သင္းေခြခ်ပ္ (Pangolin) သည္ အေၾကးခြံပါေသာ သတၱဝါတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ သင္းေခြခ်ပ္မ်ား၏ ခႏၶာကိုယ္ကို မာေက်ာေသာ အေၾကးခြံ
မ်ားျဖင့္ ဖုံးအုပ္ထားသည္။ ထိုအေၾကးခြံမ်ားသည္ တခုနွင့္တခု ထိစပ္ေနၿပီး
ခႏၶာကိုယ္ကို အျခားျပင္ပ အႏၱရာယ္မ်ားမွ ကာကြယ္နိုင္ရန္ သံခ်ပ္ကာ ဝတ္စုံ
သဖြယ္ ဖန္တီးေပး ထားသည္။ အႏၱရာယ္ႏွင့္ ႀကံဳလာေသာအခါ သင္းေခြခ်ပ္ မ်ားသည္ ေဘာလုံးသဖြယ္ ကိုယ္ကို လုံးလိုက္ျခင္း အားျဖင့္ မာေက်ာေသာ အလုံးႀကီး ျဖစ္သြားသည္။
သင္းေခြခ်ပ္တို႕သည္ ဤနည္းအားျဖင့္ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ
သင္းေခြခ်ပ္မ်ားသည္ သစ္ပင္တက္ တတ္ေသာ္လည္း အမ်ား စုမွာ မတက္ တတ္ၾကေပ။
သင္းေခြခ်ပ္သည္ ႏႈတ္သီးရွည္၍ ပုရြက္ဆိတ္ စားေကာင္ (Anteater)ႏွင့္
သ႑ာန္တူသည္။ ပုရြက္ဆိတ္ စားေကာင္ (Anteater)သည္ အေၾကးခြံမပါပဲ အေမႊးမ်ားသာ
ပါရွိသည္။
သင္းေခြခ်ပ္သည္ အေမရိကတိုက္တြင္ ေတြ႕ရေသာ ေမ်ာက္ပ်င္း၊ ပုရြက္ စားေကာင္၊ အာမာဒီလိုေကာင္ တို႕ႏွင့္ အတူ ေဖာ္လီဒိုးတားမ်ိဳးဝင္ သြား မရွိသည့္ ႏို႕တိုက္သတၱဝါခ်င္း တူေသာ္လည္း မ်ိဳးရင္းကားမတူေခ်။ သင္းေခြခ်ပ္ သည္ မင္နီဒီးမ်ိဳးရင္းတြင္ ပါဝင္၍ ပါဏေဗဒ အလိုအရ ေမနစ္ကရပ္စီ ေကာ္ေဒးတား ဟုေခၚသည္။ သင္းေခြခ်ပ္မ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံ အပါအဝင္ အေရွ႕ ေတာင္အာရွ၊ အေရွ႕အိႏၵိယ ကၽြန္းစုနွင့္ အာဖရိကတိုက္ရွိ ဆာဟာရသဲကႏၱာရ ေတာင္ပိုင္းေဒသ မ်ားတြင္ေတြ႔ရသည္။ သင္းေခြခ်ပ္သည္ ဦးေခါင္းမွ ကိုယ္ထည္ အထိ အၿမီးမပါဘဲ ႏွစ္ေပမွ ႏွစ္ေပခြဲအထိ ရွည္၍ အၿမီး သပ္သပ္သည္ တစ္ေပခြဲ ရွည္သည္။
သင္းေခြခ်ပ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိရာတြင္ အခ်ိုဳ႕အမ်ိဳးတြင္ အၿမီးသည္ ကိုယ္ထည္ တစ္ခုလုံးထက္ တို၍ အခ်ိဳ႕အမ်ိဴးတြင္ ႏွစ္ဆမ်ွ ရွည္သည္လည္း ရွိတတ္သည္။ သင္းေခြခ်ပ္၏ ဝမ္းပိုက္ပိုင္းမွ တစ္ပါး အျခား ကိုယ္ထည္ တစ္ခုလုံးသည္ အိမ္ အမိုးတြင္ အုတ္ႂကြပ္ျပားမ်ား မိုးထားဘိသကဲ့သို႕ မာေက်ာေသာ အေၾကးခြံ ႀကီးမ်ားျဖင့္ တစ္ခုနွင့္တစ္ခု အနားခ်င္းထပ္ကာ ဖုံးအုပ္လ်က္ ရွိေနေလသည္။ အေရာင္မွာ အညိုရင့္ေရာင္ ျဖစ္သည္။ ႏွာတံရွည္၍ ခၽြန္သည္။ အျပင္သို႔ ထုတ္ႏိုင္ေသာ ရွည္၍ ေစးကပ္သည့္ လ်ွာလည္း ရွိသည္။ ေျခလက္တိုသည္။ သင္းေခြခ်ပ္သည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္မိမိ ခုခံကာကြယ္သည့္ အခါ တစ္ကိုယ္လုံးကို ေဘာလုံးကဲ့သို႔ လုံးေနေအာင္ ေကြးလိုက္ရာ ေတာ္ရုံအားျဖင့္ ျပန္၍ မဆန္႔နိုင္ေခ်။ အေၾကးခြံမ်ားသည္ အကာအကြယ္ လက္နက္သဖြယ္ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံ ႏိုင္ ေလသည္။ ဝမ္းဗိုက္ပိုင္းတြင္ အေမြးၾကမ္းမ်ား က်ိဳးတိုးက်ဲတဲေပါက္၍ အေၾကးခြံမ်ား ၾကားတြင္လည္း အနည္းငယ္စီ ရွိၾကသည္။
သင္းေခြခ်ပ္မ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေျမတြင္းေအာင္း၍ ေနၾကၿပီးလွ်င္
ျခႏွင့္ ပုရြက္ဆိတ္ ေတာင္ပို႔မ်ားကို တူးကာ ျခ၊ ပုရြက္ဆိတ္ႏွင့္ ယင္းတို႔၏ ဥမ်ားကိုသာ အဓိကထား၍ စားေသာက္ ၾကသည္။ ဤသို႔ေတာင္ပို႔မ်ားကို တူးနိုင္ရန္ ရွည္၍ အနည္းငယ္ ေကာက္ေနေသာ လက္သည္း ေျခသည္းမ်ား ရွိသည္။ ေျမတူးရာ၌ ေရွ႕လက္နွင့္ တူးေသာေၾကာင့္ ေရွ႕လက္သည္း မ်ားသည္ ေနာက္ ေျခသည္းမ်ားထက္ ရွည္သည္။
ျခေတာင္ပို႔တစ္ခုကို ေတြ႕သည့္အခါ ေရွ႕လက္ရွိ သန္မာေသာ လက္သည္း မ်ားနွင့္ ၿပိဳေအာင္ၿဖိဳၿပီးလွ်င္ ျခအုံရွိရာ တြင္းထဲသို႔ ၎၏ ခၽြန္ေနေသာ ႏွာတံကို ထိုးသြင္း၍ ေစးကပ္လ်က္ရွိေသာ လ်ွာရွည္ျဖင့္ လ်က္ကာလ်က္ကာ ျခမ်ားကို မ်ိဳသြင္း ေလသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သည့္အခါ သင္းေခြခ်ပ္သည္ ခါးကို အနည္းငယ္ ကုန္းထားၿပီးလွ်င္ အၿမီးကို ေထာင္ထား တတ္သည္။ ေနာက္ေျခ မ်ားျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္၍ အဘက္ဘက္သို႔ ၾကည့္ႏိုင္သည္။ သင္းေခြခ်ပ္သည္ ေျမႀကီးေပၚ၌ က်က္စားေလ့ ရွိေသာ္လည္း သစ္ပင္ေပၚသို႔လည္း အလြယ္တကူ တက္နိုင္သည္။ သစ္ပင္ေပၚ၌လည္း ပုရြက္ဆိတ္မ်ားကိုလိုက္လံစာ
သင္းေခြခ်ပ္သည္ အေမရိကတိုက္တြင္ ေတြ႕ရေသာ ေမ်ာက္ပ်င္း၊ ပုရြက္ စားေကာင္၊ အာမာဒီလိုေကာင္ တို႕ႏွင့္ အတူ ေဖာ္လီဒိုးတားမ်ိဳးဝင္ သြား မရွိသည့္ ႏို႕တိုက္သတၱဝါခ်င္း တူေသာ္လည္း မ်ိဳးရင္းကားမတူေခ်။ သင္းေခြခ်ပ္ သည္ မင္နီဒီးမ်ိဳးရင္းတြင္ ပါဝင္၍ ပါဏေဗဒ အလိုအရ ေမနစ္ကရပ္စီ ေကာ္ေဒးတား ဟုေခၚသည္။ သင္းေခြခ်ပ္မ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံ အပါအဝင္ အေရွ႕ ေတာင္အာရွ၊ အေရွ႕အိႏၵိယ ကၽြန္းစုနွင့္ အာဖရိကတိုက္ရွိ ဆာဟာရသဲကႏၱာရ ေတာင္ပိုင္းေဒသ မ်ားတြင္ေတြ႔ရသည္။ သင္းေခြခ်ပ္သည္ ဦးေခါင္းမွ ကိုယ္ထည္ အထိ အၿမီးမပါဘဲ ႏွစ္ေပမွ ႏွစ္ေပခြဲအထိ ရွည္၍ အၿမီး သပ္သပ္သည္ တစ္ေပခြဲ ရွည္သည္။
သင္းေခြခ်ပ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိရာတြင္ အခ်ိုဳ႕အမ်ိဳးတြင္ အၿမီးသည္ ကိုယ္ထည္ တစ္ခုလုံးထက္ တို၍ အခ်ိဳ႕အမ်ိဴးတြင္ ႏွစ္ဆမ်ွ ရွည္သည္လည္း ရွိတတ္သည္။ သင္းေခြခ်ပ္၏ ဝမ္းပိုက္ပိုင္းမွ တစ္ပါး အျခား ကိုယ္ထည္ တစ္ခုလုံးသည္ အိမ္ အမိုးတြင္ အုတ္ႂကြပ္ျပားမ်ား မိုးထားဘိသကဲ့သို႕ မာေက်ာေသာ အေၾကးခြံ ႀကီးမ်ားျဖင့္ တစ္ခုနွင့္တစ္ခု အနားခ်င္းထပ္ကာ ဖုံးအုပ္လ်က္ ရွိေနေလသည္။ အေရာင္မွာ အညိုရင့္ေရာင္ ျဖစ္သည္။ ႏွာတံရွည္၍ ခၽြန္သည္။ အျပင္သို႔ ထုတ္ႏိုင္ေသာ ရွည္၍ ေစးကပ္သည့္ လ်ွာလည္း ရွိသည္။ ေျခလက္တိုသည္။ သင္းေခြခ်ပ္သည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္မိမိ ခုခံကာကြယ္သည့္ အခါ တစ္ကိုယ္လုံးကို ေဘာလုံးကဲ့သို႔ လုံးေနေအာင္ ေကြးလိုက္ရာ ေတာ္ရုံအားျဖင့္ ျပန္၍ မဆန္႔နိုင္ေခ်။ အေၾကးခြံမ်ားသည္ အကာအကြယ္ လက္နက္သဖြယ္ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံ ႏိုင္ ေလသည္။ ဝမ္းဗိုက္ပိုင္းတြင္ အေမြးၾကမ္းမ်ား က်ိဳးတိုးက်ဲတဲေပါက္၍ အေၾကးခြံမ်ား ၾကားတြင္လည္း အနည္းငယ္စီ ရွိၾကသည္။
သင္းေခြခ်ပ္မ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေျမတြင္းေအာင္း၍ ေနၾကၿပီးလွ်င္
ျခႏွင့္ ပုရြက္ဆိတ္ ေတာင္ပို႔မ်ားကို တူးကာ ျခ၊ ပုရြက္ဆိတ္ႏွင့္ ယင္းတို႔၏ ဥမ်ားကိုသာ အဓိကထား၍ စားေသာက္ ၾကသည္။ ဤသို႔ေတာင္ပို႔မ်ားကို တူးနိုင္ရန္ ရွည္၍ အနည္းငယ္ ေကာက္ေနေသာ လက္သည္း ေျခသည္းမ်ား ရွိသည္။ ေျမတူးရာ၌ ေရွ႕လက္နွင့္ တူးေသာေၾကာင့္ ေရွ႕လက္သည္း မ်ားသည္ ေနာက္ ေျခသည္းမ်ားထက္ ရွည္သည္။
ျခေတာင္ပို႔တစ္ခုကို ေတြ႕သည့္အခါ ေရွ႕လက္ရွိ သန္မာေသာ လက္သည္း မ်ားနွင့္ ၿပိဳေအာင္ၿဖိဳၿပီးလွ်င္ ျခအုံရွိရာ တြင္းထဲသို႔ ၎၏ ခၽြန္ေနေသာ ႏွာတံကို ထိုးသြင္း၍ ေစးကပ္လ်က္ရွိေသာ လ်ွာရွည္ျဖင့္ လ်က္ကာလ်က္ကာ ျခမ်ားကို မ်ိဳသြင္း ေလသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သည့္အခါ သင္းေခြခ်ပ္သည္ ခါးကို အနည္းငယ္ ကုန္းထားၿပီးလွ်င္ အၿမီးကို ေထာင္ထား တတ္သည္။ ေနာက္ေျခ မ်ားျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္၍ အဘက္ဘက္သို႔ ၾကည့္ႏိုင္သည္။ သင္းေခြခ်ပ္သည္ ေျမႀကီးေပၚ၌ က်က္စားေလ့ ရွိေသာ္လည္း သစ္ပင္ေပၚသို႔လည္း အလြယ္တကူ တက္နိုင္သည္။ သစ္ပင္ေပၚ၌လည္း ပုရြက္ဆိတ္မ်ားကိုလိုက္လံစာ
သင္းေခြ ခ်ပ္၏
မ်က္စိမ်ားသည္ ငယ္၍ နားရြက္မွာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သျဖင့္ ျမင္မသန္ သည့္ အျပင္
ေကာင္းေကာင္းလည္း မၾကားေခ်။ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ တိုင္းျပည္ မ်ားတြင္ ေတြ႕ရေသာ
သင္းေခြခ်ပ္မ်ားသည္ ညဥ့္အခါမွသာ တြင္းမွထြက္၍ သြားလာ က်က္စား တတ္ေသာေၾကာင့္
ေန႔တြင္ ေတြ႕ရခဲသည္။ ေန႔အခ်ိန္၌ကား ေျမတြင္းထဲ၌ျဖစ္ေစ၊ ေက်ာက္တုံး
ေက်ာက္ေဆာင္မ်ား ၾကားတြင္ ျဖစ္ေစ ေကြး၍ ေနတတ္ၾကသည္။ အိပ္သည့္အခါ ေခါင္းကို
လုံးေနေအာင္ ေကြးထားသည့္ ေရွ႕ေျခနွင့္ အၿမီးၾကားတြင္ ထား၍ အိပ္သည္။
ေမြးခါစ သင္းေခြခ်ပ္ ကေလးမ်ားသည္ အႀကီးျမန္၍ အေၾကးခြံ ကေလးမ်ားမွာ ေပ်ာ့ေနသည္။ ၁၈ လက္မခန္႔ ရွည္ေသာ သင္းေခြခ်ပ္ သားငယ္ကေလးသည္
အမိႏို႔ရည္ ကိုစို႔ရင္း ေလးလအတြင္း အေလးခ်ိန္ နွစ္ဆအထိ တိုးလာ ေလသည္။ မိခင္ သင္းေခြခ်ပ္သည္ သားကေလးအား အၿမီးေပၚတင္၍ သြားရာသို႔ သယ္ေဆာင္သြားေလ့ ရွိသည္။ သားငယ္ကလည္း မိခင္၏ အၿမီးတြင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ထိုင္၍ လက္သည္းမ်ားျဖင့္ ကုပ္တြယ္ ထားသည္။ အေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္ ထိတ္ထိတ္ လန္႔လန္႔ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ မိခင္သည္
လုံးေနေအာင္ ေကြးလိုက္ၿပီးလွ်င္ သားငယ္ကို ရင္ခြင္တြင္ထား၍ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ တတ္သည္။ သင္းေခြခ်ပ္ အသားသည္ အလြန္ေကာင္းသည္ ဆိုကာ အခ်ိဳ႕လူမ်ား ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ ၾကသည္။
Ref > my.wikipedia.org
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment