ေက်ာင္းကုန္းျမိဳ႔နယ္ ေဒါင့္ႀကီးေက်းရြာသည္ စည္ကားေသာရြာႀကီးတရြာ ျဖစ္ပါသည္။
တိုက္နယ္ေဆးရံု၊ အ-ထ-က ေက်ာင္း၊ စည္ကားစြာ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေနေသာ ကုန္စံုဆိုင္၊ အထည္ဆိုင္၊ တိုက္တာ
ေပါမ်ားျပီး
အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းမ်ားႏွင့္ စည္ကားစြာ ရွိပါသည္။ ေဒါင့္ႀကီးရြာတြင္ ေမာင္ကံညိမ္းသည္ ဇနီးႏွင့္ သားသမီးသံုးေယာက္ႏွင့္ေနထိုင္သည္။
သူ၏အမ ေဒၚသိန္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၆-ႏွစ္ခန္႔ေလာက္က ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။
တေန႔ ညဘက္ ေမာင္ကံညိမ္း အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ထူးဆန္းေသာ အိပ္မက္ကို မက္သည္။
အိပ္မက္ထဲတြင္ အေမျဖစ္သူ ေဒၚသိန္း ေမာႀကီးပန္းႀကီး ေရာက္လာပါသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ပင္ပန္းေနပံုရသည္။
ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းထားျပီး ေျမသယ္ျခင္းတခုလည္း ကိုင္ထားပါသည္။
သူမေခါင္းေပါင္းေပါင္းထားေသာ တဘက္က သူမ ေသဆံုးစဥ္က မ်က္ႏွာအုပ္ထည့္ထားေသာ တဘက္ျဖစ္ပါသည္။
သား ထပါဦး၊ သားကုိ ေျပာစရာရွိတယ္။
အေမေလ အေမေသတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး အခုအခ်ိန္အထိ ေျမေတြရြက္သယ္ေနတာ တခါမွ မနားရပါဘူးသားရယ္။ ပင္ပန္းလွပါျပီ။
အေမေလ သားတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမတို႔ေျခရင္းဘက္က ဆရာဦးေမာင္ျမတုိ႔ ေျမကို အေမ့ေျမဆိုျပီး ျငင္းယူခဲ့ပါတယ္။
ေျမအက်ယ္ တေတာင္ေလာက္ရွိပါတယ္။
ဆရာက ပထမေတာ့ သူ႔ေျမႀကီး၊ ဒီမအူပင္ေလးနဲ႔ အမွတ္အသားလုပ္ထားတယ္လို႔ ေျပာေသးတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း မသိန္း စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ဆို ယူပါလို႔ေျပာခဲ့တယ္။
အေမ ေျမယူထားတာ အခု အႏွစ္ ၃၅-ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။
အဲဒါေၾကာင့္ သားက ဆရာတုိ႔ေျမကို ဆရာတို႔ ျပန္ယူပါလို႔ေျပာျပီး အေမ့ကို အလွဴတခုလုပ္ျပီး အမွ်အတန္းေပးေ၀ပါ သားရယ္။
အိပ္မက္ကိုလည္း မယံုမၾကည္မရွိပါနဲ႔။ အေမ မွာတဲ့အတိုင္း ဆက္ဆက္လုပ္ေပးပါ။ အေမ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
အေမေလ သားကို အိပ္မက္ေပးခ်င္လို႔ အိမ္တြင္းနတ္ေတြေတာင္းပန္ျပီး အိပ္မက္ ေပးရတာပါ။
အေမ သြားေတာ့မယ္ေနာ္ သား-ဟုေျပာျပီး ထြက္သြားပါသည္။
ထြက္သြားေသာအေမ့ကို ေငးၾကည့္ရင္း လန္႔ႏိုးသြားသည္။
ေမာင္ကံညိမ္းလည္း အိပ္မက္အရ အေမေျပာေသာ ဆရာတို႔လင္မယားထံသြားျပီး ဆရာရယ္-မအူပင္ေဘးက ေျမက ဆရာတုိ႔ေျမဆို။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ တေတာက္ေလာက္ပါတယ္ မဟုတ္လား။ ဆရာတို႔ျပန္ယူပါ-ဟု ေျပာပါသည္။
ဆရာက-ဆရာ မယူပါဘူး သားရယ္။
မဟုတ္တာ ဆရာရယ္၊ ျပန္ယူပါ။ ဆရာ မယူလည္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေပးရမွာပဲ-ဟုေျပာျပီး
ဆရာ့ျခံစည္းရိုးကိုဖ်က္၍ သူတို႔ဘက္ပါသည့္ မအူပင္မွစ၍ ေမာင္ကံညိမ္းကိုယ္တိုင္ အတင္းကာေပး လိုက္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ အိမ္တြင္ ဘုန္းႀကီးသံုးပါးပင့္ သကၤန္းကပ္၊ ဆြမ္းဆက္ကပ္၍ အေမအား အမွ်အတန္း ေပးေ၀လိုက္ပါသည္။
ထိုေန႔ည၌ ေမာင္ကံညိမ္း အိပ္မက္တြင္ အေမႏွင့္ေတြ႔ရသည္။
အေမသည္ ပထမအိပ္မက္ထဲတြင္ ေတြ႔ရသည့္ ေျမသယ္ျခင္းေတာင္းႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့။
ေမာေမာပန္းပန္းလည္း မဟုတ္ေတာ့။ ၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ ရႊင္ပ်ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ျဖစ္သည္။
သူ႔သားျဖစ္သူ၏ လက္ကေလးကိုကိုင္ကာ ေက်းဇူးတင္လို္က္တာ သားရယ္၊ အခု အေမ ေျမမသယ္ရေတာ့ဘူး။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလို႔လာလို႔ရေနျပီ သား။
ဒါေၾကာင့္ အေမ သြားေတာ့မယ္ေနာ္-ဟု ေျပာဆိုကာ ႏႈတ္ဆက္၍ ထြက္ခြါသြားပါေတာ့သတည္း။
(ကာယကံရွင္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ တင္ျပပါသည္)
ၾကည္ရႊင္ေအး (ေက်ာင္းကုန္း)
(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၁၀-ခု ဇူလိုင္လ)
forver friend မွာ
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment