သာသနာကိုတကယ္ၾကည္ညိဳတတ္ရဲ႕လား

•  နႏၵလ်န္

 တစ္ခါတုန္းက မုံရြာၿမိဳ႕မွာ ဒကာတစ္ေယာက္က ဆရာတစ္ပါးကိုေလွ်ာက္တယ္ “ဆရာေတာ္ဘုရား" ဘုန္းႀကီး ေတြဟာေနရာတကာပါတယ္ ေဘာလုံးပြဲဆုိရင္လည္း ဘုန္းႀကီးေတြ၊ ရုပ္ရွင္ရုံမွာလည္း ဘုန္းႀကီးေတြပဲ၊ ယုတ္စြ အဆုံး ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရႀကီးလို႔ လာၾကည့္ရင္ေတာင္ ဘုန္းႀကီးေတြမ်ားတယ္ဘုရား”

          အ့ဲဒီေနာက္ ဆရာေတာ္ႀကီးက

“ဟ့ဲဒကာ မင္းသာသနာကိုၾကည္ညိဳရဲ႕လား”

“မွန္လွပါ ၾကည္ညိဳတတ္ပါတယ္ဘုရား”

“ေအ မင္းတကယ္ သာသနာကိုၾကည္ညိဳရင္ အ့ဲဒီဘုန္းႀကီးေတြ မင္းေတြ႕တ့ဲေနရာမွာ ကန္ေတာ့လိုက္”

ဆရာေတာ္ႀကီးမိန္႔တ့ဲအတိုင္း ဒကာႀကီးက ဘုန္းႀကီးေတြဘယ္ေနရာေတြ႕ေတြ႕ ကန္ေတာ့လိုက္တယ္ ေနာက္ပိုင္း ဘုန္းႀကီးေတြက အ့ဲဒီဒကာနဲ႔ေတြ႔ရင္ ငါတို႔ကိုၾကည္ညိဳတ့ဲ ဒကာႀကီးလာေနၿပီဆိုၿပီး အေန အထိုင္ ေတြ၊ အသြားအလာေတြ ဆင္ျခင္ေတာ့တယ္တ့ဲ။

          ဒီအတိုင္းပါဘဲ ကိုယ္ကသာသနာကို တကယ္ၾကည္ညိဳတယ္ဆိုရင္ သာသနာတြင္းမွာေနထုိင္တ့ဲ ရဟန္းသံဃာေတြကိုလည္း ၾကည္ညိဳတတ္ရမယ္။ “ဘုန္းႀကီးေတြက သူမ်ားေတြကိုသာေဟာေနတာပါ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ၾကေတာ့ မက်င့္ႏိုင္ၾကပါဘူး” အျပစ္ျမင္သမားတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ေျပာတ့ဲစကား ။

          က်င့္တာမက်င့္တာအသာထား လူေတြရဲ႕လွဴဒါန္းမႈကို လကၡံရယူထားေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ားမွာ တဖန္ဒကာဒကာမမ်ားကို ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္ေသာအားျဖင့္ တရားဓမၼမ်ားေဟာၾကားရမည္မွာ ရဟန္းသံဃာေတြ ရဲ႕တာ၀န္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ ငါ့တု႔ိလူေတြေစာင့္ရမည့္ ငါးပါးသီလေလးပင္ ေစာင့္ထိမ္းဖို႔ခက္ရင္ ငါးပါးသီလထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာသာေသာ (၂၂၇)ႏွစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ခြန္နစ္သြယ္ေသာ   သိကၡာပုဒ္ေတြကိုေစာင့္ထိမ္းေနေသာ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတြဟာလည္း သိကၡာပုဒ္ တစ္ခုတေလ က်ဴးလြန္ေကာင္း က်ဴးလြန္မိမယ္ ဆိုတ့ဲအေတြးေလး၀င္ၿပီး ခြင့္လြတ္တတ္ႏိုင္ရင္ သာသနာကိုေစာင့္ထိမ္းတ့ဲ ရဟန္းသံဃာေတြကို ျပစ္မွာရာမေရာက္ေတာ့ေပ။

          သံဃာေတာ္ေတြက်င့္ေဆာင္ရမည့္ သိကၡာပုဒ္ေတြဟာလည္း ကုစားလို႔ရေသာသိကၡာပုဒ္၊ ကုစားလို႔မရ ပဲ သာသနာေတာ္ကေန ေလွ်ာက်ႏိုင္ေသာသိကၡာပုဒ္ဆိုၿပီး (၂)မ်ဳိးရွိပါသည္။

          သံဃာဒိသိသ္ ၊ ပါစိတ္ ၊ ဒုကၠဋ္စေသာ အာပါတ္ကိုသင့္ေစႏိုင္ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားသည္ ကုစာလို႔ရႏိုင္ ၿပီး ပါရာဇိကသိကၡာပုဒ္ကေတာ့ ကုစားလို႔မရပဲ သာသနာေတာ္ကေန ေလွ်ာက်ၿပီးသားျဖစ္ေတာ့သည္။

                                ကုစားလို႔မရႏိုင္ေသာသိကၡာပုဒ္(၄)ခု

          (၁) ေမထုနဓမၼသိကၡာပဒ

ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မာတုဂါမမ်ားအေပၚ၌ ေမထုန္မမွီ၀ဲေကာင္း၊ ယုတ္စြအဆုံး တိရစၦာန္မျဖစ္ေသာ ေၿမြမ၊ ငါးမ၊ ေၾကာင္မတို႔၌ပင္ ေမထုန္အမႈကိုမျပဳေကာင္း၊ တကယ္ျပဳက်င္မိပါက ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။

          (၂) အဒိနၷဒါနသိကၡာပုဒ္

ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ တစ္မတ္တစ္မတ္ထက္တန္ေသာ လူဇာတ္ရွိေသာသူ၏ဥစၥာကို မခိုးေကာင္း။ ယုတ္စြအဆုံး ျမက္၊ ၀ါးျခမ္းစိပ္မွ်ပင္မခိုးေကာင္း၊ ခိုးမိပါက ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။

          (၃) မႏုႆ၀ိဂၢဟသိကၡာပုဒ္

ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ လူဇာတ္ရွိေသာသူရဲ႕ အသက္ကိုမသတ္ေကာင္းပါ၊ ယုတ္စြအဆုံး ကိုယ္၀န္ က်ေဆးမ်ား ကိုပင္မေပးေကာင္း၊ ၄င္းသိကၡာပုဒ္ကို က်ဴးလြန္မိပါကလည္း ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။

          (၄) ဥတၱရိမႏုႆဓမၼသိကၡာပုဒ္

မိမိမွာ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္မရွိပါဘဲ လူအမ်ားအထင္ႀကီးလာေအာင္ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္တရားေတြ ရရွိေနသည္ဟု ေျပာေသာ ရဟန္းသည္ ရဟန္းမဟုတ္တာ့၊ ယုတ္စြအဆုံး ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္၌သာေပ်ာ္သည္ဟုပင္မေျပာ ေကာင္း။

          ၄င္းသိကၡာပုဒ္ေလးပါးကို ပါရာဇိကသိကၡာပုဒ္ သာသနာေတာ္မွေလွ်ာက်ေစႏိုင္ေသာသိကၡာပုဒ္မ်ားဟု ေခၚပါသည္။ ပါရာဇိကသိကၡာပုဒ္ေလးပါးလုံးကို က်ဴးလြန္မွ ရဟန္းအျဖစ္္ကို ဆုံးရႈံးသည္မဟုတ္ သိကၡာပုဒ္ တစ္ခုကို လြန္က်ဴးလိုက္သည္ႏွင့္ပင္ ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ေပ၊ ဒီဘ၀မွာလည္း ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ရဟန္း၀တ္ဖို႔ အခြင့္အေရးမရရွိႏိုင္ေတာ့ပါ။

          ပါရာဇိကသိကၡာပုဒ္မ်ားကို မက်ဴလြန္ေသးသမွ် ရဟန္းသိကၡာကိုယ္မွာတည္ၿပီး သာကီႏြယ္ဘြားဘုရား သားေတာ္အစစ္ ရဟန္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ တစ္ပါးပါးျဖင့္က်ဴးလြန္မိလွ်င္ မ်က္ေမွာက္ေလာကေရာ ေနာင္သံသရာမွာ အျပစ္မ်ားစြာခံရတတ္ပါသည္။

          အိႏိၵယႏိုင္ငံတြင္ ဒုလႅဘေလးရက္၀တ္ဖူးသူက မိမိျမင္ေတြ႕ခ့ဲရေသာ အခ်ဳိ႕ေသာရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အျပစ္မ်ားကို ပုံႀကီးခ်ဲ႕ကာ face book စာမ်က္ႏွာမွာ အိႏိၵယေရာက္ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အျပစ္မ်ားကို ေရးထား တာေတြ႕လိုက္ရ၍ သာသနာအတြက္ေရာ ေရးသူအတြက္ပါ အေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါသည္။

          ေလးရက္တာဒုလႅဘ၀တ္ၿပီး စားၿပီးအိပ္ကာ ေနလိုက္ရုံျဖင့္ ကိုယ့္မွာတစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ ရေနၿပီဟုပင္ထင္ ေနလားမသိ၊ မိမိတင္လိုက္သည့္စာေၾကာင့္ မိမိအပါ၀င္ သာသနာတစ္ခုလုံး သိကၡာက်သြားႏိုင္သည္ကို ထိုသူ မေတြးမိဘူးထင္သည္။

          လူဆိုတာ ေကာင္းတ့ဲလူရွိသလို မေကာင္းတ့ဲလူဆိုတာလည္း ရွိၾကတာပါပဲ၊ ေကာင္းကြက္ကေလးကို ျမင္ၿပီးၾကည့္ရွဴပါက ခြင့္မလြတ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ေကာင္းတာကိုေဘးဖယ္ၿပီး မေကာင္းတာကိုသာရွာ ၿပီး ေရးသားသြားေသာထိုပုဂိၢဳလ္သည္ အဆိုးျမင္၀ါဒသမားသာျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

          ေရးသားထားရာမွာလည္းမွာလည္း အိႏိၵယသံဃာမ်ားကို ထင္ေရာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ ေရးသားထား သည္ကိုေတြ႕ရပါသည္။ အျပဳသေဘာဟုဆိုေသာ္လည္း အျပစ္ေတြသာေရးသြားသည္။ အျပဳသေဘာဆိုရင္ လည္း ဖုန္းဆက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုရဟန္းေတြထံသို႔ စာေရးလိုပင္ျဖစ္ေစ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကို ဆုံးမေပးရန္ ေလွ်ာက္ထား၍ျဖစ္ေစ ျပဳလုပ္ႏိုင္ပါသည္။ ပုဂိၢဳလ္တစ္ပါးကို ေစာ္ကားတာထက္ သံဃာအမ်ားကို ၀ါးလုံးရွည္ျဖင့္ ရမ္းသိမ္းၿပီး ေစာ္ကားသြားတာ ပိုၿပီးအျပစ္ႀကီးလွပါသည္။

          အဆိုးဘက္ကၾကည့္လွ်င္ ျမင္ျမင္သမွ်အားလုံးဟာ ဘာတစ္ခုမွမေကာင္းပါဘဲ အားလုံးအဆိုး ကိုသာ ျမင္ေနမွာပါ။ သိၾကားမင္းႀကီး ႏြားေရာင္ဖန္ဆင္းျပတာေတာင္ ခ်ဳိကားတယ္ နားရြက္ကုတ္တယ္ဆိုတဲ့လူေတာင္ ရွိေသးတာကို၊ ဘယ္အရာျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းကြက္ကၾကည့္ရင္ အျပစ္ျဖစ္ႏိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ လူေတြဟာ အေကာင္းျမင္၀ါဒထက္ အဆိုးျမင္၀ါဒေတြမ်ားေနေသာေၾကာင့္ ေလာကႀကီးတိုးတက္သင့္ သေလာက္မတိုးတက္တာ။ အျပစ္ကုိေထာက္ျပျခင္းထက္ အျပစ္ရွာသူေတြသာမ်ားလွပါသည္။

          ျမတ္စြဘုရားရွင္ကလည္း “အၾကင္သူသည္ က့ဲရည့္ထိုက္သူကိုခ်ီးမြမ္း၏ ခ်ီးမြမ္းထိုက္သူကိုက့ဲရဲ႕၏  ထိုလူမိုက္သည္ ႏွဳတ္ျဖင့္အကုသိုလ္အျပစ္ကို ဆည္းပူးစုေဆာင္းေန၏ ထိုအကုသိုလ္အျပစ္ေၾကာင့္ ကိုယ္စိတ္ ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာကိုမရႏိုင္” ဟု သံယုတၱနိကာယ္၊ သဂါထာ၀ဂ္၊ တုရူျဗဟၼသုတ္မွာ မိန္႔ထားခ့ဲပါသည္။

          သာသနာ့ေဘာင္မွာ သာသနာေတာ္ႀကီးကို ခုတုံးလုပ္ၿပီး ခ်ဲဂဏာန္းေပး၊ ေဗဒင္ေဟာ၊ ေဆးကုျခင္းျဖင့္ စီးပါြးရွာေနေသာ ၀ိသမေလာသားမ်ားရွိသလို ကိုယ့္ဆြမ္းကိုယ္ခံစားၿပီး စာခ်ကာသာသနာျပဳေနေသာ ရဟန္းသံ ဃာေတာ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါေသးသည္။

          ရဟန္းက်င့္၀တ္ေတြဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကတည္းက ပညတ္ေတာ္မူေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကေတာင္ က်ဴးလြန္သူရွိေသးရင္ တိုး တက္ေနေသာ ယေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ေလာကီအာရုံေတြႏွင့္ ေတြ႕ျမင္ေနရေသာ ေခတ္သစ္ရဟန္း ေတြမွာ ပိုၿပီးရွိႏိုင္တာေပါ့ အေတြးေလးနဲ႔ ျမင္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ မိမိမွာ အျပစ္ျဖစ္ႏိုင္စရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့ပါ။

          ျမတ္စြာဘုရားရွင္တည္ထားေတာ္မူေသာ သာသနာေတာ္ႀကီးဟာ ၂၆၀၀ျပည့္သြားခ့ဲပါၿပီ။ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ကလည္း သာသနာေတာ္ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရင္ျဖစ္ပ်က္ႏိုင္ေသာအေၾကာင္းကို ေကာသလအိပ္ မက္ (၁၆)ခ်က္မွာေဟာထားၿပီးျဖစ္သည္။

          ယခုခ်ိန္ခါမွာ ျမန္မာေတြအဖို႔ ရဟန္းသံဃာေတြကို ကိုးကြယ္လွဴဒါန္းခြင့္ရတာ အင္မတန္မွကံေကာင္း လွပါေသးသည္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ သာသနာကြယ္ခါနီးမွာ သကၤန္းစေလးလက္မွာပတ္၊ နားမွာစည္းထားသူမ်ားကို ရဟန္းသံဃာအျဖစ္ကိုးကြယ္ရမည့္အခ်ိန္ကို ဧကန္ေရာက္ရပါဦးမည္။

          ျမတ္စြဘုရားသခင္ သာသနာေတာ္ႀကီးအုတ္ျမစ္ခ်ခ့ဲေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံႀကီးမွာပင္ သာသနာကြယ္ခ့ဲျခင္း ကုိ ၾကည့္ၿပီး ငါ့တို႔တေတြဟာလည္း တစ္ေယာက္အျပစ္ တစ္ေယာက္ျမင္ေနပါက အိႏိၵယႏိုင္ငံႀကီးလို သစ္ပင္ ေတာေတာင္၊ တိရိစၦာန္၊ ေယာက်္ားအဂၤါစပ္ အစရွိတာကို ကိုးကြယ္ရေသာ မိစၦာ၀ါဒီမ်ားျဖစ္ႏိုင္သည္ကို အေတြး ၀င္မိၾကပါ။ အိႏိၵယႏိုင္ငံမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုေတြ႕ပါက လာလကီး၀ါရ(မိန္းမ)ဆိုၿပီး လိုက္လိုက္စၾကပါသည္။ သူတို႔အျမင္မွာေတာ့ သကၤန္းကို တန္ဖိုးထားရမွန္းမသိပါ။ ကုလားမမ်ား၀တ္ဆင္ေသာ ဆာရီက့ဲသို႔ မွတ္ထင္ၿပီး လိုက္စေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

မိမိရဲ႕စကားတစ္ခြန္း စာတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ အႏၱရာယ္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ အိႏိၵယႏိုင္ငံမွာ ပညာသင္ၾကား ေနေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ကူညီရာမေရာက္ပဲ ေနာက္ယွက္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္က ေစာက္ေရွာက္ သူမ့ဲေသာ ျမန္မာပိုင္ေက်ာင္းမ်ား ယခုခါမွာအိႏိၵယလူမ်ဳိးမ်ား ပိုင္ဆိုင္ေနၾကပါၿပီ။ ထိုအျဖစ္မ်ဳိးမႀကဳံရေအာင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား လက္ရွိပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားကို ေစာက္ေရွာက္ေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဗုဒၶထားခဲေသာ သာသနာကို ေစာင့္ထိမ္းသူမရွိရင္ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြဟာကြယ္ေပ်ာက္သြား ၾကရမွာပါ။ ဒါေတြမကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ ရဟန္းသံဃာေတြက ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနရတာပါ။ သူေတာ္ ေကာင္းတရား (ပဥၥ၀ိဓအႏၱရဓာန)ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္းငါးပါးကို အဂၤုတၱိဳရ္ အ႒ကထာမွာျပဆိုထားပါသည္။

                        “သူေတာ္ေကာင္းတရားငါးပါးကြယ္ေပ်က္ပုံ”     

(၁) အဓိကမအႏၱရဓာန

မဂ္ေလးပါး၊ ဖိုလ္ေလးပါး၊ ပဋိသမၻိဒါေလးပါး၊ ၀ိဇၨာသုံးပါး၊ အဘိညာဥ္ေျခာက္ပါး ဆိုတ့ဲ ဤတရားေတြ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတာကို အဓိဂမအႏၱရဓာနဟုေခၚပါသည္။

(၂) ပဋိပတိၱအႏၱရဓာန

ရဟန္းေတာ္မ်ားက်င့္ႀကံရမည့္ အက်င့္သီလ၊ လူေတြက်င့္ႀကံရမည့္ အက်င့္သီလစသည္ျဖင့္ အက်င့္ ပဋိပတ္သီလေတြကြယ္ေပ်ာက္သြားတာကို ပဋိပတိၱအႏၱရဓာနလို႔ေခၚပါသည္။

(၃) လိဂၤအႏၱရဓာန

ဗုဒၶျမတ္စြာသာသနာေတာ္ႀကီး ေမွးမွိန္သြားတ့ဲအခါ သကၤန္းအေရာင္ အ၀တ္ကေလးကို လည္ပင္းမွာ ပတ္ထားရုံ၊ ဆံထိုးမွာပတ္ထားရုံမွ် မရွိၾကေတာ့ဘဲ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕အသြင္အျပင္ကြယ္ေပ်ာက္၍ သြားတာ ကိုပင္ လိဂၤအႏၱရဓာနဟုေခၚဆိုရပါသည္။

(၄) ဓာတုအႏၱရဓာန

 ျမတ္စြာဘုရားသာသနာ သက္တမ္းကုန္တ့ဲအခါ ျမတ္စြာဘုရား၏ သရီရဓာတ္ေတာ္မ်ားဟာ ဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူတ့ဲ ေဗာဓိမ႑ိဳင္မွာ စုရုံးၿပီးလွ်င္ ေတေဇာဓာတ္ေတြေလာင္လ်က္ ဓာတုပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးသကလ ဓာတ္ေတာ္အားလုံး ကြယ္ေပ်ာက္သြားတာကိုပင္ ဓာတုအႏၱရဓာနဟု ေခၚဆိုရပါသည္။

(၅) ပရိယတိၱအႏၱရဓာန

ပရိယတ္တရားမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားတာကိုပင္ ပရိယတိၱအႏၱရဓာနဟုေခၚရပါသည္။ ေစာင့္ထိမ္းသူ ေစာက္ေရွာက္သူမရွိတ့ဲတေန႔ သာသနာေတာ္ႀကီးဟာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားရပါလိမ့္မည္။ သာသနာေတာ္ႀကီး မကြယ္ေပ်ာက္ရေအာင္ေစာင့္ထိမ္းေနၾကေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ တာ၀န္ရွိသလို ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြမွာ လည္း တာ၀န္ရွိပါသည္။

အျပစ္ေတြသာ လိုက္ျမင္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ အေတြးေလးတစ္ခ်က္၀င္လိုက္ပါ ငါကိုယ္တိုင္ကေတာင္ ေကာင္းလို႔လား၊ ငါေတာင္လူေတြေစာင့္ထိမ္းရမည့္ ငါးပါးသီလေတာင္မလုံႏိုင္ေသးတာ၊ ကိုးကြယ္ရမည့္တာ၀န္ ကငါတို႔တာ၀န္ သူအျပစ္လုပ္က သူ႔အကုသိုလ္နဲ႔သူသြားမယ္ ဆိုတ့ဲ အေတြးေလး၀င္ၿပီး အေကာင္းျမင္၀ါဒကေန ၾကည့္လိုက္ပါက မိမိမွာအျပစ္ျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ေပ။

                                              “တကယ္ခ်စ္ရင္”    

မိမိကုိယ္ကိုခ်စ္တယ္ဆို ဘယ္လိုခ်စ္ရမည္ အရြယ္သုံးပါးတစ္ပါးပါး တရားရေအာင္က်င့္ရမည္၊ မိမိ ကုိယ္ကို ခ်စ္တယ္ဆို ဒီလိုခ်စ္ရမည္။ မိမိမွီခုိသာသနာကို ဘယ္လိုခ်စ္ရမည္ မိမိအတြက္ဂုဏ္မပ်က္ ဂုဏ္ တက္ေစရမည္။ မိမိမွီခို သာသနာကို ဒီလိုခ်စ္ရမည္။ (မုံရြာ ပေဇၨာတာရုံဆရာေတာ္)

ဒါေၾကာင့္ သာသနာတြင္းမွာ ေနထိုင္ၾကကုန္ေသာ ပုဂိၢဳလ္တို႔သည္လည္း မိမိအတြက္ဂုဏ္မတက္ ေသာ္လည္း ဂုဏ္မပ်က္ေအာင္ေနပါက သာသနာေတာ္ႀကီးကို ခ်စ္ရာေရာက္ပါေတာ့သည္။

အျပဳသေဘာျဖင့္

နႏၵလ်န္(ေရႊမိုးညွင္း)
http://nandalayan-nandalayan.blogspot.in/search?updated-max=2012-06...

Posted in: ဘာသာေရး