အားထုတ္ဖို႔ လုပ္ငန္းကေတာ့ ျမင္တိုင္း
ျမင္တိုင္း ျမင္ခိုက္မွာ ထင္႐ွား႐ွိတဲ့ တရားကေလးေတြကု ိ ႐ႈ႐ံုမွတ္႐ံုပါပဲ၊
ျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း ျမင္တယ္ ျမင္တယ္လို႔ ႐ႈမွတ္ ရမယ္၊ (႐ႈတယ္
မွတ္တယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာသိေအာင္လို႔ အသိ္နဲ႔ စူးစိုက္ၿပီး
ႏွလံုးသြင္းလိုက္တာကို ေခၚတာပါပဲ) ဒါေၾကာင့္ ျမင္ရင္ ျမင္တယ္လို႔
႐ႈမွတ္လိုက္ရင္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ျမင္ရတဲ့ အဆင္းကို ႐ႈမွတ္မိသြားတယ္၊
တစ္ခါတစ္ရံမွာ ျမင္တဲ့စိတ္ကေလးကို ႐ႈမွတ္မိသြားတယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာ
ျမင္ရာဌာန မ်က္စိ႐ုပ္ကေလးကို ႐ႈမွတ္ၿပီးေတာ့ ဒီကေနၿပီး
ျမင္သြားတာပါကလားလို႔ သိသြားတယ္၊ ဘယ္ဟာပဲ မွတ္မိသည္ျဖစ္ေစ
တစ္ခုခုမွတ္မိလို႔ တစ္ခုခုသိလာရင္ ၿပီးတာပဲ၊
တစ္ခုခုမသိဘူး ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီျမင္မႈကို
အေၾကာင္း ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါ ငါေကာင္လို႔ ထင္မွတ္စြဲလမ္းတဲ့
သကၠာယဒိ႒ိျဖစ္လာမွာ၊ နိစၥ သုခ အတၱ ကိေလသာ အစြဲေတြ ျဖစ္လာမွာ၊ ဒီလို ကိေလသာ
အစြဲက ကံေတြျဖစ္၊ ကံကအက်ိဳးေပးေတာ့ ဘ၀သစ္ေတြျဖစ္ခဲ့၊ ဒီနည္းျဖင့္
ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ စက္လည္ၿပီးေတာ့ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲေတြ မျပတ္ျဖစ္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္
ဒီလို သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲေတြ တစ္၀ဲလည္လည္ျဖစ္ၿပီး မေနရေအာင္ဟာ ျမင္တိုင္း
ျမင္တိုင္း ျမင္တယ္ ျမင္တယ္လို႔ ႐ႈရ မွတ္ရမယ္။ ၾကားခိုက္စသည္မွာလည္း
အတူတူပဲ၊ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ပဲ႐ွိတယ္၊ ၾကားတယ္ဆိုတာ နား႐ုပ္ကိုမွီၿပီးေတာ့
ၾကားသိမႈကေလး ျဖစ္သြားတာပဲ၊ နားကလည္း႐ုပ္၊ ၾကားတာက လည္း ႐ုပ္၊
ၾကားသိသြားတာကေတာ့နာမ္၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္ပါးပဲ႐ွိတယ္၊ အဲဒါကို လည္း သိေအာင္
ၾကားတိုင္း ၾကားတယ္ ၾကားတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္။ ႏွာေခါင္းအနံ႔ကို နံတိုင္းလည္း
နံတယ္ နံတယ္ လို႔ မွတ္ရမယ္။ လွ်ာက အရသာကို စားသိတိုင္း သိတယ္ သိတယ္လို႔
မွတ္ရမယ ္။
ကိုယ္ကေတြ႔ထိတိုင္းလည္း အဲဒီ
ေတြ႔ထိတာကေလးေတြကို လိုက္ၿပီးမွတ္ရမယ္၊ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အေသြးအသား
စိုေနတဲ့ ေနရာတိုင္း ေနရာတိုင္းက အေတြ႔အထိကို လက္ခံဖမ္းဆီးႏိုင္တဲ့
႐ုပ္တစ္မ်ဳိး႐ွိတယ္၊ အဲဒါကို ကာယပသာဒ- ကုိယ္ အၾကည္႐ုပ္လို႔ ေခၚတယ္၊
အေကာင္းအဆိုး၊ အေတြ႔အထိဟူသမွ်ဟာ အဲဒီ ကိုယ္အၾကည္ ႐ုပ္ေပၚမွာခ်ည္း
တိုက္ခိုက္လာတယ္၊ ဒီလို တိုက္ခိုက္လာတဲ့ အေကာင္းအဆိုး အေတြ႔အထိေတြကို
ကာယ၀ိညာဥ္ေခၚတဲ့ စိတ္က ေတြ႔ထိၿပီး သိသိသြားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေတြ႔ထိခိုက္မွာ
ကိုယ္အၾကည္ကလည္း႐ုပ္၊ ေတြ႔ထိရတာေတြကလည္း႐ုပ္၊ ထိသိသြားတာကေတာ့နာမ္၊
ဒီ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး ပဲ႐ွိတယ္၊ အဲဒါေတြကိုလည္းသိေအာင္ ထိတိုင္း ထိတိုင္း
ထိတယ္ ထိတယ္လို႔မွတ္ရမယ္၊ ဒါက သာမန္ အေတြ႔အထိကို မွတ္ပံုပဲ။
ထူးတဲ့
အေတြ႔အထိေတြကလည္း ႐ွိေသးတယ္၊ ဒုကၡေ၀ဒနာေတြနဲ႔ တြဲၿပီးေတာ့ ေညာင္းတယ္
ပူတယ္ နာတယ္ က်င္တယ္ ကိုက္ခဲတယ္ စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးပဲ၊ အဲဒီ
အေတြ႔အထိေတြမွာေတာ့ ေ၀ဒနာေတြ ထင္႐ွားေနလို႔ ေ၀ဒနာကိုပဲ ေခါင္းတပ္ၿပီးေတာ့
ေညာင္းရင္ ေညာင္းတယ္၊ ေညာင္းတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ပူရင္လည္း ပူတယ္ ပူတယ္၊
နာရင္လည္း နာတယ္ç နာတယ္ စသည္ျဖင့္ သူျဖစ္တဲ့အတိုင္းပဲမွတ္ရမယ္။ လက္ကေလး၊
ေျခကေလးေတြ ေကြးလိုက္ ဆန္႔လိုက္çလႈပ္႐ွား ျပင္လိုက္လို႔္လည္း လက္ထဲေျခထဲက
အေတြ႔ အထိေတြ ထင္႐ွားျဖစ္သြားတာပဲ၊ ေကြးခ်င္ç ဆန္႔ခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္
ေကြး႐ုပ္ ဆန္႔႐ုပ္ လႈပ္႐ွား႐ုပ္ကေလးေတြ အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာ
ဒါကေလးေတြကို ယခုေတာ့ မသိႏိုင္ေသးဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သိမွာ၊
ယခုေျပာေနတာကေတာ့ သုတမယျဖစ္ေအာင္လို႔ ေစာေစာက ဝကိတင္ၿပီးေျပာေနတာ၊
အားလံုးလႈပ္႐ွား ၪပျပင္မႈေတြဟာ ဒီစိတ္ကေလးေတြနဲ႔ခ်ည္းလုပ္ေနတာပဲ၊ ေကြးမယ္
ဆန္႔မယ္ လႈပ္မယ္ႀကံတဲ့ စိတ္ကေလးေတြေၾကာင့္ ဒီ႐ုပ္ကေလးေတြက တစ္ဆင့္
ခ်င္းတစ္ဆင့္ခ်င္း၊ တစ္ေ႐ြ႔ခ်င္း တစ္ေ႐ြ႔ခ်င္း ျဖစ္ေနတယ္၊
ျဖစ္ၿပီးေတာ့လည္း သူျဖစ္ရာမွာပဲ ေပ်ာက္ပ်က္ၿပီးသြားတယ္၊ အဲဒါကေလးေတြကို
ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ပဲ ေတြ႔သြား ပါလိမ့္မယ္။
ေကြးတဲ့ဆန္႔တဲ့အခါ ေကြးမယ္ ဆန္႔မယ္ႀကံတဲ့
စိတ္ကေလးေတြက စၿပီး ျဖစ္လာတယ္၊ အဲဒီ စိတ္ကေလး ေတြေၾကာင့္ လက္ထဲေျခထဲမွာ
ေကြး႐ုပ္ ဆန္႔႐ုပ္ကေလးေတြ ေတာင့္တင္း႐ုပ္ လႈပ္႐ွား႐ုပ္ကေလးေတြ
တစ္ဆင့္ခ်င္း တစ္ဆင့္ခ်င္း ျဖစ္လာတယ္၊ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္းလဲ သူတို႔က
လက္ထဲေျခထဲမွာ႐ွိတဲ့ ကာယပသာဒေခၚ ကိုယ္အၾကည္႐ုပ္နဲ႔
တိုက္ခိုက္ေတြ႔ထိၿပီးေတာ့ ျဖစ္လာတယ္၊ ဒီေတာ့ ကာယ၀ိညာဥ္ေခၚတဲ့ စိတ္အသိကေလးက
တိုက္ရာထိရာမွာ ထိထိသြား တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ လက္ေတြ ေျခေတြ ေတာင့္တင္းတာ
လႈပ္႐ွားတာေတြ ထင္႐ွားေနတယ္၊ အဲဒီထင္႐ွားတာေတြကို မ႐ႈမိ မမွတ္မိလို႔႐ွိရင္
ဘာျဖစ္သြားတုန္းဆိုေတာ့ေကာ ငါပဲ ငါေကြးတာနဲ႔ ငါဆန္႔တာပဲ ငါ့လက္ပဲ ငါ့ေျခပဲ
စသည္ျဖင့္ ပညတ္စြဲ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေရာက္သြားတယ္၊ အဲဒီလို ပညတ္အစြဲေတြ
မေရာက္ေအာင္လို႔ ေကြးတိုင္းဆန္႔တိုင္း လႈပ္႐ွားတိုင္း ေကြးတယ္ ဆန္႔တယ္
လႈပ္႐ွားတယ္ စသည္ျဖင့္႐ႈမွတ္ ေနရတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ကူးႀကံစည္တဲ့အခါမွာလည္း
ႏွလံုး႐ုပ္ကို မွီၿပီးေတာ့ စိတ္ကူးစဥ္းစားမႈ ႀကံသိမႈကေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္၊
အၾကမ္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ဒီ႐ုပ္ကိုယ္ႀကီးကို မွီၿပီးေတာ့ျဖစ္ေနတာပါပဲ၊
ဒါေၾကာင့္ ႏွလံုး႐ုပ္ ကိုယ္႐ုပ္က ႐ုပ္တရား၊ စိတ္ကူးစဥ္းစားႀကံသိေနတာက
နာမ္တရားç ဒီ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္ပါးပဲ႐ွိတယ္၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္ကေလးေတြကိုလည္း
သိေအာင္လို႔ စိတ္ကူးတိုင္း၊ စဥ္းစားတိုင္း ႀကံစည္တိုင္း စိတ္ကူးတယ္၊
စဥ္းစားတယ္ ႀကံစည္တယ္ စသည္ျဖင့္ မွတ္ရမယ္။
ယခုေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ခိုက္
႐ုပ္နာမ္ကေလးေတြကို ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း လိုက္ၿပီးေတာ့ မျပတ္႐ႈမွတ္ေနရင္
ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ သမာဓိေတြ ထူးထူးျခားျခား ေကာင္းလာတာကို ေတြ႔ရလိမ့္မယ္၊
စိတ္ကေလးဟာ ဘယ္မွမသြားေတာ့ပဲနဲ႔ မွတ္ရာ မွတ္ရာ အာ႐ုံကိုသာ စိုက္ကနဲ
စိုက္ကနဲ ကပ္ကပ္ၿပီး တည္ေနတာကို ေတြ႔ရ လိမ့္မယ္၊ အဲဒီအခါမွာ အသိကလည္း
ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္လာလိမ့္မယ္၊ မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း ႐ုပ္နဲ႕နာမ္ကေလး
ႏွစ္ခု႐ွိေနတာကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ရမယ္၊ မွတ္သိတာ ကေလးရယ္၊ မွတ္သိရတဲ့
အာ႐ုံကေလးရယ္၊ ဒါကေလး ႏွစ္ခုတည္း တြဲလ်က္ျဖစ္ေနတာကို ကိုယ္တုိင္ေတြ႔ရမယ္။
ဒီလို ေတြ႔ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆက္မွတ္ေနရင္ ေတာ္ ေတာ္ၾကာေတာ့
ၿမဲတည္ေနတာရယ္လုိ႔ကို မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း
မၿမဲတာခ်ည္းပဲေတြ႔ရတယ္။ အသစ္အသစ္ ေပၚလာလိုက္ ျဖစ္ေပၚလာတာကို ႐ႈမွတ္လိုက္
အဲဒါက ေပ်ာက္သြားလိုက္ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခုက ေပၚလာလိုက္ç
အဲဒါကို႐ႈမွတ္လိုက္ç သူကလည္း ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ ဒီလို ေပၚခ်ည္ç
ေပ်ာက္ခ်ည္ တရား ခ်ည္းပဲေတြ႔ရတယ္၊ ၿမဲတည္ေနတာရယ္လုိ႔ မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ဒီေတာ့
မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္းေပၚလာၿပီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားလုိ႔ မၿမဲတာခ်ည္းပဲလုိ႔
ဒီလို သေဘာက်လာမယ္၊ အဲဒါဟာ အနိစၥာႏုပႆနတဲ့။
ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ခ်ည္ ပ်က္ခ်ည္ ဆင္းရဲလို႔
ဒီလိုလည္း သေဘာက်လာမယ္၊ ဒါကေတာ့ ဒုကၡာႏုပႆနာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ထဲမွာ
ေညာင္းလိုက္ ပူလိုက္ နာက်င္ ကိုက္ခဲ လိုက္နဲ႔ မခံသာတဲ့
ဒုကၡေ၀ဒနာေတြကိုလည္း အမ်ားႀကီးပဲ ေတြ႔ရတယ္၊ အဲဒါေတြကို ႐ႈရေတာ့
တစ္ကိုယ္လံုးဟာ ဆင္းရဲ အစုအေ၀းႀကီးလိုျဖစ္ၿပီးေတာ့ ထင္လာမယ္၊ ဒါလဲ
ဒုကၡာႏုပႆနာပဲ။
ၿပီးေတာ့ မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း
႐ုပ္နာမ္တရားေတြကို ကိုယ့္အလိုအတိုင္း မျဖစ္ပဲ သူျဖစ္ခ်င္သလို
ျဖစ္ေနတာကိုသာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အစိုးမရတဲ့တရား ငါေကာင္ သတၱ၀ါေကာင္
မဟုတ္တဲ့ သေဘာတရားေတြပဲ လုိ႔လဲ သေဘာက်လာ
မယ္၊ ဒါကေတာ့ အနတၱာႏုပႆနာတဲ့။
မယ္၊ ဒါကေတာ့ အနတၱာႏုပႆနာတဲ့။
ဒီအနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ အသိအျမင္ေတြ
ျပည့္စံုတဲ့ခါက်ေတာ့ မဂ္ဥာဏ္ဖုိလ္ဥာဏ္ျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္ကို ေတြ႔သြားမွာပဲ၊
ဒီလိုနိဗၺာန္ကို ေတြ႔ၿပီးေတာ့ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ ရသြား တယ္ဆိုရင္ အပါယ္ေလးပါးက
လံုး၀လြတ္ေျမာက္သြားေတာ့တာပဲ၊ ေအာက္ထစ္ဆံုးအားျဖင့္ အဲဒီ
တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ေလာက္ေတာ့ ျပည့္စံုသြားေအာင္ ယခုအားထုတ္ ၾကရမယ္။
