ကုလားမီးနင္းပြဲေတြမွာ
မီးေတြနင္းေနၾကတာကို အားလံုးပဲေတြ႔ဖူးၾကမွာပါ။
အံ့ၾသစရာမေကာင္းဘူးလားဗ်ာ။ ေျခဗလာနဲ႔ ၄၄
ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္ေလာက္ပူေနတဲ့လမ္းေပၚမွာ ၃၅ စကၠန္႔ေလာက္
လမ္းေလ်ွာက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အနည္းငယ္ေတာ့ အပူေလာင္ႏိုင္တာေပါ့
မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါဆို ဒီလူေတြအပူမေလာင္ေအာင္
ဘယ္လိုမ်ားမီးေပၚေလွ်ာက္ၾကပါလိမ့္ ?
ကြ်န္ေတာ္ပထမဆံုးေျပာခ်င္တာကေတာ့ သူတို႔ကို
မီးနင္းသမားေတြလို႔ ေခၚဆိုေနတာဟာ မမွန္ကန္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့
သူတို႔ဟာမီးေပၚမွာ လမ္းေလ်ွာက္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပာဖံုုးေနတဲ့
မီးခဲေလးေတြေပၚမွာ လမ္းေလ်ွာက္ၾကတာပါ။ ဒီလိုဆိုေတာ့
သူတို႔ကို ျပာေပၚလမ္းေလ်ွာက္သူေတြလို႔ သမုတ္လိုက္မယ္ဆို
မီးနင္းသမားဆိုတာေလာက္ ဘယ္ဂုဏ္ရွိေတာ့မလဲေနာ့။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အပူစီးကူးမႈနဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္။ အပူစီးကူးႏိုင္စြမ္း (heat conductivity) ဆိုတာကေတာ့ အပူဟာအရာ၀တၳဳတစ္ခုကေန ေနာက္တစ္ခုဆီကို ဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္ စီးကူးႏိုင္သလဲဆိုတာပါပဲ။ ျမင္သာေအာင္ ဥပမာေလးနဲ႔ ၾကည့္ၾကည့္ရေအာင္။
ခင္ဗ်ားက ကိတ္မုန္႔ေလးကို သံပံုစံခြက္ေလးထဲထည့္လို႔ မီးဖိုထဲထည့္ျပီး မုန္႔ဖုတ္တယ္ဆိုပါစို႔။ အပူခ်ိန္ကိုေတာ့ ၁၈၀ ဒီဂရီမွာထားတယ္ဆိုပါစုိ႔။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ထားျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မီးဖိုထဲမွာေကာ၊ ကိတ္မုန္႔ေကာ၊ သံခြက္ေကာ အားလံုးဟာ ၁၈၀ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္အပူခ်ိန္မွာ ရွိေနတာပါ။
ျပီးရင္ေတာ့ မိုက္ခရိုေ၀့မီးဖိုတံခါးကိုဖြင့္ျပီး အပူခ်ိန္ ၁၈၀ ရွိတဲ့မီးဖိုထဲ သင့္လက္ကို ရုတ္တရက္ ထည့္ၾကည့္လိုက္ပါ.. သင့္လက္ကို အပူမေလာင္တာကိုေတြ႔ရပါမယ္။ ေနာက္ ကိတ္မုန္႔ကို သင့္လက္နဲ႔တျဖည္းျဖည္းတို႔ၾကည့္လိုက္ပါ။ အပူေလာင္မွာမဟုတ္ပါဘူူး။ ဒါေပမယ့္ သံခြက္ကိုေတာ့ သြားမတို႔လိုက္ပါနဲ႔ သင့္လက္ခ်က္ခ်င္းပဲ မီးပူေလာင္ျပီး မရႈမလွခံသြားရပါမယ္။ ဒါဆို အပူခ်ိန္တူညီစြာေပးထားတဲ့ ကိတ္မုန္႔၊ ေလထုနဲ႔ သံခြက္တို႔ဟာ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား သင့္လက္ကိုတူညီစြာ မပူေလာင္ေစႏိုင္တာပါလဲ။
အပူစီးကူးႏိုင္စြမ္းဆိုတဲ့ အထက္ကနိယာမကို ျပန္သြားၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ေလဆိုတာကေတာ့ အပူစီးကူးႏိုင္စြမ္း အလြန္နိမ့္ပါတယ္။ ေပါင္မုန္႔ကလည္း ထိုနည္း၎ပါပဲ.. ဒါ့ေၾကာင့္ ေလထုနဲ႔ ကိတ္မုန္႔တို႔ဟာ သူတို႔ကိုယ္ထဲမွာ အပူစြမ္းအင္အေျမာက္အျမား သိုေလွာင္ထားေပမယ့္ သင့္လက္ကိုရုတ္တရက္ မကူးစက္ေစႏိုင္တာျဖစ္ပါတယ္။ သံခြက္ကေတာ့ အပူစီးကူးမႈျမင့္မားတဲ့အတြက္ သူ႕မွာရွိတဲ့အပူကို သင့္ရဲ့လက္ထဲကို ခ်က္ခ်င္းကူးလႊတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ အပူေလာင္ျခင္းကို ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္တာပါ။
ကဲ ဒါဆိုရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ မီးခဲေတြကေကာ အပူစီးကူးမႈျမင့္မားတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ မဟုတ္ရပါဘူး.. ဒီမီးေသြးခဲေတြဟာ အင္မတန္မွ အပူစီးကူးမႈေႏွးေကြးပါတယ္။ ေနာက္ျပီး မီးေသြးခဲေတြေပၚမွာ ျပာေလးေတြဟာလည္း တလႊာဖံုးအုပ္လို႔ ေနျပန္ပါတယ္။ လူ႔ေျခေထာက္ဟာလည္း အသားမာေလးေတြက ရွိေလေတာ့ (အထူးသျဖင့္ မီးနင္းသူေတြဟာ အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြဆိုေတာ့ အသားမာေတာ္ေတာ္ထူပါမယ္) ဒါကလည္း အပူဒဏ္ကာကြယ္ေပးျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးးတစ္ခ်က္ကေတာ့ လူ႕ကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေသြးလည္ပတ္စီးဆင္းမႈပါ။ ေသြးေတြဟာ လွည့္လည္ေနတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ေနရာမွာရွိတဲ့အပူကို တစ္ေနရာကို သယ္ေဆာင္သြားပါတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ေအာ္စလိုတကၠသိုလ္က Kjetil Kjernsmo ကေန အပူစြမ္းအင္ေျခရာခံတဲ့ ကင္မရာေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔တိုင္းတာခ်က္အရ မီးအပူခ်ိန္ဟာ ၁၅၀ ကေန ၇၀၀ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္အထိ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အထက္ပါအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ လူ႔ေျခေထာက္ကို အပူခ်ိန္ ၄ ဒီဂရီေလာက္ထိပဲ ျမင့္တက္ေစပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ကဲ ဒါဆိုရင္ မီးခဲေပၚလမ္းေလ်ွာက္တယ္ဆိုတာ အထက္ကနတ္ဘုရားေတြေပးတဲ့ စြမ္းအားေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ.. အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ သင္ရတဲ့ အပူစြမ္းအင္ဆိုင္ရာ နိယာမေလးေတြနဲ႔ အေျဖရွာၾကည့္ႏုိင္တဲ့ သိပၸံသေဘာတရားမ်ွသာျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိၾကျပီမဟုတ္လား။
ေနာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က မီးခဲေပၚလမ္းေလ်ွာက္ျပမယ္ ဘယ္ေလာက္ေပးမလဲဆိုရင္ေတာ့ သံပူျပားေပၚေလ်ွာက္ႏိုင္မလားလို႔သာ ေမးလိုက္ၾကပါေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္ပါရေစ။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အပူစီးကူးမႈနဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္။ အပူစီးကူးႏိုင္စြမ္း (heat conductivity) ဆိုတာကေတာ့ အပူဟာအရာ၀တၳဳတစ္ခုကေန ေနာက္တစ္ခုဆီကို ဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္ စီးကူးႏိုင္သလဲဆိုတာပါပဲ။ ျမင္သာေအာင္ ဥပမာေလးနဲ႔ ၾကည့္ၾကည့္ရေအာင္။
ခင္ဗ်ားက ကိတ္မုန္႔ေလးကို သံပံုစံခြက္ေလးထဲထည့္လို႔ မီးဖိုထဲထည့္ျပီး မုန္႔ဖုတ္တယ္ဆိုပါစို႔။ အပူခ်ိန္ကိုေတာ့ ၁၈၀ ဒီဂရီမွာထားတယ္ဆိုပါစုိ႔။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ထားျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မီးဖိုထဲမွာေကာ၊ ကိတ္မုန္႔ေကာ၊ သံခြက္ေကာ အားလံုးဟာ ၁၈၀ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္အပူခ်ိန္မွာ ရွိေနတာပါ။
ျပီးရင္ေတာ့ မိုက္ခရိုေ၀့မီးဖိုတံခါးကိုဖြင့္ျပီး အပူခ်ိန္ ၁၈၀ ရွိတဲ့မီးဖိုထဲ သင့္လက္ကို ရုတ္တရက္ ထည့္ၾကည့္လိုက္ပါ.. သင့္လက္ကို အပူမေလာင္တာကိုေတြ႔ရပါမယ္။ ေနာက္ ကိတ္မုန္႔ကို သင့္လက္နဲ႔တျဖည္းျဖည္းတို႔ၾကည့္လိုက္ပါ။ အပူေလာင္မွာမဟုတ္ပါဘူူး။ ဒါေပမယ့္ သံခြက္ကိုေတာ့ သြားမတို႔လိုက္ပါနဲ႔ သင့္လက္ခ်က္ခ်င္းပဲ မီးပူေလာင္ျပီး မရႈမလွခံသြားရပါမယ္။ ဒါဆို အပူခ်ိန္တူညီစြာေပးထားတဲ့ ကိတ္မုန္႔၊ ေလထုနဲ႔ သံခြက္တို႔ဟာ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား သင့္လက္ကိုတူညီစြာ မပူေလာင္ေစႏိုင္တာပါလဲ။
အပူစီးကူးႏိုင္စြမ္းဆိုတဲ့ အထက္ကနိယာမကို ျပန္သြားၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ေလဆိုတာကေတာ့ အပူစီးကူးႏိုင္စြမ္း အလြန္နိမ့္ပါတယ္။ ေပါင္မုန္႔ကလည္း ထိုနည္း၎ပါပဲ.. ဒါ့ေၾကာင့္ ေလထုနဲ႔ ကိတ္မုန္႔တို႔ဟာ သူတို႔ကိုယ္ထဲမွာ အပူစြမ္းအင္အေျမာက္အျမား သိုေလွာင္ထားေပမယ့္ သင့္လက္ကိုရုတ္တရက္ မကူးစက္ေစႏိုင္တာျဖစ္ပါတယ္။ သံခြက္ကေတာ့ အပူစီးကူးမႈျမင့္မားတဲ့အတြက္ သူ႕မွာရွိတဲ့အပူကို သင့္ရဲ့လက္ထဲကို ခ်က္ခ်င္းကူးလႊတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ အပူေလာင္ျခင္းကို ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္တာပါ။
ကဲ ဒါဆိုရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ မီးခဲေတြကေကာ အပူစီးကူးမႈျမင့္မားတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ မဟုတ္ရပါဘူး.. ဒီမီးေသြးခဲေတြဟာ အင္မတန္မွ အပူစီးကူးမႈေႏွးေကြးပါတယ္။ ေနာက္ျပီး မီးေသြးခဲေတြေပၚမွာ ျပာေလးေတြဟာလည္း တလႊာဖံုးအုပ္လို႔ ေနျပန္ပါတယ္။ လူ႔ေျခေထာက္ဟာလည္း အသားမာေလးေတြက ရွိေလေတာ့ (အထူးသျဖင့္ မီးနင္းသူေတြဟာ အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြဆိုေတာ့ အသားမာေတာ္ေတာ္ထူပါမယ္) ဒါကလည္း အပူဒဏ္ကာကြယ္ေပးျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးးတစ္ခ်က္ကေတာ့ လူ႕ကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေသြးလည္ပတ္စီးဆင္းမႈပါ။ ေသြးေတြဟာ လွည့္လည္ေနတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ေနရာမွာရွိတဲ့အပူကို တစ္ေနရာကို သယ္ေဆာင္သြားပါတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ေအာ္စလိုတကၠသိုလ္က Kjetil Kjernsmo ကေန အပူစြမ္းအင္ေျခရာခံတဲ့ ကင္မရာေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔တိုင္းတာခ်က္အရ မီးအပူခ်ိန္ဟာ ၁၅၀ ကေန ၇၀၀ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္အထိ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အထက္ပါအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ လူ႔ေျခေထာက္ကို အပူခ်ိန္ ၄ ဒီဂရီေလာက္ထိပဲ ျမင့္တက္ေစပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ကဲ ဒါဆိုရင္ မီးခဲေပၚလမ္းေလ်ွာက္တယ္ဆိုတာ အထက္ကနတ္ဘုရားေတြေပးတဲ့ စြမ္းအားေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ.. အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ သင္ရတဲ့ အပူစြမ္းအင္ဆိုင္ရာ နိယာမေလးေတြနဲ႔ အေျဖရွာၾကည့္ႏုိင္တဲ့ သိပၸံသေဘာတရားမ်ွသာျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိၾကျပီမဟုတ္လား။
ေနာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က မီးခဲေပၚလမ္းေလ်ွာက္ျပမယ္ ဘယ္ေလာက္ေပးမလဲဆိုရင္ေတာ့ သံပူျပားေပၚေလ်ွာက္ႏိုင္မလားလို႔သာ ေမးလိုက္ၾကပါေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္ပါရေစ။
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment