ဥေရာပမွာ စာမသင္ပါ (ေကာင္းဆက္ႏုိင္-အံ့ၾသလြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္)

ဥေရာပမွာ စာမသင္ပါ (ေကာင္းဆက္ႏုိင္-အံ့ၾသလြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္)

               ဥေရာပဘက္မွာေတာ့ သနားစရာ ငွက္ကေလးမ်ားလို တစာစာေအာ္ၿပီး ၾကက္တူေရြး မ်ားလို သည္မလြဲ အလြတ္ ျပန္ရတဲ့ စာသင္နည္း မသံုးေတာ့ပါဘူး။ သင္႐ိုးညြန္းတမ္းေတြကို ဘုရားေဟာက်မ္းလိုမ်ိဳး တစ္သက္လံုး ဦးထိပ္ပန္ဖို႔ အာဂံု ေဆာင္ရတာကို စာသင္တယ္ ေခၚ တာပါ။ တကယ္ေတာ့ ပညာေရးေလာကဟာ ေရေသမဟုတ္ဘဲ အၿမဲ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေရရွင္ျဖစ္ပါတယ္။ မေန႔က သင္႐ိုးထဲ ပါတဲ့ သီအိုရီတစ္ခုဟာ ဒီေန႔ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အေျပာင္း အလဲ ျမန္ပါတယ္။
               သင္႐ိုးေတြကို ေခါင္းေပၚ ရြက္မထား ဘဲ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔ တီထြင္တတ္လာေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တာဟာ ပညာသင္တာပါ။ ကေလးေတြ ေျပာရဲဆိုရဲ ျဖစ္လာဖုိ႔ ေမးခြန္းေမးတတ္ဖို႔၊ မ်ားမ်ားေမးတတ္ဖို႔၊ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ သံုးတတ္လာဖုိ႔ ဆရာ ဆရာမရဲ႕ တာ၀န္ပါ။

ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းတယ္
               ဒါေၾကာင့္ ဥေရာပမွာ “စာ” မသင္ေတာ့ဘဲ “ပညာေရးစနစ္” ဆိုတဲ့အတုိင္း “ပညာ” တတ္ေအာင္ ေလ့လာခ်င္စိတ္ေတြ၊ တီထြင္ခ်င္စိတ္ေတြ လူသား အခ်င္းခ်င္း ကူညီခ်င္စိတ္ေတြ
ကိုယ့္အားကိုယ္ကုိးခ်င္ စိ္တ္ေတြ၊ အသားေရာင္ ခြဲျခားမႈ၊ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္မႈ မရွိဘဲ ကိုယ့္မိဘမ်ိဳး႐ိုးအေပၚ ဂုဏ္ယူခ်င္စိတ္ေတြ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေနတာပါပဲ။
               စာသင္တယ္ဆိုတာ ဆရာ ဆရာမ အေပၚကို လံုး၀ မီွခိုရပါတယ္။ ပညာ သင္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ မွီခိုရၿပီးေတာ့ ဆရာ ဆရာမက ေဘးက ထိ္န္းေက်ာင္းေပး႐ံုပါပဲ။ သင္႐ိုး ေတြကို အလြတ္က်က္တဲ့ ကေလးေတြထက္ သင္႐ိုးကို ေျပာင္းလဲပစ္ႏုိင္တဲ့ ကေလးေတြျဖစ္ဖုိ႔ လိုပါတယ္။
               ဒါေၾကာင့္ ကမာၻအႏွ႔ံ ဘယ္ေက်ာင္း ဘယ္တကၠသိုလ္ကေတာ့ ဘာေတြ တီထြင္ လိုက္ျပန္ၿပီဆိုၿပီး ေန႔စဥ္နီးပါး ၾကားေန ရပါတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာေတာ့ မထြင္ႏုိင္ၾကပါဘူး။ ၏သည္ မလြဲေအာင္ စာေတြ ကုန္းက်က္ေနရတာနဲ႔  က်န္တာ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ပါဘူး။
               ဒီအေၾကာင္း စဥ္းစားမိရင္ က်ဳပ္ ေက်ာင္းေနခဲ့တဲ့ ၁၄ ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကို ႏွေျမာမိတယ္။ အမွန္၀န္ခံရရင္ အရည္မရ အဖတ္မရပါပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ေလးပဲ ဂုဏ္ယူ စရာရွိလဲဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ Finalမွာ စာတမ္း Thesis   တင္ဖို႔ လက္ေတြ႕ ကြင္းဆင္းရတဲ့ အခ်ိန္ေလးပါပဲ။ Ichtheology (ငါးေဗဒ) အတြက္ အင္းေလးကန္မွာ ကြင္းဆင္းၾကရတာပါ။
               နဂိုပင္ကိုယ္ စ႐ိုက္ကလည္း လက္ေတြ႕သမား၊ ဌာနမွဴးကလည္း ေရးေျဖ  ရမွတ္ေတြ ျပလို္က္တဲ့အျပင္ က်ဳပ္က အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ Team Leader အျဖစ္ သြားရတာဆိုေတာ့ စိတ္ပါလက္ပါ ရွိခဲ့ပါတယ္။ စိတ္မပါရင္လည္း အဲဒီႏွစ္ ဘြဲ႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ဌာနမွဴး ျပလုိက္တဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ေရးေျဖ ရမွတ္ေပါင္းက  က်မွတ္ေတြျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး စာတမ္း  Thesis ကယ္လို႔ ဘြဲ႕တစ္လံုးေတာ့ ရခဲ့ပါရဲ႕။ စိတ္နာနာနဲ႔ တက္မယူခဲ့ပါဘူး။

 ႏွလံုးသားကုိပါ သင္ၾကားႏုိင္မွ
               ဘြဲ႕ရလို႔ အထက္တန္းျပဆရာ ေလးႏွစ္ ေလာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီပညာေရး စနစ္အေပၚမွာ တင္ခဲ့တဲ့ အေႂကြးကို က်က်နန ဆပ္ေတာ့တာပါပဲ။ ေက်ာင္းသား ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ႏႈတ္တုိက္က်က္ဖို႔ မတုိက္တြန္းဘူး။ စာအုပ္ၾကည့္ၿပီး မသင္ တဲ့အျပင္ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာ ကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ေလာက္ပဲ ေျပာၿပီး ဒီဘာသာရပ္ရဲ႕ ဒီသင္ခန္းစာကို လူေတြ ဘာလို႔ ေလ့လာၾကတာလဲ။ လူ႔ေလာက အတြက္ ဘယ္လို အက်ိဳးျပဳႏုိင္သလဲ ဆိုတာ အျပင္ေလာက ဗဟုသုတေတြ ဥပမာေတြ ပံုတိုပတ္စေတြနဲ႔ ေျပာျပတယ္။ သူတုိ႔ကိုလည္း ၀င္ေဆြးေႏြး ခိုင္းတယ္။ ၀ိဇၨာေက်ာင္းသားေတြေတာင္ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘိုင္အိုအတန္း (ဇီ၀ေဗဒသင္တန္း) ကို အားရင္ လာနားေထာင္ၾကတယ္။
               အဂၤလိပ္စာသင္ေတာ့လည္း မက်က္မျဖစ္တဲ့ vocabulary စကားလံုး ေ၀ါဟာရေတြလည္း အိမ္မွာ အက်က္ မခိုင္းဘူး။ ဥပမာ “၇” လံုးရွိတဲ့ အဂၤလိပ္ စာလံုးကို သင္ပုန္းေပၚ ေရးထားၿပီး တစ္လံုးခ်င္းဖ်က္ၿပီး အတူတူက်က္ၾက တယ္။ သင္ပုန္းေပၚ ဘာမွမရွိေတာ့မွ သူတုိ႔ကို စာအုပ္ထဲ ကို္ယ့္ဘာသာကိုယ္ အဓိပၸာယ္နဲ႔တကြ ေရးအထည့္ခိုင္းတယ္။ လံုး၀ မတူဘူးဗ်။ သူတုိ႔ေရးထည့္လိုက္တဲ့ စာလံုးဟာ ဆရာေခၚတာ လိုက္ေရးတဲ့ စာလံုးနဲ႔ အႏွစ္အဓိပၸာယ္ ျခားနားတယ္။ ကိုယ္ရၿပီးသား ေရးတာမို႔ ဆရာ့အမီွအခို ကင္းတဲ့ ကိုယ္ပိုင္စာလံုး ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေက်နပ္ သေဘာက်စရာ ေကာင္းလဲ။ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ က်ဴရွင္ မွာလည္း ေက်ာင္းသား အျပည့္အလွ်ံပါပဲ။ အဲ ေက်ာင္းအုပ္ ႀကီးနဲ႔ ဆရာေဟာင္း ေတြကေတာ့ နည္းနည္း မ်က္စိေနာက္  တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွေတာ့ ေျပာလို႔ မရဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အရင္ထက္ ေလ့လာခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားလာတယ္။ အတန္းမပ်က္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေအာင္ခ်က္ လည္း မ်ားလာတယ္။
               အမွန္ကေတာ့ ကိုယ္တုန္းကလုိ မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ရမ္းသမ္းလုပ္ေနတာပါ။ ႏုိင္ငံတကာမွာ ေျပာင္းလဲဆန္းသစ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ အေၾကာင္း သိလုိ႔  မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ဟာ မ်က္စိေတြ နားေတြ ပိတ္ထားတဲ့ ေခတ္ဆိုးႀကီးထဲမွာ လွ်ာတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ရင္းၿပီး ဘြဲ႕ရလာတဲ့ ၾကက္တူေရြးႀကီး ဆုိရင္ မမွားပါဘူး။
               ဥေရာပက လူေတြက ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ိဳး သူမ်ားထက္ သာေစရမယ္ ဆုိတဲ့ ေစတနာေၾကာင့္ ထူးခၽြန္ၾကတာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဥပမာ သူတုိ႔ဆီက ဆရာ၀န္ေတြဆုိရင္ ေဆးပညာထူးခၽြန္တဲ့ အျပင္ ႏွလံုးသားေတြ အရမ္းလွၾကတာ လက္ေတြ႕ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ စာသင္ခန္းေတြ လိုက္ၾကည့္ခြင့္ မရေပ မယ့္ ဆရာ ဆရာမ အစဥ္အဆက္ေတြက လူသား အခ်င္းခ်င္းေပၚ ႏွလံုးသားလွဖို႔ သိမ္ေမြ႕ဖို႔ ေမတၱာ ထားဖုိ႔ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ သင္ေပးလုိက္မယ္ ဆုိတာေတာ့ မလြဲႏိုင္ပါဘူး။

ကေလးေတြကို မသင္ခင္
               ေက်ာင္းေတြမွာလည္း ေက်ာင္းသား ဗဟိုျပဳတဲ့ “စဥ္ဆက္မျပတ္” သင္ၾကားမႈ  အေၾကာင္းေတြ ၾကားေနရတယ္။ B.Ed လို ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ တကၠသိုလ္ ႀကီးလည္း ရွိတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏုိင္ငံမ်ား ကေန ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘြဲ႕လြန္ ယူလာတဲ့ ပညာရွင္မ်ားလည္း ရွိတယ္ ဆုိေတာ့ မိဘေတြေကာ ေက်ာင္းသား ေတြေကာ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ကမာၻ့ပညာ သင္ၾကားမႈပံုစံကို သိပ္ေတာ့ နားမစိမ္း ေလာက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပညာရွင္ အမ်ားစု ဟာ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ ေ၀ါဟာရေတြကိုပဲ အားကိုးလြန္းေတာ့ အမ်ားနားလည္ဖို႔ အမ်ားစိတ္၀င္စားဖို႔ အမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ဖို႔ မထိေရာက္လွဘူး။
               က်ဳပ္တုိ႔လို လူေတြက ဘာပညာရပ္ ဆုိင္ရာ ေ၀ါဟာရမွသိမထား က်က္မွတ္ မထားေတာ့ အရပ္စကားနဲ႔ပဲ ရွင္းျပ၊ သေဘာ ေပါက္ၾကတယ္ဗ်ာ။ စာည့ံတဲ့ ေက်ာင္းသားခ်င္း ရွင္းျပေတာ့ ခ်က္ခ်င္း နားလည္သလိုေပါ့။
               က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆရာျဖစ္ သင္တန္းေတြ ေပးေနတဲ့ၾကားထဲက ဒံုရင္း ဆိုက္ၿပီး မဲျပာပုဆိုး ျဖစ္ေနတာလဲဆိုတာ ရိပ္စား မိတယ္ဗ်။ သင္တန္းေပးတဲ့အခါ လက္ေတြ႕နည္းပါးလို႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါ တယ္။ လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ အေနနဲ႔က ပံုစံသစ္ထက္ ပိုလြယ္တဲ့ ပံုစံေဟာင္းကို အားကိုးတယ္။ ပံုစံသစ္က ေစတနာေကာ အင္အားေကာ ကိုယ္ဖိ ရင္ဖိစိုက္ ထုတ္ရလို႔ ဆရာေတြအတြက္ ပန္ပန္းပါတယ္။ အလုပ္ အကိုင္ ရွားပါးေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိလို႔ တခ်ိဳ႕ ၀ါသနာမပါဘဲ ရရာအလုပ္ ၀င္လုပ္ ျဖစ္တာ လည္း ပါပါတယ္။ အေရးႀကီးဆံုး ကေတာ့ လစာကမေကာင္းေတာ့ ကိုယ့္ အလုပ္ကိုယ္ စိတ္ျမႇဳပ္ၿပီး မလုပ္ႏုိင္တာပါ။
               ဂ်ာမနီကို က်ဳပ္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ ဘာသာစကားကို အရင္ဆံုး ေလ့လာ ပါတယ္။ မွန္းသေလာက္ မျဖစ္ေပမယ့္ ဘာသာျပန္ဖုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ ေအာင္ လက္မွတ္ ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အလုပ္ ပိတ္ရက္တိုင္းမွာ အိမ္နီးခ်င္းမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီး “ထူးအိမ္ေက်ာ္” ကို ဂ်ာမန္စာ၊ ဂ်ာမန္စကားနဲ႔ သဒၵါသင္ေပး  ရပါတယ္။ သူက ကိုးတန္းပါ။ ဒီကေလး ဆီကေနျပန္ၿပီး ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့တာက ဥေရာပ ပညာေရးစနစ္ပါ။ သူတို႔ေက်ာင္းက ဆရာမေတြနဲ႔ပါေတြ႕ထိ ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့ပါ တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ဆီက ပညာေရးနဲ႔ မတူတာ ေတြ အရပ္စကားနဲ႔ ရွင္းျပပါမယ္။
               ေက်ာင္းသား မိဘေတြ အပိုင္းက စေျပာရရင္ တစ္ရက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ (က်န္တဲ့ၿမိဳ႕လည္း အတူတူပါ) လူေတြ အံုေနလု႔ိ မီးေလာင္တာ မ်ားလား ေအာက္ေမ့တယ္ မိဘေတြ ကေလး ေက်ာင္းအဆင္း လာႀကိဳၾကတာတဲ့ဗ်ာ။ ဘယ္သူမ်ား စထြင္လိုက္လဲ မသိပါဘူး။ သိပ္ဆိုးတဲ့ အက်င့္ႀကီးပါဗ်ာ၊ အားအား ယားယား။ ဥေရာပက ကေလးေတြ ကိုယ့္ေက်ာပိုးအိတ္ ကိုယ္လြယ္ၿပီး က်ားက်ားယားယား ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ ေလွ်ာက္ ေက်ာင္းတက္၊ ေက်ာင္းျပန္ က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ အဲဒီကစၿပီး မွားေတာ့ တာဗ်ိဳ႕။ ကေလးခ်င္း ယွဥ္လိုက္ရင္ မ၀ံ့မရဲ နဲ႔။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မယ့္ ကေလးေတြပါ။ သမၼတခ်င္း ယွဥ္ရင္ေတာင္ သူတုိ႔ သမၼတက ၀ံ့၀့ံႂကြားႂကြား။ ကိုယ့္ သမၼတက က်ိဳ႕က်ိဳ႕ယို႔ယို႔ (အခု သမၼတႀကီးကို မဆိုလိုပါခင္ဗ်ာ) ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး မတူတာတစ္ခ်က္ အေသး အဖြဲေပမယ့္ အေရးႀကီးပါတယ္။ သူတုိ႔ ဆီမွာ ဘယ္မိဘမွ ကိုယ့္ကေလး လဲက် သြားရင္ ထူူမေပးပါဘူး။ လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထၾက ရတဲ့အက်င့္ လုပ္ထားပါတယ္။ (က်ဳပ္တို႔ ဆီမွာက်ေတာ့ ႀကီးမွ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ က်င့္ၾကရပါတယ္)
               မိဘေတြ ဆရာေတြက ကေလးမ်ား ကို ေျခာက္လွန္႔ျခင္း ႀကိမ္းေမာင္းျခင္း နည္းတဲ့အတြက္ ကေလးမ်ားဟာ ခြင့္ျပဳထား တဲ့ ေဘာင္ထဲမွာ အေၾကာက္အလန္႔ ကင္းပါတယ္။ လြတ္လပ္တယ္ က်ယ္ ေလာင္တယ္ မမွန္ကန္ဘူးထင္ရင္ အေရး ဆိုတတ္တယ္။ ဥပမာ ကေလးတစ္ေယာက္ က ဆရာမ အိမ္စာေပးတာမ်ား လြန္တယ္ လို႔ ကန္႔ကြက္ခဲ့ရင္ သူေျပာတာလည္း မွန္ေနတယ္ဆိုရင္ ဆရာမက အိမ္စာ ျပန္ေလွ်ာ့ေပးရပါတယ္။ ငါဆရာမပဲ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ မဖိႏွိပ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းက ကေလး ေတြ ကိုယ့္မ်ိဳး႐ိုးကိုယ္ ခ်စ္တတ္ဂုဏ္ယူ တတ္လာေအာင္ သင္ေပးပါတယ္။ သင္ေပးနည္းက ကိုယ့္လူမ်ိဳးရဲ႕ စားမႈ၊ ေနမႈ၊ ၀တ္မႈ၊ ကိုးကြယ္မႈနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပန္းခ်ီ၊ ပံုႏွိပ္၊ တံဆိပ္ေခါင္းကအစ ျပခန္း အေသးေလးကို အျပခိုင္းပါတယ္။
               ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲက ဇာတ္လမ္းကို ဇာတ္ညႊန္းခြဲခိုင္းတယ္။ ဇာတ္ဩန္းကို ဇာတ္လမ္း ျပန္လုပ္ခိုင္းတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ေတြ   ေနရာ ခြဲေ၀ၿပီး အမူအရာ နဲ႔တကြ ဇာ၀င္စကားေတြ အေျပာခိုင္း တယ္။ တကယ္ ျပဇာတ္ကၾကရတယ္။ ဒီသင္ခန္းစာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ ျပဇာတ္လာရင္ တစ္တန္းလံုး သြားၾကည့္ တယ္။ ဂီတလည္း သင္ရပါတယ္။ အမွတ္ ေပးစနစ္က စဥ္ဆက္မျပတ္ပါပဲ။ ၾကက္တူ ေရြး ႏႈတ္တိုက္ အားမေပးပါဘူး။ ေမးခြန္း ပံုစံေတြကလည္း ၾကက္တူေရြး ႏႈတ္တုိက္ ကို ေရွာင္ပါတယ္။ အမွားအမွန္ ျခစ္ေပးရ တာ၊ အုပ္စု ၂ ခုထဲက စာေၾကာင္းေတြ ဆက္ေပးရတာစတဲ့ အလြတ္က်က္ထား တာ မဟုတ္ဘဲ တကယ္တတ္တဲ့ သူေတြပဲ  ေျဖႏုိင္ မယ့္ ေမးခြြန္းပံုစံေတြပါ။ စာတစ္မ်ိဳး တည္းသင္ အမွတ္ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားကစားမွတ္။ အခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္း ကူညီတဲ့ အမွတ္။ ေလ့က်င့္ခန္းေတြကို မွန္မွန္ ေလ့က်င့္တဲ့အမွတ္။  ေက်ာင္းေခၚ ခ်ိန္ရမွတ္ စံုေအာင္ ေပးထားတာပါ။ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္း တာက ကေလး ေတြဟာ တက္ႂကြၿပီး ေပ်ာ္ေနတယ္။ ေက်ာင္းကို အိမ္ထက္ခင္ၿပီး ဆရာမ ေတြကို မိဘထက္ ပိုရင္းႏွီးေနတာ ပါပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြ စကားနည္းရင္ မႀကိဳက္ ပါဘူး၊ ေမးခြန္းမ်ားမ်ား ေမးတာကို ႀကိဳက္ ပါတယ္။ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေျဖၾကပါ တယ္။               ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ကိုယ္၀ါသနာ ပါရာ အလုပ္ႏွင့္ အသီးသီး အလုပ္သင္ ၀င္လုပ္ရင္း အေတြ႕အႀကံဳ ယူရပါတယ္။  လုပ္ခ ရတယ္၊ လက္မွတ္ရတယ္။ မၾကာ ခဏ ျပည္တြင္းျပည္ပ ေလ့လာေရးခရီး ထြက္ရပါတယ္။ မီးသတ္ၾကက္ေျခနီ လူမႈေရး အလုပ္ေတြမွာ လက္ေတြ႕ ၀င္လုပ္ ၾကရပါတယ္။ လမ္းစည္းကမ္းကို စက္ဘီး နဲ႔ သင္ၾကရပါတယ္။ လိင္မႈ ဆက္ဆံေရး မွာလည္း သူ႔အတန္းအလိုက္ သိသင့္တာ မမွားသင့္တာေတြ သင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ဂ်ာမန္ဘာသာအျပင္ တျခား ဥေရာပ ႏိုင္ငံတစ္ခုခုရဲ႕ စာကို သင္ရပါတယ္။   ျမန္မာကေလးေတြက အဂၤလိပ္စာပဲ ယူၾကပါတယ္။
               ကဲ၊ ဒီေတာ့ ဘယ္က စၾကရမွာလဲ ဆုိေတာ့ ကေလးေလးေတြကို မသင္ခင္ ဆရာ ဆရာမေတြကို သေဘာေပါက္ေအာင္ သင္ရမွာပါ။ ဒီတုိင္းသင္တန္းပဲ ေပးလို႔ မရပါဘူး။ စီမံကိန္းတစ္ခု ေရးဆြဲရပါမယ္။ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ေရွ႕ေျပးေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြက expert ေတြ (ကၽြမ္းက်င္ သူေတြ) ငွားရပါမယ္။ expert ေတြကေန တာ၀န္ရွိသူေတြကို လက္ေတြ႕သင္တန္း ေပးမယ္။ တာ၀န္ရွိ သူေတြကမွ အဖြဲ႕ငယ္ ေတြခဲြၿပီး တိုင္းေဒသႀကီးနဲ႔ ျပည္နယ္ အလိုက္ ၿမိဳ႕နယ္ ေက်းရြာအထိ ကြင္းဆင္း ၿပီး အနည္းဆံုး ၂ ပတ္ၾကာ ဆရာ ဆရာမ ေတြကို လက္ေတြ႕ သင္ၾကားေပးမယ္။ ဆရာ ဆရာမေတြကိုေတာ့ ေက်ာင္းသား ေတြကိုပါ နားလည္ သေဘာေပါက္ေအာင္   ေဟာေျပာ ျပသေပးဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အရပ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရပ္အျမင္နဲ႔ အႀကံျပဳခ်က္ပါပဲ။
               အေရးႀကီးတာက ဆရာ ဆရာမ ေတြကို အရင္လို သႀကၤန္အေျမာက္ပစ္တာ မ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ တစ္မ်ိဳးသားလံုး အတြက္ အေရး ႀကီးဆံုး အလုပ္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားေစဖို႔ပါပဲ။ ျမန္ျမန္ ေအာင္ျမင္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။ 

ေကာင္းဆက္ႏုိင္
(ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၂၊ အမွတ္-၁၀၁၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္ ၅)

                                                                                                                                                   







                                                                                                                                              
                                                                                                           
                                                                                                                                  


             

Posted in: ပညာေရး