This is default featured slide 1 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

This is default featured slide 2 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

This is default featured slide 3 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

This is default featured slide 4 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

This is default featured slide 5 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.This theme is Bloggerized by Lasantha Bandara - Premiumbloggertemplates.com.

Friday, April 20, 2012

အင္တာနက္ ( ကဗ်ာ )

Inbox
x

demonprince13
8:35 PM (41 minutes ago)

to mrsorcerer
အင္တာနက္ကို ေငြေပးျပီး သံုးရတယ္
သူမ်ားတကာေတြလို အိုင္ဖုန္းက သံုးရတာနဲ႔မတူ
သူမ်ားတကာေတြလို လက္ေတာ႔နဲ႕ သံုးရတာနဲ႔မတူ
1 2 3 4 ဆုိျပီး အကၡရာကဏန္းေတြ စီတန္းထားတဲ႔
ပါ႔ပလစ္ အက္ဆက္ ဆိုတဲ႔ အင္တာနက္ဆိုင္မွာ
အခ်ိန္ကို တၾကည္႕ၾကည္႕
ေငြ အေျခအေန ခ်ိ ျပီး သံုးရတယ္ . . .

ဒီ အင္တာနက္ထဲမွာ ဘ၀ ေတြရွိတယ္
ဒီအင္တာနက္ထဲမွာ အလွ ေတြရွိတယ္
ဒီအင္တာနက္ထဲမွာ အထာ ေတြရွိတယ္
ဒီအင္တာနက္ထဲမွာ ကဗ်ာေတြရွိတယ္
ဒီအင္တာနက္ထဲမွာ ဒီမိုကေရစီရွိတယ္
ဒီအင္တာနက္ထဲမွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရွိတယ္
ဒီအင္တာနက္ထဲမွာ ငါလိုအပ္တာမွန္သမွ်ရွိတယ္
ဒီအင္တာနက္ထဲမွာ ငါမလိုအပ္တာမွန္သမွ်ရွိတယ္ . . .

အင္တာနက္တရက္ေလာက္မသံုးရရင္
ငါ႔ရင္ထဲမွာ ရြတရြတ ျဖစ္တယ္
ရြစိရြစိတက္တယ္
မရိုးမရြ ျဖစ္တယ္
တရြရြျဖစ္တယ္
ေသခ်ာတာကေတာ႕ အင္တာနက္သံုးခ်ိန္ေရာက္ရင္
ေယာက်ၤားၾကီးစင္စင္က ငါရြတယ္ . . .

ဘာသတင္းထူးလဲ
ဘာအေၾကာင္းထူးလဲ
ကဗ်ာေရးခ်င္လိုက္တာ
ကဗ်ာဖတ္ခ်င္လိုက္တာ
မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ဆံုခ်င္လိုက္တာ
ခ်စ္လွပါရခ်ည္ဆိုတဲ႔ မိန္းမဟာ ပူလာ
အနားမကပ္စမ္းပါနဲ႔ကြာ
အင္တာနက္ဟာ ငါ့ကမာၻ ငါ့ကမာၻ
ကဲ ေတာင္႔မခံနိဳင္ေတာ႔ဘူး ေပးစမ္းပါ ေငြအသျပာ
ငါ့ ရဲ႕ ရြစိတက္ ေနတဲ႔ ၀ါသနာေတြအတြက္ . . .

--
          

 မာဃလုလင္

ဒူဘိုင္းမွ အံ့မခန္း အားကစားၿမိဳ႕ေတာ္

altပံုမွာျမင္ေတြ႔ေနရတာကေတာ့ ယူေအအီးႏိုင္ငံ၊ ဒူဘိုင္းၿမိဳ႕မွာ တည္ေဆာက္ၿပီးစီးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ အားကစားၿမိဳ႕ေတာ္ (Sport City) ျဖစ္ပါတယ္။
ခရစ္ကတ္ကစားကြင္း။ ။ ပြဲၾကည့္စင္မွ ထိုင္ခံုအလံုးေရ ၂၅၀၀၀။
(ေဘာလံုး၊ Rugby, ၿပိဳင္ကြင္း စသည္ျဖင့္) စြယ္စံုသံုး အမိုးပြင့္ကစားကြင္း ။ ထိုင္ခံုအလံုးေရ ၆၀၀၀၀။
(ဘတ္စကတ္ေဘာ၊ ေဟာ္ကီ၊ ေဗာ္လီေဘာ၊ လက္ပစ္ေဘာလံုး၊ netball, ေရခဲေဟာ္ကီ၊ ေဖ်ာ္ေျဖေရးစင္တာ စသည္ျဖင့္ အသံုးျပဳႏိုင္ေသာ) မိုးလံုေလလံု ကစားကြင္း။ ။ ထိုင္ခံုအလံုးေရ ၁၀၀၀၀။
အမိုးပြင္ ေဟာ္ကီကြင္း။ ။ ထိုင္ခံု ၅၀၀၀။
ႏိုင္ငံတကာ ေဂါက္သီးအားကစားဆိုင္ရာ သံတမန္ Ernie Els ကိုယ္တိုင္ ဒီဇိုင္းဆြဲဖန္တီးေပးထားေသာ ၁၈ က်င္းရွိ ကမၻာ့အဆင့္ေဂါက္ကြင္း (ေလာင္းကစားရံုပါပူးတြဲ ပါရွိၿပီး)
ဒူဘိုင္း Sport City တည္ေဆာက္မႈ ကုန္က်စရိတ္ကေတာ့ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၄ ဘီလီယ်ံရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ကြန္ပ်ဴတာကိုၾကာၾကာသံုးေနသူမ်ားအတြက္

ေမာ္နီတာကုိ ၾကာၾကာၾကည္႔ေစႏုိင္ဖုိ႔ ဒါေလးကို သံုးၾကည့္ပါ။.
အားလုံးပဲ မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ.။
ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ အျမဲတေစ ထိေတြ႔ကုိင္တြယ္ အသုံးျပဳေနရတဲ႔ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမေတြအတြက္ က်န္းမာေရးအရ အသုံးတည္႔မယ္႔ ေဆာ႔ဖ္၀ဲလ္ေလးတစ္ခု လက္ဆင္႔ကမ္းမွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္.။
ကြန္ျပဴတာကုိ အျမဲလုိလုိအသုံးျပဳေနရသူေတြမွာ ျဖစ္တတ္တာေတြက အေညာင္းမိတာ၊ ခါးနာတာ၊ မ်က္ရည္ပူေတြ က်လာတာ စတဲ႔လကၡဏာေတြျဖစ္တတ္ပါတယ္. ခါးနာတာတုိ႔ အေညာင္းမိတာတုိ႔အတြက္ ေနာက္ဆုံးေပၚ memory foam လု႔ိေခၚတဲ႔ ေခါင္းအုံးေလးေတြ၊ ေက်ာမွီေလးေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ျပဳျပင္လုိ႔ရပါတယ္.။
မ်က္စိေညာင္းတာ၊ မ်က္ရည္ပူက်တာေတြကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔အတြက္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ သိပ္ျပီး အာရုံစုိက္ေလ႔ မရွိတတ္ၾကပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔ ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ အဲဒီ႔ ျပႆနာပါပဲ.။
မ်ားေသာအားျဖင္႔ မ်က္စိကုိ မထိခိုက္ေစခ်င္ရင္ ေမာ္နီတာေရွ႔မွာ Filter အျပားေလးခံလုိ႔ရပါတယ္. ဒါေပမယ္႔ အဲဒါက Desktop monitor အၾကီးၾကီးေတြ သုံးသူေတြအတြက္ပဲ အသုံး၀င္မွာပါ. Laptop ကြန္ျပဴတာေလးေတြ သုံးေနသူေတြအတြက္ကေတာ႔ ေမာ္နီတာေရွ႔မွာ Filter ျပားခံဖုိ႔ အဆင္မေျပႏုိင္ပါဘူး. ဒါေၾကာင္႔ အခု ကၽြန္ေတာ္ေပးမယ္႔ ေဆာ႔ဖ္၀ဲလ္ေလးကုိ အင္စေတာလ္လုပ္လုိက္ရင္ ဒီျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းျပီးသားျဖစ္သြားမယ္႔အျပင္ ေရရွည္အတြက္လည္း အက်ိဳးမ်ားေစပါလိမ္႔မယ္.။
နာမည္က F.lux ပါ. သူ႔ရဲ႔ အထူးျပဳအေၾကာင္းအရာကေတာ႔ ေမာ္နီတာေတြအတြက္ အလင္းေရာင္ကုိ အလိုအေလွ်ာက္ခ်ိန္ေပးတာပါပဲ.
ေန႔ခင္းမွာ ေန႔ခင္းအေလွ်ာက္၊ ညေနခင္း အလင္းေရာင္နည္းသြားခ်ိန္မွာ နည္းသြားတဲ႔အေလွ်ာက္၊ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ သန္းလဲြအခ်ိန္မွာလည္း သူ႔အခ်ိန္အခါအေလွ်ာက္ ရွိသင္႔တဲ႔အလင္းေရာင္ပမာဏကုိ ခ်ိန္ေပးသြားတာပါ.။
Download Links:
1. For XP/Vista/Windows 7 Users http://stereopsis.com/flux/flux-set...
2. For Mac OS X https://secure.herf.org/flux/Flux.zip
3. For Linux Users https://secure.herf.org/flux/Flux.zip
သုံးစဲြၾကည္႔လုိက္ပါ. ၾကိဳက္ရင္ဆက္သုံးပါ. မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြကုိလည္း မွ်ေ၀ေပးလုိက္ပါ.
မၾကိဳက္ရင္ေတာ႔ ျပန္ျဖဳတ္လုိက္ပါ. No Big Deal!
း)
ျပည္ပေရာက္ေတြအတြက္ setting ကေန ၀င္ၿပီး Zip code ကို၀င္ေျပာင္းေပးရင္ သူ ့ဘာသာေအာ္တို ေျပာင္းေပးပါလိမ့္မယ္။
အားလုံးပဲ ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္တဲ႔ ေမာ္နီတာေလးေတြကုိ အားရပါးရ မ်က္စိမေညာင္းတမ္း ရႈစားအရသာခံႏုိင္ၾကပါေစဗ်ားးးးး
ရန္ေအာင္ဘေလာ့....http://stereopsis.com/flux/#comments

အက်ည္းတန္တဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ



ျမန္မာျပည္မွာ ဆုိင္းဘုတ္ယဥ္ေက်းမႈ ဘယ္တုန္းက စၿပီး ထြန္းကားလာတယ္ ဆုိတာ မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ဆုိင္းဘုတ္ေတြနဲ႔ လူေတြကို အသိေပးေျပာဆိုလာခဲ့ရတယ္ ဆိုတာေတာ့ ျငင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။



“ျမက္ခင္းေပၚမနင္းရ” “ငါးမဖမ္းရ” “ပန္းမခူးရ” “သတိ ဓာတ္လိုက္တတ္သည္” “သင့္ေၾကာင့္ မီးမေလာင္ပါေစႏွင့္” “တပ္ေျမ မက်ဴးေက်ာ္ရ” စသည္ျဖင့္ ဆုိင္းဘုတ္ေတြကို ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမင္ဖူးခဲ့ၾကမွာပါ။

ကာလ ေရြ႕ေလ်ာလာတာနဲ႔ အမွ် ဆုိင္းဘုတ္ေတြ၊ သတိေပးစာသားေတြ ေရးသားရာမွာ ပံုစံေတြကို ေခတ္မီဆန္းသစ္ လာတာလည္း သတိထားမိလာပါတယ္။

အရင္ကဆိုရင္ ကုန္ကားႀကီးေတြရဲ႕ ေနာက္ဘက္မွ “သတိ ကပ္မလိုက္ရ” လုိ႔ ေရးရာကေန “ကပ္မလိုက္နဲ႔ ေရွာ့ရွိတယ္” ဆိုတာမ်ိဳး ေရးလာပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ဆုိင္းဘုတ္ေတြက တကယ္ကို သတိထားရမယ့္ကိစၥ၊ တခ်ိဳ႕ဆုိင္းဘုတ္ေတြက စည္းကမ္း သတ္မွတ္ခ်က္၊ တခ်ိဳ႕ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးေတြကေတာ့ ရယ္စရာ၊ ၿပံဳးစရာပါ။

“အမႈိက္မပံုရ” ဆိုတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကို ျမဳပ္ခါနီးထိ အမႈိက္ေတြ ပံုထားၾကတာမ်ိဳးလည္း ေတြ႕ဖူးပါတယ္။

မၾကာေသးခင္ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ဆုိင္းဘုတ္တခုကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဘုရားေတြေပၚမွာ ေရးထားတာပါ။

“အတြဲမထုိင္ရ၊ ဆုိင္းဘုတ္ၾကည့္ၿပီးမွ ဘုရားထဲဝင္ပါ၊ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး ေမာတယ္” တဲ့။

အရင္ကေတာ့ “ဘုရား ပရဝဏ္အတြင္း အတြဲမ်ား မဖြယ္မရာမျပဳမူရ” ဆုိတာေလာက္ပဲ ေရးတာေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဒီ ဆုိင္းဘုတ္အရ ဆိုရင္ေတာ့ သတိေပးရတဲ့ ဘုရားလူႀကီးေတြခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေမာေအာင္ ေျပာခဲ့ရလဲ၊ ေနာက္ဆံုး ေျပာမႏုိင္ေတာ့မွ ဆုိင္းဘုတ္ထဲမွာ ဝင္ေမာလိုက္ရတာလား ဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါ။

ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ သီခ်င္းထဲကလို “အရုဏ္ခံတန္ေဆာင္းေအာက္ဆိုရင္ ေမရယ္အေနာက္ျခမ္းက ေနစဥ္ ျမင္သာတဲ့အပိုင္း ထုိင္ကြယ္” ဆိုတဲ့ စာသားေလးကေတာ့ အခုအေနအထားေတြအရ အႏွစ္ ၃၀ အလြန္က “Oldies” စာရင္း ဝင္သြားပါၿပီ။

ဘတ္စ္ကား စပယ္ယာေတြက ပန္းၿခံရွိတဲ့ မွတ္တုိင္ေတြမွာ “ရင္ခြင္နန္းေတာ္ ပါတယ္ ဆရာေရ႕” “ေမာင့္သေဘာ ပါလား” စသည္ျဖင့္ ေအာ္ၾက ေမးၾကတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဘုရားရွိတဲ့ မွတ္တုိင္ေတြမွာပါ ဒီလိုေတြ ေအာ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မေတြးရဲ စရာပါပဲ။

ဘာသာတရားနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကို မထိခိုက္ေစတဲ့ လြတ္လပ္မႈကို ျမန္မာျပည္သားတုိင္း ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားၾကမယ္ ဆိုရင္ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္တဲ့ အေပၚကလို ဆုိင္းဘုတ္မ်ိဳးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲသတိေပးစရာ လိုေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။

ေက်းဇဴးၾကီးေပ တို ့ေဖေဖ

ေက်းဇူးၾကီးေပ တို႔ေဖေဖ


သူ ေလးႏွစ္သားအရြယ္တုန္းက မေတာ္တဆ ခဲမွန္လို႔ မ်က္လံုးတစ္လံုး တိမ္စဲြခဲ့ရတယ္။ ခဲမွန္စက ေသြးေတြတရေဟာ ထြက္လို႔ ေဆး႐ံုတက္ခဲ့ေပမယ့္ ဆရာဝန္က အေကာင္းပကတိ ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ကုလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး ေဆးတစ္ခ်ဳိ႔ပဲေပးခဲ့တယ္။


ဒါကို အေဖက လက္မေလွ်ာ့ဘူး။ သူ႔ကို ခ်ီပုိးျပီး ျမိဳ႔ေပၚက အေကာင္းဆံုး မ်က္စိအထူးကုဆီ သြားျပခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာဝန္ရဲ႕ ကုလို႔မရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ စကားက အေဖ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ရိုက္ခ်ဳိးလိုက္ျပန္တယ္။ ဝမ္းနည္းမႈကို မခံရပ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး အေဖ ငိုခဲ့တယ္။ ဘာကိုမွ ေသခ်ာနားမလည္ေသးတဲ့ အရြယ္မို႔ အေဖဘာေၾကာင့္ငိုမွန္း သူမသိခဲ့ဘူး။

သူ၆ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ညာမ်က္လံုးက တစစျဖဴလာခဲ့တယ္။ “အေဖ...ဘာျဖစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုး တစ္လံုးက ျဖဴေနရတာလဲ” လို႔ ေမးတဲ့အေမးကို အေဖျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သားဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး မ်က္လံုးတစ္လံုးတည္းနဲ႔ပဲ ျပီးဆံုးရေတာ့မယ္၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ တစ္ျခားလူေတြထက္ ပိုခက္ခဲမယ္ဆိုတာ အေဖသိခဲ့တယ္။

အေဖက လိပ္သည္းေက်ာက္ တင္ပို႔ေရာင္းခ်တဲ့ စက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္က ေက်ာက္ေတြကို ကားေပၚတင္ရင္း မေတာ္တဆ ဝန္ခ်ီစက္ၾကိဳး ျပတ္သြားခဲ့တယ္။ ေျမျပင္ေပၚကို အရွိန္နဲ႔က်လာတဲ့ ေက်ာက္ေတြကေန ေက်ာက္ခဲအေသးအမႊားတစ္ခ်ဳိ႔က ေသနတ္ထိပ္က က်ည္ဆံလိုပဲ အေဖ့ဆီ ေျပးဝင္လာခဲ့တယ္။ အေဖ ကာကြယ္ခ်ိန္ မရလိုက္ဘူး။ ေက်ာက္ခဲတစ္ခ်ဳိ႔ အေဖမ်က္လံုးကို ထိသြားခဲ့တယ္။ ဒဏ္ရာေသးေပမယ့္ ကုသဖို႔ကို အေဖျငင္းဆန္ခ့ဲျပီး အေလွ်ာ္ေပးတဲ့ ကုသခကိုပဲ ယူမယ္လို႔ အေဖေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ ေမးေတာ့ အဲဒီကုသခနဲ႔ သားကို မ်က္လံုးတုတစ္ခု တပ္ဆင္ေပးခ်င္လို႔လုိ႔ အေဖက ဆိုပါတယ္။ အေဖရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ကို စစခ်င္းမွာ တစ္ဖက္က လက္မခံႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ အေဖရဲ႕ ေတာင့္ခံမႈေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ဝန္ခံခ်က္လက္မွတ္ ေရးထိုးျပီး လိုက္ေလွ်ာခဲ့တယ္။ ကုလို႔ရႏိုင္ရက္နဲ႔ မကုဘဲ ျငင္းခဲ့တဲ့အေဖကို လူေတြက ႐ူးသြားျပီလို႔ ထင္ၾကေပမယ့္ အေဖဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး။

အႏွစ္ ၂ဝလြန္ျပီးတဲ့ေနာက္ ကုမၸဏီ အေသးေလးတစ္ခု အေဖပိုင္ခဲ့တယ္။ လူေတြက အေဖ့ကို “မ်က္တစ္လံုး”လို႔ ေခၚခဲ့ၾကတယ္။ သားက ခန္႔ခန္႔ေခ်ာေခ်ာနဲ႔ အေၾကာင္းမသိရင္ မ်က္စိတစ္ဖက္ ကန္းေနမွန္းေတာင္ မသိႏိုင္ပါဘူး။

သားရဲ႕မဂၤလာပဲြမွာ လူေတြက သတုိ႔သမီးကို “မ်က္လံုးတစ္လံုးပဲ ရွိတဲ့သူ႔ကို ဘာျဖစ္လို႔ ယူသလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ သတို႔သမီးက “မ်က္လံုးတစ္လံုးပဲ ရွိေပမယ့္ သာမန္လူေတြထက္ သူပိုရက္ေရာတယ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

သားရဲ႕ မဂၤလာပဲြမွာ အေဖက အေပ်ာ္လြန္ျပီး မူးေနပါျပီ။
ကြယ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးကို ထိုးျပီး အေဖက “ကြ်န္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီမ်က္လံုးကို မကုခဲ့တာလဲ သိလား? သားငယ္ငယ္က သူ႔မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ဘာေၾကာင္ ့ျဖဴေနရတာလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို မၾကာခဏ ေမးခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျဖဖို႔ အေျဖမရွိခဲ့ဘူး။ ဒီမ်က္လံုးၾကီး ကန္းသြားမွ သားကို ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျဖႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေဖေဖရဲ႕ မ်က္လံုးလည္း ျဖဴေနပါတယ္သား.. ဒါမ်ဳိး႐ိုးေၾကာင့္ပါလို႔”

မဂၤလာခန္းမတစ္ခုလံုး အပ္က်သံေတာင္ မၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္။

ဖခင္ဆိုတာ ေတာင္တစ္လံုးနဲ႔တူတယ္။ တည္ၾကည္ခံ့ညား ၾကီးျမင့္တယ္။ အခက္အခဲေတြကို ေရွ႕ကေန ကာကြယ္တားဆီးေပးတယ္။

ဖခင္ဆုိတာ မစီးဆင္းတဲ့ ေရတစ္အိုင္နဲ႔တူတယ္။ ရင္ထဲက သူ႔ေမတၱာကို မဖြင့္လွစ္ျပတတ္ဘူး။

ဖခင္ဆိုတာ လက္တစ္စံုပါ။ အဲဒီလက္တစ္စံုနဲ႔ သားသမီးေတြကို ေဖးမျပီး ေႏြ၊ မုိး၊ ေဆာင္းအတူ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တယ္။
ဖခင္ဆိုတာ မ်က္ရည္တစ္စက္။ အၾကင္နာေမတၱာေတြနဲ႔ ထုပ္ပိုးထားတဲ့ မ်က္ရည္တစ္စက္ျဖစ္တယ္။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္ခံစားသည္။

ျမန္မာအစိုးရတပ္ႏွင့္ ေကအဲန္ယူ ပူးေပါင္းေငြေတာင္းခံဟုေဒသခံေျပာ


Submitted by on Thursday, 19 April 2012--
ဧၿပီလ ၁၉ရက္၊ ၂၀၁၂ခုႏွစ္။ ေစာခါးစူးညား (ေကအိုင္စီ)

တနသၤာရီတိုင္း၊ ေမတၱာၿမိဳ႕နယ္ခြဲ ဆင္ျဖဴတိုင္ေက်းနယ္အုပ္စုအတြင္း လႈပ္ရွားေနသည့္ ျမန္မာစစ္တပ္ႏွင့္ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ(၄) ေအာက္ေျခ တပ္ဖြဲ႕၀င္တို႔ ပူးေပါင္းကာ ဧၿပီလ၁ရက္ေန႔မွစ၍ ေငြေၾကးမ်ား ေန႔စဥ္ ေကာက္ ခံေနသည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ေျပာသည္။

ျမန္မာအစိုးရတပ္ ေရွ႕တန္း စစ္ဆင္ေရးကြပ္ကဲေရးဌာနခ်ဳပ္(၈) လက္ေအာက္ခံ နည္းဗ်ဴဟာ(၁)မႉး ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကည္စိုး ဦးေဆာင္သည့္ ခမရ(၄၁၀)သည္ ထိုေဒသရွိ ၀ါးေတာရြာတြင္ စစ္တပ္ဂိတ္ဖြင့္ကာ သြားလာေနသူမ်ားကို ေမးျမန္းစစ္ေဆးျခင္းအျပင္ တစ္ဦးလွ်င္ ထိုင္း ဘတ္ေငြ ၂၀၀ႏႈန္းျဖင့္ ေကာက္ခံၿပီး ရရွိသည့္ေငြမ်ားကို ေကအဲန္ယူတပ္ဖြဲ႕ထံ မွ်ေ၀ေပးေနေၾကာင္း ေဒသတြင္း သြားလာေနသည့္ ကုန္ သည္တစ္ဦးက ေျပာသည္။
သူက “၀ါးေတာရြာဂိတ္ကို ျဖတ္သြားတဲ့လူေတြ ဂိတ္ေၾကး ေပးရတယ္။ အဲလို ေတာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ သြားလာတဲ့သူေတြက အခက္အခဲ ရွိေပမယ့္ မသြားလာလည္း မရတဲ့အခါက်ေတာ့ သြားရတာပဲ။ ေကာက္လို႔ရတဲ့ေငြကို ေကအဲန္ယူကို မွ်ေ၀ေပးတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဘယ္ ေလာက္လဲေတာ့ မသိဘူး။”ဟု ေကအိုင္စီသို႔ ေျပာသည္။
အဆိုပါဂိတ္ကို တစ္ရက္လွ်င္ ျဖတ္သန္းသြားလာသူ ေဒသခံ အပါအ၀င္ ခရီးသည္ ၁၀၀ ၀န္းက်င္ရွိသလို ဆင္ျဖဴတိုင္ေက်းရြာအုပ္စုတြင္ ေကအဲန္ယူ လက္ေအာက္ခံ ဗိုလ္ေမာင္ၾကည္ ဦးေဆာင္သည့္ အင္အား ၂၀ခန္႔ရွိ တပ္ဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ လႈပ္ရွားလွ်က္ရွိသည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ေျပာသည္။
ထို႔အျပင္ အဆိုပါအစိုးရတပ္မ်ားသည္ နယ္ေျမခံ ေကအဲန္ယူအဖြဲ႕ႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ သစ္ေတာထြက္ပစၥည္းမ်ားကို ထိုင္းႏုိင္ငံသို႔ ခိုးထုတ္ ေရာင္းခ်ေနၿပီး ထိုသို႔လုပ္ေဆာင္မႈကို ေကအဲန္ယူအထက္ပိုင္းသို႔ တင္ျပျခင္းမရွိေၾကာင္း ေကအဲန္ယူႏွင့္ နီးစပ္သူတစ္ဦးက ေျပာသည္။

၎၀ါးေတာရြာဂိတ္ ေငြေၾကးေကာက္ခံမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေကအဲန္ယူ၊ ဘိတ္-ထား၀ယ္ခ႐ိုင္ ဥကၠဌ ပဒိုေစာကြယ္ထူး၀င္းအား ေကအုိင္စီ က ယေန႔ ေမးျမန္းရာ တစံုတရာ မၾကားသိရေသးေၾကာင္း တုန္႔ျပန္ေျပာဆိုခဲ့သည္။
၀ါးေတာရြာသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ကန္ခ်နပူရီခ႐ိုင္၊ ဆာယို႔ၿမိဳ႕နယ္ ေဘာတီေက်းရြာႏွင့္ ၂မိုင္ေက်ာ္ ကြာေ၀းၿပီး အမိုရြာႏွင့္ ဆင္ျဖဴတိုင္ရြာအ ၾကားတြင္ တည္ရွိသည္။ ဆင္ျဖဴတိုင္ေက်းနယ္အုပ္စုရွိ ေဒသခံမ်ားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ ေတာင္ယာ၊ လယ္ယာႏွင့္ သစ္လုပ္ငန္းမ်ားကို အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအျဖစ္ လုပ္ကိုင္လွ်က္ရွိသည္။
ျမန္မာအစိုးရႏွင့္ ေကအဲန္ယူတို႔ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူမႈ ရရွိၿပီးေနာက္ပိုင္း တနသၤာရီတိုင္းအတြင္း အစိုးရတပ္ႏွင့္ ေကအဲန္ယူ ေအာက္ေျခတပ္တို႔ လူထုထံ ေငြေၾကးေကာက္ခံျခင္းမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျဖစ္သည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ေျပာဆိုေနၾကသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး လူငယ္တိုင္းေမးေနၾကေသာ ေမးခြန္းမ်ားရဲ႕ အေျဖမ်ား..။ အပိုင္း (၁)


ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး တကယ္မသိေသးေသာလူငယ္မ်ားႏွင့္ တပ္မေတာ္ထဲရွိ  သူမအား ေ၀ဖန္ေသာသူမ်ား၏ ေမးျမန္းခ်က္မ်ားကို မိမိေလ့လာမိသေလာက္ ေျဖၾကားထားခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္..။ ယခုအခ်ိန္အတြင္း ေပၚေပါက္ေနေသာ ရုရွားေရာက္ ျပည္သူ႔လစာ စားေနရေသာ အရာရွိငယ္မ်ား ဟု ယူဆသူမ်ားက သေရာ္ထားေသာ  movie ဖိုင္ေၾကာင့္ လူငယ္မ်ား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေပၚအျမင္ေစာင္းမည္စိုးသျဖင့္ ယခုအခ်က္အလက္မ်ားျဖင့္ ျပန္ေခ်ပေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

နံပါတ္ (၄) အထိ အေမးအေျဖမ်ားမွာ ၂၀၁၁ ႏို၀င္ဘာအတြင္းက ျဖစ္သျဖင့္ ယခု နံပါတ္ (၅) အခ်က္ကို ထပ္မံျဖည့္စြက္ၿပီး  ျပင္ဆင္ထားပါသည္။

Kaung Myat
ကၽြန္ေတာ္က ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြ ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးကို ခုမွစိတ္၀င္စားတဲ့ သူပါ..ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းကိုေတာ့ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိရွိနားလည္းထားပါတယ္ ဒါေပမဲ့ ေဒၚစုရဲ႔အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေသခ်ာမသိေသးပါဘူး သူ႔အေၾကာင္းကို သိတဲ့ သူမ်ားရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တဲ့ ေၾကာင္းေလးေတြကို ေက်းဇူးျပဳျပီးေျဖေပးၾကပါလား

(၁) ေဒၚစု ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆုကို ဘာေၾကာင့္ ရခဲ႔တာပါလဲ
(၂) သူက ျပည္သူေတြအတြက္ ဘာေတြလုပ္ေပးခဲ့ပါသလဲ
(၃) အစိုးရကို မၾကိဳက္တာနဲ႔ ျပည္သူေတြကို ထိခိုက္ေအာင္ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈေတြ ဘာ့ေၾကာင့္လုပ္ခဲ့တာပါလဲ
(၄)ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ၾကီးတစ္ဦးရဲ့ သမီးအေနနဲ႔ဘာ့ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသားကို လက္ထပ္ခဲ့တာလဲ
(၅)သူမက ဘာ့ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သင့္တာလဲ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးျဖစ္လို႔လား)

ေက်းဇူးျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာေလးေတြကို ေျဖေပးၾကပါလားခင္ဗ်ာ........

  Yan Aung
(၁) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ ႏိုဘယ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ခ်ီးျမင့္ခဲ့ျခင္းမွာ- ႏိုဘယ္ဆုေကာ္မတီရဲ႕ေၾကညာခ်က္ကို ေဖာ္ျပရရင္..။
 “ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံ ႏိုယ္ဘယ္ ေကာ္မတီမွ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္အတြက္ ႏိုဘယ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုအား ျမန္မာႏိုင္ငံ (ဗမာ) မွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အား၊ သူ၏ အၾကမ္းမဖက္နည္းျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ ႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ား ရရွိရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့မႈမ်ားေၾကာင့္ ဤဆုအား ခ်ီးျမွင့္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
... ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရဲ႕ သတၱိမ်ားဟာ အာရွ ႏိုင္ငံမ်ားမွ အထူးအံ့ၾသဖြယ္၊ ခ်ီးက်ဴး သင့္သည့္ ဥပမာမ်ားမွ တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ တိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ့ အဓိက အေရးပါတဲ့ ပံုရိပ္ျဖစ္ပါတယ္ ..
.. ယခု ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ႏိုဘယ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆု အား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခ်ီးျမင့္ရင္း၊ ကမၻာတဝွမ္းတြင္ ဒီမိုကေရစီ ႏွင့္ လူအခြင့္အေရးအမ်ား ရၾကရန္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကသည့္ သူမ်ားအား ေထာက္ခံ အားေပးရန္ ႏွင့္ သူမ၏ အလံမခ် ျငိမ္းခ်မ္းေရး တိုက္ပြဲ၀င္မႈမ်ားေၾကာင့္၊ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံ ႏိုဘယ္ ေကာ္မီတီမွ ဤဆုအား ခ်ီးျမႇင့္လိုက္သည္။
( ေအာ္စလို, ေအာက္တိုဘာ ၁၄၊ ၁၉၉၁)
အဓိကက မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနတာကိုေတာင္ လံုး၀ စိတ္ဓာတ္မက်ပဲ အာဏာရွင္ကို အၾကမ္းမဖက္ ဆန္႔က်င္ခဲ့လို႔ပါ။ လူတိုင္းမွာ အရွိန္အ၀ါဆိုတာ ရွိတယ္ ညီေလးရဲ႕။ အဲဒါက ဘာနဲ႔မွ လဲလို႔မရဘူ။ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔သြားၿပီး လင္ခရူဇာစီးသြားလည္း အရွိန္အ၀ါမရွိရင္ ဆိုင္ကယ္ကေတာင္ ရပ္မေပးခ်င္ဘူး..။ ဒါေတြကိုမင္းတို႔သိပါတယ္..။

(၂)  သူ လုပ္ခြင့္ရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြကို အခု မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ျမင္ေနရၿပီေလ..။ ျပည္သူကို ဘာလုပ္ေပးခဲ့သလဲ ဆိုတာထက္ အဲဒီတုန္းက ျပည္သူကိုဘာလုပ္ခြင့္ရခဲ့ပါသလဲဆိုတာက ပိုသင့္ေတာ္ပါတယ္။
သူ႔အသက္ရဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္က ျမန္မာျပည္မွာ..။ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆ ယ္ ေက်ာ္အတြင္းမွာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္က အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ထြက္ခြင့္မရွိဘူး။ ထြက္လို႔ရတဲ့ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ျပည္သူနဲ႔ ထိေတြ႕ၿပီး လက္ရွိခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡေတြကို အကန္႔အသတ္ထဲကေန အားေပးစည္းရံုးၿပီး လံုး၀(အခုအခ်ိန္လို အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းမဲ့တဲ့) ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ကို အျမဲတမ္း ႀကိဳးစားေနခဲ့တယ္။ ဒါေတြကို အခက္အခဲၾကားထဲက လုပ္ေနခဲ့တာေတြပါပဲ။
 အခုအခ်ိန္ သူလုပ္ပိုင္ခြင့္ရလို႔ တစ္ႏွစ္အတြင္းေျပာင္းလဲသြားေတြကိုျပန္ၾကည့္ရင္ သူလြတ္ၿပီး တစ္လအတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားလုပ္ငန္း ထိုးတက္သြားတယ္၊ သူ႕ရဲ႕ဖိအားေပးမႈနဲ႔ EU နဲ႔ US က စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈေတြ ေလ်ာ့လာတယ္၊ ျမန္မာအာဆီယံဥကၠဌျဖစ္ဖို႔ အင္ဒိုနီးရွားက သူ႔ရဲ႕တိုက္တြန္းခ်က္ကို ေတာင္းရတယ္၊ သံဃာ့အေရးအခင္းတုန္းက ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ပစ္သတ္ခံရလို႔ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာ မကူညီတဲ့ ဂ်ပန္က ယခုအခါ ေလာပိတေရအားလွ်ပ္စစ္ကိုေတာင္ ႏွစ္ငါးဆယ္ ထပ္ၿပီး ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။ အဲဒါေတြက ႏိုင္ငံတကာ စီးပြားေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ Skype နဲ႔ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားခဲ့တဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြပဲ.။ ျမစ္ဆံုကိစၥကိုလည္း ကန္႔ကြက္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေ၇းအက်ဥ္းသားအခ်ိဳ႕ ျပန္လြတ္လာတယ္။ ႏိုင္ငံတကာကလာတဲ့ အစိုးရအဆင့္ျမင့္အရာရွိေတြ၊ အားလံုးနီးပါးက သူနဲ႔ မေဆြးေႏြးပဲ ျပန္တဲ့သူသိပ္မရွိပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီလို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲတာေတြတာေတြက သူလြတ္လာလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြပဲ။ အဲဒီလို အားလံုးေျပာင္းလဲကုန္ရင္ ျပည္သူ႕ဘ၀ေတြလည္း ပိုမိုတိုးတက္လာမွာပဲ..။ ဒါေတြကို လက္ရွိဦးသိန္းစိန္အစိုးရနဲ႔ အျပဳသေဘာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေၾကာင့္ ရတယ္ဆိုရင္လည္း မမွားဘူး။ (၂၀၁၁ ႏို၀င္ဘာအထိအေျခအေနမ်ားျဖစ္ပါသည္)

(၃)   နံပါတ္ (၃) ေမးခြန္းကို ေျဖရရင္ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕မႈရဲ႕ အေၾကာင္းအရင္းက အာဏာရွင္ေတြက ျပည္သူကိုႏွိပ္စက္ရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာက စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈဆိုတာ သူ႔အလိုလို ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ျဖစ္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုပိတ္ဆို႔ထားမွ အစိုးရအေနနဲ႔ ရပ္တည္ရခက္ခဲၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာေပးေလ့ရွိၾကလို႔ပါ။
အေမစုေၾကာင့္ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔တယ္၊ အေမစုကစီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ခိုင္းထားလို႔ ျပန္မဖြင့္ေပးတာ ဆိုတာေတြက အရင္က သတင္းစာထဲက စကားေတြပါ..။ ႏိုင္ငံတကာက စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔တာက ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ အေျခအေနေတြကို သံုးသပ္ၿပီး ဆံုးျဖတ္တဲ့အလုပ္ေတြပါ။ အေမစုကပိတ္ခိုင္းတိုင္းပိတ္လို႔မရသလို ဖြင့္ခိုင္းတိုင္းလည္း ဖြင့္လို႔မရပါဘူး။ အခုလို အေျခအေနမွာေတာင္ ေဖ်ေလ်ာ့ေပးတာပဲရွိေသးတယ္။ လံုး၀ ဖြင့္မေပးေသးပါဘူး လံုး၀ပြင့္သြားေအာင္ ဖိအားေပးလို႔မရပါဘူး။

အေၾကာင္း (၁) က စစ္အစိုးရပါ..။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက အခုလို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြ လုပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္..။ ယခုအထိ ႏိုင္ငံတကာက ပိတ္ထားစရာမရွိသလို ျပည္သူေတြလည္း တိုးတက္ေနမွာပါပဲ..။
အေၾကာင္း(၂) က တရုတ္ပါ။ ကမၻာက စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕ခ်ိန္မွာ တရုတ္က ျမန္မာကို အႏၱရာယ္ႀကီးၿပီး အရည္အေသြးမမီတဲ့ ပစၥည္းေတြတင္သြင္း၊ ျမန္မာျပည္က တန္ဖိုးရွိတဲ့သယံဇာတေတြ ထုတ္ယူကာ၊ ေမွာင္ခိုကုန္သည္လုပ္ၿပီး စစ္အာဏာရွင္ေတြအတြက္ အသက္ရွဴေပါက္ဖြင့္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ယေန႔ အခ်ိန္အထိ သက္ဆိုးရွည္သြားျခင္းပါ။ ေနျပည္ေတာ္ေတာင္ တရုတ္ကေပးတဲ့ US ငါးဘီလီယံနဲ႔ ေဆာက္ခဲ့ေသးတာပဲ..။ ကမၻာေပၚမွာ တရုတ္ျပည္တြင္း စက္မႈလက္မႈေတြကထုတ္တဲ့ သြားၾကားထိုးတံကေန အိမ္စီးကားအထိ အစအဆံုး အသံုးအျပဳဆံုးႏိုင္ငံက ျမန္မာႏိုင္ငံေလ။ တို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ တရုတ္ပစၥည္းေတြခ်ည္းပဲ..။ ထိုင္းပစၥည္းေတာင္ မ်ဳိးစံုရွိလို႔လား။
အဲဒီေတာ့ တရုတ္သာ ေမွာင္ခိုကုန္သည္မလုပ္ခဲ့ရင္ အစိုးရ လိုေငြျပ အင္အားခ်ည့္ႏွဲ႔ၿပီး ျပည္သူ႔ဆႏၵ သို႔မဟုတ္ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ကို အရင္ကတည္းက ေျပာင္းလဲလိုက္မွာပါ..။ အခုေတာ့ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ၾကာသြားခဲ့တာေပါ့။
 အဲဒီေတာ့ အစိုးရကိုမႀကိဳက္လို႔ စီးပြားေရးကို အၾကာႀကီးပိတ္ခိုင္းတာမဟုတ္ပါ။ အေပၚက အခ်က္ေတြက အဓိကပါ..။

(၄)   ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ႀကီး တစ္ဦးရဲ႕ သမီးအေနနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ မိုက္ကယ္အဲရစ္နဲ႔ လက္ထပ္တာလဲဆိုရင္ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းက ျပည္ပမွာ ဘာ့ေၾကာင့္ ရွိေနတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကို အရင္ထုတ္ရွင္းရပါမယ္.။ အေမစု မိခင္ ေဒၚခင္ၾကည္ဟာ ၁၉၆၀ မွာ အိႏၵိယသံအမတ္ႀကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အိႏၵိယကို ေျပာင္းရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမစု အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ဆယ္ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေဒလီတကၠသိုလ္မွာ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံဘာသာနာ သင္ယူေနတုန္း ျမန္မာျပည္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂ ဗံုးခြဲခံရၿပီး အထဲကေက်ာင္းသားအားလံုး ေသဆံုးကုန္ပါတယ္။။ အဲဒီရဲ႕ အက်ဳိးဆက္က အေမစုအတြက္ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ျပန္လည္ေနထိုင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ တြန္းအားတစ္ခုျဖစ္သြားပါတယ္.။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕သမီးျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးသိပၸံနဲ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္သြားရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ ေတြးၾကည့္ၾကေပါ့ဗ်ာ.။
 ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့ ေဒၚခင္ၾကည့္မိတ္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာေနခဲ့တဲ့ အဂၤလန္သံအမတ္ အကူအညီနဲ႔ အဂၤလန္ေအာက္စဖို႔တကၠသိုလ္မွာ မွာေက်ာင္းသြားတက္တယ္ဗ်။
ေအာက္စဖို႔ဒ္ မွာ ဘြဲ႕ရတယ္။ ရတဲ့ဘြဲ႕က (Philosophy, Political Science, Eco) ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ၀ိဇၹာဘြဲ႕ဗ်။ ေနာက္ နယူးေယာက္က ကုလသမဂ ရံုးမွာ အလုပ္၀င္တယ္၊ အဲဒီမွာ ဦးေန၀င္းရဲ႕ သိုးေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ျပႆနာျဖစ္တယ္။အေမစုကို ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ထုတ္ေပးဖို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုင္းငံ့ခဲ့တယ္။ ကုလအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔ရဲ႕ သမီးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနလို႔သာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအျဖစ္ မပ်က္ျပယ္တာပါ။
၁၉၇၀ မွာ မိုက္ကယ္အဲရစ္နဲ႕ေတြ႕တယ္။ ဒီေနရာမွာ မိုက္ကယ္အဲရစ္အေၾကာင္း တစခုေျပာခ်င္တယ္။ မိုက္ကယ္အဲရစ္က ဗုဒၵဘာသာ၊ တကၠသိုလ္မွာ အေရွ႕တိုင္း ပါဠိဘာသာ သုေတသနပညာရွင္ပါေမာကၡ၊ အေမစုက ပါဠိဘာသာ နဲ႔ အေရွ႕တိုင္းယဥ္ေက်းမႈ အတြက္ေလ့လာရင္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တာ၊ က်ၿပီး နီေပါနားက ဘူတန္မွာသြားေနၾကတယ္။ သူတို႔အိမ္ေထာင္ေရးက သေဘာတူညီမႈတစ္ခု လုပ္ထားခဲ့ၿပီးသား အဲဒါက ”ကၽြန္မ ျပည္သူေတြအတြက္ ကၽြန္မတာ၀န္ထမ္းဆာင္မယ္ဆိုရင္ ခြင့္ျပဳဖို႔ ” ဆိုတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ပဲ။
မိုက္ကယ္အဲရစ္ ျမန္မာျပည္ကို တစ္ခါလားတုန္းက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးကို သြားဖူးေတာ့ ႏွစ္ဦးစလံုး ပါဠိလိုေတြ ေျပာေနၾကလို႔ ေထာက္လမ္းေရးေတြေတာင္ ငုတ္တုတ္ေမ့ခဲ့တဲ့ သာဓက ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူျပဳစုခဲ့တဲ့ နီေပါ ဘူတန္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ စာအုပ္ စာတမ္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။
အဲဒီေတာ့ အေမစု ဟိုမွာ မိုက္ကယ္အဲရစ္နဲ႔ လက္ထပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းနဲ႔ မိုက္ကယ္အဲရစ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလူစားလဲဆိုတာ သိသင့္ၿပီထင္ပါတယ္။
မိခင္ေဒၚခင္ၾကည္ရဲ႕ထိန္းကြပ္ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ နဗန္းဆံကိုေတာင္ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အထိ ထားတုန္း၊ အိမ္မွာေနရင္ ျမန္မာစကားကလြဲၿပီး အဂၤလိပ္လို မသုံးႏႈန္းတာေတြ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ့္လံုျခည္ကို ယက္ကန္း ယက္လုပ္ၿပီး ၀တ္ခဲ့တာေတြ အိႏၵယမွာရွိတဲ့အခ်ိန္ အသက္ ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္ ကတည္းက ေဒလီၿမိဳ႕စြန္က ဟိႏၵဴေတြစြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းကို ေက်ာင္းအားရက္မွာ မိခင္နဲ႔အတူ ျပဳျပင္ခဲ့တာေတြကိုၾကည့္ရင္။ အေမစု ဘယ္လိုလူစားလဲ ဆိုတာကို သိႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးကေရြးခ်ယ္တဲ့ ခင္ပြန္းဟာလည္း ႏိုင္ငံျခားသားပင္ျဖစ္ေစကာမူ ဘယ္လိုမ်ဳိးလဲဆိုတာကို သေဘာေပါက္သင့္ပါတယ္။
အခု ဘူတန္ဘုရင္ဟာ ေဒါက္တာ မိုက္ကယ္အဲရစ္ရဲ႕ တပည့္ပါ။ သူ႔ကို စာသင္ေပးတုန္းက ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။
အရင္စစ္အစိုးရဟာ မိုက္ကယ္အဲရစ္နဲ႔ အေမစုကို ေနရာေပးၿပီး ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ မဇိၨမေဒသကေန ျမန္မာႏိုင္ငံအထိ ေထရ၀ါဒ ဗုဒဘာသာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ ေျပာင္းလဲျခင္းျဖစ္စဥ္သမိုင္းအတြက္ တကယ္ အေထာက္အကူျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ မိုက္ကယ္အဲရစ္က အဲဒါေတြနဲ႔ပတ္ကက္ရင္ ကိုယ့္စားရိတ္ကိုယ္စားၿပီး သုေတသနလုပ္ေနတဲ့သူပါ။

(၅) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ထုိက္သလား ..ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို.. ျပန္ေျဖရရင္ အေမစုရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္.။ ျဖစ္ထုိက္မျဖစ္ထိုက္ဆိုတာကေတာ့  ေအာက္ကအခ်က္ေတြကိုသံုးသပ္ေပးၾကပါ..။ ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္ဆိုတာကလည္း အေျခအေနအမ်ားႀကီးအေပၚမွာ မူတည္ပါေသးတယ္.။
တိုးတက္တဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြက ေခါင္းေဆာင္အမ်ားစုရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ၾကည့္ပါ ပညာတတ္အမ်ားစုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးအေတြးအေခၚ ပညာရွင္မ်ားက အမ်ားစုျဖစ္ပါတယ္..။ ပညာတတ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ၊ ဒႆနိက၊ စီးပြားေရး အထူးျပဳသံုးခုနဲ႔ ဘြဲ႕ရထားခဲ့ပါတယ္..။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အရင္တုန္းက ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ စာတမ္းျပဳစုေရးသားသူ  တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္..။ ယခုခ်ိန္အထိ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္သူ႔မွမလုပ္ခဲ့ဖူးေသးတဲ့ ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အတၳဳပတၱိအပါအ၀င္ Asian Studies ကို ျပဳစုခဲ့တယ္..။ ေနာက္ၿပီး တိုက်ဳိတကၠသိုလ္မွလည္း ဖခင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဂ်ပန္ျပည္တြင္းလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို  စာတမ္းတေစာင္ တင္ခဲ့တယ္..။ (ဂ်ပန္က အဲဒီကတည္းက ေလးစားခဲ့ပါတယ္)  ေနာက္ပိုင္းမွာ ဟီမာေလးယား (နိေပါ..တိဗက္/ဘူတန္)လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ သမုိင္းေလ့လာမႈေတြကို စာအုပ္ေတြထုတ္ေ၀ခဲ့တယ္..။ အေမစုနဲ႔ မိုက္ကယ္အဲရစ္တို႔ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ..။
ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ သမုိင္းတစ္ခုကိုပဲ  ျပေနတာပါ။  ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက ကုလသမဂၢရံုးမွာ ဘ႑ာေရးဆိုင္ရာ အရာရွိအျဖစ္ အလုပ္၀င္ေနစဥ္မွာ..အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔ရဲ႕ အနားမွာေနၿပီး ႏိုင္ငံတကာအစိုးရေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ Diplomacy နဲ႔ ေပၚလစီပိုင္းေတြကို အနီးကပ္ ေလ့လာခြင့္ရခဲ့တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ျမန္မာလူငယ္အမ်ဳိးသမီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေျပာတဲ့အခ်က္ေတြေလာက္နဲ႔ဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးေၾကာင့္ ပုဂၢဳိလ္စြဲ ေလးစားေနၾကတာဆိုတဲ့ အယူအဆတြ ေပ်ာက္ေလာက္ၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္..




ေနာက္ၿပီးႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ထုိက္တဲ့သူေတြမွာရွိသင့္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို အေမစု လက္ရွိအေျခအေနနဲ႔နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပပါ့မယ္..။

(၁)    ရိုးသားေျဖာင့္မတ္မွဳ၊    
ရိုးသားလား မရိုးသားသလားဆိုတာ... အက်ယ္ခ်ဳပ္ ျပန္လြတ္လြတ္ျခင္း လူထုနဲ႔ေတြေတာ့ ဖုန္းေတြနဲ႔ တျဖတ္ျဖတ္ရိုက္ေနတဲ့ ကင္မရာေတြကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ၿပီး ဒါမ်ဳိးေလးေတြနဲ႔ ဒီလိုတျဖတ္ျဖတ္ရိုက္ေနတာကို သူ႔အေနနဲ႔ အံ့ၾသမိေၾကာင္း မျမင္ဖူးေၾကာင္း ျပည္သူေတြကို အံ့ၾသတႀကီးေျပာၾကားခဲ့ဖူပါတယ္.။ ဒီစကားကိုအံ့ၾကိတ္ၿပီး နားေထာင္ခဲ့ရဖူပါတယ္..။ သူရဲ႕ရိုးသားပြင့္လင္းတဲ့စကားေၾကာင့္ တစ္စံုတရာကို ေဒါသထြက္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ပါပဲ..။ ဒီေလာက္ေတာင္မွ......နားပိတ္မ်က္စိပိတ္ ထားရသလားလို႔ပါ..။

(၂)    ရဲရင့္တည္ျကည္မွဳ၊ 
မည္သည့္စည္းရံုးေရးကိစၥပင္ျဖစ္ေစ၊ ျပည္သူၾကားထဲမွာ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရပ္တည္ၿပီး ဗံုးမေၾကာက္၊ ေသနတ္မေၾကာက္ပဲ မွန္ရာကို ျပတ္ျပတ္သားသားေ၀ဖန္စကားေျပာေလ့ရွိသူပါ။

(၃)    ဗဟုသုတျကြယ္၀မွဳ၊ 
ဗဟုသုတၾကြယ္၀မႈကေတာ့ အထူးေျပာစရာမလိုပါဘူး.. အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္ေျမာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဗာဂ်ီးနီးယားတကၠသိုလ္နဲ႔ ကမၻာ့ စီးပြားေရးဖိုရမ္ကို online ကတစ္ဆင့္ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကား၊ ေဆြးေႏြးမႈေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာ အသံလႊင့္ဌာနေတြမွာ ျပည္တြင္း ျပည္ပက လူငယ္ေတြေမးသမွ်ကို အခ်ိန္ေပးၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လက္တမ္းေျဖေပးေနတာေတြကို ေလ့လာၾကည့္ပါ..။

(၄)    စြန္ ့လြတ္အနစ္နာခံမွဳ 
အက်ယ္ခ်ဳပ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္က သက္ေသပါပဲ..။ ေနာက္ၿပီး ရသမွ်ဆုေငြေတြ လွဴဒါးေငြေတြ အားလံုးနီးပါးကိုလည္း NLD အတြက္ေတာင္ ရည္ရြယ္သံုးစြဲျခင္းမရွိဘဲ တစ္ခါတည္း လွဴဒါန္းေလ့ရွိပါတယ္..။ အဲဒါေတြကိုစုထားရင္ သားႏွစ္ေယာက္လံုး မီလ်ံနာျဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီေပါ့..။ အခု သူ႔သားႏွစ္ေယာက္က အဂၤလန္မွာ သာမန္လူတန္းစား အဆင့္ပါပဲ..။ ဒီေမးခြန္းက စစ္သားမ်ား ခဏခဏ ေမးေလ့ရွိတဲ့ေမးခြန္းပါ..။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က သူ႔အိမ္ကို ျပင္တဲ့ စစ္သားေလးေတြကို ဒန္ေပါက္၀ယ္ေကၽြးတုန္းက ရဲေဘာ္ေလးေတြ မေလာက္မွာစိုးလို႔ သူကိုယ္တိုင္က ဒန္ေပါက္အလြတ္နဲ႔ ငါးပိေၾကာ္စားခဲ့တာက သာဓကပါ..။ ယူနက္စကိုက ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဒၚလာတစ္သိန္းကို ခ်က္ခ်င္းလွဴလိုက္တာကလည္း အတုယူစရာပါပဲ..။

(၅)     ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းပီသမွဳ
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းပီသတယ္ဆုိတာကိုေတာ့ မညႊန္းခ်င္ေေတာ့ပါဘူး။ NLD ထဲကလူေတြ အသိဆံုးျဖစ္မွာပါ။ အရာရာတိုင္းကို  ငါသိတယ္.. ငါတတ္တယ္ဆိုၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ အာဏာရွင္ဆန္စြာ မဆံုုးျဖတ္ပဲ ဒီမိုကေရစီဆန္စြာ အမ်ားသေဘာဆႏၵနဲ႔ပဲ ညွိႏႈိင္းဆုံုးျဖတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကလည္း ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းပီသမႈထဲက တစ္ခုပါပဲ..။

ဒါေပမယ့္ အေမစုကို ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေမွ်ာ္လင့္မထားပါဘူးဆိုတာပါပဲ။  လႊတ္ေတာ္ထဲကို ေရာက္သည္ျဖစ္ေစမေရာက္သည္ျဖစ္ေစ လူထုကေတာ့ ေလးစားယံုၾကည္ေနၾကဦးမွာပါ..။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာထားတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကေတာ့ရွိပါတယ္..။
လူေတြကတင္ေျမွာက္ၿပီး
လူေတြရဲ႕အက်ိဳးကို လုပ္တဲ့
လူေတြရဲ႕ အစိုးရသာလွ်င္
ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ႏိုင္မယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ( ၁၉ . ၅ . ၁၉၄၇ ဂ်ဴဗလီေဟာ )
ကိုးကား .. ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ (သို႔) သဇင္နီ ၊ EMG, The Voice, (Shwe Aim Si အံ့ဖြယ္ ျမန္မာ့ ဂုဏ္္ေဆာင္ စံျပအမ်ိဳးသမီး) သတင္းစာမွတ္တမ္းမ်ား..။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မိန္႔ခြန္းမ်ား..။

NLD လႊတ္ေတာ္လုံး၀မတက္ဘူးဆိုသည္မွာမဟုတ္ဟု ဦးဥာဏ္၀င္းျငင္းဆို



အြန္လိုင္းေပၚတြင္ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနေသာ
NLD လႊတ္ေတာ္မတက္ဆိုသည့္သတင္းကို ဦးဥာဏ္၀င္းက ယေန႔ ညေန ၄နာရီကျငင္းဆိုလိုက္သည္။
““ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါတည္းေျပာမယ္ NLD လႊတ္ေတာ္မတက္ဘူးလို႔ဘယ္တုန္းကမွ
မေျပာဘူး။ဆုံးျဖတ္ ခ်က္လည္းလုံး၀မရွိဘူး ”” ဟု ဦးဥာဏ္၀င္းကေျပာသည္

ဧၿပီလ ၂၃ ရက္ေခၚယူက်င္းပမည့္ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းသုိ႔ NLD အေနျဖင့္ တက္ေရာက္မည္ မ ဟုတ္ဟု အြန္လိုင္းတြင္ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည့္ သတင္းႏွင့္ပတ္သပ္၍ ေပၚျပဴလာနယူးဂ်ာနယ္မွ ယေန႔ညေနတြင္ NLD ရုံးခ်ဳပ္သို႔သြားေရာက္ၿပီး ဦးဥာဏ္၀င္းႏွင့္ေတြ႔ဆုံးေမးျမန
္းခ့ဲသည့္တြင္ ၄င္းကအထက္ပါအတိုင္း ျပန္လည္ေျပာ ၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

Source : Popular Myanmar News Journal

"အသည္းေျခာက္ေရာဂါအတြက္ ကုသနည္း"

"အသည္းေျခာက္ေရာဂါအတြက္ ကုသနည္း"

အသည္းေျခာက္ေရာဂါ ကုသနည္းမ်ား မွာ အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္ (၄) ခ်က္ျဖင့္ ထား႐ွိ ကုသ ဖို႔လိုအပ္ ပါတယ္..
အသည္းကို ထပ္မံ ထိခိုက္မႈ မ႐ွိေအာင္ ေနထိုင္ ျပဳမူ ရပါမယ္..
ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ဳိး လကၡဏာမ်ား (Complications)႐ွိပါက ကုသ မႈေပးရ ပါမယ္..
အသည္း ကင္ဆာ မျဖစ္ေစရန္ စစ္ေဆး တားဆီး ကုသ ေပးရ ပါမယ္..
ေနာက္ဆံုး အဆင့္ အသည္း လဲလွယ္ အစားထိုး ကုသ ေပးေရး ပင္ ျဖစ္ပါတယ္..
အသည္း ေျခာက္ျခင္း ျဖစ္ေစေသာ မူလ အေၾကာင္းရင္း၊ အသည္း ေျခာက္ျခင္း အနည္း/ အမ်ား အဆင့္ အေျခ အေန၊ ေနာက္ဆက္ တြဲဆိုးက်ဳိး လကၡဏာ မ်ား ႐ွိမ႐ွိ ေပၚတြင္ မူတည္ ျပီး ကုသမႈ ေပးရ ပါတယ္.. အသည္း ေျခာက္သူ အဖို႔ အာဟာရ ျပည့္၀ ေသာ အစာ ကို စားသံုးရန္ လိုအပ္ ျပီး ဗီတာမင္ စံု အားေဆး (Multivitami) တစ္ေန႔ တစ္ၾကီမ္ ေသာက္ေပး သင့္ ပါတယ္.. အသည္း ေျခာက္ျခင္း တုိးတက္ လာတာ နဲ႔အမွ် ဆိုဒီယမ္ (ဆား) ပါ၀င္တဲ့ အစာမ်ားကုိ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ ရပါမယ္.. အရက္ နဲ႔ အျခား ဘီယာ၊ ၀ိုင္၊ အလားတူ အသံုး အေဆာင္ မ်ားကို လံုး၀ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ ရပါမယ္.. အကိုက္ အခဲ ေပ်ာက္ေဆး (NSAIDs) မ်ားဟာ လည္း အသည္း ေျခာက္ျခင္း ကိုပိုမို ဆိုး႐ြား ေစတဲ့ အတြက္ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ ရပါမယ္..
အသည္းေရာင္ ဘီနဲ႔စီ ေရာဂါ ႐ွိသူမ်ား အဖို႔ ၎နဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ ေဆး၀ါး ကုသ မႈခံယူ သင့္ပါတယ္.. ေရဖ်ဥ္း စဲြျခင္း၊ေျခေထာက္ ေဖာေရာင္ ျခင္း ႐ွိသူမ်ား အဖို႔ သင့္ေတာ္တဲ့ ဆီးေဆး ကို ေပးျခင္း ျဖင့္ ကုသ ရပါမယ္.. ေပၚတယ္ ေသြးဖိအား ျမင့္တက္ ေနျခင္း ႐ွိလွ်င္ Beta-blockers (esp;- propranolol), Nitrates (Isosorbide dinitrate) ေပးျခင္း ျဖင့္ ဖိအား ခ်ေပး ရပါမယ္.. Octreotide ကို ေပးျခင္း ျဖင့္လည္း ဖိအားကို ခ်ေပး ႏိုင္ပါတယ္.. အစာမ်ဳိ ေသြးေၾကာ ေပါက္ျပီး ေသြးအန္ ျခင္း (Esophageal Varices) ျဖစ္ပါက သားေရပင္ ပစ္စည္းျခင္း (Band Ligation)၊ အယ္လ္ကိုေဟာ အျပင္း ထိုးေပးျခင္း (Sclerotherapy) ျဖင့္ ေသြးမထြက္ ေအာင္ ကုသ ရပါမယ္.. ေဆးျဖင့္ ေပၚတယ္ ဖိအား ျမင့္တက္ ျခင္းကို မထိန္းႏိုင္ ေတာ့လွ်င္ ေပၚတယ္ ေသြးျပန္ ေၾကာႏွင့္ ပင္မ ေသြးျပန္ ေၾကာကို လမ္းလႊဲ တည္ေဆာက္ ခြဲစိတ္ ကုသ ေပးျခင္း (Transjugular Intrahepatic Portosystemic Shunt - TIPS), (Distal SplenoRenal Shunt - DSRS) တို႔ ျဖင့္ ကုသ ေပးႏိုင္ ပါတယ္ ..
အသည္းေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ အဆိပ္ သင့္ျခင္း (Hepatic Encephalopathy) ျဖစ္ပြား ပါက Lactulose ၀မ္းႏႈတ္ေဆး ကို ေပးျခင္းျဖင့္ အူမၾကီးမွ အဆိပ္ အေတာက္ ဓါတ္မ်ား စုပ္ယူမႈ ကို ေလွ်ာခ် ျခင္းျဖင့္ သက္သာ ေစႏိုင္ ပါတယ္.. အကယ္၍ Lactulose တစ္မ်ဳိး တည္းျဖင့္ မလံု ေလာက္ပါက Neomycin, Metronidazole ကဲ့သို႔ ပဋိဇီ၀ ေသာက္ေဆး မ်ားကို ပူးတြဲ ေပးႏိုင္ ပါတယ္.. ေဆးကုသ မႈျဖင့္ ေနာက္ဆက္ တြဲဆိုးက်ဳိး မ်ား (Complications) မသက္သာ ပါက ေနာက္ဆံုး အသည္း အစားထိုး လဲလွယ္ ျခင္း (Liver Transplant) ဟာ အႏၲိမ ကုထံုး ပဲ ျဖစ္ပါ ေတာ့တယ္..
အားလံုး အသည္း ေရာဂါ အေပါင္းမွ ကင္းေ၀း ႏိုင္ပါေစ....။
(အသည္းအထူးကု ဦးခင္ေမာင္၀င္း ၏ ထြက္ရွိၿပီးသား စာအုပ္မွ သိမွတ္စရာမ်ားကို ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္)
ထပ္ဆင့္တင္ျပသူ
ရဲလတ္

ဒဂၤါး စက္႐ံု

ဒဂၤါး စက္႐ံု
ရတနာပံု ဒဂၤါးျပားမ်ား။

ဒဂၤါး ခတ္လုပ္ရန္ အုတ္ အဂၤေတ တို႔ျဖင့္ ႀကီးက်ယ္ ခိုင္ခံ့သည့္ စက္႐ံုႀကီး တခုကို နန္းေတာ္ သစ္တပ္ အတြင္း ပဟိုရ္စင္ ေျမာက္ဘက္၌ ၁၂၂၇ ခု၊ (ခရစ္ ၁၈၆၅) တန္ေဆာင္မုန္းလ အတြင္း ေဆာက္လုပ္ ၿပီးေျပခဲ့သည္။ ယင္း စက္႐ံုတြင္ ဒဂၤါးခတ္ လုပ္ရန္ -
ေငြရည္ က်ိဳရာ တိုက္ခန္း၊ ေငြျပားႀကီး ႀကိတ္ရာ တိုက္ခန္း၊ ၎ ႀကိတ္ၿပီး ေငြျပားကို ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေအာင္ ေဆးရည္ဓာတ္ စိမ္ရာ တိုက္ခန္း၊ ၎ ေငြျပားကို ညီၫြတ္ေအာင္ အဆင့္ဆင့္ သံလံုး စက္ျဖင့္ ႀကိတ္လုပ္သည့္ တိုက္ခန္း၊ ေငြျပားႀကီးကို ဒဂၤါးျပား၊ ငါးမူးျပား၊ မတ္ေစ့ျပား၊ မူးေစ့ျပား ျဖစ္ေအာင္ ေဘာက္စက္ႏွင့္ ေဘာက္ယူသည့္ တိုက္ခန္း၊ ေဘာက္ၿပီး ဒဂၤါးကို ေထာင့္ဘိရာ တိုက္ခန္း၊ ေထာင့္ဘိၿပီး ဒဂၤါးကို ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေအာင္ ထပ္မံ လုပ္သည့္ တိုက္ခန္း၊ ဒဂၤါး ျဖဴစင္ သန္႕ရွင္းေအာင္ ေဆးရည္ ဓာတ္ရည္တို႔ျဖင့္ ေဆးေၾကာသည့္ တိုက္ခန္း၊ ၎ ေဆးေၾကာၿပီး ဒဂၤါးကို ပြတ္သပ္သည့္ တိုက္ခန္း၊ ပြတ္သပ္ၿပီး ဒဂၤါးမ်ားကို အ႐ုပ္ ပန္းေထာင့္ပိတ္ ျဖစ္ေအာင္ ႐ိုက္သည့္ စက္ခန္း၊ ၎ ႐ိုက္ၿပီး ဒဂၤါး မ်ားကို ခ်ိန္မွတ္ရန္ ခ်ိန္ခြင္ ထားသည့္ တိုက္ခန္းတို႔ျဖင့္ ျပည့္စံုစြာရွိခဲ့သည္။ဒဂၤါးခတ္စက္ကိုအဂၤလိပ္ ကုန္သည္ႀကီး
ဝီလ်ံဝါလစ္က ျပင္သစ္မွ မွာထား ဝယ္ယူ ေပးသြင္း သည္ဟု ယူဆ ရသည္။ ထိုသို႕ ဒဂၤါးစက္ ဝယ္ယူ ေပးသြင္းသည့္ အတြက္ ဝီလ်ံဝါလစ္ကို ေတာင္ငူ သစ္ေတာရွိ သစ္မ်ား ဝယ္ယူ ႏိုင္ခြင့္ ေပးခဲ့ဟန္ တူသည္။ ဒဂၤါးစက္ တန္ဖိုးကို ဝီလ်ံဝါလစ္ တင္ျပ ေတာင္းဆိုသည့္ အတိုင္းပင္ ေငြေပး ခဲ့သည္ ဆိုေသာ္လည္း တန္ဖိုးေငြ မည္ေ႐ြ႕ မည္မွ်ဟု တိတိက်က် မသိရေခ်။ ထို႕ေနာက္ ၁၂၂၈ ခု၊ ကဆုန္လမွ သီတင္းကြၽတ္လ (ဧၿပီ၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၈၆၆) အတြင္း ေမာင္ေ႐ႊလွႏွင့္ ဟာရီ ဆိုသူ တို႔ကို ဘဂၤလားသို႔ ေငြဒဂၤါး၊ ေ႐ႊဒဂၤါး႐ိုက္ တံဆိပ္ ဝယ္ယူရန္ ေစလႊတ္ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ၁၂၂၇ ခု၊ ဝါဆိုလ (ဇူလိုင္ ၁၈၆၅) အတြင္း ေယာအတြင္းဝန္ ဦးဖိုးလိႈင္သည္ ကာလကတၲား ဒဂၤါး စက္႐ံု စီမံ အုပ္ခ်ဳပ္ပံု စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒမ်ား၊ ေငြကို စင္ေအာင္ ျပဳလုပ္နည္း၊ ေငြဒဂၤါး တက်ပ္လွ်င္ သတၲဳ ေရာသည့္ စံႏႈန္းႏွင့္ ဒဂၤါး စက္႐ံုႏွင့္ ပတ္သက္၍ သိသင့္ သိထိုက္ သမွ် အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို ကာလကတၲား ဒဂၤါး စက္႐ံုမွ ရယူ ေပးရန္ ၿဗိတိသွ် အစိုးရ ကိုယ္စားလွယ္ထံ စာေရးသား အေၾကာင္း ၾကားခဲ့သည္။
ရတနာပံု ဒဂၤါး စက္႐ံုတြင္ ၁၂၂၇ ခု၊ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေက်ာ္ ၉ ရက္ (၁၁ ႏိုဝင္ဘာ ၁၈၆၅)၊ စေနေန႔ နံနက္ တခ်က္တီးေက်ာ္ အခ်ိန္ အခါေတာ္ႏွင့္ ဒဂၤါး စတင္ ခတ္လုပ္ ခဲ့သည္။ ေ႐ႊ ေငြ ေၾကးနီ သံျဖဴႏွင့္ ခဲဒဂၤါးမ်ား ထုတ္လုပ္ ခဲ့ရာ ေဒါင္းတံဆိပ္ က်ပ္သံုး ေငြဒဂၤါး မ်ားကို မင္းတုန္းမင္း နန္းတက္ သကၠရာဇ္ ၁၂၁၄ ခု၊ ခတ္ႏွိပ္ ထုတ္လုပ္သည္။ ၁၈၇၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဒဂၤါး စက္႐ံု၏ လုပ္ငန္းမွာ ေကာင္းစြာ ေအာင္ျမင္လ်က္ ရွိေပၿပီ။ ထိုစဥ္က ၿဗိတိသွ် အစိုးရကိုယ္စားလွယ္က ဒဂၤါး စက္႐ံုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမန္မာ ဘုရင္ အစုိးရကို ခ်ီးက်ဴး ထိုက္ေၾကာင္း ဝန္ခံ ရမည္ ျဖစ္ပါသည္ဟု အစီရင္ ခံစာ ေရးသား ခဲ့သည္။ ၁၈၇၃ ခု၊ ေမလ အတြင္း ကာနယ္ ဘေရာင္းႏွင့္ အဖြဲ႕တို႔ ရတနာပံု ဒဂၤါး စက္႐ံုကို ဝင္ေရာက္ ၾကည္႐ႈ႕ ခဲ့စဥ္က စက္႐ံု၏ ထုတ္လုပ္ စြမ္းအားမွာ တေန႕လွ်င္ က်ပ္ ၁၀,၀၀၀ မွ ၁၅,၀၀၀ ထိ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ စက္႐ံု အတြင္း ႀကီးၾကပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ လုပ္ကိုင္ေရးကို ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား လံုးဝ မပါဘဲ ျမန္မာ တို႕ပင္ စီမံ လုပ္ေဆာင္သည္။ ၁၈၇၀ ျပည့္ႏွစ္ အတြင္း ဒဂၤါး စက္႐ံုကို ႀကီးၾကပ္ လုပ္ေဆာင္ ရသူ အရာရွိသည္ ေ႐ႊဒဂၤါးမ်ား လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ မ႐ိုးမသား၍ မႈခင္း ႀကီးစြာ ျဖစ္ခဲ့ သည္ဟု ဆိုသည္။ ရတနာပံု ဒဂၤါး စက္႐ံုထြက္ ငါးက်ပ္တန္ ေ႐ႊဒဂၤါး မ်ားသည္ ၁၈၇၃ ခုႏွစ္က ေလးက်ပ္ ေလးပဲထိ ေစ်းက် ခဲ့သည္။ တခ်ိန္ တြင္မူ ေနျပည္ေတာ္ ျပင္ပ၌ တန္ဖိုး သံုးက်ပ္ အထိပင္ ေလ်ာ့က် ခဲ့သည္။ သီေပါမင္ းပါေတာ္မူသည္ အထိ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္း ယင္း စက္႐ံုမွ ခတ္လုပ္ ခဲ့သည့္ ေငြဒဂၤါး တန္ဖိုးမွာ ခန္႕မွန္းေျခ အားျဖင့္ ေအာက္ပါ အတိုင္း ၂၈ သန္း ေက်ာ္ခန္႕ ရွိသည္။
တက်ပ္သံုးဒဂၤါး …. ၂၆,၄၀၆,၀၀၀ (ျပားေရ) - ၂၆,၄၀၆,၀၀၀ (တန္ဖိုးက်ပ္)
ငါးမူးေစ့ …. ၁,၉၇၃,၃၀၀၀ (ျပားေရ) - ၉၈၆,၅၀၀ (တန္ဖိုးက်ပ္)
မတ္ေစ့ …. ၂,၈၆၆,၀၀၀ (ျပားေရ) - ၇၁၆,၅၀၀ (တန္ဖိုးက်ပ္)
မူးေစ့ …. ၅,၁၇၃,၀၀၀ (ျပားေရ) - ၆၄၆,၆၂၅ (တန္ဖိုးက်ပ္)
စုစုေပါင္း တန္ဖိုးက်ပ္ ၂၈,၇၅၅,၆၂၅
ရတနာပံု ဒဂၤါး စက္႐ံုထြက္ တက်ပ္သံုး ေဒါင္းတံဆိပ္ ေငြဒဂၤါး မ်ားမွာ အိႏိၵယသံုး ေငြဒဂၤါးႏွင့္ အေလးခ်ိန္ႏွင့္ အရည္အေသြးတို႕ တတန္း တစားတည္း ျဖစ္ေစရန္ ရည္သန္ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့သည္။ ယင္းသို႕ လုပ္ေဆာင္ ျခင္းျဖင့္ ၿဗိတိသွ် ျမန္မာ ႏိုင္ငံႏွင့္ ကူးသန္း ေရာင္းဝယ္ေရး ေျဖာင့္ျဖဴး လြယ္ကူ ေစရန္ စီမံခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဆက္စပ္ေလ့လာရန္ = ရတနာပံု ေဒါင္းဒဂၤါး
ကိုးကား
↑ မၾကန္ရဲ႕ 'ကုန္းေဘာင္၏ ေနာက္ဆံုး အားမာန္' (ျမန္မာ့ရတနာ စာေပ၊ ပထမ အႀကိမ္၊ ၂၀၀၄ စက္တင္ဘာထုတ္) စာအုပ္မွ
ထပ္ဆင့္တင္ျပသူ
ရဲလတ္

အႏုပညာ

အႏုပညာ
Contents

1 အႏုပညာ
2 လူမ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈေၾကးမုံ
2.1 အႏုပညာသမားတို႕၏ အယူအဆ
3 က်မ္းကိုး
အႏုပညာ
ပါဠိဘာသာအားျဖင့္ သုခုမပညာဟုေခၚေသာ အႏုပညာသည္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမွုေၾကးမုံ ျဖစ္သည္။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမွု​​ကို ေထာက္ရွု၍ ထိုလူမ်ိဳး၏ စိတ္ေနသေဘာထား၊ ႀကံရည္ ဖန္ရည္၊ ဓေလ့စရိုက္၊ ေနထိုင္မွု အဆင့္အတန္းတို႔ကို အကဲခတ္ရသည္။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္မွုမ်ားထက္ ထိုလူမ်ိဳး၏ အႏုပညာက ထိုလူမ်ိဳး၏ ဓေလ့စရိုက္၊ လူေနမွု အဆင့္အတန္းတို႔ကို ပို၍ ထင္ဟပ္ျပနိုင္သည္ဟု အခ်ိဳ႕ပညာရွင္ႀကီးမ်ားက ယူဆၾကသည္။ ယင္းသို႔ လူမ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္းကို ထင္ဟပ္ျပနိုင္ေသာ အနုပညာသည္ အဘယ္နည္း။ အနုပညာဟူသည္ လူ၏ စိတ္ကို လႈပ္ရွားေစနိုင္ေသာ ပညာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ လူ၏ ေစတနာကို လႈံ႕ေဆာ္ ႏႈိးဆြေပးနိုင္ေသာ ပညာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ အနုပညာသည္ လူ၏ ေစတနာ အေလ်ာက္ လူ၏ စိတ္ကူးဉာဏ္စြမ္းျဖင့္ ဖန္တီးရေသာပညာ ျဖစ္၍ အနုပညာ၏ အစြမ္းေၾကာင့္ အနုပညာကို ခံစားရသူ၌ ရသ ျဖစ္ေပၚရသည္။ ထိုေၾကာင့္ အနုပညာကို ရသပညာဟုလည္း ေခၚေလသည္။ အနုပညာရသဟူသည္မွာ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္္း၊ ႏွစ္သက္ျခင္း၊ ကရုဏာျဖစ္ျခင္း၊ စက္ဆုပ္ျခင္း၊ အားတက္ျခင္း၊ ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ အံ့ၾသျခင္း၊ တည္ၿငိမ္ျခင္းတည္းဟူေသာ အလကၤာက်မ္းမ်ားအလာ စိတ္အရသာ ကိုးပါးအနက္ တစ္ပါးပါးကို ခံစားရမႈ ျဖစ္ေပသည္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ စိတၱေဗေဒ ပညာရွင္တို႔၏ အလိုအရမူ စိတ္အရသာ၊ (သို႔) လႈပ္ရွားမႈ (၁၄) မ်ဳိးရွိသည္ဟု သိရေပသည္။ အနုပညာကို တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုရေသာ ခံ​စား​မႈ​ကို​ တင္ျပေသာ ပညာရပ္မ်ဳိးဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သိ္ပၸံပညာသည္ အေၾကာင္းတရားကို သရုပ္ခြဲျပသည္။ အနုပညာကမူ အက်ဳိးတရား၊ (သို႔) စိတ္လႈပ္ရွားမႈအတြက္ ခံ​စားမႈု​ကို​ ဖြဲ႕ျပသည္။ ေစတနာကို လႈံ႕ေဆာ္ေသာ စိတ္ဘဝင္၌ ခံ​စား​မႈ​ကို​ ဖြဲ႕ျပေသာ အနုပညာရပ္တြင္ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ဗိသုကာ၊ သဘင္ပညာႏွင့္ အနုစာေပတို႔သည္ အဓိက အားျဖင့္ ပါဝင္ၾကသည္။
ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ဗိသုကာ စသည္တို့ကဲ့သို့ လူတို့၏ စိတ္ေစတနာကို လုံ့ေဆာ္ေပးနိုင္စြမ္းေသာ အနုပညာကို လူတို့သည္ မည္ကဲ့သို့ ေတြ႕ရွိဖန္တီးခဲ့ၾကသနည္း။ ေရွးလူတို့သည္ ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္မ်ား၊ စူးေဆာက္ တန္ဆာ ပလာမ်ား၊ လက္နက္ ပစၥည္းမ်ား စသည္တို့ကို လိုအပ္သျဖင့္ တီထြင္လုပ္ကိုင္ အသုံးျပဳခဲ့ၾကသည္။ ပထမတြင္ ေက်ာက္ျပားမ်ားကို စားစရာထည့္စားရန္ အသုံးျပဳခဲ့ၾကသည္။ ေနာင္အခါ ေကာက္ျပားကို ပန္းကန္ျပားသ႑ာန္ ထြင္း၍ အသုံးျပဳၾကသည္။ သတၱဳမ်ားကို ေတြ႕ရွိ၍ မီးအားျဖင့္ သတၱဳကို လိုရာပုံသြင္းနိုင္ေၾကာင္း သိလာ ၾကေသာအခါ မိမိတို့၏ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္း ကိရိယာမ်ားကိုအဆင့္ဆင့္ တိုးတက္ေကာင္း မြန္ေအာင္ ျပဳျပင္ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ ယင္းသို့အားျဖင့္ မိမိတို့၏ အသုံး အေဆာင္မ်ားကို အသုံးလည္းက်၊ လွလည္း လွပေအာင္ ျပဳလုပ္နိုင္စြမ္းကိုလည္း ေတြ႕ျမင္လာၾကသည္။ ထိုအခါ အလွ အပရွိမႈ၊ တင့္တယ္မႈ တို့ကို ႏွစ္သက္ေသာ သေဘာလည္း ျဖစ္လာၾက၍ ပစၥည္း အသုံးအေဆာင္တစ္ခုကို ေနမႈထိုင္မႈ အေရးအတြက္ အသုံးခ်မႈ အျပင္ ေစတနာကို ႏိႈးေဆာ္၍ စိတ္၌ ႏွစ္သက္ျခင္းျဖစ္ေအာင္ စိတ္ျဖင့္ အရသာခံစားနိုင္ေအာင္ ဖန္တီးျပဳလုပ္နိုင္ေၾကာင္း ကိုလည္း သိလာၾကသည္။ လူတို့၏ ေနမႈထိုင္ေရးအတြက္ ပစၥည္းအသုံးအေဆာင္မ်ားကို အသုံး လည္းက်၊ လွလည္း လွပေအာင္ တီထြင္လုပ္ခဲ့ၾက၍ လူေနမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္ လာေသာအခါ အသုံးမႈအတြက္ တီထြင္ ဖန္တီးမႈမ်ားအျပင္ စိတ္အရသာ ခံစားနိုင္ေရးအတြက္လည္း တီထြင္ၾကံဆ လာခဲၾ့ကေလသည္။
အနုပညာသည္ လူ၏ စိတ္ကူးဉာဏ္စြမ္းျဖင့္ တီထြင္ၾကံဆ ဖန္တီးရေသာ ပညာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ သဘာဝ အလွအပ အတင့္အတယ္တို့ကို အနုပညာဟု မဆိုနိုင္ေပ။ ၾကည္နူးဖြယ္ရာအရုဏ္ဦး၊ သာယာညြတ္နူးဖြယ္ ္ေက်းငွက္တြန္သံ က်ဴးသံတို့သည္ ပင္ကိုယ္အလွအပ၊ ၾကည္နူးဖြယ္ရာမ်ား ျဖစ္လင့္ကစား အနုပညာသေဘာ မပါေျခ။ အနုပညာကို ဖန္တီးေသာ အနုပညာရွင္က သက္ရွိ သက္မဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္၌ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိရေသာ ဘဝအာရုံတို့အေပၚသို့ ယင္းေစတနာ သက္ေရာက္၍ ထိုေစတနာ အေလ်ာက္ သူ့အျမင္၊ သူ့အၾကား၊ သူ့အေတြ႕အၾကံဳ တို့ကို သရုပ္ေဖာ္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားျခင္းမ်ဳိးသည္သာလွ်င္ အနုပညာ သေဘာပါေလသည္။ အနုပညာရွင္၏ အျမင္၊ အၾကား၊ အေတြ႕အၾကဳံတို့ကို ေစတနာအေလ်ာက္ သရုပ္ေဖာ္ဖြဲ႕ျပေသာ အနုပညာတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီအတတ္သည္ စာေရးျခင္းအတတ္ မေပၚမီကပင္ ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ဂူေနေရွး လူတို့သည္ မိမိတို့ဘဝ ပတ္ဝန္းက်င္၌ ျမင္ေတြ႔သမွ် မိမိတို့စိတ္၌ ခံစားရသမွ်ကို ေျမနီ၊ ေျမဝါ၊ ေျမျဖဴ၊ မီးေသြးစသည္တို့ျဖင့္ ဂူနံရံမ်ားေပၚ၌ ပုံပန္းသ႑ာန္ ဌာနမ်ား ေရးခ်ယ္၍ ဖြဲ႕ျပၾကသည္။ ေရွးလူေဟာင္းတုိသည္ စကားလုံး မၾကြယ္ဝၾကေသးသျဖင့္ မိမိတို့ ဆိုလိုခ်က္ကို အရုပ္ေရးခ်ယ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုေၾကာင့္ တ႐ုတ္စကားပုံတစ္ခုက႐ုပ္ပုံတစ္ပုံသည္ စကားလုံးတစ္ေထာင္ခန႔္ တာသြားသည္ဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂူေနေရွးလူတို႔၏ ပန္းခ်ီစံနစ္သည္ မ်ဥ္းေရးေဆးျခယ္နည္း၊ သို႔မဟုတ္ ေကာက္ေၾကာင္းပန္းခ်ီစံနစ္ ျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမွု အဆင့္အတန္း တိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမၽွ ပန္းခ်ီအဆင့္အတန္းသည္လည္း တိုးတက္လာရာ၊ ပန္းခ်ီအတတ္သည္ လူတို႔၏ စိတ္ႏွလုံးကို ယူက်ဳံးလွုပ္ရွားေစနိုင္စြမ္းေသာ အႏုပညာတစ္ရပ္ ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။ ပန္းခ်ီပညာနည္းတူ ေရွးက်ေသာ အႏုပညာတစ္ရပ္မွာ ပန္းပုပညာ ျဖစ္သည္။ ပန္းပုဟူေသာ ျမန္မာ ေဝါဟာရ၏အဓိပၸါယ္ကို တိက်စြာ ေဖာ္ျပရလၽွင္ သစ္သား၊ ဆင္စြယ္၊အရိုး၊ အုတ္၊ အဂၤေတ၊ သတၱဳ စသည္တို႔ျဖင့္ ထုလုပ္ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာ အႏုပညာရပ္ကို ဆိုလိုေပသည္။ စင္စစ္ ပန္းပုပညာတြင္ ျခဴးပန္းျခဴးႏြယ္ ပန္းတက္ပန္းထပ္စသည္တို႔ကိုထုလုပ္ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာ အႏုပညာကို ဆိုလိုေပသည္။ စင္စစ္ ပန္းပုပညာတြင္ ျခဴးပန္းျခဴးႏြယ္တို႔ကဲ့သို႔ ႏွစ္သက္ ဖြယ္ရာ အလွအပ တန္ဆာဆင္ ပန္းပုပညာအျပင္ ပုံတူ႐ုပ္လုံး ႐ုပ္တုပညာသည္လည္း ပန္းပုပညာ၌ သက္ဝင္သည္။ ပန္းခ်ီ ပညာရွင္သည္ မိမိဖြဲ႕ျပလိုေသာ အေၾကာင္းရပ္ကို အနံအလ်ား အားျဖင့္ ပုံပန္းေဖာ္၍ ေဆးျခယ္ျပသည္။ ပန္းပုပညာရွင္ကမူ ထုထည္ျဖင့္ ပုံသဏၭာန္ ေဖာ္ျပသည္။ ကေလးသုူငယ္တို႔သည္ ရႊံ့ေစး၊ ေျမေစးတို႔ျဖင့္ မိမိတို႔ေစတနာေရာက္ရာ သက္ရွိသက္မဲ့ တို႔၏ ပုံသဏၭာန္ကို ေဖာ္ျပၾကသကဲ့သို႔ ေရွးလူတို႔သည္လည္း ေျမေစး၊ ရႊံေစး၊ ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ခဲတို႔ျဖင့္ မိမိတို႔၏ ေစတနာေရာက္ရာ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔၏ ပုံသဏၭာန္ကို ေဖာ္ၿပ ၾကရာမွ မ်က္စိပသာဒအားျဖင့္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ ႂကြရြလွပေသာ အဆင္တန္ဆာ ပန္းပုလက္ရာမ်ား၊ အသက္ဝင္ လွုပ္ရွား ေန သေယာင္ ထင္မွတ္ဖြယ္ရာ ႐ုပ္လုံး႐ုပ္တုကို ထုလုပ္ပုံေဖာ္နိုင္ လာၾက၍ ရွုျမင္ရသူတို႔၏ စိတ္ဘဝင္၌ ထိခိုက္လွုပ္ရွားေစ ၿပီးလၽွင္ ႏွစ္ၿခိဳက္ျခင္းျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးနိုင္ေသာ ပန္းပု အႏု ပညာတစ္ရပ္ ျဖစ္လာေလသည္။
လူတို႔သည္ အပူအေအး စေသာ ရာသီဥတု၏ ဒဏ္မွ အကာအကြယ္ ရေစရန္ အမိုးႏွင့္ ေလးဘက္ ေလးတန္ ထရံ ကာ အေဆာက္အအုံငယ္ကို ေဆာက္လုပ္သည္။ ထိုအေျခအေန အထိ လူ၏ အားထုတ္မွုသည္ အသုံးခ်ေရးသာ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ အေဆာက္အအုံ၏ အမိုးစြန္ကို ပို၍ ခၽြန္းထြက္ ေကာ့ပ်ံေစကာ တစ္မ်ိဳး တစ္မည္လွပေစျခင္း၊ အဝင္အထြက္ တံခါးေပါက္ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္စီ၌ တိုင္လုံးမ်ား စိုက္ထူ၍ ရွုျမင္ရသူတို႔၏ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ေအာင္ ႏွစ္ခ်ိဳက္ေစျခင္း ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ေသာအခါ အႏုပညာ သေဘာပါေသာ ပိသုကာပညာ သက္ဝင္လာေလသည္။
လူတို႔သည္ စိတ္၌ ထိခိုက္လွုပ္ရွားသည့္အခါ အသံထြက္၍ မိမိတို႔၏ ခံစားမွုကို ျပၾကသည္။ ငိုျခင္း၊ ရယ္ျခင္းတို႔ကား ဤသေဘာတည္ုး။ ယင္းသို႔ စိတ္လွုပ္ရွားမွုကို အသံျဖင့္ ျပဳၾက ပုံကို အႏုပညာသေဘာျဖင့္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပေသာအခါ၊ တိုက္ပြဲ၌ေအာင္ပြဲ ရ၍ ေအာင္သံဟစ္ေႂကြးရာမွ အစျပဳေသာ စိတ္တက္ႂကြဖြယ္ရာ စစ္ခ်ီ သီခ်င္းမ်ား၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ စိတ္ပ်က္အားငယ္ျခင္းတို႔ကို ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပေသာ အလြမ္းအေဆြး သီခ်င္းမ်ား စသည့္ ဂီတသီခ်င္း မ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။ ေျခလက္လွုပ္ရွားမွု၊ ဟန္အမူအရာ တို႔ျဖင့္ ခံစားမွုကို သ႐ုပ္ေဖာ္ျပေသာ အကအခုန္ႏွင့္ ျပဇာတ္ စေသာ သဘင္ပညာ ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။
ယဥ္ေက်းမွု အဆင့္အတန္းျမင့္လာ၍ စာေရးျခင္းအတတ္ ေပၚေပါက္လာေသာအခါ လူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ အျမင္အသိ အေတြ႕အၾကဳံခံစားခ်က္တို႔ကို စာေပျဖင့္လည္း ဖြဲ႕ျပၾကသည္။ ေလာကႏွင့္ လူ႔သေဘာသဘာဝကို ဖြဲ႕ႏြဲ႕တင္ျပရာ၌ အႏုစာေပ သည္လည္း အစြမ္းထက္ေသာ အႏုပညာတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ စာေပအရာ၌ အသိကို ေပးေသာ အသိေပးစာေပ၊ ေစတနာကို ႏွိုးဆြေပးေသာ ေစတနာႏွိုးစာေပဟူ၍ရွိရာ ဒုတိယအမ်ိဳးအစား သည္ အႏုစာေပ၊ သို႔မဟုတ္ ရသစာေပကို ေခၚဆိုသည္။ အႏု စာေပသည္ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ဗိသုကာတို႔ကဲ့သို႔ အလွအပ၊ အယဥ္အႏြဲ႕၊ အခန႔္အသန႔္တို႔ျဖင့္ ေစတနာကို ႏွိုးေဆာ္သည္ မဟုတ္ေပ။ အေရးအသား၊ အဖြဲ႕အႏြဲ႕၊ ဇာတ္ အိမ္၊ ဇာတ္ကြက္ ကို လိုက္၍ ဖတ္ရွုရသူ၌ ဝမ္းသာျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ေႂကြကြဲ ျခင္း၊ ထိတ္လန႔္ျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ့ျခင္း စေသာ စိတ္အရသာတစ္ မ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။
အႏုပညာတစ္ရပ္၏ ရသကို ခံစားရသူ၌ ဝမ္းသာျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း၊ ထိတ္လန႔္ျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ့ျခင္း စေသာ စိတ္ အရသာ တစ္ပါးကို ႏွစ္သက္ျခင္းႏွင့္ ယွဥ္တြဲခံစားရသည္။ ဒိ႒ဓမၼေလာက၌ ထိတ္လန႔္စရာကို ေတြ႕၍ ထိတ္လန႔္ေနၾက ရလၽွင္ မည္သူမၽွ ႏွစ္သက္ျခင္း၊ မျဖစ္နိုင္ၾကေပ။ ဝမ္းနည္း ျခင္း၊ သနားျခင္းျဖစ္ေနရလၽွင္လည္း မည္သူမၽွ ႏွစ္သက္ျခင္း မျဖစ္နိုင္ၾကေပ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သနားျခင္း ျဖစ္ေနလၽွင္ လည္း မည္သူမၽွ ႏွစ္သက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ေနၾကမည္ မဟုတ္ ေပ။ သို႔ေသ္ ေၾကာက္လန႔္ဖြယ္ရာ ပုံဝတၳဳ တစ္ခုကို ဖတ္၍ ေၾကာက္ရြံ့ထိတ္လန႔္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလ်က္ကပင္ ႏွစ္သက္ျခင္း လည္း ျဖစ္ေနသည္။ ဇာတ္မင္းသား၊ မင္းသမီး တစ္ဦးဦးက လြမ္းခန္းေဖာ္၍ လြမ္းျပလၽွင္ ပရိသတ္သည္ မင္းသား၊ သို႔မဟုတ္ မင္းသမီးကို သနားလ်က္ကပင္ ႏွစ္သက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ေနသည္။ ဤကား အႏုပညာတစ္ရပ္ရပ္မွ ရသကို ခံစားရ ၍ ျဖစ္ေပၚေသာ သေဘာတည္း။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရလၽွင္ အႏုပညာ၏ ရသကို ခံစားရသူ၌ ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ တုံ႔ျပန္မွု႔ သေဘာတည္း။
အႏုပညာရွင္သည္ မိမိလက္ရာ၌ ရသေပၚေအာင္ မည္သို႔ ဖန္တီးသနည္း။ အႏုပညာရွင္သည္ ေစတနာ၏ လွုံ႔ေဆာ္ခ်က္ အရ စိတ္ကူးဉာဏ္ကို အရင္းတည္၍ ဖန္တီးရ၏။ အႏုပညာ ဆိုင္ရာ စိတ္ကူးဉာဏ္ဆိုသည္မွာ ဤသို႔ ျဖစ္သည္။ (၁) စိတ္အာ႐ုံတစ္ခုခုကို ျမင္ရၾကားရ သိရသည့္အခါျဖစ္ေစ၊ ျဖစ္ေပၚ ခံစားရေသာ စိတ္အေတြ႕အၾကဳံ၊ (၂)ခံစားမွုေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ ေသာ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း စသည့္ စိတ္လွုပ္ရွားမွု အေတြ႕အၾကဳံ၊ (ဘာဝစိတ္ဟုလည္း ေခၚသည္)၊ (၃) စိတ္ လွုပ္ရွားမွုေၾကာင့္ ဘဝအသိ၊ အျမင္အသိ ရသလိုလို ျဖစ္ေသာ စိတ္အေတြ႕အၾကဳံ၊ (၄) မွတ္ဉာဏ္တစ္ေနရာရာ၌ ခိုေအာင္း ငုပ္လၽွိုးေနတတ္ေသာ ႐ုပ္ဆင္းသဏၭာန္ အသံစသည္တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ကံသုံးပါးအမူအရာစသည္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ လည္းေကာင္း ျပန္၍ ဝိုးတဝါးေပၚတတ္ ေသာ မွတ္မိသတိရေသာ စိတ္အေတြ႕အၾကဳံ၊ (၅) ထိုမွတ္မိ သတိရသမၽွတို႔ကို စိတ္လွုပ္ရွားမွု အင္အားေကာင္းသေလာက္ သတိတရားပြားမ်ားေသာ စိတ္အေတြ႕အၾကဳံဟူသည့္ စိတ္ အေတြ႕အၾကဳံ ငါးမ်ိဳးတို႔ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရေသာ ဉာဏ္မ်ိဳး သည္ အႏုပညာ စိတ္ကူးဉာဏ္ေပတည္း။
အႏုပညာရွင္၌ စိတ္ကူးဉာဏ္ ဝင္လာၿပီးေနာက္တြင္ ထို စိတ္ကူးဉာဏ္သည္ အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ရေတာ့သည္။ အႏု ပညာရွင္၏ ပုဂၢလဓိ႒ာန္ကို ဓမၼဓိ႒ာန္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရ သည္။ စိတ္လွုပ္ရွားမွု အေတြ႕အၾကဳံ၊ သို႔မဟုတ္ ဘာဝစိတ္ကို ပုံေဖာ္ရန္အလို႔ငွာ သတိတရားမ်ားအနက္ ပယ္တန္သည္ ပယ္၍ ယူတန္သည္ကို ယူရသည္။ ယူေသာ သတိတရားတို႔ကို အဆင္ ေျပေျပျဖစ္ေအာင္ အၿမီးအေမာက္တည့္ေအာင္ ျပဳျပင္တန္သည္ ကို ျပဳျပင္ရသည္။ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ေနရာခ်ျခင္း၊ စည္း႐ုံးျခင္းတို႔ကို ျပဳေပးရသည္။ ထိုျပင္ မိမိ၏ စိတ္ကူးဉာဏ္ တဖက္သတ္ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းေပးျခင္း၊ ပဲ့ကိုင္ေပးျခင္း၊ မဲတင္းေပးျခင္းတို႔ကိုလည္း ျပဳရသည္။
ထိုေၾကာင့္ အႏုပညာရွင္သည္ အႏုပညာသ႐ုပေဖာ္ရာ၌ အထိန္းအမ မရွိဘဲ ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ လြင့္ပါးတတ္ ေသာဉာဏ္မ်ိဳးကို အရင္းတည္သည္ မဟုတ္ေခ်။ ဘဝ အေတြ႕ အၾကဳံ၊ ဘဝခံစားမွု၊ ဘဝ အျမင္အသိ၊ ဘဝအသိတရားတည္း ဟူေသာ အထိန္းအမျဖင့္ လွုပ္ရွားတတ္ေသာ ဉာဏ္မ်ိဳးကို အရင္းတည္ၿပီးလၽွင္ အႏုပညာ အဂၤါမ်ားႏွင့္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပေလသည္။ အထိန္းအမျဖင့္ လွုပ္ရွားတတ္ေသာ အႏုပညာစိတ္ကူးဉာဏ္ ကို အရင္းတည္၍ သ႐ုပ္ေဖာ္သျဖင့္ အႏုပညာပါေသာ အဖြဲ႕ အႏြဲ႕တို႔၌ (၁) အေနအထား မွန္ကန္မွုသေဘာ၊ (၂) စည္းလုံး ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ (၃) ေျပျပစ္မွု သေဘာ၊ (၄) အခ်ီအခ် သေဘာ၊ (၅) ဟန္ခ်က္သေဘာတို႔ ပါဝင္ရာ ယင္းတို႔ကို အႏု ပညာအဂၤါ၊ သို႔မဟုတ္ အႏုပညာ စည္းမ်ဥ္းမ်ားဟု ေခၚဆို ၾကသည္။
(၁) အေနအထား မွန္ကန္မွုသေဘာဟူသည္မွာ အႏုပညာသည္၏ တင္ျပခ်က္၊ သ႐ုပ္ေဖာ္မွုတြင္ ပါဝင္ေသာ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ား၊ အခ်က္အလက္မ်ာကို ဒူးေနရာဒူး၊ ေတာ္ေနရာ ေတာ္ ျဖစ္ေအာင္ အထားအသို မွန္ကန္၍ အံဝင္ခြင္က်မွုကို ဆိုသည္။ အႏုပညာရွင္သည္ မိမိ၏ ဘဝအသိ၊ ဘဝအေတြ႕အၾကဳံတို႔ကို မိမိ ေစတနာအေလ်ာက္ တင္ျပရာ၌ မိမိ၏ ဆိုလိုရင္းကို ထင္ရွားေစရန္ ဒိ႒ေလာကမွ မိမိ၏ ဒိ႒အေတြ႕အၾကဳံအတိုင္း အတိအက်မဟုတ္ဘဲ အဓိက ထားသင့္သည့္အရာကို ထင္ရွားေပၚလြင္ေစ၍ အၿခံအရံ အသိုင္းအဝန္းတို႔ကို ျမဳပ္တန္ သည္ျမဳပ္၊ မွိန္တန္သည္မွိန္ေပးရသည္။ အဓိကႏွင့္ အၿခံအရံကို တန္းတူထား၍ ေဖာ္ပါက အေျခအေန ရွုပ္ေထြးသြားတတ္ေလသည္။ ထိုအခါ ထိုအႏုပညာလက္ရာကို ျမင္ရသူ၊ ဖတ္ရသူ၊ နာရသူ၌ အာ႐ုံျပါးသြား၍ ပရိသတ္၏ စိတ္ႏွလုံးကို ထိခိုက္ လွုပ္ရွားေစရန္ မစြမ္းေဆာင္နိုင္ေတာ့ေပ။
(၂) စည္းလုံးညီညြတ္မွုသေဘာဆိုသည္ကား အဓိကႏွင့္အၿခံအရံ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အခ်က္အလက္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ တစ္ခုခ်င္း အေနျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ တေပါင္း တစည္းတည္း အေနျဖင့္ျဖစ္ေစ အႏုပညာရွင္၏ သ႐ုပ္ေဖာ္ လိုရင္းအခ်က္ကို ေရွးရွုေသာသေဘာ ရွိရသည္။ အေထာက္အကူျပဳေသာသေဘာ ရွိရသည္။ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုလည္း အေထာက္အကူျပဳေသာသေဘာ၊ ေက်းဇူးျပဳေသာသေဘာလည္း ရွိရသည္။
(၃) ေျပျပစ္မွုသေဘာဟူသည္မွာ အႏုပညာရွင္ တင္ျပေသာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ကို သက္ရွိသက္မဲ့တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ အခ်က္အလက္တို႔သည္လည္းေကာင္း တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အတြဲအဘက္ မွန္ကန္ျခင္း၊ အၿမီး အေမာက္ တည့္ျခင္း၊ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အဆင္ေျပေၿပ လိုက္ဖက္မွုရွိျခင္း စသည့္သေဘာတို႔ ပါဝင္သည္။ ပုံစံအားျဖင့္ ေတးဂီတစ္ပုဒ္၌ အသံနိမ့္၊ အသံျမင့္ ဘယ္သံ၊ ညာသံ၊ အသံၾသ၊ အသံေၾကာင္တို႔ကို အဆင္ေျပေျပ ဖက္တြဲ အသုံးျပဳထားပါက နားဝင္ ၿငိမ့္ေညာင္း၍ ေသာတရွင္၏ စိတ္ႏွလုံးကို ယူၾကဳံးေသာ ဂီတတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာသည္။ ဝတၳဳတပုဒ္၌လည္း အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္တို႔ အဆက္အစပ္ မွန္ျခင္း၊ ေရွ႕ေနာက္ညီညြတ္ျခင္းရွိမွသာလၽွင္ ဝတၳဳဂုဏ္ေျမာက္ေသာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာနိုင္ေလသည္။
(၄) အခ်ီအခ်သေဘာဟူသည္မွာ အျမင့္ရွိလၽွင္ အနိမ့္ရွိေသာ သေဘာ အတက္ရွိလၽွင္ အက်ရွိေသာသေဘာ၊ အေလးရွိလၽွင္ အေပါ့ရွိေသာသေဘာ စသည္တို႔ကို ဆိုလိုသည္။ အႏုပညာရွင္သည္ မိမိ၏ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ သ႐ုပ္ေဖာ္မွုကို တစ္သမတ္တည္း စင္းစင္းႀကီးမရွိေစဘဲ အခ်ီအခ် သေဘာပါေစရသည္။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၌ အမို႔အေမာက္ကိုျပလၽွင္ အနက္အရွိုင္းကိုလည္း ျပရသည္။ ေတးဂီတတစ္ပုဒ္၌ တက္သံခ်ည္းသုံးထားလၽွင္ နားဝင္ပီယံ မျဖစ္ေပ။ တက္သံ၊ ခ်သံ အခ်ီအခ် သေဘာပါမွ နားဝင္ၿငိမ့္ေညာင္းသည္။
(၅) ဟန္ခ်က္သေဘာဟူသည္မွာ ထိန္းမပဲ့ကိုင္ေပးျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ အႏုပညာရွင္သည္ မိမိ၏ဘဝ စိတ္အလိုကို အလိုက္လြန္သြားျခင္း မျဖစ္ရေလေအာင္ ထိန္းမ ခ်ဳပ္ကိုင္ေပး ရသည္။ မိမိ၏ ဆိုလိုရင္းအခ်က္ကို အလြန္အမင္း
ျဖစ္မသြားေအာင္ ဟန္ထားရျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၌ ထင္းလြန္းေသာ အေရာင္အေသြးကို
ေဖ်ာ့ေသာေရာင္အေသြး ျဖင့္ ျပန္၍ ေျဖသကဲ့သို႔ ဇာတ္သဘင္ေလာကတြင္ အလြမ္းမ်ားေသာ ဇာတ္လမ္းကို အေသာကြက္မ်ား ေဖာက္ဝင္ေပးေသာ သေဘာေပတည္း။
အႏုပညာရွင္မ်ား၏ အႏုပညာ လက္ရာမ်ားသည္ အႏုပညာ အဂၤါမ်ားႏွင့္ မည္သို႔ ျပည့္စုံညီညြတ္ၾက၍ မည္သို႔ရသေဖာ္သည္ကို ေလ့လာၾကည့္ပါဦးစို႔။ ေရွးဦးစြာ ဂ်ပန္ပန္းခ်ီေက်ာ္ ဟိုကူ ဆိုင္း၏ လက္ရာ “ လွိုင္းထန္သည့္ အဏၰဝါေၾကာဝယ္ ” အမည္ရွိ ပန္ခ်ီကားကို ပုံစံတင္ျပလိုသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားတြင္ လွိုင္းေခါင္းျဖဴႀကီး၏ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းထန္ပုံကို သ႐ုပ္ေဖာ္ရာ၌ တဘက္တြင္ အရွိန္ျပင္းစြာ ႂကြတက္ေနေသာ လွိုင္းေခါင္းျဖဴႀကီးႏွင့္ တစ္ဖက္မွ အရွိန္က်ၿပီး လွိုင္းလုံးႀကီးတို႔အလယ္တြင္ အနက္အရွိုင္းကိုျပ၍ အခ်ီအခ် အနိမ့္အျမင့္သေဘာကို
ေပၚေစသည္။ အလြန္အရွိန္ ျပင္းလွ၍ ေရေပါက္ ေရစက္မ်ား လြင့္စဥ္ ျဖာထြက္လ်က္ ရွိေသာ လွိုင္းေခါင္းျဖဴႀကီး ျမင့္ေမာက္ႂကြတက္ေနပုံႏွင့္ အရွိန္ေလ်ာ့၍ ေလၽွာက်သြားေသာ လွိုင္းလုံးမ်ားအၾကား၌ လွိုင္းဒဏ္ကို အလ်ားစင္း၍ ခံေနရေသာ ေလွႀကီးမ်ားႏွင့္ ေလွသားမ်ားကို အေနအထား မွန္ကန္စြာျဖင့္ ျပထားသည္။ အဓိက လွိုင္းေခါင္းျဖဴႀကီးႏွင့္ အၿခံအရံ သက္ရွိ သက္မဲ့တို႔သည္ ေရျပင္က်ယ္ႀကီး၌ လွိုင္းထန္ေနသည့္ သေဘာကို အညီအညြတ္ ျပၾကသည္။ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔၏ အေနအထား ပုံပန္းသဏၭာန္တို႔သည္ အေၾကာင္းရပ္ႏွင့္ အဆင္ေျပ၍ ဆီေလ်ာ္သည္။ လွိုင္းလုံးႀကီးမ်ား၏ အနိမ့္အျမင့္ သေဘာကို ေနာက္ခံခပ္ေဝးေဝး၌ ျမင္ရေသာ ေတာင္ပူစာငယ္က ထိန္းထားေလသည္။ စိတ္လွုပ္ရွားမွု အင္အားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ဖြဲ႕ျပထား၍ ျမင္ရသူ၌ ဘဝခိုက္ေအာင္ ေစတနာကို လွုံ႔ေဆာ္နိုင္ေသာ အျခားပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ပုံစံတင္ျပရလၽွင္ အဂၤလိပ္ ပန္းခ်ီေက်ာ္ ဝီလ်ံတန္းနား၏ “ ေအာင္ပြဲရ ေတးေမးရား ” ကို တင္ၿပ လိုေပသည္။ ေတးေမးရားသည္ ၿဗိတိသၽွတို႔က နိုင္းျမစ္ တိုက္ပြဲတြင္ ျပင္သစ္တို႔လက္မွ လက္ရ သိမ္းပိုက္ခဲ့ေသာ ျပင္သစ္ တိုက္သေဘၤာ ျဖစ္သည္။ ထရာဖဲလဂါ တိုက္ပြဲတြင္ ၿဗိတိသၽွတို႔က အေရးနိမ့္၍ ျပင္သစ္တို႔က အေရးသာေနစဥ္ ေတးေမးရားသည္ ေလာ့နယ္လဆန္ ကိုယ္တိုင္ ကြပ္ကဲေသာ လံတင္သေဘၤာႏွင့္ယွဥ္၍ ျပင္သစ္တို႔အား ေခ်မွုန္းနိုင္ခဲ့သျဖင့္ ၿဗိတိသၽွတို႔ ေအာင္ပြဲခံနိုင္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ေတးေမးရား၏ ဂုဏ္သတင္း ထင္လင္းေက်ာ္ၾကားခဲ့၍ မ်က္ႏွာ ပန္းလွစြာျဖင့္ ျပည္ေတာ္ျပန္လာခဲ့ၿပီးလၽွင္ တင္းျမစ္ထဲတြင္ ဝင့္ႂကြားစြာ အနားယူနိုင္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ႏွစ္ၾကာျမင့္လာေသာ္ ေတးေမးရား၌ တိုက္ပြဲမ်ား၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားကလည္း ျပည့္ႏွက္ေန၍ တျဖည္းျဖည္း ယိုယြင္းလာကာ ဇရာကလည္း ေထာင္းလာေလၿပီ။ ေနာင္အခါ တီထြင္မွုအသစ္အသစ္တို႔ျဖင့္ ၿဗိတိသၽွ ေရတပ္မေတာ္က ေမြးထုတ္ေသာ တိုက္သေဘၤာ အသစ္အသစ္တို႔ အေရအတြက္ တိုးပြားလာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေတးေမးရား သည္ အမွုေတာ္လည္း မထမ္းနိုင္ေသာအေျခအေန၌ ရွိေနသည့္အျပင္ တင္းျမစ္ထဲတြင္ သေဘၤာေနရာ အက်ပ္အတည္း ျပႆနာ တစ္ခု ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထိုေၾကာင့္ ယခင္က ေအာင္ပြဲရ တိုက္ပြဲျပန္ႀကီးအား ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ အထက္အမိန႔္အရ မီးခိုး တလူလူထြက္၍ စက္သံ တဖုတ္ ခ်က္ခ်က္ျမည္ေသာ တြဲ သေဘၤာငယ္ကေလးတစ္စင္းက ေတးေမးရာအား လာ၍ တြဲကာ ဖ်က္ဆီးရမည့္ေနရာသို႔ ေခၚသြားပုံကို တန္းနားက သ႐ုပ္ေဖာ္ ထားသည္။ အေၾကာင္းရပ္၏ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းမွု ကို ဖြဲ႕ျပရာ၌ ဘဝ၏က်ခ်ိန္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ေသာအားျဖင့္ ေနဝင္ ခ်ိန္ကို ေနာက္ခံျပဳထားသည္။ သေဘၤာ၏ လွုပ္ရွားမွုေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ လွိုင္းဂယက္ကေလးမ်ားမွအပ ေရျပင္သည္ လည္း ဝမ္းနည္းေၾကကြဲသည့္ႏွယ္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ဆြဲ သေဘၤာကေလး၏ အေရာင္အေသြးသည္လည္း ခပ္မွိုင္းမွိုင္း ျဖစ္သည္။ အုံ႔မွိုင္းေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္၏ ေအာက္ဝယ္ တစ္ဖက္ေသာကမ္းေျခမွ အေဆာက္အအုံမ်ားကို မွုန္မွုန္ဝါးဝါး သာ ျမင္ရသည္။ အေျခအေနအရပ္ရပ္သည္ ၾကည္လင္ သာယာမွုကင္း၍ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေသာ အသြင္သဏၭာန္ေဆာင္ ေနျခင္းကို မဲတင္းထားသည့္ သေဘာျဖင့္ ဆြဲသေဘၤာမွ မီး အေရာင္ႏွင့္ ေနလုံး၏ အထက္မွ ေတးေမးရား၏ တစ္ခါက စြမ္းစြမ္းတမံ အမွုထမ္းခဲ့မွုသေဘာကိုျပေသာ အနီေရာင္တိမ္ အစုအေဝးတို႔က ထိန္းေပးထားေလသည္။
အေနအထား မွန္ကန္မွုသေဘာ၊ ညီညြတ္မွုသေဘာ ေျပျပစ္ မွုသေဘာတို႔ ထင္ရွားေသာ ေရွးရိုးျမန္မာ ပန္းခ်ီကားတစ္ကား ကို ပုံစံ တင္ျပလိုပါေသးသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားသည္ “ အာဠ ဝက ခၽြတ္ခန္း ” အမည္ရွိ၍ ဘုရား ဂုဏ္ေတာ္ကို ဖြဲ႕ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ပကတိ တည္ၿငိမ္ေသာ ဘုရားသခင္ကို ၾကည္ညိဳဟန္တူ၍ မာန္ေလ်ာ့ ကန္ေတာ့ေသာ အာဠဝကကို ခ်ီးက်ဴးလိုဟန္ တူသည္။ ထို ပန္းခ်ီကားတြင္ အာဠဝကက ဦးညြတ္ကန္ေတာ့ေသာ သေဘာ သည္ လိုရင္းျဖစ္သည္။ ထိုသေဘာသို႔ မ်က္စိ ေရာက္ေစရန္ တစ္ဖန္ေရာက္ေသာ မ်က္စိျဖင့္ ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း မျဖစ္ေအာင္လည္း ဖြဲ႕ျပနိုင္မွုကို သ႐ုပ္ အေနအထား အသို၌ ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္ နိုင္သည္။ ကန္ေတာ့ ဦးညြတ္ေနေသာ ဘီလူး႐ုပ္ကို ပန္းခ်ီကား ၏ အလယ္မက် တက်ေနရာ၌ ထားသျဖင့္ ၾကည့္သူ၏ မ်က္စိသည္ ဘီလူး႐ုပ္ဆီသို႔ လြယ္လင့္တကူ ေရာက္သြားသည္။ ထိုသို႔ ေရာက္သြားေသာ မ်က္စိကို ပန္းခ်ီကား၏ ျပင္ဘက္သို႔ ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း မရွိေလေအာင္ ေဘးႏွစ္ဘက္တြင္ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္ကို ပိတ္၍ ျခယ္ထားသည္။ အထက္တြင္ ပန္းႏြယ္တို႔ကို မိုးကာ၍ ျခယ္ထားသည္။ တစ္ဖန္ ဘီလူးသို႔ေရာက္၍ မပ်ံ႕မလြင့္ေနေသာ မ်က္စိကို ဘီလူး၌ အၾကာအရွည္ တန႔္မေနေစဘဲ ဘုရားရွင္ ထံသို႔ သက္သက္သာသာ ကူးေျပါင္းသြားေလအာင္ ဘီလူး၏ လက္ႏွင့္ ေလးျမားတို႔ကို ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ဆီသို႔ ဦးတိုက္ထားသည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ ဘီလူးသို႔ေရာက္ေသာ မ်က္စိ သည္ ဘီလူး၏ လက္သို႔ ေရာက္သည္။ ထိုမွ ေလးျမားသို႔ ေရာက္သည္။ ေလးျမားမွ ဘုရားရွင္၏ လက္ေမာင္း အက်သို႔ ကူးျဖတ္ကာ၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္သို႔ ေရာက္ေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးထား ေလသည္။ မ်က္စိသည္ ဘီလူးမွသည္ ဘုရားသို႔၊ ဘုရားမွသည္ ဘီလူးသို႔ ထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ လူးလာ တုံ႔ျပန္ေနေအာင္ ဖန္တီးထားသည္။ ယင္းသို႔ ျဖင့္ ဘုရားကို ၾကည္ညိဳေသာစိတ္၊ ဘီလူးအား ခ်ီးက်ဴးေသာ စိတ္တို႔သည္ မ်က္စိရွင္၌ တစလွည့္စီ တက္တုံသက္တုံ ျဖစ္ ေပၚေစနိုင္ေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ခက္ထန္လွေသာ အာဠဝကအား သည္းခံေတာ္မူျခင္း၊ ေကာင္းစြာ ယဥ္ေက်းေစျခင္း တို႔ျဖင့္ ေအာင္ေတာ္မူေၾကာင္းကို ျပနိုင္ရန္ အာဠဝကအေပၚသို႔ ကဲမိုး ေနေသာ ဘုရားသခင္၏ ကိုယ္ဟန္၌ လည္းေကာင္း၊ ေအးခ်မ္း တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာေတာ္အမူအရာ၌လည္းေကာင္း ထင္ရွား ေစသည္။ အာဠဝကကို သ႐ုပ္ေဖာ္ရာတြင္ အာဠဝက၏ ခက္ထန္ေသာသေဘာကို ေတာင့္တင္းခိုင္မာေသာ ကိုယ္ဟန္ျဖင့္ ျပသည္၊ ဘုရားရွင္အား မာန္ေလ်ာ့ခ်၍ ကိုင္းညြတ္ေနပုံပင္ ေဒါသမာန္ပါေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္အား ရြံ့ေၾကာက္ ျခင္း၊ ၾကည္ညိဳျခင္းတို႔ကို လက္ေခ်ာင္းမ်ား အမူအရာ၌ ေပၚ ေစသည္။ အာဠဝက၏ မာန္ေလ်ာ့ ကိုင္းညြတ္ျခင္းကို ပန္းႏြယ္ တို႔၏ ယိမ္းညြတ္ေနျခင္းျဖင့္လည္း ဖြဲ႕ျပသည္။ အာဠဝက၏ ေက်ာဘက္ရွိ သစ္ပင္မွေန၍ ဥေဒါင္းငွက္၏ ဘုရားရွင္အား ဦးညြတ္ေနဟန္ျဖင့္လည္း ျပသည္။ ယင္းတို႔ကား ပန္းခ်ီကားပါ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္တို႔၏ ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ ေျပျပစ္မွုသေဘာကို ျပသည္။ ပန္းခ်ီဆရာ၏ အႏုစိတ္လက္စြမ္း သည္ ေစတနာပါမွ အခ်က္က်က် ေရးနိုင္သည္။ ေစတနာ အင္အား ေကာင္းသျဖင့္ ထိုပန္းခ်ီကားတြင္ အႏုစိတ္လက္စြမ္း ကို အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးဖြယ္ရာ ေတြ႕ရသည္။ ဘုရားရွင္၏ နဖူးသင္း က်စ္ေတာ္၌ ဗိုေပါက္ထားျခင္း၊ ဝတ္႐ုံထားေသာ သကၤန္း ေတာ္၏ အတြန႔္အလိပ္၊ အၿမိတ္အနားတို႔ကို အဆန္းတၾကယ္ ေရးထားျခင္းတို႔သည္ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ၾကည္ညိဳမွု ထက္သန္ ေသာ ေစတနာကို ျပသည္။ အာဠဝက၏ မကိုဋ္တန္ဆာ၌ လည္းေကာင္း၊ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာ၌လည္းေကာင္း၊ နံေဘးရွိ ဘြဲ႕ျဖဴ လက္နက္၌လည္းေကာင္း၊ ၾကာလိပ္ၾကာတြန႔္ ၾကာ ကေတာ့ၾကာေကြးသေဘာျဖစ္ေသာ ကႏုတ္တန္ဆာ ထည့္ထား ျခင္းသည္ အာဠဝကအား ပန္းခ်ီဆရာက ခ်ီးက်ဴးစိတ္ကို ေဖာ္ ျပသည္။ ဘီလူး၏ လည္ဆြဲပုတီးသည္ ရင္ဆီ၌ တန္းက်ေန၍ ေပါင္ေပၚ ယိမ္းႏြဲ႕ေနဟန္ ဖြဲ႕ျပျခင္းသည္ ပန္းခ်ီဆရာ၏ ႏွစ္သက္စိတ္ကို ေဖာ္ျပသည္။ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ထိုပန္းခ်ီကို ေရးဆြဲစဥ္က ႏွစ္သိမ့္ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေနဟန္ တူသည္။ ထိုေၾကာင့္ အာဠဝက၏ ေက်ာဘက္၌ ဓားကိုင္၍ ထိုင္ေနေသာ ေတာဘီလူး၏ အိုးတိုးအတ အမူအရာကို ျပက္လုံးတစ္ခုအျဖစ္ ပန္းခ်ီဆရာက ထည့္သြင္းထားေလသည္။
႐ုပ္လုံး႐ုပ္တုဆရာတို႔သည္လည္း မိမိတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူႏွင့္ တိရစၧာန္စေသာ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔အနက္ အာ႐ုံ စူးစိုက္မိရာ အေၾကာင္းရပ္တစ္ခုကို ေစတနာအေလ်ာက္ ပုံပန္းေဖာ္ျပရာ၌ ထိုလူတိရစၧာန္တို႔၏ ႐ုပ္လုံး ႐ုပ္တု ကိုယ္ဟန္ အေနအထား မ်က္ႏွာမူရာတို႔၌ အသက္ဝင္ေအာင္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႕ျပၾကသည္။ အေမရိကန္ ႐ုပ္တုဆရာ ေပါမင္းရွစ္၏ “ မုဆိုးႏွင့္ ေတာဆိတ္ ” ႐ုပ္လုံးအတြဲကို ပုံစံ တင္ျပရေသာ္ ထို႐ုပ္လုံးတို႔၏ ဟန္အမူအရာမွာ အသက္ဝင္ လွသျဖင့္ ၾကည့္ေနစဥ္တြင္ပင္ မုဆိုးလက္ထဲရွိ တအားဆြဲ၍ ေမာင္းတင္ထားေသာ ေလးညႇို႔မွ ျမားသည္ “ တိန္ ”ကနဲ ျမည္ကာ လြတ္ထြက္ၿပီးလၽွင္ သမင္း၏နံပါး၌ သြား၍ စိုက္ လိုက္ရာ ခ်က္ေကာင္းထိလွသျဖင့္ ေသေစေလာက္ေသာ ျမား ခ်က္ေၾကာင့္ အသက္ထြက္လုဆဲဆဲ မခ်ိမဆန႔္ ေဝဒနာခံစား ရပုံကို ဒိ႒ကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ႕ေနရသကဲ့သို႔ရွိကာ တစ္ဖက္မွ မုဆိုး၏ စြမ္းပကားကို ခ်ီးက်ဴးမိသည့္နည္းတူ ေတာဆိတ္ အေပၚ၌လည္း က႐ုဏာစိတ္တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚရသညင္။ အေၾကာင္းရပ္၏ ဆိုလိုရင္းကို ႐ုပ္ထုဆရာတို႔က ပီပီျပင္ျပင္ သ႐ုပ္ေဖာ္နိုင္၍ ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ အေနအထား မွန္ကန္မွု သေဘာ၊ ေျပျပစ္မွုသေဘာ၊ ဟန္ခ်က္စသည္တို႔ျဖင့္လည္း ျပည့္စုံေၾကာင္းကို ေတြ႕ၾကရေပလိမ့္မည္။
အဆိုပါ အေနအထား မွန္ကုန္မွုသေဘာ၊ ညီညြတ္မွုသေသာ၊ ေျပျပစ္မွုသေဘာ စသည္တို႔ျဖင့္ ျပည့္စုံေသာ အျခါးပုံစံတစ္ခု မွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးတို႔၏ က႐ုဏာရွင္ နတ္သမီး ကြမ္းယင္၏ ႐ုပ္တုျဖစ္ေပသည္။ ႐ုပ္ထုဆရာသည္ နတ္သမီးအား ၾကည္ညိဳ ေသာစိတ္ေစတနာျဖင့္ နတ္သမီး၏ေခါင္းေဆာင္း ဘယက္ တန္ဆာတို႔ကို အႏုစိတ္ ထုလုပ္ထားသည့္အျပင္ နတ္သမီး၏ ကိုယ္႐ုံေအာက္ပိုင္း အနားၿမိတ္ အတြန႔္အလိပ္တို႔ကို ပီျပင္ လွပစြာ ပုံပန္း ေဖာ္ျပထားေလသည္။ ထို႐ုပ္တုကို ဆြန္မင္း ဆက္ “ ခရစ္ ၉၆၀-၁၁၂၇၉ ” အတြင္းက သစ္သားျဖင့္ ထုလုပ္၍ ေဆးေရာင္ျခယ္ထားေလသည္။
ဗိသုကာပညာရပ္တြင္ သိပၸံပညာႏွင့္ အႏုပညာ စုေပါင္းစပ္ ထားသည္။ အေဆာက္အအုံတစ္ခု ထုထည္ ပမာဏ၊ အက်ယ္ အဝန္း၊ အျမင့္ အေစာက္ ပႏၷက္ စသည္တို႔သည္ အတိုင္း အထြာ အတိအက်ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ရသည္။ အေဆာက္အအုံ၏ အတင့္အထယ္ အဖြယ္အရာရွိမွု၊ အခန႔္အသန႔္ရွိမွု၊ ၾကည္ညိဳ ညြတ္က်ိဳးဖြယ္ ရာရွိမွုတို႔သည္ သ႐ုပ္ေဖာ္သူ အႏုပညာရွင္၏ ေစတနာအလိုက္ အႏုပညာအဂၤါရပ္တို႔ျဖင့္ ညီညြတ္စြာ ပုံပန္း ေပၚလာၾကေလသည္။
ျမန္မာဗိသုကာပညာရပ္၏ အထြတ္အထိပ္ အေျခအေနကို ျပေသာ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း ေစတီပုထိုးမ်ားအနက္ မွန္ကန္မွု သေဘာ၊ အခ်ီအခ်သေဘာ၊ ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ ေျပျပစ္မွု သေဘာ၊ ဟန္ခ်က္သေဘာတို႔၏ သာဓကကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္နိုင္ေပသည္။ အာနႏၵာဘုရားအား တန္တိုင္းရံထား၍ တန္တိုင္းေလးမ်က္ႏွာတြင္ မုခ္ျပသာဒ္ တစ္ေဆာင္စီ အကြာ အေဝးညီညီျဖင့္ ေဆာက္ထားသည္။ တန္တိုင္အတြင္း၌ ကူ ဘုရား၊ သို႔မဟုတ္ တန္ေဆာင္းမဟူ၍ ရွိသည္။ တန္ေဆာင္းမ ၏ ေလးမ်က္ႏွာ၌ တစ္ဖက္စီတစ္ဖက္စီတြင္ အ႐ုဏ္ခံမုခ္ထြတ္ (မ႑ပ္) တစ္ခုစီ အသီးသီး ရွိသည္။ တန္ေဆာင္းမ အထက္ တြင္ ပစၥယာအဆင့္ဆင့္ တင္၍ ေစတီေပါက္ ထားေလသည္။ တန္တိုင္းမုခ္ျပါသာဒ္၏ မ်က္ႏွာတူ႐ူ၌ ကြက္လပ္ထားရာ ထိုသေဘာမွာ ဘုရားဖူးအား မုခ္ျပါသာဒ္ တစ္ခု၌ နားေနယင္း တန္ေဆာင္းမွ အထက္တြင္ ေပါက္ထားေသာ ေစတီေတာ္ကို အာ႐ုံျပဳေစသည္။ တန္ေဆာင္းမ အတြင္း၌ အေရွ႕ အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ ေလးမ်က္ႏွာတြင္ မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူ စီ ရွိသည္။ ဘုရားဖူးသည္ တန္ေဆာင္းမအတြင္းသို႔ ဝင္လာ ေသာအခါ ဆင္းတုေသာ္ဆီသို႔ အာ႐ုံေရာက္၍ သဒၶါတရားပြား မ်ားမွု၊ တည္ၿငိမ္မွုရွိေစရန္ အ႐ုဏ္ခံမုခ္ထြတ္၏ မ်က္ႏွာၾကက္ ကို အျပည့္မျပပဲ ဥကင္သဖြယ္ ဝဲဘက္ယာဘက္တို႔သို႔ နိမ့္ ေလ်ာ့ခ်ထားသည္။ ထိုအခါ မ်က္ႏွာၾကက္ေခါင္ေၾကာင္းသည္ ဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာေတာ္တူ႐ူသို႔ ညႊန္ျပသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဘုရားဖူး၏ မ်က္စိသည္ ဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာ ေတာ္ဆီသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားေစသည္။ ဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ အဝင္း အလဲ့ကို ဘုရားဖူးက ဖူးျမင္နိုင္ရန္ မ်က္ႏွာေတာ္တူ႐ူတြင္ အလင္းေပါက္ ေဖာက္ ထားသည္။ မတ္တပ္ရပ္ ဆင္းတုေတာ္သည္ ၁၈ ေတာင္အျမင့္ ရွိရာ ဘုရားဖူးသည္ ေျခေတာ္ရင္းတြင္ ကိုယ္ေတာ္၏ အကဲ အမိုးကို ျမင္ရ၍ ဘုရားဖူး၏ မာန္ေလ်ာ့ျခင္း၊ ၾကည္ညိဳသဒၶါ ပြားျခင္းကို ျဖစ္ေစသည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ အာနႏၵာဘုရား၏ ဗိသုကာတြင္ ဘုရားဖူးအား ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားမ်ားေစေသာ ေစတနာကို လွုံ႔ေဆာ္နိုင္စြမ္းသည့္ အႏုပညာ၏ ဂုဏ္အဂၤါျဖင့္ ျပည့္စုံေၾကာင္း ေတြ႕ရေပသည္။
အေျခခံသေဘာအရ အဆို၊ အက၊ အတီး၊ အမွုတ္ တို႔သည္ သီးျခါးပညာရပ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ္လည္း အႏုပညာ သေဘာအရ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဆက္တြဲလ်က္ရွိျခင္း၊ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ေက်းဇူး ျပဳလ်က္ရွိျခင္း၊ နီးစပ္ျခင္း၊ တုံ႔ ျပန္ျခင္း သေဘာတို႔ ရွိၾက သည္။ ထိုပညာသုံးရပ္လုံး တြဲဘက္ပါဝင္ေသာ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုကို သဘင္ဟု ေခၚသည္။ သဘင္ပညာျဖင့္ လူ႔သဘာဝ၊ ေလာကသဘာဝတို႔ကို အႏုပညာရွင္သည္ ထိေရာက္စြာ သ႐ုပ္ ေဖာ္နိုင္သည္။ အလြမ္းအေဆြး အေသာတည္းဟူေသာ စိတ္ အရသာကိုးပါးကို ထိထိမိမိ လွုပ္ရွားေစနိုင္စြမ္းသည္။ ဇာတ္ ကြက္ဇာတ္သိမ္း အၿမီးအေမာက္တည့္ရန္ ေျပျပစ္မွုသေဘာ၊ ဇာတ္ေဆာင္ ဇာတ္ရံ အသိုင္းအဝန္းတို႔၏ အေပးအယူ ညီညြတ္၍ စည္းလုံးမွုရွိေသာသေဘာ၊ အဆိုအတီးတို႔၏ အေပး အယူ ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ ဇာတ္ေဆာင္ဇာတ္ရံတို႔၏ အံဝင္ ခြင္က်မွုသေဘာ၊ အဆိုႏွင့္အတီး၊ အလြမ္းႏွင့္အေသာ အခ်ီ အခ်ရွိမွုသေဘာ၊ တဖက္သတ္ဇာတ္ေမ်ာႀကီး ျဖစ္မသြားေအာင္ ထိန္းေပးေသာ ဟန္ခ်က္တို႔ကို ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္တို႔ ဆင္ျခင္ ရွုစားက သေဘာေပါက္နိုင္ၾကေပသည္။
ျမန္မာပြဲၾကည့္ ပရိသတ္မ်ား ၾကည့္ဖူးျမင္ဖူးၾကားဖူးၾကေသာ မပဋာႏွင့္ ကိုဒါသတို႔၏ ဇာတ္လမ္းကို ျခင္ဆင္ပါေလ။ ထိုဇာတ္လမ္း၌ အခန္းႀကီးေလးခန္း ပါသည္။ ပထမအခန္းတြင္ မပဋာ ကိုဒါသကို လူပ်ိဳလွည့္ေသာ သစၥာထားႏွစ္ပါးသြားခန္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခန္းသည္ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္အား ၾကည္ႏူး ႏွစ္သိမ့္မွုကို ေပးသည္။ မင္းသား၊ မင္းသမီးတို႔၏ အဆိုအက အျပင္ လူရႊင္ေတာ္တို႔၏ ျပက္လုံးမ်ားေၾကာင့္ ေရႊပြဲလာတို႔မွာ တေသာေသာ ရယ္ေမာကာ ၾကည္ႏူးရႊင္ျမဴးၾကရသည္။ ဒုတိယ အခန္းမွာ ကိုဒါသကို ေႁမြခဲခန္းျဖစ္၍ တတိယအခန္းမွာ သား ႀကီးေရေမ်ာ သားငယ္စြန္ခ်ီေသာအခန္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခန္း မ်ားတြင္ ပရိသတ္တို႔မွာ ထိတ္လန႔္ျခင္း၊ သည္းထိတ္ရင္ဖို ျဖစ္ရျခင္း၊ က႐ုဏာျဖစ္ျခင္းစေသာ အရသာမ်ားကို ခံစားရ သည္။ စတုတၳ အခန္းသည္ မပဋာ ႐ူးခန္းျဖစ္၍ ဇာတ္ေဆာင္ မင္းသမီး၏ ပညာျပကြက္တြင္ ေရႊပြဲလာတို႔မွာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲ စြာျဖင့္ နစ္ေမ်ာပါသြားၾကရသည္။ ထိုဇာတ္တြင္ မပဋာ အျဖစ္ အသုံးေတာ္ခံသူ အႏုပညာရွင္သည္ အဓိကျဖစ္၍ အဓိကျဖစ္သူ ကလည္း မိမိ၏ပညာစြမ္းကို အစြမ္းကုန္ျပနိုင္ေသာ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္သည္။ အၿခံအရံမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ ကြက္မ်ားသည္လည္းေကာင္း အဓိကဇာတ္ေကာင္အား မ်ားစြာ အေထာက္အကူ ျပဳသည္။ ဇာတ္ရံတို႔၏ ေနရာသည္လည္း အကြက္ဝင္၍ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္သည္။ ဇာတ္လမ္းဇာတ္အိမ္ တည္ပုံသည္လည္း အၿမီးအေမာက္ တည့္သည္။ အလြမ္းမ်ား ေသာဇာတ္လမ္းတြင္ ေသာခန္းမ်ား ေဖာက္ထား၍ ေနာက္ဆုံး မပဋာ ေက်ာင္းေတာ္ဝင္ခန္းသည္ အလြမ္းမ်ား၍ ဇာတ္နာေန သည္ကို ျပန္၍ ထိန္းလိုက္ေသာ ဟန္ခ်က္ ျဖစ္ေလရာ ထို ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ့္ဘြယ္ရာ အခန္းျဖင့္ စခန္းသိမ္းလိုက္ေလသည္။ ရသစာေပတို႔သည္ ေရးပုံေရးဟန္တို႔ျဖင့္ လူ႔သဘာဝ၊ ေလာကသဘာဝကို သ႐ုပ္ေဖာ္ၾကသည္။ စာေရးဆရာႏွင့္ စာဆို ပညာရွင္တို႔သည္ လူ႔ေလာက ပတ္ဝန္းက်င္၌ ယင္းတို႔ ျမင္သိ ေတြ႕ၾကဳံရပုံတို႔ကို ယင္းတို႔၏ ေစတနာအေလ်ာက္ ပ်ိဳ႕ကဗ်ာ လကၤာ ဝတၳဳ ျပဇာတ္စသည္တို႔အားျဖင့္ လြမ္းစရာျဖစ္ေအာင္၊ ေဆြးစရာ ျဖစ္ေအာင္၊ ေသာစရာျဖစ္ေအာင္ ခ်ီးက်ဴးစရာ ျဖစ္ ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ၾကသည္။ အႏုပညာရွင္တို႔သည္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုခုကို ေရးဖြဲ႕ရာ၌ ေရွးဦးစြာ ေရးဖြဲ႕မည္အေၾကာင္းအရာတြင္ ေစတနာေရာက္မွုရွိရသည္။ ေစတနာ ေရာက္မွု ရွိမွသာ အာ႐ုံ စူးစိုက္မွုရွိ၍၊ အာ႐ုံစူးစိုက္မွုရွိလၽွင္ အေၾကာင္းအရာ၏ အမူ အရာကို သိျမင္မွု ရွိျမဲျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းအရာ၏ အမူ အရာကို သိျမင္မွု ရွိၿပီးေနာက္ ဖန္တီးဖြဲ႕ဆိုမွုရွိသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ အင္းဝေခတ္မွစ၍ ကဗ်ာလကၤာ၊ ပ်ိဳ႕၊ ဧခ်င္း၊ ရတု စသည့္ အႏုပညာစာေပ အဖြဲ႕အႏြဲ႕တို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္စာဆိုတို႔၏ အဓိက အာ႐ုံစိုက္ေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ ဗုဒၶစာေပႏွင့္ မင္းမွူးမတ္တို႔ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶသာသနာကို တစ္နိုင္ငံလုံးက အထြက္အျမတ္ထားရာ၊ ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔၏ အမူအရာကို စာဆိုတို႔က ေစတနာ ေရာက္၍ ခ်ီးက်ဴးဖြဲ႕ဆိုၾကသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ေခ်။ ထိုနည္းတူစြာပင္ ကိုးကြယ္မွုဆိုင္ရာ ကဗ်ာလကၤာအဖြဲ႕အႏြဲ႕ တို႔သည္ အာရွတိုက္၌လည္း ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခါက နိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူသည္ သက္ဦးဆံပိုင္မင္းျဖစ္သည္။ ထိုမင္းကို ေလာကသမုတိနတ္အျဖစ္ထား၍၊ မင္း၊ မင္းညီ မင္းသား အမွူးအမတ္မ်ားကို ျပါးျပါးဝပ္ေၾကာက္ရသည္။ ထိုေခတ္ထိုအခါက ဥေရာပ၌လည္း ထိုအတိုင္း ျဖစ္သည္။ အာရွ၌လည္း ထိုအတိုင္းျဖစ္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစား စာဆိုတို႔က ေစတနာ ေရာက္၍ ခ်ီးက်ဴးဖြဲ႕ဆိုၾကျခင္းသည္ ထူးဆန္းအံ့ဖြယ္ရာဟု မဆိုသာေခ်။
ထိုေခတ္အခါတြင္ ျမန္မာနိုင္ငံ၌ ထူးထူးျခါးျခါး ေပၚ ေပါက္ခဲ့ေသာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕တို႔ကား ဝန္ႀကီးပေဒသရာဇာ၏ တ်ာ ခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။
၀န္ႀကီး၏ လယ္သမား၊ ထန္းတက္သမားစေသာ တ်ာခ်င္းတို႔၌ လက္ လုပ္လက္စား၊ အာဏာမဲ့၊ ဓနမဲ့ ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး တို႔ မိမိတို႔ တဝမ္းတခါး အတြက္ ရာသီအလိုက္ ႀကိဳးပမ္း လုပ္ကိုင္ၾကပုံကို ဝန္ႀကီး ဆင္ျခင္မိသည္။ ထိုလူတန္းစားတို႔ ကား တိုင္းျပည္ ရိကၡာဖူလုံေရး၏ အရင္းအျမစ္ျဖစ္သည္ကို လည္း ဆင္ျခင္မိသည္။ ထိုလူတန္းစားသည္ စင္စစ္ နိုင္ငံ၏ အေရးပါအရာေရာက္ေသာ ျပည့္အဂၤါတစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း စားဝတ္ေနေရး၌ လူတန္းမေစ့ၾကသည့္ အျဖစ္ကိုလည္း ေတြးဆ မိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ထိုလူတန္းစားအေပၚ သနားခ်စ္ခင္ျခင္း၊ ခ်ီးက်ဴးျခင္း ေစတနာတို႔ သက္ေရာက္၍ ထိုလူတန္းစား၏ အမူအရာကို ေလ့လာၿပီးလၽွင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ဖန္တီးေသာ တ်ာခ်င္းမ်ား အနက္ ပုံစံတစ္ခုကို ေလ့လာရလၽွင္ “ ထန္းပင္ထန္းလက္၊ ထန္းရြက္ကယ္ေဝေဝ၊ စင္ေအာင္ ခုတ္ထစ္၊ ႏုပ်စ္ထန္းဦးေရ၊ မယားငယ္ေဆြ၊ ထန္းေရသိမ္း ဆည္း၊ သားေျမးဟစ္ေၾကာ္၊ ေခြးဝက္ေခၚ၊ ထန္းေလၽွာ္ ယုန္ပိုက္စည္းငယ္ႏွင့္ေလး ” ထန္းတက္သမားက ထန္းပင္ထက္တက္၍ ထန္းရည္ ရ ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္၊ မယားသည္ ထန္းပင္ ေျခရင္း၌ ခ်ထားေသာ ထန္းရည္အိုးတို႔ကို သိမ္းဆည္းရသည္။ ထိုစဥ္တြင္ သားေျမးငယ္တို႔က ဖြတ္၊ ပုတတ္၊ ယုန္၊ ခါ၊ ငုံး၊ ႂကြက္၊ ေႁမြပါမက်န္ စားေကာင္းေသာသတၱဝါတို႔ကို ေခ်ာက္လွန႔္ ဖမ္းဆီးရသည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ အမိအဘ၊ သားငယ္ေျမးငယ္ မက်န္ အလုပ္လုပ္၍၊ အလုပ္ၿပီးလၽွင္ အိမ္သို႔ျပန္ကာ အမဲ လိုက္၍ ရခဲ့ေသာ ေတာသတၱဝါတို႔ကို ဖုတ္ကင္ခ်က္ျပဳတ္၍ တေပ်ာ္တပါး စားၾကပုံ ထိထိမိမိ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားေလရာ၊ စာဖတ္ပရိတ္သတ္တို႔အဖို႔ ထိုအိမ္သားစု၏အမူအရာကို က႐ုဏာသက္ရသည့္နည္းတူ ျဖစ္ေလရာဘဝတြင္
ျဖစ္သလိုေန၊ ျဖစ္သလို စားတတ္ၾကသည္ကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိၾကရေလသည္။ ေရႊျပည္စိုးဝတၳဳ၌ ဦးလတ္သည္ ဗိလတ္ျပန္ဝတ္လုံ ေမာင္ ေသာင္းေဘ၏အဖြဲ႕တြင္ သူ႔ေခတ္က ရန္ကုန္ ပတ္ဝန္းက်င္၌ သူေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာ
ေဖာက္ျပန္လြယ္သည့္ လူ႔သဘာဝ (ဝါ)ေသြး ႀကီးေမြးႀကီး ျဖစ္တတ္ေသာ သဘာဝကို ဟာသဥာဏ္ရွိသူ၏ ဘဝအသိအျမင္ျဖင့္ ဖြဲ႕ျပထားရာ၊ စာဖတ္ပရိသတ္မွာ ဖတ္ရင္း ျပဳံးမိၾကရသည္။ ေသြးႀကီးေမြးႀကီးျဖစ္တတ္ေသာ သဘာဝသည္ ေလာက၌ ေဒါမနႆ ျဖစ္တတ္ေသာ သဘာဝ ျဖစ္သည္။ စာရွုသူတို႔ကမူ ေမာင္ေသာင္းေဘ၏ အမူအရာကို ေဒမနႆ မျဖစ္ပဲ သင့္တင့္စြာ ႏွလုံးသြင္း၍သား ျပဳံးမိျခင္းသည္ အႏုပညာ သေဘာေပတည္း။
ေရႊျပည္စိုးဝတၳဳတြင္ ေမာင္ေမာင္စိုးႏွင့္ခင္ခင္ထားတို႔ အေၾကာင္းသည္ ပင္မဇာတ္လမ္းျဖစ္၍ ေမာင္ေသာင္းေဘ၏အဖြဲ႕
သည္ ဇာတ္လမ္းလက္တက္ျဖစ္သည္။ စိုးႏွင့္ထားတို႔၏ ဇာတ္လမ္းသည္ သနားစရာ၊ လြမ္းစရာ သက္သက္မၽွေလာက္
ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေသာင္းေဘႏွင့္ ဦးရာ ေက်ာ္တို႔ အေၾကာင္း၌မူ ဦးလတ္သည္ ေလာကသဘာဝ၊ လူ႔ သဘာဝတို႔ကို ပုံေဖာ္သြားေလသည္။
နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္၌ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ခန႔္ၾကာခဲ့ၿပီး ေနာက္တြင္ ျမန္မာတို႔သည္ မိမိတို႔၏အတိတ္ရာဇဝင္သမိုင္း
ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမွုတို႔ကို အေမ့ေမ့အေလ်ာေလ်ာ့ျဖစ္လာကာ ဇာတိမန္ဇာတိေသြး ကြယ္ေပ်ာက္လု မတတ္ ျဖစ္လာသည္ကို ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မွိုင္းသည္ ျမန္မာလူထုတို႔ နိုးၾကား တက္ႂကြ၍ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ ျပန္လည္ေပၚေပါက္ရန္ ျမန္မာလူထုတို႔ နားလည္နိုင္ေသာ နည္းပရိယာယ္တို႔ျဖင့္ ႀကံ ေဆာင္
ႏွဳိးေဆာ္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီး၏ နည္းပရိယာယ္မ်ားမွာ မွာေတာ္ပုံက်မ္းမ်ား၌ ျမန္မာရာဇဝင္အေၾကာင္းကို
ေလးခ်ိဳးရွည္ ႀကီးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕ျပသည္။ ဋီကာမ်ား၌ ျမန္မာစာေပ ျမန္မာ ရာဇဝင္မ်ားကို ေမးေျဖေျပာႀကားဟန္
ဖြဲ႕ျပသည္။ အေၾကာင္း သင့္တိုင္း ျမန္မာပ်ိဳ႕၊ လကၤာ၊ ရတု၊ ေမာ္ကြန္း၊ ဧခ်င္း အစ ရွိသည္တို႔မွာလည္း စာမ်ားကို ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ျမန္မာစာေပယဥ္ေက်းမွုတို႔ကို ျမန္မာတို႔ လြမ္းဆြတ္ ဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္၊ အားတက္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕၍ ျမန္မာတို႔၏ စိတ္ႏွလုံးကို ယူက်ဳံးခဲ့ရာ ပုံစံျပရေသာ္ “ ဇာတိပင္အေျခေပ်ာက္ျပန္တဲ့ ဘဝေပမို႔၊ သာကီဝင္ေတြ ေမာက္ဟန္လဲ မျပခ်င္ဘု၊ ေနာက္ယမန္ သမဆီက၊ အေထာက္မတန္ လွခဲ့တဲ့၊ ျမန္မာ့ပလႅင္ပ်ံ ကၽြန္းေပမို႔၊ ေပါက္ကန္က်ကာမွ၊ ဆရာ့မွာ အင္မတန္လြမ္း ” ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းေရာက္ခဲ့စဥ္ အေနာ္ရထာ က်န္စစ္သားတို႔၏ ေခတ္ကို ျမင္ေယာင္မိလၽွင္ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ ကၽြန္အျဖစ္ ေရာက္ေနရေသာ ျမန္မာ့ဘဝႏွင့္ နိုင္းစာမိယင္း ေရွးမင္းမ်ားကို ရွက္မိေၾကာင္းကို ဇာတိမာန္တက္ ႂကြသံ၊ ဝမ္းနည္းပူေဆြးသံ၊ ရွက္သံေႏွာကာ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပေလသည္။ အႏုပညာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕၊ အႏုပညာ လက္ရာတို႔သည္ တေခတ္ ႏွင့္တေခတ္ မတူ ေျပါင္းခဲ့ၾကသည္။ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ဗိသုကာ စေသာ အႏုပညာရပ္မ်ား၌ စနစ္ႏွင့္ဟန္တို႔သည္ ေခတ္အလိုက္ ေျပါင္း၍ေျပါင္း၍ လာခဲ့ၾကသည္။ တေခတ္တြင္ ေကာက္ ေၾကာင္းပန္းခ်ီစနစ္ ေခတ္စားခဲ့ေသာ္လည္း တေခတ္တြင္မူ ေဆးအေရာင္အေသြးျဖင့္ အလင္းအေမွာင္ ကစားသည့္ စနစ္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ ပန္းပု၊ ဗိသုကာ၊ စာေပ၊ သဘင္ စသည္ တို႔၌လည္း ထိုနည္းတူ တေခတ္ႏွင့္တေခတ္ မတူ ေျပါင္းလဲမွု မ်ား ရွိခဲ့ေလသည္။
အႏုပညာ လက္ရာတို႔သည္ ေခတ္၏ အေျခအေနကိုလည္း ထင္ဟပ္ျပၾကသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံ၏ ကမၻာေက်ာ္ ေရႊတိဂုံ ေစတီေတာ္ႀကီး၏ပုံေတာ္သည္ႏြဲ႕ေႏွာင္း သည္။ ေျပျပစ္သည္။ စိတ္ေအးခ်မ္းဘြယ္ရာျဖစ္သည္။ ေစတီ ေတာ္ကို မြမ္းမံတည္ေဆာက္သည့္ေခတ္သည္ ေအာက္ ျမန္မာ နိုင္ငံ၌ စစ္မက္ေအးခ်မ္းသာစြာ ေနလိုၾကေသာ ဟံသာဝတီ ဘုရင္ ဗညားက်န္းႏွင့္ဘုရင္မ ရွင္ေစာပုတို႔ျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္ တြင္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္လည္း စိတ္ေအး ခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကရသည္။ ထိုေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေခတ္၏ သေဘာ၊ မြမ္းမံသူ မင္းႏွစ္ပါး၏သေဘာ၊ တိုင္းသူ ျပည္သား တို႔၏သေဘာသည္ ေစတီေတာ္ကို ျပဳျပင္ေပးရသူ ပန္းရံပ်ံ တို႔အား ထင္ဟပ္ေလသျဖင့္ ေစတီေတာ္၏ ဗိသုကာတြင္ ေျပျပစ္ႏြဲ႕ေႏွာင္းမွု သေဘာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမွုသေဘာတို႔ ေပၚလြင္လ်က္ တင့္တယ္သပၸါယ္လွေပသည္။ ေညာင္ဦး ေရႊစည္းခုံေစတီေတာ္၏ ဒါယကာမ်ားကား ဘုန္းလက္႐ုံး ႀကီးမားၾကေသာ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးႏွင့္ က်န္စစ္သားမင္းတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုမင္းမ်ားလက္ထက္တြင္ နိုင္ငံေတာ္၏ နယ္နမိတ္သည္ ယခုေခတ္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာ နိုင္ငံ၏ နယ္နမိတ္ နီးပါး က်ယ္ဝန္းသည္။ ဗုဒၶသာသနာကို ပထမဆုံး တစ္နိုင္ငံလုံး ၾကည္ညိဳျမတ္နိုးၾကေသာေခတ္ ျဖစ္ သည္။ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ နိုင္ငံေရး၊ သာသနာေရး စိတ္ဓာတ္မ်ား တက္ႂကြေနၾကသည္။ ေစတီေတာ္၏ ဒါယကာ မင္းႏွစ္ပါးသေဘာ၊ ေခတ္၏သေဘာ၊ တိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ သေဘာသည္ ေစတီေတာ္တည္ထားပုံ ဗိသုကာ၌ ေပၚလြင္လ်က္ ရွိရာ ထိုသေဘာတို႔သည္ ေစတီေတာ္၏ ပုံေတာ္ ႀကံ့ခိုင္ျခင္း၊ ထက္ျမက္ျခင္း၊ တက္ႂကြအားရဘြယ္ ရွိျခင္း တို႔၌သာမက မုခ္ဦးျခေသၤ့႐ုပ္ မ်ား၏ ျပည့္ၿဖိဳးျခင္း၊ ခြန္အား ႀကီးျခင္းတို႔၌လည္း ထင္ရွားေတြ႕ျမင္ရေလသည္။
လူတစ္မ်ိဳးႏွင့္တစ္မ်ိဳး အႏုပညာခ်င္း မတူေခ်။ အႏုပညာ သည္ ကာလ၊ ေဒသ၊ အေျခအေနႏွင့္ လူမ်ိဳး၏ ဓေလ့တို႔ကို မွီး၍ ဖန္တီးရေသာ ပညာျဖစ္သျဖင့္ ေရာမအႏုပညာႏွင့္ဂရိ အႏုပညာခ်င္းမတူ၊ ဂရိအႏုပညာႏွင့္ အီဂ်စ္ အႏုပညာခ်င္းမတူ၊ အိႏၵိယႏွင့္တ႐ုတ္ အႏုပညာခ်င္းမတူ၊ ျမန္မာႏွင့္အဂၤလိပ္တို႔၏ အႏုပညာခ်င္းလည္း ျခါးနားၾကသည္။ ကာလ၊ ေဒသႏွင့္ လူမ်ိဳးဓေလ့စရိုက္ကို မွီးရသျဖင့္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမွု သည္ ယင္း၏ အႏုပညာတြင္ ေပၚလြင္ေနသျဖင့္ အႏုပညာ သည္ ယဥ္ေက်းမွု၏ ေၾကးမုံဟုဆိုၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ နိဂုံးခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရလၽွင္ အႏုပညာသည္ ပညာတစ္ရပ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ပညာရပ္တိုင္းသည္ အႏုပညာ မမည္ေပ။ အလြန္ေမႊးေသာ ေရေမႊးကို ျပဳလုပ္နိုင္ျခင္း၊ အလြန္အရသာ ရွိေသာ ခဲဘြယ္ေဘာဇဥ္တို႔ကို စီရင္ ခ်က္ျပဳတ္နိုင္ျခင္း စသည္ တို႔သည္ အႏုပညာဟု မေခၚ။ အတတ္ပညာသာလၽွင္ ျဖစ္ သည္။ အႏုပညာသည္ စိတ္ကူးဉာဏ္စြမ္းျဖင့္ ဖန္တီးရေသာ ပညာျဖစ္ၿပီးလၽွင္ စိတ္ျဖင့္သာ အရသာ ခံစားနိုင္၍ ေစတနာကို လွုံ႔ေဆာ္ႏွိုးဆြေပးနိုင္ေသာ ပညာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ေရေမႊးႏွင့္ ခဲဘြယ္ေဘာဇဥ္တို႔၏ အဆိုးအေကာင္းကို ကိုယ္ေတြ႕လက္ေတြ႕ ခံစားသိရွိၾကရသည္။ ဓာတ္ပုံရိုက္ကူးထားသကဲ့သို႔ ပကတိ လူႏွင့္တူေအာင္ ေရးဆြဲထားေသာ ပုံတူပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ သည္ပင္လၽွင္ ေစတနာႏွိုးဆြမွု သေဘာမပါက အႏုပညာ လက္ရာေျမာက္သည္ဟု မဆိုၾကပဲ ကၽြမ္းက်င္မွုကိုျပေသာ အတတ္ပညာတစ္ရပ္အျဖစ္ ယူဆၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကမၻာ ေက်ာ္ ဣတာလ်ံ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး လီယိုနာဒို ဒါဗင္ခ်ိ၏ “ မိုနာလီဆာ ” အမည္ရွိ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ ပုံတူပန္းခ်ီကား ႀကီးသည္မူ အေကာင္းဆုံးေသာ အႏုပညာလက္ရာတစ္ခု အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၾကရေလသည္။
လူမ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈေၾကးမုံ
သုခုမပညာဟူ၍၎၊ ရသပညာဟူ၍၎ ေခၚဆိုေသာ အႏုပညာသည္ လူ၏စိတ္ကို လႈပ္ရွားေစႏုိင္ေသာ ပညာမ်ဳိး၊ လူ၏ ေစတနာကို လႈံ႕ေဆာ္ႏိုးဆြေပးနိုင္ေသာ ပညာမ်ဳိး၊ လူ၏ေစတနာ အေလ်ာက္ လူ၏ စိတ္ကူး ဉာဏ္စြမ္း ျဖင့္ ဖန္တီးရေသာ ပညာမ်ဳိးး ျဖစ္သည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ စိတ္ေနသေဘာထား၊ ၾကံရည္ဖန္ရည္၊ ဓေလ့စရိုက္၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္းတို့ကို ထိုလူမ်ဳိး၏ အနုပညာက ပို၍ ထင္ဟပ္ျပနိုင္သည္ဟုဆိုေပသည္။
ပါဠိဘာသာအားျဖင့္ သုခုမပညာဟုေခၚေသာ အနုပညာသည္ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈေၾကးမုံ ျဖစ္သည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈ​​ကို ေထာက္ရွဳု၍ ထိုလူမ်ဳိး၏ စိတ္ေနသေဘာထား၊ ၾကံရည္ ဖန္ရည္၊ ဓေလ့စရိုက္၊ ေနထိုင္မႈ အဆင့္အတန္းတို႔ကို အကဲခတ္ရသည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားထက္ ထိုလူမ်ဳိး၏ အနုပညာက ထိုလူမ်ဳိး၏ ဓေလ့စရိုက္၊ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းတို႔ကို ပို၍ ထင္ဟပ္ ျပနိုင္သည္ဟု အခ်ဳိ႕ပညာရွင္ႀကီးမ်ားက ယူဆၾကသည္။[1]
အႏုပညာ ဆိုသည္မွာ လြန္စြာႏုနယ္ေသာ စိတ္ကို ျမင္မႈအာ႐ံု၊ ၾကားမႈအာ႐ံု ေပး၍ျဖစ္ေစ၊ စိတ္၏ အေျခတစ္မ်ဳိး ေျပာင္းသြားေအာင္ျဖစ္ေစ ဖန္တီးေပးႏိုင္သည့္ပညာကို ေခၚသည္။
အႏုပညာေပးသူႏွင့္ ယူသူ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ စလံုး တူညီေသာ အာ႐ံုခံစားမႈ ရရွိမွသာ ဖန္တီးသူ၏ လက္ရာကို ရသေျမာက္သည္ဟု ကင္ပြန္းတပ္ျခင္း ခံရသည္။
အႏုပညာသမားတို႕၏ အယူအဆ
အႏုပညာဆိုေသာအရာ M3 နဲ႔ ဖန္တီးထားသည္။)
M1 = Mind (စိတ္)
M2 = Method (နည္းပညာ)
M3 = Machine (အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းကိရိယာ)
သံုးခုလံုး Balance ျဖစ္မွ ေကာင္းတဲ့ Creation တစ္ခုျဖစ္မယ္။
Inspiration ဆိုတာေရွ႕ဆံုးက M မွာပါတဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္တယ္။
Create လုပ္ေနတဲ့ Art မွာ Fine Art ႏွင့္ Commercial Art ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။
Fine Art ကေတာ့ သူႀကိဳက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖန္တီးယူတယ္။
Commercial Art ကေတာ့ အဲ့ဒီလို မဟုတ္ဖူး။ ( ဒါ႐ိုက္တာ ရဲျမင့္သူ )

က်မ္းကိုး

ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း
ထပ္ဆင့္တင္ျပအပ္ပါသည္
ရဲလတ္

စာဆိုေတာ္ သွ်င္မဟာရ႒သာရ


သွ်င္မဟာရ႒သာရ ( ၈၃ဝ-၈၉၂ ))
သွ်င္မဟာရ႒သာရ အရွင္ျမတ္သည္ ျမန္မာ့စာေပသမုိင္းစဥ္တြင္ ထိပ္တန္းပညာရွင္ တစ္ပါး ျဖစ္ေတာ္မူ၏။ ဆရာေတာ္သည္ မိမိေမြးဖြားရာေဒသကုိ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕နိဂုံး၌-
ေတာင္ကား ပင္းယ၊ ေျမာက္မွ စစ္ကုိင္း၊ ရံသုိင္းသာလွ၊ ေရႊအင္းဝ၌၊ နန္းကျမင္ထင္၊ ၿမိဳ႕လယ္ခြင္ဝယ္၊ သခင္ဘုရား၊ တည္ထားသာသနာ၊ သခ်ၤာအမြန္၊ ႏွစ္ေထာင္လြန္၍၊ အစြန္ ျမတ္မႈ၊ ဆယ့္ႏွစ္ခုဝယ္၊ ဥတုဝႆ၊ မုိးလေရွးဖ်ား၊ ေနသြားကရကဋ္၊ ေခၚမွတ္ေဝါဟာ၊ အာ သဠႇာ၌၊ ပညာပြားဘုိ႔၊ ကုသုိလ္ပုိ႔သား၊ ငါတုိ႔ဖြားရာ၊ ခ်က္ျမႇဳပ္ရြာသည္၊ ၊ ေအာင္ျခာျပည္ ႀကီး နားေတာင္းတည္း။
ဟု စပ္ဆုိျပခဲ့သျဖင့္ သာသနာသကၠရာဇ္ ၂ဝ၁၂-ခု၊ ျမန္မာႏွစ္ ၈၃ဝ-ျပည့္ ဝါဆုိလအတြင္း ရတနာ ပူရ အင္းဝၿမိဳ႕အလယ္၌ ဖြားျမင္ေတာ္မူေၾကာင္း သိရွိရ၏။ ေန႔ရက္အတိအက်ကုိမူ အမွတ္အသား မရွိခဲ့ေပ။ အခ်ိဳ႕က ဝါဆုိလျပည့္ ဗုဒၶဟူးေန႔ဖြားဟု ဆုိၾကသည္။ ဤအဆုိမွာ ဥတုဝႆ၊ မုိးလေရွးဖ်ား၊ ေနသြားကရကဋ္၊ ဟူေသာ အဖြဲ႕ကုိ ေထာက္၍ ဆုိလုိဟန္ ရွိသည္။ ထုိအဖြဲ႕ကုိ ေထာက္႐ႈလွ်င္ လျပည့္ေန႔ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔သာ ျဖစ္ႏုိင္၏။ မုိးဥတုကုိ ေရတြက္ရာ၌ လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔မွ စ၍ ေရတြက္ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မုိးလေရွးဖ်ား ဟူေသာ ပုဒ္ကုိ ေထာက္၍ ဝါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္မည္။ သုိ႔မဟုတ္ ထုိရက္ေနာက္ပုိင္း ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ဆရာေတာ္၏ အဖမ်ိဳး႐ုိးႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ နိဂုံးမွာပင္-
တလုိင္းျပည္လုံး၊ ယူက်ဳံးပုိက္ထုပ္၊ ထီးအုပ္သာျငိမ္၊ စည္းစိမ္ထူေျပာ၊ နတ္ႏွင့္ေလ်ာ သား၊ သွ်င္ေစာပုတူ၊ လႈိက္ဆူေက်ာ္ရွိန္၊ ပုသိမ္မင့္ေျမး၊ စဥ္ေရွးဘ႐ုိး၊
ဟူ၍ စပ္ဆုိျပခဲ့၏။ ထုိအဖြဲ႕အရ ရာဇဝင္လမ္းေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာင္းၾကည့္႐ႈလွ်င္ ဟံသာဝတီ ရာဇာဓိရာဇ္မင္း၏ သမီးေတာ္ သွ်င္ေစာပု၌ ဗညားဓမၼရာဇာႏွင့္ ဗညားရန္ဟူ၍ ေမာင္ေတာ္ႏွစ္ပါး ရွိသည္။ ေနာင္ေတာ္ ဗညားဓမၼရာဇာသည္ ရာဇာဓိရာဇ္ မရွိသည့္ေနာက္ ဟံသာဝတီ၌ မင္းျပဳေန ၏။ ညီေတာ္ ဗညားရန္သည္ ဒလ၊ ဒဂုံ၊ ပုသိမ္တုိ႔ကုိ စုိးပုိင္၍ ဘုရင္ငယ္ျပဳလုပ္ေနခဲ့သည္။ ထုိဗညာရန္မွ ေမြးဖြားေသာ ဗညားအိမ္သည္လည္း ပုသိမ္ၿမိဳ႕ကုိ စုိးအုပ္ေနခဲ့ျပန္သည္။ သွ်င္ေစာပုသည္ တူေတာ္သူ ဗညားအိမ္အား သမီးေတာ္ နဲတကာသင္ႏွင့္ စုံဖက္ေတာ္မူေစသျဖင့္ တူသမက္ ႏွစ္ခ်က္ေတာ္ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိသွ်င္ေစာပု၏ သမီးေတာ္ႏွင့္ တူသမက္တုိ႔၏ ေျမးျဖစ္ ေသာ ဓမၼပါလအမတ္သည္ကား ဆရာေတာ္ သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ ေမြးဖခင္ေပတည္း။ ဆရာေတာ္သည္ မိခင္ဘက္မွ အမ်ိဳးအႏြယ္ကုိလည္း ကုိးခန္းပ်ိဳ႕နိဂုံးမွာပင္ ေအာက္ပါ အတုိင္း ဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူခဲ့၏။
တုိ႔မိမ်ိဳးလည္း၊ သတုိးမင္းဖ်ား၊ တရားေစာင့္သုံး၊ ရန္လုံးထြင္ေခြၽ၊ ေရႊေျမအင္းဝ၊ တည္စနန္းသီး၊ ျပည္ေထာင္ႀကီး၏၊ သမီးျမစ္ရင္း၊ ႏြယ္မယြင္းသည္၊ စည့္ကြင္း မလိမ္လွည့္ ေတာင္းတည္း။
ေဖာ္ျပပါ အဖြဲ႕ကုိ ေထာက္၍ ဆရာေတာ္၏ အမိအႏြယ္မွာ သကၠရာဇ္ ၇၂၆-ခုႏွစ္တြင္ ရတနာပူရ အင္းဝၿမိဳ႕နန္းကုိ စတင္ တည္ေထာင္ေတာ္မူေသာ သတုိးမင္းဖ်ား၏ အႏြယ္ေတာ္ျဖစ္ ေၾကာင္းကိုမူ ဧကန္သိရွိၾကရ၏။ သုိ႔ရာတြင္ အႏြယ္အဆက္ကုိကား တိက်စြႊာ မေရးဆုိႏုိင္ၾကေပ။ ပညာရွင္အခ်ိဳ႕က သမီးျမစ္ရင္း ဟူေသာ ပုဒ္ကုိ ေထာက္၍ ဤသုိ႔ ဆုိမိန္႔ၾက၏။ သတုိးမင္း ဖ်ား၏ အလယ္နန္းမိဖုရားမွာ ေစာမင္းညိဳ ျဖစ္၏။ ထုိေစာမင္းညိဳမွ သမီးေတာ္ေစာနန္းကုိ ဖြား ျမင္သည္။ သမီးေတာ္ ေစာနန္း၏ ျမစ္သည္ ဆရာေတာ္ သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ မိခင္ျဖစ္ေပသည္။
စာဆုိေတာ္မ်ား အတၴဳပၸတၱိက်မ္းကုိ ျပဳစုေသာ က်မ္းဆရာ၏ အဆုိအရ ဆရာေတာ္ သည္ သတုိးမင္းဖ်ား၏ အႏြယ္ေတာ္ ျဖစ္ေၾကာင္းမွ်ကုိသာ အတည္ျပဳေဖာ္ျပထား၏။ ဤသုိ႔ အတည္မျပဳႏုိင္ျခင္းမွာလည္း ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ နိဂုံးလာ သမီးျဖစ္ရင္း ဟူေသာ ပုဒ္၌ မူကြဲမ်ားတြင္ အရီးျမစ္ရင္း၊ ႏြယ္မယြင္း ဟုလည္းေကာင္း၊ ဦးရီးျမစ္ရင္း ႏြယ္မယြင္း ဟုလည္းေကာင္း အသီးသီး ရွိေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
မွန္နန္းေတာ္ စႏုေဆာင္အတြင္း ပညာရွင္ ၁၃-ဦးတုိ႔ ေရးသားၾကေသာ မွန္နန္းရာဇဝင္
ေတာ္ႀကီး၊ ပထမတြဲ၌-
သတုိးမင္းဖ်ားမွာ သားေတာ္ သမီးေတာ္ ရွိသည္ဟု စာေပမေတြ႕။ ရာဇဝင္သစ္၌ ေက်ာက္စာ၊ ဟတၴိပါလနိဂုံးမ်ားကုိ ညႊန္း၍ သမီးရွိဟန္ဆုိသည္မွာလည္း မည္သည့္ေက်ာက္ စာဟူ၌ အတပ္မဆုိ။ ဟတိၴပါလနိဂုံးတြင္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ မူတုိ႔၌ သမီးျမစ္ရင္းဟူ၍လည္း ေကာင္း၊ အရီးျမစ္ရင္းဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဦးရီးျမစ္ရင္းဟူ၍လည္းေကာင္း အသီးသီး ရွိၾက သည္ျဖစ္၍ သမီးရွိ၏ဟု မုခ်မသိသာသည္။
ဟု ေရးသားထားၿပီးလွ်င္ သတုိးမင္းဖ်ားတြင္ သမီးမရွိသည့္ အဆုိကုိ အတည္ျပဳသကဲ့သုိ႔ ရွိ၏။ အထက္ပါ အဆုိသုံးခ်က္ ျခားနားမႈတုိ႔ကုိ ယူ၍ မိမိတုိ႔ သေဘာသင့္သေရြ႕ ဖြင့္ဆုိေရး သားထားၾကသည္။ ကဗ်ာသာရတၴသၿဂႋဳဟ္က်မ္း၌-
သတုိးမင္းဖ်ားအရီးေတာ္၏ ျမစ္ေတာ္ရင္း ေစာနန္းတုိ႔ သင့္ျမတ္ရာတြင္ ျပည္စုန္ဘုရင္ မဟာသီဟသူရ နန္းတက္ႏွစ္ သကၠရာဇ္ ၈၃ဝ-ျပည့္တြင္ အဝေရႊၿမိဳ႕ေတာ္၌ သွ်င္မဟာရ႒ သာရကုိ ဖြားျမင္ေတာ္မူသည္။
ဟူ၍ အရီးျမစ္ရင္းပုဒ္အရ ဖြင့္ဆုိေရးသားခဲ့သည္။ ထုိအရီးေတာ္အႏြယ္ဆုိေသာ စကားကုိ ေလ့လာျပန္လွ်င္လည္း သတုိးမင္းဖ်ား၏ ဖခင္မွာ တေကာင္းၿမိဳ႕စား သတုိးဆင္ထိန္းျဖစ္၏။ ထုိ သတုိးဆင္ထိန္း၏ ႏွမသည္ အရီးေတာ္ ျဖစ္ရေပမည္။ သုိ႔ရာတြင္ သတုိးဆင္ထိန္း၏ ႏွမႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ စာေဟာင္းေပေဟာင္းမ်ား၌ အမွတ္အသား မေတြ႕ရေပ။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ အရီးျမစ္ရင္း ဆုိေသာ စကားသည္လည္း ေသခ်ာလွသည္ မဟုတ္ေခ်။
တစ္ဖန္ ဦးရီးျမစ္ရင္း ဟူေသာ ပုဒ္အတုိင္း အႏြယ္ေတာ္ကုိ ရွာေဖြျပန္လွ်င္ မွန္နန္း ရာဇဝင္ေတာ္ႀကီး၌-
တစ္စီးရွင္သားေတာ္ မင္းေစာယြမ္းသည္ ၿမိဳ႕တည္ၿပီးလွ်င္ သီရိအသခၤယာဟူေသာ အမည္ကုိ ခံ၍ ေျမာက္ဘက္တစ္လႊားကုိ မင္းျပဳေတာ္မူ၏။ သားေတာ္ သမီးေတာ္ကား မိဖုရားႀကီးတြင္ သမီးေတာ္ စုိးမင္းကုိယ္ေတာ္ႀကီး တစ္၊ ေမာင္တာ္ က်စြာမင္း တစ္၊ ညီေတာ္ ေနာ္ရထာမင္းရဲ တစ္၊ ရာဇဝင္ႀကီး၌ မင္းရဲမင္းႀကီးဟု ရွိ၏။ ညီေတာ္ တရဖ်ားငယ္ တစ္၊ ေပါင္း ေလးပါးတည္း။
ပါရွိေပသည္။ သတုိးမင္းဖ်ားသည္ အစ္မေတာ္ စုိးမင္းကုိယ္ေတာ္ႀကီးမွ ေမြးဖြားသူ ျဖစ္၏။ စုိးမင္း ကုိယ္ေတာ္ႀကီးတြင္ ေမာင္ေတာ္ သုံးေယာက္ရွိသျဖင့္ သတုိးမင္းဖ်ားမွာလည္း ဦးရီးေတာ္ သုံးေယာက္ ရွိခဲ့ေပသည္။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ဆရာေတာ္ သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ ဦးရီးျမစ္ရင္း၊ ႏြယ္ မယြင္း ဟူေသာ စကားအရ မည္သည့္ဦးရီးေတာ္မွ ဆင္းသက္လာသနည္းဟု ေမးသင့္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ရျပန္ေလသည္။
ထုိေၾကာင့္ ဆရာေတာ္၏ အမိမ်ိဳး႐ုိးမွာ သတုိးမင္းဖ်ား မင္းတရား၏ အႏြယ္ေတာ္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုိသာ ဧကန္အားျဖင့္ မွတ္သားထားရေပဦးေတာ့မည္။ ဆရာေတာ္၏ ငယ္နာမည္မွာ ေမာင္ေမာက္ ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း မိမိငယ္နာမည္ကုိ အထူးသျဖင့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္၍ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ နိဂုံးတြင္ ဆုိေလဟန္ ရွိ၏။ ထုိငယ္နာမည္ကုိ ေဖာ္ျပေသာ လွ်ိဳ႕ဝွက္စာစာပုိဒ္မွာ
ဧကကၡရ၊ ေကာသက်မ္းလာ၊ အဝဂ္ရာဝယ္၊ ဥစၥာဝါစက၊ တတ္စြမ္းလွ၍၊ အတၴၿပ့ဲၿပဲ့၊ ေဟာဖြင့္ခ်ဲ႕သည္၊ ၊ ဘက္မဲ့ အဘယ္သဒၵါနည္း။
ဟူ၍ ျဖစ္၏။ ထုိစကားပုိဒ္မွ ဧကကၡရေကာသက်မ္းလာ အဝဂ္အရာဝယ္ ' ဥစၥ ' အနက္ကုိေဟာ ေသာ သဒၵါသည္ ' ရာ ' ျဖစ္၏။ ရာသည္ ဥစၥဝါစက ဥစၥအနက္ကုိ ေဟာ၏။ ဥစၥဟူေသာ ပါဠိ ကုိ ျမင့္ျခင္း၊ ေမာက္ျခင္း၊ ျမင့္ေမာက္ျခင္း ဟု ျပန္ဆုိရ၏။ ဆရာေတာ္သည္ ဤဥစၥဝါစကသဒၵါ ျဖင့္ ေမာင္ေမာက္ဟူေသာ မိမိငယ္နာမည္ေတာ္ကုိ ဝွက္ဆုိမိန္႔ေတာ္မူျခင္း ျဖစ္တန္ရာေလသည္။
သွ်င္မဟာရ႒သာရေလာင္းလ်ာ ေမာင္ေမာက္သည္ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ နန္းေတာ္သုိ႔ ဖခင္ႀကီးႏွင့္အတူ လုိက္ပါ၍ ေနေလ့ရွိခဲ့၏။ ဘုရင္မင္းေခါင္ကုိယ္တုိင္လည္း ေမာင္ေမာက္အား တစ္အူတုံဆင္း ညီငယ္ရင္းကဲ့သုိ႔ ေအာက္ေမ့၍ ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူခဲ့၏။ ငါးႏွစ္သားအရြယ္မွာပင္ ထီးမႈနန္းရာတုိ႔ကုိ ကြၽမ္းက်င္ခဲ့ၿ့ပီဟု ဆုိႏုိင္၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မိမိေရးသားေသာ ပ်ိဳ႕နိဂုံးမ်ားတြင္- ေရႊနန္းေတာ္ထက္၊ ငါးႏွစ္သက္က၊ ေလ့က်က္ခဲ့ေျမာက္၊ (ကုိးခန္း) ရတနာပူရ၊ ျပည္မတန္ေဆာင္၊ တံခြန္ေထာင္သား၊ မင္းေခါင္လက္ထက္၊ ပ်ိဳရြယ္သက္ က၊ ဝမ္းထြက္စေတ၊ မွတ္ေသာေထြျဖင့္၊ စာေပသင္ကာ၊ ေနလွည့္ရာတြင္၊ (သံဝရ) စသည္ျဖင့္ ထည့္သြင္းေရးစပ္ခဲ့၏။
ဤတြင္ ေႏွာင္းေခတ္ေရးစာေစာင္ အမွတ္အသားတုိ႔၌ ရွစ္ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ဒုတိယ ဘုရင္မင္းေခါင္ထံတြင္ သားအမွတ္ေမြးျမဴပါရန္ ေပးဆက္အပ္ႏွံေၾကာင္း အဆုိျပဳၾကေလသည္။ ထုိအဆုိကုိ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း စာဆုိေတာ္မ်ားအတၴဳပၸတၱိတြင္ ရွင္းလင္းထားသည္။ ¤င္းတုိ႔ အဆုိအရ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ နိဂုံးတြင္
ရွစ္ႏွစ္တည္းက၊ ခမည္းေတာ္မင္း၊ မယ္ေတာ္ႏွင္းသား၊ အရင္းအခ်ာ၊ ငါ့တကာႏွင့္၊ ငါသာရဟန္း၊ လူဝယ္ပန္းသုိ႔၊ ရႊင္လန္းမခ်ိဳး၊ လြန္ျမတ္ႏုိးလ်က္၊
ဟူေသာ စကားကုိ ကုိးကား၍ ဆုိေလဟန္ ရွိ၏။ ထုိစကားကုိ ရွင္းဦးအံ့။ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္ အဖသည္ သကၠရာဇ္ ၈၃၂-ခုႏွစ္တြင္ မင္းျဖစ္ေသာ ရတနာျမစည္းခုံဒါယကာ မင္းတရားႀကီိး ျဖစ္သည္။ ထုိမင္းတရားႀကီး၏ အဖျဖစ္ေသာ ဒုတိယမင္းေခါင္၏ ဘုိးေတာ္သည္ သကၠရာဇ္ ၈ဝ၄-ခုႏွစ္တြင္ မင္းျဖစ္ေသာ ထူပါ႐ုံဒါယကာ နရပတိႀကီး ျဖစ္၏။ ထုိနရပတိ၏ သမီးေတာ္ တြင္းသင္းစား ေရႊအိမ္သည္ႏွင့္ မိဖုရားေမာင္ေတာ္ ပခန္းစား သီဟပေတ့ႀကီး၏သား ဥဇနာ ဟုလည္းတြင္ေသာ သီဟပေတ့ငယ္ႏွင့္ စုံဖက္ရာတြင္ ဖြားျမင္သည့္ သမီိးေတာ္ကုိ ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္ကပင္ ဘုိးေတာ္နရပတိႀကီးသည္ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္ႏွင့္ စုံဖက္ေပးေတာ္မူသည္။
ဒုတိယမင္းေခါင္လည္း ထုိအခါက ခုနစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္မွ်သာ ရွိေပေသးသည္။ ဤသည္ကုိ ရည္၍ ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရက နန္းထက္သမီး၊ ေစာင့္စည္းသီလ၊ ဒါန ျဖည့္ဆည္း၊ ရွစ္ႏွစ္တည္းက၊ ခမည္းေတာ္မင္း၊ မယ္ေတာ္ႏွင္းသား၊ ဟူ၍ စပ္ဆုိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဆရာေတာ္သည္ မိမိကုိယ္ကုိ ရည္ညႊန္း၍ စပ္ဆုိခဲ့ျခင္းမဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ ေမာင္ေမာက္ကုိ မင္းတရားထံ ေမြးစားရန္ အပ္ႏွံသည္ဟူေသာ အဆုိမွာ ေလ်ာ္ကန္ေတာ့သည္ မဟုတ္ေၾကာင္း တင္ျပထားေလသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဘုရင္မင္းေခါင္သည္
ေမာင္ေမာက္အား ဝမ္းထြက္သားကဲ့သုိ႔ ခ်စ္ခင္ယုယစြာ ေစာင့္ေရွာက္ေၾကာင္းကုိကား ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးေသာ အဖြဲ႕မ်ားျဖင့္ ထင္ရွားေလသည္။
ဤသုိ႔ ဘုရင္မင္းေခါင္က ခ်စ္ခင္ယုယစြာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္မွာလည္း တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စဥ္ပါဆုိသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္၏။ ေမာင္ေမာက္ဖခင္ အမတ္ႀကီးမွာလည္း ျပည္စုန္မင္း သီဟသူႏွင့္ မိဖုရားႀကီးတုိ႔အျပင္ သားေတာ္ ဒုတိယမင္းေခါင္ႏွင့္ မိဖုရားတုိ႔ကလည္း လက္သုံးေတာင္ေဝွးသဖြယ္ အားကုိးအားထားျခင္း ခံရသူ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖန္ ေမာင္ေမာက္၏ မိခင္ႀကီးမွာလည္း ရာဇအႏြယ္ ပါသူပင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နန္းတြင္းနန္းျပင္ သြားလာဝင္ထြက္ေရး၌ ဦးစားေပးျခင္း ခံထားရသူ ျဖစ္သည္။ ထုိအေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ဖြင့္ဆုိ၍ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းခန္းပ်ိဳ႕၌ ဤသုိ႔ ဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူခဲ့၏။
ကူဋာဂါရ၊ ေဂဟၾကငွန္း၊ ပြင့္ေရႊနန္းႏွင့္၊ မည္မွန္းအဝ၊ ပုရိႏၵဟု၊ စြဲထသေႏၶ၊ တုိ႔ခ်က္ ေၾ<ြကသား၊ မင္းေနျပည္သာ၊ ထုိေနရာဝယ္၊ သမၻာမ်ိဳးခ်၊ ငါတုိ႔ဘလည္း၊ ဓမၼပါလ၊ ျဗဟၼဏသုိ႔၊ စာဂစြန္႔ၾကဲ၊ ကုသုိလ္ရဲလ်က္၊ ဝမ္းထဲေျဖာင့္စင္း၊ ဂုဏ္သတင္းတည့္၊ လိႈင္ျခင္းရနံ႔၊ ပန္းႏွယ္ ပ်ံ႕မွ်၊ ေလာက္ငံ့ေသာက္စား၊ မကုန္အားသား၊ ပုဏၰားေဇာ္ဂီ၊ မွီခုိရဟန္း၊ ကူးသန္းလားလာ၊ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းရာျဖင့္၊ သဒၶါျပန္႔ျပန္႔၊ စိတ္မတြန္႔တည့္၊ ရွည္သန္႔လက္ႀကီး၊ ေပးမျငီးဟု၊ ေျမႇာက္ခ်ီး သာဓု၊ ယခုတုိင္ေအာင္၊ လူ႕ေဘာင္ေျပာပ၊ ခ်ီးမြမ္းၾက၏။ ေရွးကစီလ်ဥ္၊ မင္းစဥ္မင္းဆက္၊ မပ်က္စြဲသုံး၊ ဤထုံးဤနည္း၊ ဤသုိ႔တည္းဟု၊ သိပ္သည္းနတ္ရြာ၊ သိျမင္မွာလည္း၊ လုိရာမက်န္၊ တတ္ပြန္က်ယ္ဝန္း၊ အဆန္းဆန္းသား၊ ဂဏန္းဟူးရား၊ ကုိးပါးနဝင္း၊ ၾတင္းသုံးခု၊ ရွစ္ခုၿဂိဳဟ္ ေျပး၊ ေကာင္းၾ<ြကယ္ေရးႏွင့္၊ ရန္ေဘးဥပဒ္၊ စက္သြားျဖတ္သုိ႔၊ မခြၽတ္မွန္ေအာင္၊ ေက်းဇူး ေဆာင္သား၊ မင္းေခါင္မင္းဖ်ား၊ မင္းႏွစ္ပါးတုိ႔၊ မွတ္သားယုံႀကဳံ၊ ျမတ္ႏုိးတုံသည္၊ ၊ စုပုံ လက္သုံး ေတာင္ေဝွးတည္း။ ေမာင္ေမာက္သည္ ငယ္ရြယ္စဥ္မွ စ၍ နန္းတြင္သူ နန္းတြင္းသား ပညာရွင္မ်ားထံမွ လည္းေကာင္း၊ ဖခင္ဓမၼပါလအမတ္ႀကီးထံမွလည္းေကာင္း၊ စာေပကဗ်ာစေသာ နည္းနာနယတုိ႔ကုိ ေလ့လာမွတ္သားခဲ့ရ၏။ အထူးသျဖင့္ စာေပသင္ၾကားရာ ဆရာကား ေနာင္ေတာ္ရင္းျဖစ္ေသာ သွ်င္ဝရစကၠပါလျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာက္သည္ ေနာင္ေတာ္ရင္းထံ၌ သင္႐ုိးက်မ္းစာ အျဖာျဖာတုိ႔ ကုိ ဂ႐ုျပဳ၍ ေလ့လာသင္ၾကားခဲ့သည္။ သုိ႔ျဖင့္ ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္၍လည္းေကာင္း၊ ဖခင္ႀကီး ႏွင့္ အတူ နန္းေတာ္တြင္းသုိ႔ လုိက္၍လည္းေကာင္း လည့္လည္ေပ်ာ္ျမဴးေနခဲ့ေလသည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ေမာင္ေမာက္ ၁ဝ-ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူႏွင့္အတူ နန္း ေတာ္တြင္းသုိ႔ လုိက္ပါသြားေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ နန္းေတာ္တြင္း၌ အိမ္ေရွ႕မင္း မဟာသီဟသူ၏ ေတာင္ေဆာင္စံ ေျမာက္သားေတာ္သမီး သွ်င္စုိးမင္း၊ ေျမာက္ေဆာင္စံ တန္ေဆာင္းရွင္ခံ ေျမာက္သားေတာ္သမီး မင္းလွျမတ္ႏွင့္ မင္းဘုန္းထြတ္တုိ႔ကုိ နားထြင္းမဂၤလာ ဆင္ယင္ေတာ္မူေန ခုိက္ျဖစ္၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ အိမ္ေရွ႕မင္းတရားက ေမာင္ေမာက္၏ ဖခငႀ္ကီးအား သမီးေတာ္သုံးပါး ႏွင့္ စပ္ဆုိင္ရာ မဂၤလာရွိေသာ ကဗ်ာလကၤာတု္ိ႔ကုိ ဖြဲ႕ဆုိေလွ်ာက္ထားရမည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထုိအခါ ေမာင္ေမာက္က ဖခင္အစား ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး ဖြဲ႕ဆု္ိေလွ်ာက္ထားပါရေစ၊ ဟု ေလွ်ာက္ထား ၍ ႐ုတ္တရက္ စပ္ဆုိ ေလွ်ာက္ထားလုိက္သည္။ အုိဘယ့္ဘယ္ ၊ အုိဘယ့္သမီးေတာ္ ၊ ထင္ေပၚဘုန္းပ်ံ႕သင္း ၊ အုိဘယ့္ဘယ္ ၊ အုိဘယ့္သမီးေတာ္ ၊ နတ္ေသာ္ပုံမယြင္း ၊ အုိဘယ့္ဘယ္ ၊ အုိဘယ့္သမီးေတာ္ ၊ စေႏၵာလႏွယ္ဝင္း ၊ ေမာင္ေမာက္သည္ ညီညြတ္ေသာ ကာရန္ဝက်ျဖင့္ မွဴးမတ္ဗုိလ္ပုံတုိ႔ အလယ္တြင္ ရဲ႕ဝံ့စြာ စပ္ဆု္ိ၍ ေလွ်ာက္တင္လုိက္ရာ ပရိသတ္အေပါင္းမွာ ဝမ္းေျမာက္ အံ့ၾသစြာ ေမာင္ေမာက္၏ ပညာစြမ္းကု္ိ ခ်ီးမြမ္းေထာမနာၾကကုန္၏။ ေမာင္ေမာက္သည္ ေနာင္ေတာ္ သွ်င္ဝရစကၠပါလအထံ၌ စာေပသင္ၾကားေနရာမွ ဆက္လက္၍ သီဟုိဠ္ေရာက္ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံတြင္လည္း စာေပမ်ားကုိ နည္းခံသင္ၾကားျပန္ေလ သည္။ ဤသည္ကုိ ရည္၍ ဘူရ္ိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းပ်ိဳ႕ နိဂုံး၌ ရ႒သာရ၊ လဒၶသေရာ္၊ ႏြတၴေခၚသား၊ သူေတာ္ေသြးရည္၊ ငါတုံသည္လည္း၊ ေျဖာင့္ ၾကည္သဒၶါ၊ ေနာင္ဆရာလွ်င္၊ သမၻာရင့္လွည့္၊ ညီတပည့္ဟု၊ မျပည့္ေပၚတင္း၊ ထဲဝမ္းတြင္းက၊ ခ်စ္ျခင္းတမူ၊ မတူစသာ၊ နည္းနာသင္ေထြ၊ အေျခရေျမာက္၊ ၾကံ့ၾကံ့ေထာက္၍၊ ေရာက္ေပါက္ သိဃုိဠ္၊ ေက်းဇူးဟုိသား၊ ပုဂၢိဳလ္မည္သီး၊ ေထရ္ဘုန္းႀကီးဝယ္၊ မွီးခဲ့လက္လြတ္၊ ၾ<ြကင္းမဲ့တတ္ သား၊ သူျမတ္တု္ိ႔ထံ၊ ထုံးစံရမိ၊ အျပည့္ၾကည့္လ်က္၊ ဟု ဖြဲ႕ဆုိထားေလသည္။ ေမာင္ေမာက္ ထပ္ဆင့္ဆည္းကပ္ခဲ့ေသာ သီဟုိဠ္ေရာက္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဆုိသည္မွာ သကၠရာဇ္ ၇၉၁-ခုႏွစ္က ဓာတ္ေတာ္ ငါးဆူႏွင့္အတူ အင္းဝသုိ႔ သာသနာျပဳ ၾ<ြကေရာက္လာေသာ သီရိသဒၶမၼာဘိလကၤာရႏွင့္ သီဟဠမဟာသာမိ မေထရ္ႏွစ္ပါးကုိ ရည္ညႊန္းဟန္တူေပသည္။ ထုိႏွစ္ပါး ကုိ သီဟုိဠ္ေရာက္ႀကီး သီဟုိဠ္ေရာက္ငယ္ဟူ၍ မွတ္သားၾကသည္။ ထုိအရွင္ႏွစ္ပါးတြင္ ေမာင္ေမာက္ နည္းခံသင္ၾကားခဲ့ေသာ ဆရာမွာ သီလဂုဏဝန္၊ ေထရ္မြန္ပုဂၢိဳလ္၊ သိန္းဃုိဠ္ေရာက္ ႀကီး၊ သံဃာ့ထီးကုိ၊ ဟု ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ နိဂုံး၌ စပ္ဆုိသည္ကုိ ေထာက္၍ အႀကီးျဖစ္ေသာ သွ်င္သဒၶမၼာ ဘိလကၤာရ မေထရ္ကုိပင္ ဆုိရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိသီဟုိဠ္ေရာက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံ၌ ခုိမွီးေနစဥ္ အသက္ ၁၆-ႏွစ္ အရြယ္တြင္ 'သာကီယဟု၊ ေတဇေက်ာ္ဟုိး ' အစခ်ီ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီးကုိ ေရးသားစပ္ဆုိေလသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ နိဂုံး၌ သိန္းဃုိဠ္ေရာက္ႀကီး၊ သံဃာ့ထီးကုိ၊ ခုိမွီးျငမ္းေထာက္၊ ထိပ္ထက္ေဆာက္မွ၊ ဆယ့္ ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္၊ ႏွစ္ဆယ္အတြင္း၊ ေလးႏွစ္ၾကြင္းဝယ္၊ မကင္းဝါသနာ၊ ဆက္တုိင္းပါ၍၊ ပညာ ျမင္သိ၊ စြမ္းသတၱိျဖင့္၊ ဘူရိဒတၱ၊ ဆုိစၿပီးေျမာက္၊ ဟု ဖြဲ႕စပ္ထားရာ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီးကုိ ၁၆-ႏွစ္အရြယ္မွ စတင္ေရးသားခဲ့ၿပီး ၂ဝ-ႏွစ္ အတြင္း ေလးႏွစ္တာကာလ၌ ေရးသားခဲ့သည္ဟု ဆုိေပသည္။ ေမာင္ေမာက္သည္ မည္သည့္ခုႏွစ္တြင္ သာမေဏေဘာင္သုိ႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္ဟု အမွတ္အသား မေတြ႕ရေပ။ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီးကုိ ေရးသားခ်ိန္တြင္အမူ လူ႕ဇာတိ လူ႕အျဖစ္ႏွင့္ သာ ရွိေနေပေသးသည္။ သံဝရပ်ိဳ႕ နိဂုံး၌ ခပ္သိမ္းဒါန၊ အနႏၲကုိ၊ ဓမၼအလွဴ၊ ေအာင္ေသာဟူသည္၊ စိတ္ယူတည္ဘိ၊ လူ႕ဇာတိက၊ ဘူရိဒတၱ၊ ဆုိစၿပီးေျမာက္၊ ဟု ေရးဖြဲ႕ထားေသာေၾကာင့္ ေမာင္ေမာက္သည္ ၁၆-ႏွစ္အရြယ္ လူပ်ိဳေပါက္သည္အထိ သွ်င္သာမေဏေဘာင္သုိ႔ မဝင္ရေသး ေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ စာဆုိေတာ္မ်ားအတၴဳပၸတၱိက်မ္း၌မူ ေမာင္ေမာက္သည္ ၁၉-ႏွစ္ေက်ာ္ ၂ဝ-တြင္း၌ လူ႕ဘဝ လူ႕ဇာတိမွ တစ္ခါတည္း ရဟန္းေဘာင္သုိ႔ တက္ေရာက္ခဲ့သည္ဟု မွတ္ခ်က္ ခ်ထား၏။ သုိ႔ရာတြင္ ခုိင္လုံေသာ အေထာက္အထား မေတြ႕ရေပ။ သွ်င္မဟာရ႒သာရေလာင္းလ်ာ ေမာင္ေမာက္သည္ ၁၆-ႏွစ္အရြယ္၊ သုိ႔မဟုတ္ ထုိ႔ထက္ ပုိလြန္သည့္ အရြယ္အထိ နန္းေတာ္တြင္း၌ က်က္စား ေပ်ာ္ပါးေနခဲ့ရေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ' ဝဏၰပဘာ ' ႏွင့္ ' ပုေရနိသင္ ' စေသာ ရတုမ်ားကုိ ေရးစပ္ထားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေႏွာင္းေခတ္ သုေတသီတုိ႔၏ အေတြး၌ သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ ဘဝက႑သစ္တစ္ခုကုိ ေဖာ္ထုတ္ ခဲ့ၾကသည္။ ဤသည္မွာ သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ အခ်စ္ေရးကိစၥေပတည္း။ သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ ဘဝသည္ နန္းသူတုိ႔အလယ္တြင္ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားခဲ့၏။ ကဗ်ာလကၤာ စာဆုိေတာ္ေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နန္းတြင္းသူ အလွကေလးမ်ားက ပ်ဴငွာအခြင့္ အေရးေပး၍ ျမတ္ႏုိးမိၾကမည္။ ထုိအထဲတြင္ သွ်င္မဟာရ႒သာရႏွင့္ ႏွစ္ကုိယ္တူ ရည္မွ်၍ ခ်စ္ ခဲ့ရသူမွာ ' ဝဏၰပဘာ ' ေခၚ လွကလ်ာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သွ်င္မဟာရ႒သာရေလာင္းလ်ာသည္ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ဝဏၰဘာ၏ အလွကုိ လကၤာျဖင့္ ကုံးသီခဲ့၏။ ရတုျဖင့္ ေရးစီခဲ့၏။ ဆရာေတာ္သည္ ဝဏၰပဘာ၏ အလွသ႐ုပ္ကုိ ေတာင့္တဲတြန္႔ရတုပုိဒ္စုံျဖင့္ ေဖာ္ထုတ္လွစ္ျပခဲ့၏။ ထုိရတုမွာ လူ႕အျဖစ္ လူ႕ဇာတိကပင္ ခ်စ္သူ၏ အလွကုိ ျခယ္မႈန္းခဲ့သည္ဟု ယူဆရ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ' ပုေရနိသင္ ' ခ်ီရတုတုိ႔၌ ရဟန္းဘဝျဖင့္ စပ္ဆုိရာ အထိန္းအခ်ဳပ္ျဖင့္ စပ္ဆုိခဲ့သည္။ ဝဏၰပဘာအဖြဲ႕မွာကား ခ်စ္သူ၏ အလွကုိ အားကုန္ျခယ္မႈန္း၍ သီကုံးဖြဲ႕ဆုိခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိ႔ျပင္ မ်က္စိေအာက္တြင္ ႐ႈျမင္ရသည့္အတုိင္း ဖြဲ႕ဆုိခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဝဏၰပဘာရတုကုိ ငယ္စဥ္လူ႕ဘဝက ေရးသားခဲ့သည္ဟု ယူဆစရာ ရွိေပသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ သွ်င္မဟာရ႒သာရေလာင္းလ်ာသည္ ရဟန္းျပဳရန္ အခ်ိန္အရြယ္သုိ႔ ေရာက္ ရွိလာခဲ့၏။ ထုိအခါ ကြၽန္းတြင္ ဇမၺဴလုံး၊ ၿပိဳင္တုိင္း႐ႈံးသည္၊ ျပစ္လုံးကင္းစင္ကြာ၊ မုိးသူဇာကုိ ပစ္ခြာထားခဲ့ရေတာ့မည္။ တစ္ခ်ိန္ကဆုိလွ်င္ ဝဏၰပဘာ လွကလ်ာ ငယ္ကြၽမ္းဝင္ႏွင့္၊ သုိ႔ပင္တာရွည၊္ ေပ်ာ္ရမည္ဟု လည္း မွတ္ထင္ခဲ့မိသျဖင့္ ခက္မတစ္ေထာင္၊ ပေညာင္ေစာင့္ နတ္၊ ရွင္နတ္ျမတ္ကုိ ပင္ ခုိင္ၿမဲေစမႈအတြက္ သက္ေသျပဳခဲ့ၾကဖူးသည္။ ဘယ္သုိ႔ပင္ ခ်စ္စထုံး ေႏွာင္၊ ေပ်ာ္ရေအာင္ဟု ရည္ရြယ္ထားပါေသာ္လည္း သာသနာေတာ္ေရးအတြက္ ရဟန္းေဘာင္ သုိ႔ တက္ေရာက္ရေတာ့မည့္ အခါတြင္ ခ်ီတုံ ခ်တုံ အာ႐ုံေထြျပားလ်က္ စိတ္ေသာက ပြားခဲ့ရေပ သည္။ ဤသုိ႔ သာသနာေရးက တစ္ဖက္၊ အခ်စ္ေရးက တစ္ဖက္ႏွင့္ စိတ္ဝိတက္မ်ားျပားေန ရခ်ိန္တြင္ ျငိ္မ္သက္စြာ စိတ္ကုိ ထိန္းသိမ္းေတာ္မူလ်က္ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းျမတ္ဘဝႏွင့္ မာတုဂါမတုိ႔သည္ မအပ္စပ္စြတကား၊ ဟု တရားသံေဝ ယူေတာ္မူေခ်၍ သာသနာေရးကုိ အႏုိင္ ေပးခဲ့ရွာသည္။ ဝဏၰပဘာ၊ ကလ်ာဖူးစသစ္၊ ပ်ိဳမ်စ္မ်စ္ကုိ ေၾကကြဲစြာ ခြဲခြာေတာ္မူ၍ ရဟန္းဘဝ ကုိသာ ရယူေတာ္မူခဲ့သည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ ရဟန္းဘဝ ရယူေတာ္မူၿပီးသည့္ေနာက္၌ စပ္ဆုိေတာ္မူေသာ ' ပုေရနိသင္ ' အစခ်ီ ရတုပုိဒ္စုံတြင္- ပုေရနိသင္၊ ဆက္တုိင္းၾကင္၍၊ အိမ္ရွင္အစစ္၊ ငယ္ကြၽမ္းခ်စ္ႏွင့္၊ ထပ္ရစ္လက္သင္၊ ထုံးစတြင္၌၊ ေသြးငင္ၾကမၼာ၊ ဝါသနာေၾကာင့္၊ ဆရာမိဘ၊ ကြပ္ဆုံးမလည္း၊ ခ်စ္စထုံးေႏွာင္၊ ေပ်ာ္ရေအာင္ဟု၊ သန္ေကာင္မဟူ၊ အတူယွဥ္ႏႊဲ၊ သန္လြဲမခန္႔၊ အသက္စြန္႔၍၊ ေဝဓြန္႔ခရီး၊ ခ်ဳံႀကီးေတာအုံ၊ ဝါး႐ုံဝါးေစး၊ သစ္က်ားေဘးကုိ၊ မေတြးဆံဖ်ား၊ မေလးစားတည့္၊ တရားသံေဝ၊ ေအာက္ေမ့ေခ်ေသာ္၊ ေၾကးေရႊဂေဟ၊ မစပ္ေခ်သုိ႔၊ စာေပတတ္ပြန္၊ ဓမၼခန္ႏွင့္၊ က်မ္းဂန္ သိေျမာက္၊ ပဥၥင္းေရာက္က၊ ထပ္ေလွာက္ၾကင္ဖြယ္၊ ေရွးေသာႏွယ္ကုိ၊ ၊ အဘယ္ႀကိဳးရွာ ေပေတာ့မည္။ ဟု ေဖာ္ျပေတာ္မူခဲ့သည္။ သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ မိမိကုိယ္ကုိ တရားခ်၍ ရဟန္းဘဝကုိ ရယူခဲ့ေသာ္လည္း အလြမ္းေျဖ မေျပႏုိင္ခဲ့ရွာေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း စိတ္ေျပရာ ေျပေၾကာင္း ေအာက္ေမ့၍ လူလည္း တစ္ေထြ၊ ေရလည္းတစ္ျခား၊ ဖ်ားလည္းတက္သက္၊ ေၾကာက္မက္ခ်င္ဖြယ္၊ ပင္လယ္ေခ်ာင္းေျမာင္း၊ မႀကီးေတာင္းတည့္၊ ေဆာင္းေဆာင္းဆုိင္းဆုိင္း၊ ၿပိဳင္းရ႐ုိင္းတည့္၊ မိႈင္းမိႈင္းအုပ္ေထြ၊ ေဝေဝမုိ႔မုိ႔၊ ညိဳ႕ရ႐ုိ႕ႏွင့္၊ ျမသုိ႔ရွိန္းရွိန္း၊ ခပ္သိမ္းေတာေတာင္၊ ကုန္ေအာင္ပတ္ကုံး၊ ေမွ်ာ္မဆုံး သည့္ ရခုိင္ေတာင္ ကုန္းေဒသဆီသုိ႔ ခရီးထြက္ခဲ့ေလသည္။ ရခုိင္ျပည္သုိ႔ ေရာက္ရွိသည္တြင္ ' ႏွစ္ကူးလည္၍၊ မုိးစည္ပ်ံ႕ ပ်ဴး၊ ' အစခ်ီ ရတုပုိဒ္စုံကုိ ေရးသားေတာ္မူသည္။ ထုိမွတစ္ဖန္ စက္ေတာ္ရာ ေဒသသုိ႔ ဘုရားဖူးရန္ ႀကြေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။ ထုိေဒသသုိ႔ ႀကြခ်ီေတာ္မူရင္း ေတာင္ေတာင္ေရေျမ သာယာပုံ၊ ငွက္တိရစၧာန္တုိ႔၏ ဖုိမယွက္ႏႊဲ ေပ်ာ္ပြဲဝင္ေန ၾကပုံတုိ႔ကုိ ဖြဲ႕ႏြဲ႕၍ ေတာလားလကၤာကုိ စီကုံးေတာ္မူသည္။ သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ အသက္ ၁၆-ႏွစ္အရြယ္ လူပ်ိဳငယ္ဘဝက ေရးသားခဲ့ေသာ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီးကုိလည္း ရဟန္းအျဖစ္ေရာက္မွ အၿပီးသတ္ ေရးသားႏုိင္ေလေတာ့သည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီး နိဂုံး၌ မည္ပင္ရ႒၊ သာရအစစ္၊ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္လွ်င္၊ တက္သစ္အရြယ္၊ လူငယ္ေသာ္က၊ ဆုိစတင္းလင္း၊ ၾ<ြကင္းဘိေသာအား၊ ဆန္းျပားနည္းနာ၊ အျဖာျဖာလွ်င္၊ လကၤာယတိ၊ ေစာင္း သုိ႔ညိႇ၍၊ ဘူရိဒတၱ၊ နဂရပေဝ၊ ေခၚေထြအမည္၊ အပုိင္းသည္ကား၊ သာၾကည္ခ်မ္းေျမ့၊ ဤ တြင္ေရြ႕လွ်င္၊ ေစ့ေစ့စုံစုံ၊ အၿပီးကုန္၏၊ ဟု မွတ္သား ဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူခဲ့၏။ သကၠရာဇ္ ၈၅၆-ခုႏွစ္၊ အသက္ ၂၆-ႏွစ္ အရြယ္၌ ဘူရ္ိဒတ္လကၤာႀကီး၏ အဆက္ျဖစ္ ေသာ ' ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းပ်ိဳ႕ ' ကုိလည္း ေရးသားစီရင္ေတာ္မူျပန္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ အင္းဝ ၿမိဳ႕ေတာ္၌ သီတင္းသုံးၾကေသာ ရဟန္းပုဂိၢဳလ္အခ်ိဳ႕သည္ သွ်င္မဟာရ႒သာရႏွင့္ သွ်င္မဟာသီလ ဝံသတုိ႔အား ကဗ်ာလကၤာစသည္တုိ႔ကုိ ဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူၾကသျဖင့္ ' သာခ်င္းသည္မ်ား ' ဟူ၍ သတ္မွတ္ေခၚေဝၚၾကဟန္ ရွိေပသည္။ ထုိစဥ္အခါက ဗုဒၶသာသနာအျမင္ျဖင့္ ႐ႈၾကည့္ပါမူ ဤသုိ႔ပင္ ႐ႈျမင္ၾကမည္သာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ တစ္ဖက္မွ အျပစ္တင္သကဲ့သု္ိ႔ ခ်ီးမြမ္းေထာမနာ ျပဳသူေတြ လည္း အမ်ားအျပားပင္ ရွိေခ်မည္။ ယခုေဖာ္ျပခဲ့ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍လည္း ေရွးေဟာင္းစာေပမ်ား၌ မ်ားစြာ ေတြ႕ရျခင္း မရွိေပ။ ေတြ႕ရွိရေသာ စာေဟာင္းအမွတ္အသားမ်ားတြင္လည္း သွ်င္မဟာ ရ႒သာရ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆုိေလာက္ဖြယ္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားကုိ မေတြ႕ရ ေပ။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိေခတ္၏ ေတြးေခၚယူဆခ်က္အရဆုိလွ်င္ ရဟန္းပုဂိၢဳလ္အခ်ိဳ႕၏ အာ႐ုံ၌ ႏွစ္ၿမိဳ႕ ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ပုိင္းမွာပင္ သကၤန္း႐ုံမႈ၊ တင္မႈ အေသးအဖြဲကိစၥေလးမွ စ၍ သာသနာပိုင္ႏွင့္တကြ ရဟန္းပညာရွင္မ်ား အတိဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကရသည္။ ထုိ႔ထက္ ေရွးက် ေသာ အင္းဝေခတ္တြင္မူ သွ်င္မဟာရ႒သာရတုိ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ အဘယ္မွာလွ်င္ ခမ္းနား၍ မလာဘဲ ရွိပါမည္နည္း။ သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အေပၚ၌ မႏွစ္သက္ေၾကာင္းကုိ ေဖာ္ျပေသာ ေရွးဦးစြာ ေတြႊ႕ရသည့္စာမွာ သာလြန္မင္းတရားလက္ထက္ အမွတ္အသား ျဖစ္သည္။ သကၠရာဇ္ ၉၉၇-ခု၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၂-ရက္၊ ေသာၾကာေန႔တြင္ ရည္မႈံႏွင့္ ေအာင္ျမတ္ကုိ ေစေတာ္မူ ၍ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ထံ ေလွ်ာက္တင္ရာ၌ ျပည္တြင္ မဟာဓမၼသာမိဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ ဘုိးေတာ္မင္းတရားႀကီး ပင့္ေတာ္မူေသာ အခါ ရ႒သာရသူျမတ္တြင္ တပည့္ခံေတာ္မူဖူးသေလာဟု ေမး၏။ မႀကိဳက္၍ မခံေပသည္ ဟု ဆုိသည္။ ဘယ့္ေၾကာင့္ မႀကိဳက္သနည္းဟု ေမးေသာ္ သူျမတ္တုိ႔သည္ စာေပက်မ္းဂန္ မူကား တတ္၏။ ဝတၴဳကံေက်ာင္းကုိ ေန၍ စည္းစိမ္းခ်မ္းသာ မ်ားလွသည္။ မေထရ္သဃၤ ရာဇာအက်င့္သာ ျဖစ္သည္။ စာေပနာသည့္ တပည့္တုိ႔သည္ ဒုကုဋ္တင္၍မွ် မနာကုန္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မႀကိဳက္၍ မခံေပသည္ဟု ဆုိသည္။ ဟူ၍ သာလြန္မင္း အေမးပု္ိဒ္တြင္လည္းေကာင္း၊ သွ်င္ဓမၼသာမိသည္ သွ်င္ရ႒သာရ၌ တပည့္မခံဆုိရာမွာလည္း အရွင္ရ႒သာရတုိ႔သည္ ရပ္မအသုံးအေဆာင္ကုိ သုံးေဆာင္သည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မခံေလသည္။ ဟူ၍ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ အေျဖပုိဒ္တြင္လည္းေကာင္း ေတြ႕ရွိရေလသည္။ ေဖာ္ျပပါ အေၾကာင္းရပ္တုိ႔ကုိ ေကာက္ခ်က္ခ်လွ်င္ သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္- ၁၊ ဘုရင္ မင္းျမတ္မ်ား လွဴဒါန္းေသာ ျပည့္စုံသည့္ေက်ာင္း၌ ေနထုိင္ျခင္း၊ ၂၊ စာေပပုိ႔ခ်စဥ္ စာလုိက္တပည့္တုိ႔သည္ ဒုကုဋ္တင္၍ မလုိက္ျခင္း၊ ၃၊ ရပ္မအသုံးအေဆာင္၌ ပါဝင္သည့္ဟု လူတုိ႔သမုတ္ေသာ စာေပမ်ားကုိ ဖြဲ႕ဆုိျခင္း တုိ႔ကုိ အဓိကအားျဖင့္ ေတြ႕ျမင္ရေပသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိပင္ ထပ္ေလာင္း၍ သကၠရာဇ္ ၁၁၂၃-ခုႏွစ္တြင္ လက္ဝဲေနာ္ရထာက ေတာင္တြင္းခင္ႀကီးေဖ်ာ္အား ေလွ်ာက္ထားေသာေၾကာင့္ ေျဖဆုိရဖူးသည္။ တစ္ဖန္ သာသနာ လကၤာရစာတမ္းကုိ ေရးသားေသာ မဟာဓမၼသႀကႍ၏ စာအုပ္၌လည္း ထုိအေၾကာင္းကုိပင္ ေဖာက္သည္ခ် ေရးခဲ့ျပန္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ မူလစကားအတုိင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ျပည္မဟာဓမၼသာမိ ေနရာတြင္ စစ္ကုိင္းသွ်င္တိသာသနဓဇဟူ၍ ေရးသားထား၏။ အျခား အဓိပၸာယ္ကား အားလုံးတူ သည္။ ထုိ႔ျပင္ အပုိမွတ္သားခ်က္မ်ားလည္း ပါဝင္လာခဲ့ျပန္သည္။ သာသနာလကၤာရစာတမ္းက်မ္း တြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးသားထားသည္။ သကၠရာဇ္ ၈၄၂-ခုႏွစ္၊ ရွမ္းေစ်းလမ္းမအေရွ႕၊ မေနာ္ရမၼံဥယ်ာဥ္ႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္လက္ထက္ သိမ္ေတာ္သမုတ္ရသည္။ သိမ္ေျမာက္ ဘုရားလည္းတည္ သည္။ ထုိသိမ္ကုိ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္သိမ္ဟု တြင္သည္။ ေရႊစည္းခုံေတာင္က သိမ္ကုိကား ပထမမင္းေခါင္သိမ္ဟု တြင္သည္။ ဒုတိယမင္းေခါင္ သိမ္သမုတ္သည့္ကာလ အျခားသဃၤာ မ်ားက သာခ်င္းသည္တုိ႔ ပါလွ်င္ ငါတုိ႔ မလာမလုိက္ၿပီဟု ဆုိေသာေၾကာင့္ သွ်င္သီလဝံသႏွင့္ သွ်င္ရ႒သာရတုိ႔ သိမ္သမုတ္ရာ မပါဝင္ရဟူ၍ ဆရာစဥ္ဆက္ ဥဒါန္းစည္ရွည္ ေျပာဆုိၾက သည္။ အထက္ပါစကားကုိ သတိထား၍ ေလ့လာလွ်င္ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္မ်ားကုိ ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္၏။ ထုိေရးသားခ်က္အရ ၈၄၂-ခု၊ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္လက္ထက္ သိမ္သမုတ္သည္ ဟု ဆုိလုိရင္း ရွိ၏။ ၈၄၂-ခုႏွစ္တြင္ သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ ရဟန္းေဘာင္သုိ႔ ေရာက္ႏုိင္ေသာ အရြယ္လည္း မဟုတ္ေသး။ ဆရာေတာ္သည္ ၈၃ဝ-ျပည့္ဖြား ျဖစ္၍ ၁၂-ႏွစ္အရြႊယ္မွ်သာ ရွိေပေသးသည္။ သုိ႔မဟုတ္ဘဲ သကၠရာဇ္ ၈၄၂-ခုႏွစ္တြင္ နန္းတက္ေသာ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္ လက္ထက္ ဟုဆုိလွ်င္ လက္ခံသင့္သကဲ့သုိ႔ ရွိ၏။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ ရဟန္းငယ္ကေလးမွ်သာျဖစ္ ေသာ သွ်င္ရ႒သာရအား သက္ေတာ္ ဝါေတာ္ႀကီးမားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက အေလးဂ႐ုျပဳ ကာ ဖယ္ရွားေနလမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးေသာ ျပႆနာမ်ားကုိသာ စာေဟာင္းေပေဟာင္းမ်ား၌ အမွတ္အသား ေတြ႕ရေသးသည္။ ရွင္မဟာရ႒သာရႏွင့္ သွ်င္မဟာသီလဝံသတုိ႔ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေႏွာင္းေခတ္စာေပ နယ္ေျမတြင္ အတည္မျပဳေလာက္ေသာ အေရးအသားမ်ားကား ေျမာက္ျမားလွစြာကုန္၏။ထုိအေရး အသားတုိ႔သည္လည္း ယုံၾကည္ဖြယ္ရာ တန္ဆာဆင္၍ ေရးသားခဲ့ၾကသျဖင့္ အေတာ္ပင္ တြင္က်ယ္ လ်က္ ရွိခဲ့၏။ သုိ႔ရာတြင္ ႏႈက္ႏႈက္ခြၽတ္ခြၽတ္ ေလ့လာသူ ပညာရွင္တုိ႔သည္ကား စစ္၍ စစ္၍ ယုံၾကည္ၾကေလသည္။ မည္သုိ႔ရွိေစ သွ်င္မဟာရ႒သာရတုိ႔ ေခတ္တြင္ စာေပဖြဲ႕ႏြဲ႕မႈကုိ ယုံၾကည္ကုိးစားသူလည္း ရွိမည္။ ပယ္ျမစ္ကန္႔ကြက္သူလည္း ရွိမည္။ ဤသည္မွာ ေလာကနိယာမ သေဘာအရ ျဖစ္သည္။ သွ်င္မဟာရ႒သာရဆရာေတာ္ကလည္း ဤကဲ့သုိ႔ ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ ကဲ့ရဲ့ျခင္းသေဘာကုိ သိေတာ္မူသည္ သာတည္း။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘုရားလူ႕ဘ၊ မုနိႏၵလ်က္၊ မိန္းမေယာက်္ား၊ လူ႕စကားျဖင့္၊မၾကား စေကာင္း၊ မနာေတာင္းကုိ၊ အေၾကာင္းေဆာင္ေသြး၊ ေဟာတုံေသး သျဖင့္ ခ်ီးမြမ္းမႈ၊ ကဲ့ရဲ့မႈတုိ႔ကုိ ၾကည့္႐ႈေတာ္ မမူအားဘဲ လူ႕အက်ိဳး လူ႕စာရိတၱအတြက္ အေတြးလည္း မပ်က္ခဲ့။ အေရးလည္း မပ်က္ခဲ့။ ဆုိေရးရွိက ဆုိအပ္သည္သာ ျဖစ္ေပသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကုိ ဖြဲ႕ဆုိရာမွာလည္း ပညာရွင္ႀကီးမ်ားအတြက္ဟူ၍ ဝန္ ခံေတာ္ မမူေပ။ စာႀကီးေပႀကီးမ်ားကုိ မဖတ္႐ႈႏုိင္သူ ႏုနယ္ ငယ္ရြယ္သူမ်ားအတြက္ အထူးအားျဖင့္ ရည္ညႊန္းေရးသားထား၏။ ဆရာေတာ္သည္ ငါ၏ စာသည္ ငါ့ေအာက္ အသိပညာငယ္ေသာ ႏုနယ္သူမ်ားအတြက္ အသ္ိပညာျပန္ပြားကာ အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းကုိ ေဆာင္ႏုိင္ပါေစ၊ ဟူ ေသာ ေစတနာျဖင့္ ေရးသား ဖြဲ႕ဆုိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း- လူတုိ႔နားတြင္း၊ မုိက္မလင္းကုိ၊ ဝင္းဝင္းထြန္းညီး၊ Óဏ္ဆီမီးျဖင့္၊ ေမွာင္ႀကီးကင္း ေပ်ာက္၊ ငါ့စာေရာက္က၊ ငါ့ေအာက္ပညာ၊ ႏုေသးစြာသား၊ သမၻာမျပန္႔၊ လူအဝွန္႔အား၊ စိတ္ ျပားပညာ၊ ပြားပါလိမ့္မည္၊ သူတုိ႔ရည္၍၊ သာၾကည္ရႊင္လန္း၊ လကၤာညႊန္း - ရပါေၾကာင္း ဝန္ခံေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ဤဘူရိဒတ္လကၤာႀကီးႏွင့္ ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းပ်ိဳ႕တုိ႔ကုိ ေရးသားၿပီးေနာက္ ျပည္သူအမ်ားတုိ႔သည္ ဆရာေတာ္၏ ဥာဏ္ရည္အစြမ္းကုိ ေလးစားၾကည္ညိဳၾကသည္။ ဘုရင္ႏွင့္ မွဴးမတ္အသုိင္းအဝန္းမွလည္း ဆရာေတာ္၏ စာမ်ားကုိ အင္းဝေရႊနန္းေတာ္ႀကီး အတြင္း၌ စာပြဲ သဘင္ခံ၍ ၾကားနာၾကၿပီးလွ်င္ ေရႊပန္း၊ ေငြပန္း၊ ေရႊေပါက္ေပါက္၊ ေငြေပါက္ေပါက္တုိ႔ျဖင့္ ႀကဲေျမႇာက္ကာ ေကာင္းခ်ီးႏုေမာ္ သာဓုေခၚၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ရဟန္းဘဝကုိ ရယူခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ မိမိဘဝကုိ စာေပ၌သာ ျမႇဳပ္ ႏွံထားခဲ့၏။ ယင္းသုိ႔ ျမႇဳပ္ႏွံကာ စာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားကုိ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ေတာ္မူရင္း တပည့္ စာသင္သားမ်ားကုိလည္း စာေပပုိ႔သျခင္း အလုပ္မ်ားကုိ မလစ္ဟင္းေစဘဲ ေဆာင္ရြက္ေနသည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ - စိတ္ျပားေဝခြဲ၊ ၾကံႏိႈက္နဲလ်က္၊ စာပြဲခံခံ၊ စာအံေသာင္းေသာင္း၊ တပည့္ေပါင္းကုိ၊ ျဖားေယာင္းပစၥည္း၊ ျဖည့္သိမ္းဆည္း၍၊ ေဟာနည္းသြယ္ျပား၊ ရွင္ေတာ္ၾကားသုိ႔၊ နားပါးဝင္ ေၾကာင္း၊ သင္လုိက္ေရွာင္း၏၊ မေကာင္းဝန္တုိ၊ အကုသို္လ္ကား၊ ၊ ငါ့ကုိ မခ်စ္ ပစ္ေစ ေသာ။ ဟု ဇာတ္ေပါင္းခန္းပ်ိဳ႕ နိဂုံး၌ စပ္ဆုိေတာ္မူေလသည္။ ဤသုိ႔ စာေပျပဳစုျခင္း၊ ပုိ႔ခ်ျခင္းတုိ႔ကုိ လုပ္ေဆာင္လာရေသာအခါ၌ ယခင္ႏွစ္မ်ားစြာက နန္းေတာ္တြင္းဝယ္ ေပ်ာ္ပါး ေမာ္ၾ<ြကားေနခဲ့ေသာ အခိ်န္တုိ႔ကုိ ႏွေျမာလာဟန္ ရွိသည္။ ယခုမူကား ရဟန္းဘဝကုိ ရယူႏုိင္သျဖင့္ ၾကည္ႏူးမဆုံး ရွိလာသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ မိမိဘဝႏွင့္ ဆက္စပ္၍ ၅၅ဝ-ဇာတ္၊ ဝီသတိနိပါတ္မွ ဟတၴိပါလဇာတ္ကုိ သြား၍ သတိရေလဟန္ရွိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ ဇာတ္ေတာ္မွာ ေလာကီအာ႐ုံ႔ ကာမဂုဏ္တုိ႔ကုိ ပယ္ခြာ၍ ေတာထြက္ၿပီး တရားဓမၼ တုိ႔ကုိ အားထုတ္သင့္ေၾကာင္း ျပဆုိေသာ ဇာတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ ဆရာေတာ္သည္ ထုိဇာတ္ေတာ္ႀကီးကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ စဥ္းစားမိ႐ုံမွ် မကဘဲ ဘုရင္ မင္းေခါင္အားလည္းေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ ဘုရင္မင္းေခါင္ႏွင့္ မိဖုရားႀကီးအတုသိရိမာယာေဒဝီ တုိ႔သည္ အလြန္ႏွစ္သက္ေတာ္မူၾကသျဖင့္ ထုိဇာတ္ေတာ္ႀကီးကုိ ပ်ိဳ႕တစ္ေစာင္ ဖြဲ႕စီေတာ္မူပါရန္ ကုိပင္ ဦးတင္ေလွ်ာက္ထားၾကကုန္၏။ ထုိအေၾကာင္းကုိ ကုိးခန္းနိဂုံး၌- နည္းေလွ်ာက္ၾကံမိ၊ ဟတၴိပါလ၊ ဇာတကဟု၊ ဓမၼျမဳေတ၊ ေဟာၾကားေပေသာ္၊ ထဲေန ရပ္ေအာင္၊ သာစည္ေဘာင္တြင္၊ မင္းေခါင္ဒုတိယ၊ တုိ႔ေမြးဘလွ်င္၊ နားဝျငိမ့္ျငိမ့္၊ ႏွစ္သိမ့္ ၾကည္စြာ၊ ေတာင္းပန္ထြာသည္၊ ၊ တန္ဆာဆင္စိမ့္ေသာေၾကာင္းတည္း။ ဟူ၍ ဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူခဲ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိပ်ိဳ႕ကုိ ခ်က္ခ်င္း ဖြဲ႕ဆုိ ေရးသားျခင္း မျပဳႏုိင္ခဲ့ေပ။ သကၠရာဇ္ ၈၅၈-ခုႏွစ္၊ အသက္ ၂၈-ႏွစ္အရြယ္တြင္ ' တန္တားဦးတည္ မဂၤလာေစတီ ေမာ္ကြန္း ' ကုိ ေရးစပ္ခဲ့သည္။ ထုိေစတီေတာ္အေၾကာင္းကား ဤသုိ႔တည္း။ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္ သည္ နန္းတက္ေတာ္ မမူမီ အိမ္ေရွ႕မင္းသား ဘဝက တန္တားဦးအရပ္၌ ညဥ့္အခါတုိင္းလုိလုိပင္ အေရာင္အဝါမ်ား ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ျဖစ္သည္ကုိ ျမင္ရေသာေၾကာင့္ ဒု႒ဂါမဏိမင္းႀကီးသည္ မဟာေစတီေတာ္ႀကီးကုိ တည္ေတာ္မူသည့္ကာလ နိမိတ္ထင္ရွား ျပဘိသကဲ့သုိ႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ေတာ္မူ၏။ မင္းေခါင္သည္ ထုိတန္တားဦးအရပ္၌ ေနာင္အခါတြင္ ေက်ာင္းႏွင့္ ေစတီတည္ မည္ဟုလည္း အၾကံအစည္ ျဖစ္ခဲ့၏။ သုိ႔ႏွင့္ သကၠရာဇ္ ၈၄၂-ခုႏွစ္တြင္ မင္းအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိ ေသာ အခါ၌ ေရွးဦးစြႊာ ေျမတလင္းကုိ ညိႇ၍ ေက်ာင္းေဆာက္ေတာ္မူသည္။ မဂၤလာေစတီေတာ္ကုိ တည္ေတာ္မူသည့္ အခါ၌ကား ၿပီးလြယ္ ျဖစ္လြယ္ တည္ေတာ္ မမူဘဲ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ၾကပ္မတ္ကြပ္ကဲ၍ တည္လုပ္ေတာ္မူသည္။ ထုိသုိ႔ တည္လုပ္ေတာ္မူရာတြင္ ေျမေအာက္ ဌာပနာတုိက္ကုိသာလွ်င္ စီရင္၍ ထားခဲ့၏။ အလယ္ဌာပနာကုိမူ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ၏ ဓာတ္ေတာ္ ေမြေတာ္ အစစ္မ်ား ရမွသာလွ်င္ ဌာပနာ၍ ပူေဇာ္ေတာ့မည္ဟု ဆုိင္းငံ့ထားခဲ့ ေလသည္။ ထုိုိသုိ႔ ဆုိင္းငံ့ထားခဲ့ရာ ၁၆-ႏွစ္ခန္႔အၾကာ သကၠရာဇ္ ၈၅၈-ခု၊ နယုန္လဆန္း ၉- ရက္၊ ေသာၾကာေန႔တြင္ ဓာတ္ေတာ္ပုိ႔ အခမ္းအနားကုိ က်င္ပၿပီးေနာက္ နယုန္လဆန္း ၁၃- ရက္၊ အဂၤါေန႔တြင္ ဌာပနာမႈ အခမ္းအနားကုိ စီရင္ေတာ္မူသည္။ ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရ အရွင္ျမတ္သည္ ထုိတန္တားဦးတည္ မဂၤလာေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ ဓာတ္ေတာ္ ဌာပနာပြဲ အေၾကာင္းကုိ အေသးစိတ္ ေလ့လာေတာ္မူလ်က္ ' သုံးဆယ့္ႏွစ္ပါး၊ ထင္ရွားလကၡဏာ၊ ' အစခ်ီ တန္တားဦးမဂၤလာေစတီေမာ္ကြန္းကုိ ေရးသားစီကုံးေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ ' ၾကားပိမ့္နတ္ရွင္၊ ေရႊနားဆင္ေလာ့၊ ' အစခ်ီ ဆင့္ပြားေမာ္ကြန္း တစ္ေစာင္ကုိ လည္း ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ နရပတ္ိလက္ထက္ သွ်င္မဟာရ႒သာရပင္ စပ္ဆုိသည္ဟု ေရွးသူေဟာင္း တုိ႔ ဆုိစမွတ္ ျပဳၾကသည္။ ဤေမာ္ကြန္းမွာလည္း မဂၤလာေစတီေမာ္ကြန္းပင္ ျဖစ္၏။ သွ်င္မဟာရ႒ သာရ ေရးသားသည္ဟူ၍ကား အတိအက် မေတြ႕ရေပ။ လက္ဝဲေနာ္ရထာေလွ်ာက္ထုံးတြင္ ေတာင္တြင္းဆရာေတာ္က- ၾကားပိမ့္နတ္ရွင္ခ်ီသည့္ တန္တားဦးတည္ကုိ သွ်င္ရ႒သာရ လုပ္ျပန္သည္ဟူ၍ သုတ ႏွင့္ ျပည့္စုံသည့္ ေရွးသူေဟာင္းတုိ႔ ေျပာစဥ္ရွိသည္။ တစ္ခ်က္မွာလည္း သွ်င္ရ႒သာရလုပ္ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ ျဖစ္ေစ စာသြားကုိ ဆင္ျခင္ေသာ္ အနက္အဓိပၸာယ္ အႏွစ္ သာရ ရွိေပသည္ ျဖစ္၍ ပညာရွိတုိ႔ မွတ္သားေလာက္ေသာေၾကာင့္ သုံးပါးစုမွာ ဆရာသြင္း တန္သည့္အရာကုိ သြင္းလုိက္ေပသည္။ ဟု ေျဖဆုိခဲ့သျဖင့္ ဒုတိယေျမာက္ ေဖာ္ျပေသာ ေမာ္ကြန္းကုိကား ဆရာစဥ္ မွတ္သားခ်က္အရသာ သိရွိရေပဦးမည္။ သကၠရာဇ္ ၈၆၃-ခုႏွစ္တြင္ ဘုရင္မင္းေခါင္ နတ္ရြာစံသျဖင့္ သားေတာ္ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ သည္ ထီးနန္းအေမြကုိ ဆက္ခံ၍ မင္းျပဳေတာ္မူသည္။ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ႏွင့္ သွ်င္မဟာရ႒သာရ တုိကား ငယ္စဥ္က နန္းတြင္း၌ အတူၾကီးျပင္းလာၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္၏။ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ သည္ ငယ္ေပါင္းဆရာေတာ္ သွ်င္မဟာရ႒သာရအား ေက်ာင္းေဟာင္းတြင္ ေက်ာင္းသစ္ဆင့္ကာ ေဆာက္လုပ္တင္လွဴ၍ ပစၥည္းေလးပါးဒကာ ခံေတာ္မူသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ သံဝရပ်ိဳ႕ နိဂုံး၌ လည္း- ဘုန္းသန္နရပတိ၊ ထြတ္ခုိင္ျပီ႕လည္း၊ တစ္မိတစ္ဖ၊ မျပားၾကသုိ႔၊ ယွဥ္ထလက္စြဲ၊ မ ကြဲမေကြ၊ တစ္ေနရာတည္း၊ ေနလည္းေနေလ့၊ ေတြ႕လည္းေတြ႕ခ်င္၊ ျမင္လည္းၾကင္ခ်စ္၊ ငယ္ ကြၽမ္းျဖစ္၍၊ ေက်ာင္းသစ္ဆင့္ေလာင္း၊ ေက်ာင္းေဟာင္းမလပ္၊ ႏွစ္ဆြမ္းကပ္၏၊ ဟု ေဖာ္ျပခဲ့ေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ နရပတိလက္ထက္တြင္ ပုံေတာင္ႏုိင္ေမာ္ကြန္း၊ ဝတ္႐ုံေက်ာင္းဘြဲ႔ေမာ္ကြန္း၊ ဂမၻီသာရပ်ိဳ႕ ဆုံးမစာတုိ႔ကုိ ေရးသား စီရင္ေတာ္မူသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္ႏွင့္ မိဖုရားႀကီးတုိက ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ဖူးေသာေၾကာင့္ ဟတၴိပါလ ေခၚ ' စတုဓမၼသာရကုိးခန္းပိ်ဳ႕' ႀကီးကုိ အသက္ ၅၅-ႏွစ္ အရြယ္၌ ေရးသားဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူသည္။ ထုိပ်ိဳ႕ကုိ သကၠရာဇ္ ၈၈၅-ခု၊ တပုိတြဲလဆန္း ၁၂-ရက္၊ စေနေန႔၌ ပုရပုိက္ေပၚတြင္ အကၡရာတင္၍ ၿပီးစီးခဲ့ေၾကာင္းကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း ဖြဲ႕ဆုိျပထားသည္။ အစြန္းငါးခု၊ ပသွ်ဳအ႒၊ ဒီဃသကၠရာဇ္၊ ေရာက္လစ္ေသာခါ၊ တစ္ရာသီတည္း၊ ကုံ တြင္ခ်ည္းလွ်င္၊ ေဝးစည္းၿဂိဳဟ္စု၊ ေပါင္းလုနီးနီး၊ မုိးစည္တီးသုိ႔၊ သီးသီးႏွံ႔ေခ်ာက္၊ ကိန္းခန္း ေလ်ာက္ျဖင့္၊ ေျမာက္ခြင္တရွက္၊ စစ္ကုိင္းဘက္က၊ ၾကက္ယက္အင္းဝ၊ ညြတ္မွ်ကမ္းနား၊ မအားေျခခ်၊ ကူးၾကဆဲဆဲ၊ တပုိ႔တြဲ၌၊ ေရာင္ကဲပဝင္း၊ လမင္းျဖဴစင္၊ ထြန္းထင္ၿပဲ႕ၿပဲ႕၊ တစ္ဆယ့္ ႏွစ္ရက္၊ လက္ကားမကာရ၊ ၿပိႆစဥ္းျမတ္၊ နကၡတ္ေရာဟဏီ၊ တိထီဆယ္ေစ့၊ စေန ေန႔ဝယ္၊ ထုိေရြ႕မလွဲ၊ ေနၿမဲတုိင္းပင္၊ ေမတၱာရႊင္လ်က္၊ စာသင္ပ်က္စဥ္၊ က်က္လွ်င္ႏႈတ္လြတ္၊ အၿပီးသတ္၍၊ ေရးမွတ္ပုရပုိက္၊ တင္တုံလုိက္မွ၊ ေသာင္းတုိက္ဇမၺဴ၊ လူတုိ႔နာခန္႔၊ ပညာျဖန္႔ သည္၊ ၊ ႏုိးခန္႔ႏွလုံးမေျပာင္းတည္း။ ဆရာေတာ္သည္ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္၏ ဆႏၵေတာ္ကုိ ဘုရင္မင္းျမတ္ မရွိသည့္ ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာမွ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ုျဖင့္ ေရးစပ္ျဖည့္ဆည္းႏုိင္ေလေတာ့သည္။ အသက္ ၂၅-ႏွစ္ခန္႔ကပင္ ေတာင္းပန္ထားခဲ့ေသာ္လည္း မေရးသားႏုိင္ခဲ့သျဖင့္ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ကုိ ေရးသားၿပီးခ်ိန္ တြင္ ဆရာေတာ္သည္ မင္းေခါင္ႏွင့္ မိဖုရားတုိ႔အား အမွတ္ရ တမ္းတမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာ ေတာ္သည္ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ႀကီးကုိ မၾကားနာႏုိင္ေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ မင္းႏွင့္ မိဖုရားတုိ႔အား ငါသည္ ဤစာကုိးခန္းကုိ ျပဳစု၍ ရအပ္ေသာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ကို အမွ်ေဝငွပါသည္၊ ငါ၏ ဒါယကာ မင္းမ်ိဳး ေဆြစုံတုိ႔သည္ ေရာက္ေလရာ ဘုံဗိမာန္မွ အမွ်ယူၾကပါေစ၊ ဟူ၍ ကုသုိလ္အမွ်ကုိ ေဝငွေတာ္မူ ခဲ့ပါသည္။ ဤသည္ကုိ ရည္၍ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕နိဂုံး၌- အရင္းအခ်ာ၊ ငါ့တကာႏွင့္၊ ငါသာရဟန္း၊ လူဝယ္ထြန္းသုိ႔၊ ရႊင္ပန္းမညိႇဳး၊ လြန္ျမတ္ ႏုိးလ်က္၊ မင္းစုိးေဆြစုံ၊ ေရႊဘုံေပ်ာ္ေညာင္း၊ ဗိမာန္ေျပာင္းလည္း၊ ဇာတ္ေပါင္းၿပီးခ်ဳပ္၊ စာကုိး အုပ္ျဖင့္၊ ထုပ္ထုပ္ပုိက္ပုိက္၊ သၿဂႋဳဟ္လုိက္၏၊ တုိက္ရုိက္နတ္နား၊ ၾကားပါေလ၍၊ နာေစခလုိ၊ ေတာင့္တဆုိသည္၊ ၊ ကုသုိလ္ေဝငွဆင့္ေလာင္းတည္း။ ဟု ဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူခဲ့ေပသည္။ ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ႀကီးကိုိ ေရးစပ္သီကုံးၿပီးေသာ ႏွစ္မွာ ပင္ အင္းဝျပည္ႀကီး ပ်က္စီးရန္ ဖန္တီးလာေတာ့သည္။ မုိးညႇင္းစလုံႀကီးသည္ မင္းနရပတိ၏ ႏုိင္ငံေတာ္သုိ႔ ဝင္ေရာက္ ထုိးစစ္ဆင္လာခဲ့၏။ မင္းနရပတိ္သည္လည္း တပ္ေပါင္း ၁၅-တပ္တုိ႔ျဖင့္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ခ်ီတက္တုိက္ခုိက္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ မုိးညႇင္းစလုံ၏ အင္အားကုိ မခံႏုိင္သျဖင့္ တပ္ေတာ္အားလုံး အဆီးအတားမရွိဘဲ ဖ႐ုိဖရဲ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ဤတြင္ အင္းဝၿမိဳ႕ေတာ္ တစ္ခုလုံးလည္း က်ီးလန္႔စာစား ျဖစ္ေနၾကရေလသည္။ သကၠရာဇ္ ၈၈၆-ခုႏွစ္သုိ႔ ကူးေျမာက္လာခဲ့ေသာ္ကား အေျခအေနမွာ ပုိ၍သာ ဆုိးရြား လာေတာ့သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ျပည္ဘုရင္သတုိးမင္းေစာကလည္း မုိးညႇင္းစလုံႀကီး ဘက္မွ ကူညီ၍ တုိက္ခုိက္ျပန္သည္။ တုိက္ေလသမွ်လည္း မုိးညႇင္းးစလုံႀကီးႏွင့္ သတုိးမင္းေစာ တုိ႔ကသာလွ်င္ ႏုိင္သည္ခ်ည္း ျဖစ္ခဲ့၏။ သုိ႔ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ထုိးစစ္ဆင္လာခဲ့ရာ အင္းဝၿမိဳ႕ေတာ္ အနီးသုိ႔ပင္ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ ထုိစစ္ပြဲတြင္ ဘုရင္နရပတိ၏ လက္႐ုံးတစ္သူလုိ အားျပဳေတာ္မူရေသာ စာဆုိေတာ္ သွ်င္အဂၢသမာဓိ၏ ဖခင္ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕စားႀကီး ဘယေက်ာ္သူလည္း ေတာင္ပလူတြင္ က်ဆုံးခဲ့ ရ၏။ ဤသုိ႔ အေျခအေနအရပ္ရပ္ ယိမ္းယုိင္လာသျဖင့္ ဘုရင္နရပတိလည္း ၿမိဳ႕မွထြက္၍ အေရွ႕ ဆင္ေကာင္းဝက္ဝင္အရပ္သုိ႔ ဆုတ္ခြာ တိမ္းေရွာင္ခဲ့ရေလသည္။ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ ဘုရင္ရပတိ မရွိလွ်င္ မုိးညႇင္းစလုံသည္ ကတိထားရင္းအတုိင္း အင္းဝ ေရႊနန္းကုိ သတုိးမင္းေစာအား တင္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သုံးရက္ခန္႔ရွိလွ်င္ မုိးညႇင္းစလုံလည္း ဆင္ေကာင္း ျမင္းေကာင္းတုိ႔ကုိ ယူ၍ စစ္ကုိင္းဆိပ္မွ ကူးၿပီးလွ်င္ မုိးညႇင္းသုိ႔ ျပန္ေလသည္။ မုိးညႇင္းစလုံျပန္လွ်င္ ျပည္ဘုရင္ သတုိးမင္းေစာလည္း အင္းဝတြင္ ရွိေသာ လူႀကီး သူႀကီးတုိ႔ကုိ သိမ္းယူ၍ စုန္ေတာ္မူသည္။ ထုိအခါ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ နရပတိ၏ မိဖုရား ဓမၼာေဒဝီမွ ဖြားျမင္ေသာ သမီးေတာ္ သီရိဘုန္းထြတ္သည္ အထိန္းေတာ္ႏွင့္ ကြဲေနသျဖင့္ အသက္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ မင္းသမီးကေလးမွာ မေယာင္မလည္ ျဖစ္ေနခဲ့၏။ သတုိးမင္းေစာသည္ ထုိမင္းသမီးကေလးကုိ လည္း သိမ္းယူေတာ္မူခဲ့၏။ ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရကုိလည္း ပင့္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ထုိအခါ ဆရာေတာ္သည္ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ႀကီးကုိလည္း ေဆာင္ယူလုိသျဖင့္ တပည့္မ်ားထံ မွ သိမ္းဆည္းေတာ္မူခဲ့ရာ ရွစ္ခန္းကုိသာ ျပန္လည္ရရွိ၍ ဇာတ္ေပါင္းခန္းျဖစ္ေသာ နဝမခန္းကုိကား မရရွိခဲ့ေပ။ ထုိရွစ္ခန္းကုိသာ ယူေဆာင္၍ ျပည္ဘုရင္ပင့္ေဆာင္ရာ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာသုိ႔ လုိက္ပါေတာ္မူခဲ့ရေလသည္။ ျပည္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိသည္တြင္ သတုိးမင္းေစာက ဆရာေတာ္ႏွင့္ မင္းသမီး သီရိဘုန္းထြတ္တုိ႔ကုိ ရည္ရြယ္၍ အင္းဝကုိ ငါခ်ီေတာ္မူသည္တြင္ သွ်င္တစ္ဆူ လူတစ္ ေယာက္လည္း ရခဲ့သည္၊ ဟု ႀကိမ္းပေတာ္မူေလသည္။ ဤေနရာတြင္ ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရ ျပည္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိေသာ သကၠရာဇ္ကုိ ၈၈၅-ခုဟုလည္းေကာင္း၊ ၈၈၆-ခုဟုလည္းေကာင္း အမွတ္အသား အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသည္။ စာဆုိေတာ္ မ်ား အတၴဳပၸတၱိက်မ္းတြင္ သကၠရာဇ္ ၈၈၇-ခု၊ ႏွစ္ဦးပုိင္းဟု တင္ျပထားသည္။ ထုိအဆုိအရ သုေသာ ဓိတမဟာရာဇဝင္ေတာ္ႀကီး၊ ဒုတိယတြဲ၌- သကၠရာဇ္ ၈၈၆-ခု၊ တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၄- ရက္၊ စေနေန႔တြင္ မုိးညႇင္းစလုံတုိက္၍ အင္းဝ ေရွးဦးစြာ ပ်က္သည္။ ဟု အတိအက် ဆုိထား သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အင္းဝပ်က္သည္မွာ သကၠရာဇ္ ၈၈၆-ခုႏွစ္ မကုန္မီ တစ္ရက္ကသာ ျဖစ္သည္။ အင္းဝသုိ႔ ေရာက္ရွိ၍ တစ္ရက္မွ်အတြင္း ျပည္ၿမိဳ႕သုိ႔ စုန္ဆင္းႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ သကၠရာဇ္ ၈၈၇-ခု၊ ႏွစ္ဦးပုိင္းအခ်ိန္၌ ျပည္ၿမိဳ႕သုိ႔ ၾ<ြကေရာက္ သည္ဟု ဆုံးျဖတ္သင့္ေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ ျပည္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိရာတြင္ အင္းဝေနျပည္ေတာ္၌ က်န္ေနရစ္ခဲ့ေသာ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕မွ ဇာတ္ေပါင္းခန္းကုိ စုံစမ္းရွာေဖြေတာ္မူခဲ့ေသး၏။ သုိ႔ရာတြင္ သတင္းအစ အနမွ် မရရွိသျဖင့္ ဇာတ္ေပါင္းခန္းကုိ ထပ္မံ ေရးသားရာ သကၠရာ္ ၈၈၈-ခုႏွစ္တြင္ ၿပီးစီးခဲ့ေလသည္။ ထုိအခါက်မွ လြန္ခဲ့ေသာ သုံးႏွစ္ခန္႔က ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့ေသာ ဇာတ္ေပါင္းခန္းကုိ စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕ တပည့္မ်ားထံမွ ျပန္ရခဲ့သည္။ ဤျဖစ္ရပ္ကုိ အေျခခံ၍ ဆရာေတာ္သည္ ဇာတ္ေပါင္း ခန္း၏ ျဖစ္ရပ္မွာ သွ်င္မဟာဗုဒၶေဃာသ၏ ဝိသုဒၶိ္မဂ္က်မ္းႏွင့္ တူေနသည္၊ ဝိသုဒိၶမဂ္က်မ္းကုိ ေရးသား ၿပီးစီးခ်ိန္ဝယ္ သိၾကားမင္းက ဝွက္ထားခဲ့သည္၊ ထပ္မံေရးသားျပန္ရာ ဒုတိယေျမာက္ ဝွက္ျပန္သည္၊ တတိယေျမာက္ ေရးသားၿပီးေသာ အခါမွ သိၾကားမင္းက ယခင္ႏွစ္မူကုိ ျပန္လည္ ေပးအပ္သည္၊ ယခုလည္း ထုိအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ တူေနေခ်ၿပီ၊ ဇာတ္ေပါင္းခန္းကုိ မပ်က္မစီး ျပန္လည္ရရွိျခင္းမွာလည္း ဆင္ျဖဴရွင္ သတုိးမင္းေစာ၏ နားတန္ဆာအလုိ႔ငွာ ျပန္လည္ ရရွိျခင္း ျဖစ္ေပသည္၊ ဟု ႏွလုံးသြင္းမိသည့္အေလ်ာက္ က်မ္းၿပီး နိဂုံး၌- ဗုဒၶေဃာသာ၊ ဆရာေထရ္ျမတ္၊ ကဝိထြတ္လွ်င္၊ ပိဋကတ္ႏႈတ္၊ နက္စံထုတ္သား၊ ဝိ သုဒိၶမဂ္၊ သစ္စက္စက္ကုိ၊ သုိဝွက္သိၾကား၊ ကြယ္ရာထားမွ၊ စီးပြားရွာရွာ၊ ႏွင္းျပန္လွာသို႔၊ ဤစာဇာတ္ေပါင္း၊ သုံးႏွစ္ေအာင္း၍၊ အေၾကာင္းမသိ၊ ေပ်ာက္ကြယ္ရွိလ်က္၊ ဇာတ္ိ႐ုိက္ရာ၊ နန္းဖြင့္ခါႏွင့္၊ ၾကမၼာခိ်န္သင့္၊ လင့္ေသာႀကိဳက္ဝယ္၊ တစ္တုိက္စၾကဝဠာ၊ ကြၽန္းခ်ာႏွိပ္နင္း၊ မင္းတုိ႔စီးတန္၊ မွန္သည္လကၡဏာ၊ အဂၤါၾကံ႐ုံ၊ စြယ္စုံပ်ိဳလူး၊ ေရွ႕စူးရဲမာန္၊ လ်င္ထန္သန္ၾ<ြကား၊ စြမ္းအားျခေသၤ့၊ လွေျမ့ဆင္းေရာင္၊ ေငြေတာင္အတူ၊ ဆင္ျဖဴေပါက္ႀကီး၊ ရေျမာက္ၿပီးေသာ္၊ ေဝနီးေျပာင္ေျပာင္၊ တန္ခုိးေရာင္ျဖင့္၊ ရန္ေမွာင္ေဖ်ာက္ပယ္၊ ပင္လယ္ေခ်ာက္ေမႊ၊ သေရေခတၱ ရာ၊ ျမစ္ညာအင္းဝ၊ ျမန္မာ့တုိင္းလုံး၊ ယူက်ဳံးႏုိင္ငံ၊ ေနလစံသုိ႔၊ ေမာင္ႏွံလႊမ္းမုိး၊ ႏွစ္ျပည္စုိးသား၊ မင္း႐ုိးမင္းသား၊ မင္းတရား၏၊ ေရႊနားတန္ဆာ၊ ရတနာဟု၊ သဒၶါႏိႈးေဆာ္၊ နတ္မ်ားေဖာ္ သည္၊ ၊ ဘုန္းေတာ္အတုမဲ့ေတာင္းတည္း။ ဟု စပ္ဆုိေတာ္မူေလသည္။ ျပည္ဘုရင္ သတုိးမင္းေစာသည္ မိမိပင့္ ေဆာင္လာေသာ ဆရာေတာ္အား ျပည္ၿမိဳ႕မွ ဆရာေတာ္ ပညာေက်ာ္မ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္လုိ၍လည္းေကာင္း၊ ဆရာေတာ္၏ အရည္အေသြးကုိ သိေစခ်င္၍လည္းေကာင္း တစ္ေန႔တြင္ နန္းေတာ္သုိ႔ ပင့္၍ ဆြမ္းကပ္ပြဲ ျပဳလုပ္သည္။ ထုိအထဲတြင္ ျပည္ျမဳိ႕မွ ပညာတတ္ဆရာေတာ္ အမ်ားအျပား ပါ႐ုံမွ်မက လာေရာက္ၾကေသာ မွဴးမတ္ပရိသတ္ မ်ားလည္း နန္းေတာ္တြင္းဝယ္ ျပည့္နက္ေနခဲ့သည္။ ထုိပရိသတ္ အလည္တြင္ ျပည္ဆရာေတာ္ တုိ႔အား သတုိးမင္းေစာက အင္းဝေရႊျပည္ေတာ္က သွ်င္မဟာရ႒သာရဆရာေတာ္သည္ က်မ္း ဂန္တတ္၏ေလာ၊ ေမးေလွ်ာက္ေလသည္။ ထုိအခါ ျပည္ဆရာေတာ္တုိ႔က အရွင္မဟာရ႒သာရ သူျမတ္သည္ က်မ္းဂန္ မေထာင္းတာ ရွိေပ၏၊ ဟု မိန္႔ေတာ္မူၾကေလသည္။ ဤသုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူၾကလွ်င္ သွ်င္မဟာရ႒သာရဆရာေတာ္က ငါ့ကုိပင္ မေထာင္းတာဟု ဆုိေလဘိသည္ဟု ႏွလုံးေတာ္ ရွိျပန္၍ မေထာင္းတာသည္ မည္သုိ႔ေသာ စကားနည္း၊ ပါဠိေလာ၊ အနက္ေလာ၊ ပါဠိဆုိလွ်င္ မည္သုိ႔ အနက္ေပး၍ အနက္ဆုိလွ်င္ မည္သုိ႔အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိမည္နည္း၊ မည္သည့္အဓိပၸာယ္ကုိ ေဆာင္သည့္ ေဝါဟာရနည္း၊ ဟု ပရိသတ္အလည္တြင္ ရဲဝံ့စြာ ျပန္လည္ ေမးျမန္းေတာ္မူရာ ျပည္ဆရာေတာ္တုိ႔လည္း မည္သုိ႔မွ် ဆုိႏုိင္ျခင္း မရွိၾကဘဲ ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနၾကေလေတာ့သည္။ ထုိအဓိပၸာယ္ သွ်င္မဟာရ႒သာရသူျမတ္က မည္ကဲ့သုိ႔ ျပန္လည္ ရွင္းလင္း ေပးသည္ဟူ၍ကား အမွတ္အသား မေတြ႕ရေပ။ ျပည္ဆရာေတာ္တုိ႔ထံက စကားျပန္မရေသာ ေၾကာင့္ ဖြင့္ဆုိေျပာၾကားျခင္း မရွိခဲ့ဟန္တူေပသည္။ ျပည္ဘုရင္ ဆင္ျဖဴရွင္ သတုိးမင္းေစာလည္း ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရအား ပုထုိး ေက်ာင္း၊ ေတာင္ခြင္ေက်ာင္း၊ မင္းတုန္းေက်ာင္းဟုဆုိအပ္ေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး သုံးရပ္တုိ႔ကုိ လွဴဒါန္းပူေဇာ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ ' မဟာသံဃရာဇာ ' ဟူေသာ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ျဖင့္ သာသနာပုိင္ အရာကိုလည္း ခန္႔ထားပူေဇာ္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ကား ျပည္ဘုရင္သည္ ဆရာေတာ္အား ဆထက္တန္ဖုိးၾကည္ညိဳေတာ္ မူသျဖင့္ ေရႊဆံေတာ္ဘုရား ေျမာက္ဘက္မွ ထီးျဖဴ႐ုံေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကုိလည္းေကာင္း၊ တျပက္သာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကုိလည္းေကာင္း လွဴေတာ္မူျပန္သည္။ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္လည္း လုိေလေသး မရွိေအာင္ ေထာက္ပံ့ေတာ္မူေလသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ သံဝရပ်ိဳ႕ နိဂုံး၌- အညာကသည္၊ ဤေရႊျပည္သုိ႔၊ အၾကည္ေရာက္ေအာင္၊ သာေဆာင္သိမ္းျပဳ၊ သား ႏွယ္ယုလ်က္၊ ဆင္ျဖဴ႕သခင္၊ နန္းရွင္မင္းစုိး၊ လြန္ျမတ္ႏုိး၍၊ ပုထုိးေတာင္ခြင္၊ မင္းတုန္းတြင္၌၊ ေက်ာင္းထင္သုံးပါး၊ ေရွးဖ်ားလွဴၿပီး၊ ႀကီးသည့္အရာ၊ ေျမာက္ထုိက္စြာဟု၊ မဟာသံဃရာဇာ၊ မည္သာအေက်ာ္၊ သမုိက္ေခၚမွ၊ ဆံေတာ္ရွင္ေျမာက္၊ ေဆာက္သည့္သခၤမ္း၊ ထီးျဖဴျငမ္း၌၊ ေဆးကြမ္းလက္ဖက္၊ ႏွစ္ခြက္ဟင္းထူး၊ စားေတာ္ဦးႏွင့္၊ သင္ျဖဴးယြန္းျဖစ္၊ ကညစ္ေဂၚလီ၊ သုံလီေရာင္ဖိတ္၊ သပိတ္သံလုပ္၊ ပိတ္အုပ္သကၤန္း၊ ရဟန္းပရိကၡရာ၊ ေစ့စုံစြာလွ်င္၊ ဝိသာရဒ၊ ဆင္လွစြယ္ရွင္၊ ျဖဴစင္ယပ္ဝန္း၊ အဆန္းအၾကယ္၊ ပင္လယ္သခၤ၊ စသည္မက်န္၊ အိပ္ဖန္တြင္း ျပင္၊ ထမ္းစင္ေဆာင္ရြက္၊ ဝတ္ခ်က္ထီးစြဲ၊ အၿမဲေရခပ္၊ လွဴကြၽန္အပ္၏၊ ေဆာင္းစပ္ခါခ်ိန္၊ ကထိန္မခြၽတ္၊ သဒၶါညြတ္၍၊ ဂူထြတ္တရွက္၊ တျပက္သာေက်ာင္း၊ ႏွစ္တန္ေလာင္းေသာ္၊ ေရွးေႏွာင္းငါးႀကိမ္၊ စည္းစိမ္ငါးရပ္၊ ငါးေက်ာင္းထပ္၏၊ ဟု ဖြဲ႕ဆုိ ျပမွာေတာ္မူခဲ့၏။ ဆင္ျဖဴရွင္ သတုိးမင္းေစာ နတ္ရြာစံေသာအခါ သားေတာ္ ဘုရင္ေထြးသည္ ထီးနန္းကုိ ဆက္ခံေလသည္။ ဘုရင္ေထြးလက္ထက္လည္း ဆရာေတာ္အား ခမည္းေတာ္မင္းတရား လက္ထက္ကကဲ့သုိ႔ပင္ ဆက္လက္ကုိးကြယ္ေတာ္မူသည္။ ျပည္ဘုရင္ေထြးက ဆရာေတာ္အား ျပည္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ေရႊေတာင္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အၾကား အခြန္တစ္ေသာင္းထြက္ေသာ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္အတြင္း ေလးမ်က္ႏွာ တန္တုိင္း မီးတားႏွင့္တကြ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား၊ မဂၤလာေစတီေတာ္၊ တန္ေဆာင္း ဓမၼအိမ္သိမ္၊ အရံေက်ာင္းေပါင္း မ်ားစြာတုိ႔ႏွင့္ ေရႊနန္းေတာ္ႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ် ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္း ေတာ္ႀကီးကုိလည္း ေဆာက္လုပ္တင္ လွဴေတာ္မူေလသည္။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကုိ ေရႊနန္းေတာ္ႀကီး ကဲ့သုိ႔ ဗိမာန္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ' ေရႊနန္းေတာ္ဗိမာန္ေက်ာင္း ' ဟုပင္ နာမည္သမုတ္ေတာ္ မူသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ သံဝရပိ်ဳ႕ နိဂုံး၌ပင္- ခမည္းေတာ္ရင္း၊ ႏွစ္ျပည္မင္းလွ်င္၊ ေဆာက္ႏွင္းခဲ့တုိင္း၊ ကိန္းခမ္းပုိင္းျဖင့္၊ ဖုန္းလိႈင္း သားေတာ္၊ လုိျပည့္ေသာ္ကား၊ ေကာ္ေရာ္ႏွစ္သက္၊ ငါ့လက္ထက္လည္း၊ တုိးတက္မည္သာ၊ ငါ့ဆရာဟု၊ သဒၶါေလေလ၊ ညြတ္႐ုိေသလ်က္၊ သေရေခတၱရာ၊ ေအာင္ျခာတမြတ္၊ နဂုိထြတ္မွ၊ ေတာင္ျမတ္အတာ၊ ေရွ႕မ်က္ႏွာ၌၊ ႐ႈသာဆုိင္းဆုိင္း၊ တန္တုိင္းဝန္းဆီး၊ လုံးႀကီးသစ္ရွည္၊ အသည္တစ္ေခ်ာင္း၊ တန္ေဆာင္းဓမၼအိမ္၊ ေရႊသိမ္တကြ၊ ဗုဒၶဓာတု၊ ေတာင္းဆုျပည့္လွ်င္၊ ဓာတ္ရွင္မ်ားစြာ၊ ဌာပနာသား၊ မဂၤလာေစတီ၊ မေဟသီႏွင့္၊ အစီတလ်ဥ္၊ ေက်ာင္းစဥ္ရံပတ္၊ ေရႊထြတ္ေရႊတုိင္၊ ရိပ္ၿမိဳင္သာဝွဲ၊ ပိႏၷဲခ်ိဳျမက္၊ သရက္ထန္းအုန္း၊ ဂမုန္းဇီဇဝါ၊ ျမညႇာသြယ္တင့္၊ ေရႊပြင့္စံကား၊ ခ်ယားကံ့ေကာ္၊ တစ္ေဖာ္ပုန္းညက္၊ လုိက္ဖက္သရဖီ၊ စုံစီပန္းမ်ိဳး၊ ေဆး႐ုိးဟလိဒၵိ၊ သိဂႋေဝရ၊ မရိစတုိ႔၊ ပည္းမွ်ထူထပ္၊ ရွစ္ရပ္မွီတင္း၊ ေရတြင္းသန္႔သက္၊ ျမစ္ထက္လင္းၾကည္၊ ခ်မ္းၿငိမ္းတည္လ်က္၊ မုိရည္မတင္၊ သဲခ်င္ခ်င္သား၊ ေျမျပင္အထိပ္၊ ျပည့္သိပ္သံဃာ၊ မ်ားစြာ လယ္ေက်း၊ ေစ်းလည္းနီးယွဥ္၊ ဥယ်ာဥ္ႏွစ္စုံ၊ ေသာင္းပုံခြန္ရ၊ ေက်ာင္းလွေရႊေတာင္၊ ထက္ ေခါင္စြင့္စြင့္၊ သုံးဆင့္သြန္းသြန္း၊ ေရႊနန္းေတာ္ဟန္၊ ေက်ာင္းဗိမာန္ကုိ၊ စိတ္သန္ၾကည္ျဖဴ၊ လွဴေတာ္မူ၏။ ဟု စပ္ဆုိေတာ္မူခဲ့၏။ ဆရာေတာ္သည္ သကၠရာဇ္ ၈၉၁-ခုႏွစ္တြင္ ဒါယကာ ဘုရင္ေထြးအား ဆုံးမေတာ္မူလုိ သျဖင့္ ဧကာဒသနိပါတ္ေတာ္လာ သံဝရဇာတ္ေတာ္ကုိ ဖြဲ႕စီ၍ ' သံဝရပ်ိဳ႕ ' ကုိ ေရးသားေတာ္မူ သည္။ နိဂုံး၌- သကၠရာဇ္သခ်ၤာ၊ ရွစ္ရာအစ၊ နဝအလယ္၊ ေႏွာင္းဆြယ္ဧက၊ လကားအာသဠ္၊ ေန႔မွန္ ဗုဒၶဝါ၊ ပုဏၰာျပည့္ညီ၊ တိထီဆန္းတက္၊ ဆယ့္ငါးရက္ဝယ္၊ ဟု ေရးစပ္ထားေသာေၾကာင့္ သကၠရာဇ္ ၈၉၁-ခု၊ ဝါဆုိလဆန္း ၁၅-ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ ေရးသား ၿပီးစီးေၾကာင္း သိရွိရေပသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ျပည္ဘုရင္ေထြးအား သံဝရမင္းသားႏွင့္ ပုံျပဳခုိင္းႏႈိင္းကာ စပ္ဆုိေတာ္ မူၿပီးလွ်င္ နိဂုံး၌လည္း ဆင္ျဖဴရွင္သား၊ မင္းတရားကုိ၊ စိတ္ဖ်ားလိမၼာ၊ ပြားစိမ့္ငွာလွ်င္၊ ဤစာေက်း ဇူးဆပ္သတည္း။ ဟု ဘုရင္ေထြးအတြက္ ရည္ညႊန္းခ်က္တုိ႔ကုိ တိက်စြာ ေဖာ္ျပစပ္ဆုိေတာ္မူေလ သည္။ ဆရာေတာ္သည္ အျခား ကဗ်ာလကၤာႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ အသစ္တုိ႔ကုိလည္း တီထြင္၍ ဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူခဲ့ေပသည္။ ပဒုမၼာၾကာဆုိနည္းရတု၊ မုတၱာရြဲသီဆုိနည္းရတု၊ ပုလဲတစ္တန္႔ သႏၲာတစ္တန္႔ဆုိနည္းရတု၊ ေတာင့္တဲတြန္႔ရတု၊ သန္လ်က္ခ်နည္းရတု၊ ဝဲ႐ုိက္ဝဲသြင္း ဆုံးမစာလကၤာ စသည္တုိ႔မွာ ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ တီထြင္မႈမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ ဆရာေတာ္ေရးသားခဲ့ေသာ စာေပမ်ားသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္၌ ထင္ရွားခဲ့သည္။ ျပည္သူတုိ႔၏ စိတ္ႏွလုံးကုိ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ေစခဲ့သည္။ အမွားအမွန္ကုိ ေဝဖန္ပုိင္းျခားႏုိင္ရန္ ထြန္းျပေတာ္မူခဲ့သည္။ ျမန္မာမႈ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၏ ပင္မျဖစ္ေသာ စာေပေရးထုံးတုိ႔သည္လည္း ေႏွာင္းေခတ္ပညာရွင္တုိ႔၏ အားကုိးရာ နည္းယူရာ ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။ ကဝိလကၡဏသတ္ပုံက်မ္းကုိ ေရးသားေသာ စိႏၲေက်ာ္သူကလည္း- ကဗ်ာက်မ္း၌လည္း အလြန္ရဲရင့္ေတာ္မူထေသာ၊ ႀကီးေသာပညာလည္းရွိေတာ္မူထ ေသာ၊ အႀကင္ရ႒သာရမည္ေသာ မဟာေထရ္သည္ ရွိ၏။ ထုိရ႒သာရမည္ေသာ မဟာ ေထရ္၏ နည္းကုိ အမွီျပဳ၍ ကဝိတုိ႔ မွတ္ရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကဝိလကၡဏာမည္ေသာ သတ္ပုံ ထူးကုိ ဖြဲ႕ဆုိေပအံ့။ ဟူ၍ ျမတ္ႏုိးေလးစားစြာ နည္းခံခဲ့ေလသည္။ ဤသုိ႔ ျမန္မာစာေပေလာက၏ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ ကဝိတစ္ဆူ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ စာဆုိ အေက်ာ္ သွ်င္မဟာရ႒သာရဆရာေတာ္သည္ သကၠရာဇ္ ၈၉၂-ခုႏွစ္၊ သက္ေတာ္ ၆၂-ႏွစ္အရြယ္ တြင္ ျပည္ၿမိဳ႕၌ပင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ရွာေလသည္။ ဆရာေတာ္၏ ဖြားႏွစ္ လြန္ႏွစ္တုိ႔ကုိ အက်ဥ္း သေခၤပအားျဖင့္ မွတ္သားလြယ္ကူစိမ့္ေသာငွာ ဆရာတု္ိ႔က- ရ႒သာရ ၊ ခ ႀတန္း အဌ္ ၊ ဖြားလတ္သကၠရာ ။ စမၼာ ဆိျဒ ၊ ဗသွ်ဴးခ် ၊ ေျပာင္းၾကြသက္ခႏၶာ ။ ဟု စပ္ဆုိထားၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္ ေရးသားေသာ ပ်ိဳ႕ ကဗ်ာ လကၤာအရပ္ရပ္တုိ႔မွာ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီး၊ စတုဓမၼသာရကုိးခန္းပ်ိဳ႕၊ သံဝရပ်ိဳ႕၊ ဂမၻီသာရပ်ိဳ႕၊ ' ၾကားပိမ့္နတ္ရွင္ ' ခ်ီ တန္တားဦးမဂၤလာေစတီ ေတာ္ေမာ္ကြန္း၊ ' သုံးဆယ့္ႏွစ္ပါး ' ခ်ီ တန္တားဦးမဂၤလာေစတီေတာ္ေမာ္ကြန္း၊ ပုံေတာင္ႏုိင္ ေမာ္ကြန္း၊ ဝတ္႐ုံေက်ာင္းဖြဲ႕ေမာ္ကြန္း၊ မဂၤလာေအာင္ပြဲေတာ္ ရဲရည္တက္ေမာ္ကြန္း၊ ရတနာပူရ ၿမိဳ႕တည္ေမာ္ကြန္း၊ မိတၴိလာကန္ေတာ္ဖြဲ႕ေမာ္ကြန္း၊ ေရႊစက္ေတာ္သြား ေတာလားလကၤာ၊ ဝဲ႐ုိက္ဝဲသြင္းသုံးမစာလကၤာ၊ ဘုရင့္ထံေပး ေမတၱာစာမ်ား၊ ေက်ာင္းသားသာမေဏတုိ႔အား ဆုံးမစာလကၤာ၊ မင္းႀကီးသီရိသခၤယာသုိ႔ေပး ေမတၱာစာမ်ား၊ သွ်င္မဟာသီလဝံသ၏ အေမးကုိ ေျဖဆုိေသာရတု၊ ဝန္ေတာင္လယ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးအား ေမးေလွ်ာက္သည့္ရတု၊ ရာဇဝသတီခန္းရတု၊ မုတၱာရြဲသီရတု၊ ပုလဲတစ္တန္႔ သႏၲာတစ္တန္႔ ေရးနည္းရတု၊ နဝဘာအင္းဆုိနည္းရတု၊ ပဒုမၼာၾကာဆုိနည္းရတု၊ ေတာင္တဲတြန္႔ရတု၊ သိၾကားတုိင္ရတု၊ ဘုရားတုိင္ရတု၊ မယ္ဘြဲ႔ရတုႏွင့္ ကုိယ္ရည္ေသြးရတုစသည္တုိ႔ ျဖစ္ေပသည္။ ကိုးကား ↑ ရဟန္းစာဆိုေတာ္မ်ား အတၳဳပၸတၱိ၊ ေရးသားသူ ဘုန္းႏြယ္(ေရစႀကိဳ)၊ အရွင္ဧသိက(ဘုန္းႏြယ္) စာေပေရာင္ျခည္ေက်ာင္း၊ ေအာင္ေျမသာသူေဌးတိုက္ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕။ ဆက္လက္ေလ့လာရန္ ၁) စတုဓမၼသာရ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕ႏွင့္ နိဒါန္း၊ သံဝရပ်ိဳ႕ႏွင့္ နိဒါန္း၊ မွန္နန္း ရာဇဝင္ေတာ္ႀကီး- ပထမတြဲႏွင့္ ဒုတိယတြဲ၊ သာလြန္မင္းအေမးေတာ္ပုံက်မ္း၊ စာဆုိေတာ္မ်ား အတၴဳပၸတၱိ၊ ကဗ်ာသာရတၴ သၿဂႋဳဟ္က်မ္း၊ ျမန္မာစာညြန္႔ေပါင္းက်မ္း- ပထမတြဲ၊ ေပါရာဏကထာက်မ္း၊ ကဗ်ာ့ပန္းကုံး၊ ဆုံးမစာေပါင္းခ်ဳပ္၊ ကဝိလကၡဏဒီပနီ၊ သာသနာလကၤာရစာတမ္း၊ ပိဋကတ္သမုိင္းစာတမ္း၊ ျမန္မာစာေပသမုိင္း၊ ဂမၻီသာရပ်ိဳ႕ဋီကာ၊ ကဗ်ာသာရ၊ ၁၉၆၈-ခု၊ ဇူလုိင္လထုတ္ ေငြတာရီ မဂၢဇင္းမွ ေရႊကုိင္းသား၏ ' စစ္ကုိင္းအင္းဝမွ သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ သမုိင္းဝင္ဌာနမ်ား' ေဆာင္းပါး၊ တကၠသုိလ္ဝင္းမြန္၏ ' သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ စာေပအေထြေထြ ' ေဆာင္းပါး၊ ႏုိင္ပန္းလွ၏ ' မြန္ျမန္မာစာဆုိ ' ေဆာင္းပါး၊ ထပ္ဆင့္တင္ျပအပ္ပါသည္ ရဲလတ္