အာရုံငါးပါး ၀တၳဳကာမတရားတုိ႔၌ သာယာခင္မင္ႏွစ္သက္တြယ္တာေသာ ကိေလသာ ကာမျဖစ္ေသာ ဤတဏွာသည္ အာရုံ၀တၳဳတုိက္ဆံုမူတြင္ ပညတ္အာရုံယူေသာအားျဖင့္ ႏွလံုးသြင္းမွားကာ စြဲယူမိေသာ သတၱ၀ါအား သံသရာမွ ထြက္၍ မရေအာင္ ၀ဋ္ျမစ္တစ္ခုအေနႏွင့္ အခုိင္အခံ့ ဖြဲ႕ခ်ည္ထားေလသည္။ အာရုံတိုက္ဆံုမွ ျဖစ္ခြင့္ရေသာ ထိုေလာဘတဏွာသည္ မိန္မ, ေယာက္်ားဟူေသာ ပညတ္ကိုခ်ည္း အာရုံျပဳေနသျဖင့္ ၾကီးထြားရင့္သန္လာကာ “ရေလလိုေလ၀အိုတေစၧ”ဟူေသာ အတုိင္း “စြဲမိမလႊတ္-ညႊတ္မိမခြာ”ဟူဘိလို အလုိဆႏၵ က်ယ္ျပန္႔လာကာ နိဗၺာန္ႏွင့္ ၾကာေလ ေ၀းေလ ျဖစ္သြားေလသည္။
ေလာကတြင္
အာရုံငါးပါးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွာေဖြစုေဆာင္းကာ လုိအပ္သည္ထင္တုိင္း
စုေဆာင္းထားေသာ္လည္း ထုိတဏွာသည္ အလိုမျပည့္ေပ။ အျမဲပင္ လိုလ်က္ရွိသည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္
ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္က ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးေကာင္းသား
တစ္ေယာက္သည္ သာသနာေတာ္၌ သဒၶါတရားျဖင့္ ရဟန္းျပဳ၍ သူ၏ ဥပဇၥ်ာယ္ ဆရာက
အျခားေသာ တစ္ျမိဳ႕တစ္ရြာတြင္ရွိေသာ ထိုဥပဇၥ်ာယ္ ဆရာ၏ မိတ္ေဆြ ဆရာထံတြင္
စာေပပရိယတ္ သင္ရန္ ေစလႊတ္လုိက္၏။ ထုိရဟန္းငယ္သည္ ထိုဆရာအထံ၌ ၾကာျမင့္စြာ
ပညာသင္လ်က္ ေနေလရာ ၎၏ အရပ္တြင္ က်န္ရွိေနေသာ ဖခင္သည္ ေရာဂါတစ္ခုရ၍ အေတာ္ပင္
မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနရာ သားရဟန္းကိုသာ ေတာင့္တလ်က္ ေသကာလတြင္ သားအငယ္ကို ေခၚ၍ “ငါ့သား... ဤေငြတစ္ရာကို မင္းရဲ႕ ေနာင္ေတာ္ရဟန္း ၾကြလာရင္ သပိတ္-သကၤန္း ပရိကၡရာ အတြက္ ငါလွဴသြားေၾကာင္း ေျပာ၍ လွဴလုိက္ပါ”
ဟုဆုိ၍ ေသေလသည္။ ေနာက္ ကာလ အတန္ၾကာေသာအခါ ရဟန္းလည္း ၾကြလာေလလွ်င္
ညီျဖစ္သူက ဖခင္ဒကာၾကီး ေသခါနီးမွာ လွဴသြားေသာ ပရိကၡရာ ေငြတစ္ရာကို
ေပးအပ္ေလလွ်င္...
ရဟန္းေတာ္က...
(နေမ ကဟာပေဏဟိအေတၳာ)
“ငါ့တြက္ ေငြကို အလိုမရွိ”
ဟု ပယ္ျပီး၍ “ငါသပိတ္ သကၤန္း အလုိရွိမွ သင့္ကို ေျပာအံ့၊ သင့္ထံ၌သာထားေလာ့”ဟု
ဆုိ၍ အပ္ႏွံျပီး ေနာက္ကာလတြင္ မိမိ၌ ေငြတစ္ရာရွိသည္ဟူေသာ (သံေယာဇဥ္)
အေႏွာင္အဖြဲ႕သည္ ၀တၳဳအာရုံမွ ကိေလသာ ကာမအာရုံသို႔ ကူးေျပာင္းကာ စတင္၍
ပူေလာင္လာေတာ့သည္။
“ေမ၊
ငါ့အား။ ပရကုေလသု၊ သူတစ္ပါး၏ အိမ္တုိ႔၌။ ပိ႑ယ၊ ဆြမ္းရျခင္းငွာ။ စရိတြာ၊
လွည့္လည္၍။ ဇိ၀ိေတန၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ေနရျခင္းျဖင့္။ ကိ ံ၊
ဘာအက်ိဳးရွိအံ့နည္း။ တံကဟာပဏသတံ၊ ငါ အပ္ထား ေသာ ထိုအသျပာ တစ္ရာကို။ နိႆာယ၊
ရင္းႏွီးအမူ အေၾကာင္းျပဳ၍။ ဇီ၀ိတံု၊ အသက္ေမြးဖုိ႔ ရင္းႏွီးျခင္းငွာ။ သကၠာ၊
တတ္ေကာင္း၏။ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ရာ၏။ အဟံ၊ ငါသည္။ ၀ိဗၻမိႆာမိ၊ လူထြက္အံ့။”
ဟု
ကိေလသာ၏ သတၱိအတုိင္း အပူမီးစေတာ့သည္။ သုိ႔ျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္ေလးမွာ
မေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္းသည္ ကိေလသာ အပူခ်ိန္တက္သည္ႏွင့္အမွ် ခႏၶာပညတ္ကိုပါ
ကူးစက္ေလာင္ျမိဳက္လာရကား အစားပ်က္ျခင္း၊ အအိပ္ပ်က္ျခင္းက စ၍
ေသြးအားနည္းျခင္း စေသာ စိတ္ေရာဂါ ျဖစ္လာေပသည္။
ထိုအပူအေလာင္
(ကိေလသာ)ကို လက္ခံသည္က စ၍ ပရိယတၱိကို သရဇၥ်ာယ္မူ၊ ကမၼ႒ာန္းတရား
ႏွလံုးသြင္းမူမ်ားလည္း မျပဳႏုိင္ေတာ့ေပ။ အသားအေရတုိ႔ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ျဖစ္ေသာ
ကိုယ္ေတာ္အား အျခားကိုယ္ေတာ္မ်ားက ျမင္ၾကသျဖင့္ ေမးၾက ျမန္းၾကေတာ့ရာ
(ဥကၠဏိၭေတာမွိ) မေပ်ာ္ေတာ့ပါဟု ျပန္ၾကားေလွ်ာက္ထားေသာ အခါ ကိုယ္ေတာ္မ်ားက
၎၏ ဥပဇၥ်ာယ္ ဆရာမွ တစ္ဆင့္ ျမတ္စြာဘုရား ထံေမွာက္သို႔ ေခၚေဆာင္ကာ
အက်ိဳးအေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားၾက သျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားက...
(သစၥံ ကိရ ဥကၠဏိၭေတာ)
“ခ်စ္သားရဟန္း-သာသနာမွာ မေပ်ာ္ဟု ဆုိသည္ မွန္သလား”
(အာမဘေႏၱ)
“မွန္ပါသည္ ဘုရား”
“မွန္ပါသည္ ဘုရား”
“ကသၼာ၊
ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္။ တြံ၊ သင္သည္။ ဧ၀ံ၊ ဤသို႔။ အကာသိ၊ ျပဳသနည္း။ ေတ၊ သင့္အား။
ေကာစိ၊ တစ္စံုတစ္ခုေသာ။ ဇီ၀ိတပစၥေယာ၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳစရာ
အေထာက္အပံ့သည္။ အတိၳပန၊ ရွိ၏ေလာ”
ဟု ေမးေတာ္မူရာ ရဟန္းက ၎၏ အသျပာ တစ္ရာကို သတိရကား...
(အာမဘေႏၱ)
“ရွိပါသည္ ဘုရား”
(ကိ ံ ေတ အတိၳ)
“ဘာေတြ ရွိသလဲ”
(ကဟာ ပဏသတံ ဘေႏၱ)
“အသျပာ တစ္ရာ ရွိပါသည္ ဘုရား”
(ေတနဟိ-ကတၳစိတာ၀ သကၡရာ အာဟရ)
“ဒီလိုဆုိရင္-ေက်ာက္ခဲ အလံုးတစ္ရာ ယူခဲ့”
(သကၠာ ၀ါတာ ၀တၱ ေကန ဇီ၀ိတံုေနာ၀ါ)
“ထိုမွ်ေလာက္ ေငြတစ္ရာျဖင့္ အသက္ေမြးရန္ ေလာက္မေလာက္ သိေစအ့ံ”
ဟု ျမတ္စြာဘုရားက ေရွ႕ေတာ္တြင္ ေက်ာက္စရစ္ခဲ တစ္ရာကို ခ်ေစျပီး...
(ပရိ ေဘာဂတၳာယ တာ၀ ပဏၰာာသံ ဌေပတိ)
“အေထြေထြ အသံုးအေဆာင္အတြက္ ေငြ ၅၀ိ ထားလုိက္”
(ဒြိႏၷံ ေဂါဏာနံ အတၳာယ စတု၀ီသတိ)
“လယ္ထြန္ရန္ ႏြားႏွစ္ေကာင္ ၀ယ္ဖုိ႔က ၂၄ိ”
၎ျပင္
မ်ိဳးစပါး ၀ယ္ရန္အတြက္၊ ထြန္တံုး ထြန္သန္း ၀ယ္ရန္အတြက္၊ ပုဆိန္၊ ေပါက္ျပား၊
ျမတ္ခုတ္ဓား၊ ပဲခြပ္စသည္တုိ႔၀ယ္ဖုိ႔ အတြက္ ဖယ္လုိက္ရလွ်င္ သင့္အသျပာ
ေငြတစ္ရာသည္ မည္သည့္ နည္းႏွင့္မွ်မေလာက္ ဟူ၍ တြက္ခ်က္ျပေတာ္မူျပီးမွ...
“ခ်စ္သားရဟန္း-သင္၏
ရွိေနေသာ အသျပာတစ္ရာဟူသည္ အလြန္ပင္ နည္းလွေပသည္၊ လုိအပ္ေနေသာ
လိုခ်င္ေနေသာ၊ အျမဲလိုေနေသာ တဏွာျပည့္ရန္မွာ အလြန္ခဲယဥ္းလွ၏။ မည္သူမွ်
ျပည့္ေအာင္ မတတ္ႏုိင္၊ ဟိုးေရွးအခါက ငါဘုရား အေလာင္းေတာ္သည္ မႏၶာတု
အမည္ရွိေသာ စၾကာမင္းၾကီး ျဖစ္ဖူးျပီး၊ တုိင္းျပည္ နုိင္ငံတုိ႔သို႔
လွည့္လည္လာေသာအခါ၊ ဆင္းရဲေသာတုိင္းျပည္၊ ျမိဳ႕ရြာတုိ႔ကို ေရာက္ေသာအခါ
လက္ပန္းေပါက္ ခတ္လုိက္ကာမွ်ႏွင့္ ၁၂-ယူဇနာ အတြင္း ခါးမွ်ပမဏထိေအာင္
ရတနာမိုး ရြာေစႏုိင္၏။ ငါသည္လူမင္းစည္းစိမ္ကို ျငီးေငြ႕သျဖင့္ တာ၀တိ ံသာ
နတ္ျပည္သို႔တက္၍ နတ္၏စည္းစိမ္ကို သိၾကားမင္းတမွ် ခံစား၍ သိၾကားမင္းတစ္ေယာက္
၏ သိၾကားသက္ ကုန္ေသာအခါ ငါကား ဆက္လက္၍ ခံစားဆဲပင္ ဤကဲ့သို႔ သၾကားေပါင္း
၃၆-ေယာက္ ေျပာင္းလဲကုန္ဆံုးသည္အထိ လူအျဖစ္ႏွင့္ နတ္စည္းစိမ္ကို ဤမွ်
ခံစားရလွ်က္ ငါေသေသာအခါ ဆာေလာင္ေသာ အလိုဆႏၵတဏွာ အလုိျပည့္၍ ေသရသည္ကား မဟုတ္
တဏွာအလိုမျပည္ဘဲသာ ေသခဲ့ရ၏”
ဟု
အတိတ္မွ စႏၶာတုဇာတ္ကို ေဆာင္၍ ေဟာေတာ္မူသည္။ သို႔ျဖင့္ ခ်စ္သားရဟန္း၊ သင္၏
အသျပာတစ္ရာျဖင့္ သင္လိုေနသည္ ျပည့္ေအာင္ စြမ္းႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ၊ ေလာက၌
တဏွာသည္ သံသရာကို သြားလိုေသာ သူအတြက္ အေဖာ္သဟဲ ျဖစ္၏၊ ထုိတဏွာကို
အေဖာ္မျပဳသူသည္ သံသရာကို မသြားတတ္ေပ။
ပညတ္အျမင္ျဖင့္
သတၱ၀ါထင္လွ်င္ တဏွာ အေဖာ္ကို ယူလာျမဲ ျဖစ္သည္၊ သံသရာခရီးသည္သည္
တဏွာအေဖာ္ပါလာ၏။ ထုိအေဖာ္ေၾကာင့္လည္း ခရီးသြား၍ မဆံုးျဖစ္၏။ ဤဘ၀-ထုိဘ၀၊
ထုိဘ၀-ဤဘ၀ မနားမရပ္ တသြားတည္းသြားသည္၊ ထိုအေဖာ္ကို ခြာရ-ပယ္ရမွန္း မသိေသာ
ပုထုဇဥ္သည္ မိမိကို ႏွိပ္စက္ေနလ်က္ ႏွိပ္စက္မွန္းပင္မသိ၊ ခြာဖုိ႔စိတ္မကူး၊
ဘုရား စေသာ အရိယာ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ႏွင့္ ေတြ႕၍ “တဏွာ မေကာင္းေၾကာင္း၊
သံသရာမွာ ဒုကၡေပးေၾကာင့္၊ တဏွာကို အေပါင္းမမွားသင့္ေၾကာင္း ခြာဖို႔-ခြဲဖုိ႔
ခ်ဳပ္ေအာင္ အားထုတ္၍ သြားရန္ တရားမ်ိဳးကို မနာလုိ-မၾကားလုိဘဲ
ႏွိပ္စက္ေစမည့္ တဏွာကိုပင္ အားကိုး၍ သံသရာမွ မထြက္ခ်င္ဘဲ (ၾသလိယ)
ပုန္းေအာင္း၍သာ ေနေၾကာင္း ဣတိ၀ုတ္ ပါဠိေတာ္တြင္ ေဟာေဖာ္လ်က္ ရွိေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္
တဏွာကို အေဖာ္လုပ္၍ သံသရာ သြားသမားႏွင့္ တဏွာ အေဖာ္ကို ျဖတ္၍ သြားသူသည္
ဒုကၡခပ္သိမ္း ေအးျငိမ္းေၾကာင္း ေဒသနာေတာ္တြင္ အမ်ားအျပား
ေဟာထားေတာ္မူသည့္အနက္ ထင္ရွားေသာ ပါဠိေတာ္မ်ားမွာ...
“တဏွာ
ဒုတိေယာ ပုရိေသာ၊ ဒီဃမဒၶါနံ သံသရံ ဣတၳဘာ ၀ညထာဘာ၀ံ၊ သံသာရံ နာတိ ၀တၱတိ ဧတ
မာဒီ န၀ံဉ တြာ၊ တဏွာ ဒုကၡႆသမၻ၀ံ၊ ၀ီတ တေဏွာ အနာဒါေနာ သေတာဘိကၡဳ ပရိဗၺေဇ”
(အဂၤုတၱရပါဠိေတာ္
တဏွဳပၸါဒသုတ္ ၃၁၆။ ဣတိ၀ုတ္ပါဠိေတာ္ တဏွဳပၸါဒသုတ္ ၂၆၈။ ဣတိ၀ုတ္ ပါဠိေတာ္
တဏွာသံေယာဇနသုတ္ ၂၀၁။ သုတၱ နိပါတ ပါဠိေတာ္ ဒြယတာႏုပႆနသုတ္ ၃၉၄)။
“တဏွာ
ဒုတိေယာ၊ ငါးစုအာရုံ ကာမဂုဏ္၌ ခံုတမင္မင္ ခင္တျမားျမား စြဲျငားလြန္းကဲ
လုိခ်င္မူတဏွာလွ်င္ အေဖာ္သဟဲ ရွိေသာ။ ပုရိေသာ၊ ျဗဟၼာ့, လူ, နတ္
အရပ္ရပ္ႏွင့္ ပညတ္ငါသူ မဟူစသား သတၱ၀ါအမ်ားသည္။ ဒိဃံ၊ အစမထင္ သံသာခြင္၌။
အစဥ္မ်ားရာ ရွည္လ်ားစြာေသာ။ သံသရံ၊ ထုိဤမနား၊ ေျပးသြားက်င္လည္းရသည္ ျဖစ္၍။
ဣတၳဘာ၀ ညထာဘာ၀ံ၊ ဤဘ၀မွသည္ အတည္မက် တစ္ပါးဘ၀ျဖစ္ေသာ။ သံသာရံ၊ ခႏၶာ၀န္ထုပ္
ရပ္မဆုတ္သည့္ ျဖစ္ခ်ဳပ္ဖန္ခါ သံသရာကို။ နာတိ၀တၱတိ၊ တဏွာတြဲဖက္ အခြဲခက္၍
လြဲထြက္လြန္ေျမာက္ ျခင္းငွာ မတတ္သာေပ။
တဏွာ၊
တြယ္တာမက္ေမာ ေလာဘေဇာသည္။ ဒုကၡႆ၊ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ခႏၶာငါးခု ဆင္းရဲအစု၏။
သမၻ၀ံ၊ အသစ္ေလာင္း၍ ျဖစ္ေၾကာင္းမွန္စြာ စင္စစ္သာတည္း။ ဣတိ၊ ဤသို႔ ေဟာရာ
ေဒသနာပါဠိ လာရွိသည္ျဖစ္၍။ ဧတံအာဒိန၀ံ၊ သံသရာ၀ယ္ ဖန္ခါမျပတ္ ခႏၶာဇာတ္၏
တပ္ထပ္မလစ္ ျဖစ္ရျခင္း၏ ထုိအျပစ္ကို။ ဉတြာ၊ ကိုယ္ေတြ႕ ဉာဏ္ေတြ႕
ပညာေတြ႕ျဖင့္ ေစ့ေစ့စံုစံု အကုန္သိျမင္သည္ျဖစ္၍။ ၀ီတတေဏွာ၊ လုိခ်င္ပယ္ရွင္း
တဏွာကင္းၾကကုန္သည္ျဖစ္၍။ အနာဒါေနာ၊ ငါငါသူသူ လူလူနတ္နတ္ အစြဲမကပ္ၾကကုန္သည္
ျဖစ္၍။ သေတာ၊ ခႏၶာကိုယ္တြင္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္၍ ဆင္ျခင္သတိ ဂရုစိုက္မူရွိေသာ။
ဘိကၡဳ၊ သံသရာေဘး အျဖစ္ေအးဖို႔ ၾကံေတြးေပတတ္ ေယာဂီျမတ္သည္။ ပရိဗၺေဇ၊
သမၼပၸဓာန္ ေလးတန္၀ီရိယ မဂၢင္က်ေအာင္ စြမ္းေအာင္ မယုတ္
အားထုတ္ႏုိင္ၾကကုန္ရာသတည္း”
ငါးပါးအာရုံ
ကာမဂုဏ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဒသနာေတာ္တြင္ အမ်ားအျပားပင္ရွိ၍
ရွိတုိင္းေေဖာ္ျပေနက (ဂႏၳဂရု) က်မ္းေလးမူသာ ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။ သို႔ရာတြင္
ဆုိေရးရွိလာလွ်င္လည္း အေၾကာင္းသင့္သလုိ ေဖာ္ျပမွသာ လုိအပ္ေသာ
ရည္ရြယ္ခ်က္သို႔ ေရာက္မည္ျဖစ္၍ ဤအပုိင္းတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အာရုံငါးပါး
ကာမဂုဏ္တရား၏ ေၾကာက္ဖြယ္ေကာင္းပံု၊ မင္းႏွင့္ မင္းအခ်င္းခ်င္း၊ အစိုးရႏွင့္
အစိုးရအခ်င္းခ်င္း၊ ပုဏၰားလည္း ပုဏၰားခ်င္းခ်င္း၊ သားအမိ၊ သားအဖ၊
ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမ စေသာသူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ျငင္းခံုၾက၊ ခိုက္ရန္ျဖစ္ၾက၊
ရိုက္ၾကႏွက္ၾက၊ ပစ္ၾကခတ္ၾက၊ သတ္ျဖတ္ၾကသည္တုိ႔မွာ မ်က္စိအာရုံ၊ နားအာရုံ၊
ႏွာေခါင္းအာရုံ၊ လွ်ာအာရုံ၊ ကိုယ္အာရုံ ဟူေသာ ကာမဂုဏ္တုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပရာ
၎အျဖစ္ဆုိုးတုိ႔သည္ စြဲလမ္းကပ္ျငိေသာ မိမိအား မ်က္ေမွာက္ ဒိ႒ယခုဘ၀ပင္
ေတြ႕ထိခံစားရေသာ ကာမဂုဏ္တုိ႔၏ အျပစ္ဟု ေဟာေတာ္မူေလသည္။
ဆရာၾကီး ဦးၾကည္ (သစၥာဒီပက-မူလဓမၼာစရိယ) မဟာဒုကၡကၡႏၶသုတ္ အဖြင့္စာအုပ္မွ ျပန္လည္ ထုတ္ႏုတ္ ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
ဘာသာေရးစာေပမ်ားကို ♣☺ ေမတၱာရိပ္ ☺♣ မွာလည္း လာေရာက္ဖတ္ရူေလ့လာႏုိင္ပါသည္။
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment