အေရးႀကီးေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္မွာ စြန္႕လႊတ္မႈ႕ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။
စြန္႕လႊတ္ရာတြင္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေရြးတတ္ၾက၏။
အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ျခင္းမွာ ၀ဋနိႆိတကုသိုလ္ သေဘာမ်ိဳးသက္ေရာက္၏။
အမွန္အားျဖင့္ ၀ဋနိႆိတကုသိုလ္ ဟူသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္လာမွ
ျဖစ္ေပၚလာေသာ ကုသိုလ္မ်ိဳးမဟုတ္။
ကမၻာအစဥ္အဆက္ကပင္ ရွိေနေသာ ကုသိုလ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္လာမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ကုသိုလ္သည္ကား
၀ိ၀ဋနိႆိတကုသိုလ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္၏။
၀ိ၀ဋနိႆိတကုသိုလ္ျပဳရာ၌ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ရန္ မလိုပါေခ်။
အလွဴခံပုဂၢိဳလ္အတြက္ အသံုးတည့္ဖို႕သာ လိုအပ္ပါသည္။
စူဇကာလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေစဦးေတာ့ လွဴတတ္ဖို႕သာ အေရးႀကီး၏။
ခ်ိဳ႕တဲ့သူမ်ားအား သူတို႕အလိုရွိေသာ ပစၥည္းကို ေပးလွဴႏိုင္ျခင္းသည္
အမြန္ျမတ္ဆံုးေသာ ဒါနျဖစ္၏။
ယင္းသို႕ ေပးလွဴတတ္ျခင္းကိုပင္ ဥပါယေကာသလႅဉာဏ္ဟု ေခၚပါသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ေထရ၀ါဒႏွင့္အညီ
၀ိ၀ဋနိႆိတကုသိုလ္သေဘာအရ ဒါနကို ျပဳလုပ္လိုပါက
အယုတ္၊ အလတ္၊ အျမတ္မေရြးဘဲ၊
ဂုဏ္ရွိ ဂုဏ္မဲ့ကို မေရြးဘဲ
တကယ္လိုအပ္ေနသူမ်ားအား တကယ္လိုအပ္ေသာပစၥည္းကို
ေပးလွဴျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ထိုကဲ့သို႕ ေပးလွဴမွသာ နိဗၺာန္ကို ရက္တိုတိုႏွင့္ ေရာက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါ၏
နိဗၺာန္ကို မေရာက္ေသးမီ စပ္ၾကား၌လည္း
ဘ၀သမၸတၱိႏွင့္ ေဘာဂသမၸတၱိတို႕ကို
ထိပ္တန္းက ရရွိခံစားရမည္ျဖစ္၏။
(ဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္၏ အျမင္မ်ားေျပာင္းလည္းျခင္းေဆာင္းပါးမွ)
ရွာေဖြတင္ျပသူ-မာလာေထြး
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment