“ဂြပ္”
ေအာက္ခံခြက္ထဲသုိ႔ ဖုန္းကို ေဆာင့္ခ်လုိက္ေသာအသံက ေဆာင့္ေအာင့္ထြက္သြားသည္။
ထုိအသံႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ထြက္လာေသာ ေတာက္ေခါက္သံမွာလည္း တစ္ခန္းလုံး
တုန္ဟည္းသြားသည္ဟု ထင္ရသည္။
စာၾကည့္ေနေသာ တစ္တန္းေက်ာင္းသားေလး “ၿဖိဳးေ၀” သည္ပင္ လန္႔သြားသျဖင့္
စာကုိမၾကည့္ဘဲ ဖခင္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္မိသည္။
ဦးျမင့္စိန္ မေက်မနပ္ႏွင့္ အံကုိ တင္းတင္းႀကိတ္လုိက္မိသည္။
ဒီေခတ္က လူေတြဟာ ကတိသစၥာ မရွိၾကေတာ့ပါလား။ ညေနကမွ ႏႈတ္ျဖင့္
ကတိျပဳခဲ့ေသာလုပ္ငန္းသည္ ည (၉) နာရီမွာ ပ်က္သြားေလၿပီ။ က်ပ္သိန္း (၁၅၀၀) ျဖင့္
စကားေျပာၿပီးသားလုပ္ငန္းကုိ ယခုည (၉) နာရီက်မွ သိန္း (၁၃၀၀) ျဖင့္ လာၿပီး
ေစ်းဆစ္ေနသည္။
ဦးျမင့္စိန္၏ကန္ထ႐ုိက္ဘ၀တစ္ခု
လံုးတြင္ မဟုတ္တာ မလုပ္ခဲ့မွန္း သိပါလ်က္ ယခုလုိ
တင္စီးျခင္းမ်ဳိးကုိ မည္သုိ႔မွ် သည္းမခံႏုိင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း
ေစ်းေလွ်ာ့မေပးဘဲ လုပ္ငန္းကုိ ဖ်က္လုိက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေပါေခ်ာင္ မေကာင္း
ကန္ထ႐ုိက္တစ္ေယာက္က ပစၥည္း၊ ၀ိတ္အားေတြ ေလွ်ာ့ၿပီး သူ႔အလုပ္ကုိ
၀င္ၿပီးလုၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဦးျမင့္စိန္ ေျပးမၾကည့္ဘဲ သိသည္။
ႏွစ္အတန္ၾကာက ေျမာက္ဒဂုံတြင္ အတန္းေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္း ၿပိဳက်သည္ကုိ
အမွတ္ရေနသည္။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာမိဘ အေတာ္မ်ားမ်ား ေသဆုံးသြားၾကသည္။
ေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္တြင္ ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ပုိ၍ အေသအေပ်ာက္မ်ားျခင္း ျဖစ္သည္။
“ေပါေခ်ာင္ေကာင္း” ဆုိေသာ စကားသည္ မွားေနသည္။ ေပါ-ေခ်ာင္ေနမွေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ
ေကာင္းမည္ မဟုတ္ေပ။ ယခုလုိ ၿပိဳက်ျခင္းသည္ ပစၥည္း၀ိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး
ေပါ-ေခ်ာင္ျဖင့္ ေဆာက္ထားျခင္းေၾကာင့္ မေကာင္း၍ ၿပိဳက်ျခင္းပင္ မဟုတ္ပါေလာ။
မေန႔ညေနက် ေန႔ခ်င္းၿပီး စာခ်ဳပ္မခ်ဳပ္လုိက္မိေသာ မိမိကုိယ္မိမိလည္း
အျပစ္တင္မိသည္။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ စီးကရက္ေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ေသာက္ရင္း
အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမိသည္။ ၿဖိဳးေ၀က (၉) နာရီဆုိ အိပ္ေနက်။ ယခု (၁၀)
နာရီထုိးေတာ့မည္၊ ဖခင္က မထေသး။ မိခင္ မရွိေတာ့ကတည္းက ဖခင္ကုိ
ပုံခ်စ္ေနရွာေသာ ၿဖိဳးေ၀တစ္ေယာက္ ဖခင္ႏွင့္သာ အတူအိပ္ခ်င္သည္။
ဖခင္ေျပာေသာ အိပ္ရာ၀င္ပုံျပင္မ်ားကုိ နားေထာင္ခ်င္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း
ဖခင္နားသုိ႔ မရဲတရဲကပ္၍-
“အေဖ၊ အိပ္ၾကစုိ႔ေလ”
“သြားအိပ္ႏွင့္ကြာ”
ၿဖိဳးေ၀တစ္ေယာက္ အတြန္႔မတက္ရဲေတာ့ဘဲ အိပ္ခန္းထဲသုိ႔
ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းေလး ၀င္သြားသည္။ အရင္တစ္ရက္က “မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး” ဟု
ေျပာကာ ယခုလုိ စီးကရက္ေတြ ထုိင္ဖြာေနေသာ ဖခင္ကုိ သူက
ႏြဲ႕ဆုိးဆုိးသည့္အေနျဖင့္ လက္ကို ဆြဲေခၚမိသည္။ သူ ထင္ထားသည္က
“သားကလည္းကြာ၊ အေဖ မအိပ္ခ်င္ေသးဘူးလုိ႔ ေျပာလ်က္သားနဲ႔” ဟု ဆုိကာ
လုိက္ပါလာမည္ဟု ထင္သည္။ ထုိအရင္ညမ်ားက ဤကဲ့သုိ႔ပင္ လုိက္ပါလာခဲ့သည္
မဟုတ္ပါေလာ။
သုိ႔ေသာ္ ထုိေန႔ညက အေဖကေတာ့ အိပ္ရာထဲသုိ႔ မေရာက္။ အေဖ့လက္၀ါးတစ္ဖက္ကသာ
ၿဖိဳးေ၀၏နားရင္းေပၚသုိ႔ ေျဖာင္းခနဲေနေအာင္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၿဖိဳးေ၀
ယုိင္လဲမတတ္ျဖစ္သြားသည္။ နားအူသြားသလုိ မ်က္စိလည္း ျပာခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
နာတာထက္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ႐ုိက္မွန္းမသိတာက သူ႔ကုိ ပုိ၍ ၀မ္းနည္းေစသည္။
ငုိျခင္းသည္ ကေလး၏ေသာကထြက္ေပါက္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၿဖိဳးေ၀
ငုိမည္ျပဳေသာအခါ အေဖက-
“မင္း အသံတစ္ခ်က္ ထြက္ၾကည့္စမ္း။ မ်က္ရည္တစ္စက္က်ၾကည့္စမ္း။ ေသေအာင္ကို
႐ုိက္ပစ္မယ္။ ေသသြားတဲ့ မင္းအေမလုိပဲ ဘာမွ လူရိပ္လူကဲ နားမလည္ဘူး။ ဒီမွာ
အလုပ္ကိစၥ အဆင္မေျပလုိ႔ စိတ္တုိေနပါတယ္ဆုိမွ လူကုိ လာၿပီး
ဆြဲလားရမ္းလားနဲ႔”
ထုိအခ်ိန္မွစၿပီး အေဖ စီးကရက္ေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ေသာက္ၿပီး
သုန္သုန္မႈန္မႈန္ျဖစ္ေနခ်ိန္ဆုိလွ်င္ “အျပစ္မရွိလည္း အေဖက သူ႔ကုိ
႐ုိက္တတ္သည္” ဟု ၿဖိဳးေ၀ အေသမွတ္ထားလုိက္သည္။ အေဖ ေျပာတဲ့ အလုပ္ကိစၥ
အဆင္မေျပ ဆုိတာကုိ သူနားမလည္ပါ။ သူ နားလည္တာက ေက်ာင္းသြားမယ္၊ ကစားမယ္၊
စားမယ္၊ အေဖနဲ႔အတူ အိပ္မယ္၊ အေဖေျပာတဲ့ပုံျပင္ကုိ နားေထာင္မယ္။ ဒါပဲ သူ
သိသည္။
ခုတင္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ အိပ္ရာထဲ လွဲခ်လုိက္သည္။ ေဘးနားမွာ အေဖ မရွိေတာ့
ၿဖိဳးေ၀ တစ္ခုခုလုိေနသလုိ ျဖစ္ေနသည္။ ဘာလုိေနမွန္းလည္း သူ မသိ။ (၁၂)
နာရီေလာက္တြင္ အိပ္ခန္းထဲသုိ႔ ဦးျမင့္စိန္ ၀င္လာသည္။ အိပ္ရာေပၚသုိ႔
လွဲခ်လုိက္ေသာ္လည္း အိပ္၍မရ။ ကတိပ်က္ေသာ သူေဌးဦးစိန္မ်က္ႏွာက မ်က္စိထဲ
ေပၚလာသည္။ အခုအခ်ိန္မွာသာ ထုိသူအနားမွာရွိလွ်င္ အမႈန္႔ႀကိတ္ပစ္မိမည္
ထင္သည္။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္ စူးရွရွအနံ႔တစ္ခုက ဦးျမင့္စိန္၏ႏွာေခါင္းထဲသုိ႔
၀င္လာသည္။ ဦးျမင့္စိန္ႏွာေခါင္းကုိ ႐ႈံ႕ပြ ႐ႈံ႔ပြ လုပ္ၾကည့္လုိက္သည္။
ေသခ်ာၿပီ။ ေသးနံ႔။ ဒီေကာင္ ၿဖိဳးေ၀ ေသးေပါက္ျပန္ၿပီ။ ဦးျမင့္စိန္
မီးဖြင့္ၿပီး အိပ္ရာခင္းကုိ ၾကည့္လိုက္ရာ ဧရာမ ေသးကြက္ႀကီးကို
ေတြ႕လုိက္ရသည္။
“ေဟ့ေကာင္- ထစမ္း”
ဦးျမင့္စိန္က ၿဖိဳးေ၀လက္ကုိ ဆြဲေဆာင့္ၿပီး ထုိင္ခုိင္းလုိက္သည္။
ၿဖိဳးေ၀းမွာ အသနားခံေသာမ်က္လုံးေလးႏွင့္ ဖခင္ကုိ ျပန္ၾကည့္႐ုံမွတစ္ပါး
ဘာမွမေျပာႏုိင္ရွာ။ သူ ေသးေပါက္ေသာျပစ္မႈေၾကာင့္ ႀကိမ္ဒဏ္ (၁၀) ခ်က္စီ
ႏွစ္ႀကိမ္ အ႐ုိက္ခံရၿပီးၿပီ။ ယခု တတိယအႀကိမ္ အ႐ုိက္ခံရဦးေတာ့မည္။ သူ
သတိထားေသာ္လည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ႏွင့္ ေသးက ဘယ္လုိလုပ္ ထြက္သြားမွန္း သူ
မသိ။
ၿဖိဳးေ၀ သူ႔အေဖကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာအခါ အိပ္ခန္းေထာင့္တြင္ ေထာင္ထားေသာ
ႀကိမ္လုံးကုိ ဆြဲမယူဘဲ ဧည့္ခန္းဘက္ ထြက္သြာသျဖင့္ ဘယ္လုိအျပစ္မ်ား
ေပးမွာပါလိမ့္ဟု သူေတြးသည္။ သူ႔အေဖ အခန္းထဲ ၀င္လာေသာအခါ
ပလတ္စတစ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ သူ ကစားေသာ သားေရကြင္းမ်ား ပါလာသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
သူႏွင့္ သားေရကြင္းပစ္တမ္း ကစားဖုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္။ သူ႔အေဖမ်က္ႏွာက
ေဒါသေၾကာင့္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။
အခန္းထဲ ေရာက္ေသာအခါ ဦးျမင့္စိန္က ၿဖိဳးေ၀တစ္ကုိယ္လုံးမွအ၀တ္မ်ားကုိ
ဆြဲခၽြတ္သည္။ ကုိယ္လုံးတီးျဖစ္သြားေသာအခါ မတ္တတ္ရပ္ခုိင္းၿပီး ၿဖိဳးေ၀ကုိ
လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္သည္။ ၿပီးေသာအခါ ၿဖိဳးေ၀ႏွင့္ (၁၀) ေပအကြာေလာက္တြင္
သြားရပ္ၿပီး သားေရကြင္းျဖင့္ ပစ္ရန္ စီစဥ္ေနသည္။ သားေရကြင္းျဖ့္ ပစ္လွ်င္
ႀကိမ္လုံးနဲ႔႐ုိက္တာေလာက္ မနာႏုိင္ဟု ယူဆၿပီး ၿဖိဳးေ၀က ဟင္းခ်ုလိုက္သည္။
မပစ္မီ သူ႔အေဖ ေျပာလုိက္ေသာစကားေၾကာင့္ ၿဖိဳးေ၀ လန္႔ၿပီး
တုန္ေတာင္သြားမိသည္။
“ကဲ- ၿဖိဳးေ၀၊ မင္းကုိ ေသးေပါက္လုိ႔ ငါ ႏွစ္ႀကိမ္ေတာင္ ႐ုိက္ခဲ့ၿပီ။
ဒါေပမယ့္ မင္းက မျပဳျပင္ခဲ့ဘူး။ ငါ့ကုိ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။
အျပစ္ရွိတဲ့ေနရာကုိ အျပစ္ေပးမွ ျပဳျပင္မွာ ဆုိတဲ့စကားပဲ။ အခုလည္း
ေသးေပါက္မႈက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ေနရာကုိ အျပစ္ေပးရမယ္”
ၿဖိဳးေ၀ သူ႔အေဖကုိ မၾကည့္ရဲေတာ့။ မ်က္လုံးကုိ မွိတ္ထားလုိက္သည္။ “ရႊပ္”
ဟူေသာအသံအဆုံးမွာပင္ သူ႔အဂၤါဆီမွ ပူခနဲျဖစ္သြားၿပီး သူ “အား” ဟု
ေအာ္လုိက္မိသည္။
“ေဟ့ေကာင္- အသံမထြက္နဲ႔”
ဟူေသာ အမိန္႔ေပးသံေၾကာင့္ ေနာက္အခ်က္ေတြထိတုိင္း သူ ေအာ္ခ်င္စိတ္ကုိ
မ်ဳိသိပ္ၿပီး ပါးစပ္ကုိ ပိတ္ထားသည့္ၾကားက “အ” ဟူေသာ အသံေလးကေတာ့
ထြက္သြားေသးသည္။ အသည္းခုိက္ေအာင္ နာေသာ္လည္း ၿဖိဳးေ၀ မငုိရဲ။
မ်က္ရည္ေတြသာ ေတြေတြႀကီးက်ေနသည္။ ေလး၊ ငါးခ်က္ ပစ္ၿပီးေသာအခါ
ဦးျမင့္စိန္က ၿဖိဳးေ၀ကုိ ဆြဲထုတ္သြားၿပီး တံခါးမႀကီးကုိ ဖြင့္ကာ
အိမ္အျပင္သုိ႔ ထုတ္လုိက္သည္။
“ေသးေပါက္တဲ့သူ ဆုိတာ အိပ္ရာေပၚ မအိပ္သင့္ဘူး။ အျပင္ေျမႀကီးမွာပဲ အိပ္”
“ဂ်ိမ္း....”
ဟူေသာ တံခါးပိတ္သံကိုသာ ၾကားလုိက္ရသည္။ အိမ္ေရွ႕ဆင္၀င္တြင္ ၿဖိဳးေ၀
ဒီအတုိင္း ရပ္ေနမိသည္။
မည္မွ်ၾကာၾကာရပ္ေနမိသည္ မသိ။ သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ႏွစ္ခ်က္ၾကားလုိက္ရသည္။
ခ်မ္းလည္းခ်မ္း၊ ျခင္ကလည္း ကုိက္သည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္
ေနာက္ေဖးတံခါးဖြင့္သံၾကားရၿပီး အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ ေစာင္တစ္ထည္ႏွင့္
ေရာက္လာသည္။ သူ လွည့္မၾကည့္ဘဲ သိပါသည္။ အိမ္ေဖာ္ “ေဒၚတုိး” ပင္။ ေဒၚတုိးက
သူ႔ကုိယ္ေပၚတြင္ ေစာင္ၿခံဳေပးကာ ေပြ႕ေခၚဖုိ႔ျဖစ္သည္။ ေဒၚတုိးမွာ
လူမမည္ကေလးအတြက္ ႐ႈိက္ၿပီးငုိေနသည္။
“သားေလးရယ္၊ အဲဒါ သားေလးရဲ႕အေမ မရွိေတာ့လုိ႔ ခုလုိျဖစ္ရတာ သိလား။ လာ
သားေလး၊ အေဒၚ့အခန္းထဲ သြားမယ္”
ေဒၚတုိးက သူ႔လက္မွ ႀကိဳးေတြကုိ ေျဖေပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့ သူ
႐ုန္းကန္ဖယ္ရွားလုိက္သည္။
“ေဒၚတုိး၊ သားလက္က ႀကိဳးေတြ မေျဖနဲ႔ေလ”
“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သားရဲ႕”
“အေဖက သားကုိ အျပစ္ရွိလုိ႔ ဒဏ္ေပးထားတာေလ။ သားက အိပ္ရာထဲ ေသးေပါက္မိတာကုိး”
“သားရယ္၊ ဒီအရြယ္ဆုိတာ ဒီလုိပဲ ေပါက္မိၾကတာပါပဲ။ ႀကီးလာေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ
ေပ်ာက္သြားတာပဲ”
“အေဖက ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ေစခ်င္လုိ႔ ေနမွာေပါ့ ေဒၚတုိးရဲ႕”
“သားအေဖက သားကုိ အဲဒီေလာက္ ႐ုိက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္ေနတာ သား မမုန္းဘူးလား”
“မမုန္းပါဘူး။ သားမွာ ခ်စ္စရာဆုိလုိ႔ အေဖပဲ ရွိတာေလ။ ၿပီးေတာ့ အေဖက
ေျပာတယ္။ သားကုိ ခ်စ္လုိ႔ ႐ုိက္တာတဲ့”
“အမေလးေတာ္- တကယ့္ သူေတာ္ေကာင္းေလးနဲ႔မွ လာေတြ႕ေနရတာကုိး။ အဲဒါဆုိရင္လည္း
ၿပီးတာပါပဲေတာ္။ က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ ေဘးကေနၾကည့္ၿပီး သနားလုိက္ရတာ။ ခုေတာ့
အလကားပါပဲ”
ထုိကဲ့သုိ႔ေျပာဆုိၿပီး ေဒၚတုိး ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ျပန္၀င္သြားသည္။ မနက္
မုိးမလင္းခင္ ေဒၚတုိးက သူ႔ကုိယ္ေပၚမွေစာင္ကုိ လာယူသြားသည္။
ဦးျမင့္စိန္သိလွ်င္ ဆူမွာစုိးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
မိုးလင္းလင္းခ်င္း ဦးျမင့္စိန္တစ္ေယာက္ ၀႐ုန္းသုန္းကားႏွင့္ ထလာကာ
အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးကုိ ဆြဲဖြင့္သည္။ ၿဖိဳးေ၀က သူထားခဲ့သည့္အတုိင္း
လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္လ်က္ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ကေလးပင္။ ဦးျမင့္စိန္
သူ႔ရက္စက္မႈအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ မ်က္ရည္မ်ား ၀ုိင္းလာကာ-
“သား”
ဟု ေခၚရင္း ၿဖိဳးေ၀ကုိ ႀကိဳးေတြေျဖေပးၿပီး ေပြ႕ခ်ီယူလာသည္။ သူ
တစ္နာရီေလာက္သာ ဒဏ္ေပးဖုိ႔ စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္း
ျဖစ္သည္။ ၿဖိဳးေ၀က စိတ္မဆုိး။ သူ႔အေဖ၏ပါးကုိပင္ ဖက္နမ္းေနေသးသည္။
“သားကုိ ခ်စ္လုိ႔ ဆုံးမတာေနာ္ အေဖ”
““ေအးေအး- ဟုတ္တယ္ သား၊ ခ်စ္လုိ႔ ဆံုးမတာပါကြယ္”
ေျပာရင္းျဖင့္ ထြက္လာမည့္မ်က္ရည္ေတြကုိ ဦးျမင့္စိန္ မ်က္ႏွာကုိ႐ႈံ႕ၿပီး
ျပန္သြင္းေနသည္။ ၿဖိဳးေ၀ကုိ သူကုိယ္တုိင္ မ်က္ႏွာသစ္ေပးလုိက္သည္။ အက်ီ၊
ေဘာင္းဘီတုိ႔ကုိလည္း သူကုိယ္တိုင္၀တ္ေပးေနသည္။ “ငါ့သားေလးကုိ ေနာက္
ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ုိက္မိေအာင္ သတိထားမည္” ဟူ၍လည္း ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
xxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxx
ထုိေန႔က ၿဖိဳးေ၀တစ္ေယာက္ ရင္ခုန္စြာျဖင့္ သူ႔အေဖကုိ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။
ဦးျမင့္စိန္က သူ႔အေပၚ ေရာေရာေႏွာေႏွာ မေနေသာေၾကာင့္ တျခားကေလးေတြကုိ
“အေဖ့ကုိ တအားခ်စ္တယ္” ဆုိေသာစကားကုိ ႏႈတ္က ထုတ္မေျပာရဲ။ ထုိ႔ေၾကာင့္
ဗလာစာအုပ္၏ပထမဆုံးစာမ်က္ႏွာတြင္ စာလုံးအႀကီးႀကီးျဖင့္ “အေဖ့ကုိ
တအားခ်စ္တယ္။ သား- ၿဖိဳးေ၀” ဟူ၍ ေရးထားၿပီး
ဦးျမင့္စိန္၏အလုပ္စားပဲြေပၚတြင္ တင္ထားလုိက္သည္။ အဖုံးကုိ
လွန္လုိက္သည္ႏွင့္ သူ ေရးထားေသာစာကုိ အေဖေတြ႕လွ်င္ သူ႔ကုိလည္း
ပုိခ်စ္လာမည္ဟု ၿဖိဳးေ၀က ေတြးထားသည္။
သူ႔အေဖသည္ သူ႔ကုိ တစ္ႀကိမ္သာ နမ္းဖူးသည္။ ထုိညက သူ ေခါင္းကုိက္ေနသျဖင့္
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။ သုိ႔ေသာ္ မ်က္လုံးကုိေတာ့ မွိတ္ထားသည္။ ည
ေတာ္ေတာ္နက္ေတာ့မွ အေဖက သူ႔ပါးကုိ ဖြဖြေလး လာနမ္းသည္။ ေပ်ာ္လြန္းလုိ႔
သူေခါင္းကုိက္တာေတာင္ ေမ့ေပ်ာက္သြားသည္။ ေနာက္ညေတြမွာလည္း အေဖနမ္းတာ
သိခ်င္လုိ႔ ၿဖိဳးေ၀ အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္ ေစာင့္ေနေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ မရ။
ေခါင္းအုံးေပၚ ေခါင္းက်ၿပီးသည္ႏွင့္ မၾကာမီ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာမ်ားသည္။
သူ႔အဂၤါကုိ သားေရကြင္းျဖင့္ အပစ္ခံရေသာေန႔မွစ၍ သူ မအိပ္ဘဲေနသည္မွာ (၃)
ညရွိၿပီ။ အိပ္ေပ်ာ္သြားလွ်င္ ေသးေပါက္မိမွာ စုိးရိမ္ေသာေၾကာင့္ပင္
ျဖစ္သည္။ သူ႔အေဖကေတာ့ သူ မအိပ္ဘဲေနတာကုိ မသိ။ ေသးမေပါက္တာကုိသာ သိသည္။
စာသင္ရင္း အိပ္ငုိက္လုိ႔ အ႐ုိက္ခံရတာလည္း (၃) ရက္ေတာင္ ရွိပါၿပီ။ ေဟာ-
အေဖတုိ႔ ကား၀င္လာသံ ၾကားရသည္။ အိမ္ထဲ ၀င္လာၾကၿပီ။ အေဖ့မိတ္ေဆြ
ဦးညြန္႔လည္း ပါလာသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ စားပဲြေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အေဖက
သူ႔စာအုပ္ကုိ မၾကည့္။ နံရံတြင္ မွန္ေဘာင္သြင္းထားေသာ စာတန္းတစ္ခုကုိ
လက္ညွိဳးထုိးျပေနသည္။
“ဦးညြန္႔၊ ဟုိမွာ ဖတ္ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။
အုိးထိန္းသည္သည္ အုိးကုိ နာနာ႐ုိက္သည္မွာ အုိးေကာင္းဖုိ႔အတြက္ ျဖစ္သည္။
ထုိ႔အတူ ဆရာ၊ မိဘက တပည့္၊ သားသမီးအား နာနာ႐ုိက္သည္မွာ လိမၼာဖုိ႔အတြက္သာ
ျဖစ္သည္။
ဦးညြန္႔လည္း ကုိယ့္သားသမီးကုိ နာနာသာ႐ုိက္ၿပီး ဆုံးမဗ်ာ။
အ႐ုိက္ခံရတဲ့တုတ္ခ်က္မ်ားေလ သူတုိ႔ဘ၀ ပုိေကာင္းေလပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္သားဆုိ
ၾကည့္ပါလား။ အိပ္ရာထဲ ေသးေပါက္တာ သုံးရက္ေတာင္ ႐ုိက္ယူရတယ္။
တတိယအႀကိမ္က်ေတာ့ ႐ုိက္ၿပီး အျပင္ဘက္မွာ ထုတ္ထားလုိက္တယ္။ အခု ေသးေပါက္တာ
ေပ်ာက္သြားၿပီ”
သူ႔အေဖကုိ လွမ္းၾကည့္ေနေသာ လုိက္ကာေနာက္မွ ၿဖိဳးေ၀တစ္ေယာက္ ယေန႔ထိေအာင္
နီရဲၿပီး စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ေနေသာ သူ႔ငယ္ပါကုိ ႐ုတ္တရက္ အလန္႔တၾကား
လက္ျဖင့္ ျပန္အုပ္ကုိင္မိသြားသည္။ အေဖက အျပစ္ရွိတဲ့ေနရာကုိ ဒဏ္ေပးတာတဲ့။
“ဦးျမင့္စိန္ကလည္းဗ်ာ၊ ႐ုိက္မွလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ေျပာလည္း
ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သားသမီးေတြကုိဆုိ ကၽြန္ေတာ္က ေအးေဆးပဲ
နား၀င္ေအာင္ေျပာၿပီး ဆုံးမတယ္။ ရပါတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိဘေတြက
သားသမီးေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနတယ္။ မိတ္ေဆြလုိ ေပါင္းတယ္။ အဲဒီေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ မိဘနဲ႔ တုိင္ပင္ရဲတယ္။ ေျပာရရင္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မိဘကုိ ခ်စ္တာ၊ ေလးစားၾကည္ညိဳတာပဲ ရွိတယ္။ မေၾကာက္ဘူး။
ေၾကာက္စရာလည္း မဟုတ္ဘူးေလ”
“အဲဒါဆုိရင္ မွားတာေပါ့ဗ်။ သားသမီးဆုိတာ မိဘကုိ ေၾကာက္မွျဖစ္မွာေပါ့”
“ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳတဲ့သားသမီးက မိဘစကားကုိ ေရွ႕မွာလည္း နားေထာင္တယ္၊
ကြယ္ရာမွာလည္း နားေထာင္တယ္။ ေၾကာက္႐ုံေၾကာက္တဲ့ သားသမီးက မိဘစကားကုိ
ေရွ႕မွာသာ နားေထာင္တာ။ ကြယ္ရာမွာ နားမေထာင္ဘူးဗ်”
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သားသမီးကုိ စိတ္ထဲကပဲခ်စ္၊ အျပစ္ထြက္မခ်စ္နဲ႔၊
ကန္းတက္လိမ့္မယ္ဆုိတဲ့စကားကုိပဲ သေဘာက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးကုိ
ကၽြန္ေတာ္ တအားခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကန္းမတက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တာကုိ
ကုိယ္အမူအရာနဲ႔ မျပဘူး။ ႏႈတ္နဲ႔လည္း မေျပာဘူး။ ကုိယ့္သားကုိ
နမ္းခ်င္ရင္ေတာင္ သူအိပ္ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္မွ နမ္းတယ္”
“ဘာလဲ၊ ခင္ဗ်ားဆုိလုိတာက စိတ္ထဲက ခ်စ္ေနရင္ ၿပီးတာပဲ။ ကုိယ္နဲ႔ ႏႈတ္နဲ႔
ျပစရာမလုိဘူး။ ဒီလိုလား”
“ဟုတ္တယ္ေလ”
ဦးညြန္႔ေျပာေသာစကားမ်ားမွာ သဘာ၀က်ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
စြဲလာေသာ အယူ၀ါဒတစ္ခုကုိ ခ်က္ခ်င္း စြန္႔ပစ္ဖုိ႔ ဦးျမင့္စိန္
အခက္ႀကံဳေနသည္။ သူ႔စားပဲြေပၚမွ ၿဖိဳးေ၀၏ဗလာစာအုပ္ေလးကုိ ေတြ႕လုိက္သည္။
ေတာ္ေတာ္ စည္းကမ္းမရွိတဲ့ကေလး။ သူ႔ေက်ာင္းစာအုပ္ကုိ ဘာေၾကာင့္
သူ႔အလုပ္စားပဲြေပၚ လာတင္ထားရသနည္း။ လွမ္းေအာ္လုိက္မည္ျပင္ၿပီးမွ
ဦးညြန္႔၏ေျပာစကားကုိ အမွတ္ရသြားၿပီး ခက္ထန္စြာ မေအာ္မိေတာ့ေပ။
“သား- ၿဖိဳးေ၀”
“ခင္ဗ်ာ”
“ဒီမွာ သားစာအုပ္ လာယူ”
“ဟုတ္ကဲ့”
ၿဖိဳးေ၀ လက္ပုိက္ၿပီး ဦးျမင့္စိန္ေရွ႕သုိ႔ ေရာက္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္
တရားသူႀကီးေရွ႕သုိ႔ေရာက္ေသာ တရားခံကဲ့သုိ႔ ေဘးဘီ မၾကည့္ရဲဘဲ
ေအာက္သုိ႔ငုံ႔ရင္း ေရာက္လာသည္။
“သားစာအုပ္က ဘာျဖစ္လုိ႔ အေဖ့စားပဲြေပၚ ေရာက္ေနတာလဲ”
“ဟုိ....ဟုိ....”
ဖခင္ကုိ ေၾကာက္သည့္စိတ္က လႊမ္းမုိးေနေသာအခါ မွန္ေသာ၊ အက်ဳိးရွိေသာ၊
ႏွစ္သက္မႈကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္ေသာ စကားကုိပင္ ၿဖိဳးေ၀ မေျပာရဲေတာ့။ မလုိအပ္ဘဲ
အေၾကာက္လြန္ေနျခင္းသည္ ႏူးညံ့ေသာ စိတ္ေ၀ဒနာတစ္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္၏။
“ေရာ့- ေနာက္ ေက်ာင္းစာအုပ္ကုိ တျခားေနရာမွာ မရွိေစနဲ႔။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူထား”
“ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့”
“ကဲ- သြားေတာ့”
ဦးျမင့္စိန္ စာအုပ္ကုိ လွမ္းေပးလုိက္သည္။ စာအုပ္ကုိယူကာ ၿဖိဳးေ၀
ထြက္သြားသည္။ ဦးျမင့္စိန္သည္ ရွင္ဘုရင္ဘ၀က လာေလသေလာ မသိ။ ထုိကဲ့သုိ႔
သူ႔ကုိ ေမာ္မၾကည့္ရဲျခင္းကုိ သူ အလြန္ႏွစ္သက္သည္။ သူေျပာသမွ်ကုိလည္း
မွားမွား၊ မွန္မွန္ ေစာဒကတက္သည္ကုိ မႀကိဳက္။ ၿငိမ္နားေထာင္ၿပီး
ေခါင္းညိတ္မွ ႀကိဳက္သည္။ ေစာဒကတက္လာသူ မွန္သမွ်ကုိ သူ႔ရန္သူဟု
သေဘာထားတတ္သည္။ ကုပ္ကုပ္ကေလးထြက္သြားေသာ သားျဖစ္သူကုိ ၾကည့္၍
ဦးျမင့္စိန္က ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြးစြာ ဦးညြန္႔ကုိ ေျပာလုိက္သည္။
“ေတြ႕လား ဦးညြန္႔၊ ကၽြန္ေတာ့္သား ဘယ္ေလာက္ အပုိးက်ဳိးသလဲ”
“အပုိးပါ မကဘူး၊ အညြန္႔ပါ က်ဳိးသြားတာ”
xxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxx
ထုိေန႔က အလုပ္မွ အိမ္အျပန္ခရီးသည္ ဦးျမင့္စိန္အတြက္
ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံးျဖစ္ေနသည္။ သူ လင္ခရူဆာကားစီးခ်င္ေနသည္မွာ
ႏွစ္အေတာ္ၾကာၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔အဆင့္ေလာက္ႏွင့္ သိန္းေပါင္း (၃၅၀၀)
အထက္မွာရွိေသာ ၎ကားနားသုိ႔ မကပ္ႏုိင္ခဲ့။ ယခု သမၼတႀကီးလက္ထက္တြင္
ကားေဟာင္းမ်ားအပ္ၿပီး ကားသစ္မ်ား သြင္းခြင့္ေပးခဲ့သည္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေလာက္က
သူ၀ယ္စီးေနေသာ ဆတ္ကားကုိ အလုိက္ေပးၿပီး လင္ခရူဆာ (ဆုိက္ကနက္) ၂၀၀၆
ေမာ္ဒန္တစ္စီး ၀ယ္ယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ယခု ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ထဲမွာပင္ ယခင္က သိန္းေပါင္း (၃၅၀၀) တန္
လင္ခရူဆာကားမ်ားသည္ ယခုဆုိလွ်င္ သိန္းရာဂဏန္းေလးမွ်သာ ရွိေတာ့သည္။
သူ႔ကားသည္ သိန္းေပါင္း (၁၂၅၀) သာ က်သည္။ စီးေသာအခါ ၿငိမ္ၿပီး
ၿငိမ့္ေနေသာအရသာကုိ ခံစားရင္း သူ႔အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာသည္။
ကားသံၾကားရသည္ႏွင့္ ေဒၚတုိးက တံခါးေျပးဖြင့္ေပးသည္။ ထုံးစံအတုိင္း
သားေလးကေတာ့ တုိက္ေရွ႕မွ သူ႔ကုိ ႀကိဳေနသည္။ ဦးျမင့္စိန္
ကားတံခါးဆြဲဖြင့္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေျပးလာေသာသားကုိ ေပြ႕ခ်ီ နမ္းလုိက္သည္။
မေန႔က ဦးညြန္႔ေျပာေသာစကားမ်ားက သူ႔နားထဲသုိ႔ ထုိက္သေလာက္၀င္ခဲ့သည္
မဟုတ္ပါလား။
“အေဖ့ကားက အသစ္ႀကီးေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ သားရ၊ အသစ္ႀကီး။ အေဖ ဒီစကားႀကီးစီးႏုိင္ေအာင္
ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးေစာင့္ၿပီး ေငြစု၀ယ္ခဲ့ရတာ”
“သားလည္း စီးခ်င္တယ္”
“စီးရမွာေပါ့ဗ်ာ။ အေဖ့ကားက သားရဲ႕ကားပဲေပါ့”
သားအဖႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္းေနၾကစဥ္မွာပင္ ဖုန္းေခၚသံ ၾကားရသျဖင့္ သားကုိ
ခဏခ်ၿပီး ဖုန္းေျပာရသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ၿဖိဳးေ၀က ကားအသစ္ႀကီးဆီသုိ႔
ေျပးထြက္သြားသည္။
“ဟယ္လုိ ေျပာပါ”
“ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ညိဳ၀င္းပါ”
သူ႔အလုပ္ဆုိဒ္နံပါတ္ (၂) မွ လက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာ ညိဳ၀င္း ျဖစ္သည္။ သူ
ဒီေန႔ အလုပ္ဆုိဒ္ (၁) မွာ အခ်ိန္ကုန္သြားသျဖင့္ (၂) ကုိ
သြားမၾကည့္လုိက္ရေပ။ မည္သည့္အေၾကာင္းမ်ား ေပၚသည္မသိ။
“ကဲ- ညိဳ၀င္း ေျပာ၊ ဘာအေၾကာင္းေပၚလုိ႔လဲ”
“အလုပ္ဆုိဒ္ထဲက လက္သမားေခါင္းေဆာင္ အမုိးမုိးရင္း ဒုိင္းလြတ္က်ၿပီး
ဘယ္ဘက္လက္မ ေၾကသြားတယ္ ဆရာ”
“ေအး- အဲဒါဆုိလည္း ေဆး႐ုံပုိ႔လုိက္ေပါ့”
“ပုိ႔လုိက္ၿပီ ဆရာ၊ လက္မက ျဖတ္ပစ္ရမွာလုိ႔ ဆရာ၀န္က ေျပာတယ္။ လူနာက
အဂၤါခၽြတ္ယြင္းသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေလ်ာ္ေၾကး (၅) သိန္းေတာ့ ေပးပါတဲ့။
ေငြ (၅) သိန္းဆုိတာ ဆရာတုိ႔ အရက္၀ုိင္းတစ္ခါထုိင္ပဲ ရွိတာပါတဲ့”
ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သည္။ ဦးျမင့္စိန္ (၃၉၀၀၀) တန္ေသာ
ႏွစ္ခ်ဳိ႕၀ုိင္တစ္ပုလင္းကုိ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ႏွင့္အတူ ေသာက္ဖူးသည္။
ကုန္က်စရိတ္ အားလုံးရွင္းလုိက္ေတာ့ (၅) သိန္းပင္
နည္းနည္းေက်ာ္သြားေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ အဲဒါက ကုိယ့္ခႏြၼာမုိ႔ ကုိယ္သဒြၼါတာ။
ေအာက္တန္းစား အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ ေငြ (၅) သိန္း အကုန္မခံႏုိင္။
“ဘာလုိ႔ (၅) သိန္း ေပးရမွာလဲကြ။ လက္တစ္ေခ်ာင္းပဲ ျဖစ္တာ တစ္သိန္းပဲ
ေပးမယ္။ တကယ္လုိ႔ (၅) သိန္းလုိခ်င္ရင္ ေနာက္က်န္တဲ့လက္ ေလးေခ်ာင္းကုိ
ငါကုိယ္တုိင္ တူနဲ႔ထုတာကုိခံရမယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္”
“ေပးလုိက္မွ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ဆရာ။ ေတာ္ၾကာ ဟုိတုိင္ ဒီတုိင္နဲ႔ ျပႆနာ
လုိက္ရွင္းေနရရင္ ဆရာ ပုိကုန္ေနလိမ့္မယ္”
“တုိင္ခ်င္တဲ့ေနရာတုိင္လုိ႔ ေျပာလုိက္ကြာ။ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ လုိက္ရွင္းမယ္”
ၾကည္ေနေသာစိတ္ကေလး ေနာက္သြားၿပီ။ ထုိကဲ့သုိ႔ အေျပာမ်ဳိးေတြေၾကာင့္
ယင္းလက္သမားေခါင္းေဆာင္ကုိ ဦးျမင့္စိန္ ၾကည့္မရ။ လက္သမားေခါင္းေဆာင္သည္
အက်င့္ေတာ့ေကာင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ သူ႔ဘက္က
မနာဘဲ အလုပ္သမားဘက္က ေရွ႕ေနလုိက္တတ္သည္။ ထုိအခ်က္ေၾကာင့္ပင္
ဦးျမင့္စိန္က လက္သမားေခါင္းကုိ မုန္းျခင္း ျဖစ္သည္။
တျခားအလုပ္သမားဆုိလွ်င္ ေတာင္းေသာေငြကုိ ေပးခ်င္ေပးဦးမည္။
ထုိသူျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ပုိၿပီး မေပးလုိျခင္း ျဖစ္သည္။ သူလုိခ်င္တာ
႐ုိး႐ုိးမေတာင္းဘဲ ဘာေၾကာင့္ သူတုိ႔အရက္၀ုိင္းကိစၥ ထည့္ေျပာရသနည္း။
ယခုအခ်ိန္သာ ထုိသူ႔ကုိေတြ႕ရလွ်င္ အေလ်ာ္မေပးဘဲ က်န္ေနေသာ
သူ၏လက္ေလးေခ်ာင္းကုိ စားပဲြေပၚတင္ၿပီး ေၾကမြသြားေအာင္ ထုပစ္လုိက္ခ်င္သည္။
၀ယ္လာခါစ သူ႔ကားကုိ တစ္ႀကိမ္ ထပ္ၾကည့္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ကားရွိရာသုိ႔
ထြက္လာခဲ့သည္။ ျမင္လုိက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူ႔ေဒါသေတြ ငယ္ထိပ္ထိ
တက္သြားသည္။ သူ႔သားက သူ႔ကားကုိ အိမ္႐ုိက္သံေခ်ာင္းရွည္ျဖင့္
တဂ်စ္ဂ်စ္ျမည္ေအာင္ ေရးျခစ္ေနပါေရာလား။
“ဟင္- ေခြးမသား လူမုိက္”
ဦးျမင့္စိန္၏ညာဘက္လက္၀ါးသည္ ၿဖိဳးေ၀၏နားရင္းေပၚသုိ႔
ခပ္ျပင္းျပင္းက်သြားသည္။ “ေျဖာင္း” ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ ၿဖိဳးေ၀ခႏြၼာကုိယ္က
ေျမႀကီးေပၚ ပုံက်သြားသည္။ ၿဖိဳးေ၀၏လက္ထဲမွ သံေခ်ာင္းလည္း အရွိန္ႏွင့္
လြင့္ထြက္သြားသည္။ မေန႔က ဦးညြန္႔ ေျပာခဲ့ေသာစကားေတြကုိ ဦးျမင့္စိန္
တစ္လုံးမွ မမွတ္မိေတာ့။
ေလာေလာဆယ္ သူသိသည္က ၿဖိဳးေ၀ကုိ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ခတ္ဖုိ႔သာ
တာစူေနေလသည္။ ၿဖိဳးေ၀မွာလည္း ေၾကာက္လြန္းအားႀကီးၿပီး ငုိဖို႔ပင္
ေမ့ေနသည္။ ေၾကာင္တက္တက္ျဖစ္ေနေသာ ၿဖိဳးေ၀ကုိ သူ႔အိမ္ထဲသုိ႔ ဆြဲေခၚလာသည္။
“လာခဲ့စမ္း။ မင္း အိပ္ရာထဲမွာ ေသးေပါက္တုန္းကလုိ က်ဴးလြန္တဲ့ေနရာကုိပဲ
အျပစ္ေပးရမယ္။ ဒါမွ မင္းအျပစ္ကုိ မင္းပုိမွတ္မိမွာ”
ၿဖိဳးေ၀၏ညာလက္ကုိ သူ႔လက္ျဖင့္ မလႈပ္ႏုိင္ေအာင္ ကုိင္ကာ စားပဲြေပၚ
တင္လုိက္သည္။ စားပဲြေပၚတြင္ အသင့္ေတြ႕ရေသာ ဖန္တံုးျဖင့္ ထုသည္။
နာ႐ုံေလာက္ ခပ္သာသာထုလုိက္မည္ဟု မွန္းထားေသာ္လည္း ကားအေပၚ တပ္မက္ေသာ
ေလာဘ၊ အလုပ္သမားအေပၚ မေက်နပ္ေသာေဒါသတုိ႔ ဖုံးလႊမ္းသြားေသာအခါ
ဦးျမင့္စိန္တစ္ေယာက္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ အားကုန္ ထုခ်လုိက္သည္။ ၿဖိဳးေ၀၏
ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္သံ၊ သူ၏ အားကုန္ထုသံတုိ႔က တုိက္ခန္းထဲတြင္ ဆူညံေနသည္။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္ မီးဖုိးထဲမွ ထြက္လာေသာ ေဒၚတုိးက လွမ္းၾကည့္ရင္း-
“အမယ္ေလး ဆရာရယ္၊ ကေလး ေသပါၿပီ”
ဟု အသံကုန္ေအာ္လုိက္ေသာအခါတြင္မွ ဦးျမင့္စိန္ သတိျပန္၀င္လာသည္။
သူ႔သား၏လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား ငါးေခ်ာင္းစလုံး က်ဳိးေၾကၿပီး ေသြးေတြကလည္း
သူ႔လက္အပါအ၀င္ စားပဲြတစ္ျပင္လုံး အုိင္ထြန္းေနပါၿပီ။ ၿဖိဳးေ၀လည္း
ေပ်ာ့ေခြက်ၿပီး သတိလစ္သြားေလၿပီ။
“သား....သားေလး ၿဖိဳးေ၀၊ အေဖ မွားပါၿပီကြယ္။ ေဒၚတုိး၊ လာပါဦးဗ်။
သားေလးကုိ ကယ္ပါဦး”
ဦးျမင့္စိန္ သတိလစ္ေနေသာ သားငယ္ကုိ ေပြ႕ဖက္ရင္း အ႐ူးတစ္ေယာက္လုိ
ေအာ္ဟစ္ငုိယုိေနသည္။
“ဆရာ၊ ငုိေနလုိ႔ မၿပီးေသးဘူး။ ေဆး႐ုံပုိ႔ရေအာင္။ ေတာ္ၾကာ ေသြးလြန္သြားရင္
အသက္အႏၱရာယ္ရွိတယ္”
“ေအး- သြားမယ္ သြားမယ္၊ ဘယ္ႏွနာရီထုိးၿပီလဲ”
သူ႔လက္ပတ္နာရီကုိ ငုံ႔ၾကည့္ေသာ္လည္း ဂဏန္းမ်ားကုိ မျမင္ရေတာ့။
မ်က္ရည္ေတြက ဖုံးေနၿပီ။ တုိင္ကပ္နာရီကုိ ေမာ့ၾကည့္ေသာအခါ နာရီကုိ
ခ်က္ခ်င္း မေတြ႕ရဘဲ အုိးထိန္းသည္ႏွင့္ဥပမာေပးၿပီး ကေလးကုိ
႐ုိက္သင့္ေၾကာင္း ေရးထားသည့္ စာတန္းကုိ သြားေတာ့သည္။ သားကုိ လက္တစ္ဖက္က
ေပြ႕ထားရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ စာတန္းကုိျဖဳတ္ကာ ၾကမ္းျပင္သုိ႔
ကုိင္ေပါက္ ခြဲပစ္လုိက္သည္။
“သြားစမ္း။ ဒီစာတန္းႀကီး ေျမွာက္ေပးလုိ႔ ငါ့သားကုိ ငါ လူမဆန္စြာ ႐ုိက္မိတာပဲ”
ေဒၚတုိးက ကေလးကုိ ေစာင္ျဖင့္ပတ္ကာ ေပြ႕ထားေစၿပီး သူ ကားကုိ သတိထားေမာင္းေနရသည္။
“ဆရာ၊ ဟုိဟာ တရားေခြ မဟုတ္လား။ ဖြင့္လုိက္ပါလား။ ဆရာ့စိတ္ေတြလည္း ၿငိမ္သြားတာေပါ့”
သူႏွင့္ သူ႔သား တရားနာရေအာင္ဆုိကာ ဦးညြန္႔ ထည့္ေပးလုိက္ေသာ တရားေခြ
ျဖစ္သည္။ သူ႔စက္ထဲထည့္ၿပီး ဖြင့္လုိက္သည္။ ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ
ဆရာေတာ္တစ္ပါး၏တရားသံ ေပၚလာသည္။
“ေကာယိယျပည္နဲ႔ ေဒ၀ဒယျပည္တုိ႔ဟာ အစိရ၀တီျမစ္ေရနဲ႔
လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးၾကပါတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ မုိးေခါင္တဲ့အတြက္ ျမစ္ေရဟာ
အင္မတန္ နည္းပါးေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ျပည္ေထာင္သုံးဖုိ႔
မေလာက္ႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနေတာ့ လယ္သမားေတြ ျမစ္ေရလုၾကရင္း ရန္ျဖစ္ရာကေန
ဘုရင္နဲ႔တကြ တစ္ျပည္လုံးအထိ ပါလာၿပီး စစ္ပဲြျဖစ္ဖုိ႔အေျခကုိ
ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ျပည္ေထာင္တပ္ေတြဟာ ျမစ္ရဲ႕ ဟုိဘက္ ဒီဘက္မွာ တပ္ခ်ၿပီး
တုိက္ခုိက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္
ၾကြေရာက္ေတာ္မူလာၿပီး ဖ်န္ေျဖေတာ္မူပါတယ္။ ႏွစ္ျပည္ေထာင္လုံးဟာ
ဘုရားရွင္ရဲ႕ေဆြမ်ဳိးေတြခ်ည္းပါပဲ”
ဦးျမင့္စိန္ စဥ္းစားရၿပီ။
“ေၾသာ္- ငါဟာ တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႔ ရတဲ့ ကားအတြက္ တန္ဖိုးျဖတ္လုိ႔မရတဲ့
သားရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကုိေတာ့ ပစ္ခဲ့တာပါလား”
ေဆး႐ုံေရာက္သည္ႏွင့္ ခဏအၾကာမွာပင္ ခြဲစိတ္ခန္းထဲသုိ႔ ၀င္သြားသည္။
ခြဲစိတ္ခန္းက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ည (၁၀) နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ သားက
လက္တြန္းလွည္းေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး။ သတိရေသးဟန္ မတူ။ သားရဲ႕ညာဘက္လက္ကေတာ့
ပတ္တီးေတြ ျဖဴေဖြးေနသည္။ သားကုိၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေတြက အတားအဆီးမဲ့စြာ
ထြက္လာသည္။ ခြဲစိတ္ခန္းမွ ပထမဆုံးထြက္လာေသာ ဆရာ၀န္ႀကီး၏စကားက သူ႔နားထဲမွ
မထြက္။
“ဦးျမင့္စိန္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ႀကိဳးစားၿပီး
ခြဲစိတ္တာပဲဗ်ာ။ လက္မတစ္ေခ်ာင္းေတာ့ အေကာင္းျပန္ျဖစ္မယ္။ က်န္တဲ့
ေလးေခ်ာင္းကေတာ့ အ႐ုိးေတြပါ ေၾကသြားေတာ့ ျဖတ္ပစ္လုိက္ရၿပီ”
လက္သမားေခါင္းေဆာင္န႔ဲ ပတ္သက္တဲ့ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြလည္း ငါ့လုိ
ခံစားၾကရမွာပဲ။ ငါ ကုိယ္ခ်င္းမစာတတ္လုိက္တာ။ ထုေျခခ်င္တာက
လက္သမားေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ လက္ေလးေခ်ာင္း၊ တကယ္ ထုေျခမိတာက မိမိသားရဲ႕
လက္ေလးေခ်ာင္း။ သူတစ္ပါးကုိ ပ်က္စီးေစခ်င္တဲ့ေဒါသဟာ အခု ဘာမွကုိ
မေကာင္းက်ဳိးေပးေနပါေပါ့လား။ တစ္ရက္က်ရင္ လက္သမားေခါင္းေဆာင္ကုိ
ကုိယ္တုိင္သြားၿပီးအားေပးမယ္။
ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ ဟန္းဖုန္းကုိထုတ္ကာ လက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာထံ
ဆက္ၾကည့္လုိက္သည္။ ဖုန္း၀င္သြားသည္ႏွင့္ မနက္တြင္ ေငြ (၅) သိန္း
သြားေပးရန္ အမိန္႔ေပး ေျပာၾကားလုိက္သည္။ သူ႔သား၏ညာဘက္လက္ေလးကုိ
ကုိင္ၾကည့္ရင္း ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငုိေနမိရာ သူ႔မ်က္ရည္မ်ားက သားလက္မွ
ပတ္တီးေပၚတြင္ ေရႏွင့္ေလာင္းခ်လိုက္သလုိ စုိရႊဲသြားသည္။ နံနက္ (၄)
နာရီသာသာေလာက္မွ သား သတိရလာသည္။ သတိရသည္ႏွင့္ သားပါးစပ္မွ ပထမဆုံး
ကေယာင္ကတမ္းထြက္လာေသာစကားက-
“အေဖက ခ်စ္လုိ႔ ႐ုိက္တာေနာ္။ သား ေသးမေပါက္ေအာင္ ညမအိပ္ဘဲ ေနတာ။
ဗလာစာအုပ္ထဲမွာ အေဖ့ကုိ တအားခ်စ္တယ္လုိ႔ ေရးထားတယ္။ အေဖက ဖြင့္မဖတ္ဘူး”
တဲ့။
ကေယာင္ကတမ္းထြက္လာေသာစကားမ်ားကုိ နားေထာင္ရင္း တစ္ေန႔က ဦးညြန္႔
အိမ္လာစဥ္ သူ႔စားပဲြေပၚ သားရဲ႕ဗလာစာအုပ္ေလး လာတင္ထားသည္ကုိ သူ ဖ်တ္ခနဲ
အမွတ္ရလုိက္သည္။ အိမ္ေရာက္မွ သားရဲ႕ဗလာစာအုပ္ေလးကုိ
လွန္ၾကည့္လုိက္ဦးမည္ဟု သူ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ မုိးလင္းေတာ့ သားက
ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလး ျဖစ္ေနသည္။
“အေဖ”
“သား လူေလး၊ သက္သာရဲ႕လား သား”
“သက္သာပါတယ္”
သားက ငုံးတိတိျဖစ္ေနေသာ သူ႔လက္ကုိ ေျမွာက္ၾကည့္ရင္း ဦးျမင့္စိန္ကုိ
ေမးခြန္းထုတ္သည္။
“အေဖ၊ သားလက္ေလးေတြက အတပ္ျပန္ထြက္ဦးမွာလားဟင္”
“သားရယ္”
ဦးျမင့္စိန္ မေျဖႏုိင္ေတာ့့ပါ။ သားရင္ဘတ္ေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လုိ ငုိေနမိေတာ့သည္။ ေဘးနားမွာ ထုိင္ေနေသာ ေဒၚတုိးကုိလည္း
သူ မရွက္ႏုိင္ေတာ့။ ျပတ္သြားေသာ လက္ငုတ္တုိေလးမ်ားက အတပ္ျပန္ထြက္မည္ဟု
ထင္ေနရွာေသာ အသိဥာဏ္ႏုနယ္သည့္ လူမမည္ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ သူက မတရား ရက္စက္စြာ
အႏုိင္က်င့္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
“ဆရာ၊ ညက သားေလး ဘာမွမစားရေသးဘူး။ ဆာရွာေရာ့မယ္။ ကၽြန္မ တစ္ခုခု ဆင္း၀ယ္လုိက္မယ္ေလ”
“ေန ေန၊ ကၽြန္ေတာ္ သြားလုိက္မယ္။ သားႀကိဳက္တာကုိ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ သား၊
ေဒၚတုိးနဲ႔ ခဏေနရစ္။ အေဖ သားဖုိ႔ စားစရာတစ္ခုခု သြား၀ယ္လုိက္ဦးမယ္
သိလား”
မ်က္ရည္မ်ားကုိ လက္ကုိင္ပ၀ါျဖင့္သုတ္ကာ ဦးျမင့္စိန္ ေဆး႐ုံေပၚမွ
ဆင္းလာသည္။ မုိးအေတာ္လင္းသြားၿပီ ျဖစ္၍ ေဆး႐ုံသည္ ၀င္ၾက၊ ထြက္ၾကေသာ
လူနာမ်ား၊ လူနာေစာင့္မ်ားႏွင့္ အေတာ္စည္ေနၿပီ။ သူ႔ကားနားသုိ႔
ေရာက္သည္ႏွင့္ မေန႔က ကားေဘာ္ဒီတြင္ သား ျခစ္ကစားထားေသာေနရာကုိ
ေဆးျပန္မႈတ္ဖုိ႔ သတိရသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လုိက္မိသည္။
ေမာင္းသူထုိင္ေသာဘက္တြင္ တံခါးမွာ ေရးျခစ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
သူက သံေခ်ာင္းျဖင့္ ကားကုိ ေလွ်ာက္ျခစ္ ကစားသည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။
ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေသာအခါ စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
စာေၾကာင္းကုိ ဆုံးေအာင္ ဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ “သားရယ္” ဟုသာ ဆုိႏုိင္ၿပီး
ဦးျမင့္စိန္တစ္ေယာက္ ကားေဘးတြင္ ေခြလဲက်သြားေတာ့သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ
လူေတြ ဦးျမင့္စိန္ေဘးနားသုိ႔ ေျပးလာၾကသည္။ တစ္ခဏအတြင္း လူေတြ
အုံသြားသည္။
တစ္ေယာက္က ဆရာ၀န္ကုိ ေျပးေခၚဟန္တူသည္။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ပါလာသည္။
၀ုိင္းၾကည့္ေနသူမ်ားက ဆရာ၀န္ကုိ ေနရာဖယ္ေပးၾကသည္။ ဆရာ၀န္က
ဦးျမင့္စိန္၏လက္ေကာက္၀တ္ကုိ ေသြးစမ္းၾကည့္သည္။ နားၾကပ္ျဖင့္
ႏွလုံးခုန္သံကုိ နားေထာင္သည္။ ဆရာ၀န္က ပရိသတ္ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး
ေခါင္းယမ္းျပလိုက္သည္။ “အသက္မရွိေတာ့” ဟူေသာအဓိပါယ္ပင္ ျဖစ္၏။ ကားမွာ
သူ႔သား ၿဖိဳးေ၀ ေရးထားသည္က...........
“အေဖ့ကုိ သား တအားခ်စ္တယ္”
(ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုကုိ ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။ ဤ၀တၳဳကုိ
သားသမီးရွိေသာ မိဘတုိင္း ကူးယူ ျဖန္႔ေ၀ခြင့္ျပဳပါသည္။)
တင္စီးျခင္းမ်ဳိးကုိ မည္သုိ႔မွ် သည္းမခံႏုိင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း
ေစ်းေလွ်ာ့မေပးဘဲ လုပ္ငန္းကုိ ဖ်က္လုိက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေပါေခ်ာင္ မေကာင္း
ကန္ထ႐ုိက္တစ္ေယာက္က ပစၥည္း၊ ၀ိတ္အားေတြ ေလွ်ာ့ၿပီး သူ႔အလုပ္ကုိ
၀င္ၿပီးလုၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဦးျမင့္စိန္ ေျပးမၾကည့္ဘဲ သိသည္။
ႏွစ္အတန္ၾကာက ေျမာက္ဒဂုံတြင္ အတန္းေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္း ၿပိဳက်သည္ကုိ
အမွတ္ရေနသည္။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာမိဘ အေတာ္မ်ားမ်ား ေသဆုံးသြားၾကသည္။
ေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္တြင္ ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ပုိ၍ အေသအေပ်ာက္မ်ားျခင္း ျဖစ္သည္။
“ေပါေခ်ာင္ေကာင္း” ဆုိေသာ စကားသည္ မွားေနသည္။ ေပါ-ေခ်ာင္ေနမွေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ
ေကာင္းမည္ မဟုတ္ေပ။ ယခုလုိ ၿပိဳက်ျခင္းသည္ ပစၥည္း၀ိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး
ေပါ-ေခ်ာင္ျဖင့္ ေဆာက္ထားျခင္းေၾကာင့္ မေကာင္း၍ ၿပိဳက်ျခင္းပင္ မဟုတ္ပါေလာ။
မေန႔ညေနက် ေန႔ခ်င္းၿပီး စာခ်ဳပ္မခ်ဳပ္လုိက္မိေသာ မိမိကုိယ္မိမိလည္း
အျပစ္တင္မိသည္။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ စီးကရက္ေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ေသာက္ရင္း
အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမိသည္။ ၿဖိဳးေ၀က (၉) နာရီဆုိ အိပ္ေနက်။ ယခု (၁၀)
နာရီထုိးေတာ့မည္၊ ဖခင္က မထေသး။ မိခင္ မရွိေတာ့ကတည္းက ဖခင္ကုိ
ပုံခ်စ္ေနရွာေသာ ၿဖိဳးေ၀တစ္ေယာက္ ဖခင္ႏွင့္သာ အတူအိပ္ခ်င္သည္။
ဖခင္ေျပာေသာ အိပ္ရာ၀င္ပုံျပင္မ်ားကုိ နားေထာင္ခ်င္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း
ဖခင္နားသုိ႔ မရဲတရဲကပ္၍-
“အေဖ၊ အိပ္ၾကစုိ႔ေလ”
“သြားအိပ္ႏွင့္ကြာ”
ၿဖိဳးေ၀တစ္ေယာက္ အတြန္႔မတက္ရဲေတာ့ဘဲ အိပ္ခန္းထဲသုိ႔
ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းေလး ၀င္သြားသည္။ အရင္တစ္ရက္က “မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး” ဟု
ေျပာကာ ယခုလုိ စီးကရက္ေတြ ထုိင္ဖြာေနေသာ ဖခင္ကုိ သူက
ႏြဲ႕ဆုိးဆုိးသည့္အေနျဖင့္ လက္ကို ဆြဲေခၚမိသည္။ သူ ထင္ထားသည္က
“သားကလည္းကြာ၊ အေဖ မအိပ္ခ်င္ေသးဘူးလုိ႔ ေျပာလ်က္သားနဲ႔” ဟု ဆုိကာ
လုိက္ပါလာမည္ဟု ထင္သည္။ ထုိအရင္ညမ်ားက ဤကဲ့သုိ႔ပင္ လုိက္ပါလာခဲ့သည္
မဟုတ္ပါေလာ။
သုိ႔ေသာ္ ထုိေန႔ညက အေဖကေတာ့ အိပ္ရာထဲသုိ႔ မေရာက္။ အေဖ့လက္၀ါးတစ္ဖက္ကသာ
ၿဖိဳးေ၀၏နားရင္းေပၚသုိ႔ ေျဖာင္းခနဲေနေအာင္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၿဖိဳးေ၀
ယုိင္လဲမတတ္ျဖစ္သြားသည္။ နားအူသြားသလုိ မ်က္စိလည္း ျပာခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
နာတာထက္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ႐ုိက္မွန္းမသိတာက သူ႔ကုိ ပုိ၍ ၀မ္းနည္းေစသည္။
ငုိျခင္းသည္ ကေလး၏ေသာကထြက္ေပါက္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၿဖိဳးေ၀
ငုိမည္ျပဳေသာအခါ အေဖက-
“မင္း အသံတစ္ခ်က္ ထြက္ၾကည့္စမ္း။ မ်က္ရည္တစ္စက္က်ၾကည့္စမ္း။ ေသေအာင္ကို
႐ုိက္ပစ္မယ္။ ေသသြားတဲ့ မင္းအေမလုိပဲ ဘာမွ လူရိပ္လူကဲ နားမလည္ဘူး။ ဒီမွာ
အလုပ္ကိစၥ အဆင္မေျပလုိ႔ စိတ္တုိေနပါတယ္ဆုိမွ လူကုိ လာၿပီး
ဆြဲလားရမ္းလားနဲ႔”
ထုိအခ်ိန္မွစၿပီး အေဖ စီးကရက္ေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ေသာက္ၿပီး
သုန္သုန္မႈန္မႈန္ျဖစ္ေနခ်ိန္ဆုိလွ်င္ “အျပစ္မရွိလည္း အေဖက သူ႔ကုိ
႐ုိက္တတ္သည္” ဟု ၿဖိဳးေ၀ အေသမွတ္ထားလုိက္သည္။ အေဖ ေျပာတဲ့ အလုပ္ကိစၥ
အဆင္မေျပ ဆုိတာကုိ သူနားမလည္ပါ။ သူ နားလည္တာက ေက်ာင္းသြားမယ္၊ ကစားမယ္၊
စားမယ္၊ အေဖနဲ႔အတူ အိပ္မယ္၊ အေဖေျပာတဲ့ပုံျပင္ကုိ နားေထာင္မယ္။ ဒါပဲ သူ
သိသည္။
ခုတင္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ အိပ္ရာထဲ လွဲခ်လုိက္သည္။ ေဘးနားမွာ အေဖ မရွိေတာ့
ၿဖိဳးေ၀ တစ္ခုခုလုိေနသလုိ ျဖစ္ေနသည္။ ဘာလုိေနမွန္းလည္း သူ မသိ။ (၁၂)
နာရီေလာက္တြင္ အိပ္ခန္းထဲသုိ႔ ဦးျမင့္စိန္ ၀င္လာသည္။ အိပ္ရာေပၚသုိ႔
လွဲခ်လုိက္ေသာ္လည္း အိပ္၍မရ။ ကတိပ်က္ေသာ သူေဌးဦးစိန္မ်က္ႏွာက မ်က္စိထဲ
ေပၚလာသည္။ အခုအခ်ိန္မွာသာ ထုိသူအနားမွာရွိလွ်င္ အမႈန္႔ႀကိတ္ပစ္မိမည္
ထင္သည္။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္ စူးရွရွအနံ႔တစ္ခုက ဦးျမင့္စိန္၏ႏွာေခါင္းထဲသုိ႔
၀င္လာသည္။ ဦးျမင့္စိန္ႏွာေခါင္းကုိ ႐ႈံ႕ပြ ႐ႈံ႔ပြ လုပ္ၾကည့္လုိက္သည္။
ေသခ်ာၿပီ။ ေသးနံ႔။ ဒီေကာင္ ၿဖိဳးေ၀ ေသးေပါက္ျပန္ၿပီ။ ဦးျမင့္စိန္
မီးဖြင့္ၿပီး အိပ္ရာခင္းကုိ ၾကည့္လိုက္ရာ ဧရာမ ေသးကြက္ႀကီးကို
ေတြ႕လုိက္ရသည္။
“ေဟ့ေကာင္- ထစမ္း”
ဦးျမင့္စိန္က ၿဖိဳးေ၀လက္ကုိ ဆြဲေဆာင့္ၿပီး ထုိင္ခုိင္းလုိက္သည္။
ၿဖိဳးေ၀းမွာ အသနားခံေသာမ်က္လုံးေလးႏွင့္ ဖခင္ကုိ ျပန္ၾကည့္႐ုံမွတစ္ပါး
ဘာမွမေျပာႏုိင္ရွာ။ သူ ေသးေပါက္ေသာျပစ္မႈေၾကာင့္ ႀကိမ္ဒဏ္ (၁၀) ခ်က္စီ
ႏွစ္ႀကိမ္ အ႐ုိက္ခံရၿပီးၿပီ။ ယခု တတိယအႀကိမ္ အ႐ုိက္ခံရဦးေတာ့မည္။ သူ
သတိထားေသာ္လည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ႏွင့္ ေသးက ဘယ္လုိလုပ္ ထြက္သြားမွန္း သူ
မသိ။
ၿဖိဳးေ၀ သူ႔အေဖကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာအခါ အိပ္ခန္းေထာင့္တြင္ ေထာင္ထားေသာ
ႀကိမ္လုံးကုိ ဆြဲမယူဘဲ ဧည့္ခန္းဘက္ ထြက္သြာသျဖင့္ ဘယ္လုိအျပစ္မ်ား
ေပးမွာပါလိမ့္ဟု သူေတြးသည္။ သူ႔အေဖ အခန္းထဲ ၀င္လာေသာအခါ
ပလတ္စတစ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ သူ ကစားေသာ သားေရကြင္းမ်ား ပါလာသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
သူႏွင့္ သားေရကြင္းပစ္တမ္း ကစားဖုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္။ သူ႔အေဖမ်က္ႏွာက
ေဒါသေၾကာင့္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။
အခန္းထဲ ေရာက္ေသာအခါ ဦးျမင့္စိန္က ၿဖိဳးေ၀တစ္ကုိယ္လုံးမွအ၀တ္မ်ားကုိ
ဆြဲခၽြတ္သည္။ ကုိယ္လုံးတီးျဖစ္သြားေသာအခါ မတ္တတ္ရပ္ခုိင္းၿပီး ၿဖိဳးေ၀ကုိ
လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္သည္။ ၿပီးေသာအခါ ၿဖိဳးေ၀ႏွင့္ (၁၀) ေပအကြာေလာက္တြင္
သြားရပ္ၿပီး သားေရကြင္းျဖင့္ ပစ္ရန္ စီစဥ္ေနသည္။ သားေရကြင္းျဖ့္ ပစ္လွ်င္
ႀကိမ္လုံးနဲ႔႐ုိက္တာေလာက္ မနာႏုိင္ဟု ယူဆၿပီး ၿဖိဳးေ၀က ဟင္းခ်ုလိုက္သည္။
မပစ္မီ သူ႔အေဖ ေျပာလုိက္ေသာစကားေၾကာင့္ ၿဖိဳးေ၀ လန္႔ၿပီး
တုန္ေတာင္သြားမိသည္။
“ကဲ- ၿဖိဳးေ၀၊ မင္းကုိ ေသးေပါက္လုိ႔ ငါ ႏွစ္ႀကိမ္ေတာင္ ႐ုိက္ခဲ့ၿပီ။
ဒါေပမယ့္ မင္းက မျပဳျပင္ခဲ့ဘူး။ ငါ့ကုိ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။
အျပစ္ရွိတဲ့ေနရာကုိ အျပစ္ေပးမွ ျပဳျပင္မွာ ဆုိတဲ့စကားပဲ။ အခုလည္း
ေသးေပါက္မႈက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ေနရာကုိ အျပစ္ေပးရမယ္”
ၿဖိဳးေ၀ သူ႔အေဖကုိ မၾကည့္ရဲေတာ့။ မ်က္လုံးကုိ မွိတ္ထားလုိက္သည္။ “ရႊပ္”
ဟူေသာအသံအဆုံးမွာပင္ သူ႔အဂၤါဆီမွ ပူခနဲျဖစ္သြားၿပီး သူ “အား” ဟု
ေအာ္လုိက္မိသည္။
“ေဟ့ေကာင္- အသံမထြက္နဲ႔”
ဟူေသာ အမိန္႔ေပးသံေၾကာင့္ ေနာက္အခ်က္ေတြထိတုိင္း သူ ေအာ္ခ်င္စိတ္ကုိ
မ်ဳိသိပ္ၿပီး ပါးစပ္ကုိ ပိတ္ထားသည့္ၾကားက “အ” ဟူေသာ အသံေလးကေတာ့
ထြက္သြားေသးသည္။ အသည္းခုိက္ေအာင္ နာေသာ္လည္း ၿဖိဳးေ၀ မငုိရဲ။
မ်က္ရည္ေတြသာ ေတြေတြႀကီးက်ေနသည္။ ေလး၊ ငါးခ်က္ ပစ္ၿပီးေသာအခါ
ဦးျမင့္စိန္က ၿဖိဳးေ၀ကုိ ဆြဲထုတ္သြားၿပီး တံခါးမႀကီးကုိ ဖြင့္ကာ
အိမ္အျပင္သုိ႔ ထုတ္လုိက္သည္။
“ေသးေပါက္တဲ့သူ ဆုိတာ အိပ္ရာေပၚ မအိပ္သင့္ဘူး။ အျပင္ေျမႀကီးမွာပဲ အိပ္”
“ဂ်ိမ္း....”
ဟူေသာ တံခါးပိတ္သံကိုသာ ၾကားလုိက္ရသည္။ အိမ္ေရွ႕ဆင္၀င္တြင္ ၿဖိဳးေ၀
ဒီအတုိင္း ရပ္ေနမိသည္။
မည္မွ်ၾကာၾကာရပ္ေနမိသည္ မသိ။ သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ႏွစ္ခ်က္ၾကားလုိက္ရသည္။
ခ်မ္းလည္းခ်မ္း၊ ျခင္ကလည္း ကုိက္သည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္
ေနာက္ေဖးတံခါးဖြင့္သံၾကားရၿပီး အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ ေစာင္တစ္ထည္ႏွင့္
ေရာက္လာသည္။ သူ လွည့္မၾကည့္ဘဲ သိပါသည္။ အိမ္ေဖာ္ “ေဒၚတုိး” ပင္။ ေဒၚတုိးက
သူ႔ကုိယ္ေပၚတြင္ ေစာင္ၿခံဳေပးကာ ေပြ႕ေခၚဖုိ႔ျဖစ္သည္။ ေဒၚတုိးမွာ
လူမမည္ကေလးအတြက္ ႐ႈိက္ၿပီးငုိေနသည္။
“သားေလးရယ္၊ အဲဒါ သားေလးရဲ႕အေမ မရွိေတာ့လုိ႔ ခုလုိျဖစ္ရတာ သိလား။ လာ
သားေလး၊ အေဒၚ့အခန္းထဲ သြားမယ္”
ေဒၚတုိးက သူ႔လက္မွ ႀကိဳးေတြကုိ ေျဖေပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့ သူ
႐ုန္းကန္ဖယ္ရွားလုိက္သည္။
“ေဒၚတုိး၊ သားလက္က ႀကိဳးေတြ မေျဖနဲ႔ေလ”
“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သားရဲ႕”
“အေဖက သားကုိ အျပစ္ရွိလုိ႔ ဒဏ္ေပးထားတာေလ။ သားက အိပ္ရာထဲ ေသးေပါက္မိတာကုိး”
“သားရယ္၊ ဒီအရြယ္ဆုိတာ ဒီလုိပဲ ေပါက္မိၾကတာပါပဲ။ ႀကီးလာေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ
ေပ်ာက္သြားတာပဲ”
“အေဖက ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ေစခ်င္လုိ႔ ေနမွာေပါ့ ေဒၚတုိးရဲ႕”
“သားအေဖက သားကုိ အဲဒီေလာက္ ႐ုိက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္ေနတာ သား မမုန္းဘူးလား”
“မမုန္းပါဘူး။ သားမွာ ခ်စ္စရာဆုိလုိ႔ အေဖပဲ ရွိတာေလ။ ၿပီးေတာ့ အေဖက
ေျပာတယ္။ သားကုိ ခ်စ္လုိ႔ ႐ုိက္တာတဲ့”
“အမေလးေတာ္- တကယ့္ သူေတာ္ေကာင္းေလးနဲ႔မွ လာေတြ႕ေနရတာကုိး။ အဲဒါဆုိရင္လည္း
ၿပီးတာပါပဲေတာ္။ က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ ေဘးကေနၾကည့္ၿပီး သနားလုိက္ရတာ။ ခုေတာ့
အလကားပါပဲ”
ထုိကဲ့သုိ႔ေျပာဆုိၿပီး ေဒၚတုိး ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ျပန္၀င္သြားသည္။ မနက္
မုိးမလင္းခင္ ေဒၚတုိးက သူ႔ကုိယ္ေပၚမွေစာင္ကုိ လာယူသြားသည္။
ဦးျမင့္စိန္သိလွ်င္ ဆူမွာစုိးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
မိုးလင္းလင္းခ်င္း ဦးျမင့္စိန္တစ္ေယာက္ ၀႐ုန္းသုန္းကားႏွင့္ ထလာကာ
အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးကုိ ဆြဲဖြင့္သည္။ ၿဖိဳးေ၀က သူထားခဲ့သည့္အတုိင္း
လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္လ်က္ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ကေလးပင္။ ဦးျမင့္စိန္
သူ႔ရက္စက္မႈအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ မ်က္ရည္မ်ား ၀ုိင္းလာကာ-
“သား”
ဟု ေခၚရင္း ၿဖိဳးေ၀ကုိ ႀကိဳးေတြေျဖေပးၿပီး ေပြ႕ခ်ီယူလာသည္။ သူ
တစ္နာရီေလာက္သာ ဒဏ္ေပးဖုိ႔ စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္း
ျဖစ္သည္။ ၿဖိဳးေ၀က စိတ္မဆုိး။ သူ႔အေဖ၏ပါးကုိပင္ ဖက္နမ္းေနေသးသည္။
“သားကုိ ခ်စ္လုိ႔ ဆုံးမတာေနာ္ အေဖ”
““ေအးေအး- ဟုတ္တယ္ သား၊ ခ်စ္လုိ႔ ဆံုးမတာပါကြယ္”
ေျပာရင္းျဖင့္ ထြက္လာမည့္မ်က္ရည္ေတြကုိ ဦးျမင့္စိန္ မ်က္ႏွာကုိ႐ႈံ႕ၿပီး
ျပန္သြင္းေနသည္။ ၿဖိဳးေ၀ကုိ သူကုိယ္တုိင္ မ်က္ႏွာသစ္ေပးလုိက္သည္။ အက်ီ၊
ေဘာင္းဘီတုိ႔ကုိလည္း သူကုိယ္တိုင္၀တ္ေပးေနသည္။ “ငါ့သားေလးကုိ ေနာက္
ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ုိက္မိေအာင္ သတိထားမည္” ဟူ၍လည္း ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
xxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxx
ထုိေန႔က ၿဖိဳးေ၀တစ္ေယာက္ ရင္ခုန္စြာျဖင့္ သူ႔အေဖကုိ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။
ဦးျမင့္စိန္က သူ႔အေပၚ ေရာေရာေႏွာေႏွာ မေနေသာေၾကာင့္ တျခားကေလးေတြကုိ
“အေဖ့ကုိ တအားခ်စ္တယ္” ဆုိေသာစကားကုိ ႏႈတ္က ထုတ္မေျပာရဲ။ ထုိ႔ေၾကာင့္
ဗလာစာအုပ္၏ပထမဆုံးစာမ်က္ႏွာတြင္ စာလုံးအႀကီးႀကီးျဖင့္ “အေဖ့ကုိ
တအားခ်စ္တယ္။ သား- ၿဖိဳးေ၀” ဟူ၍ ေရးထားၿပီး
ဦးျမင့္စိန္၏အလုပ္စားပဲြေပၚတြင္ တင္ထားလုိက္သည္။ အဖုံးကုိ
လွန္လုိက္သည္ႏွင့္ သူ ေရးထားေသာစာကုိ အေဖေတြ႕လွ်င္ သူ႔ကုိလည္း
ပုိခ်စ္လာမည္ဟု ၿဖိဳးေ၀က ေတြးထားသည္။
သူ႔အေဖသည္ သူ႔ကုိ တစ္ႀကိမ္သာ နမ္းဖူးသည္။ ထုိညက သူ ေခါင္းကုိက္ေနသျဖင့္
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။ သုိ႔ေသာ္ မ်က္လုံးကုိေတာ့ မွိတ္ထားသည္။ ည
ေတာ္ေတာ္နက္ေတာ့မွ အေဖက သူ႔ပါးကုိ ဖြဖြေလး လာနမ္းသည္။ ေပ်ာ္လြန္းလုိ႔
သူေခါင္းကုိက္တာေတာင္ ေမ့ေပ်ာက္သြားသည္။ ေနာက္ညေတြမွာလည္း အေဖနမ္းတာ
သိခ်င္လုိ႔ ၿဖိဳးေ၀ အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္ ေစာင့္ေနေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ မရ။
ေခါင္းအုံးေပၚ ေခါင္းက်ၿပီးသည္ႏွင့္ မၾကာမီ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာမ်ားသည္။
သူ႔အဂၤါကုိ သားေရကြင္းျဖင့္ အပစ္ခံရေသာေန႔မွစ၍ သူ မအိပ္ဘဲေနသည္မွာ (၃)
ညရွိၿပီ။ အိပ္ေပ်ာ္သြားလွ်င္ ေသးေပါက္မိမွာ စုိးရိမ္ေသာေၾကာင့္ပင္
ျဖစ္သည္။ သူ႔အေဖကေတာ့ သူ မအိပ္ဘဲေနတာကုိ မသိ။ ေသးမေပါက္တာကုိသာ သိသည္။
စာသင္ရင္း အိပ္ငုိက္လုိ႔ အ႐ုိက္ခံရတာလည္း (၃) ရက္ေတာင္ ရွိပါၿပီ။ ေဟာ-
အေဖတုိ႔ ကား၀င္လာသံ ၾကားရသည္။ အိမ္ထဲ ၀င္လာၾကၿပီ။ အေဖ့မိတ္ေဆြ
ဦးညြန္႔လည္း ပါလာသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ စားပဲြေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အေဖက
သူ႔စာအုပ္ကုိ မၾကည့္။ နံရံတြင္ မွန္ေဘာင္သြင္းထားေသာ စာတန္းတစ္ခုကုိ
လက္ညွိဳးထုိးျပေနသည္။
“ဦးညြန္႔၊ ဟုိမွာ ဖတ္ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။
အုိးထိန္းသည္သည္ အုိးကုိ နာနာ႐ုိက္သည္မွာ အုိးေကာင္းဖုိ႔အတြက္ ျဖစ္သည္။
ထုိ႔အတူ ဆရာ၊ မိဘက တပည့္၊ သားသမီးအား နာနာ႐ုိက္သည္မွာ လိမၼာဖုိ႔အတြက္သာ
ျဖစ္သည္။
ဦးညြန္႔လည္း ကုိယ့္သားသမီးကုိ နာနာသာ႐ုိက္ၿပီး ဆုံးမဗ်ာ။
အ႐ုိက္ခံရတဲ့တုတ္ခ်က္မ်ားေလ သူတုိ႔ဘ၀ ပုိေကာင္းေလပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္သားဆုိ
ၾကည့္ပါလား။ အိပ္ရာထဲ ေသးေပါက္တာ သုံးရက္ေတာင္ ႐ုိက္ယူရတယ္။
တတိယအႀကိမ္က်ေတာ့ ႐ုိက္ၿပီး အျပင္ဘက္မွာ ထုတ္ထားလုိက္တယ္။ အခု ေသးေပါက္တာ
ေပ်ာက္သြားၿပီ”
သူ႔အေဖကုိ လွမ္းၾကည့္ေနေသာ လုိက္ကာေနာက္မွ ၿဖိဳးေ၀တစ္ေယာက္ ယေန႔ထိေအာင္
နီရဲၿပီး စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ေနေသာ သူ႔ငယ္ပါကုိ ႐ုတ္တရက္ အလန္႔တၾကား
လက္ျဖင့္ ျပန္အုပ္ကုိင္မိသြားသည္။ အေဖက အျပစ္ရွိတဲ့ေနရာကုိ ဒဏ္ေပးတာတဲ့။
“ဦးျမင့္စိန္ကလည္းဗ်ာ၊ ႐ုိက္မွလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ေျပာလည္း
ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သားသမီးေတြကုိဆုိ ကၽြန္ေတာ္က ေအးေဆးပဲ
နား၀င္ေအာင္ေျပာၿပီး ဆုံးမတယ္။ ရပါတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိဘေတြက
သားသမီးေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနတယ္။ မိတ္ေဆြလုိ ေပါင္းတယ္။ အဲဒီေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ မိဘနဲ႔ တုိင္ပင္ရဲတယ္။ ေျပာရရင္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မိဘကုိ ခ်စ္တာ၊ ေလးစားၾကည္ညိဳတာပဲ ရွိတယ္။ မေၾကာက္ဘူး။
ေၾကာက္စရာလည္း မဟုတ္ဘူးေလ”
“အဲဒါဆုိရင္ မွားတာေပါ့ဗ်။ သားသမီးဆုိတာ မိဘကုိ ေၾကာက္မွျဖစ္မွာေပါ့”
“ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳတဲ့သားသမီးက မိဘစကားကုိ ေရွ႕မွာလည္း နားေထာင္တယ္၊
ကြယ္ရာမွာလည္း နားေထာင္တယ္။ ေၾကာက္႐ုံေၾကာက္တဲ့ သားသမီးက မိဘစကားကုိ
ေရွ႕မွာသာ နားေထာင္တာ။ ကြယ္ရာမွာ နားမေထာင္ဘူးဗ်”
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သားသမီးကုိ စိတ္ထဲကပဲခ်စ္၊ အျပစ္ထြက္မခ်စ္နဲ႔၊
ကန္းတက္လိမ့္မယ္ဆုိတဲ့စကားကုိပဲ သေဘာက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးကုိ
ကၽြန္ေတာ္ တအားခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကန္းမတက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တာကုိ
ကုိယ္အမူအရာနဲ႔ မျပဘူး။ ႏႈတ္နဲ႔လည္း မေျပာဘူး။ ကုိယ့္သားကုိ
နမ္းခ်င္ရင္ေတာင္ သူအိပ္ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္မွ နမ္းတယ္”
“ဘာလဲ၊ ခင္ဗ်ားဆုိလုိတာက စိတ္ထဲက ခ်စ္ေနရင္ ၿပီးတာပဲ။ ကုိယ္နဲ႔ ႏႈတ္နဲ႔
ျပစရာမလုိဘူး။ ဒီလိုလား”
“ဟုတ္တယ္ေလ”
ဦးညြန္႔ေျပာေသာစကားမ်ားမွာ သဘာ၀က်ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
စြဲလာေသာ အယူ၀ါဒတစ္ခုကုိ ခ်က္ခ်င္း စြန္႔ပစ္ဖုိ႔ ဦးျမင့္စိန္
အခက္ႀကံဳေနသည္။ သူ႔စားပဲြေပၚမွ ၿဖိဳးေ၀၏ဗလာစာအုပ္ေလးကုိ ေတြ႕လုိက္သည္။
ေတာ္ေတာ္ စည္းကမ္းမရွိတဲ့ကေလး။ သူ႔ေက်ာင္းစာအုပ္ကုိ ဘာေၾကာင့္
သူ႔အလုပ္စားပဲြေပၚ လာတင္ထားရသနည္း။ လွမ္းေအာ္လုိက္မည္ျပင္ၿပီးမွ
ဦးညြန္႔၏ေျပာစကားကုိ အမွတ္ရသြားၿပီး ခက္ထန္စြာ မေအာ္မိေတာ့ေပ။
“သား- ၿဖိဳးေ၀”
“ခင္ဗ်ာ”
“ဒီမွာ သားစာအုပ္ လာယူ”
“ဟုတ္ကဲ့”
ၿဖိဳးေ၀ လက္ပုိက္ၿပီး ဦးျမင့္စိန္ေရွ႕သုိ႔ ေရာက္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္
တရားသူႀကီးေရွ႕သုိ႔ေရာက္ေသာ တရားခံကဲ့သုိ႔ ေဘးဘီ မၾကည့္ရဲဘဲ
ေအာက္သုိ႔ငုံ႔ရင္း ေရာက္လာသည္။
“သားစာအုပ္က ဘာျဖစ္လုိ႔ အေဖ့စားပဲြေပၚ ေရာက္ေနတာလဲ”
“ဟုိ....ဟုိ....”
ဖခင္ကုိ ေၾကာက္သည့္စိတ္က လႊမ္းမုိးေနေသာအခါ မွန္ေသာ၊ အက်ဳိးရွိေသာ၊
ႏွစ္သက္မႈကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္ေသာ စကားကုိပင္ ၿဖိဳးေ၀ မေျပာရဲေတာ့။ မလုိအပ္ဘဲ
အေၾကာက္လြန္ေနျခင္းသည္ ႏူးညံ့ေသာ စိတ္ေ၀ဒနာတစ္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္၏။
“ေရာ့- ေနာက္ ေက်ာင္းစာအုပ္ကုိ တျခားေနရာမွာ မရွိေစနဲ႔။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူထား”
“ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့”
“ကဲ- သြားေတာ့”
ဦးျမင့္စိန္ စာအုပ္ကုိ လွမ္းေပးလုိက္သည္။ စာအုပ္ကုိယူကာ ၿဖိဳးေ၀
ထြက္သြားသည္။ ဦးျမင့္စိန္သည္ ရွင္ဘုရင္ဘ၀က လာေလသေလာ မသိ။ ထုိကဲ့သုိ႔
သူ႔ကုိ ေမာ္မၾကည့္ရဲျခင္းကုိ သူ အလြန္ႏွစ္သက္သည္။ သူေျပာသမွ်ကုိလည္း
မွားမွား၊ မွန္မွန္ ေစာဒကတက္သည္ကုိ မႀကိဳက္။ ၿငိမ္နားေထာင္ၿပီး
ေခါင္းညိတ္မွ ႀကိဳက္သည္။ ေစာဒကတက္လာသူ မွန္သမွ်ကုိ သူ႔ရန္သူဟု
သေဘာထားတတ္သည္။ ကုပ္ကုပ္ကေလးထြက္သြားေသာ သားျဖစ္သူကုိ ၾကည့္၍
ဦးျမင့္စိန္က ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြးစြာ ဦးညြန္႔ကုိ ေျပာလုိက္သည္။
“ေတြ႕လား ဦးညြန္႔၊ ကၽြန္ေတာ့္သား ဘယ္ေလာက္ အပုိးက်ဳိးသလဲ”
“အပုိးပါ မကဘူး၊ အညြန္႔ပါ က်ဳိးသြားတာ”
xxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxx
ထုိေန႔က အလုပ္မွ အိမ္အျပန္ခရီးသည္ ဦးျမင့္စိန္အတြက္
ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံးျဖစ္ေနသည္။ သူ လင္ခရူဆာကားစီးခ်င္ေနသည္မွာ
ႏွစ္အေတာ္ၾကာၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔အဆင့္ေလာက္ႏွင့္ သိန္းေပါင္း (၃၅၀၀)
အထက္မွာရွိေသာ ၎ကားနားသုိ႔ မကပ္ႏုိင္ခဲ့။ ယခု သမၼတႀကီးလက္ထက္တြင္
ကားေဟာင္းမ်ားအပ္ၿပီး ကားသစ္မ်ား သြင္းခြင့္ေပးခဲ့သည္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေလာက္က
သူ၀ယ္စီးေနေသာ ဆတ္ကားကုိ အလုိက္ေပးၿပီး လင္ခရူဆာ (ဆုိက္ကနက္) ၂၀၀၆
ေမာ္ဒန္တစ္စီး ၀ယ္ယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ယခု ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ထဲမွာပင္ ယခင္က သိန္းေပါင္း (၃၅၀၀) တန္
လင္ခရူဆာကားမ်ားသည္ ယခုဆုိလွ်င္ သိန္းရာဂဏန္းေလးမွ်သာ ရွိေတာ့သည္။
သူ႔ကားသည္ သိန္းေပါင္း (၁၂၅၀) သာ က်သည္။ စီးေသာအခါ ၿငိမ္ၿပီး
ၿငိမ့္ေနေသာအရသာကုိ ခံစားရင္း သူ႔အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာသည္။
ကားသံၾကားရသည္ႏွင့္ ေဒၚတုိးက တံခါးေျပးဖြင့္ေပးသည္။ ထုံးစံအတုိင္း
သားေလးကေတာ့ တုိက္ေရွ႕မွ သူ႔ကုိ ႀကိဳေနသည္။ ဦးျမင့္စိန္
ကားတံခါးဆြဲဖြင့္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေျပးလာေသာသားကုိ ေပြ႕ခ်ီ နမ္းလုိက္သည္။
မေန႔က ဦးညြန္႔ေျပာေသာစကားမ်ားက သူ႔နားထဲသုိ႔ ထုိက္သေလာက္၀င္ခဲ့သည္
မဟုတ္ပါလား။
“အေဖ့ကားက အသစ္ႀကီးေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ သားရ၊ အသစ္ႀကီး။ အေဖ ဒီစကားႀကီးစီးႏုိင္ေအာင္
ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးေစာင့္ၿပီး ေငြစု၀ယ္ခဲ့ရတာ”
“သားလည္း စီးခ်င္တယ္”
“စီးရမွာေပါ့ဗ်ာ။ အေဖ့ကားက သားရဲ႕ကားပဲေပါ့”
သားအဖႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္းေနၾကစဥ္မွာပင္ ဖုန္းေခၚသံ ၾကားရသျဖင့္ သားကုိ
ခဏခ်ၿပီး ဖုန္းေျပာရသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ၿဖိဳးေ၀က ကားအသစ္ႀကီးဆီသုိ႔
ေျပးထြက္သြားသည္။
“ဟယ္လုိ ေျပာပါ”
“ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ညိဳ၀င္းပါ”
သူ႔အလုပ္ဆုိဒ္နံပါတ္ (၂) မွ လက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာ ညိဳ၀င္း ျဖစ္သည္။ သူ
ဒီေန႔ အလုပ္ဆုိဒ္ (၁) မွာ အခ်ိန္ကုန္သြားသျဖင့္ (၂) ကုိ
သြားမၾကည့္လုိက္ရေပ။ မည္သည့္အေၾကာင္းမ်ား ေပၚသည္မသိ။
“ကဲ- ညိဳ၀င္း ေျပာ၊ ဘာအေၾကာင္းေပၚလုိ႔လဲ”
“အလုပ္ဆုိဒ္ထဲက လက္သမားေခါင္းေဆာင္ အမုိးမုိးရင္း ဒုိင္းလြတ္က်ၿပီး
ဘယ္ဘက္လက္မ ေၾကသြားတယ္ ဆရာ”
“ေအး- အဲဒါဆုိလည္း ေဆး႐ုံပုိ႔လုိက္ေပါ့”
“ပုိ႔လုိက္ၿပီ ဆရာ၊ လက္မက ျဖတ္ပစ္ရမွာလုိ႔ ဆရာ၀န္က ေျပာတယ္။ လူနာက
အဂၤါခၽြတ္ယြင္းသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေလ်ာ္ေၾကး (၅) သိန္းေတာ့ ေပးပါတဲ့။
ေငြ (၅) သိန္းဆုိတာ ဆရာတုိ႔ အရက္၀ုိင္းတစ္ခါထုိင္ပဲ ရွိတာပါတဲ့”
ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သည္။ ဦးျမင့္စိန္ (၃၉၀၀၀) တန္ေသာ
ႏွစ္ခ်ဳိ႕၀ုိင္တစ္ပုလင္းကုိ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ႏွင့္အတူ ေသာက္ဖူးသည္။
ကုန္က်စရိတ္ အားလုံးရွင္းလုိက္ေတာ့ (၅) သိန္းပင္
နည္းနည္းေက်ာ္သြားေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ အဲဒါက ကုိယ့္ခႏြၼာမုိ႔ ကုိယ္သဒြၼါတာ။
ေအာက္တန္းစား အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ ေငြ (၅) သိန္း အကုန္မခံႏုိင္။
“ဘာလုိ႔ (၅) သိန္း ေပးရမွာလဲကြ။ လက္တစ္ေခ်ာင္းပဲ ျဖစ္တာ တစ္သိန္းပဲ
ေပးမယ္။ တကယ္လုိ႔ (၅) သိန္းလုိခ်င္ရင္ ေနာက္က်န္တဲ့လက္ ေလးေခ်ာင္းကုိ
ငါကုိယ္တုိင္ တူနဲ႔ထုတာကုိခံရမယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္”
“ေပးလုိက္မွ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ဆရာ။ ေတာ္ၾကာ ဟုိတုိင္ ဒီတုိင္နဲ႔ ျပႆနာ
လုိက္ရွင္းေနရရင္ ဆရာ ပုိကုန္ေနလိမ့္မယ္”
“တုိင္ခ်င္တဲ့ေနရာတုိင္လုိ႔ ေျပာလုိက္ကြာ။ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ လုိက္ရွင္းမယ္”
ၾကည္ေနေသာစိတ္ကေလး ေနာက္သြားၿပီ။ ထုိကဲ့သုိ႔ အေျပာမ်ဳိးေတြေၾကာင့္
ယင္းလက္သမားေခါင္းေဆာင္ကုိ ဦးျမင့္စိန္ ၾကည့္မရ။ လက္သမားေခါင္းေဆာင္သည္
အက်င့္ေတာ့ေကာင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ သူ႔ဘက္က
မနာဘဲ အလုပ္သမားဘက္က ေရွ႕ေနလုိက္တတ္သည္။ ထုိအခ်က္ေၾကာင့္ပင္
ဦးျမင့္စိန္က လက္သမားေခါင္းကုိ မုန္းျခင္း ျဖစ္သည္။
တျခားအလုပ္သမားဆုိလွ်င္ ေတာင္းေသာေငြကုိ ေပးခ်င္ေပးဦးမည္။
ထုိသူျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ပုိၿပီး မေပးလုိျခင္း ျဖစ္သည္။ သူလုိခ်င္တာ
႐ုိး႐ုိးမေတာင္းဘဲ ဘာေၾကာင့္ သူတုိ႔အရက္၀ုိင္းကိစၥ ထည့္ေျပာရသနည္း။
ယခုအခ်ိန္သာ ထုိသူ႔ကုိေတြ႕ရလွ်င္ အေလ်ာ္မေပးဘဲ က်န္ေနေသာ
သူ၏လက္ေလးေခ်ာင္းကုိ စားပဲြေပၚတင္ၿပီး ေၾကမြသြားေအာင္ ထုပစ္လုိက္ခ်င္သည္။
၀ယ္လာခါစ သူ႔ကားကုိ တစ္ႀကိမ္ ထပ္ၾကည့္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ကားရွိရာသုိ႔
ထြက္လာခဲ့သည္။ ျမင္လုိက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူ႔ေဒါသေတြ ငယ္ထိပ္ထိ
တက္သြားသည္။ သူ႔သားက သူ႔ကားကုိ အိမ္႐ုိက္သံေခ်ာင္းရွည္ျဖင့္
တဂ်စ္ဂ်စ္ျမည္ေအာင္ ေရးျခစ္ေနပါေရာလား။
“ဟင္- ေခြးမသား လူမုိက္”
ဦးျမင့္စိန္၏ညာဘက္လက္၀ါးသည္ ၿဖိဳးေ၀၏နားရင္းေပၚသုိ႔
ခပ္ျပင္းျပင္းက်သြားသည္။ “ေျဖာင္း” ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ ၿဖိဳးေ၀ခႏြၼာကုိယ္က
ေျမႀကီးေပၚ ပုံက်သြားသည္။ ၿဖိဳးေ၀၏လက္ထဲမွ သံေခ်ာင္းလည္း အရွိန္ႏွင့္
လြင့္ထြက္သြားသည္။ မေန႔က ဦးညြန္႔ ေျပာခဲ့ေသာစကားေတြကုိ ဦးျမင့္စိန္
တစ္လုံးမွ မမွတ္မိေတာ့။
ေလာေလာဆယ္ သူသိသည္က ၿဖိဳးေ၀ကုိ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ခတ္ဖုိ႔သာ
တာစူေနေလသည္။ ၿဖိဳးေ၀မွာလည္း ေၾကာက္လြန္းအားႀကီးၿပီး ငုိဖို႔ပင္
ေမ့ေနသည္။ ေၾကာင္တက္တက္ျဖစ္ေနေသာ ၿဖိဳးေ၀ကုိ သူ႔အိမ္ထဲသုိ႔ ဆြဲေခၚလာသည္။
“လာခဲ့စမ္း။ မင္း အိပ္ရာထဲမွာ ေသးေပါက္တုန္းကလုိ က်ဴးလြန္တဲ့ေနရာကုိပဲ
အျပစ္ေပးရမယ္။ ဒါမွ မင္းအျပစ္ကုိ မင္းပုိမွတ္မိမွာ”
ၿဖိဳးေ၀၏ညာလက္ကုိ သူ႔လက္ျဖင့္ မလႈပ္ႏုိင္ေအာင္ ကုိင္ကာ စားပဲြေပၚ
တင္လုိက္သည္။ စားပဲြေပၚတြင္ အသင့္ေတြ႕ရေသာ ဖန္တံုးျဖင့္ ထုသည္။
နာ႐ုံေလာက္ ခပ္သာသာထုလုိက္မည္ဟု မွန္းထားေသာ္လည္း ကားအေပၚ တပ္မက္ေသာ
ေလာဘ၊ အလုပ္သမားအေပၚ မေက်နပ္ေသာေဒါသတုိ႔ ဖုံးလႊမ္းသြားေသာအခါ
ဦးျမင့္စိန္တစ္ေယာက္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ အားကုန္ ထုခ်လုိက္သည္။ ၿဖိဳးေ၀၏
ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္သံ၊ သူ၏ အားကုန္ထုသံတုိ႔က တုိက္ခန္းထဲတြင္ ဆူညံေနသည္။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္ မီးဖုိးထဲမွ ထြက္လာေသာ ေဒၚတုိးက လွမ္းၾကည့္ရင္း-
“အမယ္ေလး ဆရာရယ္၊ ကေလး ေသပါၿပီ”
ဟု အသံကုန္ေအာ္လုိက္ေသာအခါတြင္မွ ဦးျမင့္စိန္ သတိျပန္၀င္လာသည္။
သူ႔သား၏လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား ငါးေခ်ာင္းစလုံး က်ဳိးေၾကၿပီး ေသြးေတြကလည္း
သူ႔လက္အပါအ၀င္ စားပဲြတစ္ျပင္လုံး အုိင္ထြန္းေနပါၿပီ။ ၿဖိဳးေ၀လည္း
ေပ်ာ့ေခြက်ၿပီး သတိလစ္သြားေလၿပီ။
“သား....သားေလး ၿဖိဳးေ၀၊ အေဖ မွားပါၿပီကြယ္။ ေဒၚတုိး၊ လာပါဦးဗ်။
သားေလးကုိ ကယ္ပါဦး”
ဦးျမင့္စိန္ သတိလစ္ေနေသာ သားငယ္ကုိ ေပြ႕ဖက္ရင္း အ႐ူးတစ္ေယာက္လုိ
ေအာ္ဟစ္ငုိယုိေနသည္။
“ဆရာ၊ ငုိေနလုိ႔ မၿပီးေသးဘူး။ ေဆး႐ုံပုိ႔ရေအာင္။ ေတာ္ၾကာ ေသြးလြန္သြားရင္
အသက္အႏၱရာယ္ရွိတယ္”
“ေအး- သြားမယ္ သြားမယ္၊ ဘယ္ႏွနာရီထုိးၿပီလဲ”
သူ႔လက္ပတ္နာရီကုိ ငုံ႔ၾကည့္ေသာ္လည္း ဂဏန္းမ်ားကုိ မျမင္ရေတာ့။
မ်က္ရည္ေတြက ဖုံးေနၿပီ။ တုိင္ကပ္နာရီကုိ ေမာ့ၾကည့္ေသာအခါ နာရီကုိ
ခ်က္ခ်င္း မေတြ႕ရဘဲ အုိးထိန္းသည္ႏွင့္ဥပမာေပးၿပီး ကေလးကုိ
႐ုိက္သင့္ေၾကာင္း ေရးထားသည့္ စာတန္းကုိ သြားေတာ့သည္။ သားကုိ လက္တစ္ဖက္က
ေပြ႕ထားရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ စာတန္းကုိျဖဳတ္ကာ ၾကမ္းျပင္သုိ႔
ကုိင္ေပါက္ ခြဲပစ္လုိက္သည္။
“သြားစမ္း။ ဒီစာတန္းႀကီး ေျမွာက္ေပးလုိ႔ ငါ့သားကုိ ငါ လူမဆန္စြာ ႐ုိက္မိတာပဲ”
ေဒၚတုိးက ကေလးကုိ ေစာင္ျဖင့္ပတ္ကာ ေပြ႕ထားေစၿပီး သူ ကားကုိ သတိထားေမာင္းေနရသည္။
“ဆရာ၊ ဟုိဟာ တရားေခြ မဟုတ္လား။ ဖြင့္လုိက္ပါလား။ ဆရာ့စိတ္ေတြလည္း ၿငိမ္သြားတာေပါ့”
သူႏွင့္ သူ႔သား တရားနာရေအာင္ဆုိကာ ဦးညြန္႔ ထည့္ေပးလုိက္ေသာ တရားေခြ
ျဖစ္သည္။ သူ႔စက္ထဲထည့္ၿပီး ဖြင့္လုိက္သည္။ ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ
ဆရာေတာ္တစ္ပါး၏တရားသံ ေပၚလာသည္။
“ေကာယိယျပည္နဲ႔ ေဒ၀ဒယျပည္တုိ႔ဟာ အစိရ၀တီျမစ္ေရနဲ႔
လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးၾကပါတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ မုိးေခါင္တဲ့အတြက္ ျမစ္ေရဟာ
အင္မတန္ နည္းပါးေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ျပည္ေထာင္သုံးဖုိ႔
မေလာက္ႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနေတာ့ လယ္သမားေတြ ျမစ္ေရလုၾကရင္း ရန္ျဖစ္ရာကေန
ဘုရင္နဲ႔တကြ တစ္ျပည္လုံးအထိ ပါလာၿပီး စစ္ပဲြျဖစ္ဖုိ႔အေျခကုိ
ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ျပည္ေထာင္တပ္ေတြဟာ ျမစ္ရဲ႕ ဟုိဘက္ ဒီဘက္မွာ တပ္ခ်ၿပီး
တုိက္ခုိက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္
ၾကြေရာက္ေတာ္မူလာၿပီး ဖ်န္ေျဖေတာ္မူပါတယ္။ ႏွစ္ျပည္ေထာင္လုံးဟာ
ဘုရားရွင္ရဲ႕ေဆြမ်ဳိးေတြခ်ည္းပါပဲ”
ဦးျမင့္စိန္ စဥ္းစားရၿပီ။
“ေၾသာ္- ငါဟာ တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႔ ရတဲ့ ကားအတြက္ တန္ဖိုးျဖတ္လုိ႔မရတဲ့
သားရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကုိေတာ့ ပစ္ခဲ့တာပါလား”
ေဆး႐ုံေရာက္သည္ႏွင့္ ခဏအၾကာမွာပင္ ခြဲစိတ္ခန္းထဲသုိ႔ ၀င္သြားသည္။
ခြဲစိတ္ခန္းက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ည (၁၀) နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ သားက
လက္တြန္းလွည္းေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး။ သတိရေသးဟန္ မတူ။ သားရဲ႕ညာဘက္လက္ကေတာ့
ပတ္တီးေတြ ျဖဴေဖြးေနသည္။ သားကုိၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေတြက အတားအဆီးမဲ့စြာ
ထြက္လာသည္။ ခြဲစိတ္ခန္းမွ ပထမဆုံးထြက္လာေသာ ဆရာ၀န္ႀကီး၏စကားက သူ႔နားထဲမွ
မထြက္။
“ဦးျမင့္စိန္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ႀကိဳးစားၿပီး
ခြဲစိတ္တာပဲဗ်ာ။ လက္မတစ္ေခ်ာင္းေတာ့ အေကာင္းျပန္ျဖစ္မယ္။ က်န္တဲ့
ေလးေခ်ာင္းကေတာ့ အ႐ုိးေတြပါ ေၾကသြားေတာ့ ျဖတ္ပစ္လုိက္ရၿပီ”
လက္သမားေခါင္းေဆာင္န႔ဲ ပတ္သက္တဲ့ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြလည္း ငါ့လုိ
ခံစားၾကရမွာပဲ။ ငါ ကုိယ္ခ်င္းမစာတတ္လုိက္တာ။ ထုေျခခ်င္တာက
လက္သမားေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ လက္ေလးေခ်ာင္း၊ တကယ္ ထုေျခမိတာက မိမိသားရဲ႕
လက္ေလးေခ်ာင္း။ သူတစ္ပါးကုိ ပ်က္စီးေစခ်င္တဲ့ေဒါသဟာ အခု ဘာမွကုိ
မေကာင္းက်ဳိးေပးေနပါေပါ့လား။ တစ္ရက္က်ရင္ လက္သမားေခါင္းေဆာင္ကုိ
ကုိယ္တုိင္သြားၿပီးအားေပးမယ္။
ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ ဟန္းဖုန္းကုိထုတ္ကာ လက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာထံ
ဆက္ၾကည့္လုိက္သည္။ ဖုန္း၀င္သြားသည္ႏွင့္ မနက္တြင္ ေငြ (၅) သိန္း
သြားေပးရန္ အမိန္႔ေပး ေျပာၾကားလုိက္သည္။ သူ႔သား၏ညာဘက္လက္ေလးကုိ
ကုိင္ၾကည့္ရင္း ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငုိေနမိရာ သူ႔မ်က္ရည္မ်ားက သားလက္မွ
ပတ္တီးေပၚတြင္ ေရႏွင့္ေလာင္းခ်လိုက္သလုိ စုိရႊဲသြားသည္။ နံနက္ (၄)
နာရီသာသာေလာက္မွ သား သတိရလာသည္။ သတိရသည္ႏွင့္ သားပါးစပ္မွ ပထမဆုံး
ကေယာင္ကတမ္းထြက္လာေသာစကားက-
“အေဖက ခ်စ္လုိ႔ ႐ုိက္တာေနာ္။ သား ေသးမေပါက္ေအာင္ ညမအိပ္ဘဲ ေနတာ။
ဗလာစာအုပ္ထဲမွာ အေဖ့ကုိ တအားခ်စ္တယ္လုိ႔ ေရးထားတယ္။ အေဖက ဖြင့္မဖတ္ဘူး”
တဲ့။
ကေယာင္ကတမ္းထြက္လာေသာစကားမ်ားကုိ နားေထာင္ရင္း တစ္ေန႔က ဦးညြန္႔
အိမ္လာစဥ္ သူ႔စားပဲြေပၚ သားရဲ႕ဗလာစာအုပ္ေလး လာတင္ထားသည္ကုိ သူ ဖ်တ္ခနဲ
အမွတ္ရလုိက္သည္။ အိမ္ေရာက္မွ သားရဲ႕ဗလာစာအုပ္ေလးကုိ
လွန္ၾကည့္လုိက္ဦးမည္ဟု သူ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ မုိးလင္းေတာ့ သားက
ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလး ျဖစ္ေနသည္။
“အေဖ”
“သား လူေလး၊ သက္သာရဲ႕လား သား”
“သက္သာပါတယ္”
သားက ငုံးတိတိျဖစ္ေနေသာ သူ႔လက္ကုိ ေျမွာက္ၾကည့္ရင္း ဦးျမင့္စိန္ကုိ
ေမးခြန္းထုတ္သည္။
“အေဖ၊ သားလက္ေလးေတြက အတပ္ျပန္ထြက္ဦးမွာလားဟင္”
“သားရယ္”
ဦးျမင့္စိန္ မေျဖႏုိင္ေတာ့့ပါ။ သားရင္ဘတ္ေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လုိ ငုိေနမိေတာ့သည္။ ေဘးနားမွာ ထုိင္ေနေသာ ေဒၚတုိးကုိလည္း
သူ မရွက္ႏုိင္ေတာ့။ ျပတ္သြားေသာ လက္ငုတ္တုိေလးမ်ားက အတပ္ျပန္ထြက္မည္ဟု
ထင္ေနရွာေသာ အသိဥာဏ္ႏုနယ္သည့္ လူမမည္ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ သူက မတရား ရက္စက္စြာ
အႏုိင္က်င့္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
“ဆရာ၊ ညက သားေလး ဘာမွမစားရေသးဘူး။ ဆာရွာေရာ့မယ္။ ကၽြန္မ တစ္ခုခု ဆင္း၀ယ္လုိက္မယ္ေလ”
“ေန ေန၊ ကၽြန္ေတာ္ သြားလုိက္မယ္။ သားႀကိဳက္တာကုိ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ သား၊
ေဒၚတုိးနဲ႔ ခဏေနရစ္။ အေဖ သားဖုိ႔ စားစရာတစ္ခုခု သြား၀ယ္လုိက္ဦးမယ္
သိလား”
မ်က္ရည္မ်ားကုိ လက္ကုိင္ပ၀ါျဖင့္သုတ္ကာ ဦးျမင့္စိန္ ေဆး႐ုံေပၚမွ
ဆင္းလာသည္။ မုိးအေတာ္လင္းသြားၿပီ ျဖစ္၍ ေဆး႐ုံသည္ ၀င္ၾက၊ ထြက္ၾကေသာ
လူနာမ်ား၊ လူနာေစာင့္မ်ားႏွင့္ အေတာ္စည္ေနၿပီ။ သူ႔ကားနားသုိ႔
ေရာက္သည္ႏွင့္ မေန႔က ကားေဘာ္ဒီတြင္ သား ျခစ္ကစားထားေသာေနရာကုိ
ေဆးျပန္မႈတ္ဖုိ႔ သတိရသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လုိက္မိသည္။
ေမာင္းသူထုိင္ေသာဘက္တြင္ တံခါးမွာ ေရးျခစ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
သူက သံေခ်ာင္းျဖင့္ ကားကုိ ေလွ်ာက္ျခစ္ ကစားသည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။
ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေသာအခါ စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
စာေၾကာင္းကုိ ဆုံးေအာင္ ဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ “သားရယ္” ဟုသာ ဆုိႏုိင္ၿပီး
ဦးျမင့္စိန္တစ္ေယာက္ ကားေဘးတြင္ ေခြလဲက်သြားေတာ့သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ
လူေတြ ဦးျမင့္စိန္ေဘးနားသုိ႔ ေျပးလာၾကသည္။ တစ္ခဏအတြင္း လူေတြ
အုံသြားသည္။
တစ္ေယာက္က ဆရာ၀န္ကုိ ေျပးေခၚဟန္တူသည္။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ပါလာသည္။
၀ုိင္းၾကည့္ေနသူမ်ားက ဆရာ၀န္ကုိ ေနရာဖယ္ေပးၾကသည္။ ဆရာ၀န္က
ဦးျမင့္စိန္၏လက္ေကာက္၀တ္ကုိ ေသြးစမ္းၾကည့္သည္။ နားၾကပ္ျဖင့္
ႏွလုံးခုန္သံကုိ နားေထာင္သည္။ ဆရာ၀န္က ပရိသတ္ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး
ေခါင္းယမ္းျပလိုက္သည္။ “အသက္မရွိေတာ့” ဟူေသာအဓိပါယ္ပင္ ျဖစ္၏။ ကားမွာ
သူ႔သား ၿဖိဳးေ၀ ေရးထားသည္က...........
“အေဖ့ကုိ သား တအားခ်စ္တယ္”
(ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုကုိ ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။ ဤ၀တၳဳကုိ
သားသမီးရွိေသာ မိဘတုိင္း ကူးယူ ျဖန္႔ေ၀ခြင့္ျပဳပါသည္။)
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment