ဤအခန္းတြင္ျပဆုိထားေသာ
သမထ၀ိပႆနာရူပြားနည္းအတုိင္း ၾကိဳးစားအားထုတ္ပါက အားထုတ္မူႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ
သက္ဆုိင္ရာတရားထူးမ်ားကို ရရွိခံစားရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ လက္ရွိဘ၀၌
မည္မွ်ပင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေစကာမူ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ရေရးအတြက္
လံုး၀ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ရွိေနေသးသည္၊
ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ -
(၁) ကံၾကီးထုိက္သူ (ကမၼႏ ၱရာယ္)၊
(၂) နိယတမိစၦာဒိ႒ိအယူရွိသူ (ကိေလသႏၱရာယ္)
(၃) အဟိတ္ပဋိသေႏၶေနသူႏွင့္ ဒြိဟိတ္ပဋိသေႏၶေနသူ (၀ိပါကႏၱရာယ္)၊
(၄) အရိယာကို ကဲ့ရဲ႕စြပ္စြဲသူ (အရိယူပ၀ါဒႏၱရာယ္
)၊
(၅) ျမတ္စြာဘုရားပညတ္ထားေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို က်ဴးလြန္သူ (အာဏာ၀ီတိကၠမႏၱရာယ္) - တုိ႔ျဖစ္သည္။
(၁) ဤ၌ မာတုဃာတကစေသာ ကံၾကီး(၅)ပါးႏွင့္ ဘိကၡဳနီမကို ကာမက်ဴးလြန္ဖ်က္ဆီးမူ ကံမ်ားသည္ အလြန္ၾကီးေလးေသာ အကုသိုလ္ကံမ်ားျဖစ္ၾက၏၊ ထုိအကုသိုလ္ကံမ်ားသည္ က်ဴးလြန္သူမ်ားကို စ်ာန္၊ မဂ္၊ ဖိုလ္တရားထူးမ်ား မရရွိေအာင္ အေႏွာင့္အယွက္(အႏၱရာယ္) ျပဳတတ္သည္။ ထုိကံမ်ားအနက္ တမ်ိဳးမ်ိဳးကို က်ဴးလြန္သူသည္ ကမၼ႒ာန္းတရားကို အားထုတ္ေသာ္လည္း စ်ာန္ မဂ္ ဖိုလ္တရားထူးမ်ားကို မရရွိႏုိင္ေခ်။ အထူးအားျဖင့္ အာနႏၱရိယ ကံၾကီးထုိက္သူသည္ စ်ာန္ မဂ္ဖုိလ္တရားထူး မရရွိရုံသာမက ေနာက္ဘ၀၌ အဆင့္ျမင့္(သုဂတိ) ဘံုဘ၀သို႔လည္း ေရာက္ခြင့္မရွိ၊ အပါယ္ငရဲသို႔သာ ဧကန္က်ေရာက္ ရမည္ျဖစ္၏၊ ဘိကၡဳနိမကို ကာမက်ဴးလြန္သူကား စ်ာန္ မဂ္ ဖုိလ္တရားထူးမ်ားကို မရႏုိင္ေသာ္လည္း ယခုဘ၀၌ ေကာင္းမြန္စြာ က်င့္ၾကံေနထုိင္ပါက သုဂတိဘံု ဘ၀မ်ားသို႔ ေရာက္ရွိနုိင္ေပသည္။ [ယခုအခါ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွား မရွိေတာ့သျဖင့္လည္းေကင္း၊ ဘိကၡဳနီမမ်ားလည္း မရွိေတာ့သျဖင့္လည္းေကာင္း ျမတ္စြာဘုရားကို ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ျပဳေသာ (ေလာဟိတုပၸါဒက) ကံႏွင့္ ဘိကၡဳနီမကို ကာမက်ဴးလြန္ေသာ (ဘိကၡဳနီ ဒူသက) ကံမ်ား သင့္ေရာက္ဖြယ္ မရွိေတာ့ေခ်။]
(၂) နိယတမိစၦာဒိဟူသည္ ကိေလသာ ဆယ္ပါးတြင္ ပါ၀င္ေသာ ဒိ႒ိပင္ ျဖစ္၏၊ အဇိတ၊ မကၡလိေဂါသာလ၊ ပူရဏကႆပ ဆရာၾကီးမ်ား၏ အယူ၀ါဒမ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔ ေခ်ခြ်တ္၍ မရေလာက္ေအာင္ ခိုင္ျမဲေသာေၾကာင့္ နိယတ မိစၦာဒိ႒ိမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
ထုိဆရာၾကီးသံုးေယာက္အနက္ အဇိတမည္ေသာ ဆရာၾကီးက ေနာက္ဘ၀မရွိ၊ ေသလွ်င္ ဘ၀ျပတ္၏ (ဥေစၦဒအယူ)၊ ေကာင္းမူ မေကာင္းမူ ျပဳလုပ္ျခင္းအတြက္ ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးျပစ္မရွိ(နတၳိကအယူ) စသည္ျဖင့္ အယူရွိ၏၊ မကၡလိေဂါသာလသည္ အေၾကာင္းအက်ိဳးႏွစ္ပါးလံုးကို ပယ္ေသာ(အေဟတုက) အယူရွိသူျဖစ္၏၊ ပူရဏကႆပသည္ကား ေကာင္းကံ မေကာင္းကံမ်ားကို ျပဳလုပ္ေသာ္လည္း ျပဳလုပ္ရာမေရာက္ စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းကံကို ပယ္ေသာ(အကိရိယ) အယူရွိသူျဖစ္၏။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ထုိပုဂၢိဳလ္ၾကီးတုိ႔၏ အယူ၀ါဒသံုးမ်ိဳးလံုးသည္ ကံႏွင့္ ကံ၏အက်ိဳးကို ပယ္ေသာ ၀ါဒမ်ားပင္ျဖစ္ၾကသည္။
ထုိဆရာၾကီးတုိ႔၏ အယူ၀ါဒမ်ားကို ေတာ္ရုံသင့္ရုံ ယူဆေနရုံမွ်ျဖင့္ နိယတမိစၦာဒိ႒ိ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ္လည္း ေလးေလးနက္နက္ လက္ခံယံုၾကည္ျခင္း၊ ၾကံစည္ေတြးေခၚျခင္း၊ အထပ္ထပ္ ေလ့လာအားထုတ္ျခင္း ျပဳသျဖင့္ ေနာက္ဆံုး၌ အခုိင္အမာ စြဲျမဲစြာ အတည္ျပဳဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္မိသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ နိယတမိစၦာဒိ႒ိအယူရွိသူ ျဖစ္ေလေတာ့၏။ တနည္းဆုိရလွ်င္ ထိုအယူ၀ါဒကို လက္ခံက်င့္သံုးသူသည္ ေသလြန္သည့္အခါ အပါယ္ငရဲ၌ မလြဲမုခ် က်ေရာက္ရေလ၏၊ ထုိသို႔ငရဲ၌ အက်ိဳးေပးျမဲေသာေၾကာင့္လည္း ေဖာ္ျပပါ အယူကို နိယတမိစၦာဒိ႒ိဟု ေခၚေလသည္။ ထုိ နိယတမိစၦာဒိ႒ိအယူသည္ စ်ာန္ မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္ မရေအာင္ တားဆီးပိတ္ပင္တတ္၏၊ သို႔ျဖစ္၍ ယင္းအယူ၀ါဒသည္ ကိေလသႏၱရာယ္ ျဖစ္သည္။
ထို နိယတမိစၦာဒိ႒ိ အယူရွိသူသည္ စ်ာန္ မဂ္ ဖုိလ္ တရားထူးမ်ားကို မရႏုိင္သည့္အျပင္ ေသလြန္သည့္အခါ အ၀ီစိငရဲသို႔ က်ေရာက္ျပီး ထုိအ၀ီစိငရဲ သက္တမ္းႏွင့္အမွ် ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားကို ခံစားရေလသည္။ ဤကံသည္ အာနႏၱရိယကံၾကီးငါးပါးတြင္ အျပစ္အၾကီးေလးဆံုးျဖစ္ေသာ သံဃေဘဒက ကံၾကီးထက္ပင္ပိုမုိ အျပစ္ၾကီးေလး၏။ အကယ္၍ ကမၻာပ်က္ခဲ့လွ်င္ ကမၻာေပၚရွိ သတၱ၀ါမွန္သမွ်သည္ ျဗဟၼာ့ဘံုသို႔ ေရာက္ရွိေနထုိင္ၾကရ၏၊ ထုိ နိယတမိစၦာဒိ႒ိ အယူရွိသူမွာမူ ကမၻာႏွင့္တကြ ယင္းက်ေရာက္ေနသည့္ မဟာအ၀ီစိငရဲၾကီးပါ ပ်က္စီးသြားေသာ္လည္း ကြ်တ္လြတ္ခြင့္မရဘဲ ပ်က္စီးေသာ ကမၻာၾကီး၏ အျပင္ဘက္ရွိ ကမၻာပ်က္ေဘးလြတ္ရာ စၾက၀ဠာတစ္ေနရာသို႔ ေျပာင္းေရြ႕လ်က္ ဆင္းရဲဒုကၡကို ဆက္လက္ခံစားရေလသည္။
(၃) အဟိတ္ပဋိသေႏၶ ၀ိပါက္စိတ္ႏွင့္ ဒြိဟိတ္ ပဋိသေႏၶ၀ိပါက္စိတ္မ်ားသည္လည္း စ်ာန္ မဂ္ ဖုိလ္ တရားထူးမ်ားကို မရရွိေအာင္ အႏၱရာယ္ျပဳတတ္၏။ “မ်ိဳးေစ့မမွန္ ပင္မသန္၊ ဖူးတံ ငံုကင္း အသီးဖ်င္း၏”ဟု ဆုိရုိးစကားရွိသည့္အတုိင္း ထုိစိတ္မ်ားႏွင့္ ပဋိသေႏၶတည္ေနခဲ့သူမ်ားသည္လည္း ပင္ကိုယ္ပဋိသေႏၶ မ်ိဳးေစ့ကညံ့သည့္အတြက္ လက္ရွိဘ၀၌ စ်ာန္ မဂ္ ဖုိလ္ တရားထူးရရွိေရးအတြက္ လံုး၀ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရိွၾကေပ။ သို႔ေသာ ဤဘ၀၌ သမထ၀ိပႆနာ တရားမ်ားကို က်င့္ၾကံပါမူကား ေနာက္ဘ၀၌ အဆင့္ျမင့္ဘံုဘ၀မ်ားသို႕ ေရာက္ရွိျပီး ထုိဘံုဘ၀၌ တရားထူးမ်ားကို က်င့္ၾကံရရွိႏုိင္ၾကေပသည္။
(၄) ယုတ္မာျပစ္မွားလုိေသာ စိတ္မ်ိဳးျဖင့္ အရိယာမွန္းသိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ အရိယာပုဂၢိဳလ္အား မဟုတ္မတရား စြပ္စြဲကဲ့ရဲ႕လွ်င္လည္း ထုိသို႔ ကဲ့ရဲ႕သည့္အျပစ္က စ်ာန္ မဂ္ ဖိုလ္တရားထူးမ်ား မရရွိေအာင္ အႏၱရာယ္ျပဳတတ္သည္။ ထုိအျပစ္ကို အရိယူပ၀ါဒႏၱရာယ္ဟုေခၚ၏။ ဤ ကံကား စ်ာန္ မဂ္ ဖုိလ္ ကိုသာမက သုဂတိဘံုဘ၀ကို မရရွိေအာင္လည္း အႏၱရာယ္ျပဳတတ္သည္။ အရိယာမဟုတ္ေသာ္လည္း ေကာင္းမြန္စြာ က်င့္ၾကံေနထုိင္ေသာ သီလ၀ႏၱပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ျပစ္မွားမိလွ်င္လည္း အရိယာကို ျပစ္မွားေသာ ကံ နီးပါး အျပစ္ၾကီးေလးလွသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အရိယာပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ သီလ၀ႏၱပုဂၢိဳလ္မ်ားအား မျပစ္မွားမိေစရန္ အထူးသတိရွိအပ္ေပသည္။ ဤသို႔ အရိယာပုဂၢိဳလ္၊ သီလ၀ႏၱပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ျပစ္မွားမိသူသည္ မိမိျပစ္မွားခဲ့သည့္ ပုဂၢိဳလ္ထံ တုိက္ရုိက္ျဖစ္ေစ၊ ထုိျပစ္မွားမိသည့္ ပုဂၢိဳလ္ ေသဆံုးသြားလွ်င္ ထုိသူအား ရည္မွတ္၍ျဖစ္ေစ သြားေရာက္ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ပါက အျပစ္ကင္းလြတ္ျပီး စ်ာန္ မဂ္ ဖုိလ္တရားထူးမ်ားကိုလည္း ရခြင့္ရွိေပသည္။
(၅) ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းေယာက္်ားႏွင့္ ရဟန္းမိန္းမမ်ား လုိက္နာက်င့္သံုးရန္အတြက္ သိကၡာပုဒ္(၀ိနည္းဥပေဒ) မ်ားကို သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းထား၏။ ထုိသိကၡာပုဒ္မ်ားကို တမင္လြန္က်ဴးလုိစိတ္ျဖင့္ လြန္က်ဴးျခင္းသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ အာဏာ(အာဏာပါတိေမာက္) ေတာ္ကို ပစ္ပယ္ရာေရာက္၏။ ထုိသို႔ လြန္က်ဴးျခင္းေၾကာင့္ ၀ိနည္းအျပင္(အာပတ္)သင့္သည္။ ထုိအာပတ္မ်ားကို အေလးအေပါ့(ဂရုကလဟုက) အာပတ္အလုိကိ ျငိမ္ေအာင္ မကုစားသမွ် ကာလပတ္လံု သမထ ၀ိပႆနာ တရားမ်ားကို ၾကိဳးစားအားထုတ္ေသာ္လည္း စ်ာန္ မဂ္ ဖုိလ္ တရားထူးမ်ားကို မရနုိင္သည့္အျပင္ ေသဆံုးေသာအခါ၌လည္း သုဂတိဘံုဘ၀မ်ားကို ရရွိႏုိင္မည္မဟုတ္၊ အာပတ္တန္းလန္းႏွင့္ ေသဆံုးသြားပါက အပါယ္သို႔ မုခ်က်ေရာက္ရမည္ျဖစ္၏။
ေဖာ္ျပပါ အႏၱရာယ္(၅)မ်ိဳးသည္ ပစၥဳပၸန္ဘ၀၌ စ်ာန္ မဂ္ ဖုိလ္ တရားထူးမ်ားႏွင့္ တမလြန္ဘ၀၌ သုဂတိဘံုဘ၀မ်ားကို မရႏုိင္ေအာင္ တားဆီးေႏွာင့္ယွက္တတ္သျဖင့္ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ခ်မ္းသာသုခမ်ား ဆံုးရူံးနစ္နာရ၏၊ သို႔ျဖစ္၍ ထုိအႏၱရာယ္(၅)မ်ိဳးမွ ကင္းလြတ္ေအာင္ အထူးပင္ ၾကိဳးစားေရွာင္ရွားသင့္ၾကသည္။ ထုိအႏၱရာယ္မ်ားမွ ေရွာင္ရွားႏုိင္ေရးမွာလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ၾကည္လင္ေသာ အသိအျမင္မ်ဳိးရွိမွသာ ျဖစ္ႏုိင္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္ရျခင္းသည္ အလြန္တန္ဖုိးရွိေသာ ဘ၀ရတနာကို ပိုင္ဆုိင္ရရွိႏုိင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္စာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပသည္။
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment