“အတိုက္အခံ၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႏွင့္ အေပးၿပိဳင္ပြဲ”
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)
မဇၩိမေဒသမွာ ျမတ္စြာဘုရား မပြင့္ေပၚမီကတည္းက ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဂိုဏ္းဆရာႀကီး ေျခာက္ဦးရွိပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္ မူခ်ိန္အထိလည္း သူ႔ေနာက္လိုက္ သူ႔ပရိတ္သတ္နဲ႔သူေတာ့ အေတာ္ထင္ရွားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြပါ။ သမိုင္းသုေတသီအခ်ိဳ႕က သူတို႔ကို “ဗုဒၶႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ ဘုရားႀကီးေျခာက္ဆူ” လို႔ သတ္မွတ္
သံုးစြဲေျပာဆိုၾကပါတယ္။ သူတို႔ကို ၾကည္ညိဳၾကသူမ်ားအေနနဲ႔လည္း ကိုယ့္ဆရာကိုေတာ့ ဒီလိုပဲ ထင္မွတ္ၿပီး ခ်ီးေျမႇာက္ေျပာဆိုၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သူတို႔ဟာ ဂိုဏ္းဆရာႀကီးေတြပါ။
ဒီဂိုဏ္းဆရာႀကီးေတြကို မၾကည္ညိဳၾကသူမ်ားကေတာ့ “တိတၲိႀကီးေတြ” လို႔ ေျပာဆိုသံုးစြဲၾကပါတယ္။ ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္ေလာကမွာေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြကို အ႐ိုင္းအစိုင္းႀကီးေတြ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ျပၾကတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီဃနိကာယ္၊ သာမညဖလသုတ္ မွာေတာ့ သူတို႔နဲ႔ပတ္သက္လို႔ “သဃႌçဂဏီ = ေနာက္လိုက္မ်ားစြာ ပရိဗိုဇ္သံဃာ၊ ပရိဗိုဇ္ဂိုဏ္းရွိသူေတြ။ ဂဏာစရိေယာ = ဂိုဏ္းဆရာႀကီးေတြ။ ဉာေတာ = ႏိုင္ငံတဝန္း ေက်ာ္ၾကားထင္ရွားသူေတြ။ ယသႆီ = ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ေစာ ကိတၲိရွိသူေတြ။ ဗဟုဇနႆ သာဓုသမၼေတာ = လူအမ်ားက သူေတာ္ေကာင္းႀကီးလို႔ သမုတ္သတ္မွတ္ထားသူေတြ” စတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားနဲ႔ သံုးႏႈန္းေျပာဆိုထားတာကို ေထာက္ဆၾကည့္ရင္ အ႐ိုင္း အစိုင္းမ်ားလို႔ ခ်ိဳးခ်ိဳး ႏွိမ္ႏွိမ္သတ္မွတ္ ေျပာဆိုရမည့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြေတာ့ မဟုတ္တန္ရာပါဘူး။
အဲဒီ ဂိုဏ္းဆရာႀကီး သံုးဦးထဲမွာ “ပူရာဏကႆပ”ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးက “ေကာင္းမႈçမေကာင္းမႈေတြ ဘယ္လိုပဲ ျပဳေနေန၊ ေကာင္းမႈျပဳ သူမ်ားဟာလည္း ကုသိုလ္ရွင္မ်ားလို႔ မဆိုႏိုင္သလို မေကာင္းမႈျပဳသူမ်ားဟာလည္း အကုသိုလ္ရွင္မ်ားလို႔ မဆိုႏိုင္ဘူး၊ ေလာကမွာ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈရယ္လို႔ မရွိပါဘူး” လို႔ ခံယူေဟာေျပာေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္လို႔ သူရဲ႕ဝါဒကို “ကံကိုပစ္ပယ္တဲ့ဝါဒ” လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။
“အဇိတ ေကသကမၺလ” ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးကေတာ့ “ေကာင္းမႈျပဳတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးရတယ္ဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။ မေကာင္းမႈျပဳလို႔ မေကာင္းက်ိဳး ခံစားရတယ္ဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး”လို႔ ေဟာေျပာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္လို႔ သူရဲ႕ဝါဒကို “အက်ိဳးကို ပစ္ပယ္တဲ့ဝါဒ”လို႔ သတ္မွတ္ ပါတယ္။
“မကၡလိေဂါသာလ”ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးကေတာ့ “ေလာကမွာ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စဆိုတာလည္း မရွိဘူး။ ဆရာသမားတို႔ရဲ႕ အကူအညီ စြမ္းအား ဆိုတာလည္း မရွိဘူး။ ကံဆိုတာလည္း မရွိဘူး။ ကံရဲ႕အက်ိဳးဆိုလည္း မရွိဘူး။ အဆိုးအေကာင္းဟူသမွ်ဟာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး။ သူျဖစ္ ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာ” လို႔ ခံယူေျပာေဟာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္လို႔ သူ႔ရဲ႕ဝါဒကိုေတာ့ “ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ပစ္ပယ္တဲ့ဝါဒ”လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။
ျခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ကံကို ပစ္ပယ္တာဟာလည္း အက်ိဳးကို ပစ္ပယ္တာပဲ၊ အက်ိဳးကို ပစ္ပယ္တာဟာလည္း ကံကို ပစ္ပယ္တာပဲျဖစ္လို႔
ဒီဂိုဏ္းဆရာႀကီး သံုးဦးလံုးဟာ ကံနဲ႔ကံရဲ႕အက်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ဆန္႔က်င္ပစ္ပယ္တဲ့ “အေဟတုကဝါဒ၊ အကိရိယဝါဒ၊ နတၳိကဝါဒ” အယူရွိၾကသူ မ်ားျဖစ္တယ္လို႔ အ႒ကထာဆရာက မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီဂိုဏ္းဆရာႀကီး သံုးဦးတို႔ရဲ႕ ဂိုဏ္းႀကီးသံုးဂိုဏ္းတို႔ဟာ ကံနဲ႔ကံရဲ႕အက်ိဳးကို လက္ခံက်င့္သံုးတဲ့ ဗုဒၶဝါဒ အပါအဝင္ အျခားကမၼဝါဒီ အားလံုးတို႔ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ဆန္႔က်င္တဲ့ အတိုက္အခံ ဂိုဏ္းႀကီးမ်ားလို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဂိုဏ္းဆရာႀကီးမ်ားရဲ႕ ဝါဒဟာ “ဘာမဆို လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾက ဘာမွမျဖစ္ဘူး” ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္လို႔ လူမိုက္အားေပးဝါဒလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ တေဇာက္ကန္းလူမိုက္တို႔ရဲ႕ အႀကိဳက္ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ လူယဥ္ေက်းတိုင္းက လက္မခံႏိုင္ၾကတဲ့ ဝါဒျဖစ္လို႔ ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ျဖစ္ေပၚခဲ့ရာ မဇၩိမေဒသမွာ ဒီဂိုဏ္းႀကီးမ်ားရဲ႕ အ႐ိုက္အရာ အဆက္ အႏြယ္ရယ္လို႔ ထင္ထင္ရွားရွား မရွိေတာ့ပါဘူး။
ဂိုဏ္းဆရာႀကီးေတြထဲက “သိဥၥည္းဆရာႀကီး”လို႔ လူသိမ်ားတဲ့ “သဥၥယ ေဗလ႒ပုတၲ” ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ဝါဒကေတာ့ ဘာရယ္လို႔ေကာက္ခ်က္ ခ်လို႔ မရေလာက္ေအာင္ အလြန္ေတြေဝလြန္းတဲ့ “ဟိုဟာလည္း မဟုတ္၊ ဒီဟာလည္း မဟုတ္ “မဟုတ္”ဝါဒလည္း မဟုတ္” ဆိုတဲ့ ေယာင္ဝါးဝါး ဝါဒႀကီးျဖစ္လို႔ အခုအခ်ိန္မွာ ေယာင္ဝါးဝါးသမားေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိေနေသာ္လည္း ဝါဒတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ေတာ့ စာရင္းမဝင္ေတာ့ပါဘူး။
“ပကုဓကစၥာယန”ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ဝါဒကလည္း အတၲဝါကိုပဲ မေရမရာ ေဟာေျပာထားတဲ့ ဝါဒျဖစ္လို႔ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ဝါဒတစ္မ်ိဳးလို႔ပဲ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ဒီဆရာႀကီး ႏွစ္ဦးလံုးရဲ႕ ဝါဒမ်ားဟာ ကမၼဝါဒကို ဆန္႔က်င္တာလည္း မဟုတ္၊ ေထာက္ခံတာလည္း မဟုတ္၊ ၾကားေနတာလည္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ သူတို႔ကို အတိုက္အခံဝါဒလို႔ မဆိုႏိုင္သလို အၿပိဳင္အဆိုင္ ဝါဒလို႔လည္း မဆိုႏိုင္ပါဘူး။
*** ----- ***
ဗုဒၶနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္မွာ “ဂိုဏ္းဆရာႀကီး ေျခာက္ဦး”ဆိုတဲ့ စာရင္းထဲ မပါတဲ့ တျခားတစ္သီးပုဂၢလ ေရာေယာင္ခြတုတ္ လုပ္စားေလ့ရွိတဲ့ ဂိုဏ္းဆရာကေလးေတြလည္း ပိဋကတ္ေတာ္မွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေလာကမွာ ေက်ာ္ေစာထင္ရွားတဲ့ ဂိုဏ္းဆရာႀကီးမ်ား နဲ႔ ေရာရိေရာရာလုပ္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာၾကတဲ့ ဂိုဏ္းကေလးမ်ားလို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ျမတ္ဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူတဲ့အခါမွာေတာ့ ထင္ရွားတဲ့ မင္း၊ ပုဏၰား၊ သူၾကြယ္မ်ားကပါ ေလးစား႐ိုေသဆည္းကပ္ျခင္းခံရတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶနဲ႔ ထင္ရွားတဲ့ တပည့္သား ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ပိုၿပီးအကြ်မ္းတဝင္ျဖစ္ဖို႔ လိုလားၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီဃနိကာယ္၊ သီလကၡန္ပါဠိေတာ္၊ ေပါ႒ပါဒသုတ္မွာ ေပါ႒ပါဒပရိဗိုဇ္ဆိုတာ သူ႔ေနရာကို ျမတ္စြာဘုရားျြကလာတဲ့အခါ အလြန္အမင္းကို ဝမ္းသာအားရျဖစ္ၿပီး အူးယားဖားယား ႀကိဳဆိုပါသတဲ့။ ဘာေၾကာင့္ အူျမဴးဝမ္းသာ ျဖစ္ရတာလဲဆိုတာကို အ႒ကထာဆရာႀကီး ဖြင့္ျပတာကေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔တပည့္သားမ်ား သူတို႔ဆီလာတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူတို႔ကို ၾကည္ညိဳၿပီးျဖစ္တဲ့ သာဝကေတြကို ေတြ႕ရင္ “ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား၊ ငါတို႔ဆီကို ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား ၾကြလာတယ္၊ ရွင္သာရိပုတၲရာ ၾကြလာတယ္၊ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြဆိုတာ ႏွယ္ႏွယ္ ရရ ေနရာမ်ိဳးကို ၾကြတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေလာက္ဆို ငါတို႔ရဲ႕ ႀကီးျမတ္ပံုကို မင္းတို႔ သေဘာေပါက္ၾက” ဆိုၿပီး အျမတ္ထုတ္ၾကသတဲ့။
ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ထင္ရွားတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း “မင္းတို႔ရဲ႕ဆရာ ေဂါတမျမတ္စြာ ဘုရားကေတာင္ ငါတို႔ဆီၾကြလာတာပါ။ ငါတို႔ဟာ အခ်င္းခ်င္း ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ မင္းတို႔က ဘာျဖစ္လို႔ တို႔ကို မ႐ိုမေသ မၾကည္ညိဳၾကတာလဲ”ဆိုၿပီး စည္း႐ံုးၾကပါသတဲ့။
ဂိုဏ္းဆရာႀကီးေျခာက္ဦး စာရင္းထဲမွာလည္းမပါ၊ ေပါ႒ပါဒတို႔လို ၾကားေန ခြတုတ္လည္း မဟုတ္ဘဲ အၿပိဳင္အဆိုင္သမားသက္သက္အျဖစ္နဲ႔ အထင္ရွားဆံုး ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကေတာ့ ေဝသာလီျပည္က “သစၥကပရိဗိုဇ္”ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါပဲ။ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ သိသိမွတ္မွတ္ျပဳတဲ့ အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အျပင္ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးထဲမွာ ဆ႒မေျမာက္ ေအာင္ျခင္းအျဖစ္နဲ႔ ဆံုးမခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးဆိုတာပါပဲ။
ေဝသာလီျပည္သား လိစၦဝီမင္းေတြဆိုတာ အလွည့္က်မင္းျပဳရတဲ့ ျပည့္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္ဝါသနာက အေတြးအေခၚ အယူဝါဒ အထူးအဆန္းကို ေမးျမန္း စိစစ္လိုၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ရင္ဆိုင္ယွဥ္ၿပိဳင္ရတဲ့အခါ အႏိုင္မခံ အ႐ံႈးမေပးဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ ရွိၾကၿပီး ေနရာတိုင္းမွာ သူတစ္ပါးထက္ သာလြန္လိုၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ေနရာမွာေတာင္ သူတစ္ပါး ထက္ ထူးထူးျခားျခား က်င့္ၾကံျပႏိုင္သူတို႔၊ အခ်င္းခ်င္း ဝါဒခ်င္း ၿပိဳင္ဆိုင္ၾကသူတို႔ကို ပိုသေဘာက်ေလ့ရွိတယ္။
တစ္ခါက အလြန္ဝါဒစစ္ထိုး ကြ်မ္းက်င္တဲ့ ပရိဗိုဇ္ ေယာက်ာ္းနဲ႔ ပရိဗိုဇ္မတို႔ ဝါဒစစ္ထိုးၾကရာမွာ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ မ,တျပန္ က်ားတျပန္ ပြဲႀကီး ပြဲေကာင္းၿပိဳင္ၿပီး ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွမႏိုင္ဘဲ သေရပြဲျဖစ္သြားတဲ့အခါ ေဝသာလီျပည္သားေတြက သေဘာက်လြန္းလို႔ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ထိမ္းျမား လက္ထပ္ေပးၿပီး ေနထိုင္စားေသာက္စရာ အျပည့္အစံုနဲ႔ကို ကိုးကြယ္ ပူေဇာ္ထားၾကပါသတဲ့။
သစၥကပရိဗိုဇ္ဆိုတာ အဲဒီပရိဗိုဇ္ ဇနီးေမာင္ႏွံက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေမြးခ်င္းငါးေယာက္ထဲက အစ္မေလးေယာက္ရဲ႕ေနာက္မွာ ဖြားေျမာက္လာတဲ့ အငယ္ဆံုးသားေပါ့။ အလြန္ဉာဏ္ပညာ ထက္ျမက္တဲ့အတြက္ မိဖမ်ားဆီက သင္ယူရရွိထားတဲ့ ဝါဒေပါင္းတစ္ေထာင္သာမက သာသနာပ ဝါဒေပါင္းမ်ားစြာ သင္ယူတတ္ေျမာက္ထားတာျဖစ္လို႔ လိစၦဝီမင္းသားငယ္တို႔ရဲ႕ မင္းဆရာျဖစ္ေနသူေပါ့၊ ပညာေတြ အလြန္ျပည့္ေနတဲ့အတြက္ ဝမ္းဗိုက္ေပါက္ကြဲ ထြက္သြားမွာစိုးလို႔ သံျပားနဲ႔ ဝမ္းဗိုက္ကို ပတ္ထားရတယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါပဲ။
သူ႔ရဲ႕ ဘာသာေရး ခံယူခ်က္ကေတာ့ “႐ုပ္ဆိုတာလည္း သူ႔အလိုက်အတိုင္း ျဖစ္ေစႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အတၲပဲ။ ခံစားတဲ့ ေဝဒနာဆိုတာလည္း အတၲပဲ။ မွတ္သားတဲ့ သညာလည္း အတၲပဲ။ ၾကံစည္စိတ္ကူးတဲ့ သခၤါရလည္း အတၲပဲ။ သိတဲ့ ဝိညာဏ္ဆိုတာလည္း အတၲပဲ။ အတၲဟာ အရာရာကို သူ႔အလိုက်အတိုင္း ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ အစြမ္းသတၲိရွိတယ္။ ၿမဲလည္း ၿမဲတယ္” လို႔ လက္ခံ စြဲယူထားတာပါ။
ျမတ္စြာဘုရားက “သခၤါရမွန္သမွ်ဟာ မၿမဲတဲ့ အနိစၥ၊ အစိုးမရတဲ့ အနတၲ” လို႔ ေဟာေလ့ရွိတယ္ဆိုတာ သိရေတာ့ “ဒီေလာက္ မၾကားဝံ့ မနာသာ အယူမွားေတြကို ေဟာၾကားေနတဲ့ ေဂါတမဗုဒၶကို ငါ့ဝါဒေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ဆိုင္လႈပ္ခါၿပီး အႏိုင္ယူျပမယ္”လို႔ ႀကံဳးဝါးရင္း ေနာက္ပါ လိစၦဝီမင္းသား ပရိသတ္ေတြ အျခံအရံနဲ႔ ဘုရားဆီသြားၿပီး ဝါဒခ်င္းၿပိဳင္သတဲ့။
ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ သစၥကပရိဗိုဇ္က “မ်ိဳးေစ့သစ္ပင္ မွန္သမွ်ဟာလည္း ေျမႀကီးကို မွီၿပီးမွ ရွင္သန္ႏိုင္သလို၊ သြားလာလႈပ္ရွား လုပ္ကိုင္ေနသူ မွန္သမွ်လည္း ေျမႀကီးကိုပဲ မွီေနရသလို လူတို႔ရဲ႕ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ မွန္သမွ်ဟာလည္း အတၲကိုသာ မွီၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေနရတယ္၊ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ မင္းတို႔ဟာ တိုင္းသူျပည္သားတို႔အေပၚမွာ လိုအပ္သလို အမိန္႔ေပးႏိုင္တဲ့ အာဏာရွိသလို အတၲဟာလည္း အရာရာကို လိုခ်င္သလို အမိန္႔ေပးႏိုင္တဲ့ အာဏာရွိတယ္”ဆိုတဲ့ သူ႔ဝါဒကို အဆိုျပဳ တင္ျပပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ဒီလိုဆိုရင္ ႐ုပ္၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္တို႔ဟာ သူတို႔ကို သူတို႔ “ငါရဲ႕႐ုပ္ဟာ ဘယ္လို ျဖစ္ေစရမယ္၊ ဘယ္လို မျဖစ္ရ၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္တို႔ဟာလည္း ဘယ္လိုသာ ျဖစ္ေစရမယ္၊ ဘယ္လိုေတာ့ မျဖစ္ေစရလို႔ အမိန္႔ေပးႏိုင္ပါသလား”လို႔ ေမးလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သစၥကပရိဗိုဇ္ အေျဖရ ခက္သြား တယ္။
သူ႔ေနာက္မွာလည္း လိစၦဝီမင္းပရိသတ္က အမ်ားႀကီးရွိေနတာဆိုေတာ့ တကယ္လို႔ “႐ုပ္အေပၚမွာ အာဏာေပးလို႔ရတယ္” လို႔ ေျဖလိုက္ ရင္ ေနာက္ပါလိစၦဝီမင္းေတြက “ဒီလိုဆိုရင္ သင့္ရဲ႕႐ုပ္ကို နတ္သားေလးလို လွေနေအာင္ အာဏာနဲ႔ အမိန္႔ေပးပါလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ ခုလို ဗိုက္ပူ႐ုပ္ဆိုးႀကီးျဖစ္ေနရတာလဲ”လို႔ ဝိုင္းၿပီးဟားၾကေတာ့မွာ။ ဒီေတာ့ အေျဖခက္ အေနၾကပ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး မေျဖဘဲ ေပကပ္ေနေတာ့တယ္။
ႏွစ္ႀကိမ္ကေန သံုးႀကိမ္ေျမာက္အထိ ျမတ္စြာဘုရားက ေမးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးတင္းၾကပ္ၿပီး ေခါင္းရွစ္စိတ္ကြဲေတာ့မတတ္ ခံစား
လာရတဲ့အခါ မေနသာေတာ့ဘဲ အရာရာကို အမိန္႔ေပးႏိုင္တဲ့ အတၲဆိုတာ မရွိပါေၾကာင္း ဝန္ခံလိုက္ရတယ္။ ပညာကို ႏွံ႔စပ္ေအာင္ မေလ့လာမဆည္းပူးခဲ့ဘဲ ကိုယ္သိသမွ်ေလးကိုသာ အဟုတ္ႀကီးထင္မွတ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားအေပၚမွာ ေမာက္မာ ခက္ထန္တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ သံုးႏံႈးေျပာဆိုခဲ့သမွ်ကိုလည္း ေတာင္းပန္သြားပါတယ္။
သစၥကဟာ ကိုယ့္အထင္နဲ႔ကိုယ္ ႏိုင္မယ္ထင္လို႔ ၿပိဳင္ခဲ့ေပမဲ့ မႏိုင္တဲ့အခါမွာေတာ့ ရန္ၿငိဳးအာဃာတရယ္လို႔ မထားဘဲ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ကို ေတာင္းပန္ၿပီးေတာ့မွ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ေနာက္ပါသံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းတစ္နပ္ ကပ္လွဴပါေသးတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း သစၥကပရိဗိုဇ္ဟာ ဒီဘဝမွာေတာ့ မဂ္ဖိုလ္ကို မရႏိုင္ေလာက္ေပမဲ့ အေလ့အထံု ဝါသနာဘာဂီျဖစ္ေစဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး စူဠသစၥကသုတၲန္နဲ႔ မဟာသစၥကသုတၲန္ဆိုတဲ့ ေဒသနာေတာ္ႀကီးႏွစ္ခုကို ေဟာေျပာေပးေတာ္မူပါတယ္။
ၿပိဳင္ပြဲရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကေပမဲ့ “႐ံႈးသူကိုလည္း အနစ္နာေစရ၊ ႏိုင္သူကလည္း မေမာက္မာရ”ဆိုတဲ့ စံနမူနာေကာင္းကို ျပလိုက္တဲ့ပြဲပါပဲ။ ႐ံႈးသူႏိုင္သူ ၾကည္ျဖဴၾကတဲ့ ဒီေကာင္းမႈေၾကာင့္ပဲ သစၥကပရိဗိုဇ္ဟာ အပါယ္ဒုဂၢတိေဘးကလည္း ကင္းလြတ္သြားပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီးလို႔ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀ဝ)ေက်ာ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သီဟိုဠ္ကြ်န္း(သီရိလကၤာ)မွာ မင္းရဲ႕အပူေဇာ္ခံ “အရွင္ကာဠဗုဒၶရကၡိတ” ဆိုတဲ့ ပဋိသမၻိဒါပတၲ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ႀကီးျဖစ္ေတာ္မူ သြားပါသတဲ့။
*** --- ***
ျမတ္ဗုဒၶနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ဝါဒေတြထဲမွာ ျပင္းထန္တဲ့ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈရွိသေလာက္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မႈရယ္လို႔ သိပ္မရွိလွတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ဂိုဏ္ဆရာႀကီး ေျခာက္ဦးထဲက မင္းေရာ ျပည္သူပါ အေလးစားဆံုးခံရတဲ့ “မဟာဝီရ” ေခၚ “ဂ်ိန(ဇိန)=ဂ်ိန္း” ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီး “နိကဏၭ”ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဘာသာေရးက်မ္းစာမ်ားအလိုအရ နိဂဏၭဟာလည္း သိဒၶတၳ မင္းသားလို ရွင္ဘုရင္ရဲ႕သားတစ္ဦးပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
သူနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဂိုဏ္းသားမ်ားဟာ ကမၼဝါဒကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လက္ခံက်င့္သံုးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြျဖစ္လို႔ ဗုဒၶဝါဒနဲ႔ အတိုက္အခံဂိုဏ္းလို႔ မဆိုႏိုင္ ပါဘူး။
ျပင္းထန္တဲ့ အၿပိဳင္အဆိုင္ဂိုဏ္းလို႔သာ ဆိုရမွာပါ။ “အၿပိဳင္အဆိုင္” ဆိုတဲ့ေနရာမွာေတာင္ နိကဏၭနဲ႔ ျမတ္ဗုဒၶတို႔ စိန္ေခၚၿပိဳင္ဆိုင္ တာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ နိကဏၭရဲ႕ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခႏၶာကိုယ္ကို ညႇင္းပန္းက်င့္ႀကံတဲ့ အတၲကိလမထာႏုေယာဂ အက်င့္ကို သေဘာက်သူ မ်ားက ဗုဒၶရဲ႕ မဇၩိမပဋိပဒါ လမ္းစဥ္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပိဳင္ဆိုင္ၿပီး သံုးသပ္ၾကလို႔သာ အၿပိဳင္အဆိုင္လို႔ ေျပာရတာပါ။
ကမၼဝါဒကို လက္ခံက်င့္သံုးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ နိဂဏၭရဲ႕အက်င့္က အေတာ့္ကို ၾကံေပါက္ၾကံစည္ ကတ္သီးကတ္သပ္ လည္းႏိုင္၊ ျပင္းလည္းျပင္းထန္ပါတယ္။ ပါဏာတိပါကံ တစ္ခုေရွာင္ဖို႔ေလးမွာေတာင္ ေရစိမ္းမွာ ပိုးမႊားပါလို႔ ဒီအတိုင္းေသာက္ရင္ အျပစ္ရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေရစိမ္းေသာက္ျခင္းကို လံုးဝေရွာင္တယ္။ သြားတဲ့ေျခလွမ္းေအာက္မွာ ပိုးမႊားေတြ ကင္းေအာင္ ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ တံျမက္စည္းလွဲၿပီးမွ လွမ္းရတာတို႔၊ မေကာင္းမႈကို တားျမစ္ျခင္းဆိုတဲ့ ဓမၼနဲ႔သာ အၿမဲထိေတြ႕ေနေစဖို႔အတြက္ အဝတ္အ႐ံု အထိအေတြ႕ကိုပါ ေရွာင္ၾကဥ္တာတို႔၊ တခ်ိဳ႕က သာယာတဲ့ အထိအေတြ႕မျဖစ္ေအာင္ ဆူးေပၚမွာသာ ထိုင္တာ အိပ္တာတို႔လည္း ပါရဲ႕။ ရသာ႐ံုခံစားမႈ ကင္းေအာင္ အစားတစ္ လုတ္ ေရတစ္မႈတ္သာ သံုးေဆာင္တာအထိပါပဲ။
လူအမ်ားကေတာ့ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္ မက်င့္ႏိုင္တာေတြကို ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ျပ၊ ေနျပတာ၊ ၿခိဳးၿခိဳးျခံျခံ က်င့္ၾကံဒုကၡခံျပတာတို႔ကို အလြန္အထင္ႀကီးၾကတာဆိုေတာ့ က်င့္ၾကံေနထိုင္မႈအပိုင္းမွာ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ တပည့္သားမ်ားထက္ နိဂဏၭတို႔ကို ပိုၿပီး အထင္ႀကီးၾက သူေတြလည္း မရွားပါဘူး။ မလိုက္နာႏိုင္ေပမဲ့ ေလးစားၾကည္ညိဳသူ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ နိဂဏၭတပည့္ေတြကဆိုရင္ ဘုရားရွင္နဲ႔ တပည့္သားေတြအေပၚမွာ အဝတ္႐ံုတာ၊ အစာစားတာေလာက္ကိုေတာင္ တဏွာရမၼက္ႀကီးသူေတြလို႔ ထင္ၾကတာလည္း ရွိတယ္။
အထင္ႀကီးေလးစားၾကေပမဲ့ ျပင္းထန္တဲ့ အက်င့္ကို လိုက္နာႏိုင္သူက ရွားလာလို႔ တပည့္ရင္းခံၿပီး က်င့္ၾကံသူကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း လံုးပါးပါးလာပါတယ္။ နိဂဏၭရဲ႕ အဆံုးအမဟာ အသိဉာဏ္သေဘာတရားရယ္လို႔ မပါဘဲ ခႏၶာကိုယ္ကို ညႇင္းပန္းတဲ့ အက်င့္မ်ိဳးစံု ကိုသာ ေဟာညႊန္ထားတာျဖစ္လို႔ သူ႔ဝါဒကို ယံုၾကည္သူအမ်ားစုဟာလည္း ဆင္ျခင္တံုတရားနည္းပါးၾကတဲ့အတြက္ အသိနည္းသေလာက္ အစြဲနာ အခြါခက္ေတြျဖစ္ၾကလို႔ ခုအထိလည္း မ်ိဳးဆက္ေတာ့ျဖင့္ မဆိတ္သုဥ္းေသးပါဘူး။
ဗုဒၶဝါဒနဲ႔ ေခါင္းေခါင္းပါးပါး အက်င့္ခ်င္း ၿပိဳင္သလို ျဖစ္ေနလို႔သာ အၿပိဳင္အဆိုင္လို႔ ဆိုရေပမဲ့ ဗုဒၶနဲ႔နိဂဏၭတို႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ယွဥ္ၿပိဳင္ တာရယ္လို႔ေတာ့ ပိဋကတ္မွာ ႀကီးႀကီးမားမား မေတြ႕မိပါဘူး။
ျမတ္ဗုဒၶပြင့္ေပၚလာတဲ့အခါမွာ နိဂဏၭရဲ႕ဂိုဏ္းဟာ တျဖည္းျဖည္း အင္အားေလ်ာ့ပါးလာတာကေတာ့ အေတာ္ေလး သိသာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဆင္ျခင္တံုရွိၾကတဲ့ သီဟစစ္သူႀကီးတို႔၊ ဥပါလိသူၾကြယ္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြက ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ တပည့္သားအျဖစ္ ခံယူသြားၾကလို႔ပါ။
ဒါေပမဲ့ ျမတ္ဗုဒၶကေတာ့ ဒီဒကာမ်ားကိုလည္း “ေရွးအစဥ္အလာမပ်က္ နိဂဏၭတို႔အေပၚမွာလည္း လွဴဒါန္းမႈ၊ ေထာက္ပံ့မႈ မပ်က္ကြက္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းထားပါတယ္။ တကယ္ကိုမွ ေလးစားခင္မင္မႈ မပ်က္တဲ့ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထား ကြဲလြဲခြင့္ကို ပီပီျပင္ျပင္ က်င့္သံုးျပတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဗုဒၶဝါဒနဲ႔ ယွဥ္လာတဲ့အခါ နိဂဏၭတို႔ရဲ႕ဝါဒက သိသိသာသာႀကီး ေလ်ာ့နည္းသြားရျခင္းရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ နိဂဏၭတို႔ဟာ ေလာကသားတို႔ အံ့ဩေလးစားေလာက္ေအာင္ အက်င့္နဲ႔ အပင္ပန္းခံျပေပမဲ့ ေလာကသားတို႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ျဖည့္ေပးတဲ့ “အေပးၿပိဳင္ပြဲ”မွာေတာ့ လံုးဝကို ယွဥ္လို႔မရတဲ့အခ်က္က အဓိက ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ျမတ္ဗုဒၶနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ ဘာသာေရးနယ္ပယ္မွာ “အၿပိဳင္အဆိုင္”ဆိုတဲ့အဆင့္နဲ႔ သတ္မွတ္လို႔ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးထဲမွာ သစၥကပရိဗိုဇ္က “အေျပာ”နဲ႔ လူေတြကို ဖမ္းစားဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အေျပာကို ေငးေမာမိသူမ်ားအေနနဲ႔ ေျပာဆိုျငင္းခံုဖို႔ကလြဲလို႔ တကယ့္ဘဝမွာ ဘာမွသံုးမရတဲ့အတြက္ ဒီဝါဒက လံုးဝဆိတ္သုဥ္းသြားတာပါပဲ။
နိဂဏၭဆရာႀကီးကေတာ့ “အျပ”နဲ႔ ေလာကကို ဖမ္းစားဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သူပါ။ သူျပတဲ့အက်င့္မ်ားက ကံရဲ႕အေမြျဖစ္တဲ့ မ်က္ေစ့၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္တို႔ကို လံုးဝခ်ဳပ္ခ်ယ္ၿပီး က်င့္ၾကံရတာျဖစ္လို႔ လူျဖစ္႐ံႈး႐ံုကလြဲၿပီး ဘာအက်ိဳးမွမရတဲ့ အေနဆင္းရဲ အေသဆင္းရဲ “အျပ”ႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တျဖည္းျဖည္းလံုးပါး ပါးသြားရတာပါပဲ။
ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ လမ္းညႊန္ျပမႈမ်ားဟာလက္ငင္းလက္ေတြ႕ အက်ိဳးရေစၿပီး လက္ေတြ႕စမ္းသပ္စစ္ေဆးခြင့္ကိုပါ ခြင့္ျပဳဖိတ္ေခၚဝံ့ခဲ့တဲ့ ဝါဒျဖစ္တဲ့အတိုင္း ကံေပးအေမြျဖစ္တဲ့ မ်က္ေစ့၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္တို႔နဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း “မေကာင္းမႈ ေရွာင္၊ ေကာင္းမႈ ေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္ စိတ္ကိုထား” ဆိုတဲ့အတိုင္း မေကာင္းမႈဆိုတဲ့ အ႐ႈပ္ကိုသာ ဖယ္ေစၿပီး ေကာင္းမႈနဲ႔ယွဥ္ၿပီး အသံုးျပဳခံစားတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးကိုေတာ့ မခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့အတြက္ “ေလာကရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ ဓမၼရဲ႕ျပည့္စံုမႈ” ဆိုတဲ့ ေလာကီခ်မ္းသာ ေလာကုတၲရာခ်မ္းသာတို႔ကို အျပည့္အဝ လက္ေတြ႕က်က် ေပးေဆာင္ႏိုင္လို႔ “အေပးၿပိဳင္ပြဲ”မွာ အတုမရွိ ေအာင္ပြဲဆင္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။
“အေျပာသမား”သက္သက္က တခဏနဲ႔က်ဆံုး၊ အလုပ္မျဖစ္ဘဲ အထင္ႀကီးစရာ သက္သက္ျဖစ္တဲ့ “အျပသမား”က လံုးပါးပါးၿပီး အေျပာေရာအျပပါ လက္ေတြ႕က်က် ေလာကရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ကို ေပးႏိုင္တဲ့ “အေပးသမား”က ေရရွည္ ေအာင္ပြဲခံသြားရတယ္လို႔သာ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
ၿခံဳငံုစဥ္းစား အသိပြားႏိုင္ၾကပါေစ ... ။
ဓမၼေဘရီ အရွင္ဝီရိယ (ေတာင္စြန္း)
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)
မဇၩိမေဒသမွာ ျမတ္စြာဘုရား မပြင့္ေပၚမီကတည္းက ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဂိုဏ္းဆရာႀကီး ေျခာက္ဦးရွိပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္ မူခ်ိန္အထိလည္း သူ႔ေနာက္လိုက္ သူ႔ပရိတ္သတ္နဲ႔သူေတာ့ အေတာ္ထင္ရွားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြပါ။ သမိုင္းသုေတသီအခ်ိဳ႕က သူတို႔ကို “ဗုဒၶႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ ဘုရားႀကီးေျခာက္ဆူ” လို႔ သတ္မွတ္
သံုးစြဲေျပာဆိုၾကပါတယ္။ သူတို႔ကို ၾကည္ညိဳၾကသူမ်ားအေနနဲ႔လည္း ကိုယ့္ဆရာကိုေတာ့ ဒီလိုပဲ ထင္မွတ္ၿပီး ခ်ီးေျမႇာက္ေျပာဆိုၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သူတို႔ဟာ ဂိုဏ္းဆရာႀကီးေတြပါ။
ဒီဂိုဏ္းဆရာႀကီးေတြကို မၾကည္ညိဳၾကသူမ်ားကေတာ့ “တိတၲိႀကီးေတြ” လို႔ ေျပာဆိုသံုးစြဲၾကပါတယ္။ ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္ေလာကမွာေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြကို အ႐ိုင္းအစိုင္းႀကီးေတြ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ျပၾကတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီဃနိကာယ္၊ သာမညဖလသုတ္ မွာေတာ့ သူတို႔နဲ႔ပတ္သက္လို႔ “သဃႌçဂဏီ = ေနာက္လိုက္မ်ားစြာ ပရိဗိုဇ္သံဃာ၊ ပရိဗိုဇ္ဂိုဏ္းရွိသူေတြ။ ဂဏာစရိေယာ = ဂိုဏ္းဆရာႀကီးေတြ။ ဉာေတာ = ႏိုင္ငံတဝန္း ေက်ာ္ၾကားထင္ရွားသူေတြ။ ယသႆီ = ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ေစာ ကိတၲိရွိသူေတြ။ ဗဟုဇနႆ သာဓုသမၼေတာ = လူအမ်ားက သူေတာ္ေကာင္းႀကီးလို႔ သမုတ္သတ္မွတ္ထားသူေတြ” စတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားနဲ႔ သံုးႏႈန္းေျပာဆိုထားတာကို ေထာက္ဆၾကည့္ရင္ အ႐ိုင္း အစိုင္းမ်ားလို႔ ခ်ိဳးခ်ိဳး ႏွိမ္ႏွိမ္သတ္မွတ္ ေျပာဆိုရမည့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြေတာ့ မဟုတ္တန္ရာပါဘူး။
အဲဒီ ဂိုဏ္းဆရာႀကီး သံုးဦးထဲမွာ “ပူရာဏကႆပ”ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးက “ေကာင္းမႈçမေကာင္းမႈေတြ ဘယ္လိုပဲ ျပဳေနေန၊ ေကာင္းမႈျပဳ သူမ်ားဟာလည္း ကုသိုလ္ရွင္မ်ားလို႔ မဆိုႏိုင္သလို မေကာင္းမႈျပဳသူမ်ားဟာလည္း အကုသိုလ္ရွင္မ်ားလို႔ မဆိုႏိုင္ဘူး၊ ေလာကမွာ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈရယ္လို႔ မရွိပါဘူး” လို႔ ခံယူေဟာေျပာေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္လို႔ သူရဲ႕ဝါဒကို “ကံကိုပစ္ပယ္တဲ့ဝါဒ” လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။
“အဇိတ ေကသကမၺလ” ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးကေတာ့ “ေကာင္းမႈျပဳတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးရတယ္ဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။ မေကာင္းမႈျပဳလို႔ မေကာင္းက်ိဳး ခံစားရတယ္ဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး”လို႔ ေဟာေျပာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္လို႔ သူရဲ႕ဝါဒကို “အက်ိဳးကို ပစ္ပယ္တဲ့ဝါဒ”လို႔ သတ္မွတ္ ပါတယ္။
“မကၡလိေဂါသာလ”ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးကေတာ့ “ေလာကမွာ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စဆိုတာလည္း မရွိဘူး။ ဆရာသမားတို႔ရဲ႕ အကူအညီ စြမ္းအား ဆိုတာလည္း မရွိဘူး။ ကံဆိုတာလည္း မရွိဘူး။ ကံရဲ႕အက်ိဳးဆိုလည္း မရွိဘူး။ အဆိုးအေကာင္းဟူသမွ်ဟာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး။ သူျဖစ္ ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာ” လို႔ ခံယူေျပာေဟာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္လို႔ သူ႔ရဲ႕ဝါဒကိုေတာ့ “ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ပစ္ပယ္တဲ့ဝါဒ”လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။
ျခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ကံကို ပစ္ပယ္တာဟာလည္း အက်ိဳးကို ပစ္ပယ္တာပဲ၊ အက်ိဳးကို ပစ္ပယ္တာဟာလည္း ကံကို ပစ္ပယ္တာပဲျဖစ္လို႔
ဒီဂိုဏ္းဆရာႀကီး သံုးဦးလံုးဟာ ကံနဲ႔ကံရဲ႕အက်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ဆန္႔က်င္ပစ္ပယ္တဲ့ “အေဟတုကဝါဒ၊ အကိရိယဝါဒ၊ နတၳိကဝါဒ” အယူရွိၾကသူ မ်ားျဖစ္တယ္လို႔ အ႒ကထာဆရာက မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီဂိုဏ္းဆရာႀကီး သံုးဦးတို႔ရဲ႕ ဂိုဏ္းႀကီးသံုးဂိုဏ္းတို႔ဟာ ကံနဲ႔ကံရဲ႕အက်ိဳးကို လက္ခံက်င့္သံုးတဲ့ ဗုဒၶဝါဒ အပါအဝင္ အျခားကမၼဝါဒီ အားလံုးတို႔ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ဆန္႔က်င္တဲ့ အတိုက္အခံ ဂိုဏ္းႀကီးမ်ားလို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဂိုဏ္းဆရာႀကီးမ်ားရဲ႕ ဝါဒဟာ “ဘာမဆို လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾက ဘာမွမျဖစ္ဘူး” ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္လို႔ လူမိုက္အားေပးဝါဒလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ တေဇာက္ကန္းလူမိုက္တို႔ရဲ႕ အႀကိဳက္ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ လူယဥ္ေက်းတိုင္းက လက္မခံႏိုင္ၾကတဲ့ ဝါဒျဖစ္လို႔ ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ျဖစ္ေပၚခဲ့ရာ မဇၩိမေဒသမွာ ဒီဂိုဏ္းႀကီးမ်ားရဲ႕ အ႐ိုက္အရာ အဆက္ အႏြယ္ရယ္လို႔ ထင္ထင္ရွားရွား မရွိေတာ့ပါဘူး။
ဂိုဏ္းဆရာႀကီးေတြထဲက “သိဥၥည္းဆရာႀကီး”လို႔ လူသိမ်ားတဲ့ “သဥၥယ ေဗလ႒ပုတၲ” ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ဝါဒကေတာ့ ဘာရယ္လို႔ေကာက္ခ်က္ ခ်လို႔ မရေလာက္ေအာင္ အလြန္ေတြေဝလြန္းတဲ့ “ဟိုဟာလည္း မဟုတ္၊ ဒီဟာလည္း မဟုတ္ “မဟုတ္”ဝါဒလည္း မဟုတ္” ဆိုတဲ့ ေယာင္ဝါးဝါး ဝါဒႀကီးျဖစ္လို႔ အခုအခ်ိန္မွာ ေယာင္ဝါးဝါးသမားေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိေနေသာ္လည္း ဝါဒတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ေတာ့ စာရင္းမဝင္ေတာ့ပါဘူး။
“ပကုဓကစၥာယန”ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ဝါဒကလည္း အတၲဝါကိုပဲ မေရမရာ ေဟာေျပာထားတဲ့ ဝါဒျဖစ္လို႔ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ဝါဒတစ္မ်ိဳးလို႔ပဲ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ဒီဆရာႀကီး ႏွစ္ဦးလံုးရဲ႕ ဝါဒမ်ားဟာ ကမၼဝါဒကို ဆန္႔က်င္တာလည္း မဟုတ္၊ ေထာက္ခံတာလည္း မဟုတ္၊ ၾကားေနတာလည္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ သူတို႔ကို အတိုက္အခံဝါဒလို႔ မဆိုႏိုင္သလို အၿပိဳင္အဆိုင္ ဝါဒလို႔လည္း မဆိုႏိုင္ပါဘူး။
*** ----- ***
ဗုဒၶနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္မွာ “ဂိုဏ္းဆရာႀကီး ေျခာက္ဦး”ဆိုတဲ့ စာရင္းထဲ မပါတဲ့ တျခားတစ္သီးပုဂၢလ ေရာေယာင္ခြတုတ္ လုပ္စားေလ့ရွိတဲ့ ဂိုဏ္းဆရာကေလးေတြလည္း ပိဋကတ္ေတာ္မွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေလာကမွာ ေက်ာ္ေစာထင္ရွားတဲ့ ဂိုဏ္းဆရာႀကီးမ်ား နဲ႔ ေရာရိေရာရာလုပ္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာၾကတဲ့ ဂိုဏ္းကေလးမ်ားလို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ျမတ္ဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူတဲ့အခါမွာေတာ့ ထင္ရွားတဲ့ မင္း၊ ပုဏၰား၊ သူၾကြယ္မ်ားကပါ ေလးစား႐ိုေသဆည္းကပ္ျခင္းခံရတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶနဲ႔ ထင္ရွားတဲ့ တပည့္သား ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ပိုၿပီးအကြ်မ္းတဝင္ျဖစ္ဖို႔ လိုလားၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီဃနိကာယ္၊ သီလကၡန္ပါဠိေတာ္၊ ေပါ႒ပါဒသုတ္မွာ ေပါ႒ပါဒပရိဗိုဇ္ဆိုတာ သူ႔ေနရာကို ျမတ္စြာဘုရားျြကလာတဲ့အခါ အလြန္အမင္းကို ဝမ္းသာအားရျဖစ္ၿပီး အူးယားဖားယား ႀကိဳဆိုပါသတဲ့။ ဘာေၾကာင့္ အူျမဴးဝမ္းသာ ျဖစ္ရတာလဲဆိုတာကို အ႒ကထာဆရာႀကီး ဖြင့္ျပတာကေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔တပည့္သားမ်ား သူတို႔ဆီလာတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူတို႔ကို ၾကည္ညိဳၿပီးျဖစ္တဲ့ သာဝကေတြကို ေတြ႕ရင္ “ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား၊ ငါတို႔ဆီကို ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား ၾကြလာတယ္၊ ရွင္သာရိပုတၲရာ ၾကြလာတယ္၊ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြဆိုတာ ႏွယ္ႏွယ္ ရရ ေနရာမ်ိဳးကို ၾကြတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေလာက္ဆို ငါတို႔ရဲ႕ ႀကီးျမတ္ပံုကို မင္းတို႔ သေဘာေပါက္ၾက” ဆိုၿပီး အျမတ္ထုတ္ၾကသတဲ့။
ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ထင္ရွားတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း “မင္းတို႔ရဲ႕ဆရာ ေဂါတမျမတ္စြာ ဘုရားကေတာင္ ငါတို႔ဆီၾကြလာတာပါ။ ငါတို႔ဟာ အခ်င္းခ်င္း ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ မင္းတို႔က ဘာျဖစ္လို႔ တို႔ကို မ႐ိုမေသ မၾကည္ညိဳၾကတာလဲ”ဆိုၿပီး စည္း႐ံုးၾကပါသတဲ့။
ဂိုဏ္းဆရာႀကီးေျခာက္ဦး စာရင္းထဲမွာလည္းမပါ၊ ေပါ႒ပါဒတို႔လို ၾကားေန ခြတုတ္လည္း မဟုတ္ဘဲ အၿပိဳင္အဆိုင္သမားသက္သက္အျဖစ္နဲ႔ အထင္ရွားဆံုး ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကေတာ့ ေဝသာလီျပည္က “သစၥကပရိဗိုဇ္”ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါပဲ။ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ သိသိမွတ္မွတ္ျပဳတဲ့ အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အျပင္ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးထဲမွာ ဆ႒မေျမာက္ ေအာင္ျခင္းအျဖစ္နဲ႔ ဆံုးမခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးဆိုတာပါပဲ။
ေဝသာလီျပည္သား လိစၦဝီမင္းေတြဆိုတာ အလွည့္က်မင္းျပဳရတဲ့ ျပည့္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္ဝါသနာက အေတြးအေခၚ အယူဝါဒ အထူးအဆန္းကို ေမးျမန္း စိစစ္လိုၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ရင္ဆိုင္ယွဥ္ၿပိဳင္ရတဲ့အခါ အႏိုင္မခံ အ႐ံႈးမေပးဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ ရွိၾကၿပီး ေနရာတိုင္းမွာ သူတစ္ပါးထက္ သာလြန္လိုၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ေနရာမွာေတာင္ သူတစ္ပါး ထက္ ထူးထူးျခားျခား က်င့္ၾကံျပႏိုင္သူတို႔၊ အခ်င္းခ်င္း ဝါဒခ်င္း ၿပိဳင္ဆိုင္ၾကသူတို႔ကို ပိုသေဘာက်ေလ့ရွိတယ္။
တစ္ခါက အလြန္ဝါဒစစ္ထိုး ကြ်မ္းက်င္တဲ့ ပရိဗိုဇ္ ေယာက်ာ္းနဲ႔ ပရိဗိုဇ္မတို႔ ဝါဒစစ္ထိုးၾကရာမွာ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ မ,တျပန္ က်ားတျပန္ ပြဲႀကီး ပြဲေကာင္းၿပိဳင္ၿပီး ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွမႏိုင္ဘဲ သေရပြဲျဖစ္သြားတဲ့အခါ ေဝသာလီျပည္သားေတြက သေဘာက်လြန္းလို႔ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ထိမ္းျမား လက္ထပ္ေပးၿပီး ေနထိုင္စားေသာက္စရာ အျပည့္အစံုနဲ႔ကို ကိုးကြယ္ ပူေဇာ္ထားၾကပါသတဲ့။
သစၥကပရိဗိုဇ္ဆိုတာ အဲဒီပရိဗိုဇ္ ဇနီးေမာင္ႏွံက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေမြးခ်င္းငါးေယာက္ထဲက အစ္မေလးေယာက္ရဲ႕ေနာက္မွာ ဖြားေျမာက္လာတဲ့ အငယ္ဆံုးသားေပါ့။ အလြန္ဉာဏ္ပညာ ထက္ျမက္တဲ့အတြက္ မိဖမ်ားဆီက သင္ယူရရွိထားတဲ့ ဝါဒေပါင္းတစ္ေထာင္သာမက သာသနာပ ဝါဒေပါင္းမ်ားစြာ သင္ယူတတ္ေျမာက္ထားတာျဖစ္လို႔ လိစၦဝီမင္းသားငယ္တို႔ရဲ႕ မင္းဆရာျဖစ္ေနသူေပါ့၊ ပညာေတြ အလြန္ျပည့္ေနတဲ့အတြက္ ဝမ္းဗိုက္ေပါက္ကြဲ ထြက္သြားမွာစိုးလို႔ သံျပားနဲ႔ ဝမ္းဗိုက္ကို ပတ္ထားရတယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါပဲ။
သူ႔ရဲ႕ ဘာသာေရး ခံယူခ်က္ကေတာ့ “႐ုပ္ဆိုတာလည္း သူ႔အလိုက်အတိုင္း ျဖစ္ေစႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အတၲပဲ။ ခံစားတဲ့ ေဝဒနာဆိုတာလည္း အတၲပဲ။ မွတ္သားတဲ့ သညာလည္း အတၲပဲ။ ၾကံစည္စိတ္ကူးတဲ့ သခၤါရလည္း အတၲပဲ။ သိတဲ့ ဝိညာဏ္ဆိုတာလည္း အတၲပဲ။ အတၲဟာ အရာရာကို သူ႔အလိုက်အတိုင္း ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ အစြမ္းသတၲိရွိတယ္။ ၿမဲလည္း ၿမဲတယ္” လို႔ လက္ခံ စြဲယူထားတာပါ။
ျမတ္စြာဘုရားက “သခၤါရမွန္သမွ်ဟာ မၿမဲတဲ့ အနိစၥ၊ အစိုးမရတဲ့ အနတၲ” လို႔ ေဟာေလ့ရွိတယ္ဆိုတာ သိရေတာ့ “ဒီေလာက္ မၾကားဝံ့ မနာသာ အယူမွားေတြကို ေဟာၾကားေနတဲ့ ေဂါတမဗုဒၶကို ငါ့ဝါဒေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ဆိုင္လႈပ္ခါၿပီး အႏိုင္ယူျပမယ္”လို႔ ႀကံဳးဝါးရင္း ေနာက္ပါ လိစၦဝီမင္းသား ပရိသတ္ေတြ အျခံအရံနဲ႔ ဘုရားဆီသြားၿပီး ဝါဒခ်င္းၿပိဳင္သတဲ့။
ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ သစၥကပရိဗိုဇ္က “မ်ိဳးေစ့သစ္ပင္ မွန္သမွ်ဟာလည္း ေျမႀကီးကို မွီၿပီးမွ ရွင္သန္ႏိုင္သလို၊ သြားလာလႈပ္ရွား လုပ္ကိုင္ေနသူ မွန္သမွ်လည္း ေျမႀကီးကိုပဲ မွီေနရသလို လူတို႔ရဲ႕ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ မွန္သမွ်ဟာလည္း အတၲကိုသာ မွီၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေနရတယ္၊ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ မင္းတို႔ဟာ တိုင္းသူျပည္သားတို႔အေပၚမွာ လိုအပ္သလို အမိန္႔ေပးႏိုင္တဲ့ အာဏာရွိသလို အတၲဟာလည္း အရာရာကို လိုခ်င္သလို အမိန္႔ေပးႏိုင္တဲ့ အာဏာရွိတယ္”ဆိုတဲ့ သူ႔ဝါဒကို အဆိုျပဳ တင္ျပပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ဒီလိုဆိုရင္ ႐ုပ္၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္တို႔ဟာ သူတို႔ကို သူတို႔ “ငါရဲ႕႐ုပ္ဟာ ဘယ္လို ျဖစ္ေစရမယ္၊ ဘယ္လို မျဖစ္ရ၊ ေဝဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္တို႔ဟာလည္း ဘယ္လိုသာ ျဖစ္ေစရမယ္၊ ဘယ္လိုေတာ့ မျဖစ္ေစရလို႔ အမိန္႔ေပးႏိုင္ပါသလား”လို႔ ေမးလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သစၥကပရိဗိုဇ္ အေျဖရ ခက္သြား တယ္။
သူ႔ေနာက္မွာလည္း လိစၦဝီမင္းပရိသတ္က အမ်ားႀကီးရွိေနတာဆိုေတာ့ တကယ္လို႔ “႐ုပ္အေပၚမွာ အာဏာေပးလို႔ရတယ္” လို႔ ေျဖလိုက္ ရင္ ေနာက္ပါလိစၦဝီမင္းေတြက “ဒီလိုဆိုရင္ သင့္ရဲ႕႐ုပ္ကို နတ္သားေလးလို လွေနေအာင္ အာဏာနဲ႔ အမိန္႔ေပးပါလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ ခုလို ဗိုက္ပူ႐ုပ္ဆိုးႀကီးျဖစ္ေနရတာလဲ”လို႔ ဝိုင္းၿပီးဟားၾကေတာ့မွာ။ ဒီေတာ့ အေျဖခက္ အေနၾကပ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး မေျဖဘဲ ေပကပ္ေနေတာ့တယ္။
ႏွစ္ႀကိမ္ကေန သံုးႀကိမ္ေျမာက္အထိ ျမတ္စြာဘုရားက ေမးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးတင္းၾကပ္ၿပီး ေခါင္းရွစ္စိတ္ကြဲေတာ့မတတ္ ခံစား
လာရတဲ့အခါ မေနသာေတာ့ဘဲ အရာရာကို အမိန္႔ေပးႏိုင္တဲ့ အတၲဆိုတာ မရွိပါေၾကာင္း ဝန္ခံလိုက္ရတယ္။ ပညာကို ႏွံ႔စပ္ေအာင္ မေလ့လာမဆည္းပူးခဲ့ဘဲ ကိုယ္သိသမွ်ေလးကိုသာ အဟုတ္ႀကီးထင္မွတ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားအေပၚမွာ ေမာက္မာ ခက္ထန္တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ သံုးႏံႈးေျပာဆိုခဲ့သမွ်ကိုလည္း ေတာင္းပန္သြားပါတယ္။
သစၥကဟာ ကိုယ့္အထင္နဲ႔ကိုယ္ ႏိုင္မယ္ထင္လို႔ ၿပိဳင္ခဲ့ေပမဲ့ မႏိုင္တဲ့အခါမွာေတာ့ ရန္ၿငိဳးအာဃာတရယ္လို႔ မထားဘဲ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ကို ေတာင္းပန္ၿပီးေတာ့မွ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ေနာက္ပါသံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းတစ္နပ္ ကပ္လွဴပါေသးတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း သစၥကပရိဗိုဇ္ဟာ ဒီဘဝမွာေတာ့ မဂ္ဖိုလ္ကို မရႏိုင္ေလာက္ေပမဲ့ အေလ့အထံု ဝါသနာဘာဂီျဖစ္ေစဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး စူဠသစၥကသုတၲန္နဲ႔ မဟာသစၥကသုတၲန္ဆိုတဲ့ ေဒသနာေတာ္ႀကီးႏွစ္ခုကို ေဟာေျပာေပးေတာ္မူပါတယ္။
ၿပိဳင္ပြဲရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကေပမဲ့ “႐ံႈးသူကိုလည္း အနစ္နာေစရ၊ ႏိုင္သူကလည္း မေမာက္မာရ”ဆိုတဲ့ စံနမူနာေကာင္းကို ျပလိုက္တဲ့ပြဲပါပဲ။ ႐ံႈးသူႏိုင္သူ ၾကည္ျဖဴၾကတဲ့ ဒီေကာင္းမႈေၾကာင့္ပဲ သစၥကပရိဗိုဇ္ဟာ အပါယ္ဒုဂၢတိေဘးကလည္း ကင္းလြတ္သြားပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီးလို႔ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀ဝ)ေက်ာ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သီဟိုဠ္ကြ်န္း(သီရိလကၤာ)မွာ မင္းရဲ႕အပူေဇာ္ခံ “အရွင္ကာဠဗုဒၶရကၡိတ” ဆိုတဲ့ ပဋိသမၻိဒါပတၲ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ႀကီးျဖစ္ေတာ္မူ သြားပါသတဲ့။
*** --- ***
ျမတ္ဗုဒၶနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ဝါဒေတြထဲမွာ ျပင္းထန္တဲ့ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈရွိသေလာက္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မႈရယ္လို႔ သိပ္မရွိလွတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ဂိုဏ္ဆရာႀကီး ေျခာက္ဦးထဲက မင္းေရာ ျပည္သူပါ အေလးစားဆံုးခံရတဲ့ “မဟာဝီရ” ေခၚ “ဂ်ိန(ဇိန)=ဂ်ိန္း” ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီး “နိကဏၭ”ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဘာသာေရးက်မ္းစာမ်ားအလိုအရ နိဂဏၭဟာလည္း သိဒၶတၳ မင္းသားလို ရွင္ဘုရင္ရဲ႕သားတစ္ဦးပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
သူနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဂိုဏ္းသားမ်ားဟာ ကမၼဝါဒကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လက္ခံက်င့္သံုးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြျဖစ္လို႔ ဗုဒၶဝါဒနဲ႔ အတိုက္အခံဂိုဏ္းလို႔ မဆိုႏိုင္ ပါဘူး။
ျပင္းထန္တဲ့ အၿပိဳင္အဆိုင္ဂိုဏ္းလို႔သာ ဆိုရမွာပါ။ “အၿပိဳင္အဆိုင္” ဆိုတဲ့ေနရာမွာေတာင္ နိကဏၭနဲ႔ ျမတ္ဗုဒၶတို႔ စိန္ေခၚၿပိဳင္ဆိုင္ တာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ နိကဏၭရဲ႕ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခႏၶာကိုယ္ကို ညႇင္းပန္းက်င့္ႀကံတဲ့ အတၲကိလမထာႏုေယာဂ အက်င့္ကို သေဘာက်သူ မ်ားက ဗုဒၶရဲ႕ မဇၩိမပဋိပဒါ လမ္းစဥ္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပိဳင္ဆိုင္ၿပီး သံုးသပ္ၾကလို႔သာ အၿပိဳင္အဆိုင္လို႔ ေျပာရတာပါ။
ကမၼဝါဒကို လက္ခံက်င့္သံုးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ နိဂဏၭရဲ႕အက်င့္က အေတာ့္ကို ၾကံေပါက္ၾကံစည္ ကတ္သီးကတ္သပ္ လည္းႏိုင္၊ ျပင္းလည္းျပင္းထန္ပါတယ္။ ပါဏာတိပါကံ တစ္ခုေရွာင္ဖို႔ေလးမွာေတာင္ ေရစိမ္းမွာ ပိုးမႊားပါလို႔ ဒီအတိုင္းေသာက္ရင္ အျပစ္ရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေရစိမ္းေသာက္ျခင္းကို လံုးဝေရွာင္တယ္။ သြားတဲ့ေျခလွမ္းေအာက္မွာ ပိုးမႊားေတြ ကင္းေအာင္ ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ တံျမက္စည္းလွဲၿပီးမွ လွမ္းရတာတို႔၊ မေကာင္းမႈကို တားျမစ္ျခင္းဆိုတဲ့ ဓမၼနဲ႔သာ အၿမဲထိေတြ႕ေနေစဖို႔အတြက္ အဝတ္အ႐ံု အထိအေတြ႕ကိုပါ ေရွာင္ၾကဥ္တာတို႔၊ တခ်ိဳ႕က သာယာတဲ့ အထိအေတြ႕မျဖစ္ေအာင္ ဆူးေပၚမွာသာ ထိုင္တာ အိပ္တာတို႔လည္း ပါရဲ႕။ ရသာ႐ံုခံစားမႈ ကင္းေအာင္ အစားတစ္ လုတ္ ေရတစ္မႈတ္သာ သံုးေဆာင္တာအထိပါပဲ။
လူအမ်ားကေတာ့ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္ မက်င့္ႏိုင္တာေတြကို ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ျပ၊ ေနျပတာ၊ ၿခိဳးၿခိဳးျခံျခံ က်င့္ၾကံဒုကၡခံျပတာတို႔ကို အလြန္အထင္ႀကီးၾကတာဆိုေတာ့ က်င့္ၾကံေနထိုင္မႈအပိုင္းမွာ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ တပည့္သားမ်ားထက္ နိဂဏၭတို႔ကို ပိုၿပီး အထင္ႀကီးၾက သူေတြလည္း မရွားပါဘူး။ မလိုက္နာႏိုင္ေပမဲ့ ေလးစားၾကည္ညိဳသူ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ နိဂဏၭတပည့္ေတြကဆိုရင္ ဘုရားရွင္နဲ႔ တပည့္သားေတြအေပၚမွာ အဝတ္႐ံုတာ၊ အစာစားတာေလာက္ကိုေတာင္ တဏွာရမၼက္ႀကီးသူေတြလို႔ ထင္ၾကတာလည္း ရွိတယ္။
အထင္ႀကီးေလးစားၾကေပမဲ့ ျပင္းထန္တဲ့ အက်င့္ကို လိုက္နာႏိုင္သူက ရွားလာလို႔ တပည့္ရင္းခံၿပီး က်င့္ၾကံသူကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း လံုးပါးပါးလာပါတယ္။ နိဂဏၭရဲ႕ အဆံုးအမဟာ အသိဉာဏ္သေဘာတရားရယ္လို႔ မပါဘဲ ခႏၶာကိုယ္ကို ညႇင္းပန္းတဲ့ အက်င့္မ်ိဳးစံု ကိုသာ ေဟာညႊန္ထားတာျဖစ္လို႔ သူ႔ဝါဒကို ယံုၾကည္သူအမ်ားစုဟာလည္း ဆင္ျခင္တံုတရားနည္းပါးၾကတဲ့အတြက္ အသိနည္းသေလာက္ အစြဲနာ အခြါခက္ေတြျဖစ္ၾကလို႔ ခုအထိလည္း မ်ိဳးဆက္ေတာ့ျဖင့္ မဆိတ္သုဥ္းေသးပါဘူး။
ဗုဒၶဝါဒနဲ႔ ေခါင္းေခါင္းပါးပါး အက်င့္ခ်င္း ၿပိဳင္သလို ျဖစ္ေနလို႔သာ အၿပိဳင္အဆိုင္လို႔ ဆိုရေပမဲ့ ဗုဒၶနဲ႔နိဂဏၭတို႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ယွဥ္ၿပိဳင္ တာရယ္လို႔ေတာ့ ပိဋကတ္မွာ ႀကီးႀကီးမားမား မေတြ႕မိပါဘူး။
ျမတ္ဗုဒၶပြင့္ေပၚလာတဲ့အခါမွာ နိဂဏၭရဲ႕ဂိုဏ္းဟာ တျဖည္းျဖည္း အင္အားေလ်ာ့ပါးလာတာကေတာ့ အေတာ္ေလး သိသာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဆင္ျခင္တံုရွိၾကတဲ့ သီဟစစ္သူႀကီးတို႔၊ ဥပါလိသူၾကြယ္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြက ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ တပည့္သားအျဖစ္ ခံယူသြားၾကလို႔ပါ။
ဒါေပမဲ့ ျမတ္ဗုဒၶကေတာ့ ဒီဒကာမ်ားကိုလည္း “ေရွးအစဥ္အလာမပ်က္ နိဂဏၭတို႔အေပၚမွာလည္း လွဴဒါန္းမႈ၊ ေထာက္ပံ့မႈ မပ်က္ကြက္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းထားပါတယ္။ တကယ္ကိုမွ ေလးစားခင္မင္မႈ မပ်က္တဲ့ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထား ကြဲလြဲခြင့္ကို ပီပီျပင္ျပင္ က်င့္သံုးျပတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဗုဒၶဝါဒနဲ႔ ယွဥ္လာတဲ့အခါ နိဂဏၭတို႔ရဲ႕ဝါဒက သိသိသာသာႀကီး ေလ်ာ့နည္းသြားရျခင္းရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ နိဂဏၭတို႔ဟာ ေလာကသားတို႔ အံ့ဩေလးစားေလာက္ေအာင္ အက်င့္နဲ႔ အပင္ပန္းခံျပေပမဲ့ ေလာကသားတို႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ျဖည့္ေပးတဲ့ “အေပးၿပိဳင္ပြဲ”မွာေတာ့ လံုးဝကို ယွဥ္လို႔မရတဲ့အခ်က္က အဓိက ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ျမတ္ဗုဒၶနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ ဘာသာေရးနယ္ပယ္မွာ “အၿပိဳင္အဆိုင္”ဆိုတဲ့အဆင့္နဲ႔ သတ္မွတ္လို႔ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးထဲမွာ သစၥကပရိဗိုဇ္က “အေျပာ”နဲ႔ လူေတြကို ဖမ္းစားဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အေျပာကို ေငးေမာမိသူမ်ားအေနနဲ႔ ေျပာဆိုျငင္းခံုဖို႔ကလြဲလို႔ တကယ့္ဘဝမွာ ဘာမွသံုးမရတဲ့အတြက္ ဒီဝါဒက လံုးဝဆိတ္သုဥ္းသြားတာပါပဲ။
နိဂဏၭဆရာႀကီးကေတာ့ “အျပ”နဲ႔ ေလာကကို ဖမ္းစားဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သူပါ။ သူျပတဲ့အက်င့္မ်ားက ကံရဲ႕အေမြျဖစ္တဲ့ မ်က္ေစ့၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္တို႔ကို လံုးဝခ်ဳပ္ခ်ယ္ၿပီး က်င့္ၾကံရတာျဖစ္လို႔ လူျဖစ္႐ံႈး႐ံုကလြဲၿပီး ဘာအက်ိဳးမွမရတဲ့ အေနဆင္းရဲ အေသဆင္းရဲ “အျပ”ႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တျဖည္းျဖည္းလံုးပါး ပါးသြားရတာပါပဲ။
ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ လမ္းညႊန္ျပမႈမ်ားဟာလက္ငင္းလက္ေတြ႕ အက်ိဳးရေစၿပီး လက္ေတြ႕စမ္းသပ္စစ္ေဆးခြင့္ကိုပါ ခြင့္ျပဳဖိတ္ေခၚဝံ့ခဲ့တဲ့ ဝါဒျဖစ္တဲ့အတိုင္း ကံေပးအေမြျဖစ္တဲ့ မ်က္ေစ့၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္တို႔နဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း “မေကာင္းမႈ ေရွာင္၊ ေကာင္းမႈ ေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္ စိတ္ကိုထား” ဆိုတဲ့အတိုင္း မေကာင္းမႈဆိုတဲ့ အ႐ႈပ္ကိုသာ ဖယ္ေစၿပီး ေကာင္းမႈနဲ႔ယွဥ္ၿပီး အသံုးျပဳခံစားတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးကိုေတာ့ မခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့အတြက္ “ေလာကရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ ဓမၼရဲ႕ျပည့္စံုမႈ” ဆိုတဲ့ ေလာကီခ်မ္းသာ ေလာကုတၲရာခ်မ္းသာတို႔ကို အျပည့္အဝ လက္ေတြ႕က်က် ေပးေဆာင္ႏိုင္လို႔ “အေပးၿပိဳင္ပြဲ”မွာ အတုမရွိ ေအာင္ပြဲဆင္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။
“အေျပာသမား”သက္သက္က တခဏနဲ႔က်ဆံုး၊ အလုပ္မျဖစ္ဘဲ အထင္ႀကီးစရာ သက္သက္ျဖစ္တဲ့ “အျပသမား”က လံုးပါးပါးၿပီး အေျပာေရာအျပပါ လက္ေတြ႕က်က် ေလာကရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ကို ေပးႏိုင္တဲ့ “အေပးသမား”က ေရရွည္ ေအာင္ပြဲခံသြားရတယ္လို႔သာ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
ၿခံဳငံုစဥ္းစား အသိပြားႏိုင္ၾကပါေစ ... ။
ဓမၼေဘရီ အရွင္ဝီရိယ (ေတာင္စြန္း)
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment