၈၈၈၈ နွစ္ပတ္လည္ မွာ နွစ္စဥ္တင္မဲ့ မွတ္တမ္း

by Than Saw 

၈၈၈၈မွာ ဒီလူအုပ္ေတြထဲမွာ ပါခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပစရာ ဓါတ္ပံုုမရွိပါ။ ဗီဒီယိုုလည္း မရွိပါ။  လူအုုပ္ ေဘးကလည္း ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ အေနာက္ကလည္း လိုက္ခဲ့တယ္။ အသံေပ်ာက္ေအာင္ ေအာ္ခဲ့တယ္။ ေသနတ္ေဖာက္လို႕လည္း အသက္လုေျပးခဲ့တယ္။

၈ရက္ ၈လ ၈၈ ေန႕မွာေတာ့ ဘာမွ်မျဖစ္ခဲ့ပါ။ အိမ္ျပန္ခဲ့ျပီး ေနာက္တေန႕မွာ ညသန္းေခါင္မွာ ျမိဳ႕လယ္မွာ စုေနၾကတဲ့ လူေတြ ပစ္သတ္ခံရတယ္ၾကားေတာ့ ေနာက္တေန႕ က်မတို႕ ျပန္ထြက္လာၾကတယ္။ ဟိုနား ဆႏၵျပလိုက္၊ ဒီနားဆႏၵျပလိုုက္၊ စစ္သားေတြလာပစ္တဲ့အခါ ေျပးလိုက္ နဲ႕ပါ။ တရက္မွာ ေမာ္လျမိဳင္က တက္လာတဲ့ ဆရာမင္းတင္မြန္သမီး အပါအဝင္ ဆရာမႏွစ္ဦးရယ္ ေနာက္ေက်ာင္းသူနွစ္ဦးရယ္ ဗိုလ္တေထာင္ဘက္ လမ္းေဘး လက္ဖက္ေရဆိုင္တခုေရွ႕မွာ စစ္ကားတစင္းေပၚက စစ္သားတစုရဲ႕ ကိုယ့္ရင္ပတ္လာခ်ိန္ထားတဲ့  ေသနတ္ေျပာင္းဝေတြကိုလည္း ေငးၾကည့္မိခဲ့တယ္။ က်မတို႕ ၅ ေယာက္ဘဲ လမ္းေပၚမွာ စစ္သားေတြေရွ႕မွာ မေျပးမိဘဲ ေၾကာင္ျပီး မတ္တတ္ရပ္ေနၾကတယ္။ ေယာက္်ားေတြအားလံုး က်မတို႕ေနာက္က  ဆိုင္ထဲေျပးထိုင္ေနပုန္းေနၾကတယ္။  က်မတို႕နဲ႕ ဆိုင္အၾကားမွာ အမိုးမပါကားတစင္းထဲကို လူေတြဝင္ျပီး ကားစက္နႈိးေနတာကိုလည္း ၾကားရတယ္။ ေဟာလီးဝုဒ္ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို လူသတ္သမား ေနာက္ကလိုုက္လိုု႔ ကားထဲဝင္ စက္ႏႈိးေျပးဖိုု႕လုုပ္တဲ့အခါ ကားစက္မႏိႈးသလိုုဘဲ ကားက တဂြီးဂြီးျဖစ္ေနတယ္။ ကားေနာက္ ဆိုင္ထဲက ကားစက္မႏႈိးနဲ႕ ကားေမာင္းမေျပာနဲ႕ အားလံုုးကိုု ပစ္သတ္လိမ့္မယ္လို႔ ေသြးရူးေသြးသန္းေအာ္သံေတြကို ၾကားေနရတယ္။ အိမ္မက္မက္ေနသလို ရုပ္ရွင္ခန္းထဲေရာက္ေနသလိုဘဲ။ ေဘးက ေက်ာင္းသူးေလးလား ဆရာမေတြလားမသိ တေယာက္ရဲ႕ ငိုသံလည္း ၾကားရတယ္။ က်မက ေသနတ္ေျပာင္းဝကေနျပီး စစ္သားေတြ မ်က္လံုးေတြကို ေၾကာင္ျပီး ဆက္ စိုက္ၾကည့္မိတယ္။ ပါးစပ္ကဘာသံမွ်မထြက္။ ေၾကာက္လည္း မေၾကာက္။ အိုဒါဟာငါ့ဘဝ ဇတ္သိမ္းပါလားဆိုတာ ရုတ္တရက္ေခါင္းထဲဝင္လာျပီး ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္မႈတစ္ခု ရုတ္တရက္ ရလိုက္တာ ခံစားမိတယ္။ စစ္သား မ်က္လံုးေတြကလည္း က်မတို႕ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ဘာေတြ ေတြးေနသလည္း။ ေတြးေကာေတြး သလားမသိပါ။ က်မလည္း အဲဒီအခါက သူတိုု႕ ဘာေတြေတြးေနသလည္းဆိုုတာလည္း မေတြးမိပါ။ ေတြးမိတာတစ္ခုက သူတို႕ ပစ္ဆိုတဲ့အသံကို က်မေရာသူတို႕ပါ ေစာင့္ေနတယ္ဆိုတာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ စစ္ကား ျပန္လွည့္ထြက္သြားတယ္။ က်မစိတ္ထဲမွာ ခံစားလိုက္ရတာတခုက စိတ္သက္သာရမႈ ရုတ္တရက္ ရလုိက္ျခင္းမဟုတ္။ အင္မတန္စိတ္ပ်က္သြားျခင္းတခုုကိုု ခံစားလိုုက္ရပါတယ္။ ငါ ဒီလိုအေျခအေန ျပန္ၾကံဳရအုန္းမွာဘဲဆိုတဲ့ စိတ္ပ်က္ျခင္းဘဲ။ စိတ္ေျပာင္းသြားတဲ့ ေသမင္းကို အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္ခဲ့တာမ်ိဳးပါ။ က်မတိုု႕ကိုု ဘယ္သူကမွန္းမသိတဲ့ သူေတြက ဆိုုက္ကား ၂ စင္းငွားေပးျပီး အိမ္ျပန္ေစတယ္။ ေစာေစာက ငိုုခဲ့တဲ့ မိန္းခေလးက ဆိုုက္ကားေဘး စစ္ကားေတြ ျဖတ္တိုုင္း ေအာ္ဆဲတယ္။ ေနာက္တေယာက္က တားတယ္။ ဆိုုက္ကားကိုုလည္း ပစ္တယ္ေလ။ မိန္းခေလးေတြမိုု႕ မပစ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ ေဆးရံုုၾကီးနားေရာက္ေတာ့ လူစုုခြဲခဲ့တယ္။ က်မက အိမ္မျပန္ဘဲ ဟုုိလူအုုပ္ေနာက္ ေျပးလိုုက္ ဒီလူအုုပ္ေနာက္ ေျပးလိုုက္ ေအာ္လိုုက္ လုုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ က်မရဲ႕ ဘြဲ႕ရျပီးတဲ့ တပည့္ေဟာင္း ကုုလားလူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ကိုု ေတြ႕မိတယ္။ သူကလက္ေမာင္းလာဆြဲျပီး အတင္း လူအုုပ္ထဲ ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕နဲ႕ ဘာလုုပ္ေနမွန္းမသိတဲ့ မွန္လံုု ဂ်ပန္လုုပ္ တက္စီကားတစင္းကိုုအတင္းတားျပီး က်မကိုု အထဲ အတင္း တြန္းပိုု႕ျပီး ကားေမာင္းသမားကိုု ဒါငါ့ရဲ႕ တကၠလိုုလ္တုုန္းက ဆရာမ။ စစ္တပ္လာျပီး သတ္ၾကေတာ့မယ္။ ဆရာမကိုု အိမ္ပိုု႕ေပးလိုုက္လိုု႕ အမိန္႕ေပးေနေတာ့ သူကိုုေမာ့ၾကည့္မိတယ္အခါ သူခါးက ေဝါ့ကီေတာ့ကီ အသံထြက္လာတယ္။ အဲဒီအခါ သူမ်က္ျဖဴဆိုုက္ျပီး ဆရာမ သူမ်ားေတြကိုု မေျပာပါနဲ႕  ကၽြန္ေတာ့ကိုု ဝိုုင္းသတ္ၾကမယ္ဆိုုျပီး ေသြးရူးေသြးတန္း ေျပာတယ္။ က်မကလည္း တက္စီအျပင္ထြက္ဖိုု႕လုုပ္တာ သူကကားတံခါး အျပင္ကပိတ္။ ကားသမားကလည္း က်မတိုု႕ ျပႆနာတက္ေနတာေတြ႕ေတာ့ အတင္းေမာင္းေျပးတယ္။ သူ႕ကားပါ မီးရိႈ႕ခံရမွာေလ။  က်မလည္း သူ႕ကိုု ကားေပၚက လူေတြနဲ႕ေပါင္းပါ လူေတြနဲ႕ ေပါင္းပါလိုု႕ အသံကုုန္ေအာ္ရင္း ကားေခၚရာပါသြားတယ္။ လူေတြကိုု ဒါစပိုုင္ ေဟ့ ဝိုုင္းသတ္ၾကလိုု႕ေတာ့ က်မပါးစပ္က မထြက္နိုုင္ခဲ့ပါ။  ဒီတပည့္ေဟာင္းကို ဒါ ေနာက္ဆံုုးျမင္ခဲ့တာပါဘဲ။ ဒီေက်ာင္းသားေဟာင္းကိုု မွတ္မိတာက က်မ ဆရာျဖစ္လိုု႕ေနာက္တနွစ္မွာ  ဗိုုလ္တေထာင္ေကာလိပ္က ၾကည့္ျမင္တိုုင္ ေကာလိပ္ကိုု ေျပာင္းရတယ္။ ၾကည့္ျမင္တိုုင္ေကာလိပ္မွာ ၁၉၇၉ ခုုႏွစ္မွာ ဒီကုုလားေက်ာင္းသားေလးက ပထမနွစ္က်မအတန္းထဲကပါ။ စာက်ိဳးစားတယ္။ စာလည္းေတာ္တယ္။ လိမၼာသိမ္ေမြ႕ ယဥ္ေက်းသူတစ္ဦး ျဖစ္တယ္။ သူ႕ကိုု တျခားေက်ာင္းသားေတြက ေခြးကုုလား ဝက္ကုုလားဆိုုျပီး အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ေခၚလိုု႕ က်မ ဆူခဲ့ဘူးတယ္။ ေနာင္က်မေရွ႕မွာ တျခားကေလးေတြ ဒီေက်ာင္းသားကိုု မေနာက္ရဲေတာ့ဘူး။ ဘြဲ႕ရေတာ့ ရဲထဲလား ေထာက္လွမ္းေရးထဲလား ဝင္ခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ၁၉၈၈ ၾကမွ ျပန္လည္ေတြ႕မိခဲ့ ၾကတယ္။ အခုု ဘယ္ဘက္မွာမ်ား လုုပ္ေနသလည္း မသိပါ။ ကိစၥမရွိပါ။ အနာေဖး မခြာၾကပါနဲ႕ေတာ့။  

ဘယ္ ၈၈၈၈ ေခါင္းေဆာင္နဲ႕မွလည္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ေတာင္ဥကၠလာပ ေျမာက္ဥကလႅာပက ခေလးေတြ ဆင္းရဲတြင္းနက္လိုု႕ထြက္လာၾကတယ္။ အလုုပ္ရံုုေတြက အလုုပ္သမားေတြ ထြက္လာတယ္ဆိုုလိုု႕ အမ်ားျပည္သူေတြလိုု အားေပးဖိုု႕ လုိက္ထြက္လာခဲ့တာပါ။ ၁၉၇၄ တုုန္းကလည္း အတူတူပါဘဲ။ စက္ရံုုအလုုပ္သမားေတြ စလိုု႕ တကၠသိုုလ္ထဲ ေန႕တိုုင္းသြား လူအုုပ္ေနာက္ကေန တရားနားေထာင္ခဲ့ဘူးပါတယ္။

ေရႊတိဂံုုဘုုရားမွာ ေဒၚစုုတရားေဟာတာေတြလည္း နားေထာင္ခြင့္ မရေတာ့ပါ။ ေဒၚစုုေဟာေနစဥ္မွာ ဘိတ္သြားတဲ့ ေလယဥ္ေပၚမွာ ေရာက္ေနျပီေလ။ ခရီးမထြက္ခင္တေန႕ကေတာ့ ျမိဳ႕ပတ္ျပီး တရားေဟာေနသူေတြကိုု နားေထာင္မိပါတယ္။ စင္ေပၚတက္လာျပီး ဆႏၵျပတုုန္းက တခါမွ် မျမင္ခဲ့သူ တခ်ိဳ႕စကားေျပာေနတာမွာ ပညာမပါ အင္မတန္းညစ္ညမ္းတဲ့ အသံုုးအႏႈံးေတြ ပါလိုု႕ စိတ္ပ်က္ခဲ့မိတယ္။ တျခား ဘယ္ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ကိုုမွလည္း မသိခဲ့ပါ။ ကိုုယ္က လူအုုပ္ေဘးက ေဝေလေလေလာက္ဘဲ လုုပ္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။

ဘိတ္မွာ ၃ ရက္ေလာက္ တက္တက္ၾကြၾကြ ဆႏၵဝင္ျပျပီး ေနာက္ရက္ေတြမွာ အိမ္ဝရံတာကဘဲ ထိုုင္ ၾကည့္ပါေတာ့တယ္။ ျမိဳ႕ထဲက စီးပြားေရးသမားေတြ ရက္ၾကာလာေတာ့ စီးပြားေရး ထိခိုုက္လာျပီး ဆႏၵျပသူေတြကိုု သိပ္ မၾကည္သာ နည္းနည္း ရိပ္မိလာခဲ့တယ္။ ရန္ကုုန္က သတင္းေတြ အားလံုုးရတယ္။ စုုျပံဳထြက္လာတဲ့ သတင္းစာ ဂ်ာနယ္အားလံုုး လုုဖတ္ျပီး က်မတိုု႕ အံၾသၾကတယ္။ ဘိတ္မွာ ဒီေလာက္မဆိုုးတာကိုု လူၾကီးပိုုင္းက သက္ျပင္းခ်ေနၾကတယ္။ စစ္အာဏာသိမ္းတဲ့ေန႕မွာ ရန္ကုုန္က ေျပးလာတဲ့ ေက်ာင္းသားတစုုလာေတြ႕တယ္။ ေနာက္တေန႕ မနက္ေစာေစာမွာ စက္ပါတဲ့ေလွနဲ႕ ဆြဲထားတဲ့ စက္မပါတဲ့ ေလွနဲ႕ ေကာ့ေသာင္းကိုု ေျပးၾကတယ္။  ေကာ့ေသာင္းမွာ ၂ ရက္ေလာက္ပုုန္းျပီး ရေနာင္းကိုု ဆက္ေျပးရတယ္ေလ။ ဒီခရီးအေၾကာင္း အရင္က ေျပာျပီးလိုု႕ မေျပာေတာ့ဘူး။ ရွာဖတ္ေပေတာ့။

Posted in: ေဆာင္းပါး