(၁၃) လမ္း၊ တန္ေဆာင္တိုင္ညႏွင့္ မရယ္ရေသာ ကာတြန္း - သူရႆဝါ -

(၁)
“ရယ္စရာ ေမာစရာ ဆိုတဲ့ အတြက္ ရယ္စရာ ၿပီးသြားရင္ ေမာစရာ ပါလာတယ္”
“တခါတေလမွာ ဟာသ ဆိုတာ ေတြ႕ျမင္ရသူ အဖို႔ ရယ္စရာ ေကာင္းေပမယ့္ အရယ္ေမာ ခံရသူ အဖို႔ေတာ့ နာက်င္ဒုကၡ ျဖစ္ေနတတ္တယ္”

(၂)
ကာတြန္း ေတြကို ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ရဲ႕ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္႐ႊင္ လိုစိတ္ တစ္ခု အတြက္ အသံုးျပဳ ခဲ့ၾကတယ္။ ကေလး ဘဝက ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ တြတ္ပီ၊ ေမာင္ေမာင္ဇာ၊ ဘဲဥ၊ အ႐ိုင္း အစရွိတဲ့ ကာတြန္း စာအုပ္ ေတြနဲ႔ အဲဒီ အထဲက ဇာတ္ေကာင္ ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ဘဝရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္း ေတြသဖြယ္ ျဖစ္ေန ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ကာတြန္း ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ ရယ္စရာ၊ ေပ်ာ္စရာ အတိ။ အသက္ ႀကီးလာေတာ့ ငယ္တုန္းကလို ကေလးဖတ္ ကာတြန္းေတြ မဖတ္ျဖစ္ ေတာ့ေပမယ့္ ကာတြန္း ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရနဲ႔ ပံုရိပ္ေတြ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေဝးကို ေရာက္ရွိ သြားတာ မဟုတ္ ပါဘူး။ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြ၊ အပတ္စဥ္ ထုတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္လ္ ေတြမွာ ပါဝင္တဲ့ ကာတြန္း ေတြကို ဆက္လက္ ျမင္ေတြ႕ ေနျဖစ္ ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ကာတြန္း ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ငယ္ဘဝ ကာတြန္း ေတြနဲ႔ သိပ္ကို ကြာျခား သြားခဲ့ၿပီ။ ဒီ ကာတြန္း ေတြဟာ ငယ္ငယ္ ကလို ရယ္စရာ သက္သက္ ကာတြန္းေတြ မဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ မေနခ်င္တဲ့၊ မေနႏုိင္တဲ့ အေျခအေန ေတြနဲ႔ အဆင္မေျပတဲ့ ကိစၥေတြကို မကၽြတ္ မလြတ္ ေသးတဲ့ အတားအဆီးေတြ ရွိတဲ့ ၾကားကေန ရသေလာက္ ထုတ္ေဖာ္ တင္ျပ ေပးတဲ့၊ ေခတ္နဲ႔ စနစ္ကို သေရာ္တဲ့ “တာဝန္သိ ကာတြန္း” ေတြ ျဖစ္ေန ခဲ့ၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္ေန ရတဲ့ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္လ္ ေတြေပၚက ကာတြန္း ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔နဲ႔ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ေခတ္၊ စနစ္ ေတြကို သေရာ္ ေလွာင္ေျပာင္ရင္း သူတို႔ကို ေလထဲ လြင့္သြားေအာင္ တိုက္ခတ္ ပစ္လိုက္မယ့္ စာေပ စိစစ္ေရး ဆိုတဲ့ ယပ္ေတာင္ႀကီး ရွိေနတဲ့ ၾကားထဲ ကေတာင္ အဲဒီ အႏၱရာယ္ ေတြကို လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တို႔ရဲ႕ စိတ္သႏၱာန္ အသားစိုင္ ေတြေပၚ ေရာက္တဲ့အထိ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ တြယ္ကပ္လို႔ ျခင္သတၱဝါ မ်ားလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဖ်ံ႐ိုး ထဲမွာရွိတဲ့ ခံစားမႈ ေသြးစက္ ေတြကို မရ ရေအာင္ စုပ္ယူ ႏုိင္ခဲ့ ၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ ကာတြန္း ေတြဟာ သိပ္ကို ရယ္ရ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ရယ္ရတာကို ဆက္ၿပီး ေတြးမိရင္ ရင္ေမာ စရာေတြ အမ်ားႀကီး။ တခ်ိဳ႕ ကာတြန္း ေတြဟာ ရယ္စရာ ေကာင္းေအာင္ ေရးဆြဲ ထားေပမယ့္ ရယ္စရာကို အရင္ မေတြးမိဘဲ ေမာစရာ ေတြကိုသာ အရင္ဆံုး လက္ခံ ေတြ႕ထိ သြားႏုိင္ ေလာက္တဲ့ အေျခအေနပါ။ ရယ္စရာ... ၿပီးရင္ ေမာစရာ လာပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေမာစရာဟာ ရယ္စရာ ေတြနဲ႔ အတူတူ ေရာေထြး ကပ္ၿငိ ပါလာ တတ္သလား။ ေသခ်ာတာ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီ ကာတြန္းေတြ အေပၚ မျမင္ႏုိင္တဲ့၊ ေျပာမျပ တတ္တဲ့ စြဲလမ္းတြယ္တာစိတ္ တစ္မ်ိဳး ရွိေနခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။

အခု ဒီဘက္ ႏွစ္ပိုင္း မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ ကာတြန္း ေတြဟာ ေျပာင္းလဲ လာတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေန၊ ေျပာင္းလဲ လာတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ တစ္ခုနဲ႔ အတူ အရင္ကထက္ စာရင္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ လြတ္လပ္ ပြင့္လင္းၿပီး အားအင္ ျပည့္ဝတဲ့ ေတာင္ပံခတ္သံ ေတြနဲ႔ ပ်ံသန္း လာၾကတဲ့ “ျပည္သူ႔အသံ စစ္စစ္” ေတြ ျဖစ္လာ ေနခဲ့ ပါၿပီ။ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္လ္ ေတြေပၚ ေရာက္ရွိ ေနတဲ့ ကာတြန္း ေတြဟာ ရွိရင္းစြဲ အႏုပညာ အဆင့္အတန္း ေအာက္ကို နိမ့္က် မသြားတဲ့ အျပင္ ပံုႏွိပ္ စာမ်က္ႏွာ ေတြရဲ႕ ျပင္ပကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ တိုးထြက္ လာၾကတယ္။ တန္ေဆာင္တိုင္လို ရာသီ အခ်ိန္အခါ မ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က တခုတ္တရ ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဦးဘဂ်မ္း ကာတြန္း ျပပြဲလို ႀကီးက်ယ္ ၿမိဳင္ဆိုင္တဲ့ ကာတြန္း ျပပြဲေတြ ျပန္လည္ အသက္ဝင္ လာျခင္းနဲ႔ အတူ အျခားေသာ ေနရာေဒသ အခ်ိဳ႕မွာလည္း အဲဒီလို တန္ေဆာင္တိုင္ မီးထြန္း ကာတြန္း ျပပြဲေတြ ျပဳလုပ္ လာၾကတာကို ဝမ္းသာစရာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါ့အျပင္ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ စြဲစြဲလမ္းလမ္း အသံုးျပဳ ေနၾကတဲ့ လူမႈ ကြန္ယက္ ဝက္ဘ္ဆိုက္ တစ္ခု ျဖစ္တဲ့ Facebook လို ေနရာမ်ိဳး မွာလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကာတြန္း ဆရာ ေတြရဲ႕ Personal Account ေတြကို ျမင္ေတြ႕ လာရၿပီ ျဖစ္သလို သူတို႔ရဲ႕ ထိမိရွတတဲ့ ကာတြန္း လက္ရာ ေတြကိုလည္း သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ တခုတ္တရ တင္ဆက္ ေပးမႈနဲ႔ Facebook ထဲမွာတင္ ျမင္ေတြ႕ ဖတ္႐ႈခြင့္ ရလာ ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

ဖန္ႀကိဳးမွ်င္ ဆက္သြယ္ေရး ဧရိယာ ျဖစ္တဲ့ အြန္လိုင္း စာမ်က္ႏွာျပင္ေတြ ေပၚမွာေတာ့ ကာတြန္း ေတြဟာ တကယ္ကို အသက္ဝင္ လႈပ္ခတ္ လာေန ၾကပါၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အေျခအေန တစ္ခု လႈပ္ခတ္႐ုန္းကန္ လာတိုင္း၊ စိတ္ကသာ ခံစားတတ္ၿပီး နားလည္ေအာင္ ျပန္မေျပာျပ တတ္တဲ့ ျပည္သူလူထု ကိုယ္စား ကာတြန္း ဆရာ ေတြဟာ ကေလာင္တံနဲ႔ စာ႐ြက္ ကေန ကြန္ပ်ဴတာသံုး နည္းစနစ္ တစ္ခု ျဖစ္တဲ့ Scan ဖတ္ၿပီးသား Image တစ္ခု ျဖစ္လာတဲ့ အထိ အဆင့္ဆင့္ ျဖတ္သန္းၿပီး အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ ေတြေပၚကို အျမန္ဆံုး လႊင့္တင္ ေပးလိုက္ ၾကဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ဝန္ေလး မေန ခဲ့ၾကပါဘူး။ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ ေတြေပၚက ထိမိေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ကာတြန္းကြက္ ကေလး ေတြဟာ အႏုပညာ လွံသြားနဲ႔ ရန္သူကို တြန္းထိုး တိုက္ခိုက္ဖို႔၊ အႏုပညာ လႊာဒိုင္းနဲ႔ ရန္သူကို ခုခံကာကြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း အႏုပညာ စြမ္းအားနဲ႔ ျပည္သူေတြ အေပၚ တာဝန္ေက် ခဲ့ၾကတယ္။ အေရး အေၾကာင္း တစ္ခုခု ႀကံဳတိုင္း အြန္လိုင္းေပၚ အခ်ိန္ကိုက္ ေရာက္လာတဲ့ ကာတြန္း ေတြနဲ႔ ပရိသတ္ဟာ အခ်ိဳးညီ သေဘာမွ် ေနတဲ့ အတြက္ ေခတ္၊ စနစ္ အေျခအေနကို ထိထိမိမိ သေရာ္ ေလွာင္ေျပာင္ ထားတဲ့ ကာတြန္း ပံုရိပ္မ်ားရဲ႕ Facebook စာမ်က္ႏွာ ေတြဟာ မွတ္ခ်က္ အေထြေထြ၊ ေဝမွ်မႈ အလီလီနဲ႔ စည္ကား သက္ဝင္ ေနတာမို႔ ေနာက္ဆို Facebook လူမႈကြန္ယက္ ဝက္ဘ္ဆိုက္ ေပၚမွာ ကာတြန္း ယဥ္ေက်းမႈ လိႈင္းလံုးႀကီး တစ္ခု အရွိန္ အဟုန္နဲ႔ ျဖတ္သန္း ျဖစ္ထြန္း လာႏုိင္တယ္ လို႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ေတြးေတာ ယူဆ ေနမိပါတယ္။

(၃)
ကာတြန္း ေတြအေပၚ သာမာန္ထက္ ပိုတဲ့ ခံစားခ်က္ ရွိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ တန္ေဆာင္တုိင္ မီးထြန္း ပြဲေတာ္ ကာလတုန္းက ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ (၁၃)လမ္းမွာ “ဦးဘဂ်မ္း ကာတြန္း ျပပြဲ” ရွိတယ္လို႔ ၾကားရေတာ့ မပ်က္မကြက္ ေရာက္သြား ခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္ဟာ မႏွစ္ကထက္ ပိုမို ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ကာတြန္း ျပပြဲ တစ္ခု ျဖစ္မွာပဲ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ သြားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ တကယ္ပဲ စိတ္ေက်နပ္ စရာ ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ မႏွစ္က ျပပြဲထက္ ပိုၿပီး ကာတြန္း ဆရာေတြ စံုလာ သလို မျမင္ရတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ (ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ သေဘာက်တဲ့) ကာတြန္းဆရာ အခ်ိဳ႕ရဲ႕ လက္ရာ ေတြကိုပါ ျပန္လည္ ထိေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့လို႔ပါ။ လူစံု တက္စံု ကာတြန္းျပပြဲ တစ္ခု ျဖစ္႐ံုတင္ မကပါဘူး။ လက္ရွိ ျဖစ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံတြင္း အေျခအေနေတြ အားလံုးကို ဘက္ေပါင္းစံု ကေန ထိထိမိမိ ထင္ဟပ္တဲ့၊ လူ႔သေဘာကို ႐ိုက္ခတ္တဲ့ သေရာ္ ေရးဆြဲမႈ ေတြကိုပါ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့ျပန္ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ုတ္တရက္ မေတြး ထားမိတဲ့ ႐ႈေထာင့္ အျမင္ေတြ၊ သပ္ရပ္ ထိမိတဲ့ အလိမ္ အလွည့္ ကေလးေတြ ပါဝင္တဲ့ စကားလံုး ကစားမႈေတြကို ေပ်ာ့ေပ်ာင္းၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ကာတြန္း႐ုပ္ ကေလးေတြနဲ႔ တြဲစပ္ ေပးလိုက္တဲ့ အခါမွာ သိပ္ကို က်စ္လ်စ္ မာေက်ာၿပီး တိက်ထိရွတဲ့ သေရာ္မႈေတြ၊ စုတ္ခ်က္ေတြ ထြက္ေပၚ လာတာ ပါပဲ။ အဲဒီ ကာတြန္းေတြ တစ္ခုခ်င္းကို သေဘာက် ႏွစ္သက္မႈနဲ႔ ရယ္ေမာ ဖတ္႐ႈ ေနခဲ့မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာေတာ့ (ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္) သိပ္ကို စြဲငင္ၫွိဳ႕ယူမႈ ေကာင္းတဲ့ ကာတြန္း တစ္ကြက္ကို သြားေတြ႕ မိတယ္။

(၄)
“ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္၊ ဖူးတံ ဝင့္လို႔ခ်ီ၊ ေနျခည္မွာ ေ႐ႊရည္ေလာင္း၊ ငါတို႔ စာသင္ေက်ာင္း” တဲ့။
ကေလး ငယ္ေလး သံုးေယာက္ အျပစ္ ကင္းစင္စြာ၊ စိုးရိမ္ ေၾကာင့္ၾက မဲ့စြာ စာက်က္ ေနၾကပံုပါ။ သူတို႔ ထိုင္ေနၾကတဲ့ ေနရာ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သိပ္ အလွမ္း မေဝးတဲ့ ေနရာမွာ မီးခိုး ရနံ႔ေတြ၊ မီးခိုး ေငြ႕ေတြ ေဝ…လို႔။ သူတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေပၚကေန ဒံုး၊ က်ည္ဆန္ လက္နက္ေတြ လူးလာ ေခါက္တံု႔ ျဖတ္သန္းလို႔။ သူတို႔ အနားမွာ အသက္ အႏၱရာယ္ သတိေပး ဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ ေျမျပင္ေပၚ ျပန္႔က်ဲ ေနတဲ့ ဗံုးဆံေတြ၊ အေျမာက္ က်ည္ခြံေတြ။ သူတို႔ စာဆို ေနတဲ့ အနားကို ေလာေလာ လတ္လတ္ က်လာတဲ့ လက္ပစ္ဗံုး တစ္လံုး။ အဲဒါဟာ တစ္ကြက္ ကာတြန္းေလး တစ္ခု ျဖစ္ေနတာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေရာ၊ ကာတြန္း ထဲက ကေလးငယ္ေတြ အတြက္ေရာ သိပ္ကို ကံေကာင္း ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္း တစ္ခုထဲမွာ ပါတဲ့ ကာတြန္း တစ္ကြက္သာ ဆိုရင္ အဲဒီကေန ေရွ႕ဆက္ ေရးဆြဲရမယ့္ ကာတြန္းကြက္ဟာ ဘယ္လို ျဖစ္သြား ေလမလဲ…။ ကာတြန္းမွန္း သိေနလ်က္ နဲ႔ေတာင္၊ စိတ္ကူးေလး နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ၿပီး မေတြးရဲ ပါဘူး။ ဒီကာတြန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ရတဲ့ အေျခအေန ေနာက္ခံ အေၾကာင္းအရာကို ဖတ္ၾကည့္မိရင္ “ဒါ .. ဘယ္ေနရာ မွာလဲ၊ ဘာျဖစ္ ေနတာလဲ၊ ဘာကို ဆိုလို ခ်င္သလဲ” ဆိုတာကို စာဖတ္သူမ်ား သေဘာေပါက္ ၾကမွာပါ။


ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ေတြ တဆတ္ဆတ္ ခုန္လာတယ္။ အဲဒီ ကာတြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မ်က္လံုး ေတြကေန တဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသား ထဲကို ခုန္ေပါက္ ဝင္ေရာက္ သြားတယ္။ အဲဒီ ကာတြန္း ေလးကို ၾကည့္အၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ကို ၿငိမ္သက္ သြားခဲ့ ပါတယ္။ စာသားေလး အနည္းငယ္သာ ပါဝင္တဲ့ ကာတြန္းကြက္ ေသးေသး ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အၾကာႀကီး ရပ္ၾကည့္ ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုး ထဲမွာ အဲဒီ ကာတြန္းကို ျမင္မေန ေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ ေရွ႕မွာ ၾကည့္ခဲ့ ရတဲ့ ထိမိၿပီး ရယ္ရတဲ့ ကာတြန္း ေတြကိုလည္း ဘယ္လိုမွ သတိမရ ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြး ေပါင္းစံုဟာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုး ကေန တဆင့္ အဲဒီ ကာတြန္း စာမ်က္ႏွာေပၚ ခုန္ေပါက္ ေရာက္ရွိၿပီး ေလွ်ာက္သြား ေနခဲ့တယ္။ မျဖစ္ႏုိင္မွန္း သိလ်က္နဲ႔ အဲဒီ ကာတြန္း ထဲက ကေလးငယ္ ေတြရဲ႕ လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ နဲ႔ သူတို႔ ဘဝအတြက္ ေရွ႕ဆက္မယ့္ ကံၾကမၼာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတြကို ေတြးေတာ ေနခဲ့ မိတယ္။ အဲဒီ ကာတြန္းေလး ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသက္မရွိ ေတာ့သူ တစ္ဦးလို ၿငိမ္သက္ေမ်ာပါၿပီး အၾကာႀကီး ရပ္တန္႔ ေနခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတာက ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ကို ဝမ္းနည္း ေနခဲ့ပါတယ္။ အရမ္း ရယ္ရတဲ့ ကာတြန္းေတြ ၾကားထဲမွာ အရမ္းကို ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတဲ့ ကာတြန္းငယ္ တစ္ကြက္ဟာ တကယ္ပဲ အထီးက်န္ ဆန္ၿပီး ကူရာကယ္ရာ မဲ့ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခံစား ေနရပါတယ္။

(၅)
“ရယ္စရာ ေမာစရာ ဆိုတဲ့ အတြက္ ရယ္စရာ ၿပီးသြားရင္ ေမာစရာ လာပါတယ္” တဲ့။
“တခါတေလမွာ ဟာသ ဆိုတာ ေတြ႕ျမင္ရသူ အဖို႔ ရယ္စရာ ေကာင္းေပမယ့္ အရယ္ေမာ ခံရသူ အဖို႔ေတာ့ နာက်င္ဒုကၡ ျဖစ္ေနတတ္တယ္” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ၾကားခဲ့ ဖတ္ခဲ့ ဖူးတဲ့ အဆို ႏွစ္ခုဟာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိ ေရွ႕မွာ ရွိေနတဲ့ ကာတြန္းကြက္ ကေလးနဲ႔ တကယ္ကို အံဝင္ခြင္က် တိုက္ဆိုင္ ေန႐ံုမက အဲဒီထက္ ပိုမိုတဲ့၊ ခက္ခဲတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ အေျခအေနမွာ ေရာက္ရွိ ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ ကာတြန္းေလးဟာ ရယ္စရာ ေကာင္းပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္.. ရယ္ရၿပီးေနာက္ ေမာရမယ့္ အေျခအေနလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ေသးရင္ ရယ္စရာနဲ႔ တြဲခို ပါလာတဲ့ ေမာစရာ ကိစၥလား။ အဲဒီ ကာတြန္းကို ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ နာက်င္မႈနဲ႔ ခက္ခဲမႈဟာ ေတြ႕ျမင္ ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ ရယ္စရာ ေကာင္းေန ပါသလား။ ဟင့္အင္း … တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီကာတြန္းဟာ လံုးဝ မရယ္ရတဲ့ ကာတြန္းပါ။ ရယ္စရာ လံုးဝ မပါဘဲ (ရင္)ေမာစရာ သက္သက္နဲ႔ တည္ေဆာက္ ေရးဆြဲ ထားတဲ့ ကာတြန္းပါ။ သူတို႔ရဲ႕ နာက်င္ခက္ခဲ မႈဟာ သူတို႔နဲ႔ ထပ္တူ ထပ္မွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲကို သံရည္ပူ ေတြလို စီးဝင္ သြားခဲ့ တာပါ။

ဒီကာတြန္းကို ေရးဆြဲသူက ကာတြန္းဒီေရ ပါတဲ့။ ဆရာ ဟာလည္း ဒီကာတြန္းကို ခက္ခက္ခဲခဲ ဝမ္းပမ္းတနည္း ေရးဆြဲ ခဲ့ပံုပါ။ ဒီကာတြန္းကို ရယ္စရာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုလို သေဘာ ထားခဲ့တာ ဟုတ္ပံု မရသလို ဖတ္သူေတြ ရယ္ရပါေစ ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးဆြဲ ခဲ့တာလည္း မဟုတ္ႏုိင္ ပါဘူး။ ဆရာ ဒီေရဟာ သူ႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ နာက်င္ခံစားမႈ တစိတ္ တပိုင္းကို လွစ္ဟ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ကာတြန္း ဖတ္သူ ပရိသတ္နဲ႔ မွ်ေဝ ခံစားခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ စာ႐ြက္ေပၚ ေရးဆြဲ လိုက္တာ ျဖစ္မွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ပါတယ္။ အဲဒီ ယံုၾကည္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ပါ မွ်ေဝ ခံစား ရရွိတဲ့ အတြက္လည္း ဆရာဒီေရကို ေက်းဇူး တင္သလို သူ႔အတြက္ ေလးစား ဂုဏ္ယူတဲ့ ဘဝင္စိတ္လည္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ဆရာ့ အေနနဲ႔ ျပည္သူလူထု အတြက္ ရယ္စရာ တင္မက အသိပညာနဲ႔ ရသတစ္ခုခု ကိုပါ ေဝမွ် ေပးႏုိင္တဲ့ အခုလို ကာတြန္းမ်ိဳး ေတြကို ေရွ႕ေလ်ာက္ ဆက္လက္ ေရးဆြဲ ႏိုင္ပါေစ လို႔လည္း ဆႏၵ ျပဳမိတယ္။

(၆)
လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ … ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းပါတယ္။
ရယ္စရာ မေကာင္းတဲ့ ဝမ္းနည္း ရင္ေမာဖြယ္ရာ သက္သက္ အဲဒီ ကာတြန္းေလး တစ္ပံုကို စာဖတ္ ပရိသတ္၊ ကာတြန္း ပရိသတ္ မ်ားနဲ႔တကြ ဒီကေလး ေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္ ပတ္သက္တဲ့၊ ကေလးေတြရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ ေနတဲ့ အေၾကာင္းကိစၥ မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ ဆက္ႏြယ္ သူမ်ားလည္း ျမင္ေတြ႕ ခံစား ႏုိင္ပါေစ။
လူႀကီး ေတြရဲ႕ အာဃာတနဲ႔ အမုန္းတရား ေတြဟာ အျပစ္မဲ့တဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္နဲ႔ ကံၾကမၼာ အေပၚ ဖံုးလႊမ္း မသြား ပါေစနဲ႔။
အျပန္အလွန္ ရန္ၿငိွဳး စစ္မက္ ေတြဟာ အျပစ္ မရွိတဲ့ ကေလးငယ္ ေတြရဲ႕ မ်က္ရည္နဲ႔ အသက္ဇီဝ ေတြအေပၚ ေလာင္ကၽြမ္း စြန္းေပ မသြား ပါေစနဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကေလးငယ္ေတြ စိုးထိတ္ ေၾကာက္႐ြံ႕စိတ္ ကင္းစြာနဲ႔၊ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္း စြာနဲ႔ ရွင္သန္ ႏုိင္ပါေစ။
အျပစ္မဲ့ ကေလးငယ္ ေတြကို ဒုကၡပင္လယ္ ေဝေစတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္မ်ား ရပ္တန္႔ၿပီးဆံုးသြားပါေစ။
ျမန္မာျပည္ ေဘးဘယာ ပေယာဂ ကင္းပါေစ … အနာေရာဂါ ကင္းပါေစ..။
ျမန္မာျပည္ … ၿငိမ္း ခ်မ္း ပါ ေစ .. ။

၁၇ - ဒီဇင္ဘာ -၂၀၁၂

Posted in: ေဆာင္းပါး