ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း သစ္ေတာဖုံးလႊမ္းမႈမ်ား ေလ်ာ့က်ေနသည့္ အတြက္ ယင္း၏သက္ေရာက္မႈ အေနျဖင့္ ဇီ၀မ်ဳိးစုံမ်ဳိးကြဲမ်ား တစ္ေန႔တျခား ေလ်ာ့ပါးေပ်ာက္ကြယ္မႈ ရွိလာေၾကာင္း သတင္းရရွိပါသည္။
“သစ္ေတာသယံဇာတကို တရား၀င္ေရာ တရားမ၀င္ပါ အဆမတန္ ထုတ္ယူသုံးစြဲေနၾကတာနဲ႔ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြမွာ ဓာတုအဆိပ္သင့္ ညစ္ညမ္းမႈ ရွိလာတာေၾကာင့္ ေရေန ကုန္းေနသတၱ၀ါေတြ ေနထိုင္စား ေသာက္ဖုိ႔ခက္လာၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ လူေနမႈစနစ္ကိုပါ ထိခိုက္ေစလာပါ တယ္”ဟု FREDA မွ ဒုတိယဥကၠ႒ ဦးအုန္းက ေျပာၾကားသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ကမၻာေပၚတြင္ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈ မ်ားျပားသည့္ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အပါအ၀င္ျဖစ္ေနၿပီး ဘရာဇီးလ္၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ ဖိလစ္ပုိင္တို႔ ၿပီးပါက နံပါတ္ေလးေနရာတြင္ ရွိေနသည္။
သစ္ေတာမ်ားျပဳန္းတီးျခင္းတြင္ လူေနမႈအတြက္ေနရာႏွင့္ စိုက္ပ်ဳိးေျမမ်ားတိုးခ်ဲ႕ျခင္း၊ ထင္း၊ မီးေသြး အတြက္ အသံုးျပဳျခင္း၊ သစ္ကုိစီးပြားျဖစ္ ထုတ္လုပ္ျခင္း၊ ပုစြန္ကန္မ်ား တိုးခ်ဲ႕ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ေတာမီးေလာင္ျခင္း၊ စားအုန္းဆီ ထုတ္လုပ္ျခင္း၊ လမ္းေဖာက္ျခင္း၊ တိရစၦာန္စားက်က္ခ်ျခင္း အစရွိသည္တုိ႔ ပါ၀င္ေနကာ ယင္း တို႔အနက္ အဓိကအက်ဆုံးမွာ သစ္ကုိ စီးပြားေရးအတြက္ အလြန္အကြၽံထုတ္လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သိရွိရသည္။
အထူးသျဖင့္ နယ္စပ္ေဒသမ်ား တြင္ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈမ်ား ပုိမိုျမင့္တက္ေနကာ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံနယ္စပ္ႏွင့္ ထိုင္းႏုိင္ငံနယ္စပ္တို႔တြင္ အဓိကျဖစ္ေပၚေနသည္ဟု သိရွိရသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ဇီ၀မ်ဳိးစုံမ်ဳိးကြဲ အမ်ဳိးအစားမ်ားတြင္ ေတာင္ေပၚဇီ၀ မ်ဳိးစုံမ်ဳိးကြဲ၊ သစ္ေတာဇီ၀မ်ဳိးစုံမ်ဳိး ကြဲ၊ ေျခာက္ေသြ႕ႏွင့္ စိုထိုင္းဆေလ်ာ့ ဇီ၀မ်ဳိးစုံမ်ဳိးကြဲ၊ ကုန္းတြင္းေရေနဇီ၀ မ်ဳိးစုံမ်ဳိးကြဲ၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး ဇီ၀မ်ဳိးစုံမ်ဳိး ကြဲ၊ အဏၰ၀ါႏွင့္ ကမ္း႐ိုးတန္းဇီ၀မ်ဳိး စုံမ်ဳိးကြဲ၊ ကြၽန္းငယ္မ်ား ဇီ၀မ်ဳိးစုံမ်ဳိးကြဲတို႔ ပါ၀င္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။
အပင္မ်ဳိးစိတ္ ၁၁၈၀၀၊ ႀကိမ္ မ်ဳိးစိတ္ ၃၇ မ်ဳိး၊ ၀ါးမ်ဳိးစိတ္ ၉၆ မ်ဳိး၊ ေဆးဘက္၀င္အပင္မ်ား ၈၄၁ မ်ဳိး၊ ႏုိ႔တုိက္သတၱ၀ါမ်ား ၂၅၁ မ်ဳိး၊ တြားသြားသတၱ၀ါ ၂၇၂ မ်ဳိး၊ ကုန္း ေနေရေနသတၱ၀ါမ်ား ၈၂ မ်ဳိး၊ ငွက္ ၁၀၅၆ မ်ဳိး၊ ပင္လယ္ငါး ၄၆၅ မ်ဳိး တုိ႔ကို ေဒသအသီးသီးတြင္ ေတြ႕ရွိရ ၿပီးလက္ရွိတြင္မူအခ်ဳိ႕ေသာတိရစၦာန္ မ်ဳိးစိတ္မ်ားမွာ အေကာင္ေရေလ်ာ့က်ျခင္း၊ မ်ဳိးသုဥ္းေပ်ာက္ကြယ္လု အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိျခင္းမ်ားကို ရင္ဆိုင္လာရသည္ဟု သိရွိရသည္။ တိရစၦာန္မ်ဳိးစိတ္မ်ား ေလ်ာ့ပါးေပ်ာက္ကြယ္ လာျခင္းသည္ အဓိကအားျဖင့္ ၎တို႔ ေနထိုင္ေပါက္ဖြား ရွင္သန္ရာ သစ္ေတာေျမ နည္းပါးလာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု သိရွိရသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုင္ရာ ဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒမ်ား ထုတ္ျပန္ထားေသာ္လည္း ဥပေဒကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမည့္ လူပုဂၢိဳလ္၊ ဌာနဆုိင္ရာမ်ား ႐ိုးသားမႈမရွိသည့္အတြက္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပုိမိုပ်က္စီးလာေၾကာင္း ဦးအုန္း က ေထာက္ျပေျပာဆိုခဲ့သည္။
“ႏုိင္ငံတစ္၀န္း သစ္ေတာႀကိဳး၀ိုင္းဖြဲ႕စည္းျခင္းကို ႏုိင္ငံရဲ႕ ၃၀ ရာ ခိုင္ႏႈန္းအထိ တုိးတက္ဖြဲ႕စည္းတဲ့အခါ သဘာ၀ထိန္းသိမ္းနယ္ေျမ ဧရိယာကို ျပန္လည္စိစစ္ၿပီးေတာ့ မူလလ်ာထားခ်က္ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းအစား ၂၀၂၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ အနည္းဆုံး ၁၅ ရာခိုင္ႏႈန္း အထိ တိုးခ်ဲ႕ဖြဲ႕စည္းဖို႔ အၾကံျပဳခ်င္ပါ တယ္”ဟု ဦးအုန္းကေျပာပါသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ သစ္ေတာဖုံးလႊမ္းမႈ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ ၁၉၂၅ ခုႏွစ္ တြင္ ၆၅ ဒသမ ၈ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ ၅၇ ဒသမ ၂ ရာ ခိုင္ႏႈန္း၊ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္တြင္ ၅၂ ဒသမ ၇ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ၅၂ ဒသမ ၃ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ၄၁ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိသည္ ဟု သိရွိရသည္။
eleven mdeia group
မွ
ၿပန္လည္တင္ၿပသည္.
(ရဲေဇာ္ကို)
Views: 5
အမ်ိဳးအစား/က႑: ပို႔စ္သတင္း
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment