အရွင္။ ။ ဟိုတစ္ေန႔က ကိုထူးေမးထားတာက “နတ္ကြန္းေတြ၊
နတ္စင္ေတြမွာ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ အုန္းသီးေတြနဲ႔ ကန္ေတာ့ပြဲေတြ
တင္လွဴပသၾကပါတယ္။ အဲဒါကို အဲဒီနတ္ေတြ တကယ္ သံုးေဆာင္ခံစားနိုင္ၾက
ပါသလားဘုရား။ လူေတြရဲ႕အစားအစာကို သူတို႕ေတြေကာ စားေသာက္နိုင္ပါ့မလားဘုရား”
ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေနာ္။
ကိုထူး။ ။ မွန္ပါတယ္ဘုရား။
အရွင္။ ။ ဒီေနရာမွာ အဲဒီနတ္ကြန္း နတ္စင္ေတြမွာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ယံုၾကည္ၾကသလို တကယ့္ နတ္ေတြရွိ-မရွိ ဆိုတဲ့ ျပႆနာကို အရင္ဆံုး စဥ္းစားၾကရလိမ့္မယ္။ ဒီျပႆနာကို စဥ္းစားတဲ့အခါ ျမန္မာရာဇဝင္မွာ ထင္ရွားတဲ့ စာတိုငညိဳ ေလွ်ာက္ထံုးကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားၾကရလိမ့္မယ္။
ကိုထူး။ ။ ေအာ္.. ဆရာေတာ္ မိန္႔ခ်င္တာက ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၇၃၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ မိတၳိလာကန္ေတာ္ၾကီး က်ိဴးေပါက္ေတာ့ အင္းဝဘုရင္ မင္းၾကီးစြာေစာ္ကဲ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ လာေရာက္ဆည္ဖို႔ ျပဳျပင္တဲ့အခါ ကန္ေပါင္ရိုးေပၚမွာေတြ႔ရတဲ့ မိန္းမရုပ္တုနဲ႕ နတ္ကြန္းကိစၥထင္တယ္ဘုရား။
အရွင္။ ။ ဟုတ္တယ္ ကိုထူး၊ အဲဒီမွာ ဘုရင္ကေမးေတာ့ အဲဒီမိန္းမရုပ္တုနဲ႔ နတ္ကြန္းအေၾကာင္းကို ဘယ္သူမွ တိတိပပ မတင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဝန္ဇင္းရြာသူၾကီးရဲ႕သားမက္ စာေပသမားကို ေခၚေမးၾကရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အေနာ္ရထာမင္း မိတၳိလာကန္ေတာ္ကို ဆည္လာတဲ့အခါ အင္မတန္ျမတ္ႏိုးေတာ္မူတဲ့ မိဖုရားငယ္တစ္ေယာက္ ၾကမၼာကုန္တဲ့အတြက္ ေရႊစင္နဲ႔သြန္းလုပ္ထားတဲ့ ရုပ္တုတစ္ခုကို ကန္ရိုးမွာ အခိုင္အခန္႔ျမွဳပ္ေစခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီေရႊရုပ္နဲ႔တူတဲ့ သစ္သားရုပ္ကို တန္ေဆာင္းျပာသာဒ္ျပဳၿပီးေတာ့ ကန္ေဘာင္ရိုးမွာ ထားေတာ္မူ ခဲ့တာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူေတြက စားဦးေသာက္ဦးတင္ၿပီး နတ္ကြန္းရယ္လို႔ ေခၚေဝၚ ပညတ္လာၾကျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း သိၾကရေတာ့တယ္။
အဲဒါနဲ႔ မွန္-မမွန္ကို ကန္ေပါင္ရိုးကိုတူးၿပီး စစ္ေဆးတဲ့အခါ ခုနက စာေပသမားေလး ေျပာတဲ့အတိုင္း ေရႊရုပ္တု ကို ေတြ႔ၾကရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဝန္ဇင္းရြာသားေလးရဲ႕ အမွတ္အသား၊ အတင္အေလွ်ာက္၊ ရုပ္ရည္လကၡဏာေတြ ကို ႏွစ္သက္ၿပီးေတာ့ ဆုလာဘ္မ်ားစြာေပးၿပီး နန္းေတာ္သို႔ ေခၚယူေတာ္မူခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူဟာ စည္းတျပစ္၊ မင္းရာဇာ၊ ဝန္ဇင္းမင္းရာဇာ၊ ဘိုးရာဇာ ဆိုတဲ့နာမည္ေတြနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားလာခဲ့တယ္။
ကိုထူး။ ။ အဲသလို အေထာက္အထားမခိုင္လံုပဲ ကြန္းေနၾကတဲ့ နတ္ကြန္းမ်ိဳးေတြ ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိေလမလဲ မသိပါဘူးဘုရား။
အရွင္။ ။ အင္း..၊ ရွိၾကမယ္ထင္တာပါပဲ ။ ဇာတ္နာနာနဲ႔ ေသတဲ့သူေတြ၊ ဥပေစၦဒကကံနဲ႕ ေသတဲ့ လူေတြလည္း ျမန္မာျပည္ နတ္ေလာကမွာ အထင္အရွား ေနရာရေနၾကတာပဲ ကိုထူးရဲ႕။ ေအးေပါ့ေလ..။ သစ္ပင္ရွိရင္ ငွက္လာတယ္၊ လူသမုတ္ရင္ သစ္ငုတ္က က်ားျဖစ္တယ္ဆိုတာလို ဘယ္တုန္းက ဘယ္လိုေၾကာင့္ ေဆာက္ခဲ့တာမွန္း မသိခဲ့တာေတြလည္း ၾကာလာေတာ့ နတ္ကြန္းဆိုၿပီး ျဖစ္လာၾကမယ္။ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ စားဦးေသာက္ဦးကေလး တင္လွဴသူေတြ ရွိလာမယ္။ အဲဒီေတာ့ နတ္မဆို၊ ၿပိတၱာေတြမဆို အဲဒီေနရာကို သိမ္းပိုက္ၿပီးေနလာၾကမယ္။ ရံခါရံခါ သူတို႔ေတြက ကူညီတာမ်ိဳး၊ ၿခိမ္းေျခာက္တာမ်ိဳးေတြ ရွိလာမယ္။ အဲဒီမွာ နတ္ဟုတ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုတ္ နတ္ဆိုၿပီး လူေတြက လုပ္ၾကေတာ့မယ္ေလ ကိုထူးရဲ႕။
ကိုထူး။ ။ မွန္ပါ့ဘုရား။ ဒါျဖင့္ရင္ နတ္ကြန္းဆိုတိုင္း နတ္အစစ္ရွိတဲ့ နတ္ကြန္းျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။ အဲဒီနတ္ကြန္းကို သိမ္းပိုက္ေနထိုင္သူေတြဟာ နတ္လည္းျဖစ္နိုင္သလို၊ ၿပိတၱာေတြလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္လို႔ ယူရမလား ဘုရား။
အရွင္။ ။ အင္း..၊ အဲသလို ယူသင့္တယ္။ နတ္ေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာက ဟိုတစ္ေန႔က ဦးဇင္းတို႕ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ အနာထပိဏ္သူေဌးၾကီးနဲ႔ သူ႕ရဲ႕တံခါးေစာင့္နတ္အေၾကာင္းရယ္၊ ပါဋလိရြာကို ျမိဳ႕အျဖစ္တည္ေဆာက္ခန္းရယ္တို႔ကိုေထာက္ဆၿပီး ဦးဇင္းတို႔ ေျပာခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ [စာရႈသူမ်ားအေနျဖင့္ “ရေစလို.. ဒီလိုေဝ (၅) ” တြင္ ျပန္လည္ ဖတ္ရႈနိုင္ပါသည္။] ဒီေန႔က ၿပိတၱာေတြ၊ သရဲေတြလည္း ျဖစ္ေန နိုင္ေၾကာင္း ေျပာရမယ္။
ကိုထူး။ ။ ေျပာျပပါဦးဘုရား။
အရွင္။ ။ ဓမၼပဒ အ႒ကထာမွာလာရွိတဲ့ ကာဠယကၡိနီဝတၳဳေၾကာင္းပါ။ လူတိုင္းနီးနီး ၾကားဖူးၾကတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။ ဆိုေတာ့.. အက်ဥ္းပဲ ေျပာျပမယ္။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က ဒကာမတစ္ေယာက္မယ္ ကေလးေမြးဖြားတိုင္း ဘီလူးမတစ္ေယာက္က လာလာစားတယ္။ သူတို႔ေတြက အတိတ္ဘဝေတြတုန္းကလည္း ဘတစ္ျပန္ က်ားတစ္ျပန္ဆိုတာလို ဒီဘဝမွာ သူ႕ကေလးေတြကို ကိုယ္ကစား၊ ေနာက္တစ္ဘဝက်ျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ကေလးေတြကို သူကစားနဲ႔ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕လာၾကတာျဖစ္တယ္။ အဲဒါ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါမွာေတာ့ တစ္ေယာက္က ဘီလူးမ၊ တစ္ေယာက္က လူမိန္းမ ျဖစ္လာၿပီး လူမိန္းမ ကေလးဖြားတိုင္း ဘီလူးမက လာလာစားေနတာျဖစ္တယ္။
အဲဒါနဲ႔ (၃) ေယာက္ေျမာက္ကေလးကို ဖြားျမင္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းကို ထြက္ေျပးရာကေန ဘုရားရွင္က တရားေဟာေတာ္မူလို႕ အခ်င္းခ်င္း ရန္ၿငိဳးေတြ ေျပၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘီလူးမက သူသည္ကားဆိုရင္ ဟိုအရင္က သက္ရွိ သက္မဲ့မေရြးစားေသာက္ခဲ့တယ္၊ ခု ဘယ္လို စားေသာက္ေနထိုင္သြားရပါမလဲလို႕ ေတြးၿပီး ငိုေတာ့ ဘုရားရွင္က ကေလးအေမကို ဘီလူးမကို အိမ္ကိုေခၚသြားၿပီး ေကၽြးေမြးထားဖို႕ မိန္႔ေတာ္မူတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဘီလူးမက အိမ္မွာေနရတာ အဆင္မေျပဘူးေျပာလာေတာ့ ရြာအျပင္ဘက္ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ တစ္ေနရာမွာသြားထားၿပီး ေန႔စဥ္ ထမင္း ယာဂုေတြသြားပို႔ၿပီး ေကၽြးေမြးထားတယ္။ ဘီလူးမကလည္း ေက်းဇူးတုန္႔ဆပ္တဲ့ အေနနဲ႕ “ဒီႏွစ္ေတာ့ မိုးေကာင္းမယ္၊ ကုန္းျမင့္မွာ စပါးစိုက္ပါ၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ မိုးေခါင္မယ္၊ ေျမနိမ့္နိမ့္ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းေတြမွာ စပါးစိုက္ပါနဲ႕” စသျဖင့္ အႀကံေပးတယ္။
ကိုထူး။ ။ မွန္ပါ့ဘုရား။
အရွင္။ ။ အဲဒါနဲ႔ သူမ်ားေတြမွာ ရာသီဥတုေၾကာင့္ စပါးေတြ အပ်က္အစီးရွိၾကေသာ္လည္း အဲဒီအမ်ိဳးသမီးမွာေတာ့ အပ်က္အစီးမရွိေပဘူး။ ေနာက္ပိုင္း အျခားလူေတြက အေၾကာင္းကို ေမးၾကေတာ့ ဘီလူးမ ဆီက အၾကံဉာဏ္ရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အျခားသူေတြလည္း အဲဒီဘီလူးမကို ထမင္းယာဂုေတြနဲ႔ ပူေဇာ္ပသလာၾကတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဆိုေတာ့ ဒီဝတၳဳကို ေထာက္ထားရင္ နတ္ကြန္း၊ (ဒါမွမဟုတ္) နတ္သစ္ပင္ ဆိုတိုင္းလည္း နတ္ေတြျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္၊ ၿပိတၱာေတြ ၊ သရဲေတြ၊ ဘီလူးေတြလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနနိုင္တယ္လို႕ မွတ္ရမယ္။ သို႔ေသာ္လည္း လူသာမန္ေတြရဲ႕ သေဘာမွာ ထူးဆန္းတဲ့ ကမၼဇိဒၶိတန္ခိုးကေလး တစ္ခုခုေလာက္ ရွိၿပီး၊ ပူးတာကပ္တာ၊ ေျခာက္တာလွန္႔တာ၊ (သို႔မဟုတ္) ကူညီေစာင္မတာမ်ိဳး ႀကံဳရရင္ပဲ ၿပိတၱာေသာ၊ သရဲေသာမေရွာင္ “နတ္၊ နတ္” ဆိုၿပီး လုပ္လိုက္ၾကေတာ့တာပဲ ကိုထူးရဲ႕။
ကိုထူး။ ။ သေဘာေပါက္ပါၿပီဘုရား။ ဒါဆိုရင္ ဒီဘီလူးမ ဝတၳဳကိုေထာက္ဆရင္ ဘီလူးတို႕၊ သရဲတို႔၊ ၿပိတၱာတို႔ဟာ နတ္ကြန္းမွာ လာတင္တဲ့ ထမင္းယာဂုေတြကို စားေသာက္နိုင္တယ္၊ အုန္းသီး ငွက္ေပ်ာသီးေတြကို စားေသာက္နိုင္တယ္လို႔ မွတ္ရမွာေပါ့ဘုရား။
အရွင္။ ။ အင္း..၊ အဲဒီ ဘီလူးမတို႔လို တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ဘီလူးေတြ၊ ၿပိတၱာေတြ၊ နတ္ေတြကေတာ့ စားေသာက္နိုင္ၾကေပလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ ဦးဇင္းတို႔ ဇာတက-အ႒ကထာ၊ ဧကကနိပါတ္၊ ဝရုဏဝဂ္၊ ရုကၡဓမၼဇာတ္လာ ျမိဳ႕နားရြာနားမွာ ေနရာဗိမာန္ယူၾကတဲ့ နတ္ေတြ ေျပာတဲ့ စကားေလးလည္း စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္။ သူတို႔က ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ .. “ေတာထဲေတာင္ထဲက ဗိမာန္မွာ ဘာလုပ္ရမတုန္း၊ ၿမိဳ႕နားရြာနားမွာပဲ ဗိမာန္ယူေတာ့မေပါ့၊ ဂါမာဒေယာ ဟိ ဥပနိႆာယ ဝသမာနာ ေဒဝတာ လာဘဂၢယသဂၢပၸတၱာ ေဟာႏၱိ- ၿမိဳ႕နားရြာနားကို မွီၿပီးေနတဲ့ နတ္ေတြမွာ လာဘ္သပ္ပကာ အေျခြအရံေတြ ေပါမ်ားၾကတယ္” ဆိုတာေလးတစ္ခု ပါေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါကို ေထာက္ဆရင္ တစ္ခ်ိဳ႕နတ္ေတြဟာ လူေတြ ပူေဇာ္ပသတဲ့ စားဖြယ္ေသာက္ရာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကပံုရတယ္ လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်နိုင္တယ္။ စားေသာက္နိုင္- မစားေသာက္နိုင္ကိုေတာ့ စာထဲမွာလည္း မေျပာထားဘူး။
ကိုထူး။ ။ မွန္ပါ့၊ ဆက္ပါဦးဘုရား။
အရွင္။ ။ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ စားေသာက္နိုင္ၾကေပလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အဲဒီဇာတ္ေတာ္မွာပဲ ဘုရားအေလာင္းနတ္သားရဲ႕ ေျပာစကားေလးကိုက စဥ္းစားစရာ ေကာင္းေနလို႔ပဲ။ သူက အဲဒီဘဝမွာ ဟိမဝႏၱာေတာထဲမွာ အင္းၾကင္းပင္ေစာင့္နတ္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဝႆဝဏ္နတ္မင္း အသစ္တစ္ပါး ေျပာင္းေတာ့ “သစ္ပင္ၿခံဳႏြယ္ေစာင့္ နတ္မ်ားအေနနဲ႔ မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာရာ ဗိမာန္ေတြကို ယူနိုင္ၾကေၾကာင္း” အမိန္႔စာထုတ္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရားေလာင္းနတ္သားက သူ႔ေဆြမ်ိဴးေတြကို “လြင္တီးေခါင္မွာ ေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ဗိမာန္အေနနဲ႔ မယူၾကဖို႕၊ သူ႕အနီးအနားမွာ ဝိုင္းရံေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကိုပဲ ယူၾကဖို႔” အႀကံျပဳတယ္။ ပညာရွိနတ္ေတြက ဘုရားေလာင္းစကားကို နားေထာင္ၾကတယ္။ ေတာထဲမွာပဲ ဗိမာန္ေတြကို ယူၾကတယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ နတ္တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ “ေတာထဲမွာဘာလုပ္မတုန္း၊ ၿမိဳ႕နားျပည္ရြာမွာမွ လာဘ္သပ္ပကာေပါမွာေပါ့” ဆိုၿပီး လူေတြနဲ႔နီးတဲ့ ကြင္းျပင္ေတြမွာ ေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ယူၾကတယ္လို႔ ဆိုတယ္။
ကိုထူး။ ။ ေအာ္.. မုန္တိုင္းတိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေတာထဲက သစ္ပင္ေတြဟာ တစ္ပင္ကိုတစ္ပင္ အမွီရၾကတဲ့အတြက္ ဘာမွမျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ကြင္းျပင္ၾကီးမွာ ေပါက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေတြကေတာ့ လဲၿပိဳသြားၾကတယ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေၾကာင္းထင္တယ္ဘုရား။
အရွင္။ ။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီဇာတ္ေတာ္ပဲ။ အဲဒီမွာ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္ ၿမိဳ႕နားျပည္ရြာကို သြားေနတဲ့ နတ္ေတြဆိုတာလည္း နဂိုကေတာ့ အင္ၾကင္းေတာက နတ္ေတြပဲ၊ ေဝႆဝဏ္နတ္မင္း အေျပာင္းအလဲ ကာလမွာမွ ေတာကိုပစ္ၿပီး ၿမိဳ႕နားရြာနား ေျပာင္းသြားၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာလည္း ဘုရားေလာင္းစတဲ့ နတ္တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ မူလေနရာ ေတာထဲမွာပဲ က်န္ေနရစ္တာကို ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ဆိုေတာ့.. ဒီ ရုကၡစိုးနတ္ေတြအကုန္လံုးဟာ နဂို ေတာထဲမွာေနစဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး သူတို႔အာဟာရနဲ႔သူတို႔ မွ်တစားေသာက္ၿပီး ေနထိုင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္မယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႕ရတယ္။
ၿမိဳ႕နားျပည္ရြာကို ေျပာင္းသြားတဲ့ နတ္ေတြရဲ႕ စကားကိုေထာက္ထားျပန္ရင္ေတာ့ လူေတြပူေဇာ္ပသတဲ့ အစားအေသာက္ေတြကိုလည္း စားေသာက္ႏိုင္ၾကမယ့္ သေဘာကို ေတြ႕ရတယ္။ သို႕ေသာ္ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုစဥ္းစားစရာက ဦးဇင္းတို႕ လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႕ ေတြ႕ရတာကို ေျပာရရင္ လူေတြက နတ္တင္တယ္ ဆိုတာလည္း တကယ္တမ္းမွာ မစို႔မပို႕ကေလးေလာက္သာ တင္လွဴၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။
တစ္ခါ ဦးဇင္းတို႔ အရပ္မွာ နတ္စင္ကို ေရႊခ်တယ္ဆိုရင္ဆိုရင္လည္း ေရႊေရာင္စကၠဴစကေလး လက္ႏွစ္လံုး- သံုးလံုးေလာက္ကို သြားကပ္လိုက္ၾကတာမ်ိဳးကိုပဲ ေတြ႔ရတယ္။ ဆိုေတာ့.. တကယ္တမ္းမွာ သူတို႕ကို တင္လွဴပသတယ္ဆိုတဲ့ အစားအေသာက္ အသံုးအေဆာင္ဆိုတာေတြဟာ တကယ့္ကို မစို႔မပို႔မွ မစို႕မပို႔ကေလးသာျဖစ္တယ္။ အဲဒီနတ္ေတြအေနနဲ႕ တကယ္စားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း စားေသာက္ၾကေလမလဲ အေတာ္စဥ္းစားစရာပါပဲ။
ကိုထူး။ ။ မွန္ပါတယ္ဘုရား။ ဒီေနရာမွာ ဆက္စပ္ေနမလားမသိပါဘုရား..၊ တေစၦကိစၥကို နည္းနည္းထည့္ေလွ်ာက္ ပါရေစဘုရား။ ရြာမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကို တေစၦပူးရင္ ဘာစားခ်င္သလဲေမးရင္ တစ္ခ်ိဳ႕တေစၦေတြက အရက္ေသာက္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္ဘုရား။ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ ညႊန္တဲ့ေနရာကို (ကန္ေတာ့ပါရဲ႕) အရက္သြားပို႕ၾကရပါတယ္။ သြားပို႔တဲ့ အခါ သူတို႕က တစ္ပုလင္းေတာင္းဆိုရင္ တစ္ပုလင္း ၊ ႏွစ္ပုလင္းေတာင္းဆိုရင္ ႏွစ္ပုလင္းေပါ့ဘုရား။ သို႔ေသာ္လည္း တကယ့္ဆိုင္မွာသံုးတဲ့ ပုလင္းေတြနဲ႔ သြားပို႔တာ မဟုတ္ဘူးဘုရား။ ပင္နီစီလင္ပုလင္းေလးေတြနဲ႔ တစ္ပုလင္း၊ ႏွစ္ပုလင္းလုပ္ၿပီး သြားပို႕လိုက္ၾကတာပါပဲ။ တေစၦပူးခံရသူလည္း ေကာင္းသြားတာပဲဘုရား။
အရွင္။ ။ ရီလည္းရီခ်င္စရာ၊ သနားလည္း သနားစရာပါပဲလား ကိုထူးေရ။ ဒီေနရာမွာ ဦးဇင္းအျမင္ကို ေျပာရရင္ နတ္ကြန္းနဲ႔ ပူေဇာ္ခံၾကရသူ၊ အဲဒီ နတ္ ဆိုသူေတြဟာ (တေစၦ၊ သရဲ၊ ၿပိတၱာေတြလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္ေနာ္) လူေတြတင္လွဴတာကို စားေသာက္နိုင္ေကာင္း စားေသာက္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္။ မစားေသာက္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ကို ပူေဇာ္မႈယုျပဳၾကတာကို သေဘာက်ၾကစၿမဲသာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ အဲသလို ပူေဇာ္ပသမႈကို ခံခ်င္တာသက္သက္နဲ႔လည္း အုန္းသီးငွက္ေပ်ာသီးေတြကို လက္ခံေက်နပ္ေနၾကတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္ လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ မစားမေသာက္ႏိုင္ပဲ အလကား သာယာေက်နပ္ေနရံု သက္သက္ေလာက္ပဲလို႔ ထင္တယ္။
ကိုထူး။ ။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ လူေတြ နတ္ပူေဇာ္ထားၾကၿပီဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ နတ္စင္ကိုသြားၾကတယ္ဘုရား။ တစ္ေယာက္က နတ္စင္ေနာက္က ေနရပါတယ္။ ေရွ႕က လူေတြက “အဖြား အဖြား၊ သားတို႔ကို အုန္းသီး ငွက္ေပ်ာသီးေလးမ်ား ေပးပါ” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ နတ္စင္ေနာက္က တစ္ေယာက္က အသံၾသၾသၾကီးနဲ႔ “ေအးေအး ယူသြား ယူသြား” ဆိုၿပီး ေျပာရပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ယူငင္စားလိုက္ၾကတာပါပဲ။ နတ္တင္တဲ့လူေတာင္ သူ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္မွ ေရာက္ပါလိမ့္ဦးမယ္ဘုရား။
အရွင္။ ။ ကိုင္း.. ဒါျဖင့္ စားနိုင္တာ မစားနိုင္တာ သူတို႔အလုပ္၊ (စားႏိုင္သူလည္းရွိမယ္၊ မစားႏိုင္သူလည္းရွိမယ္။) သို႔ေသာ္လည္း စားနိုင္နိုင္- မစားနိုင္နိုင္ ကိုယ့္ကို အေလးအျမတ္ျပဳၿပီး တင္လွဴပသတာကိုေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး ဆိုတဲ့သူ မရွိဘူးလို႔သာ အသင့္အားျဖင့္ မွတ္ေပေတာ့ ကိုထူးရဲ႕။
ကိုထူး။ ။ မွန္ပါ၊ ေက်နပ္ပါၿပီဘုရား။ ဒါျဖင့္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ သူတို႔ကို ကိုယ္ျပဳသမွ်ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကို အမွ်ေပးေဝတာပဲေပါ့ဘုရား။
အရွင္။ ။ ဟုတ္တယ္၊ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေကာင္းမႈျပဳၿပီး အမွ်ေပးေဝတာပါပဲ။ ေဝႆဝဏ္နတ္မင္းၾကီးလို အထက္တန္းနတ္ေတြေတာင္ လူေတြေကာင္းမႈျပဳၿပီး အမွ်ေပးေဝၾကတာကို သာဓုေခၚလိုၾကပါသတဲ့ ကိုထူးရဲ႕။ အဲဒီ အေၾကာင္းကို ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေျပာျပပါ့မယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ နားၾကဦးစို႕ရဲ႕။
ကိုထူး။ ။ မွန္ပါ့ဘုရား။
ေမတၱာျဖင့္
အရွင္ဝိသာရဒ (ရမၼာဝတီ)
မွတ္ခ်က္။ ။ဤေနရာ (ကလစ္ပါ) မွ ကူးယူေဝမွ်ပါသည္။
ကိုထူး။ ။ မွန္ပါတယ္ဘုရား။
အရွင္။ ။ ဒီေနရာမွာ အဲဒီနတ္ကြန္း နတ္စင္ေတြမွာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ယံုၾကည္ၾကသလို တကယ့္ နတ္ေတြရွိ-မရွိ ဆိုတဲ့ ျပႆနာကို အရင္ဆံုး စဥ္းစားၾကရလိမ့္မယ္။ ဒီျပႆနာကို စဥ္းစားတဲ့အခါ ျမန္မာရာဇဝင္မွာ ထင္ရွားတဲ့ စာတိုငညိဳ ေလွ်ာက္ထံုးကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားၾကရလိမ့္မယ္။
ကိုထူး။ ။ ေအာ္.. ဆရာေတာ္ မိန္႔ခ်င္တာက ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၇၃၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ မိတၳိလာကန္ေတာ္ၾကီး က်ိဴးေပါက္ေတာ့ အင္းဝဘုရင္ မင္းၾကီးစြာေစာ္ကဲ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ လာေရာက္ဆည္ဖို႔ ျပဳျပင္တဲ့အခါ ကန္ေပါင္ရိုးေပၚမွာေတြ႔ရတဲ့ မိန္းမရုပ္တုနဲ႕ နတ္ကြန္းကိစၥထင္တယ္ဘုရား။
အရွင္။ ။ ဟုတ္တယ္ ကိုထူး၊ အဲဒီမွာ ဘုရင္ကေမးေတာ့ အဲဒီမိန္းမရုပ္တုနဲ႔ နတ္ကြန္းအေၾကာင္းကို ဘယ္သူမွ တိတိပပ မတင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဝန္ဇင္းရြာသူၾကီးရဲ႕သားမက္ စာေပသမားကို ေခၚေမးၾကရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အေနာ္ရထာမင္း မိတၳိလာကန္ေတာ္ကို ဆည္လာတဲ့အခါ အင္မတန္ျမတ္ႏိုးေတာ္မူတဲ့ မိဖုရားငယ္တစ္ေယာက္ ၾကမၼာကုန္တဲ့အတြက္ ေရႊစင္နဲ႔သြန္းလုပ္ထားတဲ့ ရုပ္တုတစ္ခုကို ကန္ရိုးမွာ အခိုင္အခန္႔ျမွဳပ္ေစခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီေရႊရုပ္နဲ႔တူတဲ့ သစ္သားရုပ္ကို တန္ေဆာင္းျပာသာဒ္ျပဳၿပီးေတာ့ ကန္ေဘာင္ရိုးမွာ ထားေတာ္မူ ခဲ့တာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူေတြက စားဦးေသာက္ဦးတင္ၿပီး နတ္ကြန္းရယ္လို႔ ေခၚေဝၚ ပညတ္လာၾကျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း သိၾကရေတာ့တယ္။
အဲဒါနဲ႔ မွန္-မမွန္ကို ကန္ေပါင္ရိုးကိုတူးၿပီး စစ္ေဆးတဲ့အခါ ခုနက စာေပသမားေလး ေျပာတဲ့အတိုင္း ေရႊရုပ္တု ကို ေတြ႔ၾကရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဝန္ဇင္းရြာသားေလးရဲ႕ အမွတ္အသား၊ အတင္အေလွ်ာက္၊ ရုပ္ရည္လကၡဏာေတြ ကို ႏွစ္သက္ၿပီးေတာ့ ဆုလာဘ္မ်ားစြာေပးၿပီး နန္းေတာ္သို႔ ေခၚယူေတာ္မူခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူဟာ စည္းတျပစ္၊ မင္းရာဇာ၊ ဝန္ဇင္းမင္းရာဇာ၊ ဘိုးရာဇာ ဆိုတဲ့နာမည္ေတြနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားလာခဲ့တယ္။
ကိုထူး။ ။ အဲသလို အေထာက္အထားမခိုင္လံုပဲ ကြန္းေနၾကတဲ့ နတ္ကြန္းမ်ိဳးေတြ ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိေလမလဲ မသိပါဘူးဘုရား။
အရွင္။ ။ အင္း..၊ ရွိၾကမယ္ထင္တာပါပဲ ။ ဇာတ္နာနာနဲ႔ ေသတဲ့သူေတြ၊ ဥပေစၦဒကကံနဲ႕ ေသတဲ့ လူေတြလည္း ျမန္မာျပည္ နတ္ေလာကမွာ အထင္အရွား ေနရာရေနၾကတာပဲ ကိုထူးရဲ႕။ ေအးေပါ့ေလ..။ သစ္ပင္ရွိရင္ ငွက္လာတယ္၊ လူသမုတ္ရင္ သစ္ငုတ္က က်ားျဖစ္တယ္ဆိုတာလို ဘယ္တုန္းက ဘယ္လိုေၾကာင့္ ေဆာက္ခဲ့တာမွန္း မသိခဲ့တာေတြလည္း ၾကာလာေတာ့ နတ္ကြန္းဆိုၿပီး ျဖစ္လာၾကမယ္။ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ စားဦးေသာက္ဦးကေလး တင္လွဴသူေတြ ရွိလာမယ္။ အဲဒီေတာ့ နတ္မဆို၊ ၿပိတၱာေတြမဆို အဲဒီေနရာကို သိမ္းပိုက္ၿပီးေနလာၾကမယ္။ ရံခါရံခါ သူတို႔ေတြက ကူညီတာမ်ိဳး၊ ၿခိမ္းေျခာက္တာမ်ိဳးေတြ ရွိလာမယ္။ အဲဒီမွာ နတ္ဟုတ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုတ္ နတ္ဆိုၿပီး လူေတြက လုပ္ၾကေတာ့မယ္ေလ ကိုထူးရဲ႕။
ကိုထူး။ ။ မွန္ပါ့ဘုရား။ ဒါျဖင့္ရင္ နတ္ကြန္းဆိုတိုင္း နတ္အစစ္ရွိတဲ့ နတ္ကြန္းျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။ အဲဒီနတ္ကြန္းကို သိမ္းပိုက္ေနထိုင္သူေတြဟာ နတ္လည္းျဖစ္နိုင္သလို၊ ၿပိတၱာေတြလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္လို႔ ယူရမလား ဘုရား။
အရွင္။ ။ အင္း..၊ အဲသလို ယူသင့္တယ္။ နတ္ေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာက ဟိုတစ္ေန႔က ဦးဇင္းတို႕ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ အနာထပိဏ္သူေဌးၾကီးနဲ႔ သူ႕ရဲ႕တံခါးေစာင့္နတ္အေၾကာင္းရယ္၊ ပါဋလိရြာကို ျမိဳ႕အျဖစ္တည္ေဆာက္ခန္းရယ္တို႔ကိုေထာက္ဆၿပီး ဦးဇင္းတို႔ ေျပာခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ [စာရႈသူမ်ားအေနျဖင့္ “ရေစလို.. ဒီလိုေဝ (၅) ” တြင္ ျပန္လည္ ဖတ္ရႈနိုင္ပါသည္။] ဒီေန႔က ၿပိတၱာေတြ၊ သရဲေတြလည္း ျဖစ္ေန နိုင္ေၾကာင္း ေျပာရမယ္။
ကိုထူး။ ။ ေျပာျပပါဦးဘုရား။
အရွင္။ ။ ဓမၼပဒ အ႒ကထာမွာလာရွိတဲ့ ကာဠယကၡိနီဝတၳဳေၾကာင္းပါ။ လူတိုင္းနီးနီး ၾကားဖူးၾကတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။ ဆိုေတာ့.. အက်ဥ္းပဲ ေျပာျပမယ္။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က ဒကာမတစ္ေယာက္မယ္ ကေလးေမြးဖြားတိုင္း ဘီလူးမတစ္ေယာက္က လာလာစားတယ္။ သူတို႔ေတြက အတိတ္ဘဝေတြတုန္းကလည္း ဘတစ္ျပန္ က်ားတစ္ျပန္ဆိုတာလို ဒီဘဝမွာ သူ႕ကေလးေတြကို ကိုယ္ကစား၊ ေနာက္တစ္ဘဝက်ျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ကေလးေတြကို သူကစားနဲ႔ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕လာၾကတာျဖစ္တယ္။ အဲဒါ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါမွာေတာ့ တစ္ေယာက္က ဘီလူးမ၊ တစ္ေယာက္က လူမိန္းမ ျဖစ္လာၿပီး လူမိန္းမ ကေလးဖြားတိုင္း ဘီလူးမက လာလာစားေနတာျဖစ္တယ္။
အဲဒါနဲ႔ (၃) ေယာက္ေျမာက္ကေလးကို ဖြားျမင္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းကို ထြက္ေျပးရာကေန ဘုရားရွင္က တရားေဟာေတာ္မူလို႕ အခ်င္းခ်င္း ရန္ၿငိဳးေတြ ေျပၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘီလူးမက သူသည္ကားဆိုရင္ ဟိုအရင္က သက္ရွိ သက္မဲ့မေရြးစားေသာက္ခဲ့တယ္၊ ခု ဘယ္လို စားေသာက္ေနထိုင္သြားရပါမလဲလို႕ ေတြးၿပီး ငိုေတာ့ ဘုရားရွင္က ကေလးအေမကို ဘီလူးမကို အိမ္ကိုေခၚသြားၿပီး ေကၽြးေမြးထားဖို႕ မိန္႔ေတာ္မူတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဘီလူးမက အိမ္မွာေနရတာ အဆင္မေျပဘူးေျပာလာေတာ့ ရြာအျပင္ဘက္ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ တစ္ေနရာမွာသြားထားၿပီး ေန႔စဥ္ ထမင္း ယာဂုေတြသြားပို႔ၿပီး ေကၽြးေမြးထားတယ္။ ဘီလူးမကလည္း ေက်းဇူးတုန္႔ဆပ္တဲ့ အေနနဲ႕ “ဒီႏွစ္ေတာ့ မိုးေကာင္းမယ္၊ ကုန္းျမင့္မွာ စပါးစိုက္ပါ၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ မိုးေခါင္မယ္၊ ေျမနိမ့္နိမ့္ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းေတြမွာ စပါးစိုက္ပါနဲ႕” စသျဖင့္ အႀကံေပးတယ္။
ကိုထူး။ ။ မွန္ပါ့ဘုရား။
အရွင္။ ။ အဲဒါနဲ႔ သူမ်ားေတြမွာ ရာသီဥတုေၾကာင့္ စပါးေတြ အပ်က္အစီးရွိၾကေသာ္လည္း အဲဒီအမ်ိဳးသမီးမွာေတာ့ အပ်က္အစီးမရွိေပဘူး။ ေနာက္ပိုင္း အျခားလူေတြက အေၾကာင္းကို ေမးၾကေတာ့ ဘီလူးမ ဆီက အၾကံဉာဏ္ရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အျခားသူေတြလည္း အဲဒီဘီလူးမကို ထမင္းယာဂုေတြနဲ႔ ပူေဇာ္ပသလာၾကတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဆိုေတာ့ ဒီဝတၳဳကို ေထာက္ထားရင္ နတ္ကြန္း၊ (ဒါမွမဟုတ္) နတ္သစ္ပင္ ဆိုတိုင္းလည္း နတ္ေတြျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္၊ ၿပိတၱာေတြ ၊ သရဲေတြ၊ ဘီလူးေတြလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနနိုင္တယ္လို႕ မွတ္ရမယ္။ သို႔ေသာ္လည္း လူသာမန္ေတြရဲ႕ သေဘာမွာ ထူးဆန္းတဲ့ ကမၼဇိဒၶိတန္ခိုးကေလး တစ္ခုခုေလာက္ ရွိၿပီး၊ ပူးတာကပ္တာ၊ ေျခာက္တာလွန္႔တာ၊ (သို႔မဟုတ္) ကူညီေစာင္မတာမ်ိဳး ႀကံဳရရင္ပဲ ၿပိတၱာေသာ၊ သရဲေသာမေရွာင္ “နတ္၊ နတ္” ဆိုၿပီး လုပ္လိုက္ၾကေတာ့တာပဲ ကိုထူးရဲ႕။
ကိုထူး။ ။ သေဘာေပါက္ပါၿပီဘုရား။ ဒါဆိုရင္ ဒီဘီလူးမ ဝတၳဳကိုေထာက္ဆရင္ ဘီလူးတို႕၊ သရဲတို႔၊ ၿပိတၱာတို႔ဟာ နတ္ကြန္းမွာ လာတင္တဲ့ ထမင္းယာဂုေတြကို စားေသာက္နိုင္တယ္၊ အုန္းသီး ငွက္ေပ်ာသီးေတြကို စားေသာက္နိုင္တယ္လို႔ မွတ္ရမွာေပါ့ဘုရား။
အရွင္။ ။ အင္း..၊ အဲဒီ ဘီလူးမတို႔လို တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ဘီလူးေတြ၊ ၿပိတၱာေတြ၊ နတ္ေတြကေတာ့ စားေသာက္နိုင္ၾကေပလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ ဦးဇင္းတို႔ ဇာတက-အ႒ကထာ၊ ဧကကနိပါတ္၊ ဝရုဏဝဂ္၊ ရုကၡဓမၼဇာတ္လာ ျမိဳ႕နားရြာနားမွာ ေနရာဗိမာန္ယူၾကတဲ့ နတ္ေတြ ေျပာတဲ့ စကားေလးလည္း စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္။ သူတို႔က ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ .. “ေတာထဲေတာင္ထဲက ဗိမာန္မွာ ဘာလုပ္ရမတုန္း၊ ၿမိဳ႕နားရြာနားမွာပဲ ဗိမာန္ယူေတာ့မေပါ့၊ ဂါမာဒေယာ ဟိ ဥပနိႆာယ ဝသမာနာ ေဒဝတာ လာဘဂၢယသဂၢပၸတၱာ ေဟာႏၱိ- ၿမိဳ႕နားရြာနားကို မွီၿပီးေနတဲ့ နတ္ေတြမွာ လာဘ္သပ္ပကာ အေျခြအရံေတြ ေပါမ်ားၾကတယ္” ဆိုတာေလးတစ္ခု ပါေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါကို ေထာက္ဆရင္ တစ္ခ်ိဳ႕နတ္ေတြဟာ လူေတြ ပူေဇာ္ပသတဲ့ စားဖြယ္ေသာက္ရာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကပံုရတယ္ လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်နိုင္တယ္။ စားေသာက္နိုင္- မစားေသာက္နိုင္ကိုေတာ့ စာထဲမွာလည္း မေျပာထားဘူး။
ကိုထူး။ ။ မွန္ပါ့၊ ဆက္ပါဦးဘုရား။
အရွင္။ ။ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ စားေသာက္နိုင္ၾကေပလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အဲဒီဇာတ္ေတာ္မွာပဲ ဘုရားအေလာင္းနတ္သားရဲ႕ ေျပာစကားေလးကိုက စဥ္းစားစရာ ေကာင္းေနလို႔ပဲ။ သူက အဲဒီဘဝမွာ ဟိမဝႏၱာေတာထဲမွာ အင္းၾကင္းပင္ေစာင့္နတ္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဝႆဝဏ္နတ္မင္း အသစ္တစ္ပါး ေျပာင္းေတာ့ “သစ္ပင္ၿခံဳႏြယ္ေစာင့္ နတ္မ်ားအေနနဲ႔ မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာရာ ဗိမာန္ေတြကို ယူနိုင္ၾကေၾကာင္း” အမိန္႔စာထုတ္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရားေလာင္းနတ္သားက သူ႔ေဆြမ်ိဴးေတြကို “လြင္တီးေခါင္မွာ ေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ဗိမာန္အေနနဲ႔ မယူၾကဖို႕၊ သူ႕အနီးအနားမွာ ဝိုင္းရံေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကိုပဲ ယူၾကဖို႔” အႀကံျပဳတယ္။ ပညာရွိနတ္ေတြက ဘုရားေလာင္းစကားကို နားေထာင္ၾကတယ္။ ေတာထဲမွာပဲ ဗိမာန္ေတြကို ယူၾကတယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ နတ္တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ “ေတာထဲမွာဘာလုပ္မတုန္း၊ ၿမိဳ႕နားျပည္ရြာမွာမွ လာဘ္သပ္ပကာေပါမွာေပါ့” ဆိုၿပီး လူေတြနဲ႔နီးတဲ့ ကြင္းျပင္ေတြမွာ ေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ယူၾကတယ္လို႔ ဆိုတယ္။
ကိုထူး။ ။ ေအာ္.. မုန္တိုင္းတိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေတာထဲက သစ္ပင္ေတြဟာ တစ္ပင္ကိုတစ္ပင္ အမွီရၾကတဲ့အတြက္ ဘာမွမျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ကြင္းျပင္ၾကီးမွာ ေပါက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေတြကေတာ့ လဲၿပိဳသြားၾကတယ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေၾကာင္းထင္တယ္ဘုရား။
အရွင္။ ။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီဇာတ္ေတာ္ပဲ။ အဲဒီမွာ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္ ၿမိဳ႕နားျပည္ရြာကို သြားေနတဲ့ နတ္ေတြဆိုတာလည္း နဂိုကေတာ့ အင္ၾကင္းေတာက နတ္ေတြပဲ၊ ေဝႆဝဏ္နတ္မင္း အေျပာင္းအလဲ ကာလမွာမွ ေတာကိုပစ္ၿပီး ၿမိဳ႕နားရြာနား ေျပာင္းသြားၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာလည္း ဘုရားေလာင္းစတဲ့ နတ္တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ မူလေနရာ ေတာထဲမွာပဲ က်န္ေနရစ္တာကို ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ဆိုေတာ့.. ဒီ ရုကၡစိုးနတ္ေတြအကုန္လံုးဟာ နဂို ေတာထဲမွာေနစဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး သူတို႔အာဟာရနဲ႔သူတို႔ မွ်တစားေသာက္ၿပီး ေနထိုင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္မယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႕ရတယ္။
ၿမိဳ႕နားျပည္ရြာကို ေျပာင္းသြားတဲ့ နတ္ေတြရဲ႕ စကားကိုေထာက္ထားျပန္ရင္ေတာ့ လူေတြပူေဇာ္ပသတဲ့ အစားအေသာက္ေတြကိုလည္း စားေသာက္ႏိုင္ၾကမယ့္ သေဘာကို ေတြ႕ရတယ္။ သို႕ေသာ္ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုစဥ္းစားစရာက ဦးဇင္းတို႕ လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႕ ေတြ႕ရတာကို ေျပာရရင္ လူေတြက နတ္တင္တယ္ ဆိုတာလည္း တကယ္တမ္းမွာ မစို႔မပို႕ကေလးေလာက္သာ တင္လွဴၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။
တစ္ခါ ဦးဇင္းတို႔ အရပ္မွာ နတ္စင္ကို ေရႊခ်တယ္ဆိုရင္ဆိုရင္လည္း ေရႊေရာင္စကၠဴစကေလး လက္ႏွစ္လံုး- သံုးလံုးေလာက္ကို သြားကပ္လိုက္ၾကတာမ်ိဳးကိုပဲ ေတြ႔ရတယ္။ ဆိုေတာ့.. တကယ္တမ္းမွာ သူတို႕ကို တင္လွဴပသတယ္ဆိုတဲ့ အစားအေသာက္ အသံုးအေဆာင္ဆိုတာေတြဟာ တကယ့္ကို မစို႔မပို႔မွ မစို႕မပို႔ကေလးသာျဖစ္တယ္။ အဲဒီနတ္ေတြအေနနဲ႕ တကယ္စားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း စားေသာက္ၾကေလမလဲ အေတာ္စဥ္းစားစရာပါပဲ။
ကိုထူး။ ။ မွန္ပါတယ္ဘုရား။ ဒီေနရာမွာ ဆက္စပ္ေနမလားမသိပါဘုရား..၊ တေစၦကိစၥကို နည္းနည္းထည့္ေလွ်ာက္ ပါရေစဘုရား။ ရြာမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကို တေစၦပူးရင္ ဘာစားခ်င္သလဲေမးရင္ တစ္ခ်ိဳ႕တေစၦေတြက အရက္ေသာက္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္ဘုရား။ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ ညႊန္တဲ့ေနရာကို (ကန္ေတာ့ပါရဲ႕) အရက္သြားပို႕ၾကရပါတယ္။ သြားပို႔တဲ့ အခါ သူတို႕က တစ္ပုလင္းေတာင္းဆိုရင္ တစ္ပုလင္း ၊ ႏွစ္ပုလင္းေတာင္းဆိုရင္ ႏွစ္ပုလင္းေပါ့ဘုရား။ သို႔ေသာ္လည္း တကယ့္ဆိုင္မွာသံုးတဲ့ ပုလင္းေတြနဲ႔ သြားပို႔တာ မဟုတ္ဘူးဘုရား။ ပင္နီစီလင္ပုလင္းေလးေတြနဲ႔ တစ္ပုလင္း၊ ႏွစ္ပုလင္းလုပ္ၿပီး သြားပို႕လိုက္ၾကတာပါပဲ။ တေစၦပူးခံရသူလည္း ေကာင္းသြားတာပဲဘုရား။
အရွင္။ ။ ရီလည္းရီခ်င္စရာ၊ သနားလည္း သနားစရာပါပဲလား ကိုထူးေရ။ ဒီေနရာမွာ ဦးဇင္းအျမင္ကို ေျပာရရင္ နတ္ကြန္းနဲ႔ ပူေဇာ္ခံၾကရသူ၊ အဲဒီ နတ္ ဆိုသူေတြဟာ (တေစၦ၊ သရဲ၊ ၿပိတၱာေတြလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္ေနာ္) လူေတြတင္လွဴတာကို စားေသာက္နိုင္ေကာင္း စားေသာက္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္။ မစားေသာက္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ကို ပူေဇာ္မႈယုျပဳၾကတာကို သေဘာက်ၾကစၿမဲသာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ အဲသလို ပူေဇာ္ပသမႈကို ခံခ်င္တာသက္သက္နဲ႔လည္း အုန္းသီးငွက္ေပ်ာသီးေတြကို လက္ခံေက်နပ္ေနၾကတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္ လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ မစားမေသာက္ႏိုင္ပဲ အလကား သာယာေက်နပ္ေနရံု သက္သက္ေလာက္ပဲလို႔ ထင္တယ္။
ကိုထူး။ ။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ လူေတြ နတ္ပူေဇာ္ထားၾကၿပီဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ နတ္စင္ကိုသြားၾကတယ္ဘုရား။ တစ္ေယာက္က နတ္စင္ေနာက္က ေနရပါတယ္။ ေရွ႕က လူေတြက “အဖြား အဖြား၊ သားတို႔ကို အုန္းသီး ငွက္ေပ်ာသီးေလးမ်ား ေပးပါ” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ နတ္စင္ေနာက္က တစ္ေယာက္က အသံၾသၾသၾကီးနဲ႔ “ေအးေအး ယူသြား ယူသြား” ဆိုၿပီး ေျပာရပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ယူငင္စားလိုက္ၾကတာပါပဲ။ နတ္တင္တဲ့လူေတာင္ သူ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်င္မွ ေရာက္ပါလိမ့္ဦးမယ္ဘုရား။
အရွင္။ ။ ကိုင္း.. ဒါျဖင့္ စားနိုင္တာ မစားနိုင္တာ သူတို႔အလုပ္၊ (စားႏိုင္သူလည္းရွိမယ္၊ မစားႏိုင္သူလည္းရွိမယ္။) သို႔ေသာ္လည္း စားနိုင္နိုင္- မစားနိုင္နိုင္ ကိုယ့္ကို အေလးအျမတ္ျပဳၿပီး တင္လွဴပသတာကိုေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး ဆိုတဲ့သူ မရွိဘူးလို႔သာ အသင့္အားျဖင့္ မွတ္ေပေတာ့ ကိုထူးရဲ႕။
ကိုထူး။ ။ မွန္ပါ၊ ေက်နပ္ပါၿပီဘုရား။ ဒါျဖင့္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ သူတို႔ကို ကိုယ္ျပဳသမွ်ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကို အမွ်ေပးေဝတာပဲေပါ့ဘုရား။
အရွင္။ ။ ဟုတ္တယ္၊ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေကာင္းမႈျပဳၿပီး အမွ်ေပးေဝတာပါပဲ။ ေဝႆဝဏ္နတ္မင္းၾကီးလို အထက္တန္းနတ္ေတြေတာင္ လူေတြေကာင္းမႈျပဳၿပီး အမွ်ေပးေဝၾကတာကို သာဓုေခၚလိုၾကပါသတဲ့ ကိုထူးရဲ႕။ အဲဒီ အေၾကာင္းကို ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေျပာျပပါ့မယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ နားၾကဦးစို႕ရဲ႕။
ကိုထူး။ ။ မွန္ပါ့ဘုရား။
ေမတၱာျဖင့္
အရွင္ဝိသာရဒ (ရမၼာဝတီ)
မွတ္ခ်က္။ ။ဤေနရာ (ကလစ္ပါ) မွ ကူးယူေဝမွ်ပါသည္။
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment