ေခတ္သစ္ ျမန္မာ့အေရး ပုံရိပ္လႊာ
ရက္ပိုင္းအတြင္း
တရုတ္ႏိုင္ငံဖုန္းနံပါတ္ျဖင့္ ဖုန္းေခၚဆိုမႈတခု
လက္ခံရရွိခဲ့သည္။ မိတ္ေဆြတဦး ထံမွ ျဖစ္သည္။ ကခ်င္စစ္ပြဲအတြင္း
လက္ေျဖာင့္တပ္သားတဦးမွ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွ စစ္သည္ ၃၀ေက်ာ္ကို Sniper
ျဖင့္ပစ္သတ္ႏိုင္ခဲ့သည့္အတြက္ မၾကာမီဂုဏ္ျပဳပြဲအခန္းအနားျဖင့္
က်င္းပမည္ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ေဆြမွေျပာျပခဲ့သည္။
ထိုသတင္းကို ၾကားရေသာအခါတုန္လႈပ္မိခဲ့့သည္။ မွန္ေျပာင္း၊က်ဥ္ဆန္၊ ေသနတ္ေျပာင္းတို႔သည္ တဦးခ်င္းခ်ိန္ရြယ္ပစ္ခတ္ရန္ အထူးျပဳလုပ္ထားသျဖင့္ ရန္သူ၃၀ ေက်ာ္ကိုပစ္ခတ္ႏိုင္သည္ဆိုေသာ သတင္းမွာအထူးအဆန္းမဟုတ္။ မိမိတို႔ေသြးခ်င္းမ်ားအၾကားအဘယ္ အေၾကာင္းအရာမ်ားေၾကာင့္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ေနၾကသည္ကိုလည္း စဥ္းစားမိျပန္သည္။ ဆိုးသည္ ေကာင္းသည္ကိုမိမိအေနျဖင့္ ျပန္ေျပာႏိုင္စြမ္းပင္ မရွိေတာ့။မိမိတို႔ ေသြးခ်င္းအေပၚ သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္အတြက္သူရဲေကာင္းဘြဲ႔ ေပးအပ္သည္ကိုက်ေနာ္ အေနျဖင့္မႏွစ္ၿမိဳ႕။ ရြံရွာမိသည္။ရဲေဘာ္တဦး၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ေသြးခ်င္းတို႔အား သတ္ျဖတ္မႈအတြက္ ဂုဏ္ျပဳ ဆုတံဆိပ္သည္က်ေနာ့္အတြက္ အသံတခြၽင္ခြၽင္ျဖင့္ စက္ဆုတ္ ရြံရွာဖြယ္ရာအမွတ္သေကၤတ ျဖစ္ေနသည္မွာအမွန္။
လြန္ခဲ့သည့္ လပိုင္းကျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ကခ်င္စစ္ပြဲျဖစ္စဥ္တြင္ က်ေနာ္ရန္ကုန္တြင္ ရွိေနခဲ့သည္။အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္စြာပင္ က်ေနာ္ေနသည့္စမ္းေခ်ာင္း မင္းလမ္းတြင္ကခ်င္၊ ရခိုင္၊ရွမ္းစားေသာက္ဆိုင္မ်ား အသီးသီးရွိေနခဲ့သည္။ လူမ်ိဳး၏အမွတ္သေကၤတကို ေဖၚက်ဴးထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကိုပါေတြ႔ရသည္။ စားေသာက္ဆိုင္၏ ဆိုင္းဘုတ္အား“ကခ်င္ ရိုးရာစားေသာက္ဆိုင္” ဟုပင္အမည္ေပးထားသည္။ ကခ်င္ရိုးရာဓါးကိုလည္း ခ်ိတ္ဆြဲျပသထားေပသည္။ ျမန္မာတပ္မေတာ္ႏွင့္ ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္တို႔ သူေသကိုယ္ေသတိုက္ခိုက္ေနစဥ္အတြင္း ကခ်င္စားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ အၿပဳံးပင္မပ်က္။ သူ႔အလုပ္ကိုသူလုပ္လ်က္။
က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးသည္ ကခ်င္ရိုးရာငါးဟင္းခ်က္ကို ႀကိဳက္ႏွက္သက္ေပသည္။ အခါအားေလ်ာ္စြာငါးဟင္းႏွင့္ အျခားေသာကခ်င္ရိုးရာ အစားအေသာက္မ်ားကို ၀ယ္စားျဖစ္ခဲ့သည္။ကခ်င္စစ္ပြဲ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေနေစကာမူ ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ား ဖြင့္ထားသည့္ကခ်င္ရိုးရာ အစားအစာမ်ားကို ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားကအၿပဳံးမပ်က္ အားေပးလ်က္ပင္။ လိုင္ဇာနားသို႔ျမန္မာစစ္တပ္ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာအခါ စစ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သတင္းမ်ားကိုျပည္တြင္း ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေ၀ေ၀ဆာဆာေဖၚျပလာၾကသည္။ ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္မ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကခ်င္ စားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ ပို၍ပင္ ေရာင္းအားတက္လာခဲ့သည္ဟု စားေသာက္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးကေျပာျပခဲ့သည္။ လူႀကီး၊လူငယ္မ်ားပါ ကခ်င္လူမ်ိဳးတို႔အေပၚ သနားညွာတာသည့္ စိတ္မ်ားတဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္ကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသည္။
ကခ်င္စားေသာက္ဆိုင္ ရွိေနသည့္လမ္းထိပ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ရခိုင္ရိုးရာစားေသာက္ဆိုင္ႀကီး တဆိုင္ရွိေနျပန္သည္။ ၄င္း ရခိုင္မုန္႔တီဆိုင္သို႔လည္း တပတ္လ်င္တေခါက္ အၿမဲေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ရခိုင္ရိုးရာ စားေသာက္ဆိုင္တြင္ ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားကိုပင္မေတြ႔ရ။ စားေသာက္ေနသည့္ လူအမ်ားမွာဗမာလူမ်ိဳးမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ရခိုင္ရိုးရာ အစားအေသာက္မ်ားကို ႀကိဳက္ေနသည္ကရခိုင္မဟုတ္ေတာ့ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ရခိုင္မုန္႔တီ၊ ပင္လယ္စာမ်ားကို ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားစားသကဲ့သို႔အစပ္မ်ားမ်ား ျဖင့္စားေနသူမ်ား အမ်ားစုမွာရခိုင္မဟုတ္။
အလားတူပင္ ရွမ္းစားေသာက္ဆိုင္တြင္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ၊ တို႔ဟူး၊ရွမ္းထမင္းခ်ဥ္မ်ားကို အ၀တီးေနသည့္ သူမ်ားမွာရွမ္းမဟုတ္။ ဗမာလူမ်ိဳးကေလး၊ လူႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
ေနာင္တြင္ ဗမာလူမ်ိဳးဟုအမည္တြင္လာမည့္ တိဗက္တိုတို႔သည္ ျမန္မာနိုင္ငံသို႔ ၀င္ေရာက္လာခဲ့စဥ္မည္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈမွသူတို႔ႏွင့္အတူ ပါမလာခဲ့။ရွိၿပီးသား ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ေသာ ရခိုင္၊ပ်ဴ၊ မြန္ယဥ္ေက်းမႈ တို႔ကိုလက္ခံကာ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးကုိ ထပ္ဆင့္ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ အစားအေသာက္၊၀တ္စားဆင္ယင္မႈ၊ စာေပ၊စသည့္နယ္ပယ္ တြင္လည္းတိုင္းရင္းသားတို႔၏ ရွိၿပီးသားယဥ္ေက်းမႈကို ဆန္းသစ္ေသာအေတြးအေခၚမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္ခဲ့သည္။ ျငင္းပယ္ေသာ အစဥ္အလာ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈတြင္ မေတြ႔ရသေလာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ဘာသာတရားကိုးကြယ္ ယုံၾကည္မႈအေပၚတြင္လည္း ဗုဒၶ၊ဟိႏၵဴ၊ ခရစ္ယာဥ္၊အစၥလမ္ မည္သည့္ဘာသာတရားပင္ ျမန္မာ့ေျမေပၚ သို႔ ေရာက္လာပါေစ ခါးသီးစြာ ျငင္းပယ္ေလ့မရွိေသာ ဗမာလူမ်ိဳးတို႔၏ဓေလ့ဟုပင္ ေျပာရေပလိမ့္မည္။
အျခားေသာ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လိုက္ေလ်ာတတ္ေသာဗမာ လူမ်ိဳးႏွင့္တိုင္းရင္းသားမ်ားၾကား ႏွစ္ေပါင္း၆၀ ေက်ာ္သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ပြဲျပင္းထန္ေနသည္ကို ျပန္လည္သုံးသပ္မိလာသည္။ သာမန္ျပည္သူမ်ားၾကားတြင္ အမုန္းတရား၊ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းကုိ အလ်ဥ္းပင္မေတြ႔ရသည့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအား ကန္႔လန္႕ကာထားသည့္အတားအဆီး လူတန္းစားတရပ္ ရွိေနေပလိမ့္မည္။
ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ဓေလ့ကိုအခ်ိဳ႕ေသာ ပညာရွင္မ်ားမွ စစ္သံလႊမ္းေသာဓေလ့ဟု သုံးသပ္ၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရးကိုေလ့လာၾကရာတြင္ ဖဆပလေခတ္၊ဦးႏု၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္၊ ဦးဘေဆြ၊ဦးလြင္၊ သခင္တင္၊သခင္သန္းထြန္း စသည့္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အကြဲအၿပဲဇာတ္လမ္းကို အေျချပဳကာတင္ျပၾကသည္က မ်ားသည္။လူတစုသည္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ၊ အယူ၀ါဒမ်ားကိုအေျချပဳကာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ကိုေမာင္းႏွင္ခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာ့ဓေလ့သည္ နားလည္မႈ၊စာနာမႈ အျပည့္ျဖင့္ၿပီးေနေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ဗမာ လူထု၏ဓေလ့ယဥ္ေက်းမႈသည္ ႏိုင္ငံေရး၊စီးပြားေရးတြင္ ေမာင္းႏွင္မႈမေပးႏိုင္ခဲ့ေပ။ လူမ်ိဳး၏ဓေလ့စရိတ္သည္ ႏိုင္ငံ၏တြန္းအားမျဖစ္ခဲ့။ ျမန္မာျပည္သူမ်ားသည္ မျပည့္၀ေသာေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ တယူသန္အစြဲ၊ႏိုင္ငံေရး၀ါဒ (အိုင္ဒီယိုလိုဂ်ီ)မ်ားတြင္ နစ္မြန္းခဲ့သည္ဟု ေကာက္ခ်က္ဆြဲမိေပသည္။တိုင္းရင္းသား ညီအကိုခ်င္းသတ္ျဖတ္သည့္ စစ္ပြဲဆီကိုေဆာင္ၾကည္းေပးခဲ့ၾကသည္။
မိမိသည္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္း အဖြဲ႔အစည္းမွျဖစ္ေသာ္လည္း ညီအကိုခ်င္းသတ္ျဖတ္ၿပီးမွ ရလာသည့္သူရဲေကာင္းတံဆိပ္ကို မလိုခ်င္ေတာ့။ တခြၽင္ခြၽင္ျမည္ေနသည့္သူရဲေကာင္း တံဆိပ္မ်ားကို မုန္းတီးသည့္လူသားတဦး အျဖစ္ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။
ကမၻာ့ ဇာတ္ခုံတြင္ဆုတံဆိပ္ ေမ်ာ္ကိုးေသာေခတ္ကုန္ဆုံးခဲ့ၿပီ။ ႏိုင္ငံ၏အမ်ိဳးသားလုံျခဳံေရးကို စစ္ေရးနည္းျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ေသာေခတ္ကုန္ဆုံးခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ ျပည္သူတို႔၏စီးပြားေရးအရလုံျခဳံမႈ၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ လူမႈေရးအရလုံျခဳံမႈ စသည့္ရႈေထာင့္ေပါင္းစုံမွ ခ်ဥ္းကပ္ေသာေခတ္သစ္ကို ၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
ေခတ္သစ္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္တို႔အေနျဖင့္အတားအဆီး အဟန္႔အတားမ်ာကို ျဖတ္ေက်ာ္ရေပလိမ့္မည္။ တေျမတည္းေနတေရတည္းေသာက္ တိုင္းရင္းသားညီအကိုမ်ား အၾကားတြင္ရိုင္းပင္း ကူညီတတ္ေသာ၊စာနာနားလည္တတ္ေသာ၊ ခြင့္လႊတ္တတ္ေသာ ျမန္မာတို႔၏ဓေလ့စရိုက္ကို ႏိုင္ငံေရး၊စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးတြင္ေမာင္းႏွင္အားအျဖစ္ အသုံျပဳႏိုင္ရန္ အားထုတ္သင့္သည္။ႏိုင္ငံ၏ အနားသတ္ေနရာမ်ား တည္ၿငိမ္မႈမရွိပါကျပည္သူ သန္း(၆၀) တို႔၏အနာဂါတ္မွာ မေတြး၀ံ့စရာ။ခ်ဥ္းကပ္မႈ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ပါက တရုတ္ႏိုင္ငံ၏ေလာင္စာဆီဖူလုံမႈ မဟာဗ်ဴဟာ၊ အေမရိကန္၏အေရွ႕အာရွမဟာဗ်ဴဟာအေရြ႕၊ အာဆီယံစီးပြားေရး အသိုက္အ၀ိုင္း၏ စိန္ေခၚမႈ၊အိႏၵိယ ႏိုင္ငံ၏အေရွ႕ေမွ်ာ္ မူ၀ါဒတို႔ေအာက္တြင္ ပက္လက္ေရစုံေမ်ာရန္သာ ရွိေတာ့သည္။
ေမာင္ရမၼာ
ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ျမန္မာ့လူေဘာင္ဆီသို႔
ထိုသတင္းကို ၾကားရေသာအခါတုန္လႈပ္မိခဲ့့သည္။ မွန္ေျပာင္း၊က်ဥ္ဆန္၊ ေသနတ္ေျပာင္းတို႔သည္ တဦးခ်င္းခ်ိန္ရြယ္ပစ္ခတ္ရန္ အထူးျပဳလုပ္ထားသျဖင့္ ရန္သူ၃၀ ေက်ာ္ကိုပစ္ခတ္ႏိုင္သည္ဆိုေသာ သတင္းမွာအထူးအဆန္းမဟုတ္။ မိမိတို႔ေသြးခ်င္းမ်ားအၾကားအဘယ္ အေၾကာင္းအရာမ်ားေၾကာင့္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ေနၾကသည္ကိုလည္း စဥ္းစားမိျပန္သည္။ ဆိုးသည္ ေကာင္းသည္ကိုမိမိအေနျဖင့္ ျပန္ေျပာႏိုင္စြမ္းပင္ မရွိေတာ့။မိမိတို႔ ေသြးခ်င္းအေပၚ သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္အတြက္သူရဲေကာင္းဘြဲ႔ ေပးအပ္သည္ကိုက်ေနာ္ အေနျဖင့္မႏွစ္ၿမိဳ႕။ ရြံရွာမိသည္။ရဲေဘာ္တဦး၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ေသြးခ်င္းတို႔အား သတ္ျဖတ္မႈအတြက္ ဂုဏ္ျပဳ ဆုတံဆိပ္သည္က်ေနာ့္အတြက္ အသံတခြၽင္ခြၽင္ျဖင့္ စက္ဆုတ္ ရြံရွာဖြယ္ရာအမွတ္သေကၤတ ျဖစ္ေနသည္မွာအမွန္။
လြန္ခဲ့သည့္ လပိုင္းကျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ကခ်င္စစ္ပြဲျဖစ္စဥ္တြင္ က်ေနာ္ရန္ကုန္တြင္ ရွိေနခဲ့သည္။အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္စြာပင္ က်ေနာ္ေနသည့္စမ္းေခ်ာင္း မင္းလမ္းတြင္ကခ်င္၊ ရခိုင္၊ရွမ္းစားေသာက္ဆိုင္မ်ား အသီးသီးရွိေနခဲ့သည္။ လူမ်ိဳး၏အမွတ္သေကၤတကို ေဖၚက်ဴးထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကိုပါေတြ႔ရသည္။ စားေသာက္ဆိုင္၏ ဆိုင္းဘုတ္အား“ကခ်င္ ရိုးရာစားေသာက္ဆိုင္” ဟုပင္အမည္ေပးထားသည္။ ကခ်င္ရိုးရာဓါးကိုလည္း ခ်ိတ္ဆြဲျပသထားေပသည္။ ျမန္မာတပ္မေတာ္ႏွင့္ ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္တို႔ သူေသကိုယ္ေသတိုက္ခိုက္ေနစဥ္အတြင္း ကခ်င္စားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ အၿပဳံးပင္မပ်က္။ သူ႔အလုပ္ကိုသူလုပ္လ်က္။
က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးသည္ ကခ်င္ရိုးရာငါးဟင္းခ်က္ကို ႀကိဳက္ႏွက္သက္ေပသည္။ အခါအားေလ်ာ္စြာငါးဟင္းႏွင့္ အျခားေသာကခ်င္ရိုးရာ အစားအေသာက္မ်ားကို ၀ယ္စားျဖစ္ခဲ့သည္။ကခ်င္စစ္ပြဲ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေနေစကာမူ ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ား ဖြင့္ထားသည့္ကခ်င္ရိုးရာ အစားအစာမ်ားကို ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားကအၿပဳံးမပ်က္ အားေပးလ်က္ပင္။ လိုင္ဇာနားသို႔ျမန္မာစစ္တပ္ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာအခါ စစ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သတင္းမ်ားကိုျပည္တြင္း ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေ၀ေ၀ဆာဆာေဖၚျပလာၾကသည္။ ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္မ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကခ်င္ စားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ ပို၍ပင္ ေရာင္းအားတက္လာခဲ့သည္ဟု စားေသာက္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးကေျပာျပခဲ့သည္။ လူႀကီး၊လူငယ္မ်ားပါ ကခ်င္လူမ်ိဳးတို႔အေပၚ သနားညွာတာသည့္ စိတ္မ်ားတဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္ကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသည္။
ကခ်င္စားေသာက္ဆိုင္ ရွိေနသည့္လမ္းထိပ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ရခိုင္ရိုးရာစားေသာက္ဆိုင္ႀကီး တဆိုင္ရွိေနျပန္သည္။ ၄င္း ရခိုင္မုန္႔တီဆိုင္သို႔လည္း တပတ္လ်င္တေခါက္ အၿမဲေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ရခိုင္ရိုးရာ စားေသာက္ဆိုင္တြင္ ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားကိုပင္မေတြ႔ရ။ စားေသာက္ေနသည့္ လူအမ်ားမွာဗမာလူမ်ိဳးမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ရခိုင္ရိုးရာ အစားအေသာက္မ်ားကို ႀကိဳက္ေနသည္ကရခိုင္မဟုတ္ေတာ့ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ရခိုင္မုန္႔တီ၊ ပင္လယ္စာမ်ားကို ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားစားသကဲ့သို႔အစပ္မ်ားမ်ား ျဖင့္စားေနသူမ်ား အမ်ားစုမွာရခိုင္မဟုတ္။
အလားတူပင္ ရွမ္းစားေသာက္ဆိုင္တြင္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ၊ တို႔ဟူး၊ရွမ္းထမင္းခ်ဥ္မ်ားကို အ၀တီးေနသည့္ သူမ်ားမွာရွမ္းမဟုတ္။ ဗမာလူမ်ိဳးကေလး၊ လူႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
ေနာင္တြင္ ဗမာလူမ်ိဳးဟုအမည္တြင္လာမည့္ တိဗက္တိုတို႔သည္ ျမန္မာနိုင္ငံသို႔ ၀င္ေရာက္လာခဲ့စဥ္မည္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈမွသူတို႔ႏွင့္အတူ ပါမလာခဲ့။ရွိၿပီးသား ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ေသာ ရခိုင္၊ပ်ဴ၊ မြန္ယဥ္ေက်းမႈ တို႔ကိုလက္ခံကာ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးကုိ ထပ္ဆင့္ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ အစားအေသာက္၊၀တ္စားဆင္ယင္မႈ၊ စာေပ၊စသည့္နယ္ပယ္ တြင္လည္းတိုင္းရင္းသားတို႔၏ ရွိၿပီးသားယဥ္ေက်းမႈကို ဆန္းသစ္ေသာအေတြးအေခၚမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္ခဲ့သည္။ ျငင္းပယ္ေသာ အစဥ္အလာ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈတြင္ မေတြ႔ရသေလာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ဘာသာတရားကိုးကြယ္ ယုံၾကည္မႈအေပၚတြင္လည္း ဗုဒၶ၊ဟိႏၵဴ၊ ခရစ္ယာဥ္၊အစၥလမ္ မည္သည့္ဘာသာတရားပင္ ျမန္မာ့ေျမေပၚ သို႔ ေရာက္လာပါေစ ခါးသီးစြာ ျငင္းပယ္ေလ့မရွိေသာ ဗမာလူမ်ိဳးတို႔၏ဓေလ့ဟုပင္ ေျပာရေပလိမ့္မည္။
အျခားေသာ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လိုက္ေလ်ာတတ္ေသာဗမာ လူမ်ိဳးႏွင့္တိုင္းရင္းသားမ်ားၾကား ႏွစ္ေပါင္း၆၀ ေက်ာ္သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ပြဲျပင္းထန္ေနသည္ကို ျပန္လည္သုံးသပ္မိလာသည္။ သာမန္ျပည္သူမ်ားၾကားတြင္ အမုန္းတရား၊ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းကုိ အလ်ဥ္းပင္မေတြ႔ရသည့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအား ကန္႔လန္႕ကာထားသည့္အတားအဆီး လူတန္းစားတရပ္ ရွိေနေပလိမ့္မည္။
ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ဓေလ့ကိုအခ်ိဳ႕ေသာ ပညာရွင္မ်ားမွ စစ္သံလႊမ္းေသာဓေလ့ဟု သုံးသပ္ၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရးကိုေလ့လာၾကရာတြင္ ဖဆပလေခတ္၊ဦးႏု၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္၊ ဦးဘေဆြ၊ဦးလြင္၊ သခင္တင္၊သခင္သန္းထြန္း စသည့္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အကြဲအၿပဲဇာတ္လမ္းကို အေျချပဳကာတင္ျပၾကသည္က မ်ားသည္။လူတစုသည္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ၊ အယူ၀ါဒမ်ားကိုအေျချပဳကာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ကိုေမာင္းႏွင္ခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာ့ဓေလ့သည္ နားလည္မႈ၊စာနာမႈ အျပည့္ျဖင့္ၿပီးေနေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ဗမာ လူထု၏ဓေလ့ယဥ္ေက်းမႈသည္ ႏိုင္ငံေရး၊စီးပြားေရးတြင္ ေမာင္းႏွင္မႈမေပးႏိုင္ခဲ့ေပ။ လူမ်ိဳး၏ဓေလ့စရိတ္သည္ ႏိုင္ငံ၏တြန္းအားမျဖစ္ခဲ့။ ျမန္မာျပည္သူမ်ားသည္ မျပည့္၀ေသာေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ တယူသန္အစြဲ၊ႏိုင္ငံေရး၀ါဒ (အိုင္ဒီယိုလိုဂ်ီ)မ်ားတြင္ နစ္မြန္းခဲ့သည္ဟု ေကာက္ခ်က္ဆြဲမိေပသည္။တိုင္းရင္းသား ညီအကိုခ်င္းသတ္ျဖတ္သည့္ စစ္ပြဲဆီကိုေဆာင္ၾကည္းေပးခဲ့ၾကသည္။
မိမိသည္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္း အဖြဲ႔အစည္းမွျဖစ္ေသာ္လည္း ညီအကိုခ်င္းသတ္ျဖတ္ၿပီးမွ ရလာသည့္သူရဲေကာင္းတံဆိပ္ကို မလိုခ်င္ေတာ့။ တခြၽင္ခြၽင္ျမည္ေနသည့္သူရဲေကာင္း တံဆိပ္မ်ားကို မုန္းတီးသည့္လူသားတဦး အျဖစ္ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။
ကမၻာ့ ဇာတ္ခုံတြင္ဆုတံဆိပ္ ေမ်ာ္ကိုးေသာေခတ္ကုန္ဆုံးခဲ့ၿပီ။ ႏိုင္ငံ၏အမ်ိဳးသားလုံျခဳံေရးကို စစ္ေရးနည္းျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ေသာေခတ္ကုန္ဆုံးခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ ျပည္သူတို႔၏စီးပြားေရးအရလုံျခဳံမႈ၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ လူမႈေရးအရလုံျခဳံမႈ စသည့္ရႈေထာင့္ေပါင္းစုံမွ ခ်ဥ္းကပ္ေသာေခတ္သစ္ကို ၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
ေခတ္သစ္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္တို႔အေနျဖင့္အတားအဆီး အဟန္႔အတားမ်ာကို ျဖတ္ေက်ာ္ရေပလိမ့္မည္။ တေျမတည္းေနတေရတည္းေသာက္ တိုင္းရင္းသားညီအကိုမ်ား အၾကားတြင္ရိုင္းပင္း ကူညီတတ္ေသာ၊စာနာနားလည္တတ္ေသာ၊ ခြင့္လႊတ္တတ္ေသာ ျမန္မာတို႔၏ဓေလ့စရိုက္ကို ႏိုင္ငံေရး၊စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးတြင္ေမာင္းႏွင္အားအျဖစ္ အသုံျပဳႏိုင္ရန္ အားထုတ္သင့္သည္။ႏိုင္ငံ၏ အနားသတ္ေနရာမ်ား တည္ၿငိမ္မႈမရွိပါကျပည္သူ သန္း(၆၀) တို႔၏အနာဂါတ္မွာ မေတြး၀ံ့စရာ။ခ်ဥ္းကပ္မႈ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ပါက တရုတ္ႏိုင္ငံ၏ေလာင္စာဆီဖူလုံမႈ မဟာဗ်ဴဟာ၊ အေမရိကန္၏အေရွ႕အာရွမဟာဗ်ဴဟာအေရြ႕၊ အာဆီယံစီးပြားေရး အသိုက္အ၀ိုင္း၏ စိန္ေခၚမႈ၊အိႏၵိယ ႏိုင္ငံ၏အေရွ႕ေမွ်ာ္ မူ၀ါဒတို႔ေအာက္တြင္ ပက္လက္ေရစုံေမ်ာရန္သာ ရွိေတာ့သည္။
ေမာင္ရမၼာ
ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ျမန္မာ့လူေဘာင္ဆီသို႔
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment