တိုက္တိုက္ရယ္မွဆိုင္ဆိုင္ အခုရက္ပိုင္း သြားေလ႔လာျဖစ္တဲ႔ေနရာက ဟီရိုရွီးမားၿမဳိ႕ကေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ ပညာသင္ၾကားဖူးတဲ႔ကေလးေတြမွန္သမွ
အဲဒီၿမဳိ႕ကေလးႏွစ္ၿမဳိ႕အေၾကာင္း
ပထမဦးဆုံးအေနနဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို ပထ၀ီကစၿပီး မိတ္ဆက္ေပးရရင္ ဂ်ပန္ဆိုတာ အာရွတိုက္ႀကီး အေရွ႕ဘက္ဖ်ားက ကၽြန္းေပါင္း ၆၈၅၂ ခု နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ ကၽြန္းစုႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာထဲမွာ တည္ရွိတာေပါ႔။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ နိပြန္ ဒါမွမဟုတ္ နီဟြန္း လို႔ေခၚၿပီး အဓိပၸါယ္ကေတာ႔ ေနနတ္ႏြယ္ေတြပါတဲ႔။ ကိုယ္တို႔ဗုဒၶဘာသာ က်မ္းဂန္အယူနဲ႔ဆိုရင္ေတာ႔ အဲသည္စကားလုံးကို ျပဳပၺာကၽြန္း လို႔ ေခၚမလားမသိဘူး။ ေနထြက္ရာအရပ္တဲ႔။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကိုပထမဦးဆုံးရွာေ
သူ႔ဘာသူ တသီးတျခားေနတဲ႔ ဂ်ပန္္နိုင္ငံကို ၁၈၅၃ မွာ အေနာက္ဘက္တံခါး အတင္းဆြဲဖြင္႔ေပးသြားတာကေတာ႔ အေမရိကန္ႀကီးေတြ ျဖစ္ပါသတဲ႔။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ အင္မတန္ အေရွ႕တိုင္းဆန္တဲ႔ အာရွသားႀကီးဂ်ပန္ဟာ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြဆီက နိုင္ငံေရး၊ တရားစီရင္ေရး၊ စစ္ေရးဆိုင္ရာဖြဲ႔စည္းပုံေတြကို သူ႔နိုင္ငံနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ၿပီး ေခတ္နဲ႔အမွီ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေတာ႔သတဲ႔။ (တိုးတက္ခ်င္ရင္ ဖြဲ႔စည္းပုံအရင္ေျပာင္းရတယ္ လို႔ေတာ႔ မဆိုလိုပါဘူးေနာ္) ဂ်ပန္က စက္မႈေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရး (ဆိုရွယ္လစ္စာအုပ္ႀကီးထဲက စကားငွားသုံးပ်စီ) လုပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္ဟာ ၁၈၅၄ က စတာဆိုေတာ႔ တို႔ဆီမွာဆိုရင္ မင္းတုန္းမင္းႀကီး နန္းတက္စ၊ ညီေတာ္ကေနာင္မင္းသားႀကီးနဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြ လုပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္နဲ႔ဆို မတိမ္းမယိမ္းေလာက္ပဲ ရွိမယ္။ ဦးဖိုးလႈိင္ႀကီး စည္းမ်ဥ္းခံဘုရင္စံနစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံသစ္ အဆိုတင္သြင္းခဲ႔တာလည္း သူ႔စနက္မွ ကင္းရဲ႕လားမသိ။ သိတဲ႔အတိုင္း တို႔ဆီကေတာ႔ ကုလားထိုင္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ဗီတိုအာဏာနဲ႔ ေတာ္တန္တိတ္ ငါးေၾကာ္ပန္းကန္ဖိတ္ လုပ္ထည့္လိုက္ရင္ နန္းသက္ၿမဲၿပီး ကၽြန္သက္ရွည္သြားျပန္ေရာ မဟုတ္လား။ ဒီလိုပဲ သူ႔ကၽြန္ခံလိုက္ ငါ႔ကၽြန္ခံလိုက္ေနလာတာ ၾကာၾကာလွေပါ႔။
ဂ်ပန္ေတြကေတာ႔ စက္မႈစြမ္းအားေခတ္ေက်ာ္လႊားၿပီး (တို႔ဆီမွာလည္း တီဗီထဲမွာ အဲသလိုမ်ဳိး ပါးစပ္ကေလးနဲ႔ ေျပာတတ္သားပါေလ) စစ္အင္အားေတာင္႔တင္းလာတဲ႔ေနာက္ အေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ႔ တရုတ္ကိုေရာ၊ ရုရွားကိုပါ က်ဴးေက်ာ္ေတာ႔သတဲ႔။ ထိုင္၀မ္တို႔ ကိုရီးယားတို႔ဆိုတာကေတာ႔ က်ဴးေက်ာ္စရာေတာင္ မလိုေတာ႔ပဲ ျပားျပား၀ပ္ မီးေသတဲ႔ဘ၀ကို ေရာက္လာေတာ႔တယ္။ ပထမကမာၻစစ္ႀကီးလည္းစေရာ ဂ်ပန္ရဲ႕ စစ္အင္အားဟာ ဥေရာပတလႊားမွာပါ သာဒင္ကို ဘာထင္သလဲ လို႔ လူမိုက္လုပ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးထြားလာခဲ႔တယ္။ ၁၉၃၁ ေရာက္ေတာ႔ မန္ခ်ဴးရီးယားကို က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္လိုက္ၿပီး ေနာင္က်ရင္ ကုလသမဂၢျဖစ္လာမယ္႔ နိုင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္အသင္းႀကီး (Leagues of Nations) ကိုေတာင္ ပမာမခန္႔ျပဳလာပါေလသတဲ႔။
ဒုတိယကမာၻစစ္ျဖစ္မယ္႔ ၁၉၄၀ေက်ာ္ကာလေတြဟာ ကမာၻေပၚမွာ နိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြ ႀကီးႀကီးမားမား ျဖစ္တဲ႔ ကာလလို႔ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ဥေရာပမွာ ဂ်ာမဏီ နဲ႔ အီတလီက ၾသဇာတက္လာတယ္။ အဂၤလိပ္ နဲ႔ ျပင္သစ္ေတြ မ်က္ခုံးလႈပ္လာရတဲ႔အခ်ိန္ေပါ႔။ အာရွတလႊားမွာေတာ႔ ရုရွားႀကီးကို Counter ballance လုပ္ထားစရာ ဂ်ပန္ကလြဲၿပီး သူ႔အျပင္မရွိဘူး။ ၁၉၃၇ ေရာက္ေတာ႔ တရုတ္ျပည္ကို ဒုတိယအႀကိမ္က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္
၁၉၄၁ မွာေတာ႔ ဂ်ပန္ဟာ အေမရိကန္ ေရတပ္စခန္းစိုက္တဲ႔ ပုလဲဆိပ္ကမ္းကို ဗုံးက်ဲၿပီး ဒုတိယကမာၻစစ္ပြဲႀကီးကို မူဆိုလိုနီ ဟစ္တလာတို႔နဲ႔အတူ အျပိဳင္၀င္ႏႊဲပါေလေတာ႔တယ္။ သူ႔ခ်ည့္ပဲ ၀င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပထမကမာၻစစ္တုန္းက သူမ်ားေတြ စစ္တိုက္ေနတာကို ဟိုဘက္သည္ဘက္ ႏွစ္ဘက္ခြ လက္နက္ေရာင္းၿပီး ေခတ္ပ်က္သူေဌးျဖစ္လာတဲ႔ အေမရိကန္ကိုပါ စစ္ထဲမပါပါေအာင္ ဆြဲထည့္သြားေသးတယ္။ ဖတ္တဲ႔သူေတြ ပ်င္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အတိတ္ကိုလွန္ေသာ္ လုပ္ရတဲ႔အေၾကာင္းကေတာ႔ ဂ်ပန္ရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားကို သေဘာေပါက္ႏိုင္ေအာင္လို႔ပါ။ အဲသေလာက္ မာန္တက္လန္ထြက္ေနတဲ႔ဂ်ပန္ဟာ သူ႔သေဘာနဲ႔သူ စစ္ထဲ၀င္လာသလိုပဲ သူ႔ဘာသာသူပဲ စိတ္လိုလက္ရ စစ္ထဲကေန ခၽြင္းခ်က္မရွိ လက္နက္ခ်ၿပီး ထြက္သြားခဲ႔ပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ႔ အဲသည္ ဟီရိုရွီးမား နဲ႔ နာဂါဆာကီ ၿမဳိ႕ကေလးႏွစ္ၿမဳိ႕ေပၚကို ေစာေစာကေျပာတဲ႔ အက္တြမ္မစ္ဗုံးေတြ က်ဲခ်လိုက္တဲ႔အတြက္ပါ။
သည္ကေန႔ထိတိုင္ေအာင္ အေမရိကန္ႀကီးက တဖြဖြေျပာၿပီး ဂုဏ္ယူေနပါေသးတယ္။ ဒုတိယကမာၻစစ္တုန္းက သူသာမကယ္ရင္ တကမာၻလုံး ေသဖြယ္ရာသာ ရွိေတာ႔တယ္။ ကမာၻႀကီးေပၚက လူသားေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔အတြက္၊ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးကို သူ ဗုံးႏွစ္လုံးနဲ႔ အဆုံးသတ္ခဲ႔ပါတယ္တဲ႔။ သူေျပာသလိုဆိုရင္ေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ အႏုျမဴဗုံးဒဏ္ကို ဂ်ပန္ကေၾကာက္ၿပီး လက္နက္ခ် အရႈံးေပးသြားတာေပါ႔ေနာ္။ ဟုတ္သားပဲ။ ျငင္းလို႔မွ မရတာ။ ေမးၾကည့္ေလ။ ဂ်ပန္ေတြကို “ေဟ႔ ေကာင္ေတြ။ မင္းတို႔ ေၾကာက္သြားၿပီလားကြ။” ဆို ဟိုက ဘာမွေတာင္ ျပန္ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္ေနလိမ္႔မယ္။ တကမာၻလုံးလည္း အဲသလိုပဲ ထင္လိမ္႔မယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲသည္အတိုင္းပဲ ထင္ပါတယ္။ ဟီရိုရွီးမားကို မေရာက္ခင္အထိေပါ႔။
ဟီရိုရွီးမားၿမဳိ႕ကေလးဟာ အလယ္ေခါင္မွာ ျမစ္ကေလးႏွစ္ခြစီးဆင္းသြားၿပီး အင္မတန္ကို သာေတာင္႔သာယာရွိတဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္းက ၿမဳိ႕ကေလးတစ္ၿမဳိ႕ျဖစ္ပါတယ္။ အေနာက္ဘက္မွာတည္ရွိၿပီး စီးပြားေရးေကာင္းသတဲ႔။ ေရွးေခတ္က ဂ်ပန္ဘုရင္မင္းျမတ္မ်ားအတြက္ ဆုပန္ရာေအာင္ေျမလည္း ျဖစ္ပါသတဲ႔။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ႔ အဲသည္ေနရာမွာ ဂ်ပန္ေရတပ္စခန္း အေျခစိုက္တာမို႔ ဗုံးက်ဲဖို႔ မ်က္စိက်သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ အႏုျမဴဗုံး က်လိုက္ၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာေတာ႔ အခု ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အထိမ္းအမွတ္ျပတိုက္လုပ္ထားတဲ႔ အေဆာက္အဦတပိုင္းတစကလြဲလို႔ ေထာင္းလေမာင္းေက်ေအာင္
ျပာပုံအတိ ေျပာင္တလင္းခါသြားခဲ႔ပါတယ္။ က်န္ရစ္တဲ႔ အုတ္တံတိုင္းနံရံမ်ားေတာင္ စိုက္၀င္ေနတဲ႔ မွန္စကေလးေတြေၾကာင္႔ အမာရြတ္ေတြ မြစာက်ဲသြားခဲ႔သလို သံနဲ႔ေဆာက္တဲ႔ အေဆာက္အဦႀကီးမ်ားလည္း အရည္ေပ်ာ္ေကြးညႊတ္လို႔ ၿပိဳဆင္းလာတာ ၉/၁၁ တုန္းက တြင္တာ၀ါႀကီး ၿပိဳတဲ႔အတိုင္းပါပဲ။ ဗုံးေပါက္လို႔ မႈိပြင္႔ႀကီးေတြလို အလိပ္လိုက္ပြင္႔ထြက္လာၿပီးတဲ႔ေ
ေရတြင္းေရကန္ေတြအားလုံး အဲသည္မိုးစက္ေတြနဲ႔ အဆိပ္သင္႔ၿပီး ေသာက္သုံးမိသူေတြခမ်ာ လေပါင္းမ်ားစြာ ၀မ္းေရာဂါရျပန္ပါေရာ။ အႏုျမဴေရာင္ျခည္သင္႔တဲ႔ဆိုးက်ဳိ
အေမရိကန္ႀကီးကေျပာတာေတာ႔ “ကမာၻေျမၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္လို႔ ေထာင္လႊားရမ္းကားေနတဲ႔ ဂ်ပန္ေတြကို ဗုံးကေလးႏွစ္လုံးတည္းနဲ႔ ဆုံးမၿပီး ကမာၻစစ္ႀကီး အဆုံးသတ္ေပးလိုက္တာပါ” တဲ႔။ ဂ်ပန္ကလည္း ျပထားပါတယ္ဗ်ာ။ ျပတိုက္ထဲမွာ စစ္သားပုံတစ္ပုံေတာင္ မေတြ႔ခဲ႔ရဘူး။ မူလတန္းေက်ာင္း၀တ္စုံနဲ႔ ကေလးမေလးေတြ။ မီးဟပ္ထားတဲ႔ ဂါ၀န္အိပ္ထဲမွာ အဲဒီေန႔ေန႔စြဲနဲ႔ ရထားလက္မွတ္ေလးေတာင္ ပါေသး။ လိန္ပိန္ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ႔ ဗိုလ္အုန္းသီးစက္ဘီးကေလးေတြ၊ “အဲ႔ေန႔တုန္းက သားက ပုစဥ္းကေလးကို ဖမ္းမလို႔ လုပ္ေနတာေလ။ သူ႔အၿမီးကေလးကို ကိုင္မိတယ္ဆိုရုံရွိေသး...” ဆိုတဲ႔ ကေလးအေရးအသားေလးေတြ၊ ျပတိုက္ႀကီးတစ္ခုလုံးဟာေလ သရဲေလးေတြေမြးထားၿပီး လာသမွ်လူေတြကို ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေျပာေနသလား ေအာင္႔ေမ႔ရတယ္။ ျဖစျ္ဖစ္ခ်င္းမွာ အမ်ားႀကီးေသကုန္တယ္။ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ တစိမ္႔စိမ္႔ေသေနေသးတယ္။ အဆုံးမသတ္ေသးဘူး။ ေရာဂါဘယေတြဒဏ္ကို ဆက္ခံစားရေသးတယ္ေလ။ ဥာဏ္ရည္မမွီတဲ႔ ေရာဂါပါလာတဲ႔ကေလးေတြ ေမြးလာေသးတယ္ေလ။ ဒါေတာင္မွ အခုထက္ထိ ဗံုးသင္႔ဂ်ပန္မ်ဳိးဆက္ေတြ မကုန္ခမ္းနိုင္ေသးဘူး။ ဘိုးဘြားရိပ္သာတစ္ခု နဲ႔ ျပဳစုေပးထားတယ္။ အငယ္ဆုံးအဖြားက ၆၈ ႏွစ္ေပါ႔။ ရာေက်ာ္ဖြားဖြားေတြလည္း ေတြ႔ခဲ႔တယ္။ ဖိုးဖိုးေတြကေတာ႔ မရွိသေလာက္နည္းတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ႔ ေယာက်ၤားသားေတြ စစ္ေျမျပင္ေရာက္ေနၿပီး မိန္းမသား၊ ကေလးသူငယ္နဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားသာ က်န္ခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ ဗံုးဒဏ္ခံရတာမို႔ ပါတဲ႔။ ေျပာခ်င္တာက အေမရိကန္က သူတို႔ကို စစ္မတိုက္ပဲ လူေနၿမဳိ႕ရြာအေပၚ ဗုံးက်ဲသြားတာေပါ႔ေလ။
သူ႔ဘက္နဲ႔သူ သူ႔စကားကိုယ္႔စကား လွေအာင္ႏိုင္ေအာင္ ေျပာခဲ႔ၾကတာ ဟိုဘက္ကအမွန္ သည္ဘက္ကအမွန္ ဘာမွ၀င္ၿပီး မွတ္ခ်က္မေပးလိုပါဘူး။ စစ္ျဖစ္ပါတယ္ဆိုမွ တို႔ျမန္မာျပည္မွာ ဗုံးက်ဲေတာ႔ေရာ ဘယ္ေနရာခ်န္တာ ရွိလို႔လဲ။ မေကာင္းသူထိပ္ ေကာင္းသူထိပ္ပဲ မဟုတ္လား။ အဂၤလိပ္ကပဲ က်ဲက်ဲ၊ ဂ်ပန္ကပဲ က်ဲက်ဲ အတူတူပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ဗုံးက်ဲအၿပီးမွာ ဂ်ပန္ေတြ ေၾကာက္လို႔လက္နက္ခ်ၿပီး ထြက္သြားတယ္ဆိုတဲ႔ အယူအဆကိုေတာ႔ သံသယရွိပါတယ္။ ဂ်ပန္ဆိုတာမ်ဳိးက ကိုယ္႔အလုပ္ကိုယ္ တာ၀န္မေက်လို႔ ရွက္လာရင္ေတာင္ ကိုယ္႔လည္ပင္းကိုယ္ ဓါးနဲ႔လွီးဖို႔ ၀န္မေလးတဲ႔အမ်ဳိးပါ။ ပုလဲဆိပ္ကမ္းကို ဗုံးက်ဲတိုက္ေတာ႔ အေမရိကန္ႀကီး ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္သြားတာဟာ သူတို႔စစ္သေဘၤာေခါင္းတိုင္ထဲကို
ေလယာဥ္ေခါင္းစိုက္ထိုးဆင္းသြား
ဒါေပမယ္႔ သူတို႔က သူတို႔အသက္ေသမွာကိုသာ မေၾကာက္တာ။ သူတို႔ေျမ သူတို႔ေျပက ျပည္သူျပည္သားေတြ
ေသကုန္မွာကိုက်ေတာ႔ ကိုယ္႔အသက္ထက္ပိုၿပီး ေၾကာက္ၾကတယ္။ “နင္မပစ္ရင္ ငါတို႔ေခါင္းျဖတ္ခံရမွာေပါ႔ဟဲ႔” လို႔ ေျပာၿပီး ေသနတ္ႀကီးနဲ႔ခ်ိန္ ပစ္မိန္႔ေပးခိုင္းတယ္ဆိုတဲ႔ ေကာလာဟလဟာ ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ရွက္ဖို႔ေကာင္းသလဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ေတြက ဂ်ပန္ႀကီးေတြရဲ႕ ေပ်ာ႔ကြက္ခ်က္ေကာင္းကို မိမိရရကိုင္ၿပီး စစ္ထဲက ဆြဲထုတ္သြားခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဂ်ပန္ေတြ အညံခံလိုက္တာဟာ သူ႔ကိုေၾကာက္လို႔ ေတာ႔ ဟုတ္မယ္မထင္ဘူး။ “ထမီကၽြတ္၍လႊတ္လိုက္တယ္။ နိုင္တယ္လို႔ေတာ႔ မထင္နဲ႔ကြယ္။” ဆိုတဲ႔ ဆရာေမာင္သာရ ၀တၳဳထဲကလိုေပါ႔။ တကယ္လို႔မ်ား အဲသည္အခ်ိန္က ဂ်ပန္ေတြစိတ္ထဲမယ္ ကိုယ္တို႔ဆီက မ်ဳိးခ်စ္ႀကီးေတြလို လက္တုန္႔ျပန္ရမွ ေက်နပ္မွာဆိုတဲ႔ စိတ္ရွိေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဆုံးမွာကို မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။
