Written by ေနသြင္
ပရင့္စန္႔ကရာလမ္းမႀကီး (Prinsengracht) က အဂၤလိပ္ လို Princess Canal ဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ မင္းသမီး တူးေျမာင္းလမ္းဟု ျမန္မာမႈျပဳႏုိင္မလားမသိ။ မနက္စာစားေန ရင္း ပရင့္စန္႔ကရာလမ္း။ အိမ္အမွတ္ ၂၆၃ သြားရန္ ေနာ္ႏိုရင္းကို အေဖာ္စပ္ရသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ရက္က အိမ္ ေရွ႕က လမ္းျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ေပမင့္ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ေနၿပီမို႔ ျပတုိက္က ပိတ္ေနၿပီ။ အေမွာင္ထဲမွာ ဓာတ္ပံုရုိက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔ စေနေန႔ျဖစ္တာရယ္၊ အလုပ္ မယ္မယ္ရရ မရွိတာရယ္ေၾကာင့္ ျပတုိက္ဆီေနာက္တေခါက္ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။
“ ျပတုိက္က ဘာျပတုိက္မို႔လဲ ”
အသင့္ပါလာေသာ The Diary of a Young Girl စာအုပ္ကို ျပရင္း
“ဒုတိယကမၻာစစ္တုန္းက ဟစ္တလာတပ္ေတြ ဒီၿမိဳ႕ကိုသိမ္းေတာ့ ဒီစာအုပ္ထဲက ေကာင္မေလးနဲ႔ သူ႔တို႔ မိသားစု ပုန္းခဲ့တဲ့ အိမ္ပါ။ ၂ ႏွစ္ ေလာက္ပုန္းေနၿပီး သူက ေန႔တုိင္း မွတ္တမ္းေရးတယ္။ အဲဒါ ဒီစာအုပ္ပဲ၊ ကမၻာေက်ာ္ စာအုပ္ေပါ့။ ဘာသာအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဘာသာျပန္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ျမန္မာလိုေတာ့ ဆရာ တကၠ သိုလ္ေန၀င္း ဘာသာျပန္တာရွိတယ္။ အဘဦး၀င္းတင္တို႔ အမ္စတာဒမ္မွာ သတင္းစာပညာသင္ တန္းလာတက္တုန္းက ဒတ္ခ်္ဘာသာသင္ေတာ့လည္း ဒီစာအုပ္က ျပ႒ာန္းစာအုပ္ပဲ။ အခုျပတုိက္ လုပ္ထားတဲ့ အိမ္ဘက္လည္း ညေနတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းအဘဦး၀င္းတင္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ ဖတ္ဖူးတယ္”
ဒီေလာက္ဆုိ စည္းရံုးေရးခရီး ေအာင္ျမင္သြားပါၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္သား ေျမပံုတခ်က္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ ရာသီဥတုက ေနသာေနသည္။ သို႔ေသာ္ အာရွ သားမ်ားအဖို႔ ေႏြးရံုသာ။
နာရီ၀က္ခန္႔လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လူတန္းရွည္ႀကီး စီေနေသာ ေနရာကို လွမ္းေတြ႔သျဖင့္ အိမ္အမွတ္ ၂၆၃ ဆီ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္မွန္း ေသခ်ာသြားသည္။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လမ္းတခ်က္မွမမွားခဲ့သျဖင့္ ေနာ္ႏိုရင္းက လက္မေထာင္ေနသည္။
အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ လူ ၁၀၀ ခန္႔၏ေနာက္မွာ တန္းစီလုိက္ၾကသည္။ ၀င္ေၾကးတေယာက္ ရွစ္ယူရိုခြဲေပးၿပီး ေနာက္ အိမ္ႀကီးထဲ ေရာက္သြားသည္။ အိမ္က ခပ္ေမွာင္ေမွာင္။ မီးလံုးေလးမ်ား ႏွင့္ အလင္းေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ထြန္းထားသည္။ အလင္းေရာင္ထဲမွ အလင္းအားနည္းေသာ အိမ္ထဲ ေရာက္သြားသျဖင့္ ၾကမ္းခင္းမ်ားကို သတိထားၿပီး ေလွ်ာက္သြားရသည္။
၀င္၀င္ခ်င္း အန္ဖရန္႔၏ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို ရုပ္ရွင္ျပထားသည္။ ေရွ႕မွာ ဖုန္းခြက္မ်ားခ်ထားၿပီး အဂၤလိပ္ဘာသာ၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမန္ဘာသာတို႔ျဖင့္ နားေထာင္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားသည္။ ထိုခန္းမကေန ညာဘက္သို႔ ေကြ႔၀င္သြားေသာအခါ နံရံမွာ စာသားတခ်ဳိ႕ ေရးထားတာကို ဖတ္ရသည္။
“ဒီဆိုးရြားလွတဲ့ စစ္ပြဲႀကီး တေန႔ေတာ့ ၿပီးသြားမွာပါပဲ၊ ဂ်ဴးရယ္။ ဒတ္ခ်္ရယ္၊ အဂၤလိပ္ရယ္၊ ဘာလူမ်ဳိးရယ္ဆုိၿပီး မရွိဘဲ လူေတြအားလံုး လူျပန္ျဖစ္မယ့္အခ်ိန္ တေန႔ေတာ့ ျပန္ေရာက္ရမွာေပါ့၊” (ဧၿပီ ၉။ ၁၉၄၄)
အိမ္၏လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ျဖစ္မည္္။ အိမ္ထဲမွာ လူတရာခန္႔ ေရာက္ေနေသာလည္း ဘာသံမွမထြက္၊၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ သြားလာေနၾကသည္။ အိမ္အေၾကာင္း အနည္းႏွင့္ အမ်ားသိၾကမည္။ က ေလးေတြကအစ မ်က္ႏွာမေကာင္း ၾကေပ။ နံရံေပၚက စာသားမ်ားကလည္း အေၾကာက္တရား သာ လႊမ္းမိုးေနသည္။
“ေၾကာက္လုိက္ၾကတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အိမ္နားက လူေတြ ငါတို႔ကို ျမင္သြားမွာ။ ငါတို႔အသံကို ၾကားသြားမွာကို သိပ္ေၾကာက္တာပဲ …. ”
“မေန႔ညတုန္းက ငါတို႔မိသားစု ၄ ေယာက္၊ သီးသန္႔ရံုးခန္း ထဲဆင္းၿပီး ေရဒီယိုနားေထာင္ၾကတယ္၊ ေၾကာက္လိုက္တာ … ”
မတ္ေစာက္ေသာ ေလွခါးမ်ားအတုိင္း တထပ္ၿပီးတထပ္ တက္သြားၾကသည္။ တတိယထပ္မွာ လည္း ရုပ္ရွင္ျပထားသည္။ အန္ဖရန္၏ဖခင္က မ်က္ရည္၀ဲရင္းစကား ေျပာေနသည္။
“သူ႔မွတ္တမ္းထဲမွာ မေက်နပ္တာေတြ ခံစားခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးေရးထားတယ္၊ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ တခါမွ မေတြ႔ရတာေတြကို မွတ္တမ္းဖတ္မွာပဲ သိရေတာ့တယ္ ”
ရပ္ၾကည့္ေနသူေတြ အားလံုး မ်က္ႏွာ မေကာင္းၾကေပ။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတေယာက္ မ်က္ရည္၀ဲ ေနသည္။ နံရံမွာ မိသားစု ၄ ေယာက္၏ ဓာတ္ပံုမ်ားလည္း ျပထားေသးသည္။ ပံု၏ေအာက္ေျခတြင္ ေမြးေန႔ရက္မ်ားလည္း ေဖာ္ျပထားသည္။ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း လက္ေရးမူရင္းတခ်ဳိ႕ မီးထြန္းထားေသာ မွန္အိမ္ထဲမွာ ေတြ႔ရသည္။ ဒတ္ခ်္ဘာသာ ျဖစ္မည္။ ဖ်က္ရာမ်ားႏွင့္။ အန္ဖရန္႔က ငယ္စဥ္ကတည္းက ႀကီးလာလွ်င္ စာေရးဆရာမႀကီး၊ သတင္းေထာက္မႀကီး ျဖစ္ခ်င္သူ။
“ဒီေန႔က အန္ဖရန္႔ရဲ႕ေမြးေန႔ပဲ၊ ဇြန္လ ၁၂ ရက္ေန႔ေလ၊ အသက္ရွိေနရင္ ဒီေန႔ ၈၁ ႏွစ္ျပည့္ ေမြး ေန႔ပဲ ”
“ ဟုတ္လား၊ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ”
ဓာတ္ပံုေအာက္က ေမြးေန႔ေတြကို ဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ အေတြးက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ျဖစ္ေနသျဖင့္ သတိမထားမိ။ ေနာ္ႏိုရင္း ေျပာမွပဲ ဆက္စပ္မိေတာ့သည္။ အသက္ ၈၁ ႏွစ္ဆိုသျဖင့္ အကယ္၍ ၁၉၄၅ မတ္လမွာ နာဇီ အက်ဥ္းစခန္းထဲ ေရာဂါႏွင့္ မဆံုးပါးသြားလွ်င္ ဒီေန႔ ၈၁ ျပည့္ေမြးေန႔ က်င္းပေနေပမည္။
သုိ႔ိုဆိုလွ်င္ သူ႔မွတ္တမ္းက ကမၻာေက်ာ္ပါ့မလား။ အိမ္ကေရာ ျပတုိက္ ျဖစ္ေနပါ့မလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေအ့ာစ၀ွစ္ အက်ဥ္းေထာင္ မွတ္တမ္းတခု ထြက္ေပၚလာဦးမလား။ ေတြးေနမိသည္။ ကမၻာေက်ာ္ ေအာ့စ၀ွစ္ အက်ဥ္းစခန္း ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ အသက္မေသ က်န္ခဲ့သူ ဖခင္ေအာ္တို ဖရန္၏ မွတ္ခ်က္မ်ားလည္း နံရံေပၚမွာ ေတြ႔ရသည္။
“ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြ၊ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေတြ အေၾကာက္တရားေတြကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ပိုၿပီးေကာင္းမြန္တဲ့ ကမၻာႀကီး တည္ေဆာက္ဖို႔ အေထာက္အပံံ့ပစၥည္းတခုအျဖစ္ အန္ဖရန္အိမ္ကို ရည္ရြယ္တယ္” (ေအာ္တိုဖရန္႔။ မတ္ ၂၄။ ၁၉၅၉ )
၁၉၆၀ ကတည္းက အိမ္ကိုျပတုိက္အျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ေပၿပီ။ အထူးအဆန္း ပစၥည္းမ်ားကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျပသထားရာမဟုတ္ေသာ္လည္း ႏွစ္စဥ္ လူရာေပါင္းမ်ားစြာ လာေရာက္လည္ပတ္သည္ဟု သိရသည္။ သာမန္ လူေနအိမ္တအိမ္တြင္ ေတြ႔ရမည့္အသံုးအေဆာင္မ်ား၊ စာပြဲ၊ ဧည့္ခန္း၊ အိပ္ခန္း၊ ေရခ်ဳိးခန္း၊ မီးဖိုခန္း၊ ေရအိမ္။
သို႔ေသာ္ အိမ္၏အေမွာင္ေထာင့္တုိင္းတြင္ ခ်ဳပ္ျခယ္ခံရေသာ လူသား၀ိညာဥ္မ်ား လြတ္လပ္မႈကို ငံ့လင့္ေနေသာ လူသား ၀ိညာဥ္မ်ား။ အေၾကာက္တရား လႊမ္းမိုးခံထားရ သူတို႔၏ ၀ိညာဥ္မ်ား ယခုတုိင္ ကူးစက္ပ်ံ႕လြင့္ေနဆဲဟု ခံစားမိသည္။
ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက နာဇီတုိ႔၏စစ္ဖိနပ္ ေအာက္မွာ တခ်ဳိ႕ အဆိပ္ေငြ႔လႊတ္ သတ္ပစ္ခံခ့ဲရသည္။ တခ်ဳိ႕ နာဇီအက်ဥ္းစခန္းမွာ ေရာဂါႏွင့္ ေသၾကရသည္။ အန္ဖရန္၊ သူ႔အစ္မ၊ မိခင္၊ ခ်စ္သူပီတာ၊ တအိမ္တည္း ပုန္းေဖာ္ပုန္းဘက္ ရွစ္ ေယာက္ထဲက ခုႏွစ္ေယာက္သည္ ထုိဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ အသက္ဆံုးကုန္ၾကသည္။
စိတ္မူမမွန္ေသာ ဟစ္္တလာဆုိေသာ အာဏာရွင္ ႀကီးတေယာက္ကို မတားဆီးႏုိင္ခင္မွာ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က် သြားရသူေတြထဲက မိသားစုက မနည္း၊ သန္းခ်ီသည္။ သူ တို႔ဘ၀ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြ၊ အနာဂတ္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ ေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ သက္သက္မဲ့ တဘက္သတ္ ဖ်က္ဆီးခံလုိက္ရသည္။
“ကရင္ျပည္နယ္ထဲမွာ ဒီလိုဘ၀မ်ဳိးေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သူက မွတ္တမ္းနဲ႔ေရးထားလုိ႔သာ”
ေနာ္ႏိုရင္း ေျပာတာကို က်ေနာ္နားလည္ပါသည္။ သူကုိယ္တုိင္က ကရင္ရြာတရြာ၊ ေနာက္ ဒုကၡသည္စခန္းတခု ေရာက္ခဲ့ရသူ။ ျမန္မာျပည္အေရွ႕ပုိင္းေဒသမွာ စစ္ေဘးေၾကာင့္ အိုးအိမ္ပစ္ဒုကၡ သည္ သန္းတ၀က္ခန္႔ ရွိေနသည္။ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္း ၉ ခုမွာ ဒုကၡသည္ ၁ သိန္းခြဲရွိေနသည္။
ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီးမွာပင္ မိမိအိမ္မွာေနရင္း ေထာက္လွမ္းေရးေတြ၊ သတင္းေပး ေတြက အခ်ိန္မေရြးတံခါးလာေခါက္ၿပီး၊ ဘာပုဒ္မမွန္းမသိဘဲ ဘယ္မွာမွန္းမသိ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာမွန္းမသိ ဖမ္းေခၚသြားႏုိင္သည္ မဟုတ္လား။ ယခုထိလည္း ႏိုင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္ ေၾကာင့္ လူ ၂ ေထာင္ေက်ာ္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသည္။ ၂၀ ရာစု နာဇီလက္ေအာက္က ဂ်ဴးသန္းေပါင္းမ်ားစြာ၏ ဘ၀ ႏွင့္ ၂၁ ရာစု ျမန္မာျပည္သားမ်ား၏ ဘ၀မ်ားကို ႏႈိင္းယွဥ္ စဥ္းစားေနမိသည္။
“ အနာဂတ္တည္ေဆာက္ဖို႔ အတိတ္ကို သိထားရမယ္ ”
(ေအာ္တိုဖရန္။ ၁၉၆၇)
သမုိင္းသည္ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ရေကာင္းသည့္ အရာမဟုတ္ေပ။ ဖက္ဆစ္အာဏာရွင္ျဖစ္ေစ၊ စစ္အာဏာရွင္ ျဖစ္ေစ၊ တေန႔ေတာ့ က်ဆံုးရမည္သာ၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိတေန႔မတိုင္ခင္ … ။
ေနသြင္
ဇြန္ ၁၄၊ ၂၀၁၀
ပရင့္စန္႔ကရာလမ္းမႀကီး (Prinsengracht) က အဂၤလိပ္ လို Princess Canal ဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ မင္းသမီး တူးေျမာင္းလမ္းဟု ျမန္မာမႈျပဳႏုိင္မလားမသိ။ မနက္စာစားေန ရင္း ပရင့္စန္႔ကရာလမ္း။ အိမ္အမွတ္ ၂၆၃ သြားရန္ ေနာ္ႏိုရင္းကို အေဖာ္စပ္ရသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ရက္က အိမ္ ေရွ႕က လမ္းျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ေပမင့္ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ေနၿပီမို႔ ျပတုိက္က ပိတ္ေနၿပီ။ အေမွာင္ထဲမွာ ဓာတ္ပံုရုိက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔ စေနေန႔ျဖစ္တာရယ္၊ အလုပ္ မယ္မယ္ရရ မရွိတာရယ္ေၾကာင့္ ျပတုိက္ဆီေနာက္တေခါက္ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။
“ ျပတုိက္က ဘာျပတုိက္မို႔လဲ ”
အသင့္ပါလာေသာ The Diary of a Young Girl စာအုပ္ကို ျပရင္း
“ဒုတိယကမၻာစစ္တုန္းက ဟစ္တလာတပ္ေတြ ဒီၿမိဳ႕ကိုသိမ္းေတာ့ ဒီစာအုပ္ထဲက ေကာင္မေလးနဲ႔ သူ႔တို႔ မိသားစု ပုန္းခဲ့တဲ့ အိမ္ပါ။ ၂ ႏွစ္ ေလာက္ပုန္းေနၿပီး သူက ေန႔တုိင္း မွတ္တမ္းေရးတယ္။ အဲဒါ ဒီစာအုပ္ပဲ၊ ကမၻာေက်ာ္ စာအုပ္ေပါ့။ ဘာသာအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဘာသာျပန္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ျမန္မာလိုေတာ့ ဆရာ တကၠ သိုလ္ေန၀င္း ဘာသာျပန္တာရွိတယ္။ အဘဦး၀င္းတင္တို႔ အမ္စတာဒမ္မွာ သတင္းစာပညာသင္ တန္းလာတက္တုန္းက ဒတ္ခ်္ဘာသာသင္ေတာ့လည္း ဒီစာအုပ္က ျပ႒ာန္းစာအုပ္ပဲ။ အခုျပတုိက္ လုပ္ထားတဲ့ အိမ္ဘက္လည္း ညေနတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းအဘဦး၀င္းတင္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ ဖတ္ဖူးတယ္”
ဒီေလာက္ဆုိ စည္းရံုးေရးခရီး ေအာင္ျမင္သြားပါၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္သား ေျမပံုတခ်က္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ ရာသီဥတုက ေနသာေနသည္။ သို႔ေသာ္ အာရွ သားမ်ားအဖို႔ ေႏြးရံုသာ။
နာရီ၀က္ခန္႔လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လူတန္းရွည္ႀကီး စီေနေသာ ေနရာကို လွမ္းေတြ႔သျဖင့္ အိမ္အမွတ္ ၂၆၃ ဆီ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္မွန္း ေသခ်ာသြားသည္။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လမ္းတခ်က္မွမမွားခဲ့သျဖင့္ ေနာ္ႏိုရင္းက လက္မေထာင္ေနသည္။
အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ လူ ၁၀၀ ခန္႔၏ေနာက္မွာ တန္းစီလုိက္ၾကသည္။ ၀င္ေၾကးတေယာက္ ရွစ္ယူရိုခြဲေပးၿပီး ေနာက္ အိမ္ႀကီးထဲ ေရာက္သြားသည္။ အိမ္က ခပ္ေမွာင္ေမွာင္။ မီးလံုးေလးမ်ား ႏွင့္ အလင္းေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ထြန္းထားသည္။ အလင္းေရာင္ထဲမွ အလင္းအားနည္းေသာ အိမ္ထဲ ေရာက္သြားသျဖင့္ ၾကမ္းခင္းမ်ားကို သတိထားၿပီး ေလွ်ာက္သြားရသည္။
၀င္၀င္ခ်င္း အန္ဖရန္႔၏ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို ရုပ္ရွင္ျပထားသည္။ ေရွ႕မွာ ဖုန္းခြက္မ်ားခ်ထားၿပီး အဂၤလိပ္ဘာသာ၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမန္ဘာသာတို႔ျဖင့္ နားေထာင္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားသည္။ ထိုခန္းမကေန ညာဘက္သို႔ ေကြ႔၀င္သြားေသာအခါ နံရံမွာ စာသားတခ်ဳိ႕ ေရးထားတာကို ဖတ္ရသည္။
“ဒီဆိုးရြားလွတဲ့ စစ္ပြဲႀကီး တေန႔ေတာ့ ၿပီးသြားမွာပါပဲ၊ ဂ်ဴးရယ္။ ဒတ္ခ်္ရယ္၊ အဂၤလိပ္ရယ္၊ ဘာလူမ်ဳိးရယ္ဆုိၿပီး မရွိဘဲ လူေတြအားလံုး လူျပန္ျဖစ္မယ့္အခ်ိန္ တေန႔ေတာ့ ျပန္ေရာက္ရမွာေပါ့၊” (ဧၿပီ ၉။ ၁၉၄၄)
အိမ္၏လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ျဖစ္မည္္။ အိမ္ထဲမွာ လူတရာခန္႔ ေရာက္ေနေသာလည္း ဘာသံမွမထြက္၊၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ သြားလာေနၾကသည္။ အိမ္အေၾကာင္း အနည္းႏွင့္ အမ်ားသိၾကမည္။ က ေလးေတြကအစ မ်က္ႏွာမေကာင္း ၾကေပ။ နံရံေပၚက စာသားမ်ားကလည္း အေၾကာက္တရား သာ လႊမ္းမိုးေနသည္။
“ေၾကာက္လုိက္ၾကတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အိမ္နားက လူေတြ ငါတို႔ကို ျမင္သြားမွာ။ ငါတို႔အသံကို ၾကားသြားမွာကို သိပ္ေၾကာက္တာပဲ …. ”
“မေန႔ညတုန္းက ငါတို႔မိသားစု ၄ ေယာက္၊ သီးသန္႔ရံုးခန္း ထဲဆင္းၿပီး ေရဒီယိုနားေထာင္ၾကတယ္၊ ေၾကာက္လိုက္တာ … ”
မတ္ေစာက္ေသာ ေလွခါးမ်ားအတုိင္း တထပ္ၿပီးတထပ္ တက္သြားၾကသည္။ တတိယထပ္မွာ လည္း ရုပ္ရွင္ျပထားသည္။ အန္ဖရန္၏ဖခင္က မ်က္ရည္၀ဲရင္းစကား ေျပာေနသည္။
“သူ႔မွတ္တမ္းထဲမွာ မေက်နပ္တာေတြ ခံစားခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးေရးထားတယ္၊ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ တခါမွ မေတြ႔ရတာေတြကို မွတ္တမ္းဖတ္မွာပဲ သိရေတာ့တယ္ ”
ရပ္ၾကည့္ေနသူေတြ အားလံုး မ်က္ႏွာ မေကာင္းၾကေပ။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတေယာက္ မ်က္ရည္၀ဲ ေနသည္။ နံရံမွာ မိသားစု ၄ ေယာက္၏ ဓာတ္ပံုမ်ားလည္း ျပထားေသးသည္။ ပံု၏ေအာက္ေျခတြင္ ေမြးေန႔ရက္မ်ားလည္း ေဖာ္ျပထားသည္။ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း လက္ေရးမူရင္းတခ်ဳိ႕ မီးထြန္းထားေသာ မွန္အိမ္ထဲမွာ ေတြ႔ရသည္။ ဒတ္ခ်္ဘာသာ ျဖစ္မည္။ ဖ်က္ရာမ်ားႏွင့္။ အန္ဖရန္႔က ငယ္စဥ္ကတည္းက ႀကီးလာလွ်င္ စာေရးဆရာမႀကီး၊ သတင္းေထာက္မႀကီး ျဖစ္ခ်င္သူ။
“ဒီေန႔က အန္ဖရန္႔ရဲ႕ေမြးေန႔ပဲ၊ ဇြန္လ ၁၂ ရက္ေန႔ေလ၊ အသက္ရွိေနရင္ ဒီေန႔ ၈၁ ႏွစ္ျပည့္ ေမြး ေန႔ပဲ ”
“ ဟုတ္လား၊ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ”
ဓာတ္ပံုေအာက္က ေမြးေန႔ေတြကို ဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ အေတြးက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ျဖစ္ေနသျဖင့္ သတိမထားမိ။ ေနာ္ႏိုရင္း ေျပာမွပဲ ဆက္စပ္မိေတာ့သည္။ အသက္ ၈၁ ႏွစ္ဆိုသျဖင့္ အကယ္၍ ၁၉၄၅ မတ္လမွာ နာဇီ အက်ဥ္းစခန္းထဲ ေရာဂါႏွင့္ မဆံုးပါးသြားလွ်င္ ဒီေန႔ ၈၁ ျပည့္ေမြးေန႔ က်င္းပေနေပမည္။
သုိ႔ိုဆိုလွ်င္ သူ႔မွတ္တမ္းက ကမၻာေက်ာ္ပါ့မလား။ အိမ္ကေရာ ျပတုိက္ ျဖစ္ေနပါ့မလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေအ့ာစ၀ွစ္ အက်ဥ္းေထာင္ မွတ္တမ္းတခု ထြက္ေပၚလာဦးမလား။ ေတြးေနမိသည္။ ကမၻာေက်ာ္ ေအာ့စ၀ွစ္ အက်ဥ္းစခန္း ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ အသက္မေသ က်န္ခဲ့သူ ဖခင္ေအာ္တို ဖရန္၏ မွတ္ခ်က္မ်ားလည္း နံရံေပၚမွာ ေတြ႔ရသည္။
“ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြ၊ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေတြ အေၾကာက္တရားေတြကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ပိုၿပီးေကာင္းမြန္တဲ့ ကမၻာႀကီး တည္ေဆာက္ဖို႔ အေထာက္အပံံ့ပစၥည္းတခုအျဖစ္ အန္ဖရန္အိမ္ကို ရည္ရြယ္တယ္” (ေအာ္တိုဖရန္႔။ မတ္ ၂၄။ ၁၉၅၉ )
၁၉၆၀ ကတည္းက အိမ္ကိုျပတုိက္အျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ေပၿပီ။ အထူးအဆန္း ပစၥည္းမ်ားကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ျပသထားရာမဟုတ္ေသာ္လည္း ႏွစ္စဥ္ လူရာေပါင္းမ်ားစြာ လာေရာက္လည္ပတ္သည္ဟု သိရသည္။ သာမန္ လူေနအိမ္တအိမ္တြင္ ေတြ႔ရမည့္အသံုးအေဆာင္မ်ား၊ စာပြဲ၊ ဧည့္ခန္း၊ အိပ္ခန္း၊ ေရခ်ဳိးခန္း၊ မီးဖိုခန္း၊ ေရအိမ္။
သို႔ေသာ္ အိမ္၏အေမွာင္ေထာင့္တုိင္းတြင္ ခ်ဳပ္ျခယ္ခံရေသာ လူသား၀ိညာဥ္မ်ား လြတ္လပ္မႈကို ငံ့လင့္ေနေသာ လူသား ၀ိညာဥ္မ်ား။ အေၾကာက္တရား လႊမ္းမိုးခံထားရ သူတို႔၏ ၀ိညာဥ္မ်ား ယခုတုိင္ ကူးစက္ပ်ံ႕လြင့္ေနဆဲဟု ခံစားမိသည္။
ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက နာဇီတုိ႔၏စစ္ဖိနပ္ ေအာက္မွာ တခ်ဳိ႕ အဆိပ္ေငြ႔လႊတ္ သတ္ပစ္ခံခ့ဲရသည္။ တခ်ဳိ႕ နာဇီအက်ဥ္းစခန္းမွာ ေရာဂါႏွင့္ ေသၾကရသည္။ အန္ဖရန္၊ သူ႔အစ္မ၊ မိခင္၊ ခ်စ္သူပီတာ၊ တအိမ္တည္း ပုန္းေဖာ္ပုန္းဘက္ ရွစ္ ေယာက္ထဲက ခုႏွစ္ေယာက္သည္ ထုိဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ အသက္ဆံုးကုန္ၾကသည္။
စိတ္မူမမွန္ေသာ ဟစ္္တလာဆုိေသာ အာဏာရွင္ ႀကီးတေယာက္ကို မတားဆီးႏုိင္ခင္မွာ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က် သြားရသူေတြထဲက မိသားစုက မနည္း၊ သန္းခ်ီသည္။ သူ တို႔ဘ၀ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြ၊ အနာဂတ္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ ေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ သက္သက္မဲ့ တဘက္သတ္ ဖ်က္ဆီးခံလုိက္ရသည္။
“ကရင္ျပည္နယ္ထဲမွာ ဒီလိုဘ၀မ်ဳိးေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သူက မွတ္တမ္းနဲ႔ေရးထားလုိ႔သာ”
ေနာ္ႏိုရင္း ေျပာတာကို က်ေနာ္နားလည္ပါသည္။ သူကုိယ္တုိင္က ကရင္ရြာတရြာ၊ ေနာက္ ဒုကၡသည္စခန္းတခု ေရာက္ခဲ့ရသူ။ ျမန္မာျပည္အေရွ႕ပုိင္းေဒသမွာ စစ္ေဘးေၾကာင့္ အိုးအိမ္ပစ္ဒုကၡ သည္ သန္းတ၀က္ခန္႔ ရွိေနသည္။ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္း ၉ ခုမွာ ဒုကၡသည္ ၁ သိန္းခြဲရွိေနသည္။
ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီးမွာပင္ မိမိအိမ္မွာေနရင္း ေထာက္လွမ္းေရးေတြ၊ သတင္းေပး ေတြက အခ်ိန္မေရြးတံခါးလာေခါက္ၿပီး၊ ဘာပုဒ္မမွန္းမသိဘဲ ဘယ္မွာမွန္းမသိ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာမွန္းမသိ ဖမ္းေခၚသြားႏုိင္သည္ မဟုတ္လား။ ယခုထိလည္း ႏိုင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္ ေၾကာင့္ လူ ၂ ေထာင္ေက်ာ္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသည္။ ၂၀ ရာစု နာဇီလက္ေအာက္က ဂ်ဴးသန္းေပါင္းမ်ားစြာ၏ ဘ၀ ႏွင့္ ၂၁ ရာစု ျမန္မာျပည္သားမ်ား၏ ဘ၀မ်ားကို ႏႈိင္းယွဥ္ စဥ္းစားေနမိသည္။
“ အနာဂတ္တည္ေဆာက္ဖို႔ အတိတ္ကို သိထားရမယ္ ”
(ေအာ္တိုဖရန္။ ၁၉၆၇)
သမုိင္းသည္ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ရေကာင္းသည့္ အရာမဟုတ္ေပ။ ဖက္ဆစ္အာဏာရွင္ျဖစ္ေစ၊ စစ္အာဏာရွင္ ျဖစ္ေစ၊ တေန႔ေတာ့ က်ဆံုးရမည္သာ၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိတေန႔မတိုင္ခင္ … ။
ေနသြင္
ဇြန္ ၁၄၊ ၂၀၁၀
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment