ထိုင္းႏိုင္ငံ ပက္ပုံးလမ္းတြင္ ျဖစ္သည္။ ေပါ့ပ္ဂီတ သံေတြက လြင့္ပ်ံ႕
ထြက္လာသည္။ သူမအမည္က မိုင္းလီ။ အသက္ ၂၄ ႏွစ္သာ ရွိေသးၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံ
ေျမာက္ပိုင္း ခ်င္း႐ိုင္ၿမဳိ႕က အေပ်ာ္မယ္ေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။
နက္ေမွာင္သည့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ႏွင့္ ႏွစ္လိုဖြယ္ မ်က္ႏွာ ထားရွိသည္။ သူမ
ဘဝႏွင့္ သူမအလွက မထင္ရက္စရာ ျဖစ္သည္။ ထိုင္းတကၠသိုလ္ တစ္ခုတြင္တိရစၦာန္
ေဆးကု ဘာသာရပ္ျဖင့္ တက္ေရာက္ ပညာသင္ ၾကားခဲ့သည္။
၁၉၉၇ ခုႏွစ္ အာရွစီးပြား ပ်က္ကပ္တြင္ မိသားစု ဘဝပ်က္ၿပီး သူမလည္း
ဤဘဝသို႔ ေရာက္ခဲ့ ရသည္ဟု ဆိုသည္။ မိုင္းလီ ကဲ႔သို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ
အမ်ဳိးသမီး ေပါင္းမ်ားစြာ ဘဝေတြ ပ်က္ခဲ့ရသည္။ စီးပြားပ်က္မႈ
ေပါင္းမ်ားစြာတြင္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ၏ လူကုန္ကူးမႈ ဝဲဂယက္အတြင္း သက္ဆင္း
ခဲ့ၾကရသည္။ အမ်ဳိးသမီးေပါင္း မ်ားစြာကို လိင္ကုန္ကူးရန္ အတြက္ သာမက
ခိုင္းေစရန္ႏွင့္ ကိုယ္တြင္း အဂၤါ အစိတ္ အပိုင္းမ်ား ျဖတ္ေတာက္ ယူရန္
အတြက္ပါ ကုန္ကူးၾကေတာ့သည္။ ထိုအထဲတြင္ ကေလးလိင္ ကြၽန္အျဖစ္ ခိုင္းေစရန္
အျပစ္မဲ့ေသာ ငယ္႐ြယ္သည့္ မိန္းကေလးငယ္ ေပါင္းမ်ား စြာလည္း ပါဝင္သည္။
မိုင္းလီက - "အေျခအေနက တကယ့္ကို ဆိုးပါ တယ္။ ကြၽန္မအထင္ သနားၾကင္နာတတ္
တဲ့ ေယာက္်ားေတြ ဒီေလာကႀကီးမွာ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။
ေယာက္်ားဆိုတာ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ ကေလးေတြအေပၚ သနားၾကင္နာ လိမ့္မယ္လို႔
ထင္ထားတာ။ ဒါေတြနဲ႔ အျမတ္ထုတ္ လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ကို မထားတာ။ ေယာက္်ား
အမ်ားစုက မင္းသား ႐ုပ္ေခါင္း စြပ္ထားတဲ့ ဘီလူးေတြ ျဖစ္ေန တယ္" ဟု
ေျပာလိုက္သည္။ သူမ ေထာက္ျပလိုက္သည့္ အေနအထားကလည္း လက္ခံခ်င္စရာျဖစ္သည္။
မၾကာေသးမီက ထိုင္းရဲအရာရွိ တစ္ဦးသည္ လမ္ပီနီတြင္ ၁၂ ႏွစ္သမီးေလးကို
မုဒိမ္းက်င့္ခဲ့သည့္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။
ထိုရဲအရာရွိေထာင္ဒဏ္အႏွစ္ ၂၀ က်သြား သည္။ ထိုသို႔ရက္စက္မႈေပါင္း
မ်ားစြာႏွင့္ ရင္းႏွီး ေပးဆပ္ခဲ့ၿပီးမွ ထိုင္းလႊတ္ေတာ္က ႏိုင္ငံတကာ
ဥပေဒမ်ားအတိုင္း ကေလးသူငယ္ အဓမၼက်င့္မႈႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ ဥပေဒမ်ားကို
ျပ႒ာန္းရန္ ေထာက္ခံၾက ေတာ့သည္။ မိုင္းလီက ထမင္းစားရင္း "လူေတြက ကေလးေတြကို
ေရာင္းတယ္၊ ဝယ္တယ္ ဆိုၿပီး လုပ္ေနၾကတယ္" ဟု ေျပာလိုက္သည္။ သူမသည္
ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ ေရာင္းစားေနရေသာ္လည္း ေငြေၾကးမ်ားမ်ားစားစား မရ။
ရသမွ်ေငြကိုလည္း သူမမိသားစုအတြက္ ခ်င္႐ိုင္းသို႔ ျပန္ပို႔ရန္
စုေဆာင္းထားရသည္။
"ကြၽန္မမွာ ညီမေလးသုံးေယာက္ ရွိတယ္။ ကြၽန္မမွေငြမပို႔ရင္ စားစရာမရွိဘူး။
ကြၽန္မ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ျဖစ္မွာေတာ့ စိုးရိမ္တယ္။ ဒါေပမဲ့
လိင္ကုန္ကူးတယ္ဆိုတာ ဟိုးေရွးေရွးကတည္းက လုပ္လာၾကတာပဲ။ သမိုင္းစကတည္းက
ရွိတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာၾကတယ္။ ဒီေလာက္အေျခခိုင္ၿပီး မခ်ဳိးဖ်က္ ႏိုင္ခဲ့တဲ့
လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခုေလ" ဟု သူမက ဆိုသည္။ မိုင္းလီတစ္ေယာက္ အဘယ္ေၾကာင့္
မႏွစ္ၿမဳိ႕သည့္ေလာကႀကီးထဲတြင္ က်င္လည္ ေနရသနည္း။ "ကြၽန္မခႏၶာကိုယ္က
ပိုက္ဆံျဖစ္ေန တယ္ေလ။ ေယာက္်ားေတြအသားအေရ၊ အေရာင္အေသြး၊ အမူအရာေတြကို
သိပ္ေ႐ြးတယ္။ အေဝ့အဝိုက္ အေကြ႕အေကာက္ ေတြမ်ားရင္ ပိုႀကဳိက္တယ္။
သူတို႔ႀကဳိက္ရင္ ၿပီးၿပီ။ ကြၽန္မမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မွမရွိတာ။မ်က္ရည္ပဲ
ရွိတာေလ" ဟု ေျပာသည္။
ထိုင္းႏွင့္ အေရွ႕ေတာင္အာရွက အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ လိင္ကုန္ကူးသည့္
ေဈးကြက္တြင္ လူႀကဳိက္မ်ားသည္။ ပက္ပုံးလမ္းေပၚက တိရစၦာန္႐ုံႏွင့္ ဘန္ေကာက္
မီးနီလမ္းရွိ ဆိုင္ေကာင္းဘြိဳင္တို႔တြင္ သူတို႔ႏွင့္ျပည့္ေနသည္။
ေျမာက္ပိုင္းမွ အသားျဖဴျဖဴ ထိုင္းပ်ဳိျဖဴမ်ားသည္ မြန္ဂိုႏွင့္ တိဘက္
မ်ဳိးႏြယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ မြတ္ဆလင္ႏွင့္ မေလးေတာင္ပိုင္း သူေတြထက္
အႀကဳိက္ပို မ်ားသည္။ အင္ဒိုမေလးမ်ားႏွင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွ
အမ်ဳိးသမီးမ်ားကိုမူ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ လိင္ကြၽန္အျဖစ္ လာေရာက္ျခင္းအား
ပိတ္ပင္ထားသည္။
အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ ဟိမဝႏၲာဘက္မွ လာေသာ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာစြဲမက္စရာ
ေကာင္းသည့္ မိန္းကေလးမ်ားကို ကာလကတၱားသို႔ ေခၚလာၾကၿပီး သူတို႔အမူအရာ၊
အရည္အေသြးအလိုက္ ေအာ္ဒါရွိသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ တစ္ဆင့္ျပန္ပို႔သည့္
လုပ္ငန္း ေခတ္စားသည္။ မေလးရွားကဲ႔သို႔ အစၥလာမ္မစ္ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္
လိင္ကုန္ကူးမႈကို တားျမစ္ထားေသာ္လည္း ခရစ္ယာန္ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ မ်ားေသာ
ဖိလစ္ပိုင္ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံတို႔တြင္ လိင္ကုန္ကူးမႈမွာ
တစ္ေန႔တျခားတိုးပြား လ်က္ရွိေနသည္။ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံတြင္ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ျခင္း
ကို တရားဥပေဒအရ တားျမစ္ ပိတ္ပင္ထားသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္း က အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး
ရွိသည္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ စစ္တပ္ကအာဏာ သိမ္းၿပီးေနာက္ ႏိုင္ငံျခားတပ္သားေပါင္း
၁၁၀၀ ဦးကို ႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ေခၚလာခဲ့သည္။ ထိုအထဲတြင္ အေမရိကန္စစ္သား
မ်ားလည္း ပါသည္။ ထိုင္းျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ကလည္း ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း
ထိုစစ္သားမ်ားေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လိင္ကစားႏိုင္ရန္ ဥပေဒမ်ား ထုတ္ျပန္ၿပီး
အကာအကြယ္ေပးထားသည္။ ဘားဆိုင္မ်ားကို နံနက္ ၂ နာရီအခ်ိန္တြင္ ပိတ္ရမည္
ကိုထပ္ၿပီး အခ်ိန္တိုးခ်ဲ႕ေပး လိုက္သည္။ ျပည့္တန္ဆာႏွင့္
ဇိမ္ခန္းခေတြေဈးတက္ ကုန္သည္။ မိုင္းလီက ေဆြးျမည့္စြာျဖင့္
"ကြၽန္မကိုစိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔။ ကေလးေတြကိုပဲ စိတ္ပူပါရွင္။ သူတို႔အတြက္က
ပိုၿပီးအႏၲရာယ္ မ်ားပါတယ္"ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ကေလးသူငယ္မ်ားကို မုဒိမ္းက်င့္မႈ မ်ားသည္ ေတာင္အာဖရိကတြင္
ျမင့္မားလာၿပီး အေရွ႕ေတာင္အာရွသို႔ပါ ေတာမီးပမာ ကူးစက္လာသည္။
ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံ ကေလးလိင္ကြၽန္ လုပ္ငန္းသည္ ကမၻာ သိထင္ရွားခဲ့သည္။
ကြန္ျမဴနစ္ ဗီယက္နမ္ ႏိုင္ငံတြင္လည္း ကေလးသူငယ္ အဓမၼက်င့္ ခံရမႈေပါင္း ၃၅၀၀
ခန္႔တက္လာသည္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သာမန္အမႈမ်ား ထက္
မုဒိမ္းမႈမ်ား ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ တိုးတက္ျမင့္မားလာသည္ ဆိုျခင္းက အာရွ၏
စိုးရိမ္စရာ အေနအထားျဖစ္သည္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွကို ျဖတ္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးႏွင့္
ကေလးသူငယ္ေပါင္း သံုးသိန္းခန္႔ လိင္ကုန္ကူးျခင္း ခံေနရသည္။
အမ်ားစုမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္နယ္စပ္ တို႔တြင္
အလုပ္လုပ္ေနၾကရၿပီး၊ ဘန္ေကာက္ လမ္းမမ်ား ေပၚသို႔ ေရာက္လာသူမ်ားပင္ ရွိသည္။
အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေကာင္းမ်ား ရမည္လား ဟူသည့္
အထင္ႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္မွထြက္လာ သည့္ သူမ်ားပင္ရွိသည္။ သူတို႔တြင္ ပိုက္ဆံလည္း
တစ္ျပားမွပါမလာ။ မိသားစုေပ်ာက္ ဆုံးေနသူေတြလည္း ထိုအထဲတြင္ပါသည္။
သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေရာင္းစားခဲ့သူမ်ားလည္း ပါသည္။ လာအိုႏွင့္
ျမန္မာေတာမ်ားကို ငွက္ဖ်ားဒဏ္ေတြ ႀကံ့ႀကံ့ခံရင္း ျဖတ္လာၾက ရသည္။
မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ကြာလာလမ္ပူသို႔ ဗင္ကားမ်ားျဖင့္ ခိုးလိုက္ၿပီး
သူတို႔ေရာက္လာၾကသည္။ ၄င္းတို႔အား ခ်ဳပ္ကိုင္သူမ်ား ကလိမ္ကက်စ္ မ်ား၏
အေပးအယူ အမ်ဳိးမ်ဳိးတြင္ ေဒၚလာ ၂၀၀၀မွ ၄၀၀၀ ခန္႔ အထိ ေဈးေပါက္ေသာ္လည္း
သူတို႔တန္ဖိုး အမွန္ကို မသိရသူေတြမ်ားသည္။ သူတို႔ကို ေခၚလာသူေတြကိုပင္
ကယ္တင္ရွင္ႀကီးေတြ အထင္ျဖင့္ ထားရာေန၊ ေစရာသြား၊ ခိုင္းတာ လုပ္ေနၾကရသူမ်ား
ရွိသည္။
အခ်ဳိ႕ မိန္းကေလးမ်ား ဆိုလွ်င္ ၄င္းတို႔အား ခ်ဳပ္ကိုင္သူမ်ားႏွင့္
ပြဲစားမ်ားၾကားတြင္ ခုနစ္ႀကိမ္မွ ဆယ္ႀကိမ္ခန္႔အထိ လႊဲအေျပာင္းခံခဲ့ၾကရသည္။
မိန္းကေလးမ်ား၏ ဘဝမွာ သနားစရာ ေကာင္းလွသည္။ အခ်ဳိ႕မွာ ျပန္ေပးဆြဲခံ
လာရျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ အခ်ဳိ႕မွာ မိဘမ်ားကိုယ္တိုင္က
ေရာင္းစားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ားစု မွာ မိဘမဲ့ဘဝမ်ား၏ သားေကာင္မ်ား
ျဖစ္ရသည္။ အနည္းငယ္ ကံေကာင္းသူေလာက္သာ စက္႐ုံအလုပ္႐ုံ မ်ားတြင္ အလုပ္သမားဘဝ
ေရာက္ၾကရသည္။ မိန္းကေလး အမ်ားစုမွာ ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးေတြ ျဖစ္သည္။
႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပျခင္းက လိင္ကြၽန္ဘဝ ေရာက္ရန္ အေၾကာင္းဖန္လာသလို
ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
အခ်ဳိ႕႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပသည့္ မိန္းကေလးမ်ားသည္ တိုက်ဳိႏွင့္ ကိပ္ေတာင္း
ၿမဳိ႕မ်ားအထိ ေခၚသြားျခင္းခံရသည္။ မိုင္းလီလို မိန္းကေလးမ်ဳိးေတြ
ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္မ်ားစြာရွိသည္။ သူတို႔ဘဝေတြက အဆုံးအစမဲ့ေသာ
အလင္းေပ်ာက္ေနသည့္ လိုဏ္ေခါင္းအတြင္း ေလွ်ာက္လွမ္းေန ၾကသလို ျဖစ္ေနသည္။
"အိပ္မက္ေတာ့ရွိတယ္။ ကြၽန္မျဖစ္ခ်င္တာက ထိုင္းတစ္ႏိုင္ငံလုံးမွာ
ရွိတဲ့ဆင္ေတြကို ကယ္တင္ခ်င္တယ္။ တိရစၦာန္ေတြ အားလုံးကို ကယ္ခ်င္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ တိရစၦာန္တစ္ေကာင္လို ဆက္ဆံခံေနရတယ္။
တကယ္လို႔ ဆုေတာင္း တိုင္းျပည့္မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မကိုလည္း လြတ္ေျမာက္ဖို႔
ဆုေတာင္းေပးပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္"ဟု ဆိုလိုက္သည္။ မိုင္းလီက
ရီေဝေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ အေဝးသို႔ေငးကာ ေဆြးေနရွာသည္။ သူလည္း
ဆုေတာင္းေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။
အယ္ဒီတာတစ္ဦး
ရိုးရာေလး