ဒါေၾကာင္႔ အဲဒီတုန္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ အေမရိကန္က ယူတာ မဟုတ္။ ဂ်ပန္က ေပးလိုက္တာ ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း စစ္ေျမျပင္မွာ လက္နက္ခ်ခဲ႔တဲ႔ ဂ်ပန္ေတြဟာ စီးပြားေရးစစ္မ်က္ႏွာမွာ က်ားကုတ္က်ားခဲ ႀကိဳးပန္းၿပီး တိုက္ေနေသးတာ အခုလက္ရွိသူတို႔ေရာက္ေနတဲ႔ေနရာ
အခုမွပဲ ကိုယ္တို႔ျမန္မာေတြ အဂၤလိပ္ကို စစ္ရႈံးရတဲ႔အျဖစ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ ရွက္ဖို႔ေကာင္းမွန္း သိေတာ႔တယ္။ စာအုပ္ထဲမွာသင္တာ လက္နက္အင္အားမမွ်လို႔ လက္နက္အင္အားမမွ်လို႔ တဖြဖြေျပာတယ္ေလ။ တကယ္ေတာ႔ စိတ္ဓါတ္အင္အားလည္းမမွ်ဘူး။ စကတည္းက လုပ္ၾကံမႈနဲ႔တက္လာတဲ႔မင္းသားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က နန္းတြင္းႏိုင္ငံေရးဟာ ျမန္မာေတြ အသက္နဲ႔လဲ ခုခံေလာက္တဲ႔ စည္းလုံးညီညြတ္မႈ၊ ယုံၾကည္ကိုးစားမႈကို မရခဲ႔ဘူး။ အခုပဲ “စစ္မတိုက္ရဲရင္ ထမီေက်ာက္ပ်ဥ္ပို႔လိုက္မယ္” ေျပာတဲ႔သူက ေျပာ။ “မခုခံရ။ ခုခံလွ်င္ သူပုန္။” လို႔ စာထုတ္တဲ႔သူကထုတ္၊ ဗႏၶဳလႀကီး ဓႏုျဖဴမွာ ေရႊထီးေဆာင္းတာ ေစာေစာေသ ေစာေစာအိပ္ရတယ္လို႔မ်ား ေတြးမိသြားသလား။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေျပာသလိုပဲ ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလးဖမ္းသလိုဖမ္းၿပီး ပါသြားရရွာတယ္။ ေတြးမိတာကေတာ႔ လက္နက္အင္အားမမွ်တာ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္လို႔။ တိုင္းျပည္ေရွ႕ေရးကို အေမွ်ာ္အျမင္မထားပဲ ကိုယ္႔လက္ထဲ အာဏာရေရးကိုသာ ရိွသမွ်အာရုံအားလုံး ပုံထားလို႔ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေတြ ဟီရိုရွီးမားမွာ ျပာပုံျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္ဟာ စစ္ၿပီးေခတ္ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ျပာပုံျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္နဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔က အတိတ္ကို သင္ခန္းစာယူၿပီး ေရွ႕ကို တြန္းတက္သြားတယ္။ ကိုယ္႔မွာက ကရြတ္ကင္းေလွ်ာက္သလို အမွားေဟာင္းေတြ ျပန္ျပန္မွားလို႔ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ သံသရာလည္ေနတုန္း။ ေမာင္ ညီမေလးတို႔ေရ။ ဟီရိုရွီးမား ပုံျပင္ကေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲကြယ္။