေလွ်ာက္လွမ္းေနတာမ်ဳိး
မေတြ႕ရဘူး။ တကၠသိုလ္ပရ၀ဏ္ထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ကူးလူးသြားလာေနတဲ့ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုကေတာ့ ပ်ားပန္းခတ္ပဲ၊ (မမေမကိုယ္တိုင္မျမင္ဖူးေပမယ့္။ ဓါတ္ပံုထဲမွာေတာင္ ေတာ္ေတာ္သန္႕တဲ့လမ္းေတြ)
မမေမရဲ႕ ဆရာက ကြမ္းယာအလြန္ၾကိဳက္သူပါ။ သူက အဲ့ဒီခ်ိန္တုန္းက ေဒါက္တာဘြဲ႕လည္းမရေသး။ ေက်ာင္းတက္တုန္းေပါ့။ ျမန္မာျပည္ကသြားခါစဆိုေတာ့ ကြမ္းကလည္း ျဖတ္လို႕မရေသးခ်ိန္ေပါ့။ ကြမ္းယာစား ၿပီး ကြမ္းတံေတြးကို ေထြးလိုက္မိတယ္။ (ခုေတာ့ ဆရာဟာ မမေမတို႕ရဲ႕ စံျပအျဖစ္ စည္းကမ္းၾကီးသူ တစ္ေယာက္ ပါ)
ကြမ္းတံေတြးေထြးၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ သူတို႕ရဲ႕သန္႕ရွင္းေနတဲ့လမ္းေပၚမွာ ကြမ္းတံေတြးေထြးမိတဲ့ အတြက္ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလို စည္ပင္သာယာရဲ႕ ဒဏ္ေငြနဲ႕ သတိေပးစာကို ရလိုက္တာပါပဲ။
ကဲ ဘယ္ေလာက္မ်ား တိက်ၿပီး စည္းကမ္းရွိလိုက္ပါသလဲ။
မမေမ ခုလက္ရွိေရာက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ပရ၀ဏ္မွာေတာ့ ကြမ္းတံေတြးေတြမ်ား မျမင္ခ်င္မွအဆံုး။ သားသတ္ရံု ေရာက္ေနသလားေတာင္ ထင္ရတယ္။
ေရးထားပါတယ္။ တကၠသိုလ္ရဲ႕ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ NOTICE BOARD ေတြမွာေရာေပါ့။
TOBACO FREE ZONE တဲ့
ဘယ္ေလာက္ပဲ သတိေပးဆိုင္းဘုတ္ကပ္ကပ္ လိုက္နာရမွာက ဆိုင္းဘုတ္ေတြက လိုက္နာ ႏိုင္တာမွ မဟုတ္တာ။
=====================================================
ေျပာလက္စနဲ႕ဆက္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။
ျမန္မာျပည္က ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႕ရတယ္။ သစ္တစ္ပင္ခုတ္ ေထာင္(၃)လတဲ့။ ေနာက္ေန႕သြားၾကည့္ေတာ့ သစ္ငုတ္တိုေလးေတြက ႏွဳတ္ဆက္လို႕။
=====================================================
ဂ်ပန္ျပည္က နည္းပညာေတြနဲ႕ စိုက္ထားတဲ့ပန္းပင္ေလးေတြလွလိုက္တာ။ ခ်ယ္ရီပင္ဆို ခ်ယ္ရီတန္း။ ပင္လယ္ကဗီြးဆုိ ကဗီြးပင္တန္းနဲ႕မမေမတို႕ဆီမွာ ဒီေန႕ သစ္ပင္စိုက္ပြဲက်င္းပတယ္။ မနက္ျဖန္ဆို ဆိတ္၀င္စားလို႕ ေျပာင္းသြားတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေကာင္းလို႕မရတာမ်ဳိးပါ။
သစ္ပင္ေလးစိုက္တာ ဘာအပန္းၾကိးလို႕လဲဆိုတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ။ သူကသစ္ပင္ေလး စိုက္တယ္။ ငါက ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိးရွိသင့္ပါတယ္။
ကြာျခားခ်က္ေလးေတြကို ညွိၾကည့္လိုက္ရင္ ကၽြန္းႏိုင္ငံေလးျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္ကို ဘာလို႕မမွီႏိုင္ရမွာ လဲေနာ္။
=====================================================
ျမန္မာဆိုတာ တကယ့္ အရိုးသားဆံုးလူမ်ဳိးရယ္ပါ။ ကၽြန္မ ၾကားဖူးတာေလးေပါ့။ သို႕ေပမယ့္ေပါ့
မူလတန္းျပဆရာမေလးတစ္ေယာက္ သူ႕ေက်ာင္းမွာပဲ မေန႕က ဟန္းဖုန္းတစ္လံုးက် ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။
ထံုးစံအတိုင္းကၽြန္မတို႕ မိတ္ေဆြေတြလည္း သူ႕ဖုန္းကို ရွာတဲ့လူကရွာေပး။ ဆက္တဲ့လူက ဆက္ေပး နဲ႕ေပါ။ ပထမဆက္ေတာ့ ဖုန္းကို မကိုင္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ “ဟယ္လို” တဲ့။ ထူးသံေတာ့ ၾကားရၿပီ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလး ခပ္ေရးေရးျမင္ရၿပီေပါ့ေနာ္။ ေကာက္ရတဲ့လူရွိေနၿပီဆုိတာ သိရၿပီ။
“ခုေျပာေနတာ ဘယ္သူပါလဲရွင္။”
“မင္းကဘယ္သူလဲ။ ဘယ္ကလဲ”
“ေအာ္ ကၽြန္မက ဒီဖုန္းပိုင္ရွင္ရဲ႕ မိတ္ေဆြပါ။ သူ႕ဖုန္းက်ေပ်ာက္သြားလို႕။ ခု ဘယ္လို ဆက္သြယ္ ရမလဲရွင့္”
“တီတီ တီ တီ”
ေဟာေတာ့ ဖုန္းခ်လိုက္ေလၿပီ။ ဒါဆို တစ္ျခားနံပါတ္နဲ႕ေျပာင္းဆက္ၾကည့္မယ္။
ေျပာင္းဆက္ေတာ့လည္း ေမာင္ဆက္ပါပဲရွင္။ ေက်းဇူးရွင္သေကာင့္သားက ဖုန္းကို ေသခ်ာလည္း မေျပာ။ ျပန္ေပးမယ္လို႕စိတ္ကူးလည္းမရွိ။ ငါေကာက္ရတာ ငါ့ဟာလို႕မ်ား သေဘာထားလိုက္ေလ ေရာ့သလား။ ခက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့လည္း ကုသိုလ္ကံေပါ့ေလ။ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးကိုသြား။ ဖုန္းကို ယာယီပိတ္ခိုင္း။ ဖုန္းအေပ်ာက္ျပန္ေလွ်ာက္နဲ႕။ ဟန္းဆက္တစ္လံုး ဆံုးရွံဳးသြားခဲ့ပါတယ္။
ဆရာမေလးဆံုးရွံဳးတာ ဟန္းဆက္တစ္လံုးရယ္။ ကၽြန္မ ခံစားလိုက္ရတာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ ရိုးသားတဲ့ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ကူညီခ်င္စိတ္။ ရိုးသားမွဳ စတာေတြ ဆံုးရွံဳးလိုက္ရသလိုပါပဲ။
=====================================================
ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ပဲ ကၽြန္မရဲ႕ အသိမိတ္ေဆြ အန္တီၾကီးတစ္ေယာက ္သူ႕သမီးေက်ာင္းတက္ ေနတဲ့ ဂ်ပန္ကို အလည္အပတ္သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
အလည္အပတ္ဆုိေတာ့ သိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္း လည္မယ္။ ၀ယ္မယ္။ ေပ်ာ္မယ္ေပါ့။
အဲ့ဒီမွာ မတူတာစေတာ့တာပါပဲရွင္။
အန္တီၾကီးတစ္ေယာက္ SUPER MARKET မွာေစ်း၀ယ္ရင္း ပိုက္ဆံအိတ္ေရာ။ ဟိုတယ္ အခန္း ကတ္ေတြပါ မားကတ္ထဲမွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။
ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ျမန္မာေငြ သိန္း ၃၀၀ ေလာက္တန္ဖိုးရွိတဲ့ ႏိုင္ငံျခားေငြေတြပါတယ္။ သူ႕သမီးရဲ႕ ကတ္ေတြ ပါတယ္။
အန္တီၾကီးကေတာ့ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ ေမ့ေနတုန္းပါပဲ။ ညေနေစာင္းေတာ့ သူ၀ယ္ခဲ့တဲ့ MARKET က တာ၀န္ရွိသူ၀န္ထမ္းက ဟိုတယ္နံပါတ္နဲ႕ ကတ္ကို တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးၿပီး အိမ္တိုင္ရာေရာက္(အဲေလ ဟိုတယ္တိုင္ဟိုတယ္ေရာက္)လာပို႕ေပးသြားခဲ့ပါတယ္တဲ့။ တစ္ျပားတစ္ ခ်ပ္မွမေလ်ာ့တဲ့ ေငြေၾကးနဲ႕ ကတ္ေတြျပန္ရလာခဲ့ပါတယ္။
ကဲ ဒီေလာက္ဆုိရင္ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။
မမေမ ေရးသားခဲ့သမွ်ကို အျပဳသေဘာနဲ႕ပဲ ဖတ္ေပးၾကပါ။ ျပင္သင့္တာေလးေတြ ျပင္ရေအာင္ ။ မမေမတို႕လူငယ္ေတြ စည္းလံုးညီညႊတ္စြာနဲ႕ စည္းကမ္းေလးကို ၀ိုင္း၀န္းထိန္းသိမ္းၾကမယ္ဆိုရင္ ေနာင္တစ္ေခတ္မွာ ျမန္မာျပည္ၾကီး ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို မေက်ာ္လြန္ႏိုင္စရာမွမရွိတာ။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္ ?
ကဲ စာဖတ္သူ သူငယ္ခ်င္းေလးေရာ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ ?
ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သယံဇာတေတြ ေပါမ်ားပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သစ္ေတာထြက္ပစၥည္းေတြလည္းေပါမ်ားပါတယ္
ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ယဥ္ေက်းမွဳေတြ ထြန္းကားပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ရိုးသားမွဳရွိၾကပါတယ္။
တစ္ပါးသူေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕ စိတ္ရင္းႏွင့္အားထုတ္သူသည္ ကိုယ္တိုင္ေပ်ာ္ရႊင္ရသူသာျဖစ္သည္။
ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ေမသူတင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပို႕စ္ေလးပါ။ ဇြဲက သူငယ္ခ်င္းေလးေတြ ဖတ္ေစခ်င္လို႕ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္ေနာ္။
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment