တစ္လြဲတန္ဖုိးထားမႈမ်ား

တစ္လြဲတန္ဖုိးထားမႈမ်ား

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္မႇာ တန္ဖုိးထားမႈ လြဲေခ်ာ္ေနတာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀တည္းက နားထဲမႇာစြဲေနေအာင္ တန္ဖုိးျဖတ္ေနၾကတဲ့ အေျပာအဆုိေတြ၊ ဆုံးမသြန္သင္မႈေတြဟာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ အဲဒီအစြဲေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္ တုိင္ တန္ဖုိးျဖတ္လြဲမႇားလာခဲ့ပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက သူစိမ္းတစ္ေယာက္က လမ္းမႇာေတြ႔ႏႈတ္ဆက္ရာက အမႇတ္တမဲ့ ေမးတတ္ၾကတဲ့ စကားေတြကုိ ေလ့လာၾကည့္ပါ။
"သားေလးႀကီးရင္ဘာလုပ္မလဲ'' ကေလးက ႐ုတ္တရက္ ဘာေျဖရမႇန္းမသိပါဘူး။ ဒီေတာ့သူ႔အေမကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေမက ''ေျဖလုိက္ေလသားရဲ႕။ သားက ဆရာ၀န္ႀကီးလုပ္မႇာပါလုိ႔'' ဒီေတာ့မႇ ကေလးက ''သားသားက ဆရာ၀န္ႀကီး လုပ္မႇာ'' ဒါမႇမဟုတ္ ''သားသားက အင္ဂ်င္နီယာႀကီးလုပ္မႇာ'' ဒါမႇမဟုတ္ ''သားသားက စစ္ဗုိလ္ႀကီးလုပ္မႇာ'' ဘယ္သူကျဖစ္ျဖစ္ သားႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲေမးတုိင္း ေမးတုိင္း ကေလးေတြခမ်ာ ဆရာ၀န္ႀကီး၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး၊ စစ္ဗုိလ္ႀကီးကလြဲၿပီး အျခားမေျဖတတ္ၾကပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ကေလးေတြဟာ ဆရာ၀န္ႀကီး၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး၊ စစ္ဗုိလ္ႀကီးေတြျဖစ္မႇ လူရာ၀င္မႇာ တန္ဖုိးရႇိမႇာလုိ႔ စြဲသြားၾကပါတယ္။ အျခားအလုပ္အကုိင္ေတြကုိ အထင္မႀကီးေတာ့ပါဘူး။ ေစ်းသည္တုိ႔၊ ဆုိက္ကားသမားတုိ႔၊ မီးသတ္၀န္ထမ္းတုိ႔၊ ႐ုံးစာေရးတုိ႔လုိ အလုပ္ေတြကုိ တန္ဖုိးမထားၾကေတာ့ပါဘူး။
တကယ္ဆုိ မိမိလက္ရႇိလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကလည္း သမာဇီ၀ျဖစ္ေနရင္ မိမိကေလးကုိလည္း လက္ရႇိအလုပ္အေၾကာင္း နားလည္ေအာင္ စိတ္၀င္စားေအာင္ တန္ဖုိးထားေအာင္ ေျပာျပသင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးတုိင္းသူတုိ႔ မိဘေတြ သင္ေပးသလုိ ဆရာ၀န္ႀကီး၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး၊ စစ္ဗုိလ္ႀကီးေတြ ျဖစ္မလာၾကပါဘူး။ အခ်ဳိ႕က ဆယ္တန္းတဘုန္းဘုန္းက်ၿပီး ဆုိက္ကားနင္းသူက နင္းေခ်ရပါၿပီ။ သူ႔ဘ၀မႇာ ဆုိက္ကားနင္းရမယ္လုိ႔ သူ႔အေမကလည္း မသင္ပါဘူး။ သူကုိယ္တုိင္လည္း မထင္ပါဘူး။ မျဖစ္လုိ႔တာ ဆုိက္ကားနင္းေနရတာ ဆုိက္ကားသမားဘ၀ကုိ သူလုံး၀ တန္ဖုိးမထားပါဘူး။
ဒီေတာ့ အခ်ိန္တန္ ဆုိက္ကား ထြက္နင္းတယ္။ ျပန္လာတယ္။ အိပ္တယ္။ စားတယ္။ ဆုိက္ကားနင္းတဲ့ အလုပ္အေပၚမႇာ တန္ဖုိးမထားပါဘူး။ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ဒီေတာ့အလုပ္ကုိ ဘယ္လုိတုိးတက္ေအာင္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေကာင္းေတြ ေပၚမလာပါဘူး။ ခရီးသည္လာရင္ သြားလုိရာ နင္းပုိ႔မယ္။ အားေနရင္ က်ားထုိးမယ္။ ေခါင္းပန္းလႇန္မယ္။ ႏႇစ္လုံး၊သုံးလုံး တြက္မယ္။ ေဘာလုံးပြဲေလာင္းမယ္။ ဆုိက္ကားက 'သ' ေနတဲ့ ဆိုက္ကားသမား၊ တုိးတက္ရာတုိးတက္ေၾကာင္း စဥ္းစားေနတဲ့ဆုိက္ကားသမား အက်ႌ အ၀တ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ထားတဲ့ ဆုိက္ကားသမား၊ လူပုံသပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနတဲ့ ဆုိက္ကားသမား အေတာ္ကုိ ရႇားပါးလႇပါတယ္။ အဲဒါသူတို႔ဘ၀ကုိ တန္ဖုိးမထားလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ေလာကအတြက္ အသုံး၀င္ အသုံးတည့္ တန္ဖုိးရႇိတဲ့လူအျဖစ္ သူတုိ႔ဘာသာ မသတ္မႇတ္ၾကပါဘူး။ အဲဒါငယ္စဥ္ကတည္းက ဦးခ်ဳိးခံထားရလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆုိက္ကားသမားကုိ ဥပမာေပးလုိ႔ ဆုိက္ကားသမား လူတန္းစားတစ္မ်ဳိးတည္းကုိ ဆုိလုိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါး ေရာင္းတဲ့လူ၊ ကန္စြန္းရြက္ေရာင္းတဲ့လူ၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္တဲ့လူ၊ ထီးခ်ဳပ္တဲ့လူ၊ ကားေမာင္းတဲ့ဒ႐ုိင္ဘာ အစရႇိတဲ့ အလုပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ၿပီး အသတ္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳေနတဲ့ လူအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ဆုိလုိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရႇိစြဆုိတာ ေရႇးယခင္ကတည္းက ေျပာဆုိသုံးစြဲေနတဲ့ စကားပါ။ မိမိလုပ္တဲ့အလုပ္ကုိ တန္ဖုိးထားေစခ်င္လို႔ ေစတနာျပစကားပါ။ အလုပ္ကုိ တန္ဖုိးထားတယ္ဆုိတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔လုပ္ျပဖုိ႔ နည္းနည္းခက္ပါတယ္ . . .
အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရႇိစြ
လူဆုိတာ ထမင္းစားဖုိ႔အတြက္ သမာအာဇီ၀အလုပ္တစ္ခုခုကုိ မလြဲမေသြ လုပ္ၾကရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္ခြင့္ရၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကုိ ရႇာလုပ္ၾကတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္ခြင့္မရၾကဘဲ ပုိက္ဆံရၿပီးေရာ အလုပ္ကုိပဲလုပ္ေနရတဲ့လူေတြ မ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြဟာ သူတုိ႔အလုပ္ကုိ တန္ဖုိးမထားတတ္ၾကပါဘူး။ ၿပီးစလြယ္ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔သူတုိ႔ တုိးတက္ႀကီးပြားလာတဲ့လူ နည္းပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရႇိစြ ဆုိတာ ေရႇးယခင္ကတည္းက ေျပာဆုိသုံးစြဲေနတဲ့စကားပါ။ မိမိလုပ္တဲ့အလုပ္ကုိ တန္ဖုိးထားေစခ်င္လုိ႔ ေစတနာျပစကားပါ။ အလုပ္ကုိ တန္ဖုိးထားတယ္ဆုိတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔လုပ္ျပဖုိ႔ နည္းနည္းခက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔က်ၿပီး လြယ္တာကစလုပ္ၾကည့္ရေအာင္ပါ။ မိမိ ယခုလုပ္ေနရတဲ့အလုပ္ဟာ တန္ဖုိးရႇိတဲ့အလုပ္အျဖစ္ ႐ႈျမင္ပါ။ ထီးျပင္သူ ဆုိၾကပါစုိ႔။ သင့္မႇာ အတတ္ပညာတစ္ခု တတ္ေျမာက္ထားတယ္ဆုိတာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ယုံၾကည္လုိက္ပါ။ သင့္လုိမျပင္တတ္လုိ႔ သင့္ဆီလာျပင္ေနရတာဟာ သင့္အတတ္ပညာကုိ အသိအမႇတ္ျပဳလုိ႔ေပါ့။ (တုိးတုိးေလး အၾကံေပးခ်င္တာက သင္တကယ္ထီးျပင္တတ္ေအာင္ လုပ္ထားေနာ္။)
လူအေတာ္မ်ားမ်ားကလမ္းေဘး ေစ်းသည္၊ ဆုိက္ကားသမား၊ ဒ႐ုိင္ဘာ၊ ယာဥ္ေနာက္လုိက္(စပယ္ယာ)စတဲ့ လူေတြကုိ အထင္ေသးၾကတယ္လုိ႔ အဲဒီ လမ္းေဘးေစ်းသည္၊ ဆုိက္ကားသမား၊ ဒ႐ုိင္ဘာ၊ ယာဥ္ေနာက္လုိက္ (စပယ္ယာ)ေတြက သူတုိ႔ဘာသာထင္ ေနၾကပါတယ္။ အမႇန္ကသူတုိ႔ကုိ စစခ်င္း ဘယ္သူကမႇ အထင္မေသးၾကပါဘူး။ တကယ္အထင္ေသးေနၾကတာက သူတုိ႔ကုိ သူတုိ႔ပါပဲ။ ငါလမ္းေဘးေစ်းသည္ပဲ ဘယ္သူကမႇ ငါ့ကုိဂ႐ုစုိက္ၾကမႇာမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ မ်က္ႏႇာသနပ္ခါး မလိမ္း၊ ေခါင္းကုိျဖစ္ကတတ္ဆန္း စုစည္း၊ အ၀တ္အစားကုိ မသပ္မရပ္၀တ္၊ ဒီလုိနဲ႔ ေစ်းထဲကုိ လာၾကပါတယ္။ အဲဒီေစ်းသည္ကုိ ဘယ္သူက ေလးစားမလဲ။ ဘယ္သူကအေလးထားမလဲ။ ေစ်းဗန္း ခင္းရာမႇာလည္းအမႈိက္ပုံသာသာခ် ခင္းထားျပန္ေတာ့ေစ်း၀ယ္သူရဲ႕စိတ္က အထင္ေသးေနမႇာေသခ်ာပါတယ္။
ဘတ္စကားေပၚက ျမင္ကြင္းတစ္ခုပါ။ မုိးတြင္းတစ္ခုပါ။ ဘတ္စကားေပၚမႇာ လူေတြထုံးစံအတုိင္း ျပည့္ၾကပ္ေနပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ကားေပၚတုိးေ၀ႇ႔တတ္လာပါတယ္။ သူ လူေတြၾကားထဲ တုိး၀င္လုိက္ပါတယ္။ သူ႔နံေဘးက လူေတြအားလုံးကုိ မုိးေရေတြ စုိသြားပါတယ္။ သူကေတာ့ မုိးမစုိပါဘူး။ သူက မုိးကာ၀တ္ထားလုိ႔ပါပဲ။ သူကေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူ တန္ဖုိးထားလြန္လြန္းျပန္ေရာ။
ကုိယ့္တစ္ကုိယ္ရည္ေကာင္းစား ေရးအတြက္ အျခားလူေတြကုိ အက်ဳိးယုတ္ေစတာဟာ လူလူခ်င္း တန္ဖုိးမထားၾကလုိ႔ ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ထုိ႔အတူ လူတန္းစားတစ္ရပ္က မိမိတုိ႔ေကာင္းစားေရးသာ ေဆာင္ရြက္ေနၿပီး အျခားလူေတြကုိ ၀န္ထုပ္ ၀န္ပုိးျဖစ္ေနေစတာဟာ မုိးကာျခံဳၿပီး လူေတြၾကားေလွ်ာက္သြားေနတာနဲ႔ တူလႇပါတယ္။ မိမိဟာ အားလုံးအတြက္ တန္ဖုိးရႇိသလုိ၊ အားလုံးဟာလည္း မိမိအတြက္ တန္ဖုိးရႇိပါတယ္။ အားလုံးကုိ တန္ဖုိးထားပါတယ္။
Written by ေမာင္တင္ဦး(ေျမာင္းျမ)
source : http://www.news-eleven.com

Posted in: ေဆာင္းပါး