ဇူလိုင္လက
ၿမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ၿမန္မာနယ္စပ္တေလ်ွာက္ မိုး
သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာခ်ိန္ေပါ့။ လူၾကီးတေယာက္က သူရဲ့ ၇ ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးနဲ႔
၅ ႏွွစ္အရြယ္သားေလးကို သူနဲ႔အတူ မွ်စ္ခ်ိဳးသြားဖို႔ ေခၚလိုက္တယ္။
ေတာင္ရ့ဲတဖက္ၿခမ္းမွာ … တဲ့။ ကေလး ေလးေတြက မိုးေရထဲ ေၿပးေဆာ့ေနၾကတယ္။
အခုသြားရမွာက
အေဖနဲ႔ အတူတူ နဲနဲေလး ေဝးမွာမို႔ ကေလးေတြက
အရမ္းကိုေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ကေလးႏွစ္ေယာက္က အေဖနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရြင္စြာ
လိုက္သြားၾကတယ္။ေတာနက္လာတဲ့ေနာက္မွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္က အေဖနဲ႔ကြဲၿပီး လမ္း
ေပ်ာက္သြားတယ္။
သမီးၾကီးက ေမာင္ေလးရဲ့လက္ကို ကိုင္ထားၿပီး အေဖ့ကို
လိုက္ရွာေလတယ္။အေဖ့ကို လိုက္ရွာေလ … မေတြ႔ေတာ့ေလ ပဲ။အေဖကိုယ္တိုင္က
လမး္စေဖ်ာက္လိုက္တယ္ ဆိုတာကို ကေလးႏွစ္ေယာက္က မသိလဲမသိဘူး၊ ေတြးထင္ ရေလာက္
ေအာင္လည္း ဉာဏ္မီအံုးမွာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကိုလည္း
ေတြးတတ္အုံးမွာ မဟုတ္ဘူး။
တကယ္ေတာ့ မိေထြးက လင္ပါ သမီးနဲ႔သားကို
ဘယ္လိုမွ လက္မခံလို႔ ဖခင္ၿဖစ္သူကသမီးေလးနဲ႔ သားကို ေတာနက္ထဲ
သြားပစ္ထားခဲ့ရတာ။ဒါဟာ ၾကားဖူးေနက် ဒ႑ာရီပံုၿပင္လို႔ ထင္ၾကမွာ။ ခုဟာက ၂၀၀၆
ဇူလိုင္လ က ထိုင္း-ၿမန္မာ နယ္ စပ္ရြာက တကယ့္အၿဖစ္မွန္ပါ။
ကေလးႏွစ္ေယာက္က အေဖ့ကို လိုက္ရွာရင္း အဖိုးၾကီးတေယာက္ကို ေတြ႔တယ္။ကေလးက အားရဝမ္းသာနဲ႔
"ဖိုးဖိုး ဘယ္ကိုၿပန္မွာလဲ ဟင္?"
"
သမီးတို႔က --- --- --- ရြာ၊ ဇုံ --- --- မွာ ေနတယ္။ သမီးက ---
---ေက်ာင္းမွာ ၂ တန္း ေက်ာင္းေနတယ္။ သမီးတို႔ကို
ၿပန္လိုက္ပို႔ေပးပါေနာ္လို႔ …” ေတာင္းပန္ၾကတယ္။
ကေလးေလး ႏွစ္ေယာက္က မိုးသည္းထဲမွာ တုန္ေနတယ္။ ခ်မ္းေနတာေရာ၊ ေၾကာက္ေနတာေရာ ေပါ့။အဖိုးၾကီးက ေတြးမိတယ္။
“ဒီလို
ေတာနက္တဲ့ေနရာမွာ ဘယ္ကေလး မွ မေရာက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါဟာ လူ
ကေလးေတြမဟုတ္နိုင္ဘူး။ ငါ့ကို ေတာ ေၿခာက္ ေနတာ။ ဒါဟာ နာနာဘာဝ သရဲ …”
ဆိုၿပီးထြက္ေၿပးေရာ။
ကေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း အဖိုးၾကီးေနာက္ကို
ေၿပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့လိုက္မမီခဲ့ဘူး။ အဖိုးၾကီး ရြာၿပန္ေရာက္ သြား တယ္။
၁ရက္၊ ၂ရက္၊ ၃ရက္…စိတ္ထဲမွာ မေပ်ာ္ဘူး။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္စိထဲပဲ
ၿမင္ေယာင္ေနတယ္ေလ။
စိတ္ထဲ တမ်ိဳးၾကီး ၿဖစ္ေနတာမို႔ ရြာက
ရြာလူၾကီးေတြကို ေၿပာၿပတယ္။တာဝန္က်တဲ့ နယ္စပ္လူၾကီးေတြန႔ဲအတူ အဲဒီ ေတာ
ထဲကို သြားၿပန္ၾကည့္ေတာ့သစ္ပင္ၾကီးၾကီး တပင္ေအာက္မွာ လဲရက္နဲ႔ အမၿဖစ္သူက
ေမာင္ေလးကိုဖက္ထား ရင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အသက္ မရွိၾကေတာ့ဘူး။
အခု
ျဖစ္ရပ္မွာ လူသားမဆန္ဘဲ မိန္းမဘက္လိုက္တဲ့ ဖခင္ကို
အၿပစ္တင္မလား။ေသြးသားမဟုတ္လို႔ လက္မခံႏိုင္တဲ့ မိေထြးကို
အၿပစ္ေၿပာမလား။လူမွန္း မသိ သရဲမွန္း မသိတဲ့ အဖိုးၾကီးကိုပဲ
အၿပစ္ဖို႔မလား။ဘယ္သူက ဘာၿဖစ္တယ္ စ သည္ျဖင့္ အၿပစ္ရွာေနမယ့္ အစား၊ ခု ...
ကေလးေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဝိဥာဥ္က အသနားခံ ေနတယ္။ ေတာင္း ဆိုေန တယ္။
ရြာကို ၿပန္ပို႔ေပးဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ အေဖ့အိမ္ကို ပို႔ေပးဖို႔ မဟုတ္ဘူး။
အသိတရား … ေမတၱာတရား အၾကင္နာတရား ... အေမွာင္က်ေနတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ …
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လို အၿဖစ္ဆိုးမ်ိဳး ထပ္မၿဖစ္ရေလေအာင္ ကူညီေပးၾကဖို႔ပဲ။
0 ကြန္မန့္ေရးရန္:
Post a Comment