အႏုပညာ
Contents
1 အႏုပညာ
2 လူမ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈေၾကးမုံ
2.1 အႏုပညာသမားတို႕၏ အယူအဆ
3 က်မ္းကိုး
အႏုပညာ
ပါဠိဘာသာအားျဖင့္ သုခုမပညာဟုေခၚေသာ အႏုပညာသည္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမွုေၾကးမုံ ျဖစ္သည္။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမွုကို ေထာက္ရွု၍ ထိုလူမ်ိဳး၏ စိတ္ေနသေဘာထား၊ ႀကံရည္ ဖန္ရည္၊ ဓေလ့စရိုက္၊ ေနထိုင္မွု အဆင့္အတန္းတို႔ကို အကဲခတ္ရသည္။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္မွုမ်ားထက္ ထိုလူမ်ိဳး၏ အႏုပညာက ထိုလူမ်ိဳး၏ ဓေလ့စရိုက္၊ လူေနမွု အဆင့္အတန္းတို႔ကို ပို၍ ထင္ဟပ္ျပနိုင္သည္ဟု အခ်ိဳ႕ပညာရွင္ႀကီးမ်ားက ယူဆၾကသည္။ ယင္းသို႔ လူမ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္းကို ထင္ဟပ္ျပနိုင္ေသာ အနုပညာသည္ အဘယ္နည္း။ အနုပညာဟူသည္ လူ၏ စိတ္ကို လႈပ္ရွားေစနိုင္ေသာ ပညာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ လူ၏ ေစတနာကို လႈံ႕ေဆာ္ ႏႈိးဆြေပးနိုင္ေသာ ပညာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ အနုပညာသည္ လူ၏ ေစတနာ အေလ်ာက္ လူ၏ စိတ္ကူးဉာဏ္စြမ္းျဖင့္ ဖန္တီးရေသာပညာ ျဖစ္၍ အနုပညာ၏ အစြမ္းေၾကာင့္ အနုပညာကို ခံစားရသူ၌ ရသ ျဖစ္ေပၚရသည္။ ထိုေၾကာင့္ အနုပညာကို ရသပညာဟုလည္း ေခၚေလသည္။ အနုပညာရသဟူသည္မွာ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္္း၊ ႏွစ္သက္ျခင္း၊ ကရုဏာျဖစ္ျခင္း၊ စက္ဆုပ္ျခင္း၊ အားတက္ျခင္း၊ ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ အံ့ၾသျခင္း၊ တည္ၿငိမ္ျခင္းတည္းဟူေသာ အလကၤာက်မ္းမ်ားအလာ စိတ္အရသာ ကိုးပါးအနက္ တစ္ပါးပါးကို ခံစားရမႈ ျဖစ္ေပသည္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ စိတၱေဗေဒ ပညာရွင္တို႔၏ အလိုအရမူ စိတ္အရသာ၊ (သို႔) လႈပ္ရွားမႈ (၁၄) မ်ဳိးရွိသည္ဟု သိရေပသည္။ အနုပညာကို တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုရေသာ ခံစားမႈကို တင္ျပေသာ ပညာရပ္မ်ဳိးဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သိ္ပၸံပညာသည္ အေၾကာင္းတရားကို သရုပ္ခြဲျပသည္။ အနုပညာကမူ အက်ဳိးတရား၊ (သို႔) စိတ္လႈပ္ရွားမႈအတြက္ ခံစားမႈုကို ဖြဲ႕ျပသည္။ ေစတနာကို လႈံ႕ေဆာ္ေသာ စိတ္ဘဝင္၌ ခံစားမႈကို ဖြဲ႕ျပေသာ အနုပညာရပ္တြင္ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ဗိသုကာ၊ သဘင္ပညာႏွင့္ အနုစာေပတို႔သည္ အဓိက အားျဖင့္ ပါဝင္ၾကသည္။
ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ဗိသုကာ စသည္တို့ကဲ့သို့ လူတို့၏ စိတ္ေစတနာကို လုံ့ေဆာ္ေပးနိုင္စြမ္းေသာ အနုပညာကို လူတို့သည္ မည္ကဲ့သို့ ေတြ႕ရွိဖန္တီးခဲ့ၾကသနည္း။ ေရွးလူတို့သည္ ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္မ်ား၊ စူးေဆာက္ တန္ဆာ ပလာမ်ား၊ လက္နက္ ပစၥည္းမ်ား စသည္တို့ကို လိုအပ္သျဖင့္ တီထြင္လုပ္ကိုင္ အသုံးျပဳခဲ့ၾကသည္။ ပထမတြင္ ေက်ာက္ျပားမ်ားကို စားစရာထည့္စားရန္ အသုံးျပဳခဲ့ၾကသည္။ ေနာင္အခါ ေကာက္ျပားကို ပန္းကန္ျပားသ႑ာန္ ထြင္း၍ အသုံးျပဳၾကသည္။ သတၱဳမ်ားကို ေတြ႕ရွိ၍ မီးအားျဖင့္ သတၱဳကို လိုရာပုံသြင္းနိုင္ေၾကာင္း သိလာ ၾကေသာအခါ မိမိတို့၏ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္း ကိရိယာမ်ားကိုအဆင့္ဆင့္ တိုးတက္ေကာင္း မြန္ေအာင္ ျပဳျပင္ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ ယင္းသို့အားျဖင့္ မိမိတို့၏ အသုံး အေဆာင္မ်ားကို အသုံးလည္းက်၊ လွလည္း လွပေအာင္ ျပဳလုပ္နိုင္စြမ္းကိုလည္း ေတြ႕ျမင္လာၾကသည္။ ထိုအခါ အလွ အပရွိမႈ၊ တင့္တယ္မႈ တို့ကို ႏွစ္သက္ေသာ သေဘာလည္း ျဖစ္လာၾက၍ ပစၥည္း အသုံးအေဆာင္တစ္ခုကို ေနမႈထိုင္မႈ အေရးအတြက္ အသုံးခ်မႈ အျပင္ ေစတနာကို ႏိႈးေဆာ္၍ စိတ္၌ ႏွစ္သက္ျခင္းျဖစ္ေအာင္ စိတ္ျဖင့္ အရသာခံစားနိုင္ေအာင္ ဖန္တီးျပဳလုပ္နိုင္ေၾကာင္း ကိုလည္း သိလာၾကသည္။ လူတို့၏ ေနမႈထိုင္ေရးအတြက္ ပစၥည္းအသုံးအေဆာင္မ်ားကို အသုံး လည္းက်၊ လွလည္း လွပေအာင္ တီထြင္လုပ္ခဲ့ၾက၍ လူေနမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္ လာေသာအခါ အသုံးမႈအတြက္ တီထြင္ ဖန္တီးမႈမ်ားအျပင္ စိတ္အရသာ ခံစားနိုင္ေရးအတြက္လည္း တီထြင္ၾကံဆ လာခဲၾ့ကေလသည္။
အနုပညာသည္ လူ၏ စိတ္ကူးဉာဏ္စြမ္းျဖင့္ တီထြင္ၾကံဆ ဖန္တီးရေသာ ပညာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ သဘာဝ အလွအပ အတင့္အတယ္တို့ကို အနုပညာဟု မဆိုနိုင္ေပ။ ၾကည္နူးဖြယ္ရာအရုဏ္ဦး၊ သာယာညြတ္နူးဖြယ္ ္ေက်းငွက္တြန္သံ က်ဴးသံတို့သည္ ပင္ကိုယ္အလွအပ၊ ၾကည္နူးဖြယ္ရာမ်ား ျဖစ္လင့္ကစား အနုပညာသေဘာ မပါေျခ။ အနုပညာကို ဖန္တီးေသာ အနုပညာရွင္က သက္ရွိ သက္မဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္၌ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိရေသာ ဘဝအာရုံတို့အေပၚသို့ ယင္းေစတနာ သက္ေရာက္၍ ထိုေစတနာ အေလ်ာက္ သူ့အျမင္၊ သူ့အၾကား၊ သူ့အေတြ႕အၾကံဳ တို့ကို သရုပ္ေဖာ္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားျခင္းမ်ဳိးသည္သာလွ်င္ အနုပညာ သေဘာပါေလသည္။ အနုပညာရွင္၏ အျမင္၊ အၾကား၊ အေတြ႕အၾကဳံတို့ကို ေစတနာအေလ်ာက္ သရုပ္ေဖာ္ဖြဲ႕ျပေသာ အနုပညာတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီအတတ္သည္ စာေရးျခင္းအတတ္ မေပၚမီကပင္ ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ဂူေနေရွး လူတို့သည္ မိမိတို့ဘဝ ပတ္ဝန္းက်င္၌ ျမင္ေတြ႔သမွ် မိမိတို့စိတ္၌ ခံစားရသမွ်ကို ေျမနီ၊ ေျမဝါ၊ ေျမျဖဴ၊ မီးေသြးစသည္တို့ျဖင့္ ဂူနံရံမ်ားေပၚ၌ ပုံပန္းသ႑ာန္ ဌာနမ်ား ေရးခ်ယ္၍ ဖြဲ႕ျပၾကသည္။ ေရွးလူေဟာင္းတုိသည္ စကားလုံး မၾကြယ္ဝၾကေသးသျဖင့္ မိမိတို့ ဆိုလိုခ်က္ကို အရုပ္ေရးခ်ယ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုေၾကာင့္ တ႐ုတ္စကားပုံတစ္ခုက႐ုပ္ပုံတစ္ပုံသည္ စကားလုံးတစ္ေထာင္ခန႔္ တာသြားသည္ဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂူေနေရွးလူတို႔၏ ပန္းခ်ီစံနစ္သည္ မ်ဥ္းေရးေဆးျခယ္နည္း၊ သို႔မဟုတ္ ေကာက္ေၾကာင္းပန္းခ်ီစံနစ္ ျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမွု အဆင့္အတန္း တိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမၽွ ပန္းခ်ီအဆင့္အတန္းသည္လည္း တိုးတက္လာရာ၊ ပန္းခ်ီအတတ္သည္ လူတို႔၏ စိတ္ႏွလုံးကို ယူက်ဳံးလွုပ္ရွားေစနိုင္စြမ္းေသာ အႏုပညာတစ္ရပ္ ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။ ပန္းခ်ီပညာနည္းတူ ေရွးက်ေသာ အႏုပညာတစ္ရပ္မွာ ပန္းပုပညာ ျဖစ္သည္။ ပန္းပုဟူေသာ ျမန္မာ ေဝါဟာရ၏အဓိပၸါယ္ကို တိက်စြာ ေဖာ္ျပရလၽွင္ သစ္သား၊ ဆင္စြယ္၊အရိုး၊ အုတ္၊ အဂၤေတ၊ သတၱဳ စသည္တို႔ျဖင့္ ထုလုပ္ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာ အႏုပညာရပ္ကို ဆိုလိုေပသည္။ စင္စစ္ ပန္းပုပညာတြင္ ျခဴးပန္းျခဴးႏြယ္ ပန္းတက္ပန္းထပ္စသည္တို႔ကိုထုလုပ္ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာ အႏုပညာကို ဆိုလိုေပသည္။ စင္စစ္ ပန္းပုပညာတြင္ ျခဴးပန္းျခဴးႏြယ္တို႔ကဲ့သို႔ ႏွစ္သက္ ဖြယ္ရာ အလွအပ တန္ဆာဆင္ ပန္းပုပညာအျပင္ ပုံတူ႐ုပ္လုံး ႐ုပ္တုပညာသည္လည္း ပန္းပုပညာ၌ သက္ဝင္သည္။ ပန္းခ်ီ ပညာရွင္သည္ မိမိဖြဲ႕ျပလိုေသာ အေၾကာင္းရပ္ကို အနံအလ်ား အားျဖင့္ ပုံပန္းေဖာ္၍ ေဆးျခယ္ျပသည္။ ပန္းပုပညာရွင္ကမူ ထုထည္ျဖင့္ ပုံသဏၭာန္ ေဖာ္ျပသည္။ ကေလးသုူငယ္တို႔သည္ ရႊံ့ေစး၊ ေျမေစးတို႔ျဖင့္ မိမိတို႔ေစတနာေရာက္ရာ သက္ရွိသက္မဲ့ တို႔၏ ပုံသဏၭာန္ကို ေဖာ္ျပၾကသကဲ့သို႔ ေရွးလူတို႔သည္လည္း ေျမေစး၊ ရႊံေစး၊ ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ခဲတို႔ျဖင့္ မိမိတို႔၏ ေစတနာေရာက္ရာ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔၏ ပုံသဏၭာန္ကို ေဖာ္ၿပ ၾကရာမွ မ်က္စိပသာဒအားျဖင့္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ ႂကြရြလွပေသာ အဆင္တန္ဆာ ပန္းပုလက္ရာမ်ား၊ အသက္ဝင္ လွုပ္ရွား ေန သေယာင္ ထင္မွတ္ဖြယ္ရာ ႐ုပ္လုံး႐ုပ္တုကို ထုလုပ္ပုံေဖာ္နိုင္ လာၾက၍ ရွုျမင္ရသူတို႔၏ စိတ္ဘဝင္၌ ထိခိုက္လွုပ္ရွားေစ ၿပီးလၽွင္ ႏွစ္ၿခိဳက္ျခင္းျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးနိုင္ေသာ ပန္းပု အႏု ပညာတစ္ရပ္ ျဖစ္လာေလသည္။
လူတို႔သည္ အပူအေအး စေသာ ရာသီဥတု၏ ဒဏ္မွ အကာအကြယ္ ရေစရန္ အမိုးႏွင့္ ေလးဘက္ ေလးတန္ ထရံ ကာ အေဆာက္အအုံငယ္ကို ေဆာက္လုပ္သည္။ ထိုအေျခအေန အထိ လူ၏ အားထုတ္မွုသည္ အသုံးခ်ေရးသာ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ အေဆာက္အအုံ၏ အမိုးစြန္ကို ပို၍ ခၽြန္းထြက္ ေကာ့ပ်ံေစကာ တစ္မ်ိဳး တစ္မည္လွပေစျခင္း၊ အဝင္အထြက္ တံခါးေပါက္ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္စီ၌ တိုင္လုံးမ်ား စိုက္ထူ၍ ရွုျမင္ရသူတို႔၏ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ေအာင္ ႏွစ္ခ်ိဳက္ေစျခင္း ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ေသာအခါ အႏုပညာ သေဘာပါေသာ ပိသုကာပညာ သက္ဝင္လာေလသည္။
လူတို႔သည္ စိတ္၌ ထိခိုက္လွုပ္ရွားသည့္အခါ အသံထြက္၍ မိမိတို႔၏ ခံစားမွုကို ျပၾကသည္။ ငိုျခင္း၊ ရယ္ျခင္းတို႔ကား ဤသေဘာတည္ုး။ ယင္းသို႔ စိတ္လွုပ္ရွားမွုကို အသံျဖင့္ ျပဳၾက ပုံကို အႏုပညာသေဘာျဖင့္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပေသာအခါ၊ တိုက္ပြဲ၌ေအာင္ပြဲ ရ၍ ေအာင္သံဟစ္ေႂကြးရာမွ အစျပဳေသာ စိတ္တက္ႂကြဖြယ္ရာ စစ္ခ်ီ သီခ်င္းမ်ား၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ စိတ္ပ်က္အားငယ္ျခင္းတို႔ကို ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပေသာ အလြမ္းအေဆြး သီခ်င္းမ်ား စသည့္ ဂီတသီခ်င္း မ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။ ေျခလက္လွုပ္ရွားမွု၊ ဟန္အမူအရာ တို႔ျဖင့္ ခံစားမွုကို သ႐ုပ္ေဖာ္ျပေသာ အကအခုန္ႏွင့္ ျပဇာတ္ စေသာ သဘင္ပညာ ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။
ယဥ္ေက်းမွု အဆင့္အတန္းျမင့္လာ၍ စာေရးျခင္းအတတ္ ေပၚေပါက္လာေသာအခါ လူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ အျမင္အသိ အေတြ႕အၾကဳံခံစားခ်က္တို႔ကို စာေပျဖင့္လည္း ဖြဲ႕ျပၾကသည္။ ေလာကႏွင့္ လူ႔သေဘာသဘာဝကို ဖြဲ႕ႏြဲ႕တင္ျပရာ၌ အႏုစာေပ သည္လည္း အစြမ္းထက္ေသာ အႏုပညာတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ စာေပအရာ၌ အသိကို ေပးေသာ အသိေပးစာေပ၊ ေစတနာကို ႏွိုးဆြေပးေသာ ေစတနာႏွိုးစာေပဟူ၍ရွိရာ ဒုတိယအမ်ိဳးအစား သည္ အႏုစာေပ၊ သို႔မဟုတ္ ရသစာေပကို ေခၚဆိုသည္။ အႏု စာေပသည္ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ဗိသုကာတို႔ကဲ့သို႔ အလွအပ၊ အယဥ္အႏြဲ႕၊ အခန႔္အသန႔္တို႔ျဖင့္ ေစတနာကို ႏွိုးေဆာ္သည္ မဟုတ္ေပ။ အေရးအသား၊ အဖြဲ႕အႏြဲ႕၊ ဇာတ္ အိမ္၊ ဇာတ္ကြက္ ကို လိုက္၍ ဖတ္ရွုရသူ၌ ဝမ္းသာျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ေႂကြကြဲ ျခင္း၊ ထိတ္လန႔္ျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ့ျခင္း စေသာ စိတ္အရသာတစ္ မ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။
အႏုပညာတစ္ရပ္၏ ရသကို ခံစားရသူ၌ ဝမ္းသာျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း၊ ထိတ္လန႔္ျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ့ျခင္း စေသာ စိတ္ အရသာ တစ္ပါးကို ႏွစ္သက္ျခင္းႏွင့္ ယွဥ္တြဲခံစားရသည္။ ဒိ႒ဓမၼေလာက၌ ထိတ္လန႔္စရာကို ေတြ႕၍ ထိတ္လန႔္ေနၾက ရလၽွင္ မည္သူမၽွ ႏွစ္သက္ျခင္း၊ မျဖစ္နိုင္ၾကေပ။ ဝမ္းနည္း ျခင္း၊ သနားျခင္းျဖစ္ေနရလၽွင္လည္း မည္သူမၽွ ႏွစ္သက္ျခင္း မျဖစ္နိုင္ၾကေပ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သနားျခင္း ျဖစ္ေနလၽွင္ လည္း မည္သူမၽွ ႏွစ္သက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ေနၾကမည္ မဟုတ္ ေပ။ သို႔ေသ္ ေၾကာက္လန႔္ဖြယ္ရာ ပုံဝတၳဳ တစ္ခုကို ဖတ္၍ ေၾကာက္ရြံ့ထိတ္လန႔္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလ်က္ကပင္ ႏွစ္သက္ျခင္း လည္း ျဖစ္ေနသည္။ ဇာတ္မင္းသား၊ မင္းသမီး တစ္ဦးဦးက လြမ္းခန္းေဖာ္၍ လြမ္းျပလၽွင္ ပရိသတ္သည္ မင္းသား၊ သို႔မဟုတ္ မင္းသမီးကို သနားလ်က္ကပင္ ႏွစ္သက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ေနသည္။ ဤကား အႏုပညာတစ္ရပ္ရပ္မွ ရသကို ခံစားရ ၍ ျဖစ္ေပၚေသာ သေဘာတည္း။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရလၽွင္ အႏုပညာ၏ ရသကို ခံစားရသူ၌ ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ တုံ႔ျပန္မွု႔ သေဘာတည္း။
အႏုပညာရွင္သည္ မိမိလက္ရာ၌ ရသေပၚေအာင္ မည္သို႔ ဖန္တီးသနည္း။ အႏုပညာရွင္သည္ ေစတနာ၏ လွုံ႔ေဆာ္ခ်က္ အရ စိတ္ကူးဉာဏ္ကို အရင္းတည္၍ ဖန္တီးရ၏။ အႏုပညာ ဆိုင္ရာ စိတ္ကူးဉာဏ္ဆိုသည္မွာ ဤသို႔ ျဖစ္သည္။ (၁) စိတ္အာ႐ုံတစ္ခုခုကို ျမင္ရၾကားရ သိရသည့္အခါျဖစ္ေစ၊ ျဖစ္ေပၚ ခံစားရေသာ စိတ္အေတြ႕အၾကဳံ၊ (၂)ခံစားမွုေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ ေသာ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း စသည့္ စိတ္လွုပ္ရွားမွု အေတြ႕အၾကဳံ၊ (ဘာဝစိတ္ဟုလည္း ေခၚသည္)၊ (၃) စိတ္ လွုပ္ရွားမွုေၾကာင့္ ဘဝအသိ၊ အျမင္အသိ ရသလိုလို ျဖစ္ေသာ စိတ္အေတြ႕အၾကဳံ၊ (၄) မွတ္ဉာဏ္တစ္ေနရာရာ၌ ခိုေအာင္း ငုပ္လၽွိုးေနတတ္ေသာ ႐ုပ္ဆင္းသဏၭာန္ အသံစသည္တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ကံသုံးပါးအမူအရာစသည္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ လည္းေကာင္း ျပန္၍ ဝိုးတဝါးေပၚတတ္ ေသာ မွတ္မိသတိရေသာ စိတ္အေတြ႕အၾကဳံ၊ (၅) ထိုမွတ္မိ သတိရသမၽွတို႔ကို စိတ္လွုပ္ရွားမွု အင္အားေကာင္းသေလာက္ သတိတရားပြားမ်ားေသာ စိတ္အေတြ႕အၾကဳံဟူသည့္ စိတ္ အေတြ႕အၾကဳံ ငါးမ်ိဳးတို႔ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရေသာ ဉာဏ္မ်ိဳး သည္ အႏုပညာ စိတ္ကူးဉာဏ္ေပတည္း။
အႏုပညာရွင္၌ စိတ္ကူးဉာဏ္ ဝင္လာၿပီးေနာက္တြင္ ထို စိတ္ကူးဉာဏ္သည္ အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ရေတာ့သည္။ အႏု ပညာရွင္၏ ပုဂၢလဓိ႒ာန္ကို ဓမၼဓိ႒ာန္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရ သည္။ စိတ္လွုပ္ရွားမွု အေတြ႕အၾကဳံ၊ သို႔မဟုတ္ ဘာဝစိတ္ကို ပုံေဖာ္ရန္အလို႔ငွာ သတိတရားမ်ားအနက္ ပယ္တန္သည္ ပယ္၍ ယူတန္သည္ကို ယူရသည္။ ယူေသာ သတိတရားတို႔ကို အဆင္ ေျပေျပျဖစ္ေအာင္ အၿမီးအေမာက္တည့္ေအာင္ ျပဳျပင္တန္သည္ ကို ျပဳျပင္ရသည္။ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ေနရာခ်ျခင္း၊ စည္း႐ုံးျခင္းတို႔ကို ျပဳေပးရသည္။ ထိုျပင္ မိမိ၏ စိတ္ကူးဉာဏ္ တဖက္သတ္ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းေပးျခင္း၊ ပဲ့ကိုင္ေပးျခင္း၊ မဲတင္းေပးျခင္းတို႔ကိုလည္း ျပဳရသည္။
ထိုေၾကာင့္ အႏုပညာရွင္သည္ အႏုပညာသ႐ုပေဖာ္ရာ၌ အထိန္းအမ မရွိဘဲ ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ လြင့္ပါးတတ္ ေသာဉာဏ္မ်ိဳးကို အရင္းတည္သည္ မဟုတ္ေခ်။ ဘဝ အေတြ႕ အၾကဳံ၊ ဘဝခံစားမွု၊ ဘဝ အျမင္အသိ၊ ဘဝအသိတရားတည္း ဟူေသာ အထိန္းအမျဖင့္ လွုပ္ရွားတတ္ေသာ ဉာဏ္မ်ိဳးကို အရင္းတည္ၿပီးလၽွင္ အႏုပညာ အဂၤါမ်ားႏွင့္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပေလသည္။ အထိန္းအမျဖင့္ လွုပ္ရွားတတ္ေသာ အႏုပညာစိတ္ကူးဉာဏ္ ကို အရင္းတည္၍ သ႐ုပ္ေဖာ္သျဖင့္ အႏုပညာပါေသာ အဖြဲ႕ အႏြဲ႕တို႔၌ (၁) အေနအထား မွန္ကန္မွုသေဘာ၊ (၂) စည္းလုံး ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ (၃) ေျပျပစ္မွု သေဘာ၊ (၄) အခ်ီအခ် သေဘာ၊ (၅) ဟန္ခ်က္သေဘာတို႔ ပါဝင္ရာ ယင္းတို႔ကို အႏု ပညာအဂၤါ၊ သို႔မဟုတ္ အႏုပညာ စည္းမ်ဥ္းမ်ားဟု ေခၚဆို ၾကသည္။
(၁) အေနအထား မွန္ကန္မွုသေဘာဟူသည္မွာ အႏုပညာသည္၏ တင္ျပခ်က္၊ သ႐ုပ္ေဖာ္မွုတြင္ ပါဝင္ေသာ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ား၊ အခ်က္အလက္မ်ာကို ဒူးေနရာဒူး၊ ေတာ္ေနရာ ေတာ္ ျဖစ္ေအာင္ အထားအသို မွန္ကန္၍ အံဝင္ခြင္က်မွုကို ဆိုသည္။ အႏုပညာရွင္သည္ မိမိ၏ ဘဝအသိ၊ ဘဝအေတြ႕အၾကဳံတို႔ကို မိမိ ေစတနာအေလ်ာက္ တင္ျပရာ၌ မိမိ၏ ဆိုလိုရင္းကို ထင္ရွားေစရန္ ဒိ႒ေလာကမွ မိမိ၏ ဒိ႒အေတြ႕အၾကဳံအတိုင္း အတိအက်မဟုတ္ဘဲ အဓိက ထားသင့္သည့္အရာကို ထင္ရွားေပၚလြင္ေစ၍ အၿခံအရံ အသိုင္းအဝန္းတို႔ကို ျမဳပ္တန္ သည္ျမဳပ္၊ မွိန္တန္သည္မွိန္ေပးရသည္။ အဓိကႏွင့္ အၿခံအရံကို တန္းတူထား၍ ေဖာ္ပါက အေျခအေန ရွုပ္ေထြးသြားတတ္ေလသည္။ ထိုအခါ ထိုအႏုပညာလက္ရာကို ျမင္ရသူ၊ ဖတ္ရသူ၊ နာရသူ၌ အာ႐ုံျပါးသြား၍ ပရိသတ္၏ စိတ္ႏွလုံးကို ထိခိုက္ လွုပ္ရွားေစရန္ မစြမ္းေဆာင္နိုင္ေတာ့ေပ။
(၂) စည္းလုံးညီညြတ္မွုသေဘာဆိုသည္ကား အဓိကႏွင့္အၿခံအရံ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အခ်က္အလက္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ တစ္ခုခ်င္း အေနျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ တေပါင္း တစည္းတည္း အေနျဖင့္ျဖစ္ေစ အႏုပညာရွင္၏ သ႐ုပ္ေဖာ္ လိုရင္းအခ်က္ကို ေရွးရွုေသာသေဘာ ရွိရသည္။ အေထာက္အကူျပဳေသာသေဘာ ရွိရသည္။ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုလည္း အေထာက္အကူျပဳေသာသေဘာ၊ ေက်းဇူးျပဳေသာသေဘာလည္း ရွိရသည္။
(၃) ေျပျပစ္မွုသေဘာဟူသည္မွာ အႏုပညာရွင္ တင္ျပေသာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ကို သက္ရွိသက္မဲ့တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ အခ်က္အလက္တို႔သည္လည္းေကာင္း တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အတြဲအဘက္ မွန္ကန္ျခင္း၊ အၿမီး အေမာက္ တည့္ျခင္း၊ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အဆင္ေျပေၿပ လိုက္ဖက္မွုရွိျခင္း စသည့္သေဘာတို႔ ပါဝင္သည္။ ပုံစံအားျဖင့္ ေတးဂီတစ္ပုဒ္၌ အသံနိမ့္၊ အသံျမင့္ ဘယ္သံ၊ ညာသံ၊ အသံၾသ၊ အသံေၾကာင္တို႔ကို အဆင္ေျပေျပ ဖက္တြဲ အသုံးျပဳထားပါက နားဝင္ ၿငိမ့္ေညာင္း၍ ေသာတရွင္၏ စိတ္ႏွလုံးကို ယူၾကဳံးေသာ ဂီတတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာသည္။ ဝတၳဳတပုဒ္၌လည္း အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္တို႔ အဆက္အစပ္ မွန္ျခင္း၊ ေရွ႕ေနာက္ညီညြတ္ျခင္းရွိမွသာလၽွင္ ဝတၳဳဂုဏ္ေျမာက္ေသာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာနိုင္ေလသည္။
(၄) အခ်ီအခ်သေဘာဟူသည္မွာ အျမင့္ရွိလၽွင္ အနိမ့္ရွိေသာ သေဘာ အတက္ရွိလၽွင္ အက်ရွိေသာသေဘာ၊ အေလးရွိလၽွင္ အေပါ့ရွိေသာသေဘာ စသည္တို႔ကို ဆိုလိုသည္။ အႏုပညာရွင္သည္ မိမိ၏ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ သ႐ုပ္ေဖာ္မွုကို တစ္သမတ္တည္း စင္းစင္းႀကီးမရွိေစဘဲ အခ်ီအခ် သေဘာပါေစရသည္။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၌ အမို႔အေမာက္ကိုျပလၽွင္ အနက္အရွိုင္းကိုလည္း ျပရသည္။ ေတးဂီတတစ္ပုဒ္၌ တက္သံခ်ည္းသုံးထားလၽွင္ နားဝင္ပီယံ မျဖစ္ေပ။ တက္သံ၊ ခ်သံ အခ်ီအခ် သေဘာပါမွ နားဝင္ၿငိမ့္ေညာင္းသည္။
(၅) ဟန္ခ်က္သေဘာဟူသည္မွာ ထိန္းမပဲ့ကိုင္ေပးျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ အႏုပညာရွင္သည္ မိမိ၏ဘဝ စိတ္အလိုကို အလိုက္လြန္သြားျခင္း မျဖစ္ရေလေအာင္ ထိန္းမ ခ်ဳပ္ကိုင္ေပး ရသည္။ မိမိ၏ ဆိုလိုရင္းအခ်က္ကို အလြန္အမင္း
ျဖစ္မသြားေအာင္ ဟန္ထားရျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၌ ထင္းလြန္းေသာ အေရာင္အေသြးကို
ေဖ်ာ့ေသာေရာင္အေသြး ျဖင့္ ျပန္၍ ေျဖသကဲ့သို႔ ဇာတ္သဘင္ေလာကတြင္ အလြမ္းမ်ားေသာ ဇာတ္လမ္းကို အေသာကြက္မ်ား ေဖာက္ဝင္ေပးေသာ သေဘာေပတည္း။
အႏုပညာရွင္မ်ား၏ အႏုပညာ လက္ရာမ်ားသည္ အႏုပညာ အဂၤါမ်ားႏွင့္ မည္သို႔ ျပည့္စုံညီညြတ္ၾက၍ မည္သို႔ရသေဖာ္သည္ကို ေလ့လာၾကည့္ပါဦးစို႔။ ေရွးဦးစြာ ဂ်ပန္ပန္းခ်ီေက်ာ္ ဟိုကူ ဆိုင္း၏ လက္ရာ “ လွိုင္းထန္သည့္ အဏၰဝါေၾကာဝယ္ ” အမည္ရွိ ပန္ခ်ီကားကို ပုံစံတင္ျပလိုသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားတြင္ လွိုင္းေခါင္းျဖဴႀကီး၏ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းထန္ပုံကို သ႐ုပ္ေဖာ္ရာ၌ တဘက္တြင္ အရွိန္ျပင္းစြာ ႂကြတက္ေနေသာ လွိုင္းေခါင္းျဖဴႀကီးႏွင့္ တစ္ဖက္မွ အရွိန္က်ၿပီး လွိုင္းလုံးႀကီးတို႔အလယ္တြင္ အနက္အရွိုင္းကိုျပ၍ အခ်ီအခ် အနိမ့္အျမင့္သေဘာကို
ေပၚေစသည္။ အလြန္အရွိန္ ျပင္းလွ၍ ေရေပါက္ ေရစက္မ်ား လြင့္စဥ္ ျဖာထြက္လ်က္ ရွိေသာ လွိုင္းေခါင္းျဖဴႀကီး ျမင့္ေမာက္ႂကြတက္ေနပုံႏွင့္ အရွိန္ေလ်ာ့၍ ေလၽွာက်သြားေသာ လွိုင္းလုံးမ်ားအၾကား၌ လွိုင္းဒဏ္ကို အလ်ားစင္း၍ ခံေနရေသာ ေလွႀကီးမ်ားႏွင့္ ေလွသားမ်ားကို အေနအထား မွန္ကန္စြာျဖင့္ ျပထားသည္။ အဓိက လွိုင္းေခါင္းျဖဴႀကီးႏွင့္ အၿခံအရံ သက္ရွိ သက္မဲ့တို႔သည္ ေရျပင္က်ယ္ႀကီး၌ လွိုင္းထန္ေနသည့္ သေဘာကို အညီအညြတ္ ျပၾကသည္။ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔၏ အေနအထား ပုံပန္းသဏၭာန္တို႔သည္ အေၾကာင္းရပ္ႏွင့္ အဆင္ေျပ၍ ဆီေလ်ာ္သည္။ လွိုင္းလုံးႀကီးမ်ား၏ အနိမ့္အျမင့္ သေဘာကို ေနာက္ခံခပ္ေဝးေဝး၌ ျမင္ရေသာ ေတာင္ပူစာငယ္က ထိန္းထားေလသည္။ စိတ္လွုပ္ရွားမွု အင္အားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ဖြဲ႕ျပထား၍ ျမင္ရသူ၌ ဘဝခိုက္ေအာင္ ေစတနာကို လွုံ႔ေဆာ္နိုင္ေသာ အျခားပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ပုံစံတင္ျပရလၽွင္ အဂၤလိပ္ ပန္းခ်ီေက်ာ္ ဝီလ်ံတန္းနား၏ “ ေအာင္ပြဲရ ေတးေမးရား ” ကို တင္ၿပ လိုေပသည္။ ေတးေမးရားသည္ ၿဗိတိသၽွတို႔က နိုင္းျမစ္ တိုက္ပြဲတြင္ ျပင္သစ္တို႔လက္မွ လက္ရ သိမ္းပိုက္ခဲ့ေသာ ျပင္သစ္ တိုက္သေဘၤာ ျဖစ္သည္။ ထရာဖဲလဂါ တိုက္ပြဲတြင္ ၿဗိတိသၽွတို႔က အေရးနိမ့္၍ ျပင္သစ္တို႔က အေရးသာေနစဥ္ ေတးေမးရားသည္ ေလာ့နယ္လဆန္ ကိုယ္တိုင္ ကြပ္ကဲေသာ လံတင္သေဘၤာႏွင့္ယွဥ္၍ ျပင္သစ္တို႔အား ေခ်မွုန္းနိုင္ခဲ့သျဖင့္ ၿဗိတိသၽွတို႔ ေအာင္ပြဲခံနိုင္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ေတးေမးရား၏ ဂုဏ္သတင္း ထင္လင္းေက်ာ္ၾကားခဲ့၍ မ်က္ႏွာ ပန္းလွစြာျဖင့္ ျပည္ေတာ္ျပန္လာခဲ့ၿပီးလၽွင္ တင္းျမစ္ထဲတြင္ ဝင့္ႂကြားစြာ အနားယူနိုင္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ႏွစ္ၾကာျမင့္လာေသာ္ ေတးေမးရား၌ တိုက္ပြဲမ်ား၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားကလည္း ျပည့္ႏွက္ေန၍ တျဖည္းျဖည္း ယိုယြင္းလာကာ ဇရာကလည္း ေထာင္းလာေလၿပီ။ ေနာင္အခါ တီထြင္မွုအသစ္အသစ္တို႔ျဖင့္ ၿဗိတိသၽွ ေရတပ္မေတာ္က ေမြးထုတ္ေသာ တိုက္သေဘၤာ အသစ္အသစ္တို႔ အေရအတြက္ တိုးပြားလာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေတးေမးရား သည္ အမွုေတာ္လည္း မထမ္းနိုင္ေသာအေျခအေန၌ ရွိေနသည့္အျပင္ တင္းျမစ္ထဲတြင္ သေဘၤာေနရာ အက်ပ္အတည္း ျပႆနာ တစ္ခု ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထိုေၾကာင့္ ယခင္က ေအာင္ပြဲရ တိုက္ပြဲျပန္ႀကီးအား ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ အထက္အမိန႔္အရ မီးခိုး တလူလူထြက္၍ စက္သံ တဖုတ္ ခ်က္ခ်က္ျမည္ေသာ တြဲ သေဘၤာငယ္ကေလးတစ္စင္းက ေတးေမးရာအား လာ၍ တြဲကာ ဖ်က္ဆီးရမည့္ေနရာသို႔ ေခၚသြားပုံကို တန္းနားက သ႐ုပ္ေဖာ္ ထားသည္။ အေၾကာင္းရပ္၏ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းမွု ကို ဖြဲ႕ျပရာ၌ ဘဝ၏က်ခ်ိန္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ေသာအားျဖင့္ ေနဝင္ ခ်ိန္ကို ေနာက္ခံျပဳထားသည္။ သေဘၤာ၏ လွုပ္ရွားမွုေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ လွိုင္းဂယက္ကေလးမ်ားမွအပ ေရျပင္သည္ လည္း ဝမ္းနည္းေၾကကြဲသည့္ႏွယ္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ဆြဲ သေဘၤာကေလး၏ အေရာင္အေသြးသည္လည္း ခပ္မွိုင္းမွိုင္း ျဖစ္သည္။ အုံ႔မွိုင္းေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္၏ ေအာက္ဝယ္ တစ္ဖက္ေသာကမ္းေျခမွ အေဆာက္အအုံမ်ားကို မွုန္မွုန္ဝါးဝါး သာ ျမင္ရသည္။ အေျခအေနအရပ္ရပ္သည္ ၾကည္လင္ သာယာမွုကင္း၍ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေသာ အသြင္သဏၭာန္ေဆာင္ ေနျခင္းကို မဲတင္းထားသည့္ သေဘာျဖင့္ ဆြဲသေဘၤာမွ မီး အေရာင္ႏွင့္ ေနလုံး၏ အထက္မွ ေတးေမးရား၏ တစ္ခါက စြမ္းစြမ္းတမံ အမွုထမ္းခဲ့မွုသေဘာကိုျပေသာ အနီေရာင္တိမ္ အစုအေဝးတို႔က ထိန္းေပးထားေလသည္။
အေနအထား မွန္ကန္မွုသေဘာ၊ ညီညြတ္မွုသေဘာ ေျပျပစ္ မွုသေဘာတို႔ ထင္ရွားေသာ ေရွးရိုးျမန္မာ ပန္းခ်ီကားတစ္ကား ကို ပုံစံ တင္ျပလိုပါေသးသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားသည္ “ အာဠ ဝက ခၽြတ္ခန္း ” အမည္ရွိ၍ ဘုရား ဂုဏ္ေတာ္ကို ဖြဲ႕ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ပကတိ တည္ၿငိမ္ေသာ ဘုရားသခင္ကို ၾကည္ညိဳဟန္တူ၍ မာန္ေလ်ာ့ ကန္ေတာ့ေသာ အာဠဝကကို ခ်ီးက်ဴးလိုဟန္ တူသည္။ ထို ပန္းခ်ီကားတြင္ အာဠဝကက ဦးညြတ္ကန္ေတာ့ေသာ သေဘာ သည္ လိုရင္းျဖစ္သည္။ ထိုသေဘာသို႔ မ်က္စိ ေရာက္ေစရန္ တစ္ဖန္ေရာက္ေသာ မ်က္စိျဖင့္ ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း မျဖစ္ေအာင္လည္း ဖြဲ႕ျပနိုင္မွုကို သ႐ုပ္ အေနအထား အသို၌ ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္ နိုင္သည္။ ကန္ေတာ့ ဦးညြတ္ေနေသာ ဘီလူး႐ုပ္ကို ပန္းခ်ီကား ၏ အလယ္မက် တက်ေနရာ၌ ထားသျဖင့္ ၾကည့္သူ၏ မ်က္စိသည္ ဘီလူး႐ုပ္ဆီသို႔ လြယ္လင့္တကူ ေရာက္သြားသည္။ ထိုသို႔ ေရာက္သြားေသာ မ်က္စိကို ပန္းခ်ီကား၏ ျပင္ဘက္သို႔ ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း မရွိေလေအာင္ ေဘးႏွစ္ဘက္တြင္ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္ကို ပိတ္၍ ျခယ္ထားသည္။ အထက္တြင္ ပန္းႏြယ္တို႔ကို မိုးကာ၍ ျခယ္ထားသည္။ တစ္ဖန္ ဘီလူးသို႔ေရာက္၍ မပ်ံ႕မလြင့္ေနေသာ မ်က္စိကို ဘီလူး၌ အၾကာအရွည္ တန႔္မေနေစဘဲ ဘုရားရွင္ ထံသို႔ သက္သက္သာသာ ကူးေျပါင္းသြားေလအာင္ ဘီလူး၏ လက္ႏွင့္ ေလးျမားတို႔ကို ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ဆီသို႔ ဦးတိုက္ထားသည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ ဘီလူးသို႔ေရာက္ေသာ မ်က္စိ သည္ ဘီလူး၏ လက္သို႔ ေရာက္သည္။ ထိုမွ ေလးျမားသို႔ ေရာက္သည္။ ေလးျမားမွ ဘုရားရွင္၏ လက္ေမာင္း အက်သို႔ ကူးျဖတ္ကာ၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္သို႔ ေရာက္ေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးထား ေလသည္။ မ်က္စိသည္ ဘီလူးမွသည္ ဘုရားသို႔၊ ဘုရားမွသည္ ဘီလူးသို႔ ထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ လူးလာ တုံ႔ျပန္ေနေအာင္ ဖန္တီးထားသည္။ ယင္းသို႔ ျဖင့္ ဘုရားကို ၾကည္ညိဳေသာစိတ္၊ ဘီလူးအား ခ်ီးက်ဴးေသာ စိတ္တို႔သည္ မ်က္စိရွင္၌ တစလွည့္စီ တက္တုံသက္တုံ ျဖစ္ ေပၚေစနိုင္ေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ခက္ထန္လွေသာ အာဠဝကအား သည္းခံေတာ္မူျခင္း၊ ေကာင္းစြာ ယဥ္ေက်းေစျခင္း တို႔ျဖင့္ ေအာင္ေတာ္မူေၾကာင္းကို ျပနိုင္ရန္ အာဠဝကအေပၚသို႔ ကဲမိုး ေနေသာ ဘုရားသခင္၏ ကိုယ္ဟန္၌ လည္းေကာင္း၊ ေအးခ်မ္း တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာေတာ္အမူအရာ၌လည္းေကာင္း ထင္ရွား ေစသည္။ အာဠဝကကို သ႐ုပ္ေဖာ္ရာတြင္ အာဠဝက၏ ခက္ထန္ေသာသေဘာကို ေတာင့္တင္းခိုင္မာေသာ ကိုယ္ဟန္ျဖင့္ ျပသည္၊ ဘုရားရွင္အား မာန္ေလ်ာ့ခ်၍ ကိုင္းညြတ္ေနပုံပင္ ေဒါသမာန္ပါေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္အား ရြံ့ေၾကာက္ ျခင္း၊ ၾကည္ညိဳျခင္းတို႔ကို လက္ေခ်ာင္းမ်ား အမူအရာ၌ ေပၚ ေစသည္။ အာဠဝက၏ မာန္ေလ်ာ့ ကိုင္းညြတ္ျခင္းကို ပန္းႏြယ္ တို႔၏ ယိမ္းညြတ္ေနျခင္းျဖင့္လည္း ဖြဲ႕ျပသည္။ အာဠဝက၏ ေက်ာဘက္ရွိ သစ္ပင္မွေန၍ ဥေဒါင္းငွက္၏ ဘုရားရွင္အား ဦးညြတ္ေနဟန္ျဖင့္လည္း ျပသည္။ ယင္းတို႔ကား ပန္းခ်ီကားပါ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္တို႔၏ ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ ေျပျပစ္မွုသေဘာကို ျပသည္။ ပန္းခ်ီဆရာ၏ အႏုစိတ္လက္စြမ္း သည္ ေစတနာပါမွ အခ်က္က်က် ေရးနိုင္သည္။ ေစတနာ အင္အား ေကာင္းသျဖင့္ ထိုပန္းခ်ီကားတြင္ အႏုစိတ္လက္စြမ္း ကို အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးဖြယ္ရာ ေတြ႕ရသည္။ ဘုရားရွင္၏ နဖူးသင္း က်စ္ေတာ္၌ ဗိုေပါက္ထားျခင္း၊ ဝတ္႐ုံထားေသာ သကၤန္း ေတာ္၏ အတြန႔္အလိပ္၊ အၿမိတ္အနားတို႔ကို အဆန္းတၾကယ္ ေရးထားျခင္းတို႔သည္ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ၾကည္ညိဳမွု ထက္သန္ ေသာ ေစတနာကို ျပသည္။ အာဠဝက၏ မကိုဋ္တန္ဆာ၌ လည္းေကာင္း၊ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာ၌လည္းေကာင္း၊ နံေဘးရွိ ဘြဲ႕ျဖဴ လက္နက္၌လည္းေကာင္း၊ ၾကာလိပ္ၾကာတြန႔္ ၾကာ ကေတာ့ၾကာေကြးသေဘာျဖစ္ေသာ ကႏုတ္တန္ဆာ ထည့္ထား ျခင္းသည္ အာဠဝကအား ပန္းခ်ီဆရာက ခ်ီးက်ဴးစိတ္ကို ေဖာ္ ျပသည္။ ဘီလူး၏ လည္ဆြဲပုတီးသည္ ရင္ဆီ၌ တန္းက်ေန၍ ေပါင္ေပၚ ယိမ္းႏြဲ႕ေနဟန္ ဖြဲ႕ျပျခင္းသည္ ပန္းခ်ီဆရာ၏ ႏွစ္သက္စိတ္ကို ေဖာ္ျပသည္။ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ထိုပန္းခ်ီကို ေရးဆြဲစဥ္က ႏွစ္သိမ့္ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေနဟန္ တူသည္။ ထိုေၾကာင့္ အာဠဝက၏ ေက်ာဘက္၌ ဓားကိုင္၍ ထိုင္ေနေသာ ေတာဘီလူး၏ အိုးတိုးအတ အမူအရာကို ျပက္လုံးတစ္ခုအျဖစ္ ပန္းခ်ီဆရာက ထည့္သြင္းထားေလသည္။
႐ုပ္လုံး႐ုပ္တုဆရာတို႔သည္လည္း မိမိတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူႏွင့္ တိရစၧာန္စေသာ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔အနက္ အာ႐ုံ စူးစိုက္မိရာ အေၾကာင္းရပ္တစ္ခုကို ေစတနာအေလ်ာက္ ပုံပန္းေဖာ္ျပရာ၌ ထိုလူတိရစၧာန္တို႔၏ ႐ုပ္လုံး ႐ုပ္တု ကိုယ္ဟန္ အေနအထား မ်က္ႏွာမူရာတို႔၌ အသက္ဝင္ေအာင္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႕ျပၾကသည္။ အေမရိကန္ ႐ုပ္တုဆရာ ေပါမင္းရွစ္၏ “ မုဆိုးႏွင့္ ေတာဆိတ္ ” ႐ုပ္လုံးအတြဲကို ပုံစံ တင္ျပရေသာ္ ထို႐ုပ္လုံးတို႔၏ ဟန္အမူအရာမွာ အသက္ဝင္ လွသျဖင့္ ၾကည့္ေနစဥ္တြင္ပင္ မုဆိုးလက္ထဲရွိ တအားဆြဲ၍ ေမာင္းတင္ထားေသာ ေလးညႇို႔မွ ျမားသည္ “ တိန္ ”ကနဲ ျမည္ကာ လြတ္ထြက္ၿပီးလၽွင္ သမင္း၏နံပါး၌ သြား၍ စိုက္ လိုက္ရာ ခ်က္ေကာင္းထိလွသျဖင့္ ေသေစေလာက္ေသာ ျမား ခ်က္ေၾကာင့္ အသက္ထြက္လုဆဲဆဲ မခ်ိမဆန႔္ ေဝဒနာခံစား ရပုံကို ဒိ႒ကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ႕ေနရသကဲ့သို႔ရွိကာ တစ္ဖက္မွ မုဆိုး၏ စြမ္းပကားကို ခ်ီးက်ဴးမိသည့္နည္းတူ ေတာဆိတ္ အေပၚ၌လည္း က႐ုဏာစိတ္တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚရသညင္။ အေၾကာင္းရပ္၏ ဆိုလိုရင္းကို ႐ုပ္ထုဆရာတို႔က ပီပီျပင္ျပင္ သ႐ုပ္ေဖာ္နိုင္၍ ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ အေနအထား မွန္ကန္မွု သေဘာ၊ ေျပျပစ္မွုသေဘာ၊ ဟန္ခ်က္စသည္တို႔ျဖင့္လည္း ျပည့္စုံေၾကာင္းကို ေတြ႕ၾကရေပလိမ့္မည္။
အဆိုပါ အေနအထား မွန္ကုန္မွုသေဘာ၊ ညီညြတ္မွုသေသာ၊ ေျပျပစ္မွုသေဘာ စသည္တို႔ျဖင့္ ျပည့္စုံေသာ အျခါးပုံစံတစ္ခု မွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးတို႔၏ က႐ုဏာရွင္ နတ္သမီး ကြမ္းယင္၏ ႐ုပ္တုျဖစ္ေပသည္။ ႐ုပ္ထုဆရာသည္ နတ္သမီးအား ၾကည္ညိဳ ေသာစိတ္ေစတနာျဖင့္ နတ္သမီး၏ေခါင္းေဆာင္း ဘယက္ တန္ဆာတို႔ကို အႏုစိတ္ ထုလုပ္ထားသည့္အျပင္ နတ္သမီး၏ ကိုယ္႐ုံေအာက္ပိုင္း အနားၿမိတ္ အတြန႔္အလိပ္တို႔ကို ပီျပင္ လွပစြာ ပုံပန္း ေဖာ္ျပထားေလသည္။ ထို႐ုပ္တုကို ဆြန္မင္း ဆက္ “ ခရစ္ ၉၆၀-၁၁၂၇၉ ” အတြင္းက သစ္သားျဖင့္ ထုလုပ္၍ ေဆးေရာင္ျခယ္ထားေလသည္။
ဗိသုကာပညာရပ္တြင္ သိပၸံပညာႏွင့္ အႏုပညာ စုေပါင္းစပ္ ထားသည္။ အေဆာက္အအုံတစ္ခု ထုထည္ ပမာဏ၊ အက်ယ္ အဝန္း၊ အျမင့္ အေစာက္ ပႏၷက္ စသည္တို႔သည္ အတိုင္း အထြာ အတိအက်ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ရသည္။ အေဆာက္အအုံ၏ အတင့္အထယ္ အဖြယ္အရာရွိမွု၊ အခန႔္အသန႔္ရွိမွု၊ ၾကည္ညိဳ ညြတ္က်ိဳးဖြယ္ ရာရွိမွုတို႔သည္ သ႐ုပ္ေဖာ္သူ အႏုပညာရွင္၏ ေစတနာအလိုက္ အႏုပညာအဂၤါရပ္တို႔ျဖင့္ ညီညြတ္စြာ ပုံပန္း ေပၚလာၾကေလသည္။
ျမန္မာဗိသုကာပညာရပ္၏ အထြတ္အထိပ္ အေျခအေနကို ျပေသာ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း ေစတီပုထိုးမ်ားအနက္ မွန္ကန္မွု သေဘာ၊ အခ်ီအခ်သေဘာ၊ ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ ေျပျပစ္မွု သေဘာ၊ ဟန္ခ်က္သေဘာတို႔၏ သာဓကကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္နိုင္ေပသည္။ အာနႏၵာဘုရားအား တန္တိုင္းရံထား၍ တန္တိုင္းေလးမ်က္ႏွာတြင္ မုခ္ျပသာဒ္ တစ္ေဆာင္စီ အကြာ အေဝးညီညီျဖင့္ ေဆာက္ထားသည္။ တန္တိုင္အတြင္း၌ ကူ ဘုရား၊ သို႔မဟုတ္ တန္ေဆာင္းမဟူ၍ ရွိသည္။ တန္ေဆာင္းမ ၏ ေလးမ်က္ႏွာ၌ တစ္ဖက္စီတစ္ဖက္စီတြင္ အ႐ုဏ္ခံမုခ္ထြတ္ (မ႑ပ္) တစ္ခုစီ အသီးသီး ရွိသည္။ တန္ေဆာင္းမ အထက္ တြင္ ပစၥယာအဆင့္ဆင့္ တင္၍ ေစတီေပါက္ ထားေလသည္။ တန္တိုင္းမုခ္ျပါသာဒ္၏ မ်က္ႏွာတူ႐ူ၌ ကြက္လပ္ထားရာ ထိုသေဘာမွာ ဘုရားဖူးအား မုခ္ျပါသာဒ္ တစ္ခု၌ နားေနယင္း တန္ေဆာင္းမွ အထက္တြင္ ေပါက္ထားေသာ ေစတီေတာ္ကို အာ႐ုံျပဳေစသည္။ တန္ေဆာင္းမ အတြင္း၌ အေရွ႕ အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ ေလးမ်က္ႏွာတြင္ မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူ စီ ရွိသည္။ ဘုရားဖူးသည္ တန္ေဆာင္းမအတြင္းသို႔ ဝင္လာ ေသာအခါ ဆင္းတုေသာ္ဆီသို႔ အာ႐ုံေရာက္၍ သဒၶါတရားပြား မ်ားမွု၊ တည္ၿငိမ္မွုရွိေစရန္ အ႐ုဏ္ခံမုခ္ထြတ္၏ မ်က္ႏွာၾကက္ ကို အျပည့္မျပပဲ ဥကင္သဖြယ္ ဝဲဘက္ယာဘက္တို႔သို႔ နိမ့္ ေလ်ာ့ခ်ထားသည္။ ထိုအခါ မ်က္ႏွာၾကက္ေခါင္ေၾကာင္းသည္ ဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာေတာ္တူ႐ူသို႔ ညႊန္ျပသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဘုရားဖူး၏ မ်က္စိသည္ ဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာ ေတာ္ဆီသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားေစသည္။ ဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ အဝင္း အလဲ့ကို ဘုရားဖူးက ဖူးျမင္နိုင္ရန္ မ်က္ႏွာေတာ္တူ႐ူတြင္ အလင္းေပါက္ ေဖာက္ ထားသည္။ မတ္တပ္ရပ္ ဆင္းတုေတာ္သည္ ၁၈ ေတာင္အျမင့္ ရွိရာ ဘုရားဖူးသည္ ေျခေတာ္ရင္းတြင္ ကိုယ္ေတာ္၏ အကဲ အမိုးကို ျမင္ရ၍ ဘုရားဖူး၏ မာန္ေလ်ာ့ျခင္း၊ ၾကည္ညိဳသဒၶါ ပြားျခင္းကို ျဖစ္ေစသည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ အာနႏၵာဘုရား၏ ဗိသုကာတြင္ ဘုရားဖူးအား ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားမ်ားေစေသာ ေစတနာကို လွုံ႔ေဆာ္နိုင္စြမ္းသည့္ အႏုပညာ၏ ဂုဏ္အဂၤါျဖင့္ ျပည့္စုံေၾကာင္း ေတြ႕ရေပသည္။
အေျခခံသေဘာအရ အဆို၊ အက၊ အတီး၊ အမွုတ္ တို႔သည္ သီးျခါးပညာရပ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ္လည္း အႏုပညာ သေဘာအရ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဆက္တြဲလ်က္ရွိျခင္း၊ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ေက်းဇူး ျပဳလ်က္ရွိျခင္း၊ နီးစပ္ျခင္း၊ တုံ႔ ျပန္ျခင္း သေဘာတို႔ ရွိၾက သည္။ ထိုပညာသုံးရပ္လုံး တြဲဘက္ပါဝင္ေသာ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုကို သဘင္ဟု ေခၚသည္။ သဘင္ပညာျဖင့္ လူ႔သဘာဝ၊ ေလာကသဘာဝတို႔ကို အႏုပညာရွင္သည္ ထိေရာက္စြာ သ႐ုပ္ ေဖာ္နိုင္သည္။ အလြမ္းအေဆြး အေသာတည္းဟူေသာ စိတ္ အရသာကိုးပါးကို ထိထိမိမိ လွုပ္ရွားေစနိုင္စြမ္းသည္။ ဇာတ္ ကြက္ဇာတ္သိမ္း အၿမီးအေမာက္တည့္ရန္ ေျပျပစ္မွုသေဘာ၊ ဇာတ္ေဆာင္ ဇာတ္ရံ အသိုင္းအဝန္းတို႔၏ အေပးအယူ ညီညြတ္၍ စည္းလုံးမွုရွိေသာသေဘာ၊ အဆိုအတီးတို႔၏ အေပး အယူ ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ ဇာတ္ေဆာင္ဇာတ္ရံတို႔၏ အံဝင္ ခြင္က်မွုသေဘာ၊ အဆိုႏွင့္အတီး၊ အလြမ္းႏွင့္အေသာ အခ်ီ အခ်ရွိမွုသေဘာ၊ တဖက္သတ္ဇာတ္ေမ်ာႀကီး ျဖစ္မသြားေအာင္ ထိန္းေပးေသာ ဟန္ခ်က္တို႔ကို ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္တို႔ ဆင္ျခင္ ရွုစားက သေဘာေပါက္နိုင္ၾကေပသည္။
ျမန္မာပြဲၾကည့္ ပရိသတ္မ်ား ၾကည့္ဖူးျမင္ဖူးၾကားဖူးၾကေသာ မပဋာႏွင့္ ကိုဒါသတို႔၏ ဇာတ္လမ္းကို ျခင္ဆင္ပါေလ။ ထိုဇာတ္လမ္း၌ အခန္းႀကီးေလးခန္း ပါသည္။ ပထမအခန္းတြင္ မပဋာ ကိုဒါသကို လူပ်ိဳလွည့္ေသာ သစၥာထားႏွစ္ပါးသြားခန္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခန္းသည္ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္အား ၾကည္ႏူး ႏွစ္သိမ့္မွုကို ေပးသည္။ မင္းသား၊ မင္းသမီးတို႔၏ အဆိုအက အျပင္ လူရႊင္ေတာ္တို႔၏ ျပက္လုံးမ်ားေၾကာင့္ ေရႊပြဲလာတို႔မွာ တေသာေသာ ရယ္ေမာကာ ၾကည္ႏူးရႊင္ျမဴးၾကရသည္။ ဒုတိယ အခန္းမွာ ကိုဒါသကို ေႁမြခဲခန္းျဖစ္၍ တတိယအခန္းမွာ သား ႀကီးေရေမ်ာ သားငယ္စြန္ခ်ီေသာအခန္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခန္း မ်ားတြင္ ပရိသတ္တို႔မွာ ထိတ္လန႔္ျခင္း၊ သည္းထိတ္ရင္ဖို ျဖစ္ရျခင္း၊ က႐ုဏာျဖစ္ျခင္းစေသာ အရသာမ်ားကို ခံစားရ သည္။ စတုတၳ အခန္းသည္ မပဋာ ႐ူးခန္းျဖစ္၍ ဇာတ္ေဆာင္ မင္းသမီး၏ ပညာျပကြက္တြင္ ေရႊပြဲလာတို႔မွာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲ စြာျဖင့္ နစ္ေမ်ာပါသြားၾကရသည္။ ထိုဇာတ္တြင္ မပဋာ အျဖစ္ အသုံးေတာ္ခံသူ အႏုပညာရွင္သည္ အဓိကျဖစ္၍ အဓိကျဖစ္သူ ကလည္း မိမိ၏ပညာစြမ္းကို အစြမ္းကုန္ျပနိုင္ေသာ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္သည္။ အၿခံအရံမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ ကြက္မ်ားသည္လည္းေကာင္း အဓိကဇာတ္ေကာင္အား မ်ားစြာ အေထာက္အကူ ျပဳသည္။ ဇာတ္ရံတို႔၏ ေနရာသည္လည္း အကြက္ဝင္၍ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္သည္။ ဇာတ္လမ္းဇာတ္အိမ္ တည္ပုံသည္လည္း အၿမီးအေမာက္ တည့္သည္။ အလြမ္းမ်ား ေသာဇာတ္လမ္းတြင္ ေသာခန္းမ်ား ေဖာက္ထား၍ ေနာက္ဆုံး မပဋာ ေက်ာင္းေတာ္ဝင္ခန္းသည္ အလြမ္းမ်ား၍ ဇာတ္နာေန သည္ကို ျပန္၍ ထိန္းလိုက္ေသာ ဟန္ခ်က္ ျဖစ္ေလရာ ထို ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ့္ဘြယ္ရာ အခန္းျဖင့္ စခန္းသိမ္းလိုက္ေလသည္။ ရသစာေပတို႔သည္ ေရးပုံေရးဟန္တို႔ျဖင့္ လူ႔သဘာဝ၊ ေလာကသဘာဝကို သ႐ုပ္ေဖာ္ၾကသည္။ စာေရးဆရာႏွင့္ စာဆို ပညာရွင္တို႔သည္ လူ႔ေလာက ပတ္ဝန္းက်င္၌ ယင္းတို႔ ျမင္သိ ေတြ႕ၾကဳံရပုံတို႔ကို ယင္းတို႔၏ ေစတနာအေလ်ာက္ ပ်ိဳ႕ကဗ်ာ လကၤာ ဝတၳဳ ျပဇာတ္စသည္တို႔အားျဖင့္ လြမ္းစရာျဖစ္ေအာင္၊ ေဆြးစရာ ျဖစ္ေအာင္၊ ေသာစရာျဖစ္ေအာင္ ခ်ီးက်ဴးစရာ ျဖစ္ ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ၾကသည္။ အႏုပညာရွင္တို႔သည္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုခုကို ေရးဖြဲ႕ရာ၌ ေရွးဦးစြာ ေရးဖြဲ႕မည္အေၾကာင္းအရာတြင္ ေစတနာေရာက္မွုရွိရသည္။ ေစတနာ ေရာက္မွု ရွိမွသာ အာ႐ုံ စူးစိုက္မွုရွိ၍၊ အာ႐ုံစူးစိုက္မွုရွိလၽွင္ အေၾကာင္းအရာ၏ အမူ အရာကို သိျမင္မွု ရွိျမဲျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းအရာ၏ အမူ အရာကို သိျမင္မွု ရွိၿပီးေနာက္ ဖန္တီးဖြဲ႕ဆိုမွုရွိသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ အင္းဝေခတ္မွစ၍ ကဗ်ာလကၤာ၊ ပ်ိဳ႕၊ ဧခ်င္း၊ ရတု စသည့္ အႏုပညာစာေပ အဖြဲ႕အႏြဲ႕တို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္စာဆိုတို႔၏ အဓိက အာ႐ုံစိုက္ေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ ဗုဒၶစာေပႏွင့္ မင္းမွူးမတ္တို႔ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶသာသနာကို တစ္နိုင္ငံလုံးက အထြက္အျမတ္ထားရာ၊ ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔၏ အမူအရာကို စာဆိုတို႔က ေစတနာ ေရာက္၍ ခ်ီးက်ဴးဖြဲ႕ဆိုၾကသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ေခ်။ ထိုနည္းတူစြာပင္ ကိုးကြယ္မွုဆိုင္ရာ ကဗ်ာလကၤာအဖြဲ႕အႏြဲ႕ တို႔သည္ အာရွတိုက္၌လည္း ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခါက နိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူသည္ သက္ဦးဆံပိုင္မင္းျဖစ္သည္။ ထိုမင္းကို ေလာကသမုတိနတ္အျဖစ္ထား၍၊ မင္း၊ မင္းညီ မင္းသား အမွူးအမတ္မ်ားကို ျပါးျပါးဝပ္ေၾကာက္ရသည္။ ထိုေခတ္ထိုအခါက ဥေရာပ၌လည္း ထိုအတိုင္း ျဖစ္သည္။ အာရွ၌လည္း ထိုအတိုင္းျဖစ္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစား စာဆိုတို႔က ေစတနာ ေရာက္၍ ခ်ီးက်ဴးဖြဲ႕ဆိုၾကျခင္းသည္ ထူးဆန္းအံ့ဖြယ္ရာဟု မဆိုသာေခ်။
ထိုေခတ္အခါတြင္ ျမန္မာနိုင္ငံ၌ ထူးထူးျခါးျခါး ေပၚ ေပါက္ခဲ့ေသာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕တို႔ကား ဝန္ႀကီးပေဒသရာဇာ၏ တ်ာ ခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။
၀န္ႀကီး၏ လယ္သမား၊ ထန္းတက္သမားစေသာ တ်ာခ်င္းတို႔၌ လက္ လုပ္လက္စား၊ အာဏာမဲ့၊ ဓနမဲ့ ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး တို႔ မိမိတို႔ တဝမ္းတခါး အတြက္ ရာသီအလိုက္ ႀကိဳးပမ္း လုပ္ကိုင္ၾကပုံကို ဝန္ႀကီး ဆင္ျခင္မိသည္။ ထိုလူတန္းစားတို႔ ကား တိုင္းျပည္ ရိကၡာဖူလုံေရး၏ အရင္းအျမစ္ျဖစ္သည္ကို လည္း ဆင္ျခင္မိသည္။ ထိုလူတန္းစားသည္ စင္စစ္ နိုင္ငံ၏ အေရးပါအရာေရာက္ေသာ ျပည့္အဂၤါတစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း စားဝတ္ေနေရး၌ လူတန္းမေစ့ၾကသည့္ အျဖစ္ကိုလည္း ေတြးဆ မိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ထိုလူတန္းစားအေပၚ သနားခ်စ္ခင္ျခင္း၊ ခ်ီးက်ဴးျခင္း ေစတနာတို႔ သက္ေရာက္၍ ထိုလူတန္းစား၏ အမူအရာကို ေလ့လာၿပီးလၽွင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ဖန္တီးေသာ တ်ာခ်င္းမ်ား အနက္ ပုံစံတစ္ခုကို ေလ့လာရလၽွင္ “ ထန္းပင္ထန္းလက္၊ ထန္းရြက္ကယ္ေဝေဝ၊ စင္ေအာင္ ခုတ္ထစ္၊ ႏုပ်စ္ထန္းဦးေရ၊ မယားငယ္ေဆြ၊ ထန္းေရသိမ္း ဆည္း၊ သားေျမးဟစ္ေၾကာ္၊ ေခြးဝက္ေခၚ၊ ထန္းေလၽွာ္ ယုန္ပိုက္စည္းငယ္ႏွင့္ေလး ” ထန္းတက္သမားက ထန္းပင္ထက္တက္၍ ထန္းရည္ ရ ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္၊ မယားသည္ ထန္းပင္ ေျခရင္း၌ ခ်ထားေသာ ထန္းရည္အိုးတို႔ကို သိမ္းဆည္းရသည္။ ထိုစဥ္တြင္ သားေျမးငယ္တို႔က ဖြတ္၊ ပုတတ္၊ ယုန္၊ ခါ၊ ငုံး၊ ႂကြက္၊ ေႁမြပါမက်န္ စားေကာင္းေသာသတၱဝါတို႔ကို ေခ်ာက္လွန႔္ ဖမ္းဆီးရသည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ အမိအဘ၊ သားငယ္ေျမးငယ္ မက်န္ အလုပ္လုပ္၍၊ အလုပ္ၿပီးလၽွင္ အိမ္သို႔ျပန္ကာ အမဲ လိုက္၍ ရခဲ့ေသာ ေတာသတၱဝါတို႔ကို ဖုတ္ကင္ခ်က္ျပဳတ္၍ တေပ်ာ္တပါး စားၾကပုံ ထိထိမိမိ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားေလရာ၊ စာဖတ္ပရိတ္သတ္တို႔အဖို႔ ထိုအိမ္သားစု၏အမူအရာကို က႐ုဏာသက္ရသည့္နည္းတူ ျဖစ္ေလရာဘဝတြင္
ျဖစ္သလိုေန၊ ျဖစ္သလို စားတတ္ၾကသည္ကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိၾကရေလသည္။ ေရႊျပည္စိုးဝတၳဳ၌ ဦးလတ္သည္ ဗိလတ္ျပန္ဝတ္လုံ ေမာင္ ေသာင္းေဘ၏အဖြဲ႕တြင္ သူ႔ေခတ္က ရန္ကုန္ ပတ္ဝန္းက်င္၌ သူေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာ
ေဖာက္ျပန္လြယ္သည့္ လူ႔သဘာဝ (ဝါ)ေသြး ႀကီးေမြးႀကီး ျဖစ္တတ္ေသာ သဘာဝကို ဟာသဥာဏ္ရွိသူ၏ ဘဝအသိအျမင္ျဖင့္ ဖြဲ႕ျပထားရာ၊ စာဖတ္ပရိသတ္မွာ ဖတ္ရင္း ျပဳံးမိၾကရသည္။ ေသြးႀကီးေမြးႀကီးျဖစ္တတ္ေသာ သဘာဝသည္ ေလာက၌ ေဒါမနႆ ျဖစ္တတ္ေသာ သဘာဝ ျဖစ္သည္။ စာရွုသူတို႔ကမူ ေမာင္ေသာင္းေဘ၏ အမူအရာကို ေဒမနႆ မျဖစ္ပဲ သင့္တင့္စြာ ႏွလုံးသြင္း၍သား ျပဳံးမိျခင္းသည္ အႏုပညာ သေဘာေပတည္း။
ေရႊျပည္စိုးဝတၳဳတြင္ ေမာင္ေမာင္စိုးႏွင့္ခင္ခင္ထားတို႔ အေၾကာင္းသည္ ပင္မဇာတ္လမ္းျဖစ္၍ ေမာင္ေသာင္းေဘ၏အဖြဲ႕
သည္ ဇာတ္လမ္းလက္တက္ျဖစ္သည္။ စိုးႏွင့္ထားတို႔၏ ဇာတ္လမ္းသည္ သနားစရာ၊ လြမ္းစရာ သက္သက္မၽွေလာက္
ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေသာင္းေဘႏွင့္ ဦးရာ ေက်ာ္တို႔ အေၾကာင္း၌မူ ဦးလတ္သည္ ေလာကသဘာဝ၊ လူ႔ သဘာဝတို႔ကို ပုံေဖာ္သြားေလသည္။
နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္၌ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ခန႔္ၾကာခဲ့ၿပီး ေနာက္တြင္ ျမန္မာတို႔သည္ မိမိတို႔၏အတိတ္ရာဇဝင္သမိုင္း
ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမွုတို႔ကို အေမ့ေမ့အေလ်ာေလ်ာ့ျဖစ္လာကာ ဇာတိမန္ဇာတိေသြး ကြယ္ေပ်ာက္လု မတတ္ ျဖစ္လာသည္ကို ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မွိုင္းသည္ ျမန္မာလူထုတို႔ နိုးၾကား တက္ႂကြ၍ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ ျပန္လည္ေပၚေပါက္ရန္ ျမန္မာလူထုတို႔ နားလည္နိုင္ေသာ နည္းပရိယာယ္တို႔ျဖင့္ ႀကံ ေဆာင္
ႏွဳိးေဆာ္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီး၏ နည္းပရိယာယ္မ်ားမွာ မွာေတာ္ပုံက်မ္းမ်ား၌ ျမန္မာရာဇဝင္အေၾကာင္းကို
ေလးခ်ိဳးရွည္ ႀကီးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕ျပသည္။ ဋီကာမ်ား၌ ျမန္မာစာေပ ျမန္မာ ရာဇဝင္မ်ားကို ေမးေျဖေျပာႀကားဟန္
ဖြဲ႕ျပသည္။ အေၾကာင္း သင့္တိုင္း ျမန္မာပ်ိဳ႕၊ လကၤာ၊ ရတု၊ ေမာ္ကြန္း၊ ဧခ်င္း အစ ရွိသည္တို႔မွာလည္း စာမ်ားကို ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ျမန္မာစာေပယဥ္ေက်းမွုတို႔ကို ျမန္မာတို႔ လြမ္းဆြတ္ ဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္၊ အားတက္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕၍ ျမန္မာတို႔၏ စိတ္ႏွလုံးကို ယူက်ဳံးခဲ့ရာ ပုံစံျပရေသာ္ “ ဇာတိပင္အေျခေပ်ာက္ျပန္တဲ့ ဘဝေပမို႔၊ သာကီဝင္ေတြ ေမာက္ဟန္လဲ မျပခ်င္ဘု၊ ေနာက္ယမန္ သမဆီက၊ အေထာက္မတန္ လွခဲ့တဲ့၊ ျမန္မာ့ပလႅင္ပ်ံ ကၽြန္းေပမို႔၊ ေပါက္ကန္က်ကာမွ၊ ဆရာ့မွာ အင္မတန္လြမ္း ” ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းေရာက္ခဲ့စဥ္ အေနာ္ရထာ က်န္စစ္သားတို႔၏ ေခတ္ကို ျမင္ေယာင္မိလၽွင္ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ ကၽြန္အျဖစ္ ေရာက္ေနရေသာ ျမန္မာ့ဘဝႏွင့္ နိုင္းစာမိယင္း ေရွးမင္းမ်ားကို ရွက္မိေၾကာင္းကို ဇာတိမာန္တက္ ႂကြသံ၊ ဝမ္းနည္းပူေဆြးသံ၊ ရွက္သံေႏွာကာ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပေလသည္။ အႏုပညာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕၊ အႏုပညာ လက္ရာတို႔သည္ တေခတ္ ႏွင့္တေခတ္ မတူ ေျပါင္းခဲ့ၾကသည္။ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ဗိသုကာ စေသာ အႏုပညာရပ္မ်ား၌ စနစ္ႏွင့္ဟန္တို႔သည္ ေခတ္အလိုက္ ေျပါင္း၍ေျပါင္း၍ လာခဲ့ၾကသည္။ တေခတ္တြင္ ေကာက္ ေၾကာင္းပန္းခ်ီစနစ္ ေခတ္စားခဲ့ေသာ္လည္း တေခတ္တြင္မူ ေဆးအေရာင္အေသြးျဖင့္ အလင္းအေမွာင္ ကစားသည့္ စနစ္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ ပန္းပု၊ ဗိသုကာ၊ စာေပ၊ သဘင္ စသည္ တို႔၌လည္း ထိုနည္းတူ တေခတ္ႏွင့္တေခတ္ မတူ ေျပါင္းလဲမွု မ်ား ရွိခဲ့ေလသည္။
အႏုပညာ လက္ရာတို႔သည္ ေခတ္၏ အေျခအေနကိုလည္း ထင္ဟပ္ျပၾကသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံ၏ ကမၻာေက်ာ္ ေရႊတိဂုံ ေစတီေတာ္ႀကီး၏ပုံေတာ္သည္ႏြဲ႕ေႏွာင္း သည္။ ေျပျပစ္သည္။ စိတ္ေအးခ်မ္းဘြယ္ရာျဖစ္သည္။ ေစတီ ေတာ္ကို မြမ္းမံတည္ေဆာက္သည့္ေခတ္သည္ ေအာက္ ျမန္မာ နိုင္ငံ၌ စစ္မက္ေအးခ်မ္းသာစြာ ေနလိုၾကေသာ ဟံသာဝတီ ဘုရင္ ဗညားက်န္းႏွင့္ဘုရင္မ ရွင္ေစာပုတို႔ျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္ တြင္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္လည္း စိတ္ေအး ခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကရသည္။ ထိုေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေခတ္၏ သေဘာ၊ မြမ္းမံသူ မင္းႏွစ္ပါး၏သေဘာ၊ တိုင္းသူ ျပည္သား တို႔၏သေဘာသည္ ေစတီေတာ္ကို ျပဳျပင္ေပးရသူ ပန္းရံပ်ံ တို႔အား ထင္ဟပ္ေလသျဖင့္ ေစတီေတာ္၏ ဗိသုကာတြင္ ေျပျပစ္ႏြဲ႕ေႏွာင္းမွု သေဘာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမွုသေဘာတို႔ ေပၚလြင္လ်က္ တင့္တယ္သပၸါယ္လွေပသည္။ ေညာင္ဦး ေရႊစည္းခုံေစတီေတာ္၏ ဒါယကာမ်ားကား ဘုန္းလက္႐ုံး ႀကီးမားၾကေသာ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးႏွင့္ က်န္စစ္သားမင္းတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုမင္းမ်ားလက္ထက္တြင္ နိုင္ငံေတာ္၏ နယ္နမိတ္သည္ ယခုေခတ္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာ နိုင္ငံ၏ နယ္နမိတ္ နီးပါး က်ယ္ဝန္းသည္။ ဗုဒၶသာသနာကို ပထမဆုံး တစ္နိုင္ငံလုံး ၾကည္ညိဳျမတ္နိုးၾကေသာေခတ္ ျဖစ္ သည္။ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ နိုင္ငံေရး၊ သာသနာေရး စိတ္ဓာတ္မ်ား တက္ႂကြေနၾကသည္။ ေစတီေတာ္၏ ဒါယကာ မင္းႏွစ္ပါးသေဘာ၊ ေခတ္၏သေဘာ၊ တိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ သေဘာသည္ ေစတီေတာ္တည္ထားပုံ ဗိသုကာ၌ ေပၚလြင္လ်က္ ရွိရာ ထိုသေဘာတို႔သည္ ေစတီေတာ္၏ ပုံေတာ္ ႀကံ့ခိုင္ျခင္း၊ ထက္ျမက္ျခင္း၊ တက္ႂကြအားရဘြယ္ ရွိျခင္း တို႔၌သာမက မုခ္ဦးျခေသၤ့႐ုပ္ မ်ား၏ ျပည့္ၿဖိဳးျခင္း၊ ခြန္အား ႀကီးျခင္းတို႔၌လည္း ထင္ရွားေတြ႕ျမင္ရေလသည္။
လူတစ္မ်ိဳးႏွင့္တစ္မ်ိဳး အႏုပညာခ်င္း မတူေခ်။ အႏုပညာ သည္ ကာလ၊ ေဒသ၊ အေျခအေနႏွင့္ လူမ်ိဳး၏ ဓေလ့တို႔ကို မွီး၍ ဖန္တီးရေသာ ပညာျဖစ္သျဖင့္ ေရာမအႏုပညာႏွင့္ဂရိ အႏုပညာခ်င္းမတူ၊ ဂရိအႏုပညာႏွင့္ အီဂ်စ္ အႏုပညာခ်င္းမတူ၊ အိႏၵိယႏွင့္တ႐ုတ္ အႏုပညာခ်င္းမတူ၊ ျမန္မာႏွင့္အဂၤလိပ္တို႔၏ အႏုပညာခ်င္းလည္း ျခါးနားၾကသည္။ ကာလ၊ ေဒသႏွင့္ လူမ်ိဳးဓေလ့စရိုက္ကို မွီးရသျဖင့္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမွု သည္ ယင္း၏ အႏုပညာတြင္ ေပၚလြင္ေနသျဖင့္ အႏုပညာ သည္ ယဥ္ေက်းမွု၏ ေၾကးမုံဟုဆိုၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ နိဂုံးခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရလၽွင္ အႏုပညာသည္ ပညာတစ္ရပ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ပညာရပ္တိုင္းသည္ အႏုပညာ မမည္ေပ။ အလြန္ေမႊးေသာ ေရေမႊးကို ျပဳလုပ္နိုင္ျခင္း၊ အလြန္အရသာ ရွိေသာ ခဲဘြယ္ေဘာဇဥ္တို႔ကို စီရင္ ခ်က္ျပဳတ္နိုင္ျခင္း စသည္ တို႔သည္ အႏုပညာဟု မေခၚ။ အတတ္ပညာသာလၽွင္ ျဖစ္ သည္။ အႏုပညာသည္ စိတ္ကူးဉာဏ္စြမ္းျဖင့္ ဖန္တီးရေသာ ပညာျဖစ္ၿပီးလၽွင္ စိတ္ျဖင့္သာ အရသာ ခံစားနိုင္၍ ေစတနာကို လွုံ႔ေဆာ္ႏွိုးဆြေပးနိုင္ေသာ ပညာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ေရေမႊးႏွင့္ ခဲဘြယ္ေဘာဇဥ္တို႔၏ အဆိုးအေကာင္းကို ကိုယ္ေတြ႕လက္ေတြ႕ ခံစားသိရွိၾကရသည္။ ဓာတ္ပုံရိုက္ကူးထားသကဲ့သို႔ ပကတိ လူႏွင့္တူေအာင္ ေရးဆြဲထားေသာ ပုံတူပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ သည္ပင္လၽွင္ ေစတနာႏွိုးဆြမွု သေဘာမပါက အႏုပညာ လက္ရာေျမာက္သည္ဟု မဆိုၾကပဲ ကၽြမ္းက်င္မွုကိုျပေသာ အတတ္ပညာတစ္ရပ္အျဖစ္ ယူဆၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကမၻာ ေက်ာ္ ဣတာလ်ံ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး လီယိုနာဒို ဒါဗင္ခ်ိ၏ “ မိုနာလီဆာ ” အမည္ရွိ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ ပုံတူပန္းခ်ီကား ႀကီးသည္မူ အေကာင္းဆုံးေသာ အႏုပညာလက္ရာတစ္ခု အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၾကရေလသည္။
လူမ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈေၾကးမုံ
သုခုမပညာဟူ၍၎၊ ရသပညာဟူ၍၎ ေခၚဆိုေသာ အႏုပညာသည္ လူ၏စိတ္ကို လႈပ္ရွားေစႏုိင္ေသာ ပညာမ်ဳိး၊ လူ၏ ေစတနာကို လႈံ႕ေဆာ္ႏိုးဆြေပးနိုင္ေသာ ပညာမ်ဳိး၊ လူ၏ေစတနာ အေလ်ာက္ လူ၏ စိတ္ကူး ဉာဏ္စြမ္း ျဖင့္ ဖန္တီးရေသာ ပညာမ်ဳိးး ျဖစ္သည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ စိတ္ေနသေဘာထား၊ ၾကံရည္ဖန္ရည္၊ ဓေလ့စရိုက္၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္းတို့ကို ထိုလူမ်ဳိး၏ အနုပညာက ပို၍ ထင္ဟပ္ျပနိုင္သည္ဟုဆိုေပသည္။
ပါဠိဘာသာအားျဖင့္ သုခုမပညာဟုေခၚေသာ အနုပညာသည္ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈေၾကးမုံ ျဖစ္သည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈကို ေထာက္ရွဳု၍ ထိုလူမ်ဳိး၏ စိတ္ေနသေဘာထား၊ ၾကံရည္ ဖန္ရည္၊ ဓေလ့စရိုက္၊ ေနထိုင္မႈ အဆင့္အတန္းတို႔ကို အကဲခတ္ရသည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားထက္ ထိုလူမ်ဳိး၏ အနုပညာက ထိုလူမ်ဳိး၏ ဓေလ့စရိုက္၊ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းတို႔ကို ပို၍ ထင္ဟပ္ ျပနိုင္သည္ဟု အခ်ဳိ႕ပညာရွင္ႀကီးမ်ားက ယူဆၾကသည္။[1]
အႏုပညာ ဆိုသည္မွာ လြန္စြာႏုနယ္ေသာ စိတ္ကို ျမင္မႈအာ႐ံု၊ ၾကားမႈအာ႐ံု ေပး၍ျဖစ္ေစ၊ စိတ္၏ အေျခတစ္မ်ဳိး ေျပာင္းသြားေအာင္ျဖစ္ေစ ဖန္တီးေပးႏိုင္သည့္ပညာကို ေခၚသည္။
အႏုပညာေပးသူႏွင့္ ယူသူ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ စလံုး တူညီေသာ အာ႐ံုခံစားမႈ ရရွိမွသာ ဖန္တီးသူ၏ လက္ရာကို ရသေျမာက္သည္ဟု ကင္ပြန္းတပ္ျခင္း ခံရသည္။
အႏုပညာသမားတို႕၏ အယူအဆ
အႏုပညာဆိုေသာအရာ M3 နဲ႔ ဖန္တီးထားသည္။)
M1 = Mind (စိတ္)
M2 = Method (နည္းပညာ)
M3 = Machine (အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းကိရိယာ)
သံုးခုလံုး Balance ျဖစ္မွ ေကာင္းတဲ့ Creation တစ္ခုျဖစ္မယ္။
Inspiration ဆိုတာေရွ႕ဆံုးက M မွာပါတဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္တယ္။
Create လုပ္ေနတဲ့ Art မွာ Fine Art ႏွင့္ Commercial Art ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။
Fine Art ကေတာ့ သူႀကိဳက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖန္တီးယူတယ္။
Commercial Art ကေတာ့ အဲ့ဒီလို မဟုတ္ဖူး။ ( ဒါ႐ိုက္တာ ရဲျမင့္သူ )
က်မ္းကိုး
ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း
ထပ္ဆင့္တင္ျပအပ္ပါသည္
ရဲလတ္
Contents
1 အႏုပညာ
2 လူမ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈေၾကးမုံ
2.1 အႏုပညာသမားတို႕၏ အယူအဆ
3 က်မ္းကိုး
အႏုပညာ
ပါဠိဘာသာအားျဖင့္ သုခုမပညာဟုေခၚေသာ အႏုပညာသည္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမွုေၾကးမုံ ျဖစ္သည္။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမွုကို ေထာက္ရွု၍ ထိုလူမ်ိဳး၏ စိတ္ေနသေဘာထား၊ ႀကံရည္ ဖန္ရည္၊ ဓေလ့စရိုက္၊ ေနထိုင္မွု အဆင့္အတန္းတို႔ကို အကဲခတ္ရသည္။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္မွုမ်ားထက္ ထိုလူမ်ိဳး၏ အႏုပညာက ထိုလူမ်ိဳး၏ ဓေလ့စရိုက္၊ လူေနမွု အဆင့္အတန္းတို႔ကို ပို၍ ထင္ဟပ္ျပနိုင္သည္ဟု အခ်ိဳ႕ပညာရွင္ႀကီးမ်ားက ယူဆၾကသည္။ ယင္းသို႔ လူမ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္းကို ထင္ဟပ္ျပနိုင္ေသာ အနုပညာသည္ အဘယ္နည္း။ အနုပညာဟူသည္ လူ၏ စိတ္ကို လႈပ္ရွားေစနိုင္ေသာ ပညာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ လူ၏ ေစတနာကို လႈံ႕ေဆာ္ ႏႈိးဆြေပးနိုင္ေသာ ပညာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ အနုပညာသည္ လူ၏ ေစတနာ အေလ်ာက္ လူ၏ စိတ္ကူးဉာဏ္စြမ္းျဖင့္ ဖန္တီးရေသာပညာ ျဖစ္၍ အနုပညာ၏ အစြမ္းေၾကာင့္ အနုပညာကို ခံစားရသူ၌ ရသ ျဖစ္ေပၚရသည္။ ထိုေၾကာင့္ အနုပညာကို ရသပညာဟုလည္း ေခၚေလသည္။ အနုပညာရသဟူသည္မွာ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္္း၊ ႏွစ္သက္ျခင္း၊ ကရုဏာျဖစ္ျခင္း၊ စက္ဆုပ္ျခင္း၊ အားတက္ျခင္း၊ ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ အံ့ၾသျခင္း၊ တည္ၿငိမ္ျခင္းတည္းဟူေသာ အလကၤာက်မ္းမ်ားအလာ စိတ္အရသာ ကိုးပါးအနက္ တစ္ပါးပါးကို ခံစားရမႈ ျဖစ္ေပသည္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ စိတၱေဗေဒ ပညာရွင္တို႔၏ အလိုအရမူ စိတ္အရသာ၊ (သို႔) လႈပ္ရွားမႈ (၁၄) မ်ဳိးရွိသည္ဟု သိရေပသည္။ အနုပညာကို တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုရေသာ ခံစားမႈကို တင္ျပေသာ ပညာရပ္မ်ဳိးဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သိ္ပၸံပညာသည္ အေၾကာင္းတရားကို သရုပ္ခြဲျပသည္။ အနုပညာကမူ အက်ဳိးတရား၊ (သို႔) စိတ္လႈပ္ရွားမႈအတြက္ ခံစားမႈုကို ဖြဲ႕ျပသည္။ ေစတနာကို လႈံ႕ေဆာ္ေသာ စိတ္ဘဝင္၌ ခံစားမႈကို ဖြဲ႕ျပေသာ အနုပညာရပ္တြင္ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ဗိသုကာ၊ သဘင္ပညာႏွင့္ အနုစာေပတို႔သည္ အဓိက အားျဖင့္ ပါဝင္ၾကသည္။
ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ဗိသုကာ စသည္တို့ကဲ့သို့ လူတို့၏ စိတ္ေစတနာကို လုံ့ေဆာ္ေပးနိုင္စြမ္းေသာ အနုပညာကို လူတို့သည္ မည္ကဲ့သို့ ေတြ႕ရွိဖန္တီးခဲ့ၾကသနည္း။ ေရွးလူတို့သည္ ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္မ်ား၊ စူးေဆာက္ တန္ဆာ ပလာမ်ား၊ လက္နက္ ပစၥည္းမ်ား စသည္တို့ကို လိုအပ္သျဖင့္ တီထြင္လုပ္ကိုင္ အသုံးျပဳခဲ့ၾကသည္။ ပထမတြင္ ေက်ာက္ျပားမ်ားကို စားစရာထည့္စားရန္ အသုံးျပဳခဲ့ၾကသည္။ ေနာင္အခါ ေကာက္ျပားကို ပန္းကန္ျပားသ႑ာန္ ထြင္း၍ အသုံးျပဳၾကသည္။ သတၱဳမ်ားကို ေတြ႕ရွိ၍ မီးအားျဖင့္ သတၱဳကို လိုရာပုံသြင္းနိုင္ေၾကာင္း သိလာ ၾကေသာအခါ မိမိတို့၏ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္း ကိရိယာမ်ားကိုအဆင့္ဆင့္ တိုးတက္ေကာင္း မြန္ေအာင္ ျပဳျပင္ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ ယင္းသို့အားျဖင့္ မိမိတို့၏ အသုံး အေဆာင္မ်ားကို အသုံးလည္းက်၊ လွလည္း လွပေအာင္ ျပဳလုပ္နိုင္စြမ္းကိုလည္း ေတြ႕ျမင္လာၾကသည္။ ထိုအခါ အလွ အပရွိမႈ၊ တင့္တယ္မႈ တို့ကို ႏွစ္သက္ေသာ သေဘာလည္း ျဖစ္လာၾက၍ ပစၥည္း အသုံးအေဆာင္တစ္ခုကို ေနမႈထိုင္မႈ အေရးအတြက္ အသုံးခ်မႈ အျပင္ ေစတနာကို ႏိႈးေဆာ္၍ စိတ္၌ ႏွစ္သက္ျခင္းျဖစ္ေအာင္ စိတ္ျဖင့္ အရသာခံစားနိုင္ေအာင္ ဖန္တီးျပဳလုပ္နိုင္ေၾကာင္း ကိုလည္း သိလာၾကသည္။ လူတို့၏ ေနမႈထိုင္ေရးအတြက္ ပစၥည္းအသုံးအေဆာင္မ်ားကို အသုံး လည္းက်၊ လွလည္း လွပေအာင္ တီထြင္လုပ္ခဲ့ၾက၍ လူေနမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္ လာေသာအခါ အသုံးမႈအတြက္ တီထြင္ ဖန္တီးမႈမ်ားအျပင္ စိတ္အရသာ ခံစားနိုင္ေရးအတြက္လည္း တီထြင္ၾကံဆ လာခဲၾ့ကေလသည္။
အနုပညာသည္ လူ၏ စိတ္ကူးဉာဏ္စြမ္းျဖင့္ တီထြင္ၾကံဆ ဖန္တီးရေသာ ပညာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ သဘာဝ အလွအပ အတင့္အတယ္တို့ကို အနုပညာဟု မဆိုနိုင္ေပ။ ၾကည္နူးဖြယ္ရာအရုဏ္ဦး၊ သာယာညြတ္နူးဖြယ္ ္ေက်းငွက္တြန္သံ က်ဴးသံတို့သည္ ပင္ကိုယ္အလွအပ၊ ၾကည္နူးဖြယ္ရာမ်ား ျဖစ္လင့္ကစား အနုပညာသေဘာ မပါေျခ။ အနုပညာကို ဖန္တီးေသာ အနုပညာရွင္က သက္ရွိ သက္မဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္၌ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိရေသာ ဘဝအာရုံတို့အေပၚသို့ ယင္းေစတနာ သက္ေရာက္၍ ထိုေစတနာ အေလ်ာက္ သူ့အျမင္၊ သူ့အၾကား၊ သူ့အေတြ႕အၾကံဳ တို့ကို သရုပ္ေဖာ္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားျခင္းမ်ဳိးသည္သာလွ်င္ အနုပညာ သေဘာပါေလသည္။ အနုပညာရွင္၏ အျမင္၊ အၾကား၊ အေတြ႕အၾကဳံတို့ကို ေစတနာအေလ်ာက္ သရုပ္ေဖာ္ဖြဲ႕ျပေသာ အနုပညာတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီအတတ္သည္ စာေရးျခင္းအတတ္ မေပၚမီကပင္ ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ဂူေနေရွး လူတို့သည္ မိမိတို့ဘဝ ပတ္ဝန္းက်င္၌ ျမင္ေတြ႔သမွ် မိမိတို့စိတ္၌ ခံစားရသမွ်ကို ေျမနီ၊ ေျမဝါ၊ ေျမျဖဴ၊ မီးေသြးစသည္တို့ျဖင့္ ဂူနံရံမ်ားေပၚ၌ ပုံပန္းသ႑ာန္ ဌာနမ်ား ေရးခ်ယ္၍ ဖြဲ႕ျပၾကသည္။ ေရွးလူေဟာင္းတုိသည္ စကားလုံး မၾကြယ္ဝၾကေသးသျဖင့္ မိမိတို့ ဆိုလိုခ်က္ကို အရုပ္ေရးခ်ယ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုေၾကာင့္ တ႐ုတ္စကားပုံတစ္ခုက႐ုပ္ပုံတစ္ပုံသည္ စကားလုံးတစ္ေထာင္ခန႔္ တာသြားသည္ဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂူေနေရွးလူတို႔၏ ပန္းခ်ီစံနစ္သည္ မ်ဥ္းေရးေဆးျခယ္နည္း၊ သို႔မဟုတ္ ေကာက္ေၾကာင္းပန္းခ်ီစံနစ္ ျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမွု အဆင့္အတန္း တိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမၽွ ပန္းခ်ီအဆင့္အတန္းသည္လည္း တိုးတက္လာရာ၊ ပန္းခ်ီအတတ္သည္ လူတို႔၏ စိတ္ႏွလုံးကို ယူက်ဳံးလွုပ္ရွားေစနိုင္စြမ္းေသာ အႏုပညာတစ္ရပ္ ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။ ပန္းခ်ီပညာနည္းတူ ေရွးက်ေသာ အႏုပညာတစ္ရပ္မွာ ပန္းပုပညာ ျဖစ္သည္။ ပန္းပုဟူေသာ ျမန္မာ ေဝါဟာရ၏အဓိပၸါယ္ကို တိက်စြာ ေဖာ္ျပရလၽွင္ သစ္သား၊ ဆင္စြယ္၊အရိုး၊ အုတ္၊ အဂၤေတ၊ သတၱဳ စသည္တို႔ျဖင့္ ထုလုပ္ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာ အႏုပညာရပ္ကို ဆိုလိုေပသည္။ စင္စစ္ ပန္းပုပညာတြင္ ျခဴးပန္းျခဴးႏြယ္ ပန္းတက္ပန္းထပ္စသည္တို႔ကိုထုလုပ္ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာ အႏုပညာကို ဆိုလိုေပသည္။ စင္စစ္ ပန္းပုပညာတြင္ ျခဴးပန္းျခဴးႏြယ္တို႔ကဲ့သို႔ ႏွစ္သက္ ဖြယ္ရာ အလွအပ တန္ဆာဆင္ ပန္းပုပညာအျပင္ ပုံတူ႐ုပ္လုံး ႐ုပ္တုပညာသည္လည္း ပန္းပုပညာ၌ သက္ဝင္သည္။ ပန္းခ်ီ ပညာရွင္သည္ မိမိဖြဲ႕ျပလိုေသာ အေၾကာင္းရပ္ကို အနံအလ်ား အားျဖင့္ ပုံပန္းေဖာ္၍ ေဆးျခယ္ျပသည္။ ပန္းပုပညာရွင္ကမူ ထုထည္ျဖင့္ ပုံသဏၭာန္ ေဖာ္ျပသည္။ ကေလးသုူငယ္တို႔သည္ ရႊံ့ေစး၊ ေျမေစးတို႔ျဖင့္ မိမိတို႔ေစတနာေရာက္ရာ သက္ရွိသက္မဲ့ တို႔၏ ပုံသဏၭာန္ကို ေဖာ္ျပၾကသကဲ့သို႔ ေရွးလူတို႔သည္လည္း ေျမေစး၊ ရႊံေစး၊ ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ခဲတို႔ျဖင့္ မိမိတို႔၏ ေစတနာေရာက္ရာ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔၏ ပုံသဏၭာန္ကို ေဖာ္ၿပ ၾကရာမွ မ်က္စိပသာဒအားျဖင့္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ ႂကြရြလွပေသာ အဆင္တန္ဆာ ပန္းပုလက္ရာမ်ား၊ အသက္ဝင္ လွုပ္ရွား ေန သေယာင္ ထင္မွတ္ဖြယ္ရာ ႐ုပ္လုံး႐ုပ္တုကို ထုလုပ္ပုံေဖာ္နိုင္ လာၾက၍ ရွုျမင္ရသူတို႔၏ စိတ္ဘဝင္၌ ထိခိုက္လွုပ္ရွားေစ ၿပီးလၽွင္ ႏွစ္ၿခိဳက္ျခင္းျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးနိုင္ေသာ ပန္းပု အႏု ပညာတစ္ရပ္ ျဖစ္လာေလသည္။
လူတို႔သည္ အပူအေအး စေသာ ရာသီဥတု၏ ဒဏ္မွ အကာအကြယ္ ရေစရန္ အမိုးႏွင့္ ေလးဘက္ ေလးတန္ ထရံ ကာ အေဆာက္အအုံငယ္ကို ေဆာက္လုပ္သည္။ ထိုအေျခအေန အထိ လူ၏ အားထုတ္မွုသည္ အသုံးခ်ေရးသာ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ အေဆာက္အအုံ၏ အမိုးစြန္ကို ပို၍ ခၽြန္းထြက္ ေကာ့ပ်ံေစကာ တစ္မ်ိဳး တစ္မည္လွပေစျခင္း၊ အဝင္အထြက္ တံခါးေပါက္ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္စီ၌ တိုင္လုံးမ်ား စိုက္ထူ၍ ရွုျမင္ရသူတို႔၏ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ေအာင္ ႏွစ္ခ်ိဳက္ေစျခင္း ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ေသာအခါ အႏုပညာ သေဘာပါေသာ ပိသုကာပညာ သက္ဝင္လာေလသည္။
လူတို႔သည္ စိတ္၌ ထိခိုက္လွုပ္ရွားသည့္အခါ အသံထြက္၍ မိမိတို႔၏ ခံစားမွုကို ျပၾကသည္။ ငိုျခင္း၊ ရယ္ျခင္းတို႔ကား ဤသေဘာတည္ုး။ ယင္းသို႔ စိတ္လွုပ္ရွားမွုကို အသံျဖင့္ ျပဳၾက ပုံကို အႏုပညာသေဘာျဖင့္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပေသာအခါ၊ တိုက္ပြဲ၌ေအာင္ပြဲ ရ၍ ေအာင္သံဟစ္ေႂကြးရာမွ အစျပဳေသာ စိတ္တက္ႂကြဖြယ္ရာ စစ္ခ်ီ သီခ်င္းမ်ား၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ စိတ္ပ်က္အားငယ္ျခင္းတို႔ကို ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပေသာ အလြမ္းအေဆြး သီခ်င္းမ်ား စသည့္ ဂီတသီခ်င္း မ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။ ေျခလက္လွုပ္ရွားမွု၊ ဟန္အမူအရာ တို႔ျဖင့္ ခံစားမွုကို သ႐ုပ္ေဖာ္ျပေသာ အကအခုန္ႏွင့္ ျပဇာတ္ စေသာ သဘင္ပညာ ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။
ယဥ္ေက်းမွု အဆင့္အတန္းျမင့္လာ၍ စာေရးျခင္းအတတ္ ေပၚေပါက္လာေသာအခါ လူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ အျမင္အသိ အေတြ႕အၾကဳံခံစားခ်က္တို႔ကို စာေပျဖင့္လည္း ဖြဲ႕ျပၾကသည္။ ေလာကႏွင့္ လူ႔သေဘာသဘာဝကို ဖြဲ႕ႏြဲ႕တင္ျပရာ၌ အႏုစာေပ သည္လည္း အစြမ္းထက္ေသာ အႏုပညာတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ စာေပအရာ၌ အသိကို ေပးေသာ အသိေပးစာေပ၊ ေစတနာကို ႏွိုးဆြေပးေသာ ေစတနာႏွိုးစာေပဟူ၍ရွိရာ ဒုတိယအမ်ိဳးအစား သည္ အႏုစာေပ၊ သို႔မဟုတ္ ရသစာေပကို ေခၚဆိုသည္။ အႏု စာေပသည္ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ဗိသုကာတို႔ကဲ့သို႔ အလွအပ၊ အယဥ္အႏြဲ႕၊ အခန႔္အသန႔္တို႔ျဖင့္ ေစတနာကို ႏွိုးေဆာ္သည္ မဟုတ္ေပ။ အေရးအသား၊ အဖြဲ႕အႏြဲ႕၊ ဇာတ္ အိမ္၊ ဇာတ္ကြက္ ကို လိုက္၍ ဖတ္ရွုရသူ၌ ဝမ္းသာျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ေႂကြကြဲ ျခင္း၊ ထိတ္လန႔္ျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ့ျခင္း စေသာ စိတ္အရသာတစ္ မ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။
အႏုပညာတစ္ရပ္၏ ရသကို ခံစားရသူ၌ ဝမ္းသာျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း၊ ထိတ္လန႔္ျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ့ျခင္း စေသာ စိတ္ အရသာ တစ္ပါးကို ႏွစ္သက္ျခင္းႏွင့္ ယွဥ္တြဲခံစားရသည္။ ဒိ႒ဓမၼေလာက၌ ထိတ္လန႔္စရာကို ေတြ႕၍ ထိတ္လန႔္ေနၾက ရလၽွင္ မည္သူမၽွ ႏွစ္သက္ျခင္း၊ မျဖစ္နိုင္ၾကေပ။ ဝမ္းနည္း ျခင္း၊ သနားျခင္းျဖစ္ေနရလၽွင္လည္း မည္သူမၽွ ႏွစ္သက္ျခင္း မျဖစ္နိုင္ၾကေပ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သနားျခင္း ျဖစ္ေနလၽွင္ လည္း မည္သူမၽွ ႏွစ္သက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ေနၾကမည္ မဟုတ္ ေပ။ သို႔ေသ္ ေၾကာက္လန႔္ဖြယ္ရာ ပုံဝတၳဳ တစ္ခုကို ဖတ္၍ ေၾကာက္ရြံ့ထိတ္လန႔္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလ်က္ကပင္ ႏွစ္သက္ျခင္း လည္း ျဖစ္ေနသည္။ ဇာတ္မင္းသား၊ မင္းသမီး တစ္ဦးဦးက လြမ္းခန္းေဖာ္၍ လြမ္းျပလၽွင္ ပရိသတ္သည္ မင္းသား၊ သို႔မဟုတ္ မင္းသမီးကို သနားလ်က္ကပင္ ႏွစ္သက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ေနသည္။ ဤကား အႏုပညာတစ္ရပ္ရပ္မွ ရသကို ခံစားရ ၍ ျဖစ္ေပၚေသာ သေဘာတည္း။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရလၽွင္ အႏုပညာ၏ ရသကို ခံစားရသူ၌ ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ တုံ႔ျပန္မွု႔ သေဘာတည္း။
အႏုပညာရွင္သည္ မိမိလက္ရာ၌ ရသေပၚေအာင္ မည္သို႔ ဖန္တီးသနည္း။ အႏုပညာရွင္သည္ ေစတနာ၏ လွုံ႔ေဆာ္ခ်က္ အရ စိတ္ကူးဉာဏ္ကို အရင္းတည္၍ ဖန္တီးရ၏။ အႏုပညာ ဆိုင္ရာ စိတ္ကူးဉာဏ္ဆိုသည္မွာ ဤသို႔ ျဖစ္သည္။ (၁) စိတ္အာ႐ုံတစ္ခုခုကို ျမင္ရၾကားရ သိရသည့္အခါျဖစ္ေစ၊ ျဖစ္ေပၚ ခံစားရေသာ စိတ္အေတြ႕အၾကဳံ၊ (၂)ခံစားမွုေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ ေသာ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း စသည့္ စိတ္လွုပ္ရွားမွု အေတြ႕အၾကဳံ၊ (ဘာဝစိတ္ဟုလည္း ေခၚသည္)၊ (၃) စိတ္ လွုပ္ရွားမွုေၾကာင့္ ဘဝအသိ၊ အျမင္အသိ ရသလိုလို ျဖစ္ေသာ စိတ္အေတြ႕အၾကဳံ၊ (၄) မွတ္ဉာဏ္တစ္ေနရာရာ၌ ခိုေအာင္း ငုပ္လၽွိုးေနတတ္ေသာ ႐ုပ္ဆင္းသဏၭာန္ အသံစသည္တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ကံသုံးပါးအမူအရာစသည္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ လည္းေကာင္း ျပန္၍ ဝိုးတဝါးေပၚတတ္ ေသာ မွတ္မိသတိရေသာ စိတ္အေတြ႕အၾကဳံ၊ (၅) ထိုမွတ္မိ သတိရသမၽွတို႔ကို စိတ္လွုပ္ရွားမွု အင္အားေကာင္းသေလာက္ သတိတရားပြားမ်ားေသာ စိတ္အေတြ႕အၾကဳံဟူသည့္ စိတ္ အေတြ႕အၾကဳံ ငါးမ်ိဳးတို႔ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရေသာ ဉာဏ္မ်ိဳး သည္ အႏုပညာ စိတ္ကူးဉာဏ္ေပတည္း။
အႏုပညာရွင္၌ စိတ္ကူးဉာဏ္ ဝင္လာၿပီးေနာက္တြင္ ထို စိတ္ကူးဉာဏ္သည္ အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ရေတာ့သည္။ အႏု ပညာရွင္၏ ပုဂၢလဓိ႒ာန္ကို ဓမၼဓိ႒ာန္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရ သည္။ စိတ္လွုပ္ရွားမွု အေတြ႕အၾကဳံ၊ သို႔မဟုတ္ ဘာဝစိတ္ကို ပုံေဖာ္ရန္အလို႔ငွာ သတိတရားမ်ားအနက္ ပယ္တန္သည္ ပယ္၍ ယူတန္သည္ကို ယူရသည္။ ယူေသာ သတိတရားတို႔ကို အဆင္ ေျပေျပျဖစ္ေအာင္ အၿမီးအေမာက္တည့္ေအာင္ ျပဳျပင္တန္သည္ ကို ျပဳျပင္ရသည္။ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ေနရာခ်ျခင္း၊ စည္း႐ုံးျခင္းတို႔ကို ျပဳေပးရသည္။ ထိုျပင္ မိမိ၏ စိတ္ကူးဉာဏ္ တဖက္သတ္ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းေပးျခင္း၊ ပဲ့ကိုင္ေပးျခင္း၊ မဲတင္းေပးျခင္းတို႔ကိုလည္း ျပဳရသည္။
ထိုေၾကာင့္ အႏုပညာရွင္သည္ အႏုပညာသ႐ုပေဖာ္ရာ၌ အထိန္းအမ မရွိဘဲ ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ လြင့္ပါးတတ္ ေသာဉာဏ္မ်ိဳးကို အရင္းတည္သည္ မဟုတ္ေခ်။ ဘဝ အေတြ႕ အၾကဳံ၊ ဘဝခံစားမွု၊ ဘဝ အျမင္အသိ၊ ဘဝအသိတရားတည္း ဟူေသာ အထိန္းအမျဖင့္ လွုပ္ရွားတတ္ေသာ ဉာဏ္မ်ိဳးကို အရင္းတည္ၿပီးလၽွင္ အႏုပညာ အဂၤါမ်ားႏွင့္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပေလသည္။ အထိန္းအမျဖင့္ လွုပ္ရွားတတ္ေသာ အႏုပညာစိတ္ကူးဉာဏ္ ကို အရင္းတည္၍ သ႐ုပ္ေဖာ္သျဖင့္ အႏုပညာပါေသာ အဖြဲ႕ အႏြဲ႕တို႔၌ (၁) အေနအထား မွန္ကန္မွုသေဘာ၊ (၂) စည္းလုံး ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ (၃) ေျပျပစ္မွု သေဘာ၊ (၄) အခ်ီအခ် သေဘာ၊ (၅) ဟန္ခ်က္သေဘာတို႔ ပါဝင္ရာ ယင္းတို႔ကို အႏု ပညာအဂၤါ၊ သို႔မဟုတ္ အႏုပညာ စည္းမ်ဥ္းမ်ားဟု ေခၚဆို ၾကသည္။
(၁) အေနအထား မွန္ကန္မွုသေဘာဟူသည္မွာ အႏုပညာသည္၏ တင္ျပခ်က္၊ သ႐ုပ္ေဖာ္မွုတြင္ ပါဝင္ေသာ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ား၊ အခ်က္အလက္မ်ာကို ဒူးေနရာဒူး၊ ေတာ္ေနရာ ေတာ္ ျဖစ္ေအာင္ အထားအသို မွန္ကန္၍ အံဝင္ခြင္က်မွုကို ဆိုသည္။ အႏုပညာရွင္သည္ မိမိ၏ ဘဝအသိ၊ ဘဝအေတြ႕အၾကဳံတို႔ကို မိမိ ေစတနာအေလ်ာက္ တင္ျပရာ၌ မိမိ၏ ဆိုလိုရင္းကို ထင္ရွားေစရန္ ဒိ႒ေလာကမွ မိမိ၏ ဒိ႒အေတြ႕အၾကဳံအတိုင္း အတိအက်မဟုတ္ဘဲ အဓိက ထားသင့္သည့္အရာကို ထင္ရွားေပၚလြင္ေစ၍ အၿခံအရံ အသိုင္းအဝန္းတို႔ကို ျမဳပ္တန္ သည္ျမဳပ္၊ မွိန္တန္သည္မွိန္ေပးရသည္။ အဓိကႏွင့္ အၿခံအရံကို တန္းတူထား၍ ေဖာ္ပါက အေျခအေန ရွုပ္ေထြးသြားတတ္ေလသည္။ ထိုအခါ ထိုအႏုပညာလက္ရာကို ျမင္ရသူ၊ ဖတ္ရသူ၊ နာရသူ၌ အာ႐ုံျပါးသြား၍ ပရိသတ္၏ စိတ္ႏွလုံးကို ထိခိုက္ လွုပ္ရွားေစရန္ မစြမ္းေဆာင္နိုင္ေတာ့ေပ။
(၂) စည္းလုံးညီညြတ္မွုသေဘာဆိုသည္ကား အဓိကႏွင့္အၿခံအရံ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အခ်က္အလက္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ တစ္ခုခ်င္း အေနျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ တေပါင္း တစည္းတည္း အေနျဖင့္ျဖစ္ေစ အႏုပညာရွင္၏ သ႐ုပ္ေဖာ္ လိုရင္းအခ်က္ကို ေရွးရွုေသာသေဘာ ရွိရသည္။ အေထာက္အကူျပဳေသာသေဘာ ရွိရသည္။ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုလည္း အေထာက္အကူျပဳေသာသေဘာ၊ ေက်းဇူးျပဳေသာသေဘာလည္း ရွိရသည္။
(၃) ေျပျပစ္မွုသေဘာဟူသည္မွာ အႏုပညာရွင္ တင္ျပေသာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ကို သက္ရွိသက္မဲ့တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ အခ်က္အလက္တို႔သည္လည္းေကာင္း တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အတြဲအဘက္ မွန္ကန္ျခင္း၊ အၿမီး အေမာက္ တည့္ျခင္း၊ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အဆင္ေျပေၿပ လိုက္ဖက္မွုရွိျခင္း စသည့္သေဘာတို႔ ပါဝင္သည္။ ပုံစံအားျဖင့္ ေတးဂီတစ္ပုဒ္၌ အသံနိမ့္၊ အသံျမင့္ ဘယ္သံ၊ ညာသံ၊ အသံၾသ၊ အသံေၾကာင္တို႔ကို အဆင္ေျပေျပ ဖက္တြဲ အသုံးျပဳထားပါက နားဝင္ ၿငိမ့္ေညာင္း၍ ေသာတရွင္၏ စိတ္ႏွလုံးကို ယူၾကဳံးေသာ ဂီတတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာသည္။ ဝတၳဳတပုဒ္၌လည္း အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္တို႔ အဆက္အစပ္ မွန္ျခင္း၊ ေရွ႕ေနာက္ညီညြတ္ျခင္းရွိမွသာလၽွင္ ဝတၳဳဂုဏ္ေျမာက္ေသာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာနိုင္ေလသည္။
(၄) အခ်ီအခ်သေဘာဟူသည္မွာ အျမင့္ရွိလၽွင္ အနိမ့္ရွိေသာ သေဘာ အတက္ရွိလၽွင္ အက်ရွိေသာသေဘာ၊ အေလးရွိလၽွင္ အေပါ့ရွိေသာသေဘာ စသည္တို႔ကို ဆိုလိုသည္။ အႏုပညာရွင္သည္ မိမိ၏ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ သ႐ုပ္ေဖာ္မွုကို တစ္သမတ္တည္း စင္းစင္းႀကီးမရွိေစဘဲ အခ်ီအခ် သေဘာပါေစရသည္။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၌ အမို႔အေမာက္ကိုျပလၽွင္ အနက္အရွိုင္းကိုလည္း ျပရသည္။ ေတးဂီတတစ္ပုဒ္၌ တက္သံခ်ည္းသုံးထားလၽွင္ နားဝင္ပီယံ မျဖစ္ေပ။ တက္သံ၊ ခ်သံ အခ်ီအခ် သေဘာပါမွ နားဝင္ၿငိမ့္ေညာင္းသည္။
(၅) ဟန္ခ်က္သေဘာဟူသည္မွာ ထိန္းမပဲ့ကိုင္ေပးျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ အႏုပညာရွင္သည္ မိမိ၏ဘဝ စိတ္အလိုကို အလိုက္လြန္သြားျခင္း မျဖစ္ရေလေအာင္ ထိန္းမ ခ်ဳပ္ကိုင္ေပး ရသည္။ မိမိ၏ ဆိုလိုရင္းအခ်က္ကို အလြန္အမင္း
ျဖစ္မသြားေအာင္ ဟန္ထားရျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၌ ထင္းလြန္းေသာ အေရာင္အေသြးကို
ေဖ်ာ့ေသာေရာင္အေသြး ျဖင့္ ျပန္၍ ေျဖသကဲ့သို႔ ဇာတ္သဘင္ေလာကတြင္ အလြမ္းမ်ားေသာ ဇာတ္လမ္းကို အေသာကြက္မ်ား ေဖာက္ဝင္ေပးေသာ သေဘာေပတည္း။
အႏုပညာရွင္မ်ား၏ အႏုပညာ လက္ရာမ်ားသည္ အႏုပညာ အဂၤါမ်ားႏွင့္ မည္သို႔ ျပည့္စုံညီညြတ္ၾက၍ မည္သို႔ရသေဖာ္သည္ကို ေလ့လာၾကည့္ပါဦးစို႔။ ေရွးဦးစြာ ဂ်ပန္ပန္းခ်ီေက်ာ္ ဟိုကူ ဆိုင္း၏ လက္ရာ “ လွိုင္းထန္သည့္ အဏၰဝါေၾကာဝယ္ ” အမည္ရွိ ပန္ခ်ီကားကို ပုံစံတင္ျပလိုသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားတြင္ လွိုင္းေခါင္းျဖဴႀကီး၏ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းထန္ပုံကို သ႐ုပ္ေဖာ္ရာ၌ တဘက္တြင္ အရွိန္ျပင္းစြာ ႂကြတက္ေနေသာ လွိုင္းေခါင္းျဖဴႀကီးႏွင့္ တစ္ဖက္မွ အရွိန္က်ၿပီး လွိုင္းလုံးႀကီးတို႔အလယ္တြင္ အနက္အရွိုင္းကိုျပ၍ အခ်ီအခ် အနိမ့္အျမင့္သေဘာကို
ေပၚေစသည္။ အလြန္အရွိန္ ျပင္းလွ၍ ေရေပါက္ ေရစက္မ်ား လြင့္စဥ္ ျဖာထြက္လ်က္ ရွိေသာ လွိုင္းေခါင္းျဖဴႀကီး ျမင့္ေမာက္ႂကြတက္ေနပုံႏွင့္ အရွိန္ေလ်ာ့၍ ေလၽွာက်သြားေသာ လွိုင္းလုံးမ်ားအၾကား၌ လွိုင္းဒဏ္ကို အလ်ားစင္း၍ ခံေနရေသာ ေလွႀကီးမ်ားႏွင့္ ေလွသားမ်ားကို အေနအထား မွန္ကန္စြာျဖင့္ ျပထားသည္။ အဓိက လွိုင္းေခါင္းျဖဴႀကီးႏွင့္ အၿခံအရံ သက္ရွိ သက္မဲ့တို႔သည္ ေရျပင္က်ယ္ႀကီး၌ လွိုင္းထန္ေနသည့္ သေဘာကို အညီအညြတ္ ျပၾကသည္။ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔၏ အေနအထား ပုံပန္းသဏၭာန္တို႔သည္ အေၾကာင္းရပ္ႏွင့္ အဆင္ေျပ၍ ဆီေလ်ာ္သည္။ လွိုင္းလုံးႀကီးမ်ား၏ အနိမ့္အျမင့္ သေဘာကို ေနာက္ခံခပ္ေဝးေဝး၌ ျမင္ရေသာ ေတာင္ပူစာငယ္က ထိန္းထားေလသည္။ စိတ္လွုပ္ရွားမွု အင္အားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ဖြဲ႕ျပထား၍ ျမင္ရသူ၌ ဘဝခိုက္ေအာင္ ေစတနာကို လွုံ႔ေဆာ္နိုင္ေသာ အျခားပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ပုံစံတင္ျပရလၽွင္ အဂၤလိပ္ ပန္းခ်ီေက်ာ္ ဝီလ်ံတန္းနား၏ “ ေအာင္ပြဲရ ေတးေမးရား ” ကို တင္ၿပ လိုေပသည္။ ေတးေမးရားသည္ ၿဗိတိသၽွတို႔က နိုင္းျမစ္ တိုက္ပြဲတြင္ ျပင္သစ္တို႔လက္မွ လက္ရ သိမ္းပိုက္ခဲ့ေသာ ျပင္သစ္ တိုက္သေဘၤာ ျဖစ္သည္။ ထရာဖဲလဂါ တိုက္ပြဲတြင္ ၿဗိတိသၽွတို႔က အေရးနိမ့္၍ ျပင္သစ္တို႔က အေရးသာေနစဥ္ ေတးေမးရားသည္ ေလာ့နယ္လဆန္ ကိုယ္တိုင္ ကြပ္ကဲေသာ လံတင္သေဘၤာႏွင့္ယွဥ္၍ ျပင္သစ္တို႔အား ေခ်မွုန္းနိုင္ခဲ့သျဖင့္ ၿဗိတိသၽွတို႔ ေအာင္ပြဲခံနိုင္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ေတးေမးရား၏ ဂုဏ္သတင္း ထင္လင္းေက်ာ္ၾကားခဲ့၍ မ်က္ႏွာ ပန္းလွစြာျဖင့္ ျပည္ေတာ္ျပန္လာခဲ့ၿပီးလၽွင္ တင္းျမစ္ထဲတြင္ ဝင့္ႂကြားစြာ အနားယူနိုင္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ႏွစ္ၾကာျမင့္လာေသာ္ ေတးေမးရား၌ တိုက္ပြဲမ်ား၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားကလည္း ျပည့္ႏွက္ေန၍ တျဖည္းျဖည္း ယိုယြင္းလာကာ ဇရာကလည္း ေထာင္းလာေလၿပီ။ ေနာင္အခါ တီထြင္မွုအသစ္အသစ္တို႔ျဖင့္ ၿဗိတိသၽွ ေရတပ္မေတာ္က ေမြးထုတ္ေသာ တိုက္သေဘၤာ အသစ္အသစ္တို႔ အေရအတြက္ တိုးပြားလာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေတးေမးရား သည္ အမွုေတာ္လည္း မထမ္းနိုင္ေသာအေျခအေန၌ ရွိေနသည့္အျပင္ တင္းျမစ္ထဲတြင္ သေဘၤာေနရာ အက်ပ္အတည္း ျပႆနာ တစ္ခု ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထိုေၾကာင့္ ယခင္က ေအာင္ပြဲရ တိုက္ပြဲျပန္ႀကီးအား ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ အထက္အမိန႔္အရ မီးခိုး တလူလူထြက္၍ စက္သံ တဖုတ္ ခ်က္ခ်က္ျမည္ေသာ တြဲ သေဘၤာငယ္ကေလးတစ္စင္းက ေတးေမးရာအား လာ၍ တြဲကာ ဖ်က္ဆီးရမည့္ေနရာသို႔ ေခၚသြားပုံကို တန္းနားက သ႐ုပ္ေဖာ္ ထားသည္။ အေၾကာင္းရပ္၏ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းမွု ကို ဖြဲ႕ျပရာ၌ ဘဝ၏က်ခ်ိန္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ေသာအားျဖင့္ ေနဝင္ ခ်ိန္ကို ေနာက္ခံျပဳထားသည္။ သေဘၤာ၏ လွုပ္ရွားမွုေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ လွိုင္းဂယက္ကေလးမ်ားမွအပ ေရျပင္သည္ လည္း ဝမ္းနည္းေၾကကြဲသည့္ႏွယ္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ဆြဲ သေဘၤာကေလး၏ အေရာင္အေသြးသည္လည္း ခပ္မွိုင္းမွိုင္း ျဖစ္သည္။ အုံ႔မွိုင္းေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္၏ ေအာက္ဝယ္ တစ္ဖက္ေသာကမ္းေျခမွ အေဆာက္အအုံမ်ားကို မွုန္မွုန္ဝါးဝါး သာ ျမင္ရသည္။ အေျခအေနအရပ္ရပ္သည္ ၾကည္လင္ သာယာမွုကင္း၍ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေသာ အသြင္သဏၭာန္ေဆာင္ ေနျခင္းကို မဲတင္းထားသည့္ သေဘာျဖင့္ ဆြဲသေဘၤာမွ မီး အေရာင္ႏွင့္ ေနလုံး၏ အထက္မွ ေတးေမးရား၏ တစ္ခါက စြမ္းစြမ္းတမံ အမွုထမ္းခဲ့မွုသေဘာကိုျပေသာ အနီေရာင္တိမ္ အစုအေဝးတို႔က ထိန္းေပးထားေလသည္။
အေနအထား မွန္ကန္မွုသေဘာ၊ ညီညြတ္မွုသေဘာ ေျပျပစ္ မွုသေဘာတို႔ ထင္ရွားေသာ ေရွးရိုးျမန္မာ ပန္းခ်ီကားတစ္ကား ကို ပုံစံ တင္ျပလိုပါေသးသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားသည္ “ အာဠ ဝက ခၽြတ္ခန္း ” အမည္ရွိ၍ ဘုရား ဂုဏ္ေတာ္ကို ဖြဲ႕ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ပကတိ တည္ၿငိမ္ေသာ ဘုရားသခင္ကို ၾကည္ညိဳဟန္တူ၍ မာန္ေလ်ာ့ ကန္ေတာ့ေသာ အာဠဝကကို ခ်ီးက်ဴးလိုဟန္ တူသည္။ ထို ပန္းခ်ီကားတြင္ အာဠဝကက ဦးညြတ္ကန္ေတာ့ေသာ သေဘာ သည္ လိုရင္းျဖစ္သည္။ ထိုသေဘာသို႔ မ်က္စိ ေရာက္ေစရန္ တစ္ဖန္ေရာက္ေသာ မ်က္စိျဖင့္ ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း မျဖစ္ေအာင္လည္း ဖြဲ႕ျပနိုင္မွုကို သ႐ုပ္ အေနအထား အသို၌ ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္ နိုင္သည္။ ကန္ေတာ့ ဦးညြတ္ေနေသာ ဘီလူး႐ုပ္ကို ပန္းခ်ီကား ၏ အလယ္မက် တက်ေနရာ၌ ထားသျဖင့္ ၾကည့္သူ၏ မ်က္စိသည္ ဘီလူး႐ုပ္ဆီသို႔ လြယ္လင့္တကူ ေရာက္သြားသည္။ ထိုသို႔ ေရာက္သြားေသာ မ်က္စိကို ပန္းခ်ီကား၏ ျပင္ဘက္သို႔ ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း မရွိေလေအာင္ ေဘးႏွစ္ဘက္တြင္ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္ကို ပိတ္၍ ျခယ္ထားသည္။ အထက္တြင္ ပန္းႏြယ္တို႔ကို မိုးကာ၍ ျခယ္ထားသည္။ တစ္ဖန္ ဘီလူးသို႔ေရာက္၍ မပ်ံ႕မလြင့္ေနေသာ မ်က္စိကို ဘီလူး၌ အၾကာအရွည္ တန႔္မေနေစဘဲ ဘုရားရွင္ ထံသို႔ သက္သက္သာသာ ကူးေျပါင္းသြားေလအာင္ ဘီလူး၏ လက္ႏွင့္ ေလးျမားတို႔ကို ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ဆီသို႔ ဦးတိုက္ထားသည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ ဘီလူးသို႔ေရာက္ေသာ မ်က္စိ သည္ ဘီလူး၏ လက္သို႔ ေရာက္သည္။ ထိုမွ ေလးျမားသို႔ ေရာက္သည္။ ေလးျမားမွ ဘုရားရွင္၏ လက္ေမာင္း အက်သို႔ ကူးျဖတ္ကာ၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ဘုရားရွင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္သို႔ ေရာက္ေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးထား ေလသည္။ မ်က္စိသည္ ဘီလူးမွသည္ ဘုရားသို႔၊ ဘုရားမွသည္ ဘီလူးသို႔ ထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ လူးလာ တုံ႔ျပန္ေနေအာင္ ဖန္တီးထားသည္။ ယင္းသို႔ ျဖင့္ ဘုရားကို ၾကည္ညိဳေသာစိတ္၊ ဘီလူးအား ခ်ီးက်ဴးေသာ စိတ္တို႔သည္ မ်က္စိရွင္၌ တစလွည့္စီ တက္တုံသက္တုံ ျဖစ္ ေပၚေစနိုင္ေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ခက္ထန္လွေသာ အာဠဝကအား သည္းခံေတာ္မူျခင္း၊ ေကာင္းစြာ ယဥ္ေက်းေစျခင္း တို႔ျဖင့္ ေအာင္ေတာ္မူေၾကာင္းကို ျပနိုင္ရန္ အာဠဝကအေပၚသို႔ ကဲမိုး ေနေသာ ဘုရားသခင္၏ ကိုယ္ဟန္၌ လည္းေကာင္း၊ ေအးခ်မ္း တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာေတာ္အမူအရာ၌လည္းေကာင္း ထင္ရွား ေစသည္။ အာဠဝကကို သ႐ုပ္ေဖာ္ရာတြင္ အာဠဝက၏ ခက္ထန္ေသာသေဘာကို ေတာင့္တင္းခိုင္မာေသာ ကိုယ္ဟန္ျဖင့္ ျပသည္၊ ဘုရားရွင္အား မာန္ေလ်ာ့ခ်၍ ကိုင္းညြတ္ေနပုံပင္ ေဒါသမာန္ပါေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္အား ရြံ့ေၾကာက္ ျခင္း၊ ၾကည္ညိဳျခင္းတို႔ကို လက္ေခ်ာင္းမ်ား အမူအရာ၌ ေပၚ ေစသည္။ အာဠဝက၏ မာန္ေလ်ာ့ ကိုင္းညြတ္ျခင္းကို ပန္းႏြယ္ တို႔၏ ယိမ္းညြတ္ေနျခင္းျဖင့္လည္း ဖြဲ႕ျပသည္။ အာဠဝက၏ ေက်ာဘက္ရွိ သစ္ပင္မွေန၍ ဥေဒါင္းငွက္၏ ဘုရားရွင္အား ဦးညြတ္ေနဟန္ျဖင့္လည္း ျပသည္။ ယင္းတို႔ကား ပန္းခ်ီကားပါ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္တို႔၏ ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ ေျပျပစ္မွုသေဘာကို ျပသည္။ ပန္းခ်ီဆရာ၏ အႏုစိတ္လက္စြမ္း သည္ ေစတနာပါမွ အခ်က္က်က် ေရးနိုင္သည္။ ေစတနာ အင္အား ေကာင္းသျဖင့္ ထိုပန္းခ်ီကားတြင္ အႏုစိတ္လက္စြမ္း ကို အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးဖြယ္ရာ ေတြ႕ရသည္။ ဘုရားရွင္၏ နဖူးသင္း က်စ္ေတာ္၌ ဗိုေပါက္ထားျခင္း၊ ဝတ္႐ုံထားေသာ သကၤန္း ေတာ္၏ အတြန႔္အလိပ္၊ အၿမိတ္အနားတို႔ကို အဆန္းတၾကယ္ ေရးထားျခင္းတို႔သည္ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ၾကည္ညိဳမွု ထက္သန္ ေသာ ေစတနာကို ျပသည္။ အာဠဝက၏ မကိုဋ္တန္ဆာ၌ လည္းေကာင္း၊ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာ၌လည္းေကာင္း၊ နံေဘးရွိ ဘြဲ႕ျဖဴ လက္နက္၌လည္းေကာင္း၊ ၾကာလိပ္ၾကာတြန႔္ ၾကာ ကေတာ့ၾကာေကြးသေဘာျဖစ္ေသာ ကႏုတ္တန္ဆာ ထည့္ထား ျခင္းသည္ အာဠဝကအား ပန္းခ်ီဆရာက ခ်ီးက်ဴးစိတ္ကို ေဖာ္ ျပသည္။ ဘီလူး၏ လည္ဆြဲပုတီးသည္ ရင္ဆီ၌ တန္းက်ေန၍ ေပါင္ေပၚ ယိမ္းႏြဲ႕ေနဟန္ ဖြဲ႕ျပျခင္းသည္ ပန္းခ်ီဆရာ၏ ႏွစ္သက္စိတ္ကို ေဖာ္ျပသည္။ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ထိုပန္းခ်ီကို ေရးဆြဲစဥ္က ႏွစ္သိမ့္ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေနဟန္ တူသည္။ ထိုေၾကာင့္ အာဠဝက၏ ေက်ာဘက္၌ ဓားကိုင္၍ ထိုင္ေနေသာ ေတာဘီလူး၏ အိုးတိုးအတ အမူအရာကို ျပက္လုံးတစ္ခုအျဖစ္ ပန္းခ်ီဆရာက ထည့္သြင္းထားေလသည္။
႐ုပ္လုံး႐ုပ္တုဆရာတို႔သည္လည္း မိမိတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူႏွင့္ တိရစၧာန္စေသာ သက္ရွိသက္မဲ့တို႔အနက္ အာ႐ုံ စူးစိုက္မိရာ အေၾကာင္းရပ္တစ္ခုကို ေစတနာအေလ်ာက္ ပုံပန္းေဖာ္ျပရာ၌ ထိုလူတိရစၧာန္တို႔၏ ႐ုပ္လုံး ႐ုပ္တု ကိုယ္ဟန္ အေနအထား မ်က္ႏွာမူရာတို႔၌ အသက္ဝင္ေအာင္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႕ျပၾကသည္။ အေမရိကန္ ႐ုပ္တုဆရာ ေပါမင္းရွစ္၏ “ မုဆိုးႏွင့္ ေတာဆိတ္ ” ႐ုပ္လုံးအတြဲကို ပုံစံ တင္ျပရေသာ္ ထို႐ုပ္လုံးတို႔၏ ဟန္အမူအရာမွာ အသက္ဝင္ လွသျဖင့္ ၾကည့္ေနစဥ္တြင္ပင္ မုဆိုးလက္ထဲရွိ တအားဆြဲ၍ ေမာင္းတင္ထားေသာ ေလးညႇို႔မွ ျမားသည္ “ တိန္ ”ကနဲ ျမည္ကာ လြတ္ထြက္ၿပီးလၽွင္ သမင္း၏နံပါး၌ သြား၍ စိုက္ လိုက္ရာ ခ်က္ေကာင္းထိလွသျဖင့္ ေသေစေလာက္ေသာ ျမား ခ်က္ေၾကာင့္ အသက္ထြက္လုဆဲဆဲ မခ်ိမဆန႔္ ေဝဒနာခံစား ရပုံကို ဒိ႒ကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ႕ေနရသကဲ့သို႔ရွိကာ တစ္ဖက္မွ မုဆိုး၏ စြမ္းပကားကို ခ်ီးက်ဴးမိသည့္နည္းတူ ေတာဆိတ္ အေပၚ၌လည္း က႐ုဏာစိတ္တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚရသညင္။ အေၾကာင္းရပ္၏ ဆိုလိုရင္းကို ႐ုပ္ထုဆရာတို႔က ပီပီျပင္ျပင္ သ႐ုပ္ေဖာ္နိုင္၍ ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ အေနအထား မွန္ကန္မွု သေဘာ၊ ေျပျပစ္မွုသေဘာ၊ ဟန္ခ်က္စသည္တို႔ျဖင့္လည္း ျပည့္စုံေၾကာင္းကို ေတြ႕ၾကရေပလိမ့္မည္။
အဆိုပါ အေနအထား မွန္ကုန္မွုသေဘာ၊ ညီညြတ္မွုသေသာ၊ ေျပျပစ္မွုသေဘာ စသည္တို႔ျဖင့္ ျပည့္စုံေသာ အျခါးပုံစံတစ္ခု မွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးတို႔၏ က႐ုဏာရွင္ နတ္သမီး ကြမ္းယင္၏ ႐ုပ္တုျဖစ္ေပသည္။ ႐ုပ္ထုဆရာသည္ နတ္သမီးအား ၾကည္ညိဳ ေသာစိတ္ေစတနာျဖင့္ နတ္သမီး၏ေခါင္းေဆာင္း ဘယက္ တန္ဆာတို႔ကို အႏုစိတ္ ထုလုပ္ထားသည့္အျပင္ နတ္သမီး၏ ကိုယ္႐ုံေအာက္ပိုင္း အနားၿမိတ္ အတြန႔္အလိပ္တို႔ကို ပီျပင္ လွပစြာ ပုံပန္း ေဖာ္ျပထားေလသည္။ ထို႐ုပ္တုကို ဆြန္မင္း ဆက္ “ ခရစ္ ၉၆၀-၁၁၂၇၉ ” အတြင္းက သစ္သားျဖင့္ ထုလုပ္၍ ေဆးေရာင္ျခယ္ထားေလသည္။
ဗိသုကာပညာရပ္တြင္ သိပၸံပညာႏွင့္ အႏုပညာ စုေပါင္းစပ္ ထားသည္။ အေဆာက္အအုံတစ္ခု ထုထည္ ပမာဏ၊ အက်ယ္ အဝန္း၊ အျမင့္ အေစာက္ ပႏၷက္ စသည္တို႔သည္ အတိုင္း အထြာ အတိအက်ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ရသည္။ အေဆာက္အအုံ၏ အတင့္အထယ္ အဖြယ္အရာရွိမွု၊ အခန႔္အသန႔္ရွိမွု၊ ၾကည္ညိဳ ညြတ္က်ိဳးဖြယ္ ရာရွိမွုတို႔သည္ သ႐ုပ္ေဖာ္သူ အႏုပညာရွင္၏ ေစတနာအလိုက္ အႏုပညာအဂၤါရပ္တို႔ျဖင့္ ညီညြတ္စြာ ပုံပန္း ေပၚလာၾကေလသည္။
ျမန္မာဗိသုကာပညာရပ္၏ အထြတ္အထိပ္ အေျခအေနကို ျပေသာ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း ေစတီပုထိုးမ်ားအနက္ မွန္ကန္မွု သေဘာ၊ အခ်ီအခ်သေဘာ၊ ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ ေျပျပစ္မွု သေဘာ၊ ဟန္ခ်က္သေဘာတို႔၏ သာဓကကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္နိုင္ေပသည္။ အာနႏၵာဘုရားအား တန္တိုင္းရံထား၍ တန္တိုင္းေလးမ်က္ႏွာတြင္ မုခ္ျပသာဒ္ တစ္ေဆာင္စီ အကြာ အေဝးညီညီျဖင့္ ေဆာက္ထားသည္။ တန္တိုင္အတြင္း၌ ကူ ဘုရား၊ သို႔မဟုတ္ တန္ေဆာင္းမဟူ၍ ရွိသည္။ တန္ေဆာင္းမ ၏ ေလးမ်က္ႏွာ၌ တစ္ဖက္စီတစ္ဖက္စီတြင္ အ႐ုဏ္ခံမုခ္ထြတ္ (မ႑ပ္) တစ္ခုစီ အသီးသီး ရွိသည္။ တန္ေဆာင္းမ အထက္ တြင္ ပစၥယာအဆင့္ဆင့္ တင္၍ ေစတီေပါက္ ထားေလသည္။ တန္တိုင္းမုခ္ျပါသာဒ္၏ မ်က္ႏွာတူ႐ူ၌ ကြက္လပ္ထားရာ ထိုသေဘာမွာ ဘုရားဖူးအား မုခ္ျပါသာဒ္ တစ္ခု၌ နားေနယင္း တန္ေဆာင္းမွ အထက္တြင္ ေပါက္ထားေသာ ေစတီေတာ္ကို အာ႐ုံျပဳေစသည္။ တန္ေဆာင္းမ အတြင္း၌ အေရွ႕ အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ ေလးမ်က္ႏွာတြင္ မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူ စီ ရွိသည္။ ဘုရားဖူးသည္ တန္ေဆာင္းမအတြင္းသို႔ ဝင္လာ ေသာအခါ ဆင္းတုေသာ္ဆီသို႔ အာ႐ုံေရာက္၍ သဒၶါတရားပြား မ်ားမွု၊ တည္ၿငိမ္မွုရွိေစရန္ အ႐ုဏ္ခံမုခ္ထြတ္၏ မ်က္ႏွာၾကက္ ကို အျပည့္မျပပဲ ဥကင္သဖြယ္ ဝဲဘက္ယာဘက္တို႔သို႔ နိမ့္ ေလ်ာ့ခ်ထားသည္။ ထိုအခါ မ်က္ႏွာၾကက္ေခါင္ေၾကာင္းသည္ ဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာေတာ္တူ႐ူသို႔ ညႊန္ျပသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဘုရားဖူး၏ မ်က္စိသည္ ဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာ ေတာ္ဆီသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားေစသည္။ ဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ အဝင္း အလဲ့ကို ဘုရားဖူးက ဖူးျမင္နိုင္ရန္ မ်က္ႏွာေတာ္တူ႐ူတြင္ အလင္းေပါက္ ေဖာက္ ထားသည္။ မတ္တပ္ရပ္ ဆင္းတုေတာ္သည္ ၁၈ ေတာင္အျမင့္ ရွိရာ ဘုရားဖူးသည္ ေျခေတာ္ရင္းတြင္ ကိုယ္ေတာ္၏ အကဲ အမိုးကို ျမင္ရ၍ ဘုရားဖူး၏ မာန္ေလ်ာ့ျခင္း၊ ၾကည္ညိဳသဒၶါ ပြားျခင္းကို ျဖစ္ေစသည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ အာနႏၵာဘုရား၏ ဗိသုကာတြင္ ဘုရားဖူးအား ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားမ်ားေစေသာ ေစတနာကို လွုံ႔ေဆာ္နိုင္စြမ္းသည့္ အႏုပညာ၏ ဂုဏ္အဂၤါျဖင့္ ျပည့္စုံေၾကာင္း ေတြ႕ရေပသည္။
အေျခခံသေဘာအရ အဆို၊ အက၊ အတီး၊ အမွုတ္ တို႔သည္ သီးျခါးပညာရပ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ္လည္း အႏုပညာ သေဘာအရ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဆက္တြဲလ်က္ရွိျခင္း၊ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ေက်းဇူး ျပဳလ်က္ရွိျခင္း၊ နီးစပ္ျခင္း၊ တုံ႔ ျပန္ျခင္း သေဘာတို႔ ရွိၾက သည္။ ထိုပညာသုံးရပ္လုံး တြဲဘက္ပါဝင္ေသာ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုကို သဘင္ဟု ေခၚသည္။ သဘင္ပညာျဖင့္ လူ႔သဘာဝ၊ ေလာကသဘာဝတို႔ကို အႏုပညာရွင္သည္ ထိေရာက္စြာ သ႐ုပ္ ေဖာ္နိုင္သည္။ အလြမ္းအေဆြး အေသာတည္းဟူေသာ စိတ္ အရသာကိုးပါးကို ထိထိမိမိ လွုပ္ရွားေစနိုင္စြမ္းသည္။ ဇာတ္ ကြက္ဇာတ္သိမ္း အၿမီးအေမာက္တည့္ရန္ ေျပျပစ္မွုသေဘာ၊ ဇာတ္ေဆာင္ ဇာတ္ရံ အသိုင္းအဝန္းတို႔၏ အေပးအယူ ညီညြတ္၍ စည္းလုံးမွုရွိေသာသေဘာ၊ အဆိုအတီးတို႔၏ အေပး အယူ ညီညြတ္မွုသေဘာ၊ ဇာတ္ေဆာင္ဇာတ္ရံတို႔၏ အံဝင္ ခြင္က်မွုသေဘာ၊ အဆိုႏွင့္အတီး၊ အလြမ္းႏွင့္အေသာ အခ်ီ အခ်ရွိမွုသေဘာ၊ တဖက္သတ္ဇာတ္ေမ်ာႀကီး ျဖစ္မသြားေအာင္ ထိန္းေပးေသာ ဟန္ခ်က္တို႔ကို ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္တို႔ ဆင္ျခင္ ရွုစားက သေဘာေပါက္နိုင္ၾကေပသည္။
ျမန္မာပြဲၾကည့္ ပရိသတ္မ်ား ၾကည့္ဖူးျမင္ဖူးၾကားဖူးၾကေသာ မပဋာႏွင့္ ကိုဒါသတို႔၏ ဇာတ္လမ္းကို ျခင္ဆင္ပါေလ။ ထိုဇာတ္လမ္း၌ အခန္းႀကီးေလးခန္း ပါသည္။ ပထမအခန္းတြင္ မပဋာ ကိုဒါသကို လူပ်ိဳလွည့္ေသာ သစၥာထားႏွစ္ပါးသြားခန္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခန္းသည္ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္အား ၾကည္ႏူး ႏွစ္သိမ့္မွုကို ေပးသည္။ မင္းသား၊ မင္းသမီးတို႔၏ အဆိုအက အျပင္ လူရႊင္ေတာ္တို႔၏ ျပက္လုံးမ်ားေၾကာင့္ ေရႊပြဲလာတို႔မွာ တေသာေသာ ရယ္ေမာကာ ၾကည္ႏူးရႊင္ျမဴးၾကရသည္။ ဒုတိယ အခန္းမွာ ကိုဒါသကို ေႁမြခဲခန္းျဖစ္၍ တတိယအခန္းမွာ သား ႀကီးေရေမ်ာ သားငယ္စြန္ခ်ီေသာအခန္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခန္း မ်ားတြင္ ပရိသတ္တို႔မွာ ထိတ္လန႔္ျခင္း၊ သည္းထိတ္ရင္ဖို ျဖစ္ရျခင္း၊ က႐ုဏာျဖစ္ျခင္းစေသာ အရသာမ်ားကို ခံစားရ သည္။ စတုတၳ အခန္းသည္ မပဋာ ႐ူးခန္းျဖစ္၍ ဇာတ္ေဆာင္ မင္းသမီး၏ ပညာျပကြက္တြင္ ေရႊပြဲလာတို႔မွာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲ စြာျဖင့္ နစ္ေမ်ာပါသြားၾကရသည္။ ထိုဇာတ္တြင္ မပဋာ အျဖစ္ အသုံးေတာ္ခံသူ အႏုပညာရွင္သည္ အဓိကျဖစ္၍ အဓိကျဖစ္သူ ကလည္း မိမိ၏ပညာစြမ္းကို အစြမ္းကုန္ျပနိုင္ေသာ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္သည္။ အၿခံအရံမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ ကြက္မ်ားသည္လည္းေကာင္း အဓိကဇာတ္ေကာင္အား မ်ားစြာ အေထာက္အကူ ျပဳသည္။ ဇာတ္ရံတို႔၏ ေနရာသည္လည္း အကြက္ဝင္၍ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္သည္။ ဇာတ္လမ္းဇာတ္အိမ္ တည္ပုံသည္လည္း အၿမီးအေမာက္ တည့္သည္။ အလြမ္းမ်ား ေသာဇာတ္လမ္းတြင္ ေသာခန္းမ်ား ေဖာက္ထား၍ ေနာက္ဆုံး မပဋာ ေက်ာင္းေတာ္ဝင္ခန္းသည္ အလြမ္းမ်ား၍ ဇာတ္နာေန သည္ကို ျပန္၍ ထိန္းလိုက္ေသာ ဟန္ခ်က္ ျဖစ္ေလရာ ထို ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ့္ဘြယ္ရာ အခန္းျဖင့္ စခန္းသိမ္းလိုက္ေလသည္။ ရသစာေပတို႔သည္ ေရးပုံေရးဟန္တို႔ျဖင့္ လူ႔သဘာဝ၊ ေလာကသဘာဝကို သ႐ုပ္ေဖာ္ၾကသည္။ စာေရးဆရာႏွင့္ စာဆို ပညာရွင္တို႔သည္ လူ႔ေလာက ပတ္ဝန္းက်င္၌ ယင္းတို႔ ျမင္သိ ေတြ႕ၾကဳံရပုံတို႔ကို ယင္းတို႔၏ ေစတနာအေလ်ာက္ ပ်ိဳ႕ကဗ်ာ လကၤာ ဝတၳဳ ျပဇာတ္စသည္တို႔အားျဖင့္ လြမ္းစရာျဖစ္ေအာင္၊ ေဆြးစရာ ျဖစ္ေအာင္၊ ေသာစရာျဖစ္ေအာင္ ခ်ီးက်ဴးစရာ ျဖစ္ ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ၾကသည္။ အႏုပညာရွင္တို႔သည္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုခုကို ေရးဖြဲ႕ရာ၌ ေရွးဦးစြာ ေရးဖြဲ႕မည္အေၾကာင္းအရာတြင္ ေစတနာေရာက္မွုရွိရသည္။ ေစတနာ ေရာက္မွု ရွိမွသာ အာ႐ုံ စူးစိုက္မွုရွိ၍၊ အာ႐ုံစူးစိုက္မွုရွိလၽွင္ အေၾကာင္းအရာ၏ အမူ အရာကို သိျမင္မွု ရွိျမဲျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းအရာ၏ အမူ အရာကို သိျမင္မွု ရွိၿပီးေနာက္ ဖန္တီးဖြဲ႕ဆိုမွုရွိသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ အင္းဝေခတ္မွစ၍ ကဗ်ာလကၤာ၊ ပ်ိဳ႕၊ ဧခ်င္း၊ ရတု စသည့္ အႏုပညာစာေပ အဖြဲ႕အႏြဲ႕တို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္စာဆိုတို႔၏ အဓိက အာ႐ုံစိုက္ေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ ဗုဒၶစာေပႏွင့္ မင္းမွူးမတ္တို႔ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶသာသနာကို တစ္နိုင္ငံလုံးက အထြက္အျမတ္ထားရာ၊ ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔၏ အမူအရာကို စာဆိုတို႔က ေစတနာ ေရာက္၍ ခ်ီးက်ဴးဖြဲ႕ဆိုၾကသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ေခ်။ ထိုနည္းတူစြာပင္ ကိုးကြယ္မွုဆိုင္ရာ ကဗ်ာလကၤာအဖြဲ႕အႏြဲ႕ တို႔သည္ အာရွတိုက္၌လည္း ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခါက နိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူသည္ သက္ဦးဆံပိုင္မင္းျဖစ္သည္။ ထိုမင္းကို ေလာကသမုတိနတ္အျဖစ္ထား၍၊ မင္း၊ မင္းညီ မင္းသား အမွူးအမတ္မ်ားကို ျပါးျပါးဝပ္ေၾကာက္ရသည္။ ထိုေခတ္ထိုအခါက ဥေရာပ၌လည္း ထိုအတိုင္း ျဖစ္သည္။ အာရွ၌လည္း ထိုအတိုင္းျဖစ္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစား စာဆိုတို႔က ေစတနာ ေရာက္၍ ခ်ီးက်ဴးဖြဲ႕ဆိုၾကျခင္းသည္ ထူးဆန္းအံ့ဖြယ္ရာဟု မဆိုသာေခ်။
ထိုေခတ္အခါတြင္ ျမန္မာနိုင္ငံ၌ ထူးထူးျခါးျခါး ေပၚ ေပါက္ခဲ့ေသာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕တို႔ကား ဝန္ႀကီးပေဒသရာဇာ၏ တ်ာ ခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။
၀န္ႀကီး၏ လယ္သမား၊ ထန္းတက္သမားစေသာ တ်ာခ်င္းတို႔၌ လက္ လုပ္လက္စား၊ အာဏာမဲ့၊ ဓနမဲ့ ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး တို႔ မိမိတို႔ တဝမ္းတခါး အတြက္ ရာသီအလိုက္ ႀကိဳးပမ္း လုပ္ကိုင္ၾကပုံကို ဝန္ႀကီး ဆင္ျခင္မိသည္။ ထိုလူတန္းစားတို႔ ကား တိုင္းျပည္ ရိကၡာဖူလုံေရး၏ အရင္းအျမစ္ျဖစ္သည္ကို လည္း ဆင္ျခင္မိသည္။ ထိုလူတန္းစားသည္ စင္စစ္ နိုင္ငံ၏ အေရးပါအရာေရာက္ေသာ ျပည့္အဂၤါတစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း စားဝတ္ေနေရး၌ လူတန္းမေစ့ၾကသည့္ အျဖစ္ကိုလည္း ေတြးဆ မိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ထိုလူတန္းစားအေပၚ သနားခ်စ္ခင္ျခင္း၊ ခ်ီးက်ဴးျခင္း ေစတနာတို႔ သက္ေရာက္၍ ထိုလူတန္းစား၏ အမူအရာကို ေလ့လာၿပီးလၽွင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ဖန္တီးေသာ တ်ာခ်င္းမ်ား အနက္ ပုံစံတစ္ခုကို ေလ့လာရလၽွင္ “ ထန္းပင္ထန္းလက္၊ ထန္းရြက္ကယ္ေဝေဝ၊ စင္ေအာင္ ခုတ္ထစ္၊ ႏုပ်စ္ထန္းဦးေရ၊ မယားငယ္ေဆြ၊ ထန္းေရသိမ္း ဆည္း၊ သားေျမးဟစ္ေၾကာ္၊ ေခြးဝက္ေခၚ၊ ထန္းေလၽွာ္ ယုန္ပိုက္စည္းငယ္ႏွင့္ေလး ” ထန္းတက္သမားက ထန္းပင္ထက္တက္၍ ထန္းရည္ ရ ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္၊ မယားသည္ ထန္းပင္ ေျခရင္း၌ ခ်ထားေသာ ထန္းရည္အိုးတို႔ကို သိမ္းဆည္းရသည္။ ထိုစဥ္တြင္ သားေျမးငယ္တို႔က ဖြတ္၊ ပုတတ္၊ ယုန္၊ ခါ၊ ငုံး၊ ႂကြက္၊ ေႁမြပါမက်န္ စားေကာင္းေသာသတၱဝါတို႔ကို ေခ်ာက္လွန႔္ ဖမ္းဆီးရသည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ အမိအဘ၊ သားငယ္ေျမးငယ္ မက်န္ အလုပ္လုပ္၍၊ အလုပ္ၿပီးလၽွင္ အိမ္သို႔ျပန္ကာ အမဲ လိုက္၍ ရခဲ့ေသာ ေတာသတၱဝါတို႔ကို ဖုတ္ကင္ခ်က္ျပဳတ္၍ တေပ်ာ္တပါး စားၾကပုံ ထိထိမိမိ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားေလရာ၊ စာဖတ္ပရိတ္သတ္တို႔အဖို႔ ထိုအိမ္သားစု၏အမူအရာကို က႐ုဏာသက္ရသည့္နည္းတူ ျဖစ္ေလရာဘဝတြင္
ျဖစ္သလိုေန၊ ျဖစ္သလို စားတတ္ၾကသည္ကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိၾကရေလသည္။ ေရႊျပည္စိုးဝတၳဳ၌ ဦးလတ္သည္ ဗိလတ္ျပန္ဝတ္လုံ ေမာင္ ေသာင္းေဘ၏အဖြဲ႕တြင္ သူ႔ေခတ္က ရန္ကုန္ ပတ္ဝန္းက်င္၌ သူေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာ
ေဖာက္ျပန္လြယ္သည့္ လူ႔သဘာဝ (ဝါ)ေသြး ႀကီးေမြးႀကီး ျဖစ္တတ္ေသာ သဘာဝကို ဟာသဥာဏ္ရွိသူ၏ ဘဝအသိအျမင္ျဖင့္ ဖြဲ႕ျပထားရာ၊ စာဖတ္ပရိသတ္မွာ ဖတ္ရင္း ျပဳံးမိၾကရသည္။ ေသြးႀကီးေမြးႀကီးျဖစ္တတ္ေသာ သဘာဝသည္ ေလာက၌ ေဒါမနႆ ျဖစ္တတ္ေသာ သဘာဝ ျဖစ္သည္။ စာရွုသူတို႔ကမူ ေမာင္ေသာင္းေဘ၏ အမူအရာကို ေဒမနႆ မျဖစ္ပဲ သင့္တင့္စြာ ႏွလုံးသြင္း၍သား ျပဳံးမိျခင္းသည္ အႏုပညာ သေဘာေပတည္း။
ေရႊျပည္စိုးဝတၳဳတြင္ ေမာင္ေမာင္စိုးႏွင့္ခင္ခင္ထားတို႔ အေၾကာင္းသည္ ပင္မဇာတ္လမ္းျဖစ္၍ ေမာင္ေသာင္းေဘ၏အဖြဲ႕
သည္ ဇာတ္လမ္းလက္တက္ျဖစ္သည္။ စိုးႏွင့္ထားတို႔၏ ဇာတ္လမ္းသည္ သနားစရာ၊ လြမ္းစရာ သက္သက္မၽွေလာက္
ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေသာင္းေဘႏွင့္ ဦးရာ ေက်ာ္တို႔ အေၾကာင္း၌မူ ဦးလတ္သည္ ေလာကသဘာဝ၊ လူ႔ သဘာဝတို႔ကို ပုံေဖာ္သြားေလသည္။
နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္၌ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ခန႔္ၾကာခဲ့ၿပီး ေနာက္တြင္ ျမန္မာတို႔သည္ မိမိတို႔၏အတိတ္ရာဇဝင္သမိုင္း
ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမွုတို႔ကို အေမ့ေမ့အေလ်ာေလ်ာ့ျဖစ္လာကာ ဇာတိမန္ဇာတိေသြး ကြယ္ေပ်ာက္လု မတတ္ ျဖစ္လာသည္ကို ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မွိုင္းသည္ ျမန္မာလူထုတို႔ နိုးၾကား တက္ႂကြ၍ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ ျပန္လည္ေပၚေပါက္ရန္ ျမန္မာလူထုတို႔ နားလည္နိုင္ေသာ နည္းပရိယာယ္တို႔ျဖင့္ ႀကံ ေဆာင္
ႏွဳိးေဆာ္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီး၏ နည္းပရိယာယ္မ်ားမွာ မွာေတာ္ပုံက်မ္းမ်ား၌ ျမန္မာရာဇဝင္အေၾကာင္းကို
ေလးခ်ိဳးရွည္ ႀကီးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕ျပသည္။ ဋီကာမ်ား၌ ျမန္မာစာေပ ျမန္မာ ရာဇဝင္မ်ားကို ေမးေျဖေျပာႀကားဟန္
ဖြဲ႕ျပသည္။ အေၾကာင္း သင့္တိုင္း ျမန္မာပ်ိဳ႕၊ လကၤာ၊ ရတု၊ ေမာ္ကြန္း၊ ဧခ်င္း အစ ရွိသည္တို႔မွာလည္း စာမ်ားကို ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ျမန္မာစာေပယဥ္ေက်းမွုတို႔ကို ျမန္မာတို႔ လြမ္းဆြတ္ ဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္၊ အားတက္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕၍ ျမန္မာတို႔၏ စိတ္ႏွလုံးကို ယူက်ဳံးခဲ့ရာ ပုံစံျပရေသာ္ “ ဇာတိပင္အေျခေပ်ာက္ျပန္တဲ့ ဘဝေပမို႔၊ သာကီဝင္ေတြ ေမာက္ဟန္လဲ မျပခ်င္ဘု၊ ေနာက္ယမန္ သမဆီက၊ အေထာက္မတန္ လွခဲ့တဲ့၊ ျမန္မာ့ပလႅင္ပ်ံ ကၽြန္းေပမို႔၊ ေပါက္ကန္က်ကာမွ၊ ဆရာ့မွာ အင္မတန္လြမ္း ” ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းေရာက္ခဲ့စဥ္ အေနာ္ရထာ က်န္စစ္သားတို႔၏ ေခတ္ကို ျမင္ေယာင္မိလၽွင္ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ ကၽြန္အျဖစ္ ေရာက္ေနရေသာ ျမန္မာ့ဘဝႏွင့္ နိုင္းစာမိယင္း ေရွးမင္းမ်ားကို ရွက္မိေၾကာင္းကို ဇာတိမာန္တက္ ႂကြသံ၊ ဝမ္းနည္းပူေဆြးသံ၊ ရွက္သံေႏွာကာ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပေလသည္။ အႏုပညာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕၊ အႏုပညာ လက္ရာတို႔သည္ တေခတ္ ႏွင့္တေခတ္ မတူ ေျပါင္းခဲ့ၾကသည္။ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ဗိသုကာ စေသာ အႏုပညာရပ္မ်ား၌ စနစ္ႏွင့္ဟန္တို႔သည္ ေခတ္အလိုက္ ေျပါင္း၍ေျပါင္း၍ လာခဲ့ၾကသည္။ တေခတ္တြင္ ေကာက္ ေၾကာင္းပန္းခ်ီစနစ္ ေခတ္စားခဲ့ေသာ္လည္း တေခတ္တြင္မူ ေဆးအေရာင္အေသြးျဖင့္ အလင္းအေမွာင္ ကစားသည့္ စနစ္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ ပန္းပု၊ ဗိသုကာ၊ စာေပ၊ သဘင္ စသည္ တို႔၌လည္း ထိုနည္းတူ တေခတ္ႏွင့္တေခတ္ မတူ ေျပါင္းလဲမွု မ်ား ရွိခဲ့ေလသည္။
အႏုပညာ လက္ရာတို႔သည္ ေခတ္၏ အေျခအေနကိုလည္း ထင္ဟပ္ျပၾကသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံ၏ ကမၻာေက်ာ္ ေရႊတိဂုံ ေစတီေတာ္ႀကီး၏ပုံေတာ္သည္ႏြဲ႕ေႏွာင္း သည္။ ေျပျပစ္သည္။ စိတ္ေအးခ်မ္းဘြယ္ရာျဖစ္သည္။ ေစတီ ေတာ္ကို မြမ္းမံတည္ေဆာက္သည့္ေခတ္သည္ ေအာက္ ျမန္မာ နိုင္ငံ၌ စစ္မက္ေအးခ်မ္းသာစြာ ေနလိုၾကေသာ ဟံသာဝတီ ဘုရင္ ဗညားက်န္းႏွင့္ဘုရင္မ ရွင္ေစာပုတို႔ျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္ တြင္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္လည္း စိတ္ေအး ခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကရသည္။ ထိုေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေခတ္၏ သေဘာ၊ မြမ္းမံသူ မင္းႏွစ္ပါး၏သေဘာ၊ တိုင္းသူ ျပည္သား တို႔၏သေဘာသည္ ေစတီေတာ္ကို ျပဳျပင္ေပးရသူ ပန္းရံပ်ံ တို႔အား ထင္ဟပ္ေလသျဖင့္ ေစတီေတာ္၏ ဗိသုကာတြင္ ေျပျပစ္ႏြဲ႕ေႏွာင္းမွု သေဘာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမွုသေဘာတို႔ ေပၚလြင္လ်က္ တင့္တယ္သပၸါယ္လွေပသည္။ ေညာင္ဦး ေရႊစည္းခုံေစတီေတာ္၏ ဒါယကာမ်ားကား ဘုန္းလက္႐ုံး ႀကီးမားၾကေသာ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးႏွင့္ က်န္စစ္သားမင္းတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုမင္းမ်ားလက္ထက္တြင္ နိုင္ငံေတာ္၏ နယ္နမိတ္သည္ ယခုေခတ္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာ နိုင္ငံ၏ နယ္နမိတ္ နီးပါး က်ယ္ဝန္းသည္။ ဗုဒၶသာသနာကို ပထမဆုံး တစ္နိုင္ငံလုံး ၾကည္ညိဳျမတ္နိုးၾကေသာေခတ္ ျဖစ္ သည္။ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ နိုင္ငံေရး၊ သာသနာေရး စိတ္ဓာတ္မ်ား တက္ႂကြေနၾကသည္။ ေစတီေတာ္၏ ဒါယကာ မင္းႏွစ္ပါးသေဘာ၊ ေခတ္၏သေဘာ၊ တိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ သေဘာသည္ ေစတီေတာ္တည္ထားပုံ ဗိသုကာ၌ ေပၚလြင္လ်က္ ရွိရာ ထိုသေဘာတို႔သည္ ေစတီေတာ္၏ ပုံေတာ္ ႀကံ့ခိုင္ျခင္း၊ ထက္ျမက္ျခင္း၊ တက္ႂကြအားရဘြယ္ ရွိျခင္း တို႔၌သာမက မုခ္ဦးျခေသၤ့႐ုပ္ မ်ား၏ ျပည့္ၿဖိဳးျခင္း၊ ခြန္အား ႀကီးျခင္းတို႔၌လည္း ထင္ရွားေတြ႕ျမင္ရေလသည္။
လူတစ္မ်ိဳးႏွင့္တစ္မ်ိဳး အႏုပညာခ်င္း မတူေခ်။ အႏုပညာ သည္ ကာလ၊ ေဒသ၊ အေျခအေနႏွင့္ လူမ်ိဳး၏ ဓေလ့တို႔ကို မွီး၍ ဖန္တီးရေသာ ပညာျဖစ္သျဖင့္ ေရာမအႏုပညာႏွင့္ဂရိ အႏုပညာခ်င္းမတူ၊ ဂရိအႏုပညာႏွင့္ အီဂ်စ္ အႏုပညာခ်င္းမတူ၊ အိႏၵိယႏွင့္တ႐ုတ္ အႏုပညာခ်င္းမတူ၊ ျမန္မာႏွင့္အဂၤလိပ္တို႔၏ အႏုပညာခ်င္းလည္း ျခါးနားၾကသည္။ ကာလ၊ ေဒသႏွင့္ လူမ်ိဳးဓေလ့စရိုက္ကို မွီးရသျဖင့္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမွု သည္ ယင္း၏ အႏုပညာတြင္ ေပၚလြင္ေနသျဖင့္ အႏုပညာ သည္ ယဥ္ေက်းမွု၏ ေၾကးမုံဟုဆိုၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ နိဂုံးခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရလၽွင္ အႏုပညာသည္ ပညာတစ္ရပ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ပညာရပ္တိုင္းသည္ အႏုပညာ မမည္ေပ။ အလြန္ေမႊးေသာ ေရေမႊးကို ျပဳလုပ္နိုင္ျခင္း၊ အလြန္အရသာ ရွိေသာ ခဲဘြယ္ေဘာဇဥ္တို႔ကို စီရင္ ခ်က္ျပဳတ္နိုင္ျခင္း စသည္ တို႔သည္ အႏုပညာဟု မေခၚ။ အတတ္ပညာသာလၽွင္ ျဖစ္ သည္။ အႏုပညာသည္ စိတ္ကူးဉာဏ္စြမ္းျဖင့္ ဖန္တီးရေသာ ပညာျဖစ္ၿပီးလၽွင္ စိတ္ျဖင့္သာ အရသာ ခံစားနိုင္၍ ေစတနာကို လွုံ႔ေဆာ္ႏွိုးဆြေပးနိုင္ေသာ ပညာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ေရေမႊးႏွင့္ ခဲဘြယ္ေဘာဇဥ္တို႔၏ အဆိုးအေကာင္းကို ကိုယ္ေတြ႕လက္ေတြ႕ ခံစားသိရွိၾကရသည္။ ဓာတ္ပုံရိုက္ကူးထားသကဲ့သို႔ ပကတိ လူႏွင့္တူေအာင္ ေရးဆြဲထားေသာ ပုံတူပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ သည္ပင္လၽွင္ ေစတနာႏွိုးဆြမွု သေဘာမပါက အႏုပညာ လက္ရာေျမာက္သည္ဟု မဆိုၾကပဲ ကၽြမ္းက်င္မွုကိုျပေသာ အတတ္ပညာတစ္ရပ္အျဖစ္ ယူဆၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကမၻာ ေက်ာ္ ဣတာလ်ံ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး လီယိုနာဒို ဒါဗင္ခ်ိ၏ “ မိုနာလီဆာ ” အမည္ရွိ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ ပုံတူပန္းခ်ီကား ႀကီးသည္မူ အေကာင္းဆုံးေသာ အႏုပညာလက္ရာတစ္ခု အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၾကရေလသည္။
လူမ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈေၾကးမုံ
သုခုမပညာဟူ၍၎၊ ရသပညာဟူ၍၎ ေခၚဆိုေသာ အႏုပညာသည္ လူ၏စိတ္ကို လႈပ္ရွားေစႏုိင္ေသာ ပညာမ်ဳိး၊ လူ၏ ေစတနာကို လႈံ႕ေဆာ္ႏိုးဆြေပးနိုင္ေသာ ပညာမ်ဳိး၊ လူ၏ေစတနာ အေလ်ာက္ လူ၏ စိတ္ကူး ဉာဏ္စြမ္း ျဖင့္ ဖန္တီးရေသာ ပညာမ်ဳိးး ျဖစ္သည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ စိတ္ေနသေဘာထား၊ ၾကံရည္ဖန္ရည္၊ ဓေလ့စရိုက္၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္းတို့ကို ထိုလူမ်ဳိး၏ အနုပညာက ပို၍ ထင္ဟပ္ျပနိုင္သည္ဟုဆိုေပသည္။
ပါဠိဘာသာအားျဖင့္ သုခုမပညာဟုေခၚေသာ အနုပညာသည္ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈေၾကးမုံ ျဖစ္သည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈကို ေထာက္ရွဳု၍ ထိုလူမ်ဳိး၏ စိတ္ေနသေဘာထား၊ ၾကံရည္ ဖန္ရည္၊ ဓေလ့စရိုက္၊ ေနထိုင္မႈ အဆင့္အတန္းတို႔ကို အကဲခတ္ရသည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားထက္ ထိုလူမ်ဳိး၏ အနုပညာက ထိုလူမ်ဳိး၏ ဓေလ့စရိုက္၊ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းတို႔ကို ပို၍ ထင္ဟပ္ ျပနိုင္သည္ဟု အခ်ဳိ႕ပညာရွင္ႀကီးမ်ားက ယူဆၾကသည္။[1]
အႏုပညာ ဆိုသည္မွာ လြန္စြာႏုနယ္ေသာ စိတ္ကို ျမင္မႈအာ႐ံု၊ ၾကားမႈအာ႐ံု ေပး၍ျဖစ္ေစ၊ စိတ္၏ အေျခတစ္မ်ဳိး ေျပာင္းသြားေအာင္ျဖစ္ေစ ဖန္တီးေပးႏိုင္သည့္ပညာကို ေခၚသည္။
အႏုပညာေပးသူႏွင့္ ယူသူ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ စလံုး တူညီေသာ အာ႐ံုခံစားမႈ ရရွိမွသာ ဖန္တီးသူ၏ လက္ရာကို ရသေျမာက္သည္ဟု ကင္ပြန္းတပ္ျခင္း ခံရသည္။
အႏုပညာသမားတို႕၏ အယူအဆ
အႏုပညာဆိုေသာအရာ M3 နဲ႔ ဖန္တီးထားသည္။)
M1 = Mind (စိတ္)
M2 = Method (နည္းပညာ)
M3 = Machine (အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းကိရိယာ)
သံုးခုလံုး Balance ျဖစ္မွ ေကာင္းတဲ့ Creation တစ္ခုျဖစ္မယ္။
Inspiration ဆိုတာေရွ႕ဆံုးက M မွာပါတဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္တယ္။
Create လုပ္ေနတဲ့ Art မွာ Fine Art ႏွင့္ Commercial Art ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။
Fine Art ကေတာ့ သူႀကိဳက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖန္တီးယူတယ္။
Commercial Art ကေတာ့ အဲ့ဒီလို မဟုတ္ဖူး။ ( ဒါ႐ိုက္တာ ရဲျမင့္သူ )
က်မ္းကိုး
ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း
ထပ္ဆင့္တင္ျပအပ္ပါသည္
ရဲလတ္
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment