``အေမွာင္လမ္းက ၀ိညာဥ္ဆန္း(နာနာဘာ၀ နွင့္ကၽြန္ေတာ္)´´(၀ထၳဳတို)

 လူသူကင္းမဲ့ေသာ လမ္းမၾကီးတစ္ခုေပၚတြင္ အရာ၀တၳဳတစ္ခုသည္လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ရွိေနလွ်က္ ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလုံးမွာလည္း အနက္ေရာင္ကတၱီပါၾကီး ဖုံးအုပ္ထားသလုိ ေမွာင္မည္းေနျပီး ပတ္၀


န္းက်င္တစ္ခုလုံးလည္းတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လွ်က္ရွိသည္.။
အေမွာင္ကုိအားကုိးျပီးလာေနသူမွာ မည္သူနည္း။ စိတ္ဓာတ္က်စြာ မလွမ္းခ်င္လွမ္းခ်င္ေျခလွမ္းမ်ား ျဖင္ ့လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ အကၽြန္ုပ္ ပင္ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ -စိတ္ဓာတ္ေရးရာမ်ဳိးစုံကုိ တစ္ဦးတည္းခံစားေနရေသာေၾကာင့္ေျဖသိမ့္နူိင္ရန္ ေျခဦးတည္ရာေေလွ်ာက္သြားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္၏လက္တြင္ နာရီပါေသာ္လည္း ဘယ္အခ်ိန္ဆုိ တာကုိမၾကည့္ခ်င္ေတာ့အေဖာ္ဆုိလုိ႕ ေဘးလြယ္အိတ္ကေလးတစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္မွလြဲျပီး သက္ရွိတစ္စုံတစ္ရာမွမရွိေပ။ အခ်ိန္သည္လည္း ညဥ့္သထက္ညဥ့္နက္လာေလျပီ။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ လမ္းေဘးမွ `တေဖ်ာေဖ်ာ´ အသံမ်ားၾကားရသျဖင့္ ရုတ္တရတ္လန္႕ျဖန္႕သလုိ ျဖစ္သြားျပီး ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လုိက္ေသာ အခါ ………………………….         လမ္းေဘးတြင္ေပါက္ေနေသာ ၀ါးရုံပင္ၾကီးသည္ ယိမ္းထုိးလႈပ္ရွားေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေပသည္။ ထုိ၀ါးရုံပင္ၾကီး၏ လႈပ္ရွားပုံမွာ သာမာန္ေလတုိက္၍ လႈပ္ရွားေနသည့္ပုံမ်ိဳး မဟုတ္၊ကၽြန္ေတာ္ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေတြးမေနေတာ့ပဲ  ေရွ႕ကုိသာဆက္္ေလွ်ာက္ခဲ့ သည္ ။ ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ တံတားေလးတစ္ခုအနားေရာက္ခဲ့တယ္။ ျမဳိ႕နဲ႕လည္းအလြန္ေ၀းကြာေနျပီ။ တံတားရဲ႕ အေနာက္ဖက္မွာ သခၤ်ဳိင္းကုန္းရွိသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္တြင္ သိေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ သရဲေၾကာက္တတ္သူမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဂရုမစုိက္ေပ။
          ထုိအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏နားထဲ၌ စက္ဘီးနင္းသံလုိလုိ `တကၽြီကၽြီ´ ျမည္သံကုိၾကားေနေသာေၾကာင့္  အေနာက္သုိ႕ရုတ္တရတ္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ...........ဆုိက္ကားတစ္စီးျဖစ္ေနတယ္။ ထုိဆုိက္ကားသည္ ကၽြန္ေတာ္အနားမွ တအိအိနဲ႕ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖတ္သြားေလသည္။ ေမွာင္မည္းထဲတြင္ မသဲမကြဲျမင္ေနရေသာ ဆုိက္ကားသမားကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေျပာလုိက္သည္။ `ေဟ့လူ…ဆုိက္ကားဆရာ ၊ကၽြန္ေတာ့္ကုိေခၚသြားပါလားဗ်ာ ၾကဳိက္တဲ့ေနရာကုိ ကၽြန္ေတာ္စိတ္အရမ္းညစ္ေနလုိ႕၊ က်သေလာက္ပုိက္ဆံကုိ ရွင္းေပးပါ့မယ္။ ´ ဆုိက္ကားသမားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အားခြန္းတုံ႕ျပန္ျခင္းမရွိပဲ ရပ္ေနေလသည္။ ထုိအခါ ကၽြန္ေတာ္က ရပ္ေနတဲ့ ဆုိ္က္ကားအနားကုိသြားျပီး `ကၽြန္ေတာ္လုိက္ခဲ့မယ္ေနာ္´ `အင္းအင္း´ ဆုိက္ကားသမားရဲ့ေျဖပုံမွာ လူမမာတစ္ေယာက္ညဥ္းသံ နွင့္ပင္ တူေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း မစဥ္းစားေနေတာ့ပဲ  ဆုိက္ကားေပၚတက္ထုိင္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆုိက္ကားေပၚေရာက္သည္နွင့္ ဆုိက္ကားသမားက စတင္ျပီးနင္းထြက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆုိက္ကားေပၚပါလာရင္း စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲ ေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ထားျပီး နင္းၿမဲနင္းေနေသာ ဆုိက္ကားသမားကုိ အကဲခတ္ေနမိသည္။ ဆုိက္ကားသမားသည္ ခေမာက္ၾကီးတစ္လုံးကုိေအာက္စုိက္ ေဆာင္းထားျပီး အနက္ေရာင္အကၤ် ီလက္ရွည္ကုိ၀တ္ ဆင္ထားသည္။ ခႏၵာကုိယ္မွာလည္း ပိန္လွီလြန္းလွသည္။ ဆိုက္ကားသမားက အားသြန္ခြန္စုိက္ နင္းေနသည္မွန္ေသာ္လည္း ဆုိက္ကားရဲ့ ေရႊ႕လွ်ားေနပုံမွာ ေနွးေကြးလြန္းေနေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခုေျပာမည္ၾကံစီလုိက္ခ်ိန္မွာ နွာေခါင္းထဲသို႕ ညီွစုိ႕စို႕အနံ႕ တစ္ခု၀င္လာေသာေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းကုိလက္ျဖင့္ပိတ္ထားလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္ တစ္ေနရာရာမွာ တိရိစာၦန္ အေသတစ္ေကာင္ေကာင္ရဲ့ အပုပ္နံ႕ျဖစ္နူိင္သည္ဟုထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ျဖင့္နွာေခါင္းကုိပိတ္ရင္း ဆုိက္ကားသမားကုိၾကည့္လုိက္တယ္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ အပုပ္နံ႕ကဆုိးဆုိး ၀ါး၀ါး ၾကီးနံလာျပန္သည္။ ထုိသူရဲ့ ခႏၵာကုိယ္မွနံေနသလားလုိ႕ေတာင္ထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္  ေထာင္းခနဲျဖစ္သြား သျဖင့္ မေအာင့္နူိင္ေတာ့ပဲ ေအာ့အန္ခ်င္စိတ္မ်ား ျဖစ္ကာ ဆုိက္ကားသမားကုိေျပာလုိက္ေလသည္. ။
`ျမန္ျမန္နင္းပါ ဆုိက္ကားဆရာရယ္ အပုပ့္နံကလည္း ဘယ္ကနံေနမွန္းမသိဘူး ခင္ဗ်ားဆုိက္ကားကလဲ ေနွးလုိက္တာ´
`ဌဲဌဲ…ဌဲ´ ဆုိက္ကားသမားက ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ရယ္ေနေလသည္။ သူ၏ရယ္သံမွာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ့ ရယ္သံနွင့္ပင္ မတူပဲ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ ေယာက္်ားတစ္ဦးအား ၾကာပစ္၍ ရယ္သံမ်ဳိးနွင့္တူေနေပသည္။  `ရယ္မေနပါနဲ႕ ဗ်ာ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့ အထဲ ျမန္ျမန္နင္း´ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးျဖင့္ေျပာလုိက္ေသာ အခါမွဆုိက္ကား သမားသည္ အားကုန္ အေျပးနင္းေလသည္။ ဆုိက္ကားသည္ျမန္သည္ထက္ျမန္လာျပီး လမ္းေဘးရွိေျမာင္းထဲ့ သုိ႕အရွိန္ျပင္းစြာထုိးဆင္းလုိက္ေလသည္။  သုိ႕ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သတိၾကီးစြာနဲ႕ ဆုိက္ကားေပၚမွခုန္ဆင္း လုိက္ခဲ့သည္။ အရွိန္ျပင္းစြာည ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဖက္သုိ႕လြင့္စင္သြားျပီး ဆုိက္ကား သမားနဲ႕ဆုိက္ကားကေတာ့ ေျမာင္းထဲသုိ႕ အရွိန္ျပင္းျပင္း ထုိးဆင္းသြားျပီး `၀ုန္း´ဆုိေသာ အသံနွင့္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကုိ ဆူညံသြားခဲ့သည္။. ကၽြန္ေတာ္လြင့္စင္ သြားတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ ေခါင္ကြဲသြားေသာ္လည္း လဲက်တဲ့ေနရာမွ အျမန္ထကာ ထုိးက်သြားတဲ့ ေျမာင္းထဲသုိ႕ ဆုိက္ကားသမားနွင့္ ဆုိက္ကားကုိရွာေတာ့ လည္းမေတြ႕ေပ။
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးမွာလည္း ပကတိ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လွ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အစဥ္းစားရက်ပ္သြားခဲ့တယ္ ၊။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္တြင္ ဆုိက္ကား အရွိန္မထိန္း နူိင္ပဲ ေျမာင္းထဲသုိ႕ ထုိးက်သြား ျခင္းဟု ယူဆ၍ `ဗ်ဳိ႕…ဆုိက္ကား ဆရာ´ ေအာ္ေခၚၾကည့္ျပန္ေသာ္လည္း မည္သည့္အသံတစ္စုံ တစ္ရာမွ်မၾကားရေပ။ ကၽြန္ေတာ္ အနည္းငယ္ေက်ာခ်မ္းလာခဲ့တယ္ ၊ေၾကာက္စိတ္ေတြလည္း အလုိလို၀င္လာခဲ့တယ္။ ေနရာလဲမမွတ္မိ….ဘယ္ေနရာေရာက္ေနလဲေတာင္မမွတ္မိေတာ့ေပ။ ကြမ္းတညက္ခန္႕အၾကာတြင္ အရွိန္ျပင္းစြာေမာင္းနွင္လာေသာ ဆုိင္ကယ္တစ္စီး၏ မီးေရာင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ မ်က္နွာကုိထုိးေနျပီး အနားေရာက္ေတာ့ ထုိးရပ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း၀မ္းသာ သြားခဲ့တယ္ ဒီေနရာမွ ဆက္ျပီးမေနခ်င္ေတာ့ `အကုိ..ျမဳိ႕ထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္လမ္း ၾကဳံလုိက္ခ်င္လုိ႕ရမလား ´ ဆုိင္ကယ္ေမာင္းသူက `မင္းကဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ ၊ေခါင္းမွာလည္း ေသြးေတြနဲ႕မင္းဘာမဟုတ္တာ လုပ္ထားလဲ မွန္မွန္ေျပာစမ္း´   `မဟုတ္ရပါဘူး အကုိရယ္ ကၽြန္ေတာ္လူေကာင္းပါ။….ဒီလုိဗ်....xx.x…x..x.x…x..x.x..x.´  ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ရွင္းျပလုိက္ေသာ အခါမွထုိသူကေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္ျပီး။ `မင္းေျပာသလုိဆုိ ဒါဟာေသြးရုိးသားရုိး မျဖစ္နူိင္ဘူး …´ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္ျပီး`ျမန္ျမန္တက္ ငါ့ညီမင္းအတြက္ အႏၱာရာယ္ရွိေနျပီ ´  ေခါင္းမွထြက္ေနေသာေသြး မ်ားတိတ္ေစရန္ ကၽြန္ေတာ္၏ အေပၚအက်ၤ ီ ခၽြတ္ကာ ေခါင္းတြင္စီးထားလုိက္ျပီး ဆုိင္ကယ္ေပၚသုိ႕တက္လုိက္သည္ နွင့္တစ္ျပဳိင္နက္ ဆုိင္ကယ္မွာ စတင္၍ထြက္ခြာခဲ့သည္။  ထုိသူက ဆုိင္ကယ္ေမာင္းေနရင္း `ငါ့ညီက အဲ့ဒီဆုိက္ကားကုိ ဘယ္ကဌားခဲ့တာလဲ ´
`ကၽြန္ေတာ္....ဟုိး....ဟိုး.....ျမဳိ႕အျပင္ ၀ါးရုံပင္ေအာက္တံတားနားေလးက ဌားလာတာပါ´ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္း လက္ညိဳးထုိးျပလုိက္သည္။
`ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ´ `အနည္းဆုံးတစ္နာရီ ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ထင္တယ္´ `ဟုတ္လား…ေဟာေျပာရင္းဟုိမွာေတြ႕လားငါ့ညီေျပာတဲ့ တံတားဆုိတာ အဲ့ဒီတံတားမဟုတ္လား´ `ဟာ..ဟုတ္တယ္ …..အဲ့ဒီတံတားပဲ´ ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာနဲ႕ ေျပာလုိက္မိတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ေတြက တဖြားဖြား ၀င္လာျပီး တစ္ကုိယ္လုံးတုန္ရီလာခဲ့တယ္။ `အဲ့ဒီတံတား နားက၀ါးရုံပင္ေနာက္မွာသခ်ၤဳ ိင္းကုန္း ရွိတယ္ …အကုိတုိ႕တျခားလမ္းက သြားၾကတာေပါ့´ ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႕ပဲ  လမ္းမအတုိင္းမသြားေတာ့ပဲ  တစ္ဖက္သုိ႕ခ်ဳိးေကြ႕ျပီး ျဖတ္လမ္းကေနေမာင္းေလသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္နွင့္အမွ်၀ါးရုံပင္ၾကီးနဲ႕ တျဖည္းျဖည္းေ၀းကြာ လာေသာေၾကာင့္ ေၾကာက္စိတ္မ်ားလည္းေျပ ေပ်ာက္လာတယ္လုိ႕ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလုိက္မိတယ္။ ဆုိင္ကယ္ေမာင္းသူက ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္စိတ္ေျပေလာက္ျပီ ဟုထင္ျပီး စကားစျပန္သည္။ `ငါ့ညီကျမဳိ႕ျပင္ကုိဘာလုိ႕တစ္ေယာက္တည္း ဘာလုိ႕ထြက္လာရတာလဲ ´ `ကၽြန္ေတာ္လည္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိေျပာျပလုိက္ေသာအခါမွ ကၽြန္ေတာ့္ကုိနွစ္သိမ့္အားေပး စကားဆုိျပီး ျမဳိ႕ထဲတစ္ေနရာမွာ ခ်ေပးခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ နွစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ ရင္းရင္းနွီးနွီးနူတ္ဆက္ခဲ့ျပီး ထုိသူက ဆုိင္ကယ္ကုိေမာင္းကာထြက္ခြာသြားေလသည္။ သိပ္မၾကာလုိက္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကုိၾကည့္ေနရင္း၌ပင္ မ်က္စိေရွ႕မွ အလုိလိုေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ တကယ္ေလလားအိမ္မက္ေလလား အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြးမိေနေပမယ့္… အျဖစ္အပ်က္မ်ားကတကယ္ပင္ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္.။ ထုိညကအျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ျမင္ေယာင္ေနရင္း ၾကက္သီးမ်ားထေနပါေတာ့သည္။ ……
(ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုကုိ အေျခခံထားပါသည္) ..
Writing by Ye Tay Za Kyaw*

Posted in: ၀တၳဳ