ခေရပန္းဟာ အႏြမ္းပန္း မဟုတ္ပါ
credit : နီနီႏိုင္(သထံု)
ဒီမုိကေရစီရဲ႕ ဧရိယာထဲကို ေျခတစ္လွမ္းစလုိက္တာနဲ႔ NGO အဖြဲ႕၊ ဘာအဖြဲ႕၊ ညာအဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕ လုိက္ၾကတာ။ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္လုပ္တာ ဝမ္းသာစရာ၊ ခ်ီးက်ဴးစရာပါ။ ေဟာ … ခုတစ္ခါ ၾကားရျပန္ၿပီ၊ ခေရကြန္ရက္တဲ့၊ Sex Worker တဲ့။ ဒီအဖြဲ႕ေတြကို တရားဝင္လုိင္စင္ေပးသင့္မေပး သင့္စဥ္းစားၾကျပန္ၿပီ။ အကယ္၍ တရားဝင ဖြဲ႕စည္းခြင့္ေပးလိုက္ေသာ္ ဝမ္းသာရမွာလား၊ ဝမ္းနည္းရမွာလား၊ ႀကိဳဆိုရမွာလား၊ ကန္႔ကြက္ရမွာလားဆုိတာ စဥ္းစားလုိ႔ပင္မရ။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ျပည့္တန္ဆာဆုိတာ ဘုရားရွင္လက္ထက္မွာကတည္းကရွိခဲ့သလို ႏုိင္ငံတုိင္းမွာလည္း တရားဝင္ခြင့္ျပဳထားတဲ့အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း တရားဝင္ခြင့္ျပဳ ေစခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာသူေတြ ေျပာၾကေတာ့ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စဥ္းစားစရာရွိပါတယ္။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္မွာ ျပည့္တန္ဆာရွိခဲ့တာလည္း အမွန္ပါ။ အဲဒီတုန္းက ျပည့္တန္ဆာလုိ႔မေခၚဘဲ ‘ျပည္တန္ဆာ’လုိ႔ေခၚတယ္ဆိုတာ ကလည္း အေထာက္အထားနဲ႔ရွိပါ တယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီေခတ္က ျပည္တန္ဆာအိမ္ သြားခြင့္ရသူမ်ားက သူေဌး၊ သူၾကြယ္၊မင္းညီမင္း သားမ်ားသာ ျဖစ္တယ္။ ျပည္တန္ဆာအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရသူမ်ား ကလည္း ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္အေခ်ာအလွျဖစ္သူ မ်ဳိး႐ိုးေကာင္းသူမ်ားသာ လုပ္ခြင့္ရတယ္။ အခုေခတ္လုိ အေၾကြပန္းမ်ားမဟုတ္ ၾကပါ။ အႏြမ္းပန္းလည္း မျဖစ္ပါ။ ဘဝတိုက္ပြဲ စိန္ေခၚမႈမ်ားေၾကာင့္ စားဝတ္ေနေရးေၾကာင့္၊ အေျခအေနေၾကာင့္ လုပ္ကိုင္စားရသူမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္၍မရပါ။ ယခုအခါ အေျခအေနအရ လုပ္ကိုင္ေနေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို ေမးၾကည့္ရင္ ဒီလုိ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာအလုပ္ကို ခံုမင္ႏွစ္သက္လုိ႔ လုပ္ခ်င္သူရွိမွာမဟုတ္ပါ။ ဘဝအေမာေတြၾကားမွာ ေငြေၾကးေနာက္လုိက္ရင္း လင္ေကာင္းသားေကာင္းမရဘဲ HIV ႏွင့္ညားၾကေလေတာ့ ရင္နာ စရာေကာင္းလွတယ္။
ဒီလုိအေၾကာင္းတရားနဲ႔ တုိက္ဆုိင္မႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ကအျဖစ္ အပ်က္တခ်ဳိ႕ကို ေျပာျပခ်င္ပါ တယ္။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျမတ္စြာ ဘုရားလက္ထက္ေတာ္ သာဝတၴိ ျပည္၊ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ အလြန္ေခ်ာ အလြန္လွတဲ့ ျပည္တန္ဆာမေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီေခတ္က ျပည္တန္ဆာဆုိတာ လုပ္ခ်င္လုိင္းလုပ္ခြင့္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရင္မင္းျမတ္က ေရြးခ်ယ္တဲ့လူမွ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရတာ။ ျပည္တန္ဆာမေလးအိမ္ကို မင္းညီမင္းသားမ်ားနဲ႔ သူေဌးသူၾကြယ္ တို႔ လာၾကတယ္။ ျပည္တန္ဆာမေလးရဲ႕ အလွမွာယစ္မူးစြဲလန္းၿပီး အိမ္ကိုလူအဝင္မ်ားလာေတာ့ ျပည္တန္ဆာမေလးက စိတ္ကူး တယ္။ လူဝင္လူထြက္မ်ားတဲ့အတြက္ အိမ္နီးခ်င္းနဲ႔မိဘမ်ားပါ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူသူမနီးတဲ့ ၿမိဳ႕စြန္တစ္ ေနရာမွာ အိမ္တစ္ေဆာင္ေဆာက္ ၿပီး အေစအပါးတစ္ေယာက္နဲ႔ သြားေနတယ္။ ျပည္တန္ဆာမေလး နဲ႔မနီးမေဝးမွာ ရေသ့ႀကီးတစ္ပါးရဲ႕ေက်ာင္းသခၤမ္းရွိတယ္။ နည္းနည္းအလွမ္းေဝးေပမယ့္ ရေသ့ ႀကီးက ျပည္တန္ဆာမေလး ေက်ာင္းသခၤမ္းရဲ႕အနီးအနား ေရာက္လာကတည္းက အကုသိုလ္ စိတ္ေတြကိုမႏွစ္ၿမိဳ႕ေတာ့ဘူး။ လူေတြကိုေၾကာက္လုိ႔ တစ္ပါးထဲ တရားအားထုတ္ဖို႔လာခါမွ အခုလို ျပည္တန္ဆာမေလးေရာက္လာတာကို ဘယ္လုိမွမခံစားႏုိင္ဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သစ္ပင္ေတြ ၾကားက ျပည္တန္ဆာမေလးရဲ႕ အိမ္ကိုပဲလွမ္းၾကည့္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ဝင္လာလုိက္ တုတ္ေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္း နဲ႔တာလီမွတ္သလိုမွတ္ေနခဲ့ရာ တရားအားထုတ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္ ေလ်ာ့သြားေတာ့တယ္။ ရေသ့ႀကီး ရဲ႕စိတ္ထဲမွာလည္း ဧည့္သည္ေတြ နဲ႔အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ ျပည္တန္ဆာမေလးကို မုန္းတီးၿပီး အကုသိုလ္ ေစတသိက္ေတြပြားၿပီးရင္းပြားေန ေတာ့တယ္။
ရေသ့ႀကီးဒီလိုစိတ္ခံစားေနရတာကို ျပည္တန္ဆာမေလးက လံုးဝမသိဘဲ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ နဲ႔ ေပ်ာ္ပါးၿပီးရရွိတဲ့အသျပာေငြေၾကးကို သံုးပံုခြဲတယ္။ တစ္ပံုက ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ားကို လွဴဒါန္းဖို႔အတြက္ ဦးစြာဖယ္ထားတယ္။ ဒုတိယတစ္ပံုကိုေတာ့ မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ ဖယ္ထားတယ္။ တတိယတစ္ပံုကို ျပည္တန္ဆာမေလးက မနက္ဘက္ထမင္းဟင္းခ်က္ၿပီး ရေသ့ႀကီးကိုဆြမ္းအုပ္နဲ႔ လွဴဒါန္းၿပီးက်န္တာကို လုိရာသံုးရန္ ခြဲထားတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ တစ္ေန႔တာ ေဖ်ာ္ေျဖေပးရတဲ့ လူဦးေရကိုတြက္ၿပီးေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြ ပံုၿပီးလွဴဒါန္းမႈ အစုစုအတြက္ေမတၱာပို႔ၿပီး ေမတၱာေရစင္ ေလာင္းေပးတယ္။ မင္းညီမင္းသား လူကုံထံသူေဌးမ်ား ဤကဲ့သို႔ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘ မ်ားကိုလွဴဒါန္းႏုိင္ေအာင္ အသျပာမ်ားေပးတဲ့အတြက္ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား က်န္းမာေစေၾကာင္း ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီးတိုင္းလည္း ေမတၱာပို႔တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ျမတ္စြာဘုရား အမွဴးရွိတဲ့ သံဃာေတာ္အပါး ၅ဝဝ ကို ဆြမ္းေလာင္းလွဴတယ္။ အနီးမွာရွိတဲ့ ရေသ့ႀကီးကိုလည္း ဆြမ္းပို႔တယ္။ ရေသ့ႀကီးက ျပည္တန္ဆာမေလး လွဴဒါန္း တဲ့ ဆြမ္းဒါနမ်ားကို ဘယ္ေသာ အခါမွဘုန္းေပးေတာ္မမူဘဲအၿမဲ သြန္ပစ္ေလ့ရွိတယ္။ ျပည္တန္ဆာမေလးကေတာ့ ယေန႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးနဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ားကို လွဴဒါန္းရတဲ့ ကုသိုလ္ဒါန အစုစုကို အမွ်ေပးေဝၿပီး တစ္ရပ္စာျမင့္မားေနတဲ့ခဲပံုေပၚကိုေပးကမ္းသြားတဲ့ မင္းညီမင္းသား လူကံုထံမ်ားကို ရည္စူး ၿပီးေမတၱာေရနဲ႔ ေလာင္းခ်လုိက္တာနဲ႔ ခဲပံုႀကီးဟာ ေရႊတံုးေရႊခဲမ်ား ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ျပည္တန္ဆာမေလးဟာ အရမ္းအံ့ၾသၿပီး အဲဒီေရႊတံုးမ်ားကို ေရာင္းခ်ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ေက်ာင္းေဆာက္ လွဴဒါန္းလုိက္တယ္။ အဲဒီအက်ဳိးေၾကာင့္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါ အထက္ဘံုေရာက္ၿပီး အကုသိုလ္ စိတ္ေမြးျမဴမိတဲ့ ရေသ့ႀကီးကအပါယ္ငရဲက်သြားတယ္လုိ႔ မွတ္သားဖူးတယ္။ (ျပည္တန္ဆာမေလးေသေတာ့ ဘာေရာဂါနဲ႔ေသတယ္ဆုိတာ အေထာက္အထားမ ေတြ႕ရပါ။)
အခုေခတ္ ျပည့္တန္ဆာမ ေလးေတြေသဆံုးေသာ္ ဘယ္ဘံုသို႔ေရာက္မည္ မသိေသာ္လည္း မေသခင္ေရာဂါဆုိးႀကီးနဲ႔ သူႏုိင္ကိုယ္ႏုိင္အေသအလဲ လြန္ဆဲြရမွာမလြဲဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ခုတစ္ခါ ျပည့္တန္ဆာအခန္းမ်ား ႏုိင္ငံတကာမွာ ဖြင့္ခြင့္ျပဳလို႔ ျမန္မာျပည္မွာ လည္းလုိင္စင္ခ်ေပးဖို႔ ေတာင္းဆို ေနၾကၿပီ။ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ လုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳတုိင္း ျမန္မာျပည္မွာေရာ လုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳရေတာ့မွာလား။ အကယ္၍ ခြင့္ျပဳခဲ့ေသာ္ ေကာင္းက်ဳိးထက္ ဆုိးက်ဳိးသာမ်ားေတာ့မယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္႐ံုနဲ႔ သိႏုိင္ နားလည္ႏုိင္ၾကမွာပါ။
သမင္လည္ျပန္ၾကည့္ရင္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္က ေဝသာလီၿမိဳ႕အနီးတြင္ အမၺပါလီအမည္ရွိတဲ့ ျပည္တန္ဆာရဲ႕ အမၺဝနရွိ တယ္။ အမၺဝနဆိုတာ သရက္ေတာျဖစ္၍ အမၺပါလီလည္း သရက္ေတာပိုင္ရွင္ ျဖစ္တယ္။ ေဝသာလီၿမိဳ႕ဟာ အမၺ ပါလီရဲ႕စြဲမက္ဖြယ္ရာ အာ႐ံုငါးျဖာေၾကာင့္ ပိုၿပီးထင္ရွားလာခဲ့တယ္။ အမၺပါလီဟာ အလွၾကြယ္သူျဖစ္လို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဂုဏ္အဂၤါ၊ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ရတနာ တန္ဆာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ‘ျပည္တန္ဆာ’လုိ႔ ဂုဏ္ျပဳခံရသူ ျဖစ္တယ္။ အမၺပါလီဟာ သူမရဲ႕အလွအကကိုလာေရာက္ ၾကည့္႐ႈအားေပးသူထံမွ တစ္ဦးလွ်င္ အသျပာ က်ပ္ငါးဆယ္ေကာက္ခံ ရရွိသူျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ ေငြသံုးျဖဳန္းႏုိင္တဲ့ မင္းညီမင္းသား လူကံုထံ မ်ားကခဏတာမွ် ေပါင္းသင္းအပ္ေသာ ေဖ်ာ္ေျဖ သမမယားအလွကို အလိုရွိ ရင္ အမၺပါလီအိမ္သို႔ သြားၾကတယ္။ ေဝသာလီၿမိဳ႕ရဲ႕အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံက မဂဓတုိင္းဘုရင္ ဗိမၺိသာရမင္းဟာ အမၺပါလီအား ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕သို႔ လာေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖရင္ အခေၾကးေငြႏွစ္ဆတုိးေပးၿပီး ျပည္တန္ဆာလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ေပးရန္ အလုိရွိခဲ့တယ္။ သို႔ရာတြင္ ရာဇ ၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕မွ ကုန္သည္သူေဌးတို႔ ဘုရင့္အစီအမံကိုလက္မခံဘဲ ရာဇ ၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕သူ သာလာဝတီအမည္ရွိတဲ့ အလွၾကြယ္သူအမ်ဳိးသမီးကို”ျပည္ တန္ဆာ” ဘြဲ႕ေပးကာ လုပ္ကိုင္ေစ တယ္။ အျဗဟၼစရိယ သီလအက်င့္ က်င့္ကုန္ေသာ ပုဏၰားတို႔က ဘုရင့္ အမိန္႔အရ ဖြင့္လွစ္တဲ့ထုိျပည္တန္ ဆာလုပ္ငန္းကို ဘုရင္အား ပိတ္ပင္ခုိင္းခဲ့တယ္။
အမၺပါလီဟာ သိခီျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္တြင္ ရဟန္းမတစ္ေယာက္ကို ျပည္တန္ဆာ အက်င့္ရွိသူဟု စြပ္စြဲေျပာဆုိခဲ့တဲ့အတြက္ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္မွာ ျပည္တန္ဆာျဖစ္လာ ရတယ္လု႔ိဆုိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ အမၺပါလီဟာမွန္ထဲမွာ မိမိမ်က္ႏွာ အသားအေရတြန္႔လာတာကိုျမင္ၿပီး ဘိကၡဳနီ သံဃာေဘာင္ဝင္ေရာက္ ရဟန္းျပဳရာ မိမိရဲ႕သားဝိမလေကာ ႑ညေထရ္ထံမွ တရားနာယူၿပီးေနာက္ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ေရာက္ ကာ ”ရဟႏၲာမ”ျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ သာဝတၴိျမန္မာေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ၏ မဇၩိမၿမိဳ႕ေက်းရြာမ်ားမွ သမုိင္း႐ုပ္ၾကြင္းပံုရိပ္လႊာမ်ား စာအုပ္တြင္ေဖာ္ျပထားတယ္။
သမုိင္းပံုရိပ္မွာ ျပည့္တန္ဆာမ်ားကို တရားဝင္ခြင့္ျပဳသလို ကန႔္ကြက္သူမ်ားလည္း ရွိခဲ့တယ္။ သို႔ ေသာ္ ကြၽန္မတို႔ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ေထရဝါဒေၾကာင့္ တရားဝင္ခြင့္ျပဳ ရင္ဘယ္လိုအေျဖရွာမလဲ။ ခုခ်ိန္ မွာေတာင္ တရားဝင္ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိ ဘဲ ေရာဂါသည္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးအမ်ားစုကလည္း ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾကပါ။ ျပည့္တန္ဆာဘဝ HIV ႏွင့္ AIDS ခြဲမရဘူးလုိ႔ ျမင္သူကလည္းရွိေသးတယ္။ အေၾကြ ပန္းလုိ႔ပဲေခၚေခၚ၊ အႏြမ္းပန္းလို႔ပဲ တင္စားပါေစ အေကာင္းျမင္သူနည္းပါေသးတယ္။ တစ္ခါက မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္စာအထူးတန္းကို တက္ေရာက္သင္ၾကားေနတဲ့ အိမ္ကကေလးေတြကိုသြားႀကိဳေတာ့ သင္တန္းေက်ာင္း နဲ႔မနီးမေဝးမွာ ပညာေပးေဟာေျပာပြဲတစ္္ခု ျပဳလုပ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကြၽန္မစိတ္ဝင္စားသြားၿပီးအေၾကာင္းရင္းေမးၾကည့္ေတာ့ NGO အဖြဲ႕က HIV ေဝဒနာရွိသူေတြကို ႏွစ္သိမ့္ ေဆြးေႏြးပညာေပးရင္း ေဆးနဲ႔ဆန္ အခမဲ့ေဝငွတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္မစိတ္ဝင္စားသြားပါၿပီ။ မသိ မသာထုိလူမ်ားကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အသက္ေလးဆယ္ေအာက္အမ်ဳိး သား၊ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသာ တစ္ဦး ခ်င္းလည္းပါသလို လင္မယားစံုတြဲ ေတြလည္းပါတယ္။ မၾကာပါဘူး ဆန္ထုပ္ကိုယ္စီထမ္းၿပီး ထြက္သြား ၾကေတာ့တယ္။
ကြၽန္မတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ေမးခ်င္ေပမယ့္ အခြင့္မသာခဲ့ပါ ဘူး။ မၾကာပါဘူး ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ အခြင့္အေရးတစ္ခု ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က က်ဴရွင္ႀကိဳ ၿပီး ဘုရင့္ေနာင္ပြဲ႐ံုမွာ ဆန္ဝယ္ဖို႔ အတြက္ဆန္နီပစ္ကပ္ေလး ယူလာ တယ္။ တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္လား။ ႏွစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္လား။ ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးပြဲ၊ ဆန္၊ ေဆးေထာက္ပံ့တဲ့ အခမ္းအနားလည္းၿပီးလို႔ ဆန္ထုပ္ ကိုယ္စီထမ္းၿပီး ျပန္ၾကၿပီ။ ဒီေန႔မွ ကေလးေတြႀကိဳဖို႔ ေနာက္က်ေန တာ။ ကြၽန္မတို႔လမ္းသြယ္ထဲက ျပန္ထြက္ေတာ့ လမ္းၾကားထဲက အရိပ္ေလးတစ္ေနရာမွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္၊ ဆန္ထုပ္ေလးခ်ၿပီး ေခြၽးသုတ္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္းပိန္ခ်ဳံးၿပီး နဂို႐ုပ္ရည္က မစိုျပည္ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္မက ေနာက္ခန္းက စီးလာတာမို႔ ကားေမာင္း တဲ့တူေလးကို ကားရပ္ခုိင္းလုိက္ ပါတယ္။ ကြၽန္မနဲ႔သူနဲ႔စကား ေျပာခဲ့ပံု အေမးအေျဖကိုမျခြင္းမခ်န္ ေရးျပပါရေစ။
”ဟဲ့ … သမီး ဘယ္သြား မလုိ႔လဲ။ လုိက္ပို႔ေပးမယ္ေလ”
အမ်ဳိးသမီးေလးက အံ့ၾသသြား ဟန္ နဲ႔ဝမ္းသာသြားပံုရတယ္။
”ကားဂိတ္ကိုပို႔ေပးရင္ ရပါတယ္အန္တီ။ ေက်းဇူးပါပဲရွင္”
ေျပာေျပာဆုိဆိုမႏုိင့္တႏိုင္ဆန္အိတ္ကိုကားေပၚတင္ရင္း လုိက္လာခဲ့တယ္။ ျပည္လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ ကြၽန္မကသူ႔ကိုစပ္စုမိျပန္တယ္။
”သမီး .. ဘယ္ကိုျပန္ရမွာ လဲ”
”လႈိင္သာယာကိုပါ အန္တီ။ ဒီေန႔အမ်ဳိးသားက ဖ်ားေနေတာ့ သမီးတစ္ေယာက္တည္း လာရတာ။ သမီးလည္း ေကာင္းေကာင္းေနမေကာင္းဘူး”
”ဒါဆို အေတာ္ပဲ အန္တီတို႔ လည္း ဘုရင္ေနာင္သြားမလုိ႔ အိမ္အထိလုိက္ပို႔ေပးမယ္”
”အားနာစရာ အန္တီရယ္”
”အားမနာပါနဲ႔၊ ဟဲ့ … ေအာင္ေအာင္ေရ၊ လႈိင္သာယာကို ေမာင္းေဟ့”
ကြၽန္မက သူမကိုအင္တာဗ်ဴး လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ ေရငတ္တုန္းေရတြင္း ထဲက်သြားပါေတာ့တယ္။
”အားနာနာနဲ႔ပဲ ေမးရဦးမယ္။ သမီးက ေဝဒနာရွင္လား။ေယာက်္ားရွိတယ္ဆို ကေလးေရာရွိလား”
”ကေလးမယူပါဘူး အန္တီ၊ လက္ထပ္ကတည္းက ပညာေပးေဆြးေႏြးပြဲလာၾကရင္း ဘဝတူခ်င္း ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီးလက္ထပ္တာပါ။ သမီးကလည္း မိဘမရွိေတာ့အေဖာ္လုိတယ္ေလ”
ကြၽန္မရင္ထဲမွာ နင့္ခနဲျဖစ္ သြားေတာ့တယ္။ ဒီလင္မယားဟာ မၾကာခင္ လူ႔ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့မွာလားလုိ႔ေတြးရင္း သိခ်င္တာတခ်ဳိ႕ကို ဆက္ေမးမိျပန္တယ္။
”သမီး အရင္က ဘာအလုပ္ …”
”ေအာ္ … အန္တီရယ္ သမီးအရင္တုန္းက ျပည့္တန္ဆာေပါ့။ ဒီဘဝကို သမီးျမတ္ႏုိးခံုမင္လုိ႔ လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ သမီးတို႔ ဆင္းရဲသူေတြရဲ႕ အဓိကရန္သူဟာ႐ုပ္လွျခင္းပဲ အန္တီ၊
သမီးငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြ ဆံုးသြားေတာ့ အေဒၚနဲ႔ေနခဲ့ရတယ္။ သမီး ၁၄ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္မွာ အေဒၚေယာက်္ားအမူးသမားရဲ႕ ဖ်က္ဆီးျခင္းခံရတယ္။ အေဒၚကလည္း ေယာက်္ားေၾကာက္ရသူဆုိေတာ့ မေျပာရဲဘူး။ တစ္ေန႔အေဒၚ ညအိပ္ခရီးသြားတုန္း အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ အရက္ဝိုင္းဖြဲ႕ေသာက္စားၿပီး လူသံုးေယာက္နဲ႔ လႊတ္ေပးတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကိုညိဳႀကီး ဆိုတဲ့လူနဲ႔ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ ကို ညိဳႀကီးက ”ေခါင္း”ေပါ့ အန္တီ ရယ္။ သမီးလည္းေျပးစရာ ေျမမရိွေတာ့ အဲဒီဘဝထဲမွာပဲ က်င္လည္ခဲ့ရေတာ့တယ္” ၾကားရတဲ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္မရင္ထဲမွာ နင့္နင့္စူးစူးခံစား လုိက္ရေတာ့တယ္။
”သမီး အဖမ္းခံရဖူးလား”
”ခံရဖူးတာေပါ့ အန္တီရယ္။ လြတ္လာေတာ့လည္း သြားစရာမရွိေတာ့ ဒီႏြံထဲပဲ ျပန္ေရာက္တာေပါ့”
”သမီးေရာဂါမရေအာင္ အကာအကြယ္ပစၥည္း ကြန္ဒံုးလိုဟာမ်ဳိးမေဆာင္ဘူးလား”
ကြၽန္မ အေလာတႀကီးေမးမိ တယ္။
”သမီး ဒီေလာကထဲေရာက္ေတာ့ သမီးကို အစစအရာရာသင္ေပးတဲ့အစ္မ မရီေဝကပညာ ေပးႏႈိးေဆာ္ခ်က္ေတြကို သိထားၿပီးသမီးကို ကြန္ဒံုးေဆာင္ခုိင္းတယ္။ အမ်ဳိးသားအခ်ဳိ႕က ကြန္ဒံုးမပါရင္ သမီးကေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အန္တီရယ္ အခ်ဳိ႕အမ်ဳိးသားေတြက သမီးကြန္ဒံုးေပးရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ ခံစားမႈမဲ့တယ္ေပါ့။ အဲဒီလုိလူမ်ဳိးလည္းရွိတယ္။ အျပန္အလွန္ေရာဂါ ေပးေနသလိုေပါ့။ အစ္မ မရီေဝက သမီးတို႔ကို ေျခာက္လတစ္ခါ ေဆးစစ္ခုိင္းတယ္။ သမီးလုပ္သက္ငါးႏွစ္ေက်ာ္အထိ ဒီေရာဂါ မရေသးဘူး။ ေနာက္သမီး အသက္ႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္မွ က်န္းမာေရးမေကာင္း ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေဆးစစ္လုိက္ေတာ့ သမီးမွာ HIV ပိုးေတြ႕ေနၿပီ။ အစ္မ ရီေဝက မထူးဇာတ္ခင္းဖို႔ေျပာၿပီး ဒီအလုပ္ဆက္လုပ္ခိုင္းတယ္။ သမီး ကကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးပုိးကူးမွာစုိးလုိ႔ လံုးဝမလုပ္ေတာ့ဘူး။ စားဝတ္ေနေ၇းခက္ခဲသြားတာေပါ့။ အဲဒီမွာအခုလာတဲ့ပညာေပး ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးတဲ့အဖြဲ႕နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္မိ သြားတာေပါ့။ ေဆးလည္းေပးတယ္။ ဆန္လည္းေပးတယ္။ သမီး လက္ထပ္ၿပီးေတာ့ လႈိင္သာယာမွာအေဆာင္ငွားေနတယ္။ ပလတ္စတစ္ပစၥည္းေလးေတြ ေရာင္း တယ္။ တစ္ေန႔သံုးေလးေထာင္ ျမတ္တယ္။ ေသေန႔ကိုေစာင့္ရင္း စားဝတ္ေနေရးကို ႐ုန္းကန္ေနရ တာေပါ့ … အဲ … အန္တီ ဟိုေရွ႕က ဆုိက္ကားဂိတ္မွာ ရပ္ေပးပါ။ သမီး ဒီကပဲ ဆုိက္ကားငွားစီးသြားမယ္။ လုိက္ပို႔ေပးတဲ့ အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္”ကားရပ္ေပးေတာ့ သူေလးက ဆန္ထုပ္ကို မႏိုင္မနင္းဆြဲခ်ၿပီး ဆိုက္ကားနဲ႔ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ကြၽန္မစိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ လုိရာခရီးႏွင္ရျပန္တယ္။ ကြၽန္မတို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သူလုိကေလးမ်ဳိး ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။ လက္မႈပညာသင္ၿပီး စက္ခ်ဳပ္အလွျပင္လုပ္ငန္း ေနာက္ဆံုးလမ္းေဘးမွာ ေစ်းေရာင္းရင္ေတာင္ ရႏုိင္ပါလ်က္ နဲ႔ ”အေျခအေနအရ”ဆိုတဲ့ စကား နဲ႔ ဘဝကိုေရစုန္မေျမာေစခ်င္ပါ။
ခေရပန္းဟာ ေတာ္ဝင္ပန္းမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ခေရပန္းဟာ အဖူးကစၿပီး ေျခာက္ေသြ႕တဲ့အထိေမႊးေနတုန္းပါ။ ဘုရား၊ ေက်ာင္းကန္တုိင္းမွာခေရပင္မရွိမျဖစ္ စိုက္ပ်ဳိးထားပါ တယ္။ ခေရရိပ္ဟာအၿမဲေအးျမ ပါတယ္။ အၿမဲစိမ္းလန္းတဲ့အပင္မ်ဳိးပါ။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးစိမ္းလန္းေနတာ ပါ။ ေၾကြလည္း တစ္ရြက္စႏွစ္ရြက္ စေၾကြပါတယ္။ ဆရာေတာ္တစ္ပါး က မိန္႔ၾကားဖူးပါတယ္။ ပင္လံုး ကြၽတ္မေၾကြတဲ့အပင္ဆုိလုိ႔ ခေရပင္ နဲ႔အုန္းႏွဲပင္သာရွိတယ္။ ဒီလိုအပင္မ်ဳိးကိုစိုက္သင့္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အေၾကြပန္းေပမယ့္ ခေရပန္းကို လူတုိင္းႏွစ္သက္ၾက ပါတယ္။ သီကံုးၿပီးပန္ရင္ေတာင္ ဆံေကသာမွာ အနံ႔စြဲၿပီး ေမႊးပ်ံ႕သင္းႀကိဳင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခေရပန္းကိုေတာ့ Sex Worker မ်ားအေနနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ပန္းလို႔ မယူဆေစခ်င္ပါ။ အပြင့္ေသးၿပီး သဘာဝအေလ်ာက္ေၾကြက်ေပမယ့္ ရနံ႔သင္းတဲ့ခေရပြင့္မ်ားကို မက္ေမာၾကပါတယ္။ အကယ္၍မ်ား လုိင္စင္တစ္ခုခ်ေပးၿပီး တရားဝင္ခြင့္ျပဳခဲ့ရင္ျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာႏုိင္ငံအေနျဖင့္ ရင္ေလးရပါလိမ့္မယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုဖြဲ႕လုိက္ရင္ အဖြဲ႕ဝင္ေသာင္းဂဏန္းမွ သိန္းဂဏန္းျဖစ္လာမွာ မလြဲပါဘူး။ ဒီလုိျဖစ္ရင္ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာသလို ကြၽန္မတို႔ႏိုင္ငံ ” ” ႏုိင္ငံျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
နီနီႏိုင္(သထံု)
ref:ကို ထက္
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment